01-06-2012 om 00:00 geschreven door ATC

Philippe Gaumont, Andy Schleck en Wim Pieters sloten nog maar net de deuren van danscafé Denia in Lochristi, toen 3 helden om stipt 8u43 op de parking klaar stonden voor een verkenning van Stekene-Geraardsbergen-Stekene, een koers die in 2013 wellicht het statuut van Pro Tour zal krijgen.

Toen Van Wachbeke, De Bock en Van Doorslaer zich al snel op het parcours bevonden, werd algauw de hand geschud en kort gekeuveld met enkele andere wielergoden. Nadien ging het in volle draf naar de eerste koffiepauze van de dag, ergens in Massemen godbetert. Toen het team onder leiding van Michael Boogerd ons voorbijsnelde, wisten we dat deze koers volgend jaar bij heel wat renners op de kalender zal staan.

Eens Oosterzele bereikt, werd afscheid genomen van onze haas van de dag “Omer” met zijn übergeile vrouw (“zit mijn vest goed in mijn achterzakje, vroeg ze, terwijl ze met haar kont in Matthias zijn neus zat”), waren onze helden op zichzelf aangewezen. Maar met een De Bock in bloedvorm en een Van Wachbeke die zich graag eens platlegt (op zijn stuur), mocht dit natuurlijk geen problemen opleveren. Hoewel, met Van Doorslaer, die dit jaar meer op de schoolbanken zat dan op zijn fiets, weet je natuurlijk nooit.

Tegen een vlotte 30 gemiddeld werden enkele eenzaten doorheen het glooiende landschap voorbijgesneld om koers te zetten naar de eerste helling van de dag, de Eikenmolen. Nadien werd afgedjakt naar de Muur van Geraardsbergen, waar een massa toeschouwers onze helden stonden aan te moedigen. Helaas voor hen durfde Van Wachbeke het nog niet aan om ook de Kapelmuur erbij te nemen, Bourgondiër zoals hij is, was het hongergevoel te groot en sloeg hij meteen af naar de bevoorrading (van een andere tocht weliswaar). 5 minuten later stonden onze drie avonturiers al op de top van de Bosberg, waar Van Wachbeke een ex-collega tegenkwam, uit de tijd toen hij maar een gewone werkmier was en nog niet mocht proeven van het wielerbestaan. In de kanttekening moeten we ook de prachtige outfit van de ex-collega vermelden, die op de webshop van "Man" door het grote succes momenteel gratis te verkrijgen is.

Na de Bosberg volgde een verkenning van groot Ninove en werd in Haaltert nog even de plaatselijke Carrefour de L’Arbre overgereden. Nadien ging het via klinkende namen als Impegem, Lebeke en Lede richting Erpe-Mere, waar Van Wachbeke het nodig vond om lek te rijden en zijn ex-collega met de wondermooie en vooral strakke “Man” outfit ons te laten voorbijrijden.

Toen de kaap van de 100km gepasseerd was kreeg plots Van Doorslaer het lastig. Ze zeggen weleens dat in grote koersen het kaf van het koren wordt gescheiden eens de magische kaap van 100km is bereikt. Welnu, Van Doorslaer voelde zich opeens als verdorven koren. Waar hij voordien de Eikenmolen en de Muur als een vlinder opfladderde, bleek nu het hellend stukje aan de spoorovergang van Wannenzele er te veel aan.

Gelukkig waren onze helden bijna thuis en na 120 km werd Oudenbos City bereikt, waar de pers ons in grote getale stond op te wachten. Het Vedettje maakte voor onze vedetten veel goed!

Cijfers:

120 km

29km/u gemiddeld

Hoogtemeters: teveel

18-05-2012 om 13:15 geschreven door ATC

Wekker loopt af: 05u! Opstaan want Ward is weeral eens van zijn woord, en exact om 05u25 staat hij in de rechtstraat te Gezoarde bij Mats. Jaja, jullie horen het goed, Matsu is terug van de partij na lange overwintering aan zee. Afspraak 6u30 tankstation Leuven!! Andere helden Joris en Stijn zijn ook onderweg! Allemaal met kleine oogjes. Toch even vermelden dat onze Ward bijna geen oog heeft toegedaan, er stond bij hem een mini-voetbalwedstrijd op het programma de vrijdagavond om 10u30! En kon zelfs de slaap niet vatten nadien owv. de adrenaline, al dan niet van de voetbal of van wat nog komen zal. Je bent een ware held kerel!

De vloot vertrekt verder vanuit Leuven richting Monschau. Om 7u45 arriveren op de vaste standplaats. Het is best frisjes, korte broeken verdwijnen voor lange broeken, of lange beenstukken! Behalve Ward, had hij even pech dat hij enkel zijn kniestukken meehad! Pech of geen pech? De weergoden zijn ons alleszins goed gezind gebleven, geen druppel regen gehad! Allen goed ingeduffeld, beginnen we aan onze tocht, via perfect platte asfaltwegen, richting Rursee! De hellingen volgen elkaar ook gezwind op, de helden-berggeiten draaien de gas open! Mats ziet ze voor hem wegrijden en roept nog snel: ‘tot straks e mannè’! Ieder bij ons heeft zo zijn specialiteiten.. Na enkele klimmetjes moest er ook nog een plat stuk doorkruist worden, Matsu legt hem graag eens plat op zijn stuur om deze taak dan op zich te nemen.. Met een stevig tempo doorheen de vallei kwamen we aan onze eerste stop te Heimbach om iets te eten. “Just gepast” zei Stijntje, want hij begon vallende sterren te zien!

In onze vaste stek het Rur Café stonden de eieren al lichtjes te pruttelen, appelpannenkoeken, desserts, een compleet brood wordt er besteld.. Stammer Mats krijgt 3 spiegeleieren voorgeschoteld. De mannen van www.maatjemeer.be komen aan hun trekken! Direct na het eten beginnen we, ‘wat dacht u?’, alweer te klimmen, het eiwit zit nog niet defect in de maag of het komt alweer naar boven! Komaan Mats hoor ik de mannen nog roepen, maar het is alweer op eigen tempo naar boven rijden! Er wordt niet gekeken op een kilometer en de zwaardere stukken worden afgewisseld met gemakkelijkere, stevig tempo! Met een helpende hand komt ook Mats de lopende bergjes boven. (Nogmaals bedankt mannen!) Na 110km wordt er toch even halt gehouden om te overleggen, want het is nog een stukje richting Sankt Vither Strasse waar onze auto’s staan. ATC is unaniem, we blijven samen, het is toch bijna 25km naar ‘beneden’. De teller is niet meer onder de 38km/u gegaan.

