Kalender ATC Cycling 2011: November 2010: 14: Bollekescross Hamme-Zogge (Tutti Insieme activiteit) 21: Cross Gavere Asper (Tutti Insieme activiteit) 26: 6daagse Gent (Tutti Insieme activiteit) December 2010: 4: Eindejaarsdiner Open Fire (Tutti Insieme activiteit) 31: Oudejaarsparty Michal Lubanski (Tutti Insieme activiteit)
April: 2: Ronde Van Vlaanderen 16: Peter Van Petegem Classic 16: Amstel Gold Race, Valkenburg (NL) 17: Gran Fondo Colnago, Saint Tropez (FR) 23: Davitamon Classic, Nazareth
Juni: 4: Waalse Pijl, Spa 4: Tour de Namur, Namen 11: 3 Ballons Vogezen (FR) 18: Gran Fondo Eddy Merckx, Hoei 25: La Magnifique des Ardennes, Bouillon 25: Limburgs Mooiste, Heerlen (NL)
De eerste ledenvergadering is weer niet zonder slag of stoot verlopen. Het rijkelijk vloeiende gerstenat maakte ons duidelijk dat de Marmotte reeds ver achter ons ligt. Een verslag van Stijn De Clippeleir:
De ledenvergadering begon helaas met een kleine domper; mag ik jullie verzoeken om tijdens volgende ledenvergadering de tijdsafspraken alsnog te respecteren! Volgende activiteiten wachten dit jaar nog op ons:
Woensdag 28 juli:
Koers te Mechelen (Café de 4 wegen, Liersesteenweg te St-Katelijne Waver):
programma: 18:00 - vrije aankomst, 19:00 - start toeristenkoers 10 x 6,6 km, 21:30 - avondeten en nakaarten te Frituur de Veemarkt.
Vrijdag 30 juli:
Inpilsing op de Lokerse Feesten voor Endemol TV opnames. Programma nader door te e-mailen (www.lokersefeesten.be).
Zaterdag 31 juli:
TV opnames Endemol! Verzamelen om 10u stipt in de Singel. Marky Marc van de Singel is ingelicht over de activiteit en zorgt voor omkadering. Mich en Ward zorgen voor de aanwezigheid van Lynn en Katrijn. De andere vrouwen en publiek zullen ons opwachten in de Singel.
Zaterdag 21 augustus:
WAOD koers te Sombeke 12 x 5 km, start om 16:00. De eerste parcoursverkenningen zijn reeds afgewerkt op Waasmunsterse bodem door enkele helden.
Vrijdag 3 september:
Opening t Kappeleken : aanspreking Marky Marc omtrent verdere publicitaire waarde van De Singel op onze shirts en eventuele hernieuwing/verlenging van de bestaande sponsoring.
Zaterdag 4 september:
All-in verjaardagsparty van sprinter Rik: wij wachten vol ongeduld op een uitnodiging voor deze VIP party (onder voorbehoud)!
Eind november begin december:
Gala diner in Open Fire / uitreiking van de Koperen Vélo; specifieke meeting hiervoor volgt. Volgende punten kwamen aan bod: afhuren resto, aantal deelnemers, acts (imitator VDB, José De Cauwer, ); Mathieu zorgt alvast voor bekers voor de verschillende categorieën.
December:
Kerststal te Lokeren of Lochristi of m.a.w. Tutti insieme per un buon Natale (onder voorbehoud)!
Oudjaarviering
Daarnaast werd er ook al eens vooruitgeblikt op 2011.
Voorjaarsstage:
Wie zijn conditie hiervoor wil aanscherpen, kan onze Financieel Directeur Jerre vervoegen voor een voorjaarsstage in Turkije of Mallorca of ...
Uitdaging:
De sportieve uitdaging wordt, voor de liefhebbers, "Les 3 ballons" in de Vogezen, begin juni. Die hards kunnen voor een tweede of derde Marmotte gaan!
Juli 2011:
Relaxvakantie met de helden en Wags in de buurt van Nice/Saint Tropez, waar helden thuis zijn (zoekactie naar leuke villa start nu). Fiets wordt uiteraard meegenomen voor een beklimming van oa. de Col d'Eze. Wie wil kan onderweg naar Nice enkele nachten halt houden in de buurt van de Mont Ventoux. Tom Van Doorslaer gaat alvast eens op prospectie voor een geschikte villa voor een 16 tal personen. Rust, luxe en ruimte zijn het uitgangspunt voor de keuze!
De volgende vergadering is normaal voorzien voor eind augustus, datum nog nader te bepalen.
Wat vooraf ging: Toen er vorig jaar (2009) werd besproken tussen pot en pint om de Marmotte te rijden wist ik zelfs niet direct wat er ons te wachten stond!Iedereen in ons toch wel talrijk fietsploegje had zo zijn plaats, de mijne werd al snel afgeschilderd als tijdrijder. Hiermee kon ik mij snel verzoenen. Tot er op die bewuste dag in café de Singel sprake was van de bergen in te trekken. Mijn eerste gedachte was niet direct Yes, want ik wachtte zelfs iets te lang om in te inschrijven voor de Marmotte. Maar met een paar overtuigingen van de groep was ik verkocht. Gelukkig of ongelukkig kon ik een inschrijving overnemen van een onfortuinlijke ATC-coureur en kan ik deelnemen!! Zo geschiedde zich eerst een hoogtestage in de Vogezen, mijn eerste kennismaking met hoogtemeters! Tot ieders verbazing bleek ik toch niet de laatste te zijn. Het ging zelfs de tweede dag beter en beter, Ja onze Matthieu is toch precies wel gemaakt voor de bergen klonk het al snel. Met een goed gevoel trokken we enkele weken later richting Frankrijk naar het grotere werk. Aangekomen in Bourg DOisans was ik al onder de indruk van de indrukwekkende bergen, ons hotel lag tussen Alpe DHuez en de Glandon, goed voor het moraal. De eerste dag van ons verlofke, zonnetje schijnt over de bergen, we kunnen vertrekken met de fietsen in de autos richting voet van de Telegraphe. Zeer goed meegevallen, op 50min samen met onze kopman Michal een gem snelheid van 14km/u. Jaja, ik ben tevreden, het lijkt allemaal goed te zitten. Maar slecht weer brengt roet in het eten, Galibier zal niet lukken die dag, ook de dag nadien niet zo schitterend weer. Woensdag de laatste trainingsdag: Col de Croix du Fer lastige bergflank, je kan er niet in je ritme komen Onze haas Michal moet ik laten rijden, maar tijdens mn drinkstop passeert er nog een haas Ward waar ik kan aanpikken. Even op mn tanden bijten vooral op de muur met 14% stijging met zweet uit al mijn poriën geschied het langs de dam richting mythische top. Prachtig!! s Middags na ons dagelijkse pasta bolo en de liters cola, onze dorpsgenoot en favoriet voor Top 20 Bart Van Damme tegengekomen die ons nog goeie moed en enkele tips gaf voor de bewuste zaterdag: 2 dingen, ETEN en DRINKEN.(Kom ik later op terug) We zetten onze trainingstocht verder richting Alpe DHuez, en terug is het gevoel fantastisch, samen met onze kopman komen we aan in het charmante skidorpje een paar minuutjes voor de rest. De twee dagen die daarop volgen moeten normaal gezien rustdagen worden!! Maar het zijn druk bezette dagen van inkopen, fietsen in orde brengen, kuisen, banden verleggen, en vooral STRESS!! Mede aangericht door onze kopman die om de 5 minuten toch wel iets te vertellen had over voeding (kom ik later op terug), moeilijkheidsgraad van de Galibiër (want die hadden we niet kunnen verkennen), alsook tipte hij mij als één van de favorieten om toch een scherpe tijd neer te zetten. Alweer een aanslag op mijn innerlijke rust!
