Bourg d'Oisans, zaterdag 3 juli 2010, rond de klok van zevenen. Ver weg van de dagelijkse routine, weg bij hun vrouwen en kinderen zullen minstens vier vrienden op hun professionele racefietsen beginnen aan een helletocht! De zwaarste prestatiekoers die er is dan nog wel, met beklimmingen van de Glandon, de Télégraphe, de Galibier en als afsluiter L'Alpe d'Huez. Bloednerveus zullen ze zijn, die zaterdagochtend. Waarschijnlijk amper een oog dichtgedaan en de rit in gedachten al vijfmaal gereden 's nachts, trillend van de ochtenkou en de zenuwen, wachtend op het moment waarop ze gelost worden. Op adrenaline, en meegezogen door de duizenden lotgenoten, worden de eerste kilometers ongetwijfeld afgelegd in een rotvaart
tot aan de voet van de Glandon. Dan begint het pas echt. Zweet, liters zweet, zullen er vloeien en meteen weer verdampen op het verschroeiende wegdek dat traag onder hen door passeert. Tranen zullen hen in de ogen staan tijdens het eindeloze afzien op de mythische bergflanken. Een gevecht tegen de natuurelementen en zichzelf. Wat zullen ze zichzelf op die momenten vervloeken, bijna vergaand van de pijn. Hopend dat de pijn tijdens de laatste beklimming zo groot zal worden, dat je in een soort roes terechtkomt. Aankomen in Alpe D'Huez is heilig! Al zal het genieten niet meer voor de dag zelf zijn
's Werelds zwaarste fietstocht rijd je dan ook niet zomaar. Hoeveel talent je ook hebt, met welke fiets je dan ook rijdt, welke bergen je ooit al bedwong, een degelijke voorbereiding is een must! En die begint meestal al rond nieuwjaar
Ook voor Joris, Michal, Tom en Ward. La Marmotte...
30-10-2009 om 00:00
geschreven door ATC
|