Het was een prachtige dag, met een even mooie Monschau-rit in het Rurgebied! Thx voor de organisatie, en vooral het kameraadschap op en naast de fiets!

For the records: Distance 137km / Moyenne 29km/u / Altitude 2500m

Verslag geschreven door Matthias

15-05-2012 om 00:00 geschreven door ATC

Wanneer de toppers van ATC zich tegoed doen aan een weekje welverdiende rust stond dit weekend in het teken van de comeback. Een wederoptredende Van Doorslaer ( ’s morgens nog op de schoolbanken ), Pieters ( met Bobarbenen ) en Wymeersch ( revaliderende )  werden bijgestaan door wegkapiteins Van Wachbeke en De Clippeleir.  Ondanks het druilerige weer werd er van start gegaan voor een tochtje langsheen de cuesta van Waasmunster en pittoreske heuvelruggen van Temse. Tussendoor werd er halt gehouden aan de bevoorrading alwaar een Braziliaans etablissement ons voorzag van de nodige koolhydraten. Het moet gezegd zijnde , dit was de ideale comeback rit om de  ATC tandem terug in roulatie te krijgen, het vertrouwen aan te wakkeren en de gekende patronen terug op te bouwen. Vergelijk het een beetje met de teambuilding sessies van Bjarne Riis. Hier wordt de basis gelegd van een nog mooi en kleurrijk seizoen. 

Verslag geschreven door Joris

06-05-2012 om 00:00 geschreven door ATC

01-05-2012 om 20:23 geschreven door ATC

29-04-2012 om 00:00 geschreven door ATC

23-04-2012 om 17:13 geschreven door ATC

11 juni 2011 stond ATC aan de start van “Les 3Ballons”. Dit is een “A” categorie wedstrijd waarvoor Hilaire zijn volledige ploeg had opgetrommeld zodat we met 8 konden starten. Helaas hadden Andrei “Michal” Tchmil en Summie-Tom reeds tijdens de voorbereiding moeten afhaken met blessures. Andrei maakte met een mooie 4° plaats wel zijn wederoptreden in een locale kermiskoers te Oekraine..

Uiteindelijk telde de ploeg 6 helden: Polli d’ourke (Stijn), De jokke, Wardsj, Matsu Matsu, Bambino d’Oro (Wim) en Francesco.

Voor Francesco die zijn peilen al op de kortere en plattere koersen aan het richten is, is dit een wedstrijd volledig in dienst van de kopman.

Spijtig genoeg zouden een natwegdek en een spoorovergang nog voor de eerste helling een schifting voeren waardoor de hulp aan de kopman nogal beperkt zou blijven.. Dit was alvast het teken voor een iet wat moeilijke aanvangsfase. Francesco besloot dan ook rustig aan te vatten, maar nog tijdens de eerste klim verloor hij zijn lunchpakket en moest hij gedwongen terugkeren. Tijdens de afdaling lag er 1 verraderlijk bultje alwaar menig bidon de graskant koos, alsook deze van Held Rik. Bij de langere koersen kan hij wel wat water gebruiken, dus keerde hij voor een 2^de keer om. Vervolgens verloor hij tijdens de beklimming van de Col d’Oderen ook nog het regenvestje en mocht hij al voor de 3^de keer omkeren.

Tijdens de briefing had hij blijkbaar ook al niet goed opgelet want de bevoorrading bevond zich aan de voet van Col d’Oderen en niet boven.. Met 2 lege bidons begon hij dan ook te schooien om water. Hier betaalde hij al snel de tol van het succes van ATC, want geen enkele ploeg wou te hulp schieten. Hierdoor moest hij noodgedwongen stoppen bij een fan, die voor een handtekening de bidons weer vulde. Dit was dan weer het teken voor het begin van de wederopstanding. Geleidelijk aan voelde Francesco zich beter worden en dreef hij het tempo op. Zo passeerde hij op de route d’ Americain, de onfortuinlijke Bambino d’Oro die nog grotere problemen kende. Hoewel hij op weg naar de top van de grand Ballon nog zijn zonnebril eens verloor en voor een 4^de keer mocht omkeren, bleef de moral en het tempo hoog.

Aan de voet van col Hunsdruck nam hij nog snel 24 redbulls tot zich en vloog letterlijk naar boven opzoek naar een goede groep. Hoewel de Jokke hem gewaarschuwd had voor de nadelen van zoveel RB’s, twijfelde hij niet aan de voet van Ballon d’Alsace om nog eens 24 RB’s tot zich te nemen.. Dit zou hem op 2 km van de top alsnog zuur opbreken.. Hammertime!!! Gelukkig had hij eerder die dag toch teruggekeerd voor zijn lunchpakket dat hem er weer boven op hielp. Ook de gedachte van aankomst bij “de scheune miekes” gaven een boost aan de moral. Vervolgens zou een groep van een 20-tal renners in goede verstandhouding vaart maken naar de slotklim. De laatste 10km voor de klim was de samenwerking weg, maar een attente Francesco at rustig het bord van zijn medevluchters leeg.

Aan de voet van “Planche des belle filles” bleek een “gouden Louis” nog tot de mogelijkheden te behoren en werd de gas nog eens volledig opengetrokken. Met zijn gedachten bij de miekes vloog hij dan ook naar boven. Boven zag hij nog net Matsu Matsu voor zich uit rijden.. Uiteindelijk een kleine 8u30 gefietst en tevreden met de gouden plak. Planche des belles filles leverde overigens vooral uitgewrongen koeruirs op.. De miekes waren waarschijnlijk al vertrokken met de winnaar..

Proficiat aan alle helden, die allen een gouden medaille behaalden!!      

Toch ook nog een woord van dank voor soigneur Ludo en Mecanicien Benny, die onze benen en fietsen in perfecte staat aan de start brachten!!! DANK U!  