De avond voor de Marmotte: Aan onze dinertafel in de kelder van onze chambre dhôte Chez Peter krijgen we voor de voorlaatste keer pasta voorgeschoteld, de stress slaat toe, we zitten elkaar op te jutten, ik loop op mijn tenen, adrenaline stroomt door mijn aders. Neen, ik kan er zo goed niet tegen als de rest! Eénmaal op onze kamer gekomen vliegen de kreten en de dierengeluiden door de kamers, we lachen, EN we proberen toch wat slaap te vatten. Iedereen heeft al zn oorstopjes ingestoken, maar bij mij slaat de stress nogmaals toe: Ik vind mn oplader niet, mijn zonnebril niet, allemaal slechte voortekens Ik kan de slaap niet vatten! En voor ik het weet gaat er een alarm af, HET IS KWART VOOR VIJF!!! Opstaan!! Ik neem al mijn powerbars 8 stuks, isostarbars 4 stuks, en aan 600ml gellekes mee in totaal in mijn kleine achterzakjes, een windvestje en een pompje, geen plaats meer voor iets anders!! Ook deze morgen is de stress samen opgestaan met mij, ik moet even gaan lossen op het grote toilet op de kamer net voor het ontbijt. Het ontbijt bestond uit pasta, stokbrood, ambachtelijke confituur (menstruause-vocht) maar ik kreeg niet veel binnen want de dag voordien hadden we ons tegoed gedaan aan koude droge pannenkoeken, droog fruit, chips met veel zout Kortom we leven als proffen. De fietsen uit de stalling genomen, ik moet weer even naar het toilet, maar ik ben niet de enigste, onze Ignace wilt ons toilet ook nog eens nuttigen voor het vertrek. We vertrekken richting start, er is al veel volk op de baan! Een orkestje staat ons op te wachten in het dorpje. Langs een omweg rijden we het laatste startvak binnen en is het wachten samen met nog 7000 andere coureurs. Maar het is dit wachten dat juist niet goed is voor mijn stress, want ik moet weer even naar het grote toilet, en gelukkig ben ik niet alleen, onze Ignace moet ook. We passeren enkele huizen, scholen, neen geen toilet, om 7u s morgens niet evident blijkbaar. Maar toch een paar honderd meter verder een bende hollanders die zich ook aan het klaarmaken zijn die net hun sleutel in hun deur staken om af te sluiten spreek ik aan: hey Gozers, mag ik jullie toilet eens gebruiken? vroeg ik. Ik had nochtans niet veel gegeten! Ja tuurlijk man, geen probleem maar haast jullie wel! Een pak van mijn innerlijke stress vloeit mee naar diepere wateren als ik doorspoel! Bye bye, bruine makker! Ik wacht nog even buiten op Ignace en die zegt tegen me: waar is je helm? Shit, ik die hollanders weer lastig gevallen, kunnen jullie die deur nog eens openmaken?? HEY!! even twijfel, JULLIE BLIJVEN BELGEN HE ik had chance! Terug bij de groep aangekomen. We schuiven rustig aan om als laatste shift te vertrekken. 10 min voor 8 is het zover, we rijden armen over elkaar geslagen op een rijtje over de elektronische matten, de uitputtingstocht is begonnen! Ik neem niet direct de leiding maar hou er een strak tempo op aan tegen 45km/u, ik zie Ward en Michal voor me uit rijden, even later kom ik naast Rik rijden die naar verluid ook terug moet pissen. We stoppen aan de voet van de dam (begin Col de Croix du Fer) met 3, Wim, Rik en ikzelf, ik vertel tegen de rest dat we Michal zijn raad te serieus opgenomen hebben met zoveel te drinken. Want ik zal nog een paar keer moeten stoppen op de eerste helling later. Zo gaat de tocht richting Glandon, een zee van coureurs, ik voel me goed en neem direct een mooi tempo aan, de ene fietser achter de andere rij ik op mijn eigen tempo rustig voorbij, geen hoge hartslag op dat moment, ja ik zal goeie benen hebben. Even toch die hartslag omhoog als we de muur moeten oprijden maar tot mijn verbazing lukt alles heel goed. Maar het is nog vroeg op de dag, niets forceren! Onze Michal, Ward, en Stijn liet ik rijden, op de top zag ik opgelucht Ward staan, hij bleek over super goeie benen te beschikken en kwam enkele minuten voor mij aan op de top van de Glandon. Even later kwam Rik toe, snel iets eten, maar ik vond dat blijkbaar niet nodig, of niet aan gedacht. Nochtans had ik het parcours op mn buis geplakt met alle bevoorradingen, stops, watervoorzieningen, maar ik had geen honger dus we zetten onze tocht verder op het gemak want de afdaling van de Glandon is niet tijdsgebonden voor de eerste keer dit jaar. We wachten zelfs nog even beneden op Ignace want die was plat gevallen in de afdaling en wat blijkt ons blond klimfenomeen Wim P. was ook kunnen aansluiten. Dus in grupetto langs de vallei via de route national richting Telegraphe. Ik nam de leiding want we waren in een iets trager groepje beland, en dat kon ik niet toelaten. Ward had alweer een voorsprong genomen van enkele honderden meters maar we kwamen dichter en dichter, hij stopte dan even om te pissen (ook hij had genoeg water gedronken blijkbaar) en we zaten weer samen. Toch een niet te onderschatten stukje die route national met tegenwind en een verschroeiende hitte ondertussen! Maar de benen zaten nog goed dus wat doen we, gas geven! Ward zijn benen waren nog beter want in de aanloop van de Telegraphe kan ik hem zelfs niet meer zien en was hij alweer weg! Ik zou hem pas terugzien op den Alpe Dhuez, chapeau vriend! Daar waren we ondertussen, aan de voet van Telegraphe, ik voelde mij goed, nam terug een strak tempo, Rik moest passen, hij wou op hartslag rijden, maar die van mij ging ook niet omhoog, dus rein rein rein, naar boven, bochten pakken, nog wat versnellen. Het ging goed tot ik opeens wat honger kreeg! En als ik dit vertelt aan een ervaren fietser komt er direct een opmerking van: Als je pas eet als je honger hebt zijde een vogel voor de kat! En wat blijkt; mijn eerste powerbar was een feit op 2 km van de top van de Telegraphe, even temporiseren want eten en een bergbeklimming doen gaan niet zo goed samen. Hierdoor kwam Ignace ook aansluiten, wat bleek ook goed gereden maar hij klaagde van krampen in de benen. We reden samen verder door naar Valloir (reeds 97km afgelegd) voor de eerste echte bevoorrading voor mij! Ik voelde mij met de moment slechter worden tijdens de bevoorrading. Een stokbroodje genuttigd, enkele bekertjes gedronken met energie-drank en Rik kwam aansluiten tijdens de bevoorrading. Ik legde mijn gezondheidstoestand uit maar het kwade was al geschied! We vertrokken samen richting Galibiër maar ik moest al achter enkele meters de beide heren laten gaan, ik was aan de grond genageld! Slag van den hamer, parketdsjio zoals mn collega-helden reeds vermelden. Er bestaan vele synoniemen voor maar ik stond daar wel en de Galibiër moest nog beklommen worden en den Alpe DHuez ook! Ik kon dan gelukkig vastklampen in het wiel van een juffrouwtje die opeens naast me kwam rijden, jaja, ik zat goed, traagjes maar het ging vooruit In de laatste bocht voor de zwaardere helft van de Galibiër was er een cafeetje waar ik mij dan toch een halve liter cola genuttigd heb, maar van eten kwam er blijkbaar toch nog niet veel in huis want ik had er totaal geen trek in. Achteraf toch zeer beklaagd. Wat er wel in ging waren de gellekes, die hadden ook de nodige cafeïne en na een half uurtje wachten zette ik mijn tocht terug verder. Mijn bedoeling was om te wachten op Wim P. maar ik zag hem niet voorbij rijden. Even wou ik telefoneren naar ons Florence om die extra aanmoedigingen te horen te krijgen van het thuisfront maar helaas geen ontvangt op de mytische Galibiër! Loodzware stukken richting top van de Galibiër, echt ditmaal niet door de warmte want er was genoeg wind op 2600m hoogte en tussen de ijswanden fietsen had ook iets speciaals. Tussen de kiezels door het stromende water aangemoedigd door hollanders kwam ik aan op de top. Hemels, ik was blij! Want hetgene dat nu nog moest komen had ik al eens verkend eerder deze week! Aan mijn blijdschap kwam er nog een extra dimensie toen ik onze Wim zag arriveren op de top van de Galibiër! Ik was zo blij als een klein kind en viel in zijn armen, je ziet er wat bleekskes uit zei hij. Hij sprak mij veel moed in, dit had ik echt nodig, en zo geschiedde het, ik was niet meer alleen! Een zalige afdaling stond op ons te wachten, meer dan 40km aan een stuk, plezier maken onder de baan, kippen imiteren, ja, ik had mij herpakt! Onze Pierre was bij mij en de rest kon mij niet meer schelen, ik MOEST en zal hem uitrijden! Ik zag er wel nog bleker uit dan een stuk wit papier maar ik moest het halen. Verschillende malen heb ik aan het thuisfront gedacht, opgeven kwam eigelijk nooit in mijn gedachten, wel nog even doorzetten Matthias! Ik voelde ons Florence in mijn gedachten mij over de berg trekken, ik heb aan mijn ouders gedacht, aan mijn zus de ganse familie! Ik heb deze tocht uitgereden niet op de beste manier, niet op voedingssuplementen, niet op dosering, maar wel op karakter!! Ik heb afgezien maar ik heb er wel veel uit geleerd, zo mag ik deze beginnersfouten nooit meer maken! En om even terug te komen op wat enkele helden mij gegeven hebben als tips: ETEN EN DRINKEN is de boodschap! De tranen vloeiden van mijn wangen toen ik over de finish reed op de top van Alpe DHuez arm in arm met Wim P. Kon het nog mooier eindigen?! Ik wil alle helden bedanken en vooral proficiat wensen voor deze prestatie! Jullie zijn stuk voor stuk helden!
De Marmotte van Rik - Een kleine garnaal tussen 7duust vissen
Zaterdag 3juli. Bij het eerste ochtendgloren worden de helden gewekt omstreeks 4u45. Het begin van wat een lange en spannende dag zal worden. Snel doe ik mijn kraak-nette helden-outfit aan en al snel ben ik opweg naar het ontbijt chez Peter. Met zen allen eten we een volwaardig ontbijt en proppen we ons voor een laatste keer vol met koolhydraten. De stress is duidelijk voelbaar. Vandaag zal moeten blijken of de maanden voorbereiding hun vruchten afwerpen?
Terug op de kamer worden de bidons gevuld, een powerbaarke of 7à8, een paar melikoeken (want pomkoek eet ik ni graag en suikerwafels pakken te veel plaats in),2 zakskes mee goe poer en een gelleke of 10 in de trui gemoffeld.. Daarbij duw ik nog een zak met wat officiële papierkes en een gsm, een windstopperke zonder mouwen en mijn EPO.. euh Ipod. Onze herbergier aka toepen-peter had blijkbaar mijn "poo-belge" vergeten. Helaas pindakaas is er ook geen plaats meer voor de armstukken..Hopen op zon dus..
Ondertussen begint de tijd te dringen en zou ik graag nog wat overtollige kilookes droppen.. Maar de stress is te groot en dus is er slechts een 2de en 3de kleine ontlasting.
Hop hop hop naar Bourg D'oisan voor het begin van ons avontuur. Daar heb ik al snel terug voldoende stress voor een 3de, 4de en 5de ontlastingske. Maar we blijven positief want "tis wit" en volgens mijnen kopman is dat een goed teken. Tijdens het wachten in ons vak eet ik rustig en zoals gepland al een eerste baarke en drink ik al nen volle bidon mee goe poer. Zoals het een prof betaamt, gooi ik deze met veel zwier weg.. In mijn ooghoek zag ik menig fan vechten om dit prijsloos relikwie.
8u50 eindelijk mogen we aanzetten en rij ik over de mat "chiep chiep chiep" en hop ik ben weg. Het eerste gevoel is goed. Zoals mijn groot voorbeeld zou zeggen: " De moral is goed, truitsjen de zokjes alles iz mooi.. allé tis een pro RW parkoers ". In de storm/aanloop naar den dam raak ik al snel Mich, Stijn, Ward en ignace kwijt. Samen met Mattieu en Wim rij ik richting dam. Ondertussen wil ik zoals ook alweer gepland een eerste gelleke dak op overschot had nuttigen.. Het gelleken dat ik vooraan onder mij trui had gestoken wordt geopend. Het is eentje met een draaidopje en ik doe het snel terug dicht en moffel het weg omwille van een chicane.. Al snel voel ik nattigheid, het gelleke was nie zo goed afgesloten als gedacht... En nog voor ik passeer aan de deur van ons hotel, pakweg 3 km van de mat, plak ik al volledig van kop tot teen langs de linkerzijde.. Wel een prettig gevoel om te vertrekken met een plakkende knieplooi.. Enfin niet gemord we moeten verder. Al snel is er druk overleg over een volgende ontlastingske met Matthieu. Waar zouden we dit doen op de Croix de fer? nu?? op die moment passeren we Ignace die het nu doet, dus stoppen we alle3 vlak voor de dam. Ik rij nog even in de zog van Matthias maar moet hem al snel laten gaan. Immers mijn kopman had aangeraden te doseren en dus hartslag onder de overslag te houden tot na de télégraph. Zo gezegd zo gedaan. Het gevoel is alleszins al een stuk beter dan tijdens de verkenning en dus blijft de Moral goed. Ik kan redelijk mijn tempo vinden en zet mijn tocht voort naar boven. Ik geniet van de mensen sliert langsheen de flank van de Croix de Fer, dit is bij momenten echt waanzinnig. Het is natuurlijk moeilijk origineel te zijn en al snel hoor ik een Nederlander roepen: "hé Jan vergeet niet te genieten vandaag"!! Ik rij op die moment langsheen de Dam midden op de croix de fer en moet toegeven dat het daar een fantastisch zicht is. Al snel heb ik weer 2 vrienden voor het leven gemaakt. Net voor de top passeer ik nog ludo dierkxens, die ook in ons hotel verblijft. Ik kom aan boven op de croix de fer "Top, sjiep sjiep sjiep". Van de voorspelde overrompeling op de top van de croix de fer is geen sprake. Het is er gezellig druk zoals op alle 1ste bevoorradingen van de toertochten die we deden in ons apen-landje. Als getraind toertochrijder baan ik mij vlot een weg en zie ik al snel Ward, Matt en Ignace. Ik ben blij als een klein kind dat deze helden gewacht hebben. Dit hadden we afgesproken omdat de tijdsopname tijdens de afdaling van de Glandon toch niet zou meetellen, wat een terecht en goed inititief bleek van de organisatie. Samen zetten we vaart richting dal al na een paar bochten staat Ignace plat. In grupetto wordt er beslist beneden voor de mat te wachten op Ignace. Helden die op mij gewacht hebben kunnen we dus niet achter laten en op die manier kunnen we samen de lange vallei richting Telegraph doen. We nemen dan ook onze tijd om rustig deze heel gevaarlijke afdaling tot een goed einde te brengen.
