|
4u45; Rik zijn wekker gaat
af. Ikzelf en collega-HBC-er Ignace ontwaken lepeltje lepeltje ... oei dat
begint goed. Na een korte maar toch goeie nachtrust
begint het ritueel van het aan te kleden en alles klaar te leggen voor de zware
strijd van vandaag. Na maanden voorbereiding en liters zweet is het vandaag zover, we
rijden de Marmotte!! De afspraak is om om 6u15 richting Bourg af te zakken, om zeker niet in de stroom van de
wedstrijd te geraken, want de eersten vetrekken al om 7u. Na een stevig ontbijt(je), en het
eten-om-te-fietsen dagje van gisteren zijn de reserves méér dan
aangevuld, en de beentjes kriebelen al om de
opgeslagen energie af te geven. Helm check, bril check, bidons gevuld check,
alle eten mee check. Ik heb een eetschema opgesteld van 3
banananbroden op de top van de eerste 3 'hellingen' en 2 à 3 powerbars voor de 2
lange valleien, op de klims zelf rooi ik het met een
10-tal gellekes. We zetten aan richting Bourg, na een beetje zoekwerk, vinden we
ons vak (het laatste), de tijd geeft 6u45 aan, goed op tijd dus.
Dan begint het ijsberen en het constant plassen-terug-plassen-terug ritueel,
zeker als je meer dan 1,5 liter water 's morgens hebt gedronken.
De groep zet zich in beweging, de eersten zijn vertrokken, iets later nogmaals,
de groep van 7u20 is vertrokken, nog 30 min en het is aan ons. Tijd om nog snel
de laatste suikerwafel en banaan te verorberen en dan aftellen. 7u50, de groep
zet zich in beweging ... met alle helden, die in het laatste vak stonden, rijden
we samen arm over schouder, onder luid applaus en muziek van de fanfare, over de
meet rond 8u, ONZE Marmotte is begonnen!
De eerste 10-12 km is het
vlak, alhoewel ik mijzelf had voorgenomen rustig te beginnen, kan ik mij niet
houden en schiet ik mij achter collega-held-in-spé Stijn richting
de eerste beklimming. Snelheden gaat vlot boven 40km/u, en er vorm zich een mooi
groepje dat zich tussen de andere massa door maneuvreert.
Eénmaal over de dam laten we het tempo wat zakken en bereiden we ons voor op de
eerste klim. Brugje over, tak tandwiel kleiner, de 24km
klimmen zijn begonnen, collega-held-in-spé-alles-op-de-grote-plateau Stijn schiet
mij voorbij, ik roep nog dat het een lange klim is, maar het mag niet baten.
Ikzelf zoek een goed ritme en nestel mij in het wiel van 2 Italianen en samen
werken we de klim af. Wat mij vooal opvalt is hoeveel mensen we inhalen, hoeveel mensen al
knalrood aanlopen en hoeveel mensen ons inhalen, maar 100 meter verder volledig
stilvallen ... Na 1u40 vanaf de start in Bourg bereik ik de top. Ik rijd over de
mat en beslis héél effe uit te rusten omdat de tijd, om veiligheidsredenen, toch
niet verder loopt. Er volgde een (letterlijk) gevecht voor water,
onze Fransman had er niet beter op gevonden om aan een tafel waar tientallen
uitgedroogde wielertoeristen staan de flessen 1 voor 1 aan te geven, je kan het
gevolg wel raden. Nadat de bidons gevuld zijn en net begonnen aan mijn eerste
bananenbrood, zie ik de Italianen vertrekken,
damn ik moet ze volgen, ze rijden mijn tempo bergop en kunnen nog goeie
bondgenoten zijn verder in de race. Ik stort mij
in de afdaling achter hen! Héél véél collega-fietsers staan lek, dat zou mijn
ergste nachtmerrie zijn, en ik hoop dat mij dit niet overkomt, ook omdat ik niet
van de handigste ben als het aankomt om een band te vervangen. Net voor de mat
stoppen mijn bondgenoten om hun vestje weg te steken, waarop ik hun voorbeeld
volg, maar snel weer aanzet voor de lange en
vooral saaie vallei die volgt.
Ik rijd in het begin mijn eigen ritme en haal weer
héél wat mensen in, tot plots er een pletwals treintje passeert en ik
mij snel daarin nestel en waar ik terug 'mijn' Italianen tegenkom. Vooraan zit
een Hollander (denk ik volledig oranje pakje), er het tempo goed op te leggen en
tegen 45-50km/u rijden we de vallei door. Tussendoor verorber ik 2 powerbars en
drink ik voldoende! Net voor de voet van de 2de klim van de
dag, halen we het zoveelste groepje in en ... wie zie ik collega-held Joris die
in de groep in Bourg voor ons gestart was. Ik roep hem aan om samen met ons tot
aan de voet te rijden. Eénmaal aan de voet van de Télégraphe, neem ik weer mijn
ritme aan, vooral gebaseerd op hartslag, en in het wiel van de Italianen wederom
laat ik collega-held Joris achter en zet ik mijn tocht verder. Wat mij op dat
moment vooral opvalt, is 1 hoe goed ik mij nog voel (alhoewel al bijna
halfkoers), en dat ik mij tussen nummers bevind kleiner dan 4000, dat betekent
dat ik al héél wat mensen heb moeten inhalen. De Italianen hebben er ook zin in
en porren mij zelfs aan, want ze hebben uitgerekend dat we op een schema van 7u
aan het rijden zijn!
