Nu Corona geen "hot topic" meer is, komen de aloude
thema's weer opduiken. Zoals de discussie over een hoofddoekenverbod.
Diegenen die al iets ouder zijn, zullen zich wellicht ook nog wel de
tijden herinneren toen zowat iedereen bij ons met een hoofddeksel rondliep op
straat: een pet, een hoed, een muts, een sjaal. Tegen de kou, of omdat het "deftig" stond, of omdat het mode was, of
gewoon voor de schoonheid. Maar de beleefdheid eiste wel dat men zijn/haar
hoofddeksel telkens zou afzetten als men met iemand anders in gesprek ging, of
als men ergens binnen kwam. In de klas, op het werk, bij een ontmoeting: altijd
werd het hoofddeksel afgenomen. Dat was een vorm van elementaire beleefdheid.
Toen, en in mijn opinie nog altijd. Hoe zou u het trouwens vinden als de man
die u in het gemeentehuis aan het loket te woord staat, een pet zou op hebben?
En eigenlijk geldt dat evengoed voor de hoofddoek: los van religieuze
bedenkingen of de discussie omtrent de noodzakelijke "neutraliteit" in een openbare functie of in een publiek gebouw.
Gewoon uit elementaire beleefdheid moet de hoofddoek afgenomen worden als men
andere mensen te woord staat, of samen in een publieke ruimte zit. Op straat
kan die gedragen worden, net als een pet of een hoed of wat dan ook, maar binnen
in een publiek gebouw en als men andere mensen moet ontmoeten, dan moet die
hoofddoek af. Punt.
Maar de voorvechters van het recht voor moslima's om een hoofddoek te
dragen, in de klas, op het kantoor, aan het loket, die blijven aandringen.
Waarbij ik me dan toch af vraag waarom diezelfde voorvechters niet harder strijden
voor de rechten van moslimvrouwen in het algemeen en tegen de achteruitstelling
van, of het geweld tegen, moslimmeisjes en -vrouwen thuis? Erg consequent zijn
ze in elk geval niet.
De recente aanleiding voor de hernieuwde discussie was onder andere de
niet-aanwerving bij de MIVB van een moslima met hoofddoek, en ook de
aanstelling tot regeringscommissaris van een dame met hoofddoek. De politiek is
daar, zoals altijd, totaal over verdeeld. De linkse, politiek-correcte,
partijen vinden dat de MIVB zich bezondigd heeft aan discriminatie en dat die
aanstelling sowieso moet kunnen; de rechtse, "conservatieve", partijen vinden dat die hoofddoek niet mag, wegens
het "neutraliteitsbeginsel". Een
zinloos dispuut volgens mij: een hoofddoek mag sowieso niet in die omstandigheden.
Net zo min als een pet of een muts.
Uiteraard komt er vanuit de meest vinnige moslim-hoek zware kritiek op
een mogelijk hoofddoekenverbod. De redenering is voorspelbaar. Ons land moet
zich aanpassen aan de zeden en religieuze opvattingen van de "nieuwe" inwoners, want "diversiteit" is belangrijk, en nodig om
vooruitgang te kunnen boeken: "Een land
dat uitsluit, kan nooit evolueren."
De redenering is dat wij, als modern en progressief land, de "gastvrijheid" zouden moeten betonen om
onze gasten toe te laten hier te leven volgens hun eigen tradities en
gewoontes, en ook met hun eigen kledingvoorschriften. Maar dat is een mes dat
aan twee kanten snijdt, toch? Je zou ook kunnen verwachten dat mensen die naar
hier komen, die hier "te gast zijn",
voor kortere of voor langere tijd, zich aan onze zeden en gewoonten zouden
aanpassen. Als ik bij iemand op bezoek ga, dan moet ik me toch ook aan zijn/haar
huisregels aanpassen? En als ik naar een Moslimland ga, in de Arabische wereld,
mag ik me dan kleden volgens mijn eigen Westerse kledingvoorschriften? Niet
echt, hee... Als westerling moeten wij ons heel strikt houden aan de erg "preutse" kledingvoorschriften die
bijvoorbeeld in Saudi-Arabië gelden. En het is niet zo dat een vrouw ginder alléén
maar minder kans heeft op een job als ze bijvoorbeeld een "te korte" rok zou dragen, of een T-shirt die haar schouders bloot
laat. In bijvoorbeeld Saudi-Arabië zijn ze nog véél strenger: de consequenties
van "ongewenste" kledij zijn mogelijks
zware boetes, of zelfs gevangenisstraf. Zélfs in het erg "tolerante" Dubai geldt als algemene regel dat de schouders en de
knieën moeten bedekt zijn in openbare gebouwen.