Beneden is er bijna een algehele hergroepering want ook Wim is ondertussen terug aangesloten. We rijden over de mat en beginnen terug te koersen. Letterlijk dan want Ward zijn benen zijn blijkbaar "zuper" door de droge pannekoekskes van gisteren.. En snelt weg. Ik twijfel even en besluit toch geen kopwerk te doen om hem terug te pakken. Gelukkig passeert er op die moment een TGV waarvan de laatste wagon het postuur heeft van een door de weekse 6-daagse derny. Net genoeg plaats om mij achter te verstoppen en meegezogen te worden. De teller loopt al snel boven de 40 en daarom ontgaat het "merk" van deze laatste wagon me. Al snel hebben we Ward te pakken die ook aansluit. Mijn plek is blijkbaar gegeerd door menig wieltjeszuiger, maar deze worden met een professioneel kwakske vakkundig aan de kant gezet. Door een tegenligger, we rijden immers op de openbare weg moet ik toch eens lossen en er komt alweer een hergroepering met Matt en Ignace. Vlak voor de voet van de telegraph ontsnapt Ward dan toch definitief, salu de kost en dikke proficiat man!!! Met ons 3 beginnen we dan aan de Télégraph alwaar alweer Matthieu de leiding neemt. Hoewel ik me goed voel, laat ik hem rijden om mijn hartslag onder controle te houden. Al snel zie ik ook Ignace voorbij rijden. Deze klim ligt me wel en ik vind al snel mijn ritme. Een beetje over halfweg zijn bij mij ook de "benen zuper". De hartslag is volledig onder controle en ik begin het tempo op te voeren. De hartslag blijft volledig onder controle, en vlieg bijna iedereen voorbij. ik onthou nog 2 als ridder getooide engelsmannen die me met veel zwier passeerden aan de voet. Blijkbaar is de tank van hun paardje leeg, hammertime, parket-dsjio... Vanaf hier is het voor mij echt genieten. Dit geeft me een echt super gevoel maar blijf toch enigzins temperen want we moeten nog beginnen aan het beest Galibier. Aan de voet van de Galibier tref ik bij de bevoorading alweer Matt en Ignace die er beiden bleek uitzien en net voor me toekwamen. Een bevoorrading die ik dacht gemist te hebben, maar die gewoon later kwam dan gedacht. Matthias geeft te kennen zich echt slecht te voelen en bij Ignace zou het beste er ook af zijn. Ik hou me rustig voel me goed, maar wil geen te grote uitspraken doen want in de koers kan alles snel keren. Ik vul mijn bidons mee mijn goe poer en een beetje water. We beginnen samen aan de Galibier en al snel lost Matthieu (volledig parketdsjio). Iets verder versnelt Ignace een beetje en laat ik hem gaan, het super gevoel is even weg en ik wil me nog sparen. 18km aan 7à8 gemiddeld, zal nog tijd genoeg opleveren om te zien hoe goed ik ben.
Aan Plan l'Achat, er rest dan nog 8 km op het beest aan een gemiddelde stijging van ruim 8-9% zonder enig recuperatie stuk, acht ik mijn tijd gekomen. Ik sluit opnieuw aan bij Ignace. Doe de bidons nog eens vol en zet aan. "à la denseuse" vertek ik met een grote molen. Voor het eerst in de koers moet ik niet volledig terug naar het kleinste en hou ik een paar tanden over. Het verschil met rest lijkt immens, iedereen lijkt wel geparkeerd te staan en de blikken die ik krijg spreken boekdelen, "wat is diene gek van plan??" Ik voel me echt wel goed en zing ondertussen vlot mee met mijn Ipod (Oasis) tot ongeloof van een gepasseerde Amerikaan: "jesus chreist"... Dit is dus mijn moment en ik geef vol gas naar boven. In de haarspelbochten toch nog ruim 5km van de top, trek ik nog eens door. De beelden van de flank van de Galibier zijn spectaculair. Het islijjken juist mieren, zo'n sliert zotten naar boven zien kruipen. En omgekeerd is het nog eens zo impressionant wanneer je terug naar benenden kijkt. Na veel zwoegen en zweten bereik ik dan toch bijna de top. Daar wachten mij, een hele reeks speciaal voor dit evenement overgevlogen miekes van de noorderburen, op. De dames moedigen mij luidkeels aan. BEDANKT!!! Ik roep nog snel toe: "bedankt en dan mogen d'hollanders wereldkampioen worden!!". Het zal misschien wel de ijle lucht geweest zijn.., we zitten nu immers op het dak van de Marmotte op meer dan 2600m. Boven doe ik mij nog tegoed aan wat fruit en ander lekkers en doe ik de bidons opnieuw vol. Ik trek snel de windstopper aan maakt aanstalten om te vertrekken. Op die moment komt Ignace boven toe. Hij ziet er nu echt wit uit en strompelt van zijn fiets. Hij legt zich neer op de grond en krijgt overal krampen. Ik zal Ignace niet meer terug zien:(, en zal later horen dat hij zijn strijd zal staken op de flanken van de laatste klim.
Ik begin aan de afdaling van de Galibier, het weer is super en nu is het echt genieten. Het is ongeveer 50km dalen tot in Bourg D'oisan. De afdaling is niet zo gevaarlijk en heel overzichtelijk, het is echt fantastisch!!! Het tempo schiet nu echt de hoogte in en het tellerke gaat makkelijk richting 60-70. Toch af en toe oppassen. Voor ik het goed en wel besef rijden we in volle afdaling door een vrij lange tunnel. Het enige wat ik zie doorheen mijn lasbril zijn de lampen van de tegenliggers. De slecht verlichte tunnel is echt gevaarlijk en ik ben blij dat ik er heelhuids door ben. Wat verder zet ik mij in het wiel van een kaasboer. De jongen was gelukkig goed wakker, bij de volgende tunnel staat er immers een kemper in panne en wordt deze jongen letterlijk van de baan gereden door een niet oplettende chauffeur. Gelukkig is de kaasboer wel bij de les en kan hij zich door goede stuurkunsten juist rechthouden en stoppen voor een gevaarlijk ravijn. Samen met de kaasboer (dit is trouwens gewoon de sponsor van zijn tenue), zet ik vaart richting mythische alp. We krijgen het gezelschap van 3 spanjaarden. Deze zijn ras echte linkadoors.. maar doen uiteindelijk toch hun duit in het zakje en de samenwerking is een feit. We wisselen elkaar goed af en houden strak tempo.
Eindelijk Bourg d'oisan, voet van de mythische alp "alpe d'huez". Ik ben nog volle moed en de benen voelen redelijk goed, dus drijf ik het tempo opnieuw op. Het is alsof ik een mortuarium binnen rij. Een drukkende warmte, een stank van de minder begaafde autochauffeur die zijn remschijven ten volle getest heeft bij zijn afdaling en overal lijken, lijken, lijken.. Iedereen staat echt geparkeerd. De eerste 7 km vliegen voorbij. Opnieuw een woordje van dank voor de aanmoedigingen van "van Deentje" en van "van 't hollanderke". Op ongeveer 5km van de top is het leeg en val ik volledig stil. Ook bij mij is het dus hammertime. Sinds halweg de telegraph ben ik ruim duust man gepasseerd maar nu wordt ik toch nog terug gepakt door een handvol concurrenten. Volledig leeg bereik ik uiteindelijk in 8u30 de meet. Ik heb zelf moeite om mijn hoofd op te heffen bij de meet, maar voor de sponsor doe ik een laatste efforke en trek de trui goed.. Aan de meet neem ik mijne zilveren-lowie met veel plezier in ontvangst, ik behoor immers tot de categorie waarvoor de gouden-lowie net te hoog gegrepen is. Met mijn papier in de hand ga ik opzoek naar de andere helden Mich, Ward en Jerre die al op het terras zitten. Daar verneem ik via radio-tour dat ook Wim en Matthieu gesignaleerd zijn op de flanken van Alpe d'huez. ook zij zullen de streep bereiken!! Nadat iedereen is aangekomen zetten we ons in gang voor frietjes met stoverij bij peter.. Tijdens de afdaling zie ik de ridders van de telegraph ook terug en ook zij zullen dus de marmotte tot een goed einde brengen.
Proficiat en vooral veel respect voor alle helden!!!
Zoals alle andere helden werd ook ik zaterdag 3 juli om 5u aan de ontbijttafel verwacht. Van slaaptekort was er geen sprake want na een desastreuze voorbereidingsweekhad ik immers dubbele slaapshiften gedraaid door mijn opstoot van zomergriep. Het was dan ook een raadsel hoe de beentjes zich gingen gedragen gedurende de 175km lange Alpenrit. De stress zat er eigenlijk goed in want de hele week had ik het wereldbekende gevoel van de pap in de benen en ging mijn hartslag de hoogte in van zodra ik de minste inspanning deed. Anyway, ik ging er dan maar cynisch vanuit dat uitrijden toch ook al mooi zou zijn. Onze sympathieke westvlaamseherbergier Peter zorgde ervoor dat ons koolhydratenpeil nogmaals de hoogte ingejaagd werd met een vers bord al dente pasta aangevuld met pesto uit het potje. En of dat nog niet genoeg was kiepte ik nog mijn persoonlijke portie nutrical EPO binnen en hopsaké we waren vertrokken nadat Ignace ons nog even in spanning liet wachten door afgezonderdeen persoonlijk lavementje te steken.
Mijn startnummer bepaalde dat ik 30 minuten voor de andere helden kon starten. Ik ging er dan ook vanuit dat dit niet echt een nadeel was aangezien de temperaturen lekker gingen oplopen die dag. 7u20 beweegde mijn startblok zich voort door de straten van Bourg doisans.Heel rustig starten was de boodschap die ik mij voornam en ik besloot mij te nestelen achter de plaatselijke zwarte parel die zoals een echte zondagscoureur mij attent maakte op elke oneffenheid in het parcours. Tegen een gezapig tempo reed ik richting de eerste col van de dag : de Glandon.
