|
Afgelopen donderdag vertrokken de helden in kleine trosjes richting Vogezen voor de langverwachte klimstage. Het eerste trosje luisterde naar de naam Stijn. Goed voorbereid zoals hij steeds is vertrok hij voor alles en iedereen nog maar aan vertrekken kon denken. Hij kwam kort na de middag al in La Bresse aan en maalde op zijn eentje al een pittig ritje van een zestigtal kilometer af. De uren die hem nog restten voor het tweede trosje aankwam, gebruikte hij om zijn hotelkamer om te bouwen tot proffessionele kine-praktijk / laboratorium à la Lieven Maesschalck. Het tweede trosje stond synoniem voor zijn broer Joris, die kwam aan rond half twaalf. Een uurtje later volgde het derde trosje, Ward en Michal, en nog een uur later volgde de laatste tros helden van dit weekend: Matthias, Wim en Rik. De helden maakten aan de bar kennis met de sympathieke patron Marc en nuttigden ondertussen een Belgisch biertje om de autorit door te spoelen. Rond half twee werd met behulp van de terreinkennis van Marc de rit voor de volgende dag nog snel even uitgetekend op de computer en nadien in de GPS gepompt. Hij verzekerde ons al lachend dat het een mooie maar zware rit zou worden. Nog een Stella'ke dan maar om dat te verteren dacht 80% van jullie helden en rond de klok van tweeën zochten ze de slaapkamer op om nog een uur later in slaap te vallen voor een te korte nacht.
De zon was amper op of in de kinepraktijk van de gebroeders De Clippeleir gonsde het al van de activiteit. Het was duidelijk wie er het best voorbereid aan de dag zou beginnen. Aan de ontbijttafel ontmoetten we 3 renners van het bevriende wielerteam HBC. Toevallig hadden ook zij een weekend in de Vogezen gepland en toevallig zaten we in hetzelfde hotel op hetzelfde uur aan de ontbijttafel. Hoe meer zielen hoe meer vreugde, dus trokken ze er met z'n tienen op uit om te bewijzen wie de heersers van de Vogezen waren dat weekend. Eerst werd bij de lokale fietsenboer nog een slordige duust euro uitgegeven aan materiaal alvorens aan de opwarmingsklim te beginnen. De klim naar het Lac De Lispach was een 'loper', een woordje dat gemiddeld om de vijf minuten over een of andere tong rolde afgelopen weekend. In grupetto werd het meer bereikt, maar nadien volgden nog 2 nijdige kilometers alvorens echt op de top aan te komen. De beloning voor het eerste zweet was een veel te zalige afdaling van 16 kilometer richting Munster. Daar werd even gestopt en wat proviand ingeslagen in de plaatselijke supermarkt, waar je blijkbaar niet met de fiets binnen mag rijden om te winkelen. Iedereen wist dat er nu een zwaar stuk aankwam. Een stukje vallei, waar het nooit vlak is uiteraard, gevolgd door de beklimming van de beruchte Col De Platzerwasel. In het begin loopt hij lekker maar de laatste 6 kilometer zakt de hellingsgraad niet meer onder de 10%, het werd dus een wedstrijdje harken. Onder een brandende zon was het met momenten afzien, de verschillen aan de top liepen opmerkelijk hoog op. Als iedereen boven was aangekomen werden de regenjasjes voor het eerst bovengehaald. Wat begon met wat gedruppel ging snel over in een regengordijn, maar de helden zetten hun tocht verder.... Ware daar niet de lekke band van Ignace. Onder de bomen werd er een nieuw bandje gestoken en als bij wonder hield het daarna op met regenen. Rond het middaguur passeerde het peloton een gastronomische skibar waar een emmertje spaghetti en een emmertje bolo-saus de koolhydraten terug op peil brachten. Tijdens het eten werd er duchtig getwijfeld over het al dan niet verkort terugkeren naar het hotel, want het tochtje bleek lastiger te zijn dan gedacht. Maar uiteindelijk werd er door niemand geplooid en trok het gezelschap zich op gang richting de top van de Grand Ballon. Ook nu volgde een lange afdaling, die door de wind en de kasseien in enkele bochten, niet ongevaarlijk was. In de vallei werd er dan doorgestoken richting Kruth, om de afsluitende helling op te rijden. De Col De Bramont gaat over een lengte van 7 kilometer gemiddeld 5,6% omhoog. Alle remmen werden losgegooid en er werd gekoerst op de kronkelende flanken en in de haarspeldbochten. Boven werd er gehergroepeerd en in grupetto richting hotel afgedaald. Moe maar voldaan namen de helden meteen hun intrek in de jacuzzi en de sauna om te bekomen van de rit. Een uurtje later werden ze al door Marc en Delphine verwacht aan tafel voor het avondmaal. Eerst werd een aperitiefje genuttigd in het kinderhoekje, om nadien een paté als voorgerecht te krijgen. De wijn zonder druiven (??) die dit gerechtje vergezelde viel niet echt in de smaak, maar deed de dag nadien wel heel goed dienst als kettingreiniger. Het hoofdgerecht was risotto met kalkoengyros en als nagerechtje was er nog een crèmmeke. De vermoeidheid zat duidelijk in het lijf, want het bleef nadien vrij rustig in de bar. Joris en Stijn zetten de tocht voor morgen op punt. Ze deden er, wetende hoe zwaar het vandaag al geweest was, wijs aan om de 200 kilometer in te korten tot 140 kilometer. Op de slaapkamer dienden Joris en Stijn zichzelf en mekaar de nodige zorgen toe om de volgende ochtend zonder melkzuur in de benen op te staan. Dit alles duurde zonder overdrijven een tweetal uur, eat this Tommeke Boonen!