17-06-2011 om 18:49 geschreven door ATC

3 Ballons, een prachtige topcyclo dwars door het Parc naturel des Ballons des Vosges met beklimmingen van de Ballon de Servance (1200m), le cols des Ménil (678m), le col d’Oderen (884m),le col du Herrenberg (1186m), le Markstein, le Grand Ballon (1325m), le Hundsdruck (748m), le Ballon d’Alsace (1200m) en als laatste de vreselijke Planche des Belles Filles (1148m). Een van de vele doelen dit jaar om hier een mooi klassement te rijden. Doelstelling vooraf was top 100. Na het “lange” voorjaar, het kleinere trainingsvolume van de laatste weken, de beperkte parcourskennis en de talrijke hoogtemeters die men in de 3 Ballons dient te overwinnen (+/- 4500 hm) was het voor mij dan ook een groot vraagteken wat de Ballons zouden brengen.

Donderdagavond werd er aangezet richting Champagney. Onmiddellijk na het werk vertrok ik vanuit Brussel als eerste van het ATC team om de Middeleeuwse burcht Clos Fleuri voor middernacht te betrekken.  Bij aankomst, werd ik -toen nog- hartelijk ontvangen door Uil Albert en Vogelbekdier Brigitte … waarom verblijven wij eigenlijk steeds bij dieren? Later op de avond, en zonder warm welkomstcomité, arriveerden de rest van het afgevaardigde ATC Cycling Team.

Bij het krieken van de dag stond de huisgemaakte kriekenconfituur reeds op tafel, hoewel Thieuke reeds duchtig lokale kaas op zijn toasten aan het degusteren was. Aan de ontbijttafel werden we vergezeld van nog enkele fietscoryfeeën, dé Ludo en dén Benny …bij den Uil kon er echter geen glimlach meer af. Na het ontbijt werd er onmiddellijk richting inschrijving gereden, op een steenworp van ons Middeleeuws verblijf. Alle rugnummers en chips lagen reeds klaar voor ATC, het was gewoon afhalen en wegwezen.

Daarna had Hilaire een korte verkenningstocht ingepland, doorspekt met enkele fotoshoots voor fans en sponsors. Op het programma stonden enkele hectometers van de Ballon de Servance en de volledige beklimming van de Planche des Belles Filles. Aan de voet van de Planche pikte bambino d’oro Pierreke aan. Hij had de nacht nog in België doorgebracht en was ‘s ochtends vertrokken om alsnog een laatste keer van de medische geneugten van zijn hypoxietent te kunnen genieten.

Het werd stilaan tijd voor een hapje en daarom opende Pierre zijn koffer, legde zijn Specialized ATC Team Replica er in en bezorgde me een laatste snelheidstraining achter de wagen. Er werd halt gehouden voor een carbo-loading ter hoogte van bar La Martina. Daar werd verder nagekaart over het parcours en het wielrennersleven; Jokke vond de Planche serieus overroepen, Thieu wou zijn stuurlint zeker nog vervangen, Pierre vond het al best warm en brainstormde wat over het vestimentaire gedeelte van de tocht, terwijl Rik blij was dat hij zijn hoge velgen niet mee had en Ward een lijstje voor de Colruyt aan het opstellen was. Daarbij kwam nog eens dat we samen opdringerige fans van de spiksplinternieuwe VA_CORSE wielen, op afstand moesten houden.

De dag werd afgesloten met het tunen van de fietsen, hamsteren in de lokale Colruyt en een sober avondmaal: kip met gebakken pasta. Er werd snel weer gekozen om naar de vlindertuin terug te keren en de ogen te sluiten.

’s Ochtends ging de wekker reeds af omstreeks 5u. De nodige koolhydraten werden naar binnen gespeeld, de kledij werd aangemeten en ik kon met mijn fiets onmiddellijk plaats nemen in de voorste gelederen. De start werd gegeven omstreeks 7u15, na enkele interviews met oa. Michel Snel en een voorstelling van enkele profs uit Ethiopië (uitkomend voor Marco Polo Cycling).

De eerste kilometers werden aan een rustig tempo afgehaspeld en ik had zodoende nog tijd om met Bart Van Damme even te keuvelen. Op de Ballon de Servance was het echter direct prijs, de Veltecers legden er meteen een snoeihard ritme op. De ontbrekende parcourskennis speelde me hier echt wel parten, naast de benen die niet echt wouden warm lopen. Ik verloor een pak plaatsen en kwam als 100^ste door op de top. Na de snelle en leuke afdaling, kon ik jammerlijk genoeg door een rood licht net niet aanpikken aan een snellere vooropliggende groep. Met een 30-tal stormden we af op de col du Ménil en col d’Oderen. Een eerste schifting werd gevoerd op de col de Brammont, een echte loper die me op het lijf is geschreven. Ik schoof mee om zodoende op de stijlere route Americain door te bijten. Bovenop route de Crêtes bleken we nog met een 8-tal over te blijven, waarmee we verder samen de Grand Ballon opreden. Een moordende opeenvolging van beklimmingen met bijzonder weinig recuperatie.

De verstandhouding in het groepje na de Grand Ballon viel al bij al nog mee, we wisten dat iedereen wel een beetje moest rijden. De Hundsruck was opnieuw doorbijten met zijn steilere stukken, maar ik voelde dat ik nog genoeg krachten over had voor wat nog komen zou. Hier en daar, verspreid over het parcours raapten we de eerste renners op, en ik kan u verzekeren het waren lijken!

Op de ballon d’Alsace bleven we nog met een 5-tal renners over. We reden aan een gezapig tempo naar boven, zodat we allemaal wat samen bleven. Dit kwam goed van pas want de weg tot aan de voet van de Planche des Belles Fillles was net voor Champagney bezaaid met kuitenbijters die wel zeer aan de beentjes begonnen te doen. Ik probeerde nog goed te eten om vol krachten de finale te rijden en dat bleek nodig te zijn, want een groep van een 30 tal renners kwam terug net voor de voet van de Planche des Belles Filles.