De Glandon / Croix de Fer ( want we beklimmen de Glandon langs de kant van de Croix de Fer , hieromtrent zijn menig discussies gevoerd maar naar men aanneemt is dit de correcte omschrijving van onze eerste col) had ik eerder deze week al gedaan met de auto en ik wist dat deze als een loper begon maar zich kenmerkte door enkele venijnige stukjes. Wederom was mijn motto piano piano. Mede door het slechte gevoel in de benen en de angst om te diep te gaan in het begin belandde ik boven op de Glandon op 2u. Niet echt schitterend leek mij dat, maar lang wachten aan de bevoorrading deed ik niet. Bidonnekes opvullen en rustig afdalen. Een ongelooflijk technische afdaling die menige levens op zn kerfstok had, met hier en daar monumentjes en relikwietjes als stille getuige. De organisatie besloot in alle wijsheid deze afdaling te neutraliseren.
In de vallei richting col du Télégraphe vond ik maar niet echt een goed tempo. Een optimistische Hollander trok voor 10 km het tempo op tot 40km/u maar al snel moest hij de handdoek werpen en verzeilde ik in een matig groepje dat slenterde doorheen de vallei. Tussen een bont allegaartje van Spanjaarden , Denen , Amerikanen werd ik letterlijk in slaap gewiegd tot Michal mij op 3km voor het begin van de Télégraphe voorbijstoof. Tijd om in te pikken , dit duurde evenwel niet al te lang want op de 12 kilometer lange col moest ik hem meteen laten gaan. Wederom overheerste een gevoel van flanellen beentjes en kon de hartslag maar moeilijk in toom gehouden worden. Eens boven op de Télégraphe wachtte ons een 5 kilometer lange afdaling die ons naar de tweede bevoorrading in Valloire bracht. Mijn hongergevoel was helemaal verdwenen door opkomende buikkrampen. Maar toch verplichtte ik mezelf om vast voedsel tot mij te nemen. Aan de bevoorrading kwam ik Stijn tegen die mij de legendarische woorden Ah Joske toeriep.
Veel soelaas kon het me niet brengen en ook hij verdween snel aan de horizon. Wat mij toen te wachten stond was de mythische Col du Galibier; een reus van 2600m hoogte die 17km lang was. Wel het was 17 km afzien bij de beesten. Nooit kwam ik goed in mijn tempo, het was stampen en duwen. De fameuze coup de pédale waar José De Cauwer mij nog over aanspraak dit voorjaar was volledig verdwenen alhoewel mijn benen droog genoeg stonden. Ik dacht in mijn eigen , als we dit Marmotteke op 10 uurkes afwerken dan ben ik al content. Tussen de ijswanden door kwam ik uiteindelijk toch aan op de Galibier. Daar wachtte mij een prachtig buffet van Frans stokbrood, appelsientjes , heerlijke spekskes Ondanks de krampkes heb ik mij hier toch tegoed gedaan aan dat lekkers om vervolgens mijn jasje aan te doen en af te dalen richting Bourg doisans. Deze afdaling werd gekenmerkt door een aaneenschakeling van slecht verlichte tunneltjes die mij menig keer angstzweet bezorgde. Maar er was een positieve noot want ik voelde mij beter worden met de kilometer en had het gevoel dat er terug wat kracht in de beentjes zat. Ik nam dan ook regelmatig de kop in de peilsnelle afdaling en reed met een goed gevoel richting de voet Alp dhuez waar ik nog vlug mijn bussen opvulde.
De Alpe dHuez , de 12 kilometer lange col buiten categorie , kenmerkt zich door een drietal loodzware kilometers met stukken tot 15%waarna het gelijkmatig door blijft gaan tegen een moyenne van 8%. Als ik die goed doorkwam was mijn buit binnen. Ik begon te rekenen en het goud kon nog mits een snelle beklimming van den Alp. Tot mijn grote verbazing liepen de eerste kilometers vrij vlot en kon ik en danseuse mijn bochtjes aansnijden. Wanneer ik het spandoek opmerkte dat Ignace zijn vrouw en kinderen hadden opgehangen na de 5de bocht kreeg ik zowaar een kippenvelmoment. Maar de veer begon toch stilaan te breken en de dubbele cijfers die mijn snelheid aanwezen veranderen in enkele cijfers. Het werd een ware calvarietocht in den bakoven van Huez ! Ik verzoende mij erbij dat ik niet de enige was want het was een waar slachtveld geworden. Gelukkig werden we aangemoedigd langs de kant en werd ook water toegediend dat zorgde voor de nodige afkoeling. Eigenlijk is dit een prachtige klim waar je steeds het skistation boven ziet liggen en het dal kleiner en kleiner wordt. Er werd nog even gepoosd voor de foto in de voorlaatste bocht en toen begonnen de emoties echt op me in te werken wanneer ik door Huez reed met de massa volk die langs de weg op de terrasjes zaten. Hiervoor hebben we maanden getraind en vele weekends opgeofferd maar ook een fantastische vriendengroep opgebouwd. Toen ik over de streep bolde kon ik dan ook maar moeilijk mijn tranen bedwingen, zo ook niet wanneer ik Maaike belde met de melding dat ik gefinished was. Mijn eerste emoties na de aankomst waren nooit meer ! De tijd die mijn Garmin aanwees was 8u31 en onderweg heb ik 19 minuten gestopt. Ik finishte in de uitslag op de 1464 plaats , 271ste in mijn categorie in een tijd van 8u15mn39sec ( met de neutralisatie van de afdaling van de Glandon ) goed voor een zilveren plak wat ondanks mijn ziekte eerder op de week nog een deftig resultaat is.
Nu ik een weekje verder ben en alles terug heb kunnen relativeren begint het allemaal terug te kriebelen en worden er al plannen gesmeed voor een nieuwe uitdaging ! See you next year.
Om 7u is het zover. Wim staat met zijn collega helden au grand départ in Bourg DOisans. Zelden was hij zo nerveus. Maar waarom eigenlijk? Tenslotte is het maar een gewone tourtocht. Aan de start kijkt Wim links en rechts van zich en moet vaststellen dat hij één van weinigen is met een weelderige haardos op de benen. Toch hoopt hij in de categorie mannen met haar op de benen een goed resultaat neer te zetten...
8u : cest parti! Wim kiest onmiddelijk het wiel van zijn haas Matthias, die hem veilig piloteert tot aan de voet van Croix de Fer. Vanaf hier is het ieder voor zich. Dag Michal, dag Ward, dag Rik, dag Stijn, dag Joris, dag Matthias, dag Ignace... één voor één ziet Wim zijn companen aan een verschroeiend tempo wegsnellen. Het vakantiegevoel slaat in de benen en Wim vraagt zich af er boven bij de eerste bevoorrading spaghetti bolo op hem staat te wachten. Tevergeefs zou laten blijken. De eerste kilometers van de Croix de Fer verlopen vlotjes.. in het wiel van een dikke Duitser (met eveneeens behaarde benen) kruipt Wim naar boven en plots duikt er een bordje op langs de weg : Sommet 20 km... Mijn moment is gekomen denkt Wim en hij besluit te verdapperen. En danseuse trekt hij zich op gang en pikt aan bij een bevallige Spaanse, een goede keuze zo blijkt. Ze piloteert onze held naar de top van le Croix de Fer. Helaas is Wim de taal niet machtig, maar bedankt toch zijn gezellin.
Hoe zou het zijn met zijn behaarde Duitse vriend? Aan de eerste bevoorrading boven op de col doet Wim zich te goed aan een lekkere appelsien en vult zijn bidons met water.. Het is warm, zeer warm. Nog 145 km te rijden en Wim zweet al als een rund. Als dat maar goed komt!! Gelukkig schieten de gevleugelde woorden van zijn kopman Michal hem te binnen : vergeet niet te eten en te drinken hé mannen. Wim voegt de daad bij het woord en besluit na 10 minuten pauze op de top de afdaling van de Col du Glandon aan te vatten.
Geen spoor meer van zijn Duitse vriend. Auf wiedersehen! Een gevaarlijke afdaling is het. Gelukkig staan er aan de gevaarlijke bochten seingevers die de coureurs aanmanen te vertragen. Plots hoort Wim : ha de Wim! en zijn collega held Ignace snelt hem voorbij. Ignace reed blijkbaar plat tijdens de afdaling van de Glandon en werd zo door Wim bijgehaald. Wim kiest het wiel van Ignace en de 2 helden storten zich naar beneden. Na 10 km dalen krijgt Wim krampen in de handen omwille van het constante remmen en hoopt uiteraard niet plat te vallen. De afdaling is voorbij! Oef, niet plat gereden. De benen voelen goed aan.
In het dal sluiten Ignace en Wim aan bij de overige helden, die uit even halt hielden om te wachten op hun collegas. Muy simpatico! (deze verloren tijd voor hen had geen gevolgen voor de latere uitslag aangezien de afdaling van de Glandon uit de tijdsregistratie werd gehaald door de organisatie omwille van veiligheidsredenen uitstekend initiatief trouwens van de organisatie!). Wim laat zijn collegas rijden en besluit de tourtocht op eigen tempo verder te zetten. Al gauw vindt hij aansluiting bij een aantal Vlamingen die voor hem de forcing voeren tot aan de voet van de Col du Télégraphe...
Bij het opdraaien van de col vraagt Wim zich af of hij de oven van bakkerij Lanssens binnenrijdt... zo warm is het! De weg is bezaaid met zwalpende fietser met allen één doel: de meet halen bovenop L'Alpe d'Huez.Wonder boven wonder zit Wim ondanks zijn matige voorbereiding van slechts 2500km met goede benen. De Col du Télégraphe verloopt vlotjes en Wim haalt vrij veel deelnemers in op de Télégraphe. De moral zit goed en het geloof in een goede afloop groeit met de minuut. Boven op de Télégraphe besluit Wim niet te stoppen en dadelijk de afdaling in te zetten richting voet van de mythische Col du Galibier. Als dat maar goed komt denkt Wim.
Aan de voet is er gelukkig een bevoorrading waar Wim een laatste maal vast voedsel tot zich zal nemen. Wim is aangenaam verrast door de bediening aan de ravitaillement en gaat gewillig op de foto met een aantal vrouwelijke fans. Genoeg genoten denkt Wim en terug naar de koers. Tijdens de beklimming van de Galibier prijst Wim zich gelukkig dat de mecanos zijn bolide voorzien hebben van een 11-28. Zeker de laatse kilometers van deze col zijn zeer lastig. De combinatie van de ijle lucht (2600m) en een stijgingspercentage van rond de 10% maken deze laatste kilometers een killer en velen worden genoopt om voet aan grond te zetten. Wim zet uiteraard door en bereikt het dak van la Marmotte rond 15u, wat volgens zijn Duitse vriend van eerder op de dag een ideale richttijd is om rond 18u aan de finish te verschijnen.