Boven beslis ik niet te stoppen om me te
bevoorraden, alhoewel de Italianen dat wel doen en ik ze vanaf dan niet meer zal
terugzien, en rij ik direct door naar Valloire, waar ook een bevoorrading is. In
de afdaling eet ik (verplicht) mijn 2de
bananenbrood op en wacht ik op de bevoorrading voor water, maar éénmaal Valloire
gepasseerd nergens een bevoorrading te zien, het is niet waar denk ik bij
mezelf tot plots al goed 5 kilometer in de 3de klim de
bevrijding ... weer snel snel bidons vullen, 1 gelleke achterover slagen en weer
aanzetten. Nog steeds voel ik mij prima en hoef ik niet lang stil te staan, omdat dit bij mij toch een
nefast effect heeft. Dan plots begint het besef dat ik de Galibier moet
opfietsen, de berg waar ik vorig jaar op trainingskamp met de protour ploeg HBC
een GIGANTISCHE klop heb gekregen en deze dus als mijn
zwarte beest beschouw. Met volle bidons en met volle moed begin ik eraan. Tot
mijn grote verbazing zit ik in een mooi ritme en cadans en rijd ik deze
relatief gezwind op. Eénmaal Plan l'Achat
gepasseerd is het nog 8km, deze zijn niet alleen loodzwaar maar de hoogte
begint ook te wegen. Maar nog steeds kan ik mijn hartslag onder controle houden (onder 160
slagen) en haal ik de ene na de andere fietser in. Ik realiseer mij dat er sinds
het begin van de eerst klim, mij nog niemand voorbij is gereden en ik mij tussen fietsers bevind met nummers
onder de 1000, dat betekent dat ik de allereerste groep heb ingehaald! Dat gaat
goed! Laatste kilometer effe het tempo, voor de eerste maal vandaag onder de 10km/u, om
het zwaarste stuk over te komen en dan bevoorraden! Boven evalueer ik mijn
lichaam en nog steeds alles onder controle! Galibier overwonnen, mijn zwart
beest is verleden tijd. Snel bidons vullen en ik besluit te eten in de afdaling en niet te wachten.
De afdaling gaat héél vlot, mits effe moeten stoppen voor een rood licht. Snel
vormt zich een groepje en zo rijden we richting Bourg. Met snelheden boven de
60km (licht bergaf wel te verstaan) rijden we in de vallei, en eet ik mijn
laatste bananenbrood en powerbars op. Alhoewel ik er één heb moeten wegsmijten
in volle vaart, want het was kiezen remmen of powerbar, heb wijselijk voor het
eerste gekozen! De dam van Les 2 Alpes gepasseerd loopt de
weg weer beetje naar omhoog, ik kijk naar de tijd en zie dat 7u30 in de maak is
en besluit zelf kop te nemen. Wat begon als een groep van een 30-tal
renners, eindigde aan de voet van Alpe d'Huez met
een 8-tal na mijn kopwerk. Maar ik ben er!
Om 14u30
sta ik aan de voet. Ik stop niet meer om bidons te vullen omdat er langs de baan er
nog 2 posten en zijn en begin aan de laatste 13 kilometer klimmen. Hoe goed ik mij voelde
en hoe perfect ik mijn hartslag onder controle kon houden voordien, alles smolt
letterlijk als sneeuw voor de zon. Mijn hartslag begon boven 165 te gaan (wat
voor mij abnormaal véél is), mijn voetzolen begonnen te branden (alhoewel ik de
brandweerman had aangespoord om met zijn lans over mijn schoenen te spuiten),
het tempo begon te zakken, de bidons geraakten leeg ... was ik te overmoedig, had ik
teveel pijlen in de vallei voorschoten? Op 4 kilometer van de top besloot ik te stoppen,
ik was roofbouw aan het plegen op mij lichaam, en welgeteld 120 seconden stil te staan. Mijn hartslag zakte,
ik heb nog een gelleke naar binnen geslagen en begon dan weer te klimmen. De rust
heeft mij goed gedaan, ik geraakte weer in mijn ritme en vond weer 'plezier' in
het klimmen.
De laatste kilometer is onbeschrijfelijk, ik rij Alpe 'd Huez dorp binnen en plost
flitst alles door mijn hoofd, de voorbereiding, de vriendchap, het geduld van
partner, alles, kiekevel van kop tot teen, daarbij het publiek dat je
aanmoedigt. Na 7u47 rij ik over de eindstreep! GOLD, GOLD, mijn GPS geeft 7u30
aan als netto-totaal, dat betekent dat ik in totaal 17min heb stilgestaan over
de hele rit. Mijn 'officiële' eindtijd (dus met stilstaan, maar zonder afdaling
Glandon) is 7u11, waarbij ik 346 eindig en 149 in mijn categorie, wat voor een
eerste Marmotte niet slecht is denk ik. Na de aankomst wacht ik op mijn
collega-Helden-HBC'ers en deze sijpelen één voor één binnen, de ene wat frisser
dan de andere. Het slechste nieuws komt van Ignace, die zelfs na
telefonische aanmoedigingen van mezelf en zijn vrouw met krampen heeft moeten
opgeven aan de voet van Alpe d'Huez en Stijn die volledig stil stond op de laatste
klim maar dat omwille van zijn onmenselijke verhoudingen (53-39) waarmee hij de
race heeft aangevat. Héél véél respect voor IEDEREEN, de durf om al deel
te nemen aan zo'n uitdaging is een prestatie op zich! Volgend jaar? Het
kriebelt, alles zal afhangen van tijd en situatie maar de gedachte om volgende
jaar in het eerste vak te mogen starten met de toppers, kriebelt, samen met nog
een extra uitdaging? 3 Ballons, we will see!
|