Dus nee, ik vind niet dat de moslim-activisten écht het recht hebben om
te eisen dat vrouwen die hoofddoek of die chador zouden mogen dragen bij het
uitoefenen van hun werk, in een publieke functie, als ze daarbij andere mensen
moeten ontmoeten. En al helemaal niet als ze onze (Westerse) regering moeten
vertegenwoordigen.
De meter van mijn terugdraaiende teller stond begin juni al terug op
dezelfde stand als bij de meteropname midden september vorig jaar. En de zomer
moest dan nog beginnen. Tegen de volgende opname zal mijn teller vermoedelijk
opnieuw méér dan 2000 kWh lager staan dan een jaar eerder. Wat van mij een "netto-producent" maakt: ik lever veel
meer elektriciteit aan het net dan ik verbruik.
Maar in tegenstelling met andere energieproducenten, zoals Engie of
Luminus en al die andere, word ik niet betaald voor de elektriciteit die ik
aan het net lever. Ik moet er zélf voor betalen. Omdat ik het net "belast". Ook de banken hebben dat
schitterende idee al ontdekt: er zijn banken bij wie je zélf intrest moet
betalen op het geld dat je bij hen deponeert. Ik vermoed dat de tijd niet zo
heel ver af is dat mensen die hun eigen put- of regenwater oppompen, daar óók
zullen moeten voor betalen. Omdat ze het grondwaterpeil doen zakken, of zoiets.
Het is een vreemde wereld waarin wij leven.
Maar ik mag al bij al natuurlijk niet klagen. Ik heb tenminste nog een
terugdraaiende teller, en daarmee heb ik het grote voordeel dat het niet
uitmaakt wanneer ik elektriciteit verbruik. Wij hoeven niet te wachten tot de
zon schijnt om te koken of om de vaatwasser te laten draaien, of om de kleren
te wassen en te drogen. Het komt ook goed als we dat 's avonds doen, of als het
regent, want de opgewekte energie van de zonnige dagen compenseert dat wel.
Niet zo bij iemand met een nieuwe digitale meter. Als die de energie van zijn zonnepanelen
niet verbruikt op het moment dat die panelen produceren, dan is hij dat kwijt.
Onherroepelijk. En zelfs als hij méér produceert dan verbruikt, dan nog moet
die betalen voor alle elektriciteit die hij van het net haalt, ongeacht hoeveel
hij er zelf aan geleverd heeft. Het is een vreemde wereld waarin wij leven.
En nee, ik mag niet klagen, want ik heb het nog niet moeten meemaken
dat mijn zonne-energieproductie uitgevallen is omdat het elektriciteitsnet "oververzadigd" was. Er zijn heel veel
goeie grappen te vertellen over de zonnepanelen, maar dit vind ik toch één van
de betere. Het blijkt namelijk zo te zijn dat het elektriciteitsnetwerk van
Fluvius niet opgewassen is tegen de massale energieproductie van zonnepanelen
op een zomerse dag. En dan valt je installatie gewoon uit omdat de
geproduceerde stroom nergens heen kan. Je dure installatie produceert dan niets
meer, ondanks de stralende zon. En wat je nodig hebt aan elektriciteit moet je
dus van het net halen. En er uiteraard voor betalen. Het probleem is gekend,
maar bij Fluvius ontbreekt de wil om dat te verhelpen door het openbaar
elektriciteitsnet te versterken.