Boven op de Galibier is Wim verrast door het rijkelijke aanbod van alweer een bevoorrading en kan niet weerstaan aan een baguetteje met smeuige brie (tegen alle regels in- maar ja, Wim is tenslotte met vakantie). Is dat genieten zeg! Van de ene verrassing in de andere : plots ziet Wim de grote Matthias Van Wachbeke op de top van de Galibier. Matthias was een beetje bleek aangeschoten en zag eruit alsof hij een slag van de molenaar in Gezaarde had gekregen. Hammertime! Matthias had duidelijk te weinig crêpes tot zich genomen gedurende het afgelopen etmaal en was blij te kunnen aanpikken bij een frisse Wim Pieters gedurende de afdaling van de Galibier.
Wat een lange afdaling zeg! Maar liefst 40km dalen! Dit doet geweldig veel deugd na al het klimmen van eerder op de dag. Na een aantal km wieltjes zuigen besluit Matthias zich aan kop te zetten van het tweetal en de koers te maken. De helden voelen zich sterk, de concurrentie kan niet volgen! Plots rijdt het duo door een tunnel tijdens de afdaling.. onverlicht! Ongelooflijk!! Levensgevaarlijk maar de helden overleven het obstakel zonder kleerscheuren. In een verschroeiende vaart naderen de helden Bourg DOisans waar er met LAlpe dHuez een laatste toetje ligt te wachten voor de helden...
Matthias krijgt opnieuw moed tijdens de bevoorrading aan de voet van de ultieme klim en maakt kennis met enkele Nederlandse dames en vertrekt met een brede smile richting aanvang klim. Wim legt een strak tempo op... moeilijk te volgen voor de gemiddelde aardling, maar Matthias bijt door en vestigt zich in het spoor van een ontketende Wim Pieters. De Nederlandse fans langs de weg komen in extase... De helden zweten zich te pletter... Gelukkig bieden de tiffosi langs de kant van de weg de helden af en toe een verfrissende douche. Prachtig koersen is het hier.. maar afzien, ongelooflijk hard afzien!
Uiteindelijk bereiken Wim en Matthias na meer dan 9u zwoegen zij aan zij de finish. Ze zijn blij als een kind, maar besluiten nooit meer terug te keren.
Na de leuke maar naar het einde toe toch wel stresserende voorbereidingsweek was het zaterdag eindelijk zover, Marmotte-time! Door de warmte en de overvolle maag moeilijk in slaap geraakt vrijdagavond, maar dankzij de oordopjes en mijn slaapplaats naast de openstaande ruit toch een vrij goede nacht gehad. Al leek 4u45 wel nog midden in de nacht. Om 5u werden we verwacht aan de ontbijttafel. In eten had ik niet veel zin, mede door de overload aan eten de dag voordien. maar ik wist dat het noodzakelijk was en daarom probeerde ik zoveel mogelijk binnen te krijgen. Ik nam zelfs een bord pasta met pesto. Smaken deed het niet, maar het belangrijkste was dat ik het binnen kreeg. In de kamer was het een drukte van jewelste. Iedereen was druk bezig met repen, gellekes, drinken en materiaal te verzamelen en een plaats te geven in de zakjes. Nadat de banden nog wat extra druk kregen vertrokken we richting de start. We hadden nog een 7-tal kimometer voor de boeg om in Bourg d'Oisans te geraken met de fiets. Ideaal om wat los te rijden dus. In het dorpje gingen we op zoek naar onze startbox en vanaf dan was het wachten geblazen. Een klein uur stonden we daar zenuwachtiger en zenuwachtiger te worden tot we eindelijk gelost werden. De massa trok zich op gang en ik voelde de adrenaline door mijn aderen stromen. Michal en Stijn startten als gekken en reden volgens mij tegen de 50km/h aan. Ik kon ze niet volgen maar reed toch aan een goede 40km/h richting de dam van Allemond. Zonder forceren reed ik daar omhoog om nadien nog eens op te trekken tot aan de elektriciteitscentrale. Vanaf daar begon de feitelijke klim. Ik kwam nog even naast Stijn rijden en wenste hem een goeie rit toe, Michal reed een tiental meter voor ons. Vanaf dan reed ik op hartslag tot in het dorpje. Stijn moest ik meteen laten gaan. Ik bleef rond mijn overslagpols draaien en had een goed gevoel in de benen. Ik kon ook veel fietsers inhalen en werd zelf nauwelijks gepasseerd, wat me nog wat extra stimuleerde. Ik probeerde er op te letten dat ik om de 20 kilometer een reep at en zoveel mogelijk dronk. Op het steilste stuk van de Glandon moest ik even doorduwen maar in het spoor van 2 macho-Italianen vond ik het nog wel leuk fietsen. Vanaf de dam wist ik dat het zwaarste voorbij was, wat een luxe om deze klim vooraf te hebben verkend. Ik bleef gewoon rustig verder peddelen zonder te forceren en kwam aan op de top na 1u51min. Mijn huiswerk had ik gemaakt en ik wist dat ik met die tijd nog net op schema moest zitten om goud te halen (al was het hoofddoel nog steeds uitrijden). Vanaf de top tot het einde van de afdaling gold er een neutralisatie, dus ik nam ruim de tijd om mijn bidons bij te vullen. Eten had ik zelf genoeg bij en een nieuwe reep gleed naar binnen. Vooraf hadden we ook met de helden van de tweede rang afgesproken om op de top op mekaar te wachten en samen de vallei naar de Télégraphe te doen. Matthias, Rik en Ignace kwamen er al snel bij. Na nog een sanitaire stop begonnen we samen aan de afdaling. Al na 2 bochten reed Ignace lek. We hadden beloofd om te wachten dus we deden dat beneden ook. Net voor de mat dus onze tijd liep in principe nog niet verder door de neutralisatie. Anders moet ik eerlijk bekennen dat ik niet zou gewacht hebben. Maar nu dus wel en een klein kwartier later kwam Ignace ook beneden en tot ieders plezier was ook Wim bij hem. Enkele high-five's vlogen door de lucht en tutti insieme zetten we opnieuw aan. Ik zei tegen de helden dat ik wou doorvlammen in de vallei en zo geschiedde ook. Ik ging zonder omkijken op zoek naar een goed groepje maar echt snel ging het nog niet. Het was ook zeer warm in de vallei en de weg liep lichtjes bergop. Er passeerde een groepje waarin ook Rik zat en ik pikte aan. Het tempo lag al een pakje hoger tot mijn groot plezier. Ik moest wel even stoppen om opnieuw te plassen, al dat drinken he. Tijdens die stop passeerden ook Matthias en Ignace mij. Ik nam hen nadien op sleeptouw om terug bij de groep te raken. Ik slaagde erin, maar keek niet meer om. Mijn concentratie was enorm, ik ging op in de wedstrijd. Ik had een goede dag en was gefocust om een goede prestatie neer te zetten, no matter what. De laatste kilometers voor de start van de Télégraphe kwam ik op kop. Het ging nu licht bergaf en ik trok door naar 45km/h. Aan de waterbevoorrading gekomen zag ik dat niemand nog volgde. Mijn bidons waren nog driekwart gevuld en ik wist dat ik zeker over de Télégraphe zou geraken met deze voorraad. Geen tijd verliezen dus met bevoorraden en doorvlammen! Op de flanken van de Télégraphe zakt het tempo automatisch. Ik kijk op mijn tellertje en zie dat ik net iets meer dan 3u10min onderweg ben. Tijdens de verkenning stond ik na exact 1u boven op de Télégraphe, nu was het mijn betrachting om na 4u op de top aan te komen. Ik wou zeker niet forceren en hield constant een blik op mijn hartslagmeter, die steeds rond de overslag schommelde. Ideaal dus! Ik vond een goed ritme en haalde constant stervende zwanen in. De waterbevoorrading halverwege de klim was niet nodig, ik zou me in Valloire wel bevoorraden.Ik telde de kilometers af op de paaltjes langs de kant van de weg en besefte dat ik iets over mijn tijd zou gaan. Ik kwam boven na iets meer dan 4u fietsen en smeet me in de korte afdaling naar Valloire. In het dorpje aangekomen vertraagde ik wat want ik verwachtte een bevoorrading. Maar die was in de verste verte niet te zien en ik begon uit te kijken naar een kraantje om water te tanken. Dat vond ik ook aan een kerkje, gelukkig want is stond droog. Ik duwde een gelleke naar binnen en nam enkele flinke slokken alvorens mijn bidons nog eens tot op de rand aan te vullen. En weg was ik, ik had geen tijd te verliezen. Meteen begon de 18 kilometer lange klim naar de top van de Galibier. Mijn doel was om daar aan te komen na 6u wedstrijd, wat wou zeggen dat ik nog 1u45min had om boven te raken. Deze col hadden we niet verkend dus wist ik niet wat me te wachten stond. Het profiel had ik al uitgebreid bekeken, daar had ik geen schrik van. Wel van de verhalen over de zware laatste kilometers en de grote hoogte die het moeilijk maakt om te ademen en te recupereren. Vanaf hier moest ik in principe niet meer onde rmijnoverslagpols blijven dus begon ik aan een goed tempo te klimmen. Na amper een kilometer stond daar de bevoorrading. Tja, ik had net bijgetankt dus reed ik maar door. Ik at wel nog een reep al rijdend. Niet van de honger, maar omdat het gewoon moest. De klim zelf vond ik zeer goed te doen. Ik kon een goed tempo ontwikkelen, sneller dan ik zelf voor ogen had. Vanaf Plan l'Achat had je een schitterend zicht op wat er ons nog te wachten stond, en dat zag er een pak zwaarder uit dan wat al achter de rug was. Ik begon het steeds moeilijker te krijgen en kreeg mijn versnelling amper rond, ik lag nochtans op mijn kleinste.... Dacht ik, want toen ik eens naar beneden keek zag ik dat ik op mijn middenblad naar boven aan het stoempen was. Ik schakelde hem direct naar de kleinste en voelde me als herboren. Nu ging het opnieuw vlot en ik zag de top al liggen. De laatste kilometer zag er moordend uit en zo voelde die ook aan. Tussen muren van sneeuw en over stromend water en kiezelsteentjes was het een vijftal minuten niet nadenken en duwen. Boven keek ik op mijn tellertje en zag ik dat ik 5u45min had gereden, ik was dus een pak sneller boven dan ik had gedacht. Snel even afstappen en de bidons laten opvullen, een reep eten en mijn windvestje en mouwstukken aantrekken om de afdaling aan te vatten. Een sanitaire stop mocht natuurlijk ook niet ontbreken. Na nog geen 5 minuten zat ik al terug op de fiets, het woordje goud begon steeds meer in mijn hoofd te spelen, de verbetenheid die zich meester maakte over mij was enorm! De afdaling van de Galibier was niet ongevaarlijk, maar in tegenstelling tot die van de Glandon had je hier meestal brede banen en een goed zicht op wat komen zou. Op de gevaarlijke punten stonden ook meestal waarschuwingsbordjes. Ik