Er was maar één opdracht, zo ver mogelijk vooraan aan de klim starten en de kleinste versnelling 39x25 zo snel mogelijk rond krijgen. De percentages vlogen me om de oren, ik beet door en eindigde uiteindelijk in een tijd van 7u 7minuten, goed voor een 75ste plaats. Ik kwam tevreden binnengebold, maar ben alsnog benieuwd wat het zou gegeven hebben indien ik bij een snellere groep had kunnen aanpikken op de col de Servance … iets voor volgend jaar!

De prachtprestatie van de andere helden, de heroïsche verhalen en de welverdiende pasta nadien, maakten van dit kale skistation alsnog een gezellig vertoeven achteraf.

Aan de winnaar Michel Snel en éénieder die deze cyclo tot een goed einde bracht: klasse en respect!

15-06-2011 om 00:00 geschreven door ATC

Les Trois Ballons: een ritje van 200km + 5km molshoop. Hiervoor stonden de zenuwen bij mezelf en de meeste ATC deelnemers al sinds half week 23 strak gespannen. Donderdagavond werden we dan eindelijk gelost en trokken Rik, Joris, Matthias, Stijn en ik richting Champagney. Na een lange rit kwamen we rond 1u aan en kropen we samen met onze fietsen onder de wol.

De ochtend nadien gingen we naar de ploegvoorstelling in de immense evenementenhal van Champagney. Veltec, Grinta! en Marco’Polo keken aandachtig toe hoe kopman Stijn De Clippeleir en zijn knechten werden voorgesteld op het podium. Na dit verplicht nummertje gingen we ons snel omkleden en trokken we op verkenning voor de begin- en slotkilometers. We verkenden de eerste serieus hellende strook van de Ballon de Servance en daalden opnieuw af om onze schaduwkopman Wim te ontmoeten, rechtstreeks uit België gekomen samen met Geert Plancke en Valentino Roncada. Samen verkenden we de slotklim naar de Planche des belles filles. 5,6 km aan 9% gemiddeld. Voor de ene held ging het duidelijk al wat makkelijker dan voor de andere. Ik vond het in elk geval moordend zwaar en de onzekerheid voor morgen nam stilletjes toe. In het terugkeren aten we nog een pasta en genoten we van het zonnetje en het vakantiegevoel. Terug op het hotel kon de 3 Ballons eigenlijk beginnen. Fietsen kuisen en afstellen, wielen africhten, nummers pimpen en ophangen, naar de Colruyt gaan, eten, drinken, profielen instuderen, discussiëren,... proberen slapen. Een good-old granfondo-sfeertje dus!

Enkele uren slapen later was het zover: de dag van mijn eerste 3Ballons. Eerst propten de helden zich vol met brood, confituur, honing, pannekoeken, kaas, yoghurt,… om nadien te gaan ontbijten. Veel meer dan een bord pasta kregen de meesten er niet meer in. Zeker niet toen bleek dat het beginnen regenen was. Mats en Jokke moesten in allerijl nog hun wielen en remblokken vervangen zeg! Hier hadden ze niet op gerekend. Stijn stond ondertussen al klaar in het eerste startvak en Rik, Wim en ikzelf besloten ook maar te vertrekken. Gehuld in een regenvestje stonden we in onze box te wachten en zagen we het stoppen met regenen. God zij dank, want dat zou gevaarlijk geworden zijn. Regenvestjes in de achterzak en enkele tellen later wordt het startschot gegeven. Succes mannen, en route!

Mijn persoonlijke ambitie was om te finishen tussen 8u en 8u15, wat een plaats bij de eerste 400 zou moeten opleveren. Daarom ging ik zoals altijd stevig van start. Op de natte wegen baande ik mij langzaam een weg naar voren, op zoek naar een goed wiel. Dat vond ik en samen met een 5-tal lotgenoten schoven we op deze manier enkele honderden plaatsen naar voor tot aan de voet van de Servance. Ik peddelde bergop verder naar voor in het deelnemersveld tegen een stevig tempo, maar moest al snel een tandje of 2 kleiner schakelen. Te snel begonnen? Ik vond dat ik traag vooruit kwam nu en was blij toen ik eindelijk aan de top was. Met een krantje onder de trui daalde ik voorzichtig af want de baan lag nog redelijk nat. Ik werd langs alle kanten voorbij gereden maar dat kon mij niet schelen. Beneden had ik geluk toen zich aan de verkeerslichten een groep van een man of 50 gevormd had en ik kon aansluiten toen het net terug groen werd. Ik nam ongeveer de tiende positie in in de groep en liet me meeglijden over de Col de Ménil en de Col d’Oderen. Zalig lopende klimmetjes waren dit en ik voelde mezelf er goed door komen. In de haarspeldbochten zag ik wel dat de groep in stukken brak en we met een 20-tal over bleven. De schifting ging verder op de Col du Bramont, en ik zakte weg in het groepje. Na de korte afdaling begon meteen de Route des Américains en ik moest de groep (die nog uit een man of 10 bestond) laten gaan. Boven op de route des crètes liet ik me inlopen door een achtervolgend groepje en in een rotvaart ging het naar de top van de Grand Ballon. Ik had geen moeite om in het wieletje te volgen en we haalden de ‘ontsnapten’ terug in. Op de top (halfkoers) hield de groep halt om de drinkbussen bij te vullen en een plaspauze te houden, uiteraard kwam dit ook voor mij op een ideaal moment.

Tijdens de lange afdaling werden de batterijen terug wat opgeladen zodat ik vrij fris aan de voet van de Hundsruck kwam, een venijnig beest van een 7-tal kilometer. Deze klim kon ik opnieuw in groep afwerken, en opnieuw kwamen we ferm uitgedund aan de top. Een sociale Westfluut spoorde mij en nog enkele metgezellen aan om het tempo hoog te houden op het tussenstuk vanuit Masevaux naar de Ballon d’Alsace. Ik gehoorzaamde en we kletsten met zijn negenen de slepers uit de wielen. Onze Westfluut was zo fier als een gieter en kwam iedereen persoonlijk bedanken. Al glimlachend kon ik dus aan de Ballon d’Alsace beginnen. 10 kilometer verder lag de top en het begon nu stilaan door te wegen. Ondertussen was ik alleen gevallen want mijn collega’s waren blijven plakken aan de bevoorradingspost. Ik vond een goed ritme en raapte links en rechts wat lijken op. Boven voelde ik de honger knagen en speelde snel wat snoep en repen naar binnen. Misschien wel te laat, want in het glooiende stuk naar Champagney moest ik de rol lossen. Opnieuw had zich een mooi groepje gevormd waarmee ik graag naar de voet van de slotklim was gereden. Maar het ging dus iets te snel, met name op de venijnige hellende stroken die ik in dit deel niet verwacht had. Bij de doortocht in Champagney twijfelde ik tussen alleen doorgaan of me laten inlopen om zuiniger naar de Planche te rijden. Ik koos voor de solorit. Verstand op nul en trapen maar, tenslotte waren het de laatste 20 kilometer. Ik haalde een dame van Veltec bij en vroeg haar om samen te rijden maar verder dan mijn achterwiel raakte ze niet meer, damn. Nu moest ik ook wel blijven doortrappen want stel je voor dat ik door een vrouw zou worden ingehaald… Neen… Op een drafje naar de Planche des belles filles dus. Bij het begin van het beest zegt mevrouw ‘bedankt he’, en ze laat me achter. Ik luister in mijn oortje en hoor Hilaire zeggen ‘De 3 Ballons begint hier’, en twijfel geen moment. Ik bundel al mijn krachten en haal haar opnieuw in en laat haar definitief achter. Gelukkig hadden we deze klim verkend of ik was misschien wel afgestapt. Loodzwaar! Bij het ingaan van de laatste kilometer verschijnt een brede lach op mijn gezicht en ik pers er op het einde zelfs nog een spurtje uit bergop. I did it!

Als een slappe vod begeef ik mij naar de stand met recuperatiedrank. Liters kap ik achterover, mijn tank was volledig leeg! Stilaan kwam ook het besef dat ik het beter deed dan ik gehoopt had. 7u42 en een 255^ste plaats. Hier doe je het toch voor! De 75^ste plaats van Stijn en de andere Golden ATC Boys maakten deze dag top!

14-06-2011 om 00:00 geschreven door ATC

13-06-2011 om 00:00 geschreven door ATC

De Eifel is het oostelijke deel van het laaggebergte Eifel-Ardennen. Het ligt ten noorden van de Moezel en ten westen van de Rijn. Het grootste deel ligt in Duitsland, een klein deel ligt in België, in de Oostkantons.  Daarginds ligt ook het charmante Eupen die met open armen de helden ontving aan de voet van de Kehrweg. Daags voordien demonstreerde daar de Phil reeds zijn kunnen op deze  pittige klim richting AS Eupen tijdens de Ronde van België.

Alvorens de start zich kon voltrekken diende Matsu Matsu hem nog even te ontlasten van een pakske in de plaatselijke Best Western waardoor er klokslag 9u werd aangezet. Een goeie 20km verder werden reeds de landsgrenzen overschreden op een hoogte van 560m die een plek bleek te zijn waar Lightweight gemakkelijk plat rijdt. De stijgende aanvangsfase werd dan ook rustig aangevat. Desalniettemin hadden sommige helden al spijt van hun sympathisantenrit met het Scheldepeloton daags voorheen.

De helden waren enorm te spreken over de staat van het wegdek, zelden zo’n goed bollende tarmac gehad, kortom deze rit was van het eerste uur reeds een voltreffer. Dit verbeterde er enkel op wanneer de Rursee het decor was van de lunch. Hänenfleisch en andere Schinken vulden de maag  om vervolgens weer een 5km lang klimmetje aan te vatten. “Gene meter plat hier” wist onze kopman te vertellen, alhoewel hij beweerde hier nog niet achter de derny verkend te hebben. Onze helden haspelden vermoedelijk de hele Eifel af, er kwam maar geen einde aan… na 175km mooie kilometers werd er dan ook voldaan afgetikt op de Garmin.

Een Eupener bier vormde een prachtig slot van deze unieke rit. Helden van dienst : Stijn , Matthias , Ward en Joris.

31-05-2011 om 00:00 geschreven door ATC

Belgen en Nederlanders

In totaal finishte er 16 Belgen en 6 Nederlanders in La 695 Look 2011. De rapste renner uit de lage landen is de Belg Stijn De Clippeleir. Na zijn geslaagde cyclo debuut in de GF Colnago een maand geleden lijkt het alsof De Clippeleir de smaak te pakken heeft. Ondanks zijn 26e plaats is hij niet geheel tevreden. Hij redde het net niet om in het tweede groepje post te vatten die uiteindelijk om de plekken 8 tot 17 streden. “Wel een unieke start op het F1 parcours”. Neyrinck en Mies zaten in een groep van 18 en kwamen 4 minuten achter De Clippeleir binnen.

Ruvar Spauwen werd tweede in de sprint van een groepje van 8 en finishte als 64e. Naar eigen zeggen heeft hij in het begin te diep in het vaatje moeten tasten, waardoor halverwege opspelende krampen hem parten speelde. Licht teleurgesteld over zijn klassering, maar met een goed finale uurtje gisteren kan hij met frisse moed richting het zuiden afreizen waar hij dit weekend uitkomt in La Ventoux. Cas Graafmans was de snelste Nederlander en kwam drie plaatsjes voor Spauwen over de meet. De Nederlanders Thul en Van Helvoort en de Belgen Van Espen en Vermersch finishte in een grote groep van 63 renners.

Opnieuw wenst het voltallige ATC-bestuur zijn renner te feliciteren met deze schitterende prestatie. Ondertussen wordt er achter de schermen ook gewerkt aan een verlengd verblijf voor volgend seizoen. Het contract van De Clippeleir loopt immers af en hij werd al benaderd door Veltec om volgend seizoen als meesterknecht voor Michel Snel te gaan rijden. Financieel wordt het moeilijk voor ATC om met Veltec te kunnen concurreren, maar een nog onbekende Egyptische sponsor zou bereid zijn om het budget van ATC te verdrievoudigen. Wordt vervolgd...

19-05-2011 om 00:00 geschreven door ATC

Hillaire kon zaterdag rekenen op een zo goed als voltalige ATC ploeg voor de oudste en waarschijnlijk wel zwaarste klassieker van dit seizoen : “La Doyenne”.  Enkel Wim Wimmer , die menig jetlag maar moeilijk verteerde, kreeg een dagje rust toegeschreven. De kompanen vertrokken in karavaan om een ontiegelijk vroeg ochtenduur richting het land van “papa”. De voorzitter had nog een kleine tussenstop nodig om zijn overtollige kilo’s achter te laten zodat er omstreeks 7u15 vertrokken werd op de militaire grond van Ans voor deze 270km durende rit.

Het parcours ging de eerste kilometers vlotjes omhoog, jammer genoeg waren dit geen gecatalogeerde hellingen en blies de wind strak tegen wat ATC nerveus maakte omtrent het verdere verloop.  Er werd dan ook druk onderhandeld door Hillaire met de collega sportdirecteurs en uiteindelijk vond  hij Topsport Vlaanderen bereid (al dan niet gewillig)om mee tempo te maken in de koers. Tim Mertens zette zich ettelijke kilometers op kop van het peloton zodat onze helden met frisse benen aan de Wanne werden afgezet. Tussendoor kregen we in het land van de La Chouffe nog een mini La Redoute voor de neus geschoven. En toen begon de trilogie waar menig melkzuur maar moeilijk tegen bestand is, Wanne, Stockeu, Haute Levée; in totaal 8km klimmen met een gemiddeld stijgingspercentage van 8%.

Enkele WAGS kwamen hun helden op de top van de Stockeu nog bevoorraden en aanmoedigen,  geen overbodige luxe zo bleek.  Na dit trio werd koers gezet richting Spa waar de wondermooie beklimming van de Rosier ons te wachten stond gevolgd door de Maquisard en voor sommigen de verschrikkelijke Mont-Theux. Kort daarna was het verzamelen geblazen aan de laatste bevoorrading, zelfs Stijn, die nadrukkelijk solliciteerde op een contract bij Topsport Vlaanderen,  vond het welletjes en nam even een rustpauze. Menige gezichten hadden een gelijkaardig kleurtje als hun tenues, sommigen hadden chocomelk in de benen, anderen hadden hun Kapazaa account al aangemaakt, nog anderen hadden zelfs na 8u fietsen nog overtollige kilo’s bij en onze kopman sukkelde met knieperikelen voortkomend van een zeker Matsu Matsu virus. Desalniettemin werd er toch koers gezet richting La Redoute waar wederom de WAG delegatie ATC naar boven schreeuwde.

Na een afdaling van La Redoute had Hillaire de opdracht gegeven om de Clippeleirs een koppeltijdrit te laten afwerken, zij namen dan ook de benen en bereikten via Roche au Faucon en Saint Nicolas de aankomststreep in Ans waar de locomotief van  Topsport Vlaanderen gezellig bezig was aan z’n  3^de braadworst met mosterd.  Ook de andere helden druppelden binnen en na bijna 4000 hm en 270 km kan men hier spreken van een prachtprestatie van het hele team!

25-04-2011 om 00:00 geschreven door ATC

EINDELIJK EINDELIJK EINDELIJK. Als protour ploeg tracht je steeds op verschillende fronten mee te strijden en dit is uiteraard niet anders voor ATC Cycling. Reeds voor het seizoen werd Duidelijk dat Hilaire punten wou scoren in de Granfondo Colnago te St Tropez en zo geschiedde. ATC boys Rik, Michal en Tom werden ingezet in Vlaanderen en de VS en sprokkelden daar de nodige punten. De Ronderenners werden dit maal aan de Franse Riviera ingezet.

Op donderdagavond 14 April vertrekt een welgespekte ATC selectie richting het zwoele zuiden. José selecteerde volgende renners : Stijn De Clippeleir (uitgesproken ATC kopman), Joris De Clippeleir (Meester superknecht), Ward De Bock (Meester superknecht), Matthias Van Wachbeke (Salamander boy, vrije rol wegens grote form in Hamme) en Wim Pieters (pédaleur de charme).

Held Ward, Held Stijn en Held Joris vertrekken op donderdagavond met de teambus. Stipt 11u vrijdagmorgen arriveert het trio in Domaine du Calidianus te Sainte Maxime. Het Is werkelijk bakken geblazen die dag... lekker om zo voet aan wal te zetten. Held Wim werd eerder die morgen vanuit London ingevlogen met een Zweedse touroperator, Held Mats zou zijn voorbeeld later op de dag volgen en zijn intrede maken vanuit Brussel.

Bij aankomst is Held Joris onmiddelijk onder de indruk van de rust die Le Domaine du Calidianus uitstraalt. Hilaire verwende zijn poulains met 2 zwembaden, tennisveld, hammam, jacuzzi en een wel erg lekkere gastvrouw. Een Droom (met grote D)! Na een lunch in het centrum van Sainte Maxime startten de helden met een korte trainingsrit op het wedstrijdparcours voor zondag. Al snel zou blijken dat van de 179 km die zondag op het programma staan, er maar enkele vlak zijn. Een loodzwaar parcours is het, constant op en neer, doch lopers, met een maximum stijgingspercentage van 10%. ‘Mannen met macht zullen hier zondag de scepter zwaaien’ riep Held Ward tijdens de verkenning bovenop de Col De Canadel.

Na 800 hoogtemeters besluiten de Helden weer hotelwaards te keren aangezien Held Mats dient opgepikt te worden aan de Aeroport in Nice. Gelukkig kan Matthias de vlieghaven langs een achterpoortje verlaten en zo een horde fotografen verschalken. De Helden keren vereningd terug naar Sainte Maxime en vallen rond 12u lepeltje lepeltje in slaap.

Zaterdagmorgen. Na een schitterend ontbijtbuffet in de orangerie besluiten de helden het toch rustig aan te doen. Na de korte verkenning van gisteren was er toch enige ongerustheid in de rangen geslopen. Zonder parcourskennis kom je in de Colnago echt niet aan de bak. Held Mats wordt een beetje zenuwachtig, kan zijn dansbenen maar moeilijk onder controle houden en besluit dan maar nieuwe plaatjes te monteren op Sidi’s. Held Ward en Held Wim laten het niet aan hun hartje komen en spelen een matchke tennis op center court onder leiding van umpire Joris. Held Stijn besluit wijselijk het parcours verder te gaan verkennen met de wagen. Op zijn programma staat vooral de Notre Dame de Anges: de scherprechter van de Colnago, met zijn 11 km en 8% stijging gemiddeld, een ware kuitenbijter.

Na de middag wordt er besloten om een kort ritje richting St Tropez te maken en alsook de startnummers te gaan afhalen te Cogolin. Heerlijk vertoeven is het tijdens de lunch chez Octave in de port van St Trop. Toeval wil dat de mâitre een goede vriend is van Ernesto Colnago en nodigt ons dan ook uit in de VIP tent op zondag na de koers. Ons kent ons. Na het afhalen van de startnummers te Cogolin fietsen de Helden terug naar het Hotel, met nog een drukke en spannende avond voor de boeg : Fietsen in orde brengen, Shoppen in Carrefour, eten en slaap trachten te vatten.

Bij het aanvatten van de activiteiten slaat de stress andermaal toe. 'Wim, ik zal u moeten teleurstellen’ zegt held Mats, wijzend nr de achtertrein van Held Wim’s fiets. De levering van Vredestein was blijkbaar niet naar behoren waardoor het team onvoldoende buitenbanden ter zijner beschikking had. Na wat gekibbel en gekwebbel werd leverancier Ultremo aangesproken en een crisis in de kiem gesmoord. De fietsen zijn er klaar voor, nu de helden nog!

In de vooravond wordt in de lokale Carrefour gerantsoeneerd. Er is namelijk geen ontbijt voorzien om zondagmorgen aangezien de Helden de voetjes reeds om 5u30 onder tafel willen schuiven. Dan maar Lubanski-gewijs naar de Carrefour in Sainte Maxime. Dankzij de snelcursus van Held Michal vorige zomer in Bourg d’Oisans, weten de Helden perfect wat te kopen en rijden met 2 winkelkarren buiten. Een greep uit het aanbod : 9 broden, bananen, confituur in alle geuren en kleuren, radijzen, look om het bloed te zuiveren, cactus voor de Jokke en St Félicien smeuige kaas voor Held Mats en Held Wim.

Na de shopping gaan de helden een pasta nuttigen bij Italo Belge Rodrigo Vafancullo. Heel lekker, doch laten de Helden, de koffie aan hun neus voorbij gaan. Er moet immers straks gekoerst worden en een goede nachtrust is hiervoor primordiaal!

Zondagmorgen 5u30. ‘Ah de manne!’, Held Stijn is als eerste wakker. Stijn zet de ontbijttafel klaar in zijn loge. Stijn slaapt als kopman immers alleen, en terecht. Eén voor één komen de helden binnengedruppeld. Kopman Stijn heeft een uitstekende nacht achter de rug, Joris en Ward zijn fris als een hoentje, Held Mats heeft nog een beetje vaak, Held Wim wandelt binnen als een zombie. Stillnoct was niet door de douane geraakt, en rode wijn bleek niet het gewenste effect te hebben gehad. Al lezend bracht Held Wim de nacht door maar had toch het voornemen zijn kopman de eerste kilometers naar voor te piloteren. Er wordt gegeten als wolven, maar dat is zeker niet overbodig, zo zou later blijken.

Rond 7u vertrekken de helden naar de start. Een kwartiertje fietsen tot in de Port de St Tropez. De spieren worden nog even onder spanning gebracht en Held Stijn knikt naar zijn kompanen.. Het zit goed, tot groot jolijt van de 4 andere Helden. Eens aangekomen aan de start blijkt dat de eerste 200 coureurs een apart vak kregen toegewezen. Een beetje een domper als je wil meestrijden met de toppers. Onder impuls van een Paris Hilton lookalike en dito chiwawa worden Held Stijn en Held Joris toch in het eerste vak binnen gesmokkeld. Gelukkig maar!

8u, de speaker aan de start overloopt de deelnemerslijst en citeert enkele toppers: Julien Absolon (4-voudig wereldkampioen MTB en 6 voudig Frans kampioen), Richard Virenque, Philippe Gaumont, Alain Prost, en vele andere profs en ex profs. Werkelijk indrukwekkend.

8u05. Weg zijn we! De om en bij 3,000 deelnemers trekken zich op gang. Een verschroeiend tempo worden dadelijk voorin opgelegd onder impuls van de ronkende Ferrari’s. Oorverdovend! De Eerste 20km wordt er een gemiddelde van boven de 40 km/u op nagehouden. Held Joris en Held Stijn snellen onmiddelijk naar voor en posteren zich in de voorste gelederen van het peleton. Held Mats, Held Ward en Held Wim verschuilen zich in de buik van een tweede peleton en hopen later de sprong te kunnen maken. Tevergeefs!

Op eerste helling van de dag, de Col de Canadel draait Absolon de gashendel open en spurt naar boven. Held Stijn zit even in het wiel, maar kon helaas zijn wagonnetje niet aanpikken en moet enkele seconden prijsgeven op een onteketende Wereldkampioen. Gestaag bouwt Absolon met enkele medevluchters zijn voorsprong uit en wordt uiteindelijk 3^e in het eindresultaat met een gemiddelde van 36,5 km/u.

Held Stijn rijdt een absoluut schitterende race. In de achtervolgende groept kletst Held Stijn tevens Professor Vos, aka ‘Voske’ meedogenloos uit het wiel. De Jokke riep nog snel even ‘Mottigen Beirrrr!’ naar Voske alvorens de rol te lossen van zijn grote broer. Mission completed voor Held Joris. Uiteindelijk wordt held Stijn vierde in de spurt in het eerste achtervolgende groepje op slechts 15 min van de winnaar en eindigt hierbij op een FANTASTISCHE 23^ste plaats. Als je rekening houdt met het feit dat de top 10 voornamelijk uit profs en ex profs bestaat en dit Stijn’s eerste echte Granfondo was, dan kan je zeggen dat Held Stijn een uitzonderlijke koers reed. ATC steekt hierbij zijn bewondering ook niet onder stoelen of banken en is terecht fier: Forza Stijn De Clippeleir, Forza ATC!!

De overige helden rijden allen ook een hele mooie koers met iets mindere goden aan hun zijde, maar behalen toch allen ‘Goud’ in deze Granfondo. Proficiat aan de Golden Boys, jullie reden als een hecht team!

Terug naar het hotel, vino en tapa’s aan het zwembad en Nagenieten met grote N en Profité met grote P. De dag werd afgesloten in de haven van St Trop, waar hij ook begon. Liters bier, liters wijn en een verdiende entrecôte. HEAVEN!

Een schitterende ervaring was het voor ons allen. Fantastisch weer, Fantastisch eten, Fantastische streek, Fantastische koers, Fantastische Stijn De Clippeleir, Fantastisch ATC!!!!! FORZA!!!! Volgend jaar komen we nog sterker terug en mikken we alvast op de top 10! Ciao Veltec, Ciao Grinta, ATC is the daddy!!!!

20-04-2011 om 00:00 geschreven door ATC

19-04-2011 om 00:00 geschreven door ATC

Voor de Peter van Petegem Classic, toch een mooie klassieker en een 1.HC wedstrijd, selecteerde Hilaire zijn 2 kompanen Tom (Summie) en Rik (Francesco). Aangezien deze wedstrijd binnen het World Tour statuut valt en hierdoor een aanwezigheid van het ATC heldenteam verplicht is, mochten Summie en Francesco niet deelnemen aan de internationale GF Colnago Classic en zakten zij af naar Oudenaarde. Voor het eerst reed ook het ATC vrouwenteam (bestaande uit Michèle en Ann) deze klassieker, uiteraard enkele uren voor de grote jongens.

Na een gezapige aanloop langs de Scheldedijk trok het peloton richting Brakel, waar er, langs mooie, kronkelende baantjes, nog tijd was om rustig te keuvelen en van het mooie landschap te genieten. De eerste hellingen waren de naam “helling” eigenlijk niet waardig (de “Makkegem” bijvoorbeeld was wel echt een makkie), maar na een 40-tal kilometer kwamen de eerste kuitenbijters toch al eens piepen. Intussen verging het Francesco niet goed: zijn goede vriend Thomas De Gendt gaf hem deze week nog wat tuintips, maar blijkbaar had Francesco hem toch wat mispakt aan het sleuren met betonblokken de dag voordien. Daarbovenop kwam nog een opspelende verkoudheid, waardoor Francesco niet verder kwam dan wat gehijg en gepiep. Er was heel wat peptalk nodig van Hilaire om Francesco na de eerste bevoorrading niet voet aan grond te laten zetten. Beter verging het Summie: hij had blijkbaar zijn Roubaix benen mee vandaag en nam zijn kompaan Francesco op sleeptouw voorbij o.a. de Steenbeek, de Veldeman, Berg ten Houte en de loodzware Fortuinberg. En wonder o wonder, ook Francesco kwam er steeds meer door en kon op de lange Korsele zelfs even afstand nemen van het peloton in het zog van de 54 jarige Fredje Guesdon.  

Op de Taaienberg vond Summie het tijd om ATC de wedstrijd in handen te laten nemen en werd het kaf van het koren gescheiden. De laatste hellingen volgden elkaar in sneltempo op, en via een extra ommetje langs de Scheldedijk waar de snelheid niet meer onder de 37km/uur ging, kon een select groepje sprinten voor de overwinning in Oudenaarde… En de overwinning, dat was voor onze helden een Ename Blond met een lekkere hamburger! Kortom, een heel mooie en geslaagde rit, zeker tot volgend jaar! (Afstand: 150km, 17 hellingen, 29km/u gemiddeld)

18-04-2011 om 00:00 geschreven door ATC

12-04-2011 om 00:00 geschreven door ATC

Dit weekend begon de feitelijke voorbereiding op wielerklassieker L-B-L.. Met het oog op deze klassieker tekeden Wardsj, Tom “Summie” Van Doorslaer, Jerre en Francesco present in de bierhoofdstad van de wereld voor de Brabantse Pijl. Het zou een tumultueuze koers worden…

Al vanaf het begin van de koers werd duidelijk dat pech hun deel zou worden vandaag.. Dit zorgde ervoor dat de helden al snel op achtervolgen aangewezen waren. Gelukkig hadden Jerre en Wardsj de goede benen mee en vooral Summie een stel blinkende benen. Hierdoor werd al snel terug aansluiting gevonden in het peloton.

Nadat iedereen weer op krachten was, gaf Hilaire het sein om vol voor de winst te gaan vandaag. De “coup” die ATC pleegde deed ons al snel terugdenken aan de grote dagen van de Mapei ploeg. De Helden slaagden er dan ook in om met 4 weg te rijden uit het peloton. Al snel werden alle vluchters terug gehaald en als décor ter plekke achtergelaten.

Helaas was pech weer hun deel toen Francesco achteraan plat reed, het ontbreken van de neutrale wagen, Hilaire die in panne stond en de helaas enkele theoretisch kennis over banden vervangen van een Tiense boer met Luikse roots zorgde ervoor dat de 4 helden opnieuw op achtervolgen aangewezen waren. Ons motto blijft immers Tutti Insieme!!

Ook deze week had Redbull weer een aangename verrassing voor de helden in petto. Het  verzorgde opnieuw de kleding van een aantal uitzinnige vrouwelijke fans die trachten de helden vleugels te geven.. Het lijkt er dus op dat RB uitdrukkelijk blijft solliciteren naar een felbegeerde plaats op de heldentrui..

Net voor de aansluiting een feit zou zijn, sloeg het noodlot nog eens keihard toe met pech voor Jerre en alweer Francesco. Met een moyenne hoger dan die gemeten voor de winnaar mogen de helden toch tevreden terug kijken op hun Brabantse Pijl en lijkt het enkel nog een kwestie van dagen alvorens de eerste winst genoteerd zal worden. We kijken dan ook al reikhalzend uit naar het drieluik van volgende week: Van Petegem Classic, Amstel Gold en natuurlijk de Gran Fondo Saint-Tropez waar Stijn hopelijk zijn favorieten rol kan waarmaken..  

11-04-2011 om 00:00 geschreven door ATC

04-04-2011 om 00:00 geschreven door ATC