Kalender ATC Cycling 2011: November 2010: 14: Bollekescross Hamme-Zogge (Tutti Insieme activiteit) 21: Cross Gavere Asper (Tutti Insieme activiteit) 26: 6daagse Gent (Tutti Insieme activiteit) December 2010: 4: Eindejaarsdiner Open Fire (Tutti Insieme activiteit) 31: Oudejaarsparty Michal Lubanski (Tutti Insieme activiteit)
April: 2: Ronde Van Vlaanderen 16: Peter Van Petegem Classic 16: Amstel Gold Race, Valkenburg (NL) 17: Gran Fondo Colnago, Saint Tropez (FR) 23: Davitamon Classic, Nazareth
Juni: 4: Waalse Pijl, Spa 4: Tour de Namur, Namen 11: 3 Ballons Vogezen (FR) 18: Gran Fondo Eddy Merckx, Hoei 25: La Magnifique des Ardennes, Bouillon 25: Limburgs Mooiste, Heerlen (NL)
Na Gent-Wevelgem op zaterdag, toch al niet te onderschatten, stond ook zondag een Vlaamse klassieker op het programma voor ATC. De E3-prijs in Harelbeke legde een aantal valieskes dollars op tafel om ons binnen te halen en Hilaire ging er uiteraard gretig op in. De bus parkeerde zich onder massale belangstelling aan het Forrestierstadion. De menigte verwelkomde de helden enthousiast, al viel er toch wel behoorlijk wat ontgoocheling te merken toen werd medegedeeld dat El bambino d'oro Wim niet aan de start kwam na zijn val van gisteren. Wim lag immers al op de tafel van Lieven Maesschalck om toch maar fit te raken tegen de Ronde Van Vlaanderen van volgende week. Ook Joris kreeg een aangepast schema en verscheen niet aan de start. De topfavoriet voor de Ronde hoopte met een vierdaagse stage in Ventimiglia zichzelf nog eens superscherp te zetten. Voor de rest was het team voltallig, en vergezeld van een aantal HBC'ers werd er gestart in Harelbeke. De aanloop was vrij vlak maar heel bochtig. Michal kon zijn goede benen onmogelijk in toom houden en trok al vrij snel het hele peloton op een lang lint. Als een slang kronkelde de meute via de landelijke dorpjes richting Edelare, de eerste helling van de dag. Daar werd al eens aan de boom geschud en scheurde het pak genadeloos uiteen. In kleinere groepjes, of individueel, werd La Houppe beklommen en boven wachtte een welgekomen bevoorrading. Met een gemiddelde van boven de 33 km/h ging het eigenlijk iets te snel om nog plezierig te zijn. Daarom werd er besloten om tutti insieme verder te rijden aan een iets minder strak tempo en op de hellingen kon iedereen dan zijn ding doen. De frangipannekes en confituurtaartjes van de bevoorrading deden hun werk en iedereen begon vol energie aan deel 2. En dat was nodig want met toch nog wat melkzuur in de benen van gisteren moesten er hier een kleine 10 Vlaamse Ardennenhellingen beklommen worden. Al vrij snel werd aan Michal en Stijn een vrijgeleide gegeven, de rest deed het iets rustiger aan. Op de tussenstukken werd nog altijd goed doorgevlamd en op de hellingen was het eigen tempo en bovenaan hergroeperen. Na de Kwaremont volgde een nieuwe bevoorrading en vanaf daar bleven ook Stijn en Michal bij de groep. Michal offerde zich op om het merendeel van het kopwerk te doen en gidste de groep over de Kluisberg en over de Tiegemberg terug richting Harelbeke. De gemiddeldes waren bij iedereen verschillend door het wachten af en toe, gaande van 29km/h tot 32,5km/h. Samengevat: ATC presteerde wederom hel sterk en is klaar voor de Ronde van volgende week. Achteraf werd nog wat nagekaart in de kantine in Harelbeke. Vandaar werden ook de fans op de hoogte gebracht van de prestaties door enkele twitterberichten de wijde wereld in te sturen.