zie een honderdtal meter voor mij een mooi groepje rijden en trap waar mogelijk wat bij om me in hun kielzog te zetten, dat daalt altijd makkelijker. Op een gegeven moment komen we aan een tunneltje. Buiten scheen de zon volop, in de tunnel bleken zelfs geen lichten te hangen! Het was even verschieten want met een zonnebril op je neus is het zicht dan echt nul komma nul. Gelukkig komt ons groepje er zonder kleerscheuren door. Wat verder volgen nog een aantal van die tunnels, maar nu worden steeds de zonnebrillen op voorhand afgezet en de snelheid wat gematigd. Een tiental kilometer voor Bourg d'Oisans krijgen we nog een klein klimmetje voorgeschoteld. Een Belg in mijn groep waarschuwt me dat er zich hier al velen op verbrand hebben en dat dan moeten bekopen op Alpe d'Huez. Ons groepje klimt aan een zacht tempo naar boven om dan de laatste rechte lijn naar de voet van de Alp op te stuiven. Vlak voor het begin van de klim was er nog een laatste bevoorrading. Ik wist dat ik nog op koers lag voor goud, al kon het nipt zijn, en wou daar geen tijd verspelen. Daarom gewoon gestopt om te plassen en een gelleke naar binnen te duwen. Repen gingen er na 7 stuks nu echt niet meer in. Mijn drankvoorraad was wel niet meer volledig maar ik wou echt geen tijd verliezen dus begon ik meteen aan de klim. Ook hier hadden we verkend dus ik wist welk monster er op mij lag te wachten. Samen met een Belg van ongeveer mijn leeftijd vat ik de klim aan. De eerste kilometers waren moordend! Snikheet was het, het zweet kwam van overal, mijn ogen prikten en ik moest er een geut van mijn o zo kostbaar water over gieten om het probleem te verhelpen. Tegen het muurtje aan de rand stonden veel toeschouwers, hetgeen wel een leuke stimulans was. In het eerste dorpje wist ik dat het even wat minder steil zou worden, wat een verlossing! Op de koop toe was er een waterbevoorrading. Toch was de wil om door te rijden groter dan me bevoorraden. gelukkig reikten toeschouwers daar bekertjes aan en kon ik enkele frisse slokken nemen, hemels! De kilometers telden heel langzaam af. Langs de kant van de weg lag minstens elke 10 meter een wielrenner te bekomen van de inspanning, wat een slagveld! Tot mijn grote spijt kom ik langs de kant ook Stijn tegen. Hij haalde het net niet met zijn supergrote molen. Toch chapeau dat hij zover raakte! Wat verder reikt een supporter me een stukje appelsien aan en mag iedereen onder een zelfgemaakte regenbrug van een bewoner rijden. Deze zalige momenten zijn maar van korte duur, want nog geen minuut later zit ik terug te puffen en te stoempen om verder te raken. In het dorpje Huez, op een vijftal kilometer van de top, word ik op verzoek beneveld met fris water door een nieuwe supporter. Alweer een zalig gevoel. De Belg ,die al de hele tijd naast mij aan het klimmen was, moet me nu definitief laten gaan. De laatste kilometers zijn ziuiver op karakter. Het lichaam was leeg, maar de drang om over de streep te rijden werd groter en groter. Ik bereikte het dorpje, waar overal mensen op de terrasjes zitten aan te moedigen, kippevel... Links door het tunneltje en dan nog een kleine kilometer, ik wist dat ik het gehaald had! Ik rijd binnen met een supergrote smile op mijn gezicht, wat een overwinning! Na de streep barst ik spontaan in tranen uit. Minutenlang hang ik snikkend over mijn stuur, i did it! Al die trainingsuren door weer en wind, al die opofferingen, eindelijk werd ik er voor beloond! Ik weet nog niet zeker of ik goud heb, achteraf zou blijken van wel. Nooit of nooit had ik dit durven denken! Ik neem meteen mijn telefoon en licht Katrijn en mijn mama in, zodat ze zich niet langer ongerust hoefden te maken. Want zo'n Marmotte is toch nooit zonder risico. Ik denk ook aan al de tijd die ik in het fietsen stak en hoe ook zij daar mee moesten omgaan. Maar het is allemaal de moeite geweest. In ruil heb ik een gouden medaille, een schitterende ervaring en een pak nieuwe vrienden bij. Want vorig jaar kende ik amper iemand van de helden, vandaag zijn het stuk voor stuk goede vrienden geworden die me mee geholpen hebben om dit te verwezenlijken. Ook de smsjes van mensen die me vooraf succes wensten deden enorm veel deugd. Na de telefoontjes zoek ik Joris en Michal op, die ondertussen al zijn aangekomen in een schitterende tijd. Samen wachten we op Rik, Matthias en Wim. Rik komt niet veel later aan. Matthias en Wim laten iets langer op zich wachten maar rijden hand in hand over de meet. Kon het eigenlijk nog mooier!? Ignace haalde helaas de meet niet, hij moest volledig verkrampt opgeven aan de voet van Alpe d'Huez. Toch chapeau voor iedereen die er aan begonnen is, want zonder lef begin je er gewoon niet aan. Over de toekomst wil ik nog niet teveel uitspraken doen, eerst trek ik opnieuw de voetbalshoes aan. Wat daarna komt zien we wel, maar zeg nooit nooit of ze zetten uwe vélo op tweedehands.be! De cijfertjes: op mijn tellertje heb ik de 175km gereden in 8u09min aan iets meer dan 22km/h. Daarbij is de afdaling van de Glandon inbegrepen. In totaal ben ik 8u48 onderweg geweest, dat wil zeggen dat ik 39min gestopt ben (inclusief wachten op helden en Ignace aan de Glandon). Officieel is mijn tijd 7u43min (neutralisatie Glandon inbegrepen) en eindigde ik als 834ste in het algemeen klassement. In mijn categorie (18-29 jaar) eindigde ik als 206e.
4u45; Rik zijn wekker gaat
af. Ikzelf en collega-HBC-er Ignace ontwaken lepeltje lepeltje ... oei dat
begint goed. Na een korte maar toch goeie nachtrust
begint het ritueel van het aan te kleden en alles klaar te leggen voor de zware
strijd van vandaag. Na maanden voorbereiding en liters zweet is het vandaag zover, we
rijden de Marmotte!! De afspraak is om om 6u15 richting Bourg af te zakken, om zeker niet in de stroom van de
wedstrijd te geraken, want de eersten vetrekken al om 7u. Na een stevig ontbijt(je), en het
eten-om-te-fietsen dagje van gisteren zijn de reserves méér dan
aangevuld, en de beentjes kriebelen al om de
opgeslagen energie af te geven. Helm check, bril check, bidons gevuld check,
alle eten mee check. Ik heb een eetschema opgesteld van 3
banananbroden op de top van de eerste 3 'hellingen' en 2 à 3 powerbars voor de 2
lange valleien, op de klims zelf rooi ik het met een
10-tal gellekes. We zetten aan richting Bourg, na een beetje zoekwerk, vinden we
ons vak (het laatste), de tijd geeft 6u45 aan, goed op tijd dus.
Dan begint het ijsberen en het constant plassen-terug-plassen-terug ritueel,
zeker als je meer dan 1,5 liter water 's morgens hebt gedronken.
De groep zet zich in beweging, de eersten zijn vertrokken, iets later nogmaals,
de groep van 7u20 is vertrokken, nog 30 min en het is aan ons. Tijd om nog snel
de laatste suikerwafel en banaan te verorberen en dan aftellen. 7u50, de groep
zet zich in beweging ... met alle helden, die in het laatste vak stonden, rijden
we samen arm over schouder, onder luid applaus en muziek van de fanfare, over de
meet rond 8u, ONZE Marmotte is begonnen!
De eerste 10-12 km is het
vlak, alhoewel ik mijzelf had voorgenomen rustig te beginnen, kan ik mij niet
houden en schiet ik mij achter collega-held-in-spé Stijn richting
de eerste beklimming. Snelheden gaat vlot boven 40km/u, en er vorm zich een mooi
groepje dat zich tussen de andere massa door maneuvreert.
Eénmaal over de dam laten we het tempo wat zakken en bereiden we ons voor op de
eerste klim. Brugje over, tak tandwiel kleiner, de 24km
klimmen zijn begonnen, collega-held-in-spé-alles-op-de-grote-plateau Stijn schiet
mij voorbij, ik roep nog dat het een lange klim is, maar het mag niet baten.
Ikzelf zoek een goed ritme en nestel mij in het wiel van 2 Italianen en samen
werken we de klim af. Wat mij vooal opvalt is hoeveel mensen we inhalen, hoeveel mensen al
knalrood aanlopen en hoeveel mensen ons inhalen, maar 100 meter verder volledig
stilvallen ... Na 1u40 vanaf de start in Bourg bereik ik de top. Ik rijd over de
mat en beslis héél effe uit te rusten omdat de tijd, om veiligheidsredenen, toch
niet verder loopt. Er volgde een (letterlijk) gevecht voor water,
onze Fransman had er niet beter op gevonden om aan een tafel waar tientallen
uitgedroogde wielertoeristen staan de flessen 1 voor 1 aan te geven, je kan het
gevolg wel raden. Nadat de bidons gevuld zijn en net begonnen aan mijn eerste
bananenbrood, zie ik de Italianen vertrekken,
damn ik moet ze volgen, ze rijden mijn tempo bergop en kunnen nog goeie
bondgenoten zijn verder in de race. Ik stort mij
in de afdaling achter hen! Héél véél collega-fietsers staan lek, dat zou mijn
ergste nachtmerrie zijn, en ik hoop dat mij dit niet overkomt, ook omdat ik niet
van de handigste ben als het aankomt om een band te vervangen. Net voor de mat
stoppen mijn bondgenoten om hun vestje weg te steken, waarop ik hun voorbeeld
volg, maar snel weer aanzet voor de lange en
vooral saaie vallei die volgt.
Ik rijd in het begin mijn eigen ritme en haal weer
héél wat mensen in, tot plots er een pletwals treintje passeert en ik
mij snel daarin nestel en waar ik terug 'mijn' Italianen tegenkom. Vooraan zit
een Hollander (denk ik volledig oranje pakje), er het tempo goed op te leggen en
tegen 45-50km/u rijden we de vallei door. Tussendoor verorber ik 2 powerbars en
drink ik voldoende! Net voor de voet van de 2de klim van de
dag, halen we het zoveelste groepje in en ... wie zie ik collega-held Joris die
in de groep in Bourg voor ons gestart was. Ik roep hem aan om samen met ons tot
aan de voet te rijden. Eénmaal aan de voet van de Télégraphe, neem ik weer mijn
ritme aan, vooral gebaseerd op hartslag, en in het wiel van de Italianen wederom
laat ik collega-held Joris achter en zet ik mijn tocht verder. Wat mij op dat
moment vooral opvalt, is 1 hoe goed ik mij nog voel (alhoewel al bijna
halfkoers), en dat ik mij tussen nummers bevind kleiner dan 4000, dat betekent
dat ik al héél wat mensen heb moeten inhalen. De Italianen hebben er ook zin in
en porren mij zelfs aan, want ze hebben uitgerekend dat we op een schema van 7u
aan het rijden zijn!