De zaterdag kondigde zich aan als de mooiste dag. Lekker weertje, lekker tochtje, schitterende bende! De bende werd nog eens uitgebreid met 3 stagiairs van HBC, wat het er alleen maar leuker op maakte. Om te beginnen werd de Col De Bramont van de andere kant beklommen, om via de Route des Américains op de Route Des Crètes te komen. De beklimming kende pieken van 11% en was meer dan een goede opwarming. Het zicht boven was fenomenaal, en via de gekende Route Des Crètes ging de tocht verder over de toppen van de bergen. Wat verder werd er aangepikt op een stukje van gisteren; de Grand Ballon en zijn afdaling richting Goldbach. Daar werd wat bijgetankt, want na een stukje vallei stond de Ballon d'Alsace op het programma. Tijdens het stukje vallei werd het stiller en stiller en werden steeds meer wenkbrauwen gefronst. Stukken van 11% en zelfs meer leken toch vrij veel te zijn voor in de vallei!? Wat bleek: de parcoursbouwers waren een colleke vergeten... Na 6 kilometer klimmen kwam de bende aan op de top van de Col De Hundsruck, we zouden zelf geen kleuriger naam kunnen bedenken hebben. De honger kwam op en beneden vonden we een mooi restaurantje. Maar fietsers waren hier niet echt welkom, daarom trok het gezelschap naar het volgende dorpje, Masevaux! En of we daar welkom waren. Een biertent en een gratis receptie op het dorpsplein onder een stralende zon, een massa volk, en de burgemeester, heetten de helden hartelijk welkom. De plaatselijke Italiaan zette zichzelf aan het werk om 13 spaghetti's klaar te maken terwijl de helden (die overigens allemaal links dragen) genoten van de persbelangstelling en de zon op het pleintje. Na het eten werd nog wat gerelaxed alvorens opnieuw op tocht te trekken richting de Ballon d'Alsace. De lange klim van 13 kilometer, met stukken tot 10%, kreeg ook de naam 'loper' op zich gekleefd. De lengte van de klim en het steile stuk na het meer maakten er wel een nieuwe afvallingsrace van. Op de top had de wind vrij spel en het wachten op de hergroepering gebeurde met een jasje aan en een cola in de hand. Na de lange afdaling werd de Col Du Ménil nog achter de kiezen gestoken, maar deze was te kort om pijn te doen. Nadien splitste de groep zich. De mannen die nog wat over hadden deden nog een lusje, de rest bouwde een feestje op een terras in La Bresse en zette dat verder in de jacuzzi van het hotel. De die-hards reden richting Col d'Oderen. Met soepele tred beklommen ze de 11 kilometer lange klim met een maximale stijging van 5,5%. Boven werd dan koers gezet richting Kruth om net als gisteren te eindigen met de Col Du Bramont. En net als gisteren werden op deze zalige klim alle registers opengetrokken. Niemand wilde plooien, hoewel iedereen op zijn tandvlees zat, heroïsch zoals het hoort. Volgende week een verslag in Belga Sport op Canvas. Bij aankomst in het hotel werd de jacuzzi verder volgepropt met naakte mannen en het verloren water werd terug bijgevuld met Crémant d'Alsace. Lekker decadent. Na wat opfriswerk was de volgende halte een restaurantje in Gérardmer. In een keldertje, tussen de kerstbomen en schomelpaarden, genoten de helden van een indoor-barbecue of raclette. Enig minpuntje was dat het nogal fris was in de kelder maar dat maakte het lekkere eten ruimschoots goed. Na het eten ging de meute nog op verkenning in het stadje maar het was daar maar een dode bedoening, dat kon je er zelfs ruiken! Al was het in de lichamen van de sportmannen ondertussen ook een dode bedoening, iedereen was stikkapot (en dat kon je bij enkelingen ook ruiken). Er werd dan maar wijselijk besloten om terug hotelwaarts te keren om nog wat over te hebben voor een laatste fietstochtje morgenochtend.
Maar toen de helden rond 8u wakker werden wisten ze meteen dat er van fietsen niets meer in huis zou komen. Het weer was erbarmelijk, de regen viel met bakken uit de hemel. Ook na het ontbijt bleef het regenen en werden de valiezen maar gepakt en de fietsen in de auto's gestoken. Er werd dankbaar afscheid genomen van de patron en koers gezet richting België, beseffend dat er daar op fietsvlak nog maar weinig uitdagingen op hen lagen te wachten...Maar dit kon de sfeer belange niet bederven , want wat een prachtig weekend was het geweest, wat een schitterend team zijn de helden toch... Tutti insieme!!
Foto's kan je bekijken door op de kleine foto van dit artikel te klikken.
|