Gent Wevelgem, sinds 2011
onderdeel van de UCI World Tour en daarom met stip aangeduid op de
ATC-kalender. Een dag voor de profs arriveerde het ATC-team omstreeks 8u00 in
het dorp aan de Leie, Wevelgem. De stewards verwelkomden helden Ward, Tom, Wim,
Joris en Stijn op de VIP-parking, waar het ATC-konvooi juist achter het podium
plaats kon nemen. Er werd besloten om zowel de 130km als de 180km te verkennen.
Na het tekenen van de feuille, waarbij de helden met hun bolides zelfs de recht
de VIP tent mochten inrijden, werd het tempo onmiddellijk de hoogte ingejaagd.
Met wind in de rug trok het zwarte ATC treintje zich op gang over de prachtige
slingerende wegen doorheen het West-Vlaamse landschap. Aan de eerste
bevoorrading klokten we af met een moyenne van 34 km/u. Het was duidelijk dat
het hoge tempo niet zonder gevolgen bleef. Held Wim voelde zich niet lekker
lijkbleek en met draaiende Gin-ogen wou hij met de tuinlans zijn drinkbus
afspuiten in plaats van ze te vullen. Zelfs naar zijn fiets moest er even
gezocht worden en als klap op de vuurpijl werd er al gelachen met de grijze
VWB volgwagen, dat later echter nog een godsgeschenk zou zijn.
Kort na deze
pitstop volgde de splitsing. De Clippeleirkes kozen voor een 180 km koppeltijdrit,
terwijl helden Ward en Tom kozen voor de 130 km. Held van de dag, Wim, verkoos kort na
deze splitsing om via zijn WIFI-gestuurde GPS terug te keren richting aankomst.
Echter besliste mechanische pech en evenwichtsstoornissen ter hoogte van de
Menenpoort voor een andere wending. Onder het fluwelen geluid van de Last Post,
gespeeld door enkele lokale klaroenblazers, werd Wim afgevoerd met de fameuze
VWB volgwagen. Een latere controle in het UZ te Lokeren bleek noodzakelijk,
maar bracht gelukkig geen slecht nieuws aan het licht.
De andere helden zetten
vrolijk hun tocht verder richting Heuvelland. Daar werden kleppers als De Mont
de Cats, Vidaigneberg, Rodeberg, Zwarte Berg en natuurlijk Kemmelberg en
Monteberg op de grote plaat bedwongen. Op de top van de Monteberg werd er via
het radiosysteem van Jerre nog even met helden Ward en Tom gecommuniceerd. Zij
waren reeds vlotjes aangekomen.Voor de Clippeleirkes wachtte er nog een finale
gekruid met tegenwind en licht hoogteverschil. Held Stijn bedwong de finish met
2 vingers in de neus, terwijl Jerre, bijtend op zijn tandvlees, met water in de
ogen en krampen tot achter zijn reet, uitgeput over de meet bolde. Er werd
afgeklokt met een gemiddelde van 32,9 km/u.
Onze Primevera lag afgelopen zaterdag in Zottegem, want
daar vond de tweede afspraak van het seizoen plaats, namelijk de Ename Classic.
Deze toertocht werd voor het eerst gereden, maar aangezien zij werd opgenomen
in ProTour, kon deze op heel wat volk rekenen. Volgens de organisatie waren
4.500 mensen ingeschreven, de politie sprak zelfs van 6.000 à 7.000 deelnemers.
Na het tekenen van het startblad en de verplichte ceremonie
die iets teveel tijd in beslag nam, trokken onze helden, aangevuld met enkele
HBCers op pad voor 115km wedstrijd. Onder de aanwezigen: held Ward, held
Matthias, held Wim, held Rik, held Tom (met blinkende nieuwe fiets), held
Stijn, held of HBCer Mich, en de HBC Boys Ignacovic en Patje.
Het aanvangstempo was eerder gezapig, het parcours mooi en
golvend, hoewel enkele slechte wegen zorgden voor pech bij o.a. Sensa boys Rik
en Mich, en Ward. Na de eerste pitstop kozen onze helden om de wedstrijd in
handen te nemen en zij zorgden ervoor dat het peloton van 5.000 man op 1 lint
werd getrokken. Er werd gevloekt en gesakkert in de buik van het peloton, en de
kilometerteller ging niet meer onder de 35km per uur. De hellingenzone zorgde
ook voor enige afscheiding bij de helden, maar gelukkig vonden ze elkaar zonder
problemen terug bij de aankomst. Er werd afgeklokt met een gemiddelde van om en
bij de 29km per uur. Nadien werd er nog nagekaart met enkele Vedettjes, kazekes
en salamikes in Zottegem City, en keerden we terug huiswaarts met 3 kg snoepen,
7 bandanas, 12kg sportdrank, 2 bakken Ename en 10 dozen mueslirepen.
s Avonds tekenden nog enkele helden present op de
modeshow van de sponsor, waar ook Bikkembergs model Ward zijn optreden maakte en
heel wat BVs te spotten waren, waaronder antiheld Sven Ornelis.
In het programma van de helden had Hilaire VdS in week 10
opnieuw een LSDke ingeschreven. Zaterdag klokslag 13u15 stonden 6 helden (Matthias, Stijn, Ward, Wim, Tom en Joris) te popelen om hun "long slow
distance training te vervolmaken. Iedereen verscheen in het nagelnieuwe ebony
pakje dat prachtig uitkwam in het Lokerse decor. De strakke zuidwester zorgde
voor een rit richting Herzele via een mooi glooiend parcours. Ergens halverwege
werd halt gehouden bij superette Prima Van Melkebeke in het pittoreske Aaigem
om de familiale banden aan te halen van enkele helden. De helden werden
gastvrij ontvangen en de rekening werd naar Hilaire doorgestuurd. Met de wind
in de rug werd er al niet meer zo slow teruggereden en werden enkele Calpéaanse
benen getest. Speedo Wim kon maar zelden zijn sterk koppel geschoren benen
wegsteken terwijl onzen dikken van de afdaling gebruik maakte om weer in te
pikken. Held Stijn werd dan weer geconfronteerd met uitwerpselen op zn nieuwe
Lightweights, en diende bijna zn lama moves weer boven te halen voor
overstekend wild, kortom een geaccidenteerde terugkeer Edoch werd er na een 100 tal kilometers terug afgetikt in de
stad van de raap en werd er nog een vedettje dito croques genuttigd ten huize
Jerre.
Zondag had Hillaire een vrij programma voor onze helden opgesteld.
Ward vloog voor een fotoshoot naar
Lausanne om de nieuwste Assos collectie te gaan promoten, Matthias laste een
rustpauze in voor zn pezen en las een boek van ene zekereMichel Montignac,Wim kon de draw van Lokeren niet verwerken en
bleef thuis, terwijl Tom dacht dat de Ventourist te Kluisbergen doorgingen beklom los uit de pols de Kluisberg dan
ook maar liefst 8 maal. Tot slot deden de gebroeders Schleck van ATC en kopman
Mich zich te goed aan de Verada Follens Classic. Verada en Follens zal u denken,
wel 2 uit de kluiten gewassen KMOtjes uit het mondaine Zwevegem staken een
wondermooie tocht doorheen pays des Colinnes in elkaar. Onze Lokerse vrienden
van HBC waren ook van de partij en kopman Mich nam reeds vroeg het voortouw in
deze rit, hij kon zijn uitstekende vorm niet wegsteken. De rit nam een rustige
aanvang maar naarmate de kilometers vorderden diende er stevig geklommen
worden. Er werden zelf stukken tot 17% op de Garmin gesignaleerd ter hoogte
van Houtaing. Via de Mont de lEnclus werd er in dalende lijn richting Zwevegem
gereden. Het ging er hard aan toe en met een gemiddelde van 31km/u - 1000 hm en na 100km werd er met een Omerke
op geklonken.
Voor de laatste dag van de Spaanse stage voorspelde de lokale Frank Deboosere veelos zonnos, dat zag er dus goedos uitos voor de heldos. Joris had, na overleg met Stijn, een prachtige koninginnenrit uitgetekend als afsluiter van de trainingsweek. Er werd op tijd verzameld aan het ontbijt want er moesten toch een 150-tal kilometers afgemalen worden door de bergen. Bij het openen van de gordijnen schenen de eerste zonnestralen al binnen in de hotelkamers, alles verliep dus perfect volgens plan! De calorievoorraden werden aangevuld en de talrijke bejaarde fans wensten het vijftal een mooie rit toe. Nog even naar de kamer om de fietsen te halen en het startschot kon worden gegeven aan de Avinguda Primavera. Geen vlakke aanloop vandaag, maar al vanaf de eerste kilometer was het klimmen geblazen. Zo hoort dat nu eenmaal in een koninginnenrit. De eerste klim was lettterlijk een opwarmer. De zon liet de geoliede beentjes blinken tijdens de klim richting Finestrat, ondertussen reeds een vertrouwde baan voor de helden. Iedereen bleef hier nog samen, geen vroege vluchters of Thomas Voeckler vandaag. Het gezelschap was op weg om via de flanken van de Alto Aitana richting Port de Tudons te rijden, op een hoogte van maar liefst 1024m boven de zeespiegel. Deze col werd trouwens al meermaals in de Vuelta opgenomen. Vanaf het dorpje Sella besloot Michal om er een snok aan te geven en weg was hij. Ward en Joris besproken nog snel even hun tactiek alvorens Joris met een strakke coup de pédale ook alleen wegreed. Wim en Matthias weken geen seconde van mekaars zijde, en zijn van plan om als een perfect op mekaar ingespeelde tandem furrore te maken in de granfondo's. Binnenbochten tot 20% waren geen uitzondering en tijdens de laatste 6km zakte de gemiddelde stijging niet meer onder de 8,5%. Na een klim van 35km kon dit zeker tellen en de vergelijking met een Alpencol was hier zeker gerechtvaardigd. Op de top trok iedereen zijn windstopper aan want het was er heel fris. Er lag zelfs wat sneeuw en dat is eerder uitzonderlijk. In groep werd er afgedaald richting Alcolecha en Benasau. Vanaf dan wisselden stukjes pittig klimmen en dalen mekaar systematisch af. In een bergdorpje werd een water-, koffie- en colastop gehouden om daarna terug vol door te trekken, op zoek naar de Col des Rates. Die bleek nog verder te liggen dan gedacht en ondertussen begonnen de maagjes te knorren. In het dorpje Bolulla werd een zonneterrasje gevonden en kon er genoten worden van een overheerlijke paella of lekkere sandwich. Het leven als een prof stond de helden wel aan op deze manier. @Held_Mats, @warddb, @wlodek1979, @josken_007 en @wimwimmer gooiden snel nog wat info op twitter voor het thuisfront en weg waren ze, op zoek naar de top van de Col des Rates. Ook deze klim werd al meermaals opgenomen in de Vuelta. Hij was qua stijging iets minder zwaar dan de vorige klim en ook een pak minder lang. Over kronkelende wegen via de bergflank scheurde de groep opnieuw uiteen. Michal en Joris bleken over de juiste benen te beschikken om aan het tempo van een gemiddelde prof zoals Matthew Hayman naar boven te rijden. Ward, Wim en Matthias reden meer aan het tempo van Kurt Hovelinck, wat in feite nog altijd niet slecht is. Boven werden de windvestjes opnieuw aangetrokken om de snelle afdaling richting Alcalali in te zetten. Er moesten van daaruit nog enkele pittige heuvelrugjes overwonnen worden om terug aan de kustlijn van Calpé te komen. Joris en Ward namen de laatste punten voor de bergprijs maar kwamen toch tekort om Michal van de bolletjestrui te houden door zijn voorsprong op de klim buiten categorie. Een lange afdaling leidde de laatste rechte lijn richting Benidorm in. Tutti Insieme maakte de zwarte armada haar intrede in de mondaine badplaats. De cijfers: 148km en 2800 hoogtemeters, lekker! Een pannekoekje met Nutella als afsluiter kon niet ontbreken alvorens terug naar het hotel te trekken. Daar werd alles terug ingepakt voor de terugreis de dag nadien en na de maaltijd trok het olijke vijftal richting Engelse wijk om, verkleed als gebronzeerde afgetrainde atleten, een pintje te drinken op Benidorm-carnaval. Het wekkertje liep vroeg af de volgende ochtend. Nog heel erg moe maar supertevreden na een meer dan geslaagde stage vlogen de helden terug richting vliegveld van Lokeren.
Regen, regen, regen en nog eens regen... Dat is wat de Calpé-boys zagen toen ze 's morgens door het raam keken. De stemming zakte meteen naar een dieptepunt want iedereen wist dat fietsen in de regen geen zin had. Ook de gedachte dat het in België zonnig was deed daar niet veel goeds aan. Voor het ontbijt hield het even op met regenen en groeide de hoop, maar tijdens dat ontbijt begon het opnieuw te regenen, zelfs nog harder dan daarvoor. De rit werd uitgesteld naar de namiddag, tenminste als het dan zou stoppen met regenen. Er werd gezocht naar alternatieven maar in Benidorm is er zo al weining te beleven, en bij regenweer doe je er al helemaal beter niks. Terug naar de kamer dan maar. Wim en Joris hadden aan de receptie het volledige internet gekocht, en op de kamers werd er volop naar Belgische nieuwssites gesurft. Ondertussen stopte het wel met regenen en begonnen de wegen heel langzaam op te drogen. Om de tijd wat te versnellen kreeg Wim het geniale idee om naar 'Oh Oh Tirol' te kijken via Youtube. Een goede zet, want in een mum van tijd werden de straten droog en maakten de helden zich dan toch klaar voor een tochtje. Het plan was om via de kustlijn naar den Denia te fietsen en dan via het binnenland terug te keren over de bergen. Maar al na enkele kilometers dook een zwart wolkenpak op en begon het terug te druppelen. Rechtsomkeer en de andere richting uit. Want daar zag het weer er veel beter uit. Op de promenade in Benidorm werd heel sterk getwijfeld over doorrijden of een terrasje doen. Uiteindelijk werd het het eerste en de zwarte brigade (het debuut van de nieuwe uitrusting) trok zich op gang richting het zuiden. In Villajoyosa werd de dijk aangedaan en was iedereen onder de indruk van de pracht van deze locatie. Er brak een spontane fotosessie uit, het album wordt binnenkort door Pannini op de markt gebracht. Na al dat moois trokken de semi-profs op het gevoel het binnenland in om de beentjes eens vol te laten lopen in de bergen. De zon was van de partij, de streek was prachtig, kortom de druilerige voormiddag was al lang uit het geheugen gewist. Ook Matthias was opnieuw van de partij en bleek wonderwel opeens geen last meer te hebben aan de pezen. Hij kon pijnloos klimmen, iets wat hem de laatste maanden nooit gelukt was. Het mirakel van Benidorm? Het was genieten om op de perfect geasfalteerde wegen door de prachtig glooiende streek te rijden. Net als gisteren werd er ook nu richting Finestrat geklommen, hetzij langs een andere kant. Van daaruit werd de afdaling ingezet richting Benidorm. Omdat het zo goed was om te fietsen besloten de helden om nog wat door te rijden richting Altea, in de streek ook Aruba genoemd. Het onthaal door de lokale bevolking was hartelijk en om de onverhoopt mooie rit te beëindigen stopten de helden op een terrasje in de zon voor wat tapas en een colaatje. Genieten met een grote G! Bij terugkomst in het basiskamp toonde de kilometerteller 75km en 800 hoogtemeters. Wie dat 's morgens had durven hopen werd gek verklaard. Omdat de zon maar bleef schijnen zakte het vijftal nog eens af naar de dijk in Benidorm. De ontvangst was alweer hartelijk en verschillende horeca-zaken ondernamen een poging om de helden binnen te lokken. Uiteindelijk belandden ze in een Engelse bar waar nog enkele colaatjes en wat watertjes achterover werden gekieperd. De dag eindigde met opnieuw een heerlijk buffet in het hotel, gevolgd door een Belgische voetbaltopper op de laptop die nooit echt de verwachtingen kon inlossen. Met een compex-sessie als toetje vielen de helden met een al iets bruiner kleurtje voldaan in slaap.
Een stevige nachtrust zorgde ervoor dat er aan het ontbijt 5 uitgeslapen helden verschenen, strak in het witte pak. Voor Matthias zou het een dagje solo cruisen worden, want door zijn blessure kon hij onmogelijk meerijden met de groep. De rest had opnieuw afgesproken met de Seeldraeyers en zijn begeleider voor een al wat pittigere rit door de bergen. Het zonnetje scheen volop, al voelde het 's morgens wel nog wat frisjes aan. Er werd afgesproken tussen Benidorm en Altea, waar de helden naar goede gewoonte een tiental minuutjes te laat opdaagden. Vanaf Altea trok het gezelschap landinwaarts en in deze streek wil dit zeggen dat er geklommen kon worden. Wim had last van de luchtwegen en waarschuwde zijn kompanen dat hij wel eens vroeg zou kunnen afhaken vandaag. Maar in het begin haakte hij zijn wagonnetje aan en poseerde hij nog vlijtig voor de meegereisde fotografen. In Callosa d'En Sarria eindigde de eerste klim en besloot Wim om toch niet verder mee te rijden. Hij zou zijn meesterknecht Matthias gaan vervoegen om langs de kustlijn nog wat relatief vlakke kilometers af te malen en ondertussen ook te genieten van al het lekkers dat de streek te bieden heeft. De andere 3 helden reden samen met hun metgezellen via Polop en La Nuncia om daar terug naar beneden te duiken en aan de voet van een nieuwe klim te komen. De klim richting Finestrat was een leuke loper, en Michal en Seeldraeyers kozen het hazenpad. Joris sukkelde met de versnellingen en kon niet anders dan op een te groot verzet naar boven rijden, hetgeen behoorlijk wat krachten kostte. In Finestrat volgde een hergroepering en over de vers aangelegde asfalt voor de Vuelta werd er richting Relleu geknald. Daar was het hoog tijd voor een waterstop, want 1 drinkbus per persoon was eigenlijk veel te weinig. Na de tankbeurt volgde een stukje op en af waar de snelheid amper onder de 30km/h zakte. Er vielen ook wat regendruppels maar gelukkig niet meer dan dat. Uiteindelijk werd er via de stuwdam van Amadori terug naar de kustlijn gefietst. Meerbepaald in Villajoyosa fietste het vijftal terug richting Benidorm. Aan het hotel werd afgetikt met 96km op het tellertje en 1500 hoogtemeters na een heel mooi ritje. Joris, Michal en Ward namen een middagmaal in het hotel. Van Matthias en Wim was geen spoor. Na contact op te nemen met Childfocus bleek dat de 2 rakkers in Calpé aan het rondtoeren waren. Op het gemakske een beetje genieten, niemand kon hen ongelijk geven. Er werd afgesproken dat ze zouden terugkeren en rond 16u30 zou de rest hen vergezellen in Café D'Anvers op de promenade in Benidorm. Maar ondertussen was het beginnen regenen in Benidorm en werd de uitstap afgelast. Met de fiets rijden bij regenweer zou heel gevaarlijk zijn op de gladde Spaanse wegen. Matthias en Wim konden niet anders want ze moesten nog terug in het hotel geraken. Dat lukte hen ook, zij het wel met redelijk wat zwarte oliestrepen op hun witte tenues. Afspraak in de bar van het hotel dan maar voor een partijtje pool, een aperitiefje en de bespreking van de ritten voor de komende 2 dagen. Het was er wel gezellig vertoeven en na het eten besloten de helden om nog eens naar daar terug te keren voor het avond-animatieprogramma. Maar nadat Matthias bijna werd aangevallen door een hoogbejaarde, verbaal agressieve Schot, besloten de helden om toch maar in de lobby van het hotel te gaan zitten. Daar hadden ze ook geen last van de veel te luide muziek die werd gespeeld voor de club der 75 plussers en konden ze zich voorbereiden op een nieuwe dag vol fietsplezier.
Woensdagochtend 2 maart, luchthaven
Zaventem. Last call for passengers De Clippeleir, De Bock, Pieters, Lubanski
and Van Wachbeke for the flight to Alicante. Achteroverleunend in de zeteltjes
voor de Starbucks en de tijd volledig uit het oog verloren tijdens het eerste
van de vele gesprekken over koers, hoorden de helden deze boodschap uit de
speakers komen. Na een lange spurt kwamen ze dus als laatsten aan boord van de
bejaardenvlucht richting Costa Blanca. Maar geen probleem, een tweetal uurtjes
later zetten ze voet op Spaanse bodem onder een stralend zonnetje. De Spaanse
pers was duidelijk op de hoogte van hun komst en onder begeleiding verlieten de
helden de luchthaven op weg naar Calpé. Toen bleek dat de bus hen voor een
hotel in Benidorm afzette fronsten de helden hun wenkbrauwen. Blijkbaar had de
ploeg in extremis het beste hotel aan de Costa Blanca geboekt. Het Iberostar
Royal Hilton Prince Park Resort lag nu eenmaal in het minder tot de verbeelding
sprekende Benidorm, maar bleek veel beter voorzien om internationale vedetten
te ontvangen dan 20km verderop in Calpé.
De helden vonden dit uiteraard geen
probleem en trokken naar de kamers om de fietsen te monteren en zich ook
vestimentair fietsklaar te maken. Na een korte lunch trok het vijftal op pad
met Tom Seeldraeyers, een toptalent uit het Belgische profwereldje, en zijn
persoonlijke begeleider Stefaan Vaerewijck. Zij kenden de streek vanbinnen en
vanbuiten want ze verbleven er al een aantal weken en hebben er zelfs een eigen
residentie. Eerst werd er via de kustlijn richting Calpé gereden. Al snel werd
duidelijk dat vlakke wegen in deze streek gewoonweg niet bestaan. Vanuit Calpé
volgde dan een gelijkmatig lopende klim landinwaarts richting Benissa. Hier
werd het gas voor een eerste keer opengedraaid door Seeldraeyers en bijgevolg
verbrokkelde de groep in een drietal delen. Boven volgde een kort fotomoment en
nadien volgde een lange afdaling terug richting Calpé. Ondertussen was ook
duidelijk geworden dat Matthias zijn blessure nog steeds niet genezen was. Hij
diende met pijn aan de pezen maar vooral in het hart, afscheid te nemen van de
groep en alleen terug te rijden richting hotel. De anderen sloegen van de
hoofdbaan af naar het mondaine Altea Hills, niet toevallig de vaste
verblijfplaats van Seeldraeyers en zijn begeleider. Om Altea Hills te kunnen
bereiken moest een pittige klim genomen overwonnen worden. Een mini-versie van
Alpe DHuez met stukken tot 16% leidden de groep (opnieuw in verbrokkelde
deeltjes) naar Casa Seeldraeyers. Daar werd de helden een blik achter de
schermen van een profwielrenner gegund alvorens de berg af te dalen en terug te
keren naar het hotel. Met 75km en 1000 hoogtemeters op de teller werd er afgeduwd, de kop was er af
en de helden hadden een idee van wat hen de komende dagen te wachten stond qua
parcours.
Na een verkwikkende douche en dito
massage werd er aangeschove aan het buffet. Zorgvuldig werden de gezondste
stukjes eten geselecteerd om toch maar zo dicht mogelijk bij het leven als een
prof te komen. Na het eten daalden de helden nog eens af richting stadscentrum.
Dit bleek op een woensdagavond echter een dode bedoening te zijn. De vijf
belandden in een Engelse pub en kaartten daar nog wat na over de afgelopen dag.
De vermoeidheid sloeg snel toe en toen Michal door de patron werd beschouwd als een
dubbelganger van de Nederlandse Zilveren Harp-winnaar Frans Duijts (spreek uit
French Douitsch) besloten de helden om terug te keren naar het hotel. Na een
lange dag vielen de oogjes al snel dicht om de batterijen op te laden voor de
volgende dag.