Boven beslis ik niet te stoppen om me te
bevoorraden, alhoewel de Italianen dat wel doen en ik ze vanaf dan niet meer zal
terugzien, en rij ik direct door naar Valloire, waar ook een bevoorrading is. In
de afdaling eet ik (verplicht) mijn 2de
bananenbrood op en wacht ik op de bevoorrading voor water, maar éénmaal Valloire
gepasseerd nergens een bevoorrading te zien, het is niet waar denk ik bij
mezelf tot plots al goed 5 kilometer in de 3de klim de
bevrijding ... weer snel snel bidons vullen, 1 gelleke achterover slagen en weer
aanzetten. Nog steeds voel ik mij prima en hoef ik niet lang stil te staan, omdat dit bij mij toch een
nefast effect heeft. Dan plots begint het besef dat ik de Galibier moet
opfietsen, de berg waar ik vorig jaar op trainingskamp met de protour ploeg HBC
een GIGANTISCHE klop heb gekregen en deze dus als mijn
zwarte beest beschouw. Met volle bidons en met volle moed begin ik eraan. Tot
mijn grote verbazing zit ik in een mooi ritme en cadans en rijd ik deze
relatief gezwind op. Eénmaal Plan l'Achat
gepasseerd is het nog 8km, deze zijn niet alleen loodzwaar maar de hoogte
begint ook te wegen. Maar nog steeds kan ik mijn hartslag onder controle houden (onder 160
slagen) en haal ik de ene na de andere fietser in. Ik realiseer mij dat er sinds
het begin van de eerst klim, mij nog niemand voorbij is gereden en ik mij tussen fietsers bevind met nummers
onder de 1000, dat betekent dat ik de allereerste groep heb ingehaald! Dat gaat
goed! Laatste kilometer effe het tempo, voor de eerste maal vandaag onder de 10km/u, om
het zwaarste stuk over te komen en dan bevoorraden! Boven evalueer ik mijn
lichaam en nog steeds alles onder controle! Galibier overwonnen, mijn zwart
beest is verleden tijd. Snel bidons vullen en ik besluit te eten in de afdaling en niet te wachten.
De afdaling gaat héél vlot, mits effe moeten stoppen voor een rood licht. Snel
vormt zich een groepje en zo rijden we richting Bourg. Met snelheden boven de
60km (licht bergaf wel te verstaan) rijden we in de vallei, en eet ik mijn
laatste bananenbrood en powerbars op. Alhoewel ik er één heb moeten wegsmijten
in volle vaart, want het was kiezen remmen of powerbar, heb wijselijk voor het
eerste gekozen! De dam van Les 2 Alpes gepasseerd loopt de
weg weer beetje naar omhoog, ik kijk naar de tijd en zie dat 7u30 in de maak is
en besluit zelf kop te nemen. Wat begon als een groep van een 30-tal
renners, eindigde aan de voet van Alpe d'Huez met
een 8-tal na mijn kopwerk. Maar ik ben er!
Om 14u30
sta ik aan de voet. Ik stop niet meer om bidons te vullen omdat er langs de baan er
nog 2 posten en zijn en begin aan de laatste 13 kilometer klimmen. Hoe goed ik mij voelde
en hoe perfect ik mijn hartslag onder controle kon houden voordien, alles smolt
letterlijk als sneeuw voor de zon. Mijn hartslag begon boven 165 te gaan (wat
voor mij abnormaal véél is), mijn voetzolen begonnen te branden (alhoewel ik de
brandweerman had aangespoord om met zijn lans over mijn schoenen te spuiten),
het tempo begon te zakken, de bidons geraakten leeg ... was ik te overmoedig, had ik
teveel pijlen in de vallei voorschoten? Op 4 kilometer van de top besloot ik te stoppen,
ik was roofbouw aan het plegen op mij lichaam, en welgeteld 120 seconden stil te staan. Mijn hartslag zakte,
ik heb nog een gelleke naar binnen geslagen en begon dan weer te klimmen. De rust
heeft mij goed gedaan, ik geraakte weer in mijn ritme en vond weer 'plezier' in
het klimmen.
De laatste kilometer is onbeschrijfelijk, ik rij Alpe 'd Huez dorp binnen en plost
flitst alles door mijn hoofd, de voorbereiding, de vriendchap, het geduld van
partner, alles, kiekevel van kop tot teen, daarbij het publiek dat je
aanmoedigt. Na 7u47 rij ik over de eindstreep! GOLD, GOLD, mijn GPS geeft 7u30
aan als netto-totaal, dat betekent dat ik in totaal 17min heb stilgestaan over
de hele rit. Mijn 'officiële' eindtijd (dus met stilstaan, maar zonder afdaling
Glandon) is 7u11, waarbij ik 346 eindig en 149 in mijn categorie, wat voor een
eerste Marmotte niet slecht is denk ik. Na de aankomst wacht ik op mijn
collega-Helden-HBC'ers en deze sijpelen één voor één binnen, de ene wat frisser
dan de andere. Het slechste nieuws komt van Ignace, die zelfs na
telefonische aanmoedigingen van mezelf en zijn vrouw met krampen heeft moeten
opgeven aan de voet van Alpe d'Huez en Stijn die volledig stil stond op de laatste
klim maar dat omwille van zijn onmenselijke verhoudingen (53-39) waarmee hij de
race heeft aangevat. Héél véél respect voor IEDEREEN, de durf om al deel
te nemen aan zo'n uitdaging is een prestatie op zich! Volgend jaar? Het
kriebelt, alles zal afhangen van tijd en situatie maar de gedachte om volgende
jaar in het eerste vak te mogen starten met de toppers, kriebelt, samen met nog
een extra uitdaging? 3 Ballons, we will see!
Vorige week maandag trokken Joris, Rik, Michal, Wim, Matthias en Ward richting Franse Alpen voor het voorlopige einddoel van hun missie: de Marmotte uitrijden. Woensdag pikte ook Stijn aan bij de groep. Sommigen hadden de ambitie om daarnaast ook een scherpe tijd neer te zetten, voor anderen was de eindstreep overschrijden het enige doel. Sinds de strenge winter zijn de helden non-stop met hun doel bezig geweest. Er werd zeer intensief gefietst, bijna alle Belgische klassiekers werden gereden, en een stage in de Vogezen werd de ultieme klimtraining. In de late voormiddag trokken de helden in bij Peter, een Belg die een kleinschalig hotelletje runt op een boogscheut van Le Bourg d'Oisans. Het zag er in het begin allemaal wat raar uit, maar de kamers bleken zeer mooi te zijn, net als het uitzicht trouwens. Voor ze het vergaten legden de helden eerst hun bloedzakjes in de frigo alvorens zich op het terras (met uitzicht op de Glandon) te installeren en een bordje gemengd te bestellen met een aperitiefje om te bekomen van de autorit. Nadien serveerde Peter een lekker avondmaal en maakten de helden kennis met 3 Deense ex-profrenners die toevallig ook in het hotel verbleven. Na de maaltijd werd nog even wat voetbal gekeken op tv, maar de batterijen waren bij iedereen vrij leeg en het was vroeg stil op de slaapkamers. Dinsdagochtend ontwaakten de helden bij een stralend zonnetje, vakantiegevoel! Na het ontbijt werden de fietsen op en in de ploegwagens geladen en trok het gezelschap richting Saint-Michel de Maurienne om van daaruit de Col du Télégraphe en de Col du Galibier te verkennen, 2 cols die ook in de Marmotte op het programma staan. De 80 kilometer die daarvoor dienden gereden te worden met de wagen bleken langer te duren dan verwacht. De karavaan moest immers eerst over de Col du Glandon tussen de fietsers naar boven laveren en deed er een goede 2 uur over om op de bestemming te raken. Intussen was het iets na de middag en ging de thermometer vlot over de 30°C. Het was zweten vanaf de eerste meters op de Télégraphe. Iedereen zocht zijn eigen tempo op en in kleinere groepjes werd de berg beklommen. De Télégraphe is een vlot lopende klim van eerste categorie met een gemiddelde stijgingsgraad van 7,3%. De lengte is 12 kilometer, zolang hadden de helden dit jaar nog niet geklommen aan één stuk door. Al bij al viel deze klim zeer in de smaak. Iedereen kon zonder problemen rond de overslagpols aan een goed tempo naar boven rijden. Behalve Rik, die met zijn goede benen maar aan een maximum hartslag raakte van 90, iets waar Bertje Contador en co stikjaloers op zouden zijn. Achteraf bleek dat de registratie van zijn hartslag niet correct was, gelukkig maar! Iedereen kwam boven in iets meer of iets minder dan een uur en propte zich daar vol met wat sportbars en gellekes, al zou voor Wim een lekkere pasta daar natuurlijk beter gesmaakt hebben. Op de top werden de helden nog eens gecontroleerd door ploegarts Eufemiano Fuentes. Joris en Wim bleken koorts te hebben en werden na telefonisch overleg met de voorzitter onmiddellijk teruggestuurd naar het hotel. Op 4 dagen voor de Marmotte was dit natuurlijk geen leuk nieuws voor hen, het team en de sponsors. Michal, Rik, Matthias en Ward trokken via een korte afdaling naar Valloire, waar de klim naar de top van de Galibier begint. De Galibier is een klim van 18 kilometer, waarvan de top op meer dan 2600 meter ligt. Het is een beest buiten categorie met een gemiddelde stijging van 7%. Maar het begon lichtjes te regenen en boven de Galibier pakten zich heel donkere wolken samen. Aan de voet spraken de helden een wielrenner aan die van de berg kwam, en die raadde hen aan om niet aan de klim te beginnen met dat weer. Er werd besloten om met de auto terug te keren naar het hotel en vandaar nog eens Alpe d'Huez omhoog te rijden met de fiets. Een tweetal uur later bleek het er ook in Le Bourg d'Oisans heel onweerachtig uit te zien. De vier waagden het er toch op maar al na enkele kilometers begon het te regenen en maakten ze rechtsomkeer. Joris lag met koorts in bed dus moesten de helden zich in stilte bezig houden in het hotel. Gelukkig voelde Wim zich al iets beter na het verorberen van een broodje brie en besloot om samen met de rest de jacuzzi van Peter eens uit te testen. Met opnieuw een bordje gemengd en een aperitiefje bij de hand begonnen de helden mekaar stilaan wat zenuwachtiger te maken voor wat er later deze week komen zou. De avond verliep, zoals altijd eigenlijk, heel rustig. Om 20u werden we steeds verwacht aan tafel en nadien werd er traditioneel nog wat tv gekeken om de avond op de kamer te eindigen met het checken van het nieuws uit België via de laptop. Omdat het weer dinsdag roet in het eten strooide, gingen de helden er op woensdag nog eens fors tegenaan. Wim kreeg terug groen licht van Eufemiano, Joris moest nog binnen blijven. Ditmaal werd er gestart aan het hotel, dat eigenlijk ideaal gelegen was. De helden startten de dag met de beklimming van de Col du Glandon. Misschien iets minder bekend in de oren klinken maar eenmaal je hem beklommen hebt vergeet je hem nooit meer! In de eerste plaats is het al een heel lange klim, met zijn 24 kilometer. Het gemiddelde stijgingspercentage is slechts 4,8% maar dat komt omdat er een aantal korte afdalingen zitten. Het ticket buiten categorie heeft de col vooral te danken aan zijn steile stukken (11% en meer) en onregelmatigheid. Hierdoor is het enorm moeilijk om in een goed ritme te blijven klimmen. Opnieuw viel de groep uit mekaar tijdens de klim en zagen de helden mekaar terug op het terrasje van de brasserie boven. Het optimisme van na de Télégraphe was nu toch lichtjes gedaald, want de Glandon was een heel pak zwaarder en moeilijker. Iedereen slaagde er wel in om zonder in het rood te moeten rijden, boven te raken. Een paar foto's nemen en als iedereen binnen was vertrok het gezelschap terug naar beneden. In de vallei werd er rustig naar Le Bourg d'Oisans gepeddeld aan 51,3km/h. Daar wachtte een al iets fittere Joris de fietsers op in een Itlaliaans restaurantje. Na de middag zou Alpe d'Huez verkend worden, dus een stevige pasta kon er wel in. Na een pauze van een dikke 2 uur en een praatje met Marmotte-favoriet en Lokeraar Bart Van Damme, trokken de helden naar de voet van de klim. Met een gemiddeld stijgingspercentage van 8,1% over 12 kilometer kreeg ook deze berg het etiket 'buiten categorie' opgeplakt. De eerste kilometers zijn moordend. In een loden hitte duwen de helden zich meter voor meter naar boven. Het stijgingspercentage blijft hier constant 11% en meer en is bijna ondraaglijk in die hitte. Vanaf het eerste dorpje wordt het wat minder steil en geleidelijk wat koeler. Al blijft het stoempen om vooruit te raken. De hartslagen kunnen door niemand onder de overslag worden gehouden tijdens de tocht naar het skidorp. Boven aangekomen geniet het vijftal van een lekkere cola, maar de grijze wolken zorgen ervoor dat ze snel terug aan de afdaling beginnen. Er wordt niet gedaald via dezelfde weg als de klim maar langs een prachtig pasje (merci HBC'ers!) en een zalige afdaling gaat het via het stuwmeer van Allemond richting hotel. Daar verwelkomden de mannen de laatste held, Stijn. De zenuwachtigheid begon nog wat meer te stijgen, zeker na het verkennen van de 2 zware cols die dag. Het ging zelfs zo ver dat er die avond via facebook van kamer naar kamer werd gecommuniceerd over wat al dan niet mocht gegeten en gedronken worden. Gelukkig weten de helden dat de dag nadien hun psycholoog uit Damme ook in het hotel zal aankomen. Na de vrij zware woensdag stond er voor donderdag en vrijdag rust op het programma. De zware benen waren 's morgens onvermijdelijk. Daarom sloeg de paniek alweer toe en vonden een aantal helden er niets beter op dan mekaars benen te beginnen masseren. Na deze mentale opkikker en het ontbijt stond een lostrapritje op et programma. Stijn bleef liever binnen om te compexen en zijn benen nog wat meer pap te laten worden.Ook Joris moest binnen blijven, hij was nog steeds te zwak en zag zijn Marmotte stilaan in het gedrang komen. Na een klein uurtje fietsen gingen de helden in Le Bourg d'Oisans nog eens langs bij de fietenmaker. Samen met nog een driehonderdtal andere wielertoeristen deden ze het kleine winkeltje uit zijn voegen barsten. Aan het winkeltje kwamen de helden zelfs enkele bekende Lokeraars en leugenaars tegen. De stress werd er niet minder op, integendeel. Van vakantie was ondertussen nog weinig sprake. Zelfs diegenen die met die instelling vertrokken waren, werden op enkele dagen voor de Marmotte automatisch meegesleurd in de nervositeit van het evenement. Begrijp het niet verkeerd, want er was nog genoeg tijd om te ontspannen en hilarisch als held uit de hoek te komen. Na de middag trokken de helden met de wagen opnieuw naar Le Bourg d'Oisans om iets te eten alvorens door te rijden naar de top van L'Alpe d'Huez om de kaderplaatjes af te halen. Tijdens de terugrit werd nog even gestopt aan de supermarkt. Daar nestelden iederen zich in het spoor van Michal om toch maar de juiste voeding en drank te kopen om donderdag te verorberen. Bij het uitpakken in het hotel leek het wel alsof iedereen een rantsoen voor een week had aangekocht. Onmenselijk om dat allemaal op te krijgen op 1 dag. Want ook Peter zorgde voor extra koolhydraten. Bij het avondmaal kookte hij extra pasta voor de liefhebbers. Vrijdag, een dag voor de Marmotte... De zenuwen staan nog straker gespannen dan de dagen voordien. Bepaalde helden zijn duidelijk gevoelig voor stress, anderen lachen de stress liever weg. Het zorgt voor memorabele taferelen. Het beste nieuws is dat Joris zich goed voelt en definitief groen licht krijgt van Eufemiano om te starten in de Marmotte zaterdag. 's Morgens ontstaat er op de parking van Peter een ware fietswerkplaats. De fietsen worden tot in de kleinste details in orde gezet en proper gemaakt voor d-day. De helden kunnen bijna niet meer op een gewone manier met mekaar omgaan, want ook hier regelmatig uitbarstingen van de zenuwen. Als alle fietsen dan eindelijk toch in orde staan, trekken de helden freewheelend met de fiets naar het dorpje om een pasta te gaan eten. Op het terras maken ze vrienden met een Aalsterse compagnie en voor weinig geldsj wordt een lekker bord pasta gegeten. Na de middag wordt er naar Brazilië - Nederland gekeken en gerust. Maar er wordt vooral veel gegeten. Droge pannekoeken, gedroogd fruit, pompelmoezen, rozijnen, peperkoek, chips met zout, boudoirs, liters water,.... te veel om op te noemen. Tot net voor het eten zijn de helden constant bezig met eten. De pasta die Peter serveerde was lekker, degenen die nog konden propten de maag volledig vol. Niet veel later probeerde iedereen zo snel mogelijk de slaap te vatten. Bij de een ging dat al makkelijk dan bij de ander. Zaterdag, 4u45. 'Als marktkramer ben ik geboren' weerklinkt in de slechtebenenkamer, het sein om op te staan. Het toilet blijft geen minuut ongebruikt, er wordt nog wat pasta gegeten bij het ontbijt en het materiaal en eten wordt in de achterzakjes gepropt. De stress heeft zijn hoogtepunt bereikt, binnen enkele uren is iedereen aan het afzien op de cols. In groep rijden de helden met de fiets naar Bourg d'Oisans waar een orkestje om 6u20 al van jetje aan het geven is. De plaatsen in het startvak worden opgezocht en de blazen worden nog een laatste keer geleegd. Om 7u20 start Joris aan zijn missie, en om 7u50 rijden ook de andere helden over de startmat... De verhalen van de Marmotte zal u hier later kunnen lezen, want die zijn voor iedereen verschillend. de foto's van deze schitterende week kan u bekijken op facebook door lid te worden van de groep Ammoal Tuupe Cycling.
". In de storm/aanloop naar den dam raak ik al snel Mich, Stijn, Ward en ignace kwijt. Samen met Mattieu en Wim rij ik richting dam. Ondertussen wil ik zoals ook alweer gepland een eerste gelleke dak op overschot had nuttigen.. Het gelleken dat ik vooraan onder mij trui had gestoken wordt geopend. Het is eentje met een draaidopje en ik doe het snel terug dicht en moffel het weg omwille van een chicane.. Al snel voel ik nattigheid, het gelleke was nie zo goed afgesloten als gedacht... En nog voor ik passeer aan de deur van ons hotel, pakweg 3 km van de mat, plak ik al volledig van kop tot teen langs de linkerzijde.. Wel een prettig gevoel om te vertrekken met een plakkende knieplooi.. Enfin niet gemord we moeten verder. Al snel is er druk overleg over een volgende ontlastingske met Matthieu. Waar zouden we dit doen op de Croix de fer? nu?? op die moment passeren we Ignace die het nu doet, dus stoppen we alle3 vlak voor de dam. Ik rij nog even in de zog van Matthias maar moet hem al snel laten gaan. Immers mijn kopman had aangeraden te doseren en dus hartslag onder de overslag te houden tot na de télégraph. Zo gezegd zo gedaan. Het gevoel is alleszins al een stuk beter dan tijdens de verkenning en dus blijft de Moral goed. Ik kan redelijk mijn tempo vinden en zet mijn tocht voort naar boven. Ik geniet van de mensen sliert langsheen de flank van de Croix de Fer, dit is bij momenten echt waanzinnig. Het is natuurlijk moeilijk origineel te zijn en al snel hoor ik een Nederlander roepen: "hé Jan vergeet niet te genieten vandaag"!! Ik rij op die moment langsheen de Dam midden op de croix de fer en moet toegeven dat het daar een fantastisch zicht is. Al snel heb ik weer 2 vrienden voor het leven gemaakt. Net voor de top passeer ik nog ludo dierkxens, die ook in ons hotel verblijft. Ik kom aan boven op de croix de fer "Top, sjiep sjiep sjiep". Van de voorspelde overrompeling op de top van de croix de fer is geen sprake. Het is er gezellig druk zoals op alle 1ste bevoorradingen van de toertochten die we deden in ons apen-landje. Als getraind toertochrijder baan ik mij vlot een weg en zie ik al snel Ward, Matt en Ignace. Ik ben blij als een klein kind dat deze helden gewacht hebben. Dit hadden we afgesproken omdat de tijdsopname tijdens de afdaling van de Glandon toch niet zou meetellen, wat een terecht en goed inititief bleek van de organisatie. Samen zetten we vaart richting dal al na een paar bochten staat Ignace plat. In grupetto wordt er beslist beneden voor de mat te wachten op Ignace. Helden die op mij gewacht hebben kunnen we dus niet achter laten en op die manier kunnen we samen de lange vallei richting Telegraph doen. We nemen dan ook onze tijd om rustig deze heel gevaarlijke afdaling tot een goed einde te brengen. 