De "grap" is dus deze, dat
men met alle mogelijke argumenten de mensen ertoe wil aanzetten om zonnepanelen
te installeren. Want "goed voor het
milieu" en "goed voor de portemonnee".
Maar het publiek net is daar totaal niet op voorzien. Het voorspelbare gevolg
is dus dat meer en meer mensen geconfronteerd zullen worden met een installatie
die uitvalt, zodat zowel de winst voor het milieu als die voor hun portemonnee
zal verdwijnen. Als we bovendien massaal elektrisch gaan rijden, zoals onze
overheid zou willen, dan wordt het net nóg zwaarder belast. Véél zwaarder. Waardoor de problemen
met ons elektriciteitsnet nog véél erger zullen worden.
Om maar te zeggen: "Bezint eer
gij begint" is een spreekwoord dat al lang vergeten is. Men neemt allerlei
maatregelen of men stimuleert allerlei initiatieven, maar men denkt niet verder
door over de mogelijke consequenties. Daar bestaat een woord voor: "kortzichtigheid".
En dát is vermoedelijk één van de meest kwalijke eigenschappen van
onze beleidsmakers: ze zijn ongelofelijk kortzichtig. In alles. Het kernidee is
heel dikwijls: "Weet je wat? De baten en
de winsten zijn voor nu, en we
kunnen er nu van profiteren. De
problemen zijn voor later. Voor iemand anders."
Het zou een goeie quizvraag kunnen zijn: "Waarvoor staat de afkorting LGBTQIA+ ?" Ik ben benieuwd hoeveel
mensen zo voor de vuist weg het antwoord zouden kennen.
Vroeger was het simpel. Je had de "homofielen"
en je had de hetero's". De "hetero's", die waren "normaal"; de andere, die waren ofwel "ziek" ofwel "zondig". Gelukkig ligt die tijd (grotendeels) achter ons. Het maakt
nu niet zo veel meer uit. Liefde is liefde. Of je nu van een man houdt of van
een vrouw, dat is jouw keuze, en niemand heeft daar een oordeel over te vellen.
Later werd het iets complexer. Toen begon men te spreken over "holebi's": homo's, lesbiennes en biseksuelen. Al ben ik niet zo zeker of "biseksualiteit" iets met "houden van" te maken heeft, eerder met "goesting" of "lust". Maar dat is mijn persoonlijke mening. Elk doet wat hij/zij
wil, met wie hij/zij wil.
Maar blijkbaar gaat de notie "holebi"
voor een aantal mensen niet ver genoeg. Méér en meer klinkt de roep van andere
groepen die ook "respect" willen. En
zo zijn we van "holebi's" overgestapt
naar "LGBT": "lesbian, gay, bisexual & transgender". Ook de "transgenders" willen als volwaardig
aanzien worden.
Ik heb mijn mening over "transgenders"
al enkele keren geventileerd: ik begrijp dat niet. Het is een luxeprobleem,
typisch voor de huidige tijdsgeest waarbij het voor veel mensen nooit goed kan
zijn. Deze mensen zijn niet tevreden met hoe de natuur hen geschapen heeft, en
willen daar persé aan knutselen. Wat impliceert dat er na de "transitie" nog weinig "natuurlijks" meer overblijft aan een
transgender, maar blijkbaar is dat okee. Vreemd genoeg zijn die mensen héél
dikwijls bijzonder "groen"-gezind, en
héél "woke", maar dat belet hen niet
om bij zichzelf de natuur te laten vervangen door allerlei kunstmatige
elementen.
Nee, ik begrijp de drijfveren écht niet. Heel veel mensen, eigenlijk
zowat de meerderheid, zijn niet bepaald tevreden met wat de natuur hen gegeven
heeft, en voelen zich niet echt thuis in het lichaam waarin ze geboren zijn: ze
voelen zich te dik of te klein of te kaal of te slungelig of te lomp of wat nog
allemaal... Maar we accepteren het, zij het soms tegen heug en meug. Het leven is
nu eenmaal niet altijd even fair. Of om het met de Rolling Stones te zeggen: "You can't always get what you want".
Maar sommige mensen zijn blijkbaar zó erg met zichzelf begaan dat ze met die
tekortkomingen of onvolkomenheden niet kunnen leven en daar psychisch onder
lijden. Ik wil hen graag de raad geven: "Denk
wat meer aan de anderen, en wat minder aan jezelf."
"Ja maar" zal men
argumenteren, "het psychisch leed om te
moeten leven in het verkeerde lichaam, is immens groot. Iemand die dat niet
zélf hoeft door te maken, kan dat niet inschatten!" En kan/mag dus niet beoordelen
hoe reëel en zwaar de nood wel is om in "het
juiste lichaam" te kunnen verder leven. Maar dat zou ik evengoed kunnen
zeggen over mijn linkshandigheid. Iemand die niet het noodlot heeft om als
linkshandige door het leven te moeten gaan, kan onmogelijk inschatten wat de
psychische impact is. De trauma's als je als zesjarige elke dag op de knokkels
geklopt werd en het gevoel opgedrongen kreeg dat je één van de zeven
hoofdzonden had begaan, de vernedering elke keer als je mooie nieuwjaarsbrief
met pen en inkt één grote vlek werd omdat je er met je linkerhand overheen was
gegaan, de dagelijkse frustraties omdat je niet overweg kan met een standaard (rechtshandige)
blikopener of schaar of computermuis, enzovoort. Het leven van een linkshandige
is een hel en een constante vuurproef. Wat doet dat met de mentale gezondheid
van een mens, denkt u? Maar ik ken géén linkshandige die operatief of met
hormonen de transitie naar een rechtshandige als levensnoodzakelijk ziet.
Maar zie naast de "Lesbian"
en "Gay" en "Bisexual" en "Transgender"
personen, zijn er nu nog enkele andere groeperingen bij gekomen die ook hun
deel van de aandacht opeisen. Want ook "LGBT"
is blijkbaar niet "inclusief" genoeg
meer: er zijn een aantal "categorieën"
die in geen enkele van die vakjes passen. En zo komen we bij "LGBTQIA+". Daar zijn dus de Q, I en A aan
toegevoegd: "Queer", "Intersexual" en "Asexual". De "+" staat
dan voor al wat men nog zou kunnen verzinnen.
Wie dacht dat we het daarmee wel gehad hebben, die vergist zich. Echte wokers spreken al over "LGBTQQIP2SAA". Dat zou dan moeten staan voor: "lesbian, gay, bisexual, transgender, queer,
questioning, intersexual, pansexual, 2-spirited, asexual, and allies". Die "allies", dat zijn dan grosso modo de
supporters van de "queer"-gemeenschap,
waarbij "queer" een verzamelterm zou
moeten zijn voor iedereen die niet "gewoon
hetero" is.
Het idee hierachter is vermoedelijk dat een complexe afkorting meer
indruk zal maken, en dan ook meer gewicht in de schaal zal leggen? Ik vraag me
alléén af of iemand echt beter geholpen is door die opdeling in al die vakjes
en hokjes.
Ik stel trouwens
voor om ook voor ons, linkshandigen, een duizelingwekkende afkorting te
verzinnen. Maar dan één die méér inclusief is, want de afkortingen van de "LGBTQ..."-drukkingsgroepen sluiten de hetero-mensen
uit. Onze nieuwe drukkingsgroep zal "LRTOZ"
heten: "Linkshandigen, Rechtshandigen,
Tweehandigen, Onhandigen, en de mensen Zonder handen".
Wie graag
lid wil worden en mee wil strijden voor de rechten van alle handigen en onhandigen, die kan mij een mail sturen.
Dat
ik een boontje heb voor Zuhal Demir,
Vlaams minister van Justitie en
Handhaving, Omgeving, Energie en Toerisme (bevoegdvoor het beleidsdomein
Omgeving, met uitzondering van de beleidsvelden Dierenwelzijn, Onroerend
Erfgoed en Wonen; het beleidsveld Toerisme; het beleidsveld
Bestuursrechtspraak; de justitiehuizen en het elektronisch toezicht), wil
ik niet ontkennen. Ik zou het ook niet kunnen ontkennen, na mijn enthousiaste
reactie op haar geniale vondst van het woord "planepoolen". (Zie mijn blog van 5 december 2019.)
Haar
aanpak na het "zonnepanelen débacle"
van de vorige regering, en dan in het bijzonder van Bart Somers, heeft mijn
sympathie voor haar alléén maar versterkt. Nadat het Grondwettelijk Hof de
regeling die de vorige regering voor de digitale tellers had uitgewerkt, had
afgeschoten, heeft mevrouw Demir tenminste haar best gedaan om de pijn een
beetje te verzachten. Door het toekennen van een compensatie-premie, en door de
energie-regulatoren ertoe te verplichten de dubbele aanrekening van de
distributie-tarieven terug te betalen aan de gedupeerden. Het is misschien een
pleister op een houten been, maar het is toch iets.
Nee,
mevrouw Demir is niet iemand die de zaken lang op hun beloop laat en de dingen
rustig eventjes zit aan te kijken; ze is eerder voor de "actie". In zoverre zelfs dat sommigen haar "nogal voortvarend" noemen. Het is in elk geval een dame naar mijn hart:
ze heeft temperament, ze laat zich niet afschrikken, ze laat zich niet
intimideren door de machtige lobby's, en ze zegt waar het op staat. Zo heeft ze
ook al meerdere keren haar ongezouten opinie laten horen over de Turkse
president Erdohan, wat haar (ook al
wegens haar Koerdische afkomst) een verdienstelijke plaats heeft opgeleverd op
de zwarte lijst van de Turkse inlichtingendiensten.
Dit
gezegd zijnde: ik heb wel medelijden met haar man! Als ze thuis even furieus en
temperamentvol tekeer gaat als in de politiek, dan zal haar echtgenoot héél
goed moeten kunnen incasseren...
Maar
mevrouw Demir is net iets minder geliefd bij haar collega's in de Vlaamse
regering en in het Vlaams parlement. Daar noemen ze haar "eigengereid" en "niet
collegiaal".
Wat
heeft ze dan uitgespookt om iedereen boos te maken? Ze heeft het aangedurfd te
suggereren dat het een goed idee zou zijn als een parlementaire onderzoekscommissie eens
grondig zou uitzoeken wat er fout gelopen is rond de 3M-vestiging in de buurt van Zwijndrecht. In het niet zo verre verleden
(tot 2002) werd daar "PFOS" (of "perfluoroctaansulfonaat") geproduceerd,
een goedje dat heel populair was als water- en vetafstotend middel. Maar dat ook
bijzonder giftig is, en mogelijk kankerverwekkend. Het grootste probleem met
het product is dat het niet afbreekbaar is, en dus voor "eeuwig" in de bodem blijft ophopen. Bij de graafwerken voor de "Oosterweelverbinding" is nu gebleken dat
de bodem rond de fabriek inderdaad ontzettend vervuild is met PFOS, zó erg dat het gevaarlijk wordt
voor de omwonenden. Het grondwater is er vermoedelijk erg verontreinigd, en
dus ook alles wat daar ter plaatse gekweekt en geteeld wordt: de groenten uit
de tuin, de eieren van de kippen, de melk van de koeien.
Dat
de hele zaak eens grondig uitgespit wordt, lijkt me dus méér dan nuttig. Al was
het maar om te weten hoe erg het precies is, hoe lang dit al gaande was, wie er
verantwoordelijk is, enzovoort. Bij de firma zelf doen ze ondertussen alsof hun
neus bloedt, en ze weigeren elke vorm van verantwoordelijkheid te erkennen.
Iets wat ze niet meer zouden kunnen volhouden tegenover een onderzoekscommissie.
Wie
zou er dan iets tegen zo'n onderzoek kunnen hebben?
De
rest van de Vlaamse regering, blijkbaar. Want in de schoot van die regering was
eerder afgesproken dat de hele zaak zou bekeken worden door een "opdrachthouder". U en ik weten wel wat
dit betekent: veel gepalaver om alles op de lange baan te schuiven; de hele
zaak zou in de koelkast kunnen gestopt worden tot de heisa over is. Minister
Demir wist dat ook, en zij was niet van plan om dit probleem te laten begraven
in een praatbarak. Zuhal Demir gelooft blijkbaar niet zo erg in de stelling "Eerst blabla en dan boemboem."
Maar
waarom reageren de andere regeringsleden dan zo heftig? Omdat zo'n
onderzoekscommissie weleens een paar stinkende potjes zou kunnen open maken. En
die stank zou dan op enkele collega's van de minister kunnen afgeven. Op haar
voorgangers, bijvoorbeeld: de vorige ministers van "Omgeving". Want het probleem is eigenlijk al twintig jaar gekend,
maar werd systematisch genegeerd. Die "voorgangers",
dat zijn altijd CD&V excellenties geweest, en de CD&V kan de negatieve
publiciteit op dit moment écht niet gebruiken, want ze scoren al zo slecht in
de peilingen. Of op de vorige en huidige burgemeester van Zwijndrecht. Beiden
zijn lid van Groen, dé partij bij uitstek als het gaat over ons milieu. Alléén
hebben de burgemeesters altijd héél braaf gezwegen, want de firma 3M was héél royaal in het spijzen van de
gemeentekas, en dat wilden de burgemeesters graag zó houden.
Foei,
minister Demir: het idee van een onderzoekscommissie is inderdaad héél erg
oncollegiaal !
Het
moge duidelijk zijn: Zuhal Demir is
in de fout gegaan, niet die ministers die jarenlang hebben laten betijen...
Het hele circus rond het Europees Kampioenschap voetbal heeft bij mij,
en bij veel andere mensen, vooral ergernis opgewekt. Niet omdat ik de sport
niet genegen ben, maar wél om de privileges die de voetballers krijgen. En ook
wel om het schandalig gedrag van de voetbalsupporters en hoe dat (vreemd
genoeg) oogluikend wordt toegestaan.
Maar er is toch een moment geweest waarbij ik even kon glimlachen. Dat
was bij het bericht dat Rusland boos en geschokt gereageerd heeft op de
Oekraïense voetbalshirtjes. Oekraïne heeft het namelijk aangedurfd om een
schets van hun landsgrenzen op die shirts te zetten, en in die schets is het
Krim schiereiland binnen de grenzen van Oekraïne opgenomen. Wat overigens
volstrekt correct is, en in overeenstemming met alle internationale regels en
afspraken. Maar de Russen, die de Krim al enkele jaren bezetten en (onrechtmatig)
geannexeerd hebben, zijn in hun wiek geschoten, en beschouwen dit als een "provocatie". (Wat uiteraard ook de
bedoeling was...)
Hoe groot mijn sympathie ook is voor deze gedurfde zet, ik weet goed
genoeg dat het uiteindelijk helemaal niets zal uithalen. Oekraïne versus
Rusland, dat is zoals David tegen Goliath. Met dat verschil dat David hier geen
enkele kans maakt. Als de Russen het Krim-gebied (en binnen afzienbare tijd ook
stukken in het Oosten van Oekraïne) willen annexeren, dan doen ze dat. Er is
niets dat Oekraïne daartegen kan beginnen. Tenzij dan steun vragen van de
Westerse bondgenoten. En die steun hebben ze gekregen, althans toch verbaal. De
Westerse bondsgenoten hebben "ferm"
geprotesteerd, en "economische sancties" uitgevaardigd.
En dat was dat. Vladimir Poetin heeft zich daar publiek even boos over gemaakt,
en er binnenskamers, in zijn riant buitenverblijf met Versailles-allures, eens
flink mee gelachen. De Krim is geannexeerd, en de Krim blijft geannexeerd.
En niet alléén zal deze originele vondst niets uithalen, de kans
bestaat dat deze "provocatie"
ernstige (militaire) consequenties zal hebben. Want de Russen tonen zich "oprecht verontwaardigd". "Ziedend" zelfs.
Voor een normaal mens, zoals u en ik, is zoiets heel moeilijk te
begrijpen. Als een dief mijn nieuwe auto zou stelen, dan kan ik me niet
voorstellen dat hij achteraf luidkeels zou protesteren als ik uitroep dat het
de mijne is. Of wel? Blijkbaar kan dat in de internationale politiek wél. Of
dan toch in sommige gevallen. Er zijn blijkbaar landen, zoals Rusland, die in
volle ernst beweren dat het gestolen goed van hen is, en die zich oprecht
aangevallen voelen door iedereen die het tegendeel beweert. Dat getuigt niet
alléén van een grenzeloze arrogantie, het getuigt vooral van een zieke en
verwrongen geest.
Maar zolang ze er mee weg komen, zullen ze dat blijven doen.
Uiteraard !
En nee, de Russen zijn daarin niet de enigen. Ook Israël lijdt aan
datzelfde syndroom: het gevoel van onaantastbaarheid en de zekerheid overal mee
weg te komen. Als Israël beslist om Oost-Jeruzalem te annexeren, dan doen ze
dat. En als ze beslissen de gebieden te annexeren, die ze gekoloniseerd hebben op de Westelijke Jordaanoever, dan doen ze
dat. Sterker nog: als iemand durft te beweren dat Oost-Jeruzalem Palestijns
gebied is, dan reageren ze in Israël hoogst verbolgen en verongelijkt. Zij
kunnen natuurlijk, in tegenstelling met de Russen, altijd terugvallen op die
ene onwrikbare "waarheid": dat land
is hen door Jahweh beloofd.
Er is ook niemand die hen daarbij een strobreed in de weg legt. De
Palestijnen zélf, die doen maar wat, met hun flut raketjes, maar de strijd is
ongelijk. En de rest van de wereld, die "veroordeelt"
de Israëlische annexaties "met klem".
Maar het blijft bij woorden.
David en Goliath... Het lijkt een verhaaltje uit het Oude Testament,
maar het gebeurt nog elke dag. Met dit verschil dat David heden ten dage altijd
aan het kortste eind trekt.
Eigenlijk is er niet eens zó veel verschil tussen het vrouwenvoetbal
en het mannenvoetbal. Zeker niet op het hoogste niveau. Om maar iets te noemen:
ook bij het vrouwenvoetbal wordt er na elk doelpunt, en al helemaal na elke
overwinning, uitbundig en ferm geknuffeld. Met als gevolg dat ook de
vrouwenvoetbalploegen om de zoveel tijd geplaagd zitten met een uitbraak van
Covid-19. Waardoor ze niet genoeg speelsters kunnen verzamelen om een
volwaardige ploeg op het veld te brengen. Zoals onlangs ook de
vrouwenvoetbalploeg van Anderlecht is overkomen: hun laatste twee matchen van
de competitie moesten afgelast worden wegens corona. En dát terwijl er net een "feestelijke" match gepland zou
worden, want de ploeg was op dat moment al zéker Belgisch kampioen, met een
straat voorsprong. Daarom was er bij de voorlaatste wedstrijd in het eigen
stadion een klein feestje gepland. Wat dus compleet in het water gevallen is
omdat de speelsters elkaar een corona-virus cadeau hadden gegeven.
Maar er is wel één groot verschil met het mannenvoetbal.
Over het mannenvoetbal is er zowat elke dag een item in het tv-journaal.
Of er nu écht sportief nieuws is of niet. Elke dag in het journaal, zéker op de
openbare omroep, is er wel iets dat nodig moet verteld worden over ons voetbal
of over één van onze voetballers. En elke week is er ook nog eens "Sportweekend", en dan zijn er nog de
sport-shows genre "Extra Time". En
nee, het hoeft niet eens iets te zijn dat relevant is. Dat een profvoetballer
immer vriendelijk en goedlachs is: een reportage op tv. Dat een profvoetballer
zijn kleine teen heeft gekwetