Kalender ATC Cycling 2011: November 2010: 14: Bollekescross Hamme-Zogge (Tutti Insieme activiteit) 21: Cross Gavere Asper (Tutti Insieme activiteit) 26: 6daagse Gent (Tutti Insieme activiteit) December 2010: 4: Eindejaarsdiner Open Fire (Tutti Insieme activiteit) 31: Oudejaarsparty Michal Lubanski (Tutti Insieme activiteit)
April: 2: Ronde Van Vlaanderen 16: Peter Van Petegem Classic 16: Amstel Gold Race, Valkenburg (NL) 17: Gran Fondo Colnago, Saint Tropez (FR) 23: Davitamon Classic, Nazareth
Juni: 4: Waalse Pijl, Spa 4: Tour de Namur, Namen 11: 3 Ballons Vogezen (FR) 18: Gran Fondo Eddy Merckx, Hoei 25: La Magnifique des Ardennes, Bouillon 25: Limburgs Mooiste, Heerlen (NL)
Afgelopen donderdag vertrokken de helden in kleine trosjes richting Vogezen voor de langverwachte klimstage. Het eerste trosje luisterde naar de naam Stijn. Goed voorbereid zoals hij steeds is vertrok hij voor alles en iedereen nog maar aan vertrekken kon denken. Hij kwam kort na de middag al in La Bresse aan en maalde op zijn eentje al een pittig ritje van een zestigtal kilometer af. De uren die hem nog restten voor het tweede trosje aankwam, gebruikte hij om zijn hotelkamer om te bouwen tot proffessionele kine-praktijk / laboratorium à la Lieven Maesschalck. Het tweede trosje stond synoniem voor zijn broer Joris, die kwam aan rond half twaalf. Een uurtje later volgde het derde trosje, Ward en Michal, en nog een uur later volgde de laatste tros helden van dit weekend: Matthias, Wim en Rik. De helden maakten aan de bar kennis met de sympathieke patron Marc en nuttigden ondertussen een Belgisch biertje om de autorit door te spoelen. Rond half twee werd met behulp van de terreinkennis van Marc de rit voor de volgende dag nog snel even uitgetekend op de computer en nadien in de GPS gepompt. Hij verzekerde ons al lachend dat het een mooie maar zware rit zou worden. Nog een Stella'ke dan maar om dat te verteren dacht 80% van jullie helden en rond de klok van tweeën zochten ze de slaapkamer op om nog een uur later in slaap te vallen voor een te korte nacht. De zon was amper op of in de kinepraktijk van de gebroeders De Clippeleir gonsde het al van de activiteit. Het was duidelijk wie er het best voorbereid aan de dag zou beginnen. Aan de ontbijttafel ontmoetten we 3 renners van het bevriende wielerteam HBC. Toevallig hadden ook zij een weekend in de Vogezen gepland en toevallig zaten we in hetzelfde hotel op hetzelfde uur aan de ontbijttafel. Hoe meer zielen hoe meer vreugde, dus trokken ze er met z'n tienen op uit om te bewijzen wie de heersers van de Vogezen waren dat weekend. Eerst werd bij de lokale fietsenboer nog een slordige duust euro uitgegeven aan materiaal alvorens aan de opwarmingsklim te beginnen. De klim naar het Lac De Lispach was een 'loper', een woordje dat gemiddeld om de vijf minuten over een of andere tong rolde afgelopen weekend. In grupetto werd het meer bereikt, maar nadien volgden nog 2 nijdige kilometers alvorens echt op de top aan te komen. De beloning voor het eerste zweet was een veel te zalige afdaling van 16 kilometer richting Munster. Daar werd even gestopt en wat proviand ingeslagen in de plaatselijke supermarkt, waar je blijkbaar niet met de fiets binnen mag rijden om te winkelen. Iedereen wist dat er nu een zwaar stuk aankwam. Een stukje vallei, waar het nooit vlak is uiteraard, gevolgd door de beklimming van de beruchte Col De Platzerwasel. In het begin loopt hij lekker maar de laatste 6 kilometer zakt de hellingsgraad niet meer onder de 10%, het werd dus een wedstrijdje harken. Onder een brandende zon was het met momenten afzien, de verschillen aan de top liepen opmerkelijk hoog op. Als iedereen boven was aangekomen werden de regenjasjes voor het eerst bovengehaald. Wat begon met wat gedruppel ging snel over in een regengordijn, maar de helden zetten hun tocht verder.... Ware daar niet de lekke band van Ignace. Onder de bomen werd er een nieuw bandje gestoken en als bij wonder hield het daarna op met regenen. Rond het middaguur passeerde het peloton een gastronomische skibar waar een emmertje spaghetti en een emmertje bolo-saus de koolhydraten terug op peil brachten. Tijdens het eten werd er duchtig getwijfeld over het al dan niet verkort terugkeren naar het hotel, want het tochtje bleek lastiger te zijn dan gedacht. Maar uiteindelijk werd er door niemand geplooid en trok het gezelschap zich op gang richting de top van de Grand Ballon. Ook nu volgde een lange afdaling, die door de wind en de kasseien in enkele bochten, niet ongevaarlijk was. In de vallei werd er dan doorgestoken richting Kruth, om de afsluitende helling op te rijden. De Col De Bramont gaat over een lengte van 7 kilometer gemiddeld 5,6% omhoog. Alle remmen werden losgegooid en er werd gekoerst op de kronkelende flanken en in de haarspeldbochten. Boven werd er gehergroepeerd en in grupetto richting hotel afgedaald. Moe maar voldaan namen de helden meteen hun intrek in de jacuzzi en de sauna om te bekomen van de rit. Een uurtje later werden ze al door Marc en Delphine verwacht aan tafel voor het avondmaal. Eerst werd een aperitiefje genuttigd in het kinderhoekje, om nadien een paté als voorgerecht te krijgen. De wijn zonder druiven (??) die dit gerechtje vergezelde viel niet echt in de smaak, maar deed de dag nadien wel heel goed dienst als kettingreiniger. Het hoofdgerecht was risotto met kalkoengyros en als nagerechtje was er nog een crèmmeke. De vermoeidheid zat duidelijk in het lijf, want het bleef nadien vrij rustig in de bar. Joris en Stijn zetten de tocht voor morgen op punt. Ze deden er, wetende hoe zwaar het vandaag al geweest was, wijs aan om de 200 kilometer in te korten tot 140 kilometer. Op de slaapkamer dienden Joris en Stijn zichzelf en mekaar de nodige zorgen toe om de volgende ochtend zonder melkzuur in de benen op te staan. Dit alles duurde zonder overdrijven een tweetal uur, eat this Tommeke Boonen! De zaterdag kondigde zich aan als de mooiste dag. Lekker weertje, lekker tochtje, schitterende bende! De bende werd nog eens uitgebreid met 3 stagiairs van HBC, wat het er alleen maar leuker op maakte. Om te beginnen werd de Col De Bramont van de andere kant beklommen, om via de Route des Américains op de Route Des Crètes te komen. De beklimming kende pieken van 11% en was meer dan een goede opwarming. Het zicht boven was fenomenaal, en via de gekende Route Des Crètes ging de tocht verder over de toppen van de bergen. Wat verder werd er aangepikt op een stukje van gisteren; de Grand Ballon en zijn afdaling richting Goldbach. Daar werd wat bijgetankt, want na een stukje vallei stond de Ballon d'Alsace op het programma. Tijdens het stukje vallei werd het stiller en stiller en werden steeds meer wenkbrauwen gefronst. Stukken van 11% en zelfs meer leken toch vrij veel te zijn voor in de vallei!? Wat bleek: de parcoursbouwers waren een colleke vergeten... Na 6 kilometer klimmen kwam de bende aan op de top van de Col De Hundsruck, we zouden zelf geen kleuriger naam kunnen bedenken hebben. De honger kwam op en beneden vonden we een mooi restaurantje. Maar fietsers waren hier niet echt welkom, daarom trok het gezelschap naar het volgende dorpje, Masevaux! En of we daar welkom waren. Een biertent en een gratis receptie op het dorpsplein onder een stralende zon, een massa volk, en de burgemeester, heetten de helden hartelijk welkom. De plaatselijke Italiaan zette zichzelf aan het werk om 13 spaghetti's klaar te maken terwijl de helden (die overigens allemaal links dragen) genoten van de persbelangstelling en de zon op het pleintje. Na het eten werd nog wat gerelaxed alvorens opnieuw op tocht te trekken richting de Ballon d'Alsace. De lange klim van 13 kilometer, met stukken tot 10%, kreeg ook de naam 'loper' op zich gekleefd. De lengte van de klim en het steile stuk na het meer maakten er wel een nieuwe afvallingsrace van. Op de top had de wind vrij spel en het wachten op de hergroepering gebeurde met een jasje aan en een cola in de hand. Na de lange afdaling werd de Col Du Ménil nog achter de kiezen gestoken, maar deze was te kort om pijn te doen. Nadien splitste de groep zich. De mannen die nog wat over hadden deden nog een lusje, de rest bouwde een feestje op een terras in La Bresse en zette dat verder in de jacuzzi van het hotel. De die-hards reden richting Col d'Oderen. Met soepele tred beklommen ze de 11 kilometer lange klim met een maximale stijging van 5,5%. Boven werd dan koers gezet richting Kruth om net als gisteren te eindigen met de Col Du Bramont. En net als gisteren werden op deze zalige klim alle registers opengetrokken. Niemand wilde plooien, hoewel iedereen op zijn tandvlees zat, heroïsch zoals het hoort. Volgende week een verslag in Belga Sport op Canvas. Bij aankomst in het hotel werd de jacuzzi verder volgepropt met naakte mannen en het verloren water werd terug bijgevuld met Crémant d'Alsace. Lekker decadent. Na wat opfriswerk was de volgende halte een restaurantje in Gérardmer. In een keldertje, tussen de kerstbomen en schomelpaarden, genoten de helden van een indoor-barbecue of raclette. Enig minpuntje was dat het nogal fris was in de kelder maar dat maakte het lekkere eten ruimschoots goed. Na het eten ging de meute nog op verkenning in het stadje maar het was daar maar een dode bedoening, dat kon je er zelfs ruiken! Al was het in de lichamen van de sportmannen ondertussen ook een dode bedoening, iedereen was stikkapot (en dat kon je bij enkelingen ook ruiken). Er werd dan maar wijselijk besloten om terug hotelwaarts te keren om nog wat over te hebben voor een laatste fietstochtje morgenochtend. Maar toen de helden rond 8u wakker werden wisten ze meteen dat er van fietsen niets meer in huis zou komen. Het weer was erbarmelijk, de regen viel met bakken uit de hemel. Ook na het ontbijt bleef het regenen en werden de valiezen maar gepakt en de fietsen in de auto's gestoken. Er werd dankbaar afscheid genomen van de patron en koers gezet richting België, beseffend dat er daar op fietsvlak nog maar weinig uitdagingen op hen lagen te wachten...Maar dit kon de sfeer belange niet bederven , want wat een prachtig weekend was het geweest, wat een schitterend team zijn de helden toch... Tutti insieme!! Foto's kan je bekijken door op de kleine foto van dit artikel te klikken.
Als de Eyjafjallajökull het goed vindt, vertrekken vanavond 7 helden richting Vogezen. Ze trekken op driedaagse klimstage en zullen verblijven in Hotel Du Lac Des Corbeaux in het mondaine La Bresse. Een dag later zal nog een groot deel van Pro-Tour ploeg HBC de helden vergezellen. De weersvoorspellingen zien er jammer genoeg niet zo heel goed uit. Vrijdag wordt wisselvallig weer voorspeld, zaterdag zou het droog blijven en zondag zou een regendag worden. Gelukkig is het weer nooit juist te voorspellen, de helden leven op hoop. Hoe dan ook zullen er veel kilometers gemalen worden, en vooral veel hoogtemeters worden overbrugd. Joris en Stijn tekenden al een paar mooie ritten uit. De koninginnenrit van deze stage zal hoogst waarschijnlijk gereden worden op zaterdag. Dan zullen de best getrainden de 3 Ballons rijden. Dit is, net als de Marmotte, een rit van de organisatie Sportcommunication. Die wordt wel op een andere datum georganiseerd maar de route zit al opgeslagen in de GPS. Onderweg komen ze de volgende reuzen tegen: le Ballon de Servance (1200m), les cols des Croix (678m), d'Oderen (884m), du Herrenberg (1186m), le Markstein,
le Grand Ballon (1325m), le Hunsdruck (748m), le Ballon d'Alsace
(1200m) en om te eindigen la Planche des Belles Filles (1148m). Dit tochtje is goed voor een kleine 200 kilometer en ongeveer 4500 hoogtemeters!! Op vrijdag en zondag zal er dan iets minder intensief worden gereden, maar uiteraard zal het constant klimmen en dalen worden. Volgende week mag u hier een uitgebreid verslag verwachten.
De toeristenversie van Luik - Bastenaken - Luik kondigde zich afgelopen zondag aan als loodzwaar. Weliswaar was er een stralende zon aanwezig maar het parcours loog er niet om. Meer dan 3000 hoogtemeters en 250 kilometer lagen er voor de wielen van onze helden, om via een omwegje langs Bastogne, van Luik naar Luik te rijden. Het begon nogal chaotisch, na amper 2 kilometer klapte Rik zijn band. Na 2 mislukte pogingen om de band te vervangen (het onding ontplofte steeds opnieuw) werd de hulp van het interventieteam van Mavic maar ingeschakeld. Jos en Eddy waren na wat wachten op de afspraak en met een uur vertraging konden de helden eindelijk op pad. De eerste kilometers werd al snel duidelijk wat er ons te wachten stond. Geen meter vlak! Tot in Bastogne is het vanuit Luik via wat kronkelwegen een goede 100 kilometer rijden. Daarin lagen amper 3 hellingen. Alles viel vrij makkelijk te verteren en er werd nog zoveel mogelijk op 'reserve' gereden. In die eerste 100 kilometer viel het niet meteen op, maar de wind blies hoofdzakelijk in de rug. Dit werd des te meer duidelijk na het keerpunt. De kilometers en de hoogtemeters bleven geleidelijk aan oplopen. Waar de gemiddelde toertocht eindigt op 150 kilometer, begon hier nog maar de finale. Na de bevoorrading in Wanne kwam een loodzwaar stuk met de Côte d'Amermont en de Côte du Rosier, gevolgd door een tijdrit langs de Amblève richting Remouchamps. Nog een laatste bevoorrading voor de Côte de La Redoute. Voor de meesten kwamen de suikerwafels, Meli-koeken en Isostar er al langs allerhande lichaamsopeningen uit en er werd dan maar voor wat water gekozen. Iedereen raakte nadien het monster over en dan weet je dat je zo goed als binnen bent. De Côte de Hornay rijd je op adrenaline over en terwijl je aan de Boncelles bezig bent kan je de parking zo goed als zien liggen. De helden deden het! Met nog een goede 5 weken te gaan naar La Marmotte lijkt het de goede kant op te gaan met de conditie. Vanaf donderdag wachten de Vogezen!
Binnen 6 weken is het zover... Tijdens de wintermaanden werd er nog lacherig over de Marmotte gepraat. Maar hoe meer de tijd vorderde, hoe meer bij de meeste helden ook het besef kwam van hoe zwaar die tocht wel zal zijn. Er werd al een heel mooie progressie gemaakt, maar zijn de helden wel al klaar voor die Alpencols? Want dat is toch iets wat je hier bij ons niet kan trainen, en 6 weken is wel al akelig dichtbij... Ze laten in ieder geval niets aan het toeval over en verslinden kilometers alsof het een lieve lust is. Na de Grinta Challenge nestelde er zich een depressie boven ons landje, waardoor het terug januari leek te zijn. Maar als echte Flandriens lieten jullie helden zich daar niet door afschrikken. Zo kozen Rik en Michal donderdagochtend voor een tochtje vanuit Lokeren, over de heuveltjes van Waasmunster naar Antwerpen. Vooraleer ze zich aan de terugtocht waagden, warmden ze in 't stad hun voetjes op bij een lekker koffietje. Ondertussen werkte Ward in het Kalkense middengebergte een intervaltraining van een tweetal uur af, om na de middag nog eens 10km te gaan lopen op de stadsloop in Gent. In de Ardennen vernam Joris de intensieve trainingsarbeid van zijn mede-helden. Hij deed niet onder en beklom in Spa de Rosier langs elke mogelijke zijde. Als toemaatje nam hij er nog enkele lusjes uit de Gilbert Classic bij. Ook de voorzitter werd op zijn fiets gespot. Hij was op verkenning in de Vogelzangstraat in Lokeren samen met Philippe Gilbert en Fabian Cancellara. Zaterdag moesten helden Nicolas en Ward hun nog grotere helden gaan aanmoedigen in de bekerfinale, dus werd er alweer afzonderlijk getraind. Ward reed 115km vanuit Kalken naar Oudenaarde om na 5 keer Edelareberg op en af terug langs de Schelde huiswaarts te keren. Wat Michal, Joris en Rik deden was andere koek. Ze trokken vanuit Lokeren dezelfde richting uit, maar reden nog verder door. Ze reden zelfs naar het buitenland, Wallonië. Daar werden een aantal hellingen die ze nog kenden uit de Grinta Challenge opgereden. Ondanks een stevige spaghetti en een lekker mattetaartje werd Joris getroffen door een hongerklop. Gelukkig voor hem konden Rik en Michal hem reanimeren en raakte het trio voor donker in Lokeren met maar liefst 210km op de teller! Qua afstand lijkt dit een heel goede voorbereiding op wat ons zondag te wachten staat: Tilff-Bastogne-Tilff. Deze klassieker reden ze de laatste jaren steeds mee, maar nu gaan de helden voor het echte werk, de volledige afstand van 244km! Als je weet dat ze hier over hellingen zoals de Côte de Wanne, de Côte du Rosier, La Redoute en andere tot de verbeelding sprekende Waalse monsters moeten, belooft het een zware tocht te worden. Gelukkig zal het zonnetje van de partij zijn, wat het altijd wat draaglijker maakt. Er wordt afgesproken aan de Ethias Hall in Luik (Allée du Bol d'Air) om 6u, zodat er om 6u15 kan vertrokken worden. Zondag zal ook held in opleiding Stijn, de broer van Joris, present geven voor de volledige afstand. Hij bereidde zich afgelopen weekend voor door vanuit zijn thuisbasis Mechelen naar Reims te fietsen, goed voor 250km en 2200 hoogtemeters aan gemiddeld 27,7km/h. En dit in zijn eentje, hoe gek kan je zijn!?
Afgelopen zaterdag reden onze helden de Grinta! Challenge in Doornik. Hieronder kon u al een korte indruk lezen van wat er hen te wachten stond. Door omstandigheden waren maar 4 helden op de afspraak: Michal, Rik, Joris en Ward. Matthieu had de verjaardag van zijn vriendin te vieren, Wim moest voor een nieuwe permanent bij de coiffeur en Nicolas en Tom moesten helaas geblesseerd afhaken. Van Koen ontbreekt voorlopig elk spoor, wie meer info heeft mag altijd Child Focus contacteren. Normaal is deze tocht gegarandeerd een gelegenheid om de armen en benen te laten bronzeren, dit jaar echter kwam iedereen er noodgedwongen met winterkledij aan de start. Maar geen probleem voor de helden, in het net geleverde kledijpakket was dit allemaal voorzien en de 4 musketiers konden voor het eerst in uniform op pad. Het eerste deel van de tocht was eigenlijk opwarming. Le Vert Bois werd amper opgemerkt en op Le Trou Robin ging het stukje van 17% makkelijk naar binnen. De eerste bevoorrading werd bereikt aan een gemiddelde snelheid van 32km/h! Vanaf dan volgden de hellingen mekaar sneller op. De meesten waren meer dan 1km lang en gingen geleidelijk naar omhoog, met af en toe een steil interval. Ideale voorbereiding dus voor ons hoofddoel dit jaar. Al gauw bleek dat Michal en Joris over de beste klimmersbenen beschikten (wat eigenlijk geen nieuws was). Rik en Ward reden de hellingen aan eigen tempo op en pikten nadien steeds weer aan bij de berggeiten. Het stukje tussen de tweede en de derde bevoorrading was het zwaarste. De helft van alle hellingen van de hele rit lagen in dit deel van 45km. We kwamen in een omvangrijk groepje terecht met een 15-tal renners van de ploeg Elbeko. Bij Elbeko reed ook iemand die verdacht veel op Johan Museeuw leek. Of het hem al dan niet was daar zijn we het nog altijd niet over eens. Museeuw of niet, blijkbaar waren die zodanig jaloers op onze prachtige tenuekes dat we niet tussen hen mochten rijden. "Enkel voor of achter!", werd er gesnauwd. Geen probleem, Michal en Joris trokken de kop en den Elbeko moest het gat laten vallen en lossen. Nice! Aan de derde bevoorrading aangekomen zat het zwaarste werk er op.... dachten we. Want er volgde nog slechts 1 helling in die laatste 35km maar de weg bleek op geen enkel moment vlak te zijn en de wind zat nog eens op kop ook. Met 12 wieltjeszuigers achter onze rug werd het tempo constant hoog gehouden. Gelukkig kregen de helden de steun van 2 sympathieke collega's die een groot deel van het beukwerk voor hun rekening namen. De verzuring nam gaandeweg toe en aan de voet van de Col Du Jubaru (de laastste beklimming) schoten de wieltjeszuigers opeens als een pijl uit een boog weg. Zulke laffe daden worden door de helden niet op prijs gesteld en Michal was de eerste om ze een voor een op te rapen alvorens over op de top aan te komen. Ook Joris, Rik en Ward persten er nog een laatste sprintje uit (zie foto), om nadien freewheelend terug af te dalen naar de expo van Doornik. Een prachtige rit, een strak gemiddelde, een mooie streek, kortom een ideale training! De GPS-gegevens van Joris kan je bekijken door hier te klikken. Ook even opmerken dat onze prachtige hagelnieuwe uitrusting in het oog is gesprongen bij de andere wielrenners. We worden herkend als "die mannen van Lokeren" of "die mannen van de Singel", wat wel de max is om te horen op die momenten.
Op zaterdag 8 mei rijden de helden de Grinta! Challenge in Doornik. Ze zullen het prachtige heuvellandschap van het Pays des Collines van dichtbij gaan ontdekken en kennis maken met de streek van de Ellezelles, Flobecq (Vloesberg) en Frasnes-Les
Anvaing. Met enkele stevige kuitenbijters, zoals le Rossignol
(Hameau des Papins), le Bourliquet, la Houppe en de Mont Saint-Aubert,
is deze Grinta! Challenge - La Tournay een unieke belevenis! De helden zullen gaan voor de grootste afstand, de 150km. Starten zal gebeuren tussen 8u en 8u30 in Doornik, aan de Expohallen aan de Rue Du Follet. Daarom wordt er in Lokeren stipt om 7u vertrokken aan de Q8. Het is ook de eerste keer dat de helden op een toertocht zullen uitpakken met de nieuwe uitrusting (indien geen regenweer). Gisteren werd al even proefgedraaid in het Waasmunsterse heuvellandschap, met als afsluiter een natje en een droogje in De Singel.
Na een veel te lange periode van stilte is onze computer eindelijk terug, we kunnen dus opnieuw berichten plaatsen. De computer van de helden werd namelijk in beslag genomen door het parket van Dendermonde wegens vermeende betrokkenheid in de dopingzaak rond Frank VDB. Gelukkig had Wim het Excelleke met de gegevens van de bloedtransfusies net verwijderd zodat de computer na 3 maanden werd terugbezorgd in het het service-center van de helden in Lokeren. Ondertussen werkte Reginald, professionele duts bij Vermarc, vlijtig verder aan de schitterende tenues van onze helden. De uitrustingen werden overigens gisteren geleverd en zullen vanaf nu dagelijks in het straatbeeld te zien zijn. Voor de fans is het nog even wachten, de fanshops op de Markt in Lokeren en de Lippenslaan in Knokke openen normaal eind juni de deuren.
Wat de trainingsactiviteit betreft zaten de helden niet stil. Ondanks de strenge winter maalden de meesten toch al behoorlijk wat kilometers af. Vanaf de opening van het klassieke voorjaar pikten de helden ook wekelijks hun tochtje uit. Zo werden vanaf half maart de Omloop Passage Fitness (100km), de E3-prijs Harelbeke (130km), de Ronde Van Vlaanderen (150km), de Rit Van De Gouverneur (150km), de Peter Van Peteghem Classic (145km) en de Philippe Gilbert Classic (150km) gereden. Vorige week was voor de meesten een welgekomen recuperatieweekendje, om er zaterdag opnieuw te staan voor de Grinta Challenge in Doornik (150km). Tijdens de week wordt er meestal een tweetal keer in groep getraind in het Lokerse, veelal in het gezelschap van enkele renners van ProTour-ploeg HBC.
De helden maken duidelijk vorderingen, op weg naar hun doel: de Marmotte. Zo loopt er al pakweg 20kg minder held rond op deze aardbol dan begin januari dankzij de trainingsintensiteit. Eind mei staat er ook nog een driedaagse stage op het programma in de Vogezen. Meer info hierover volgt later nog.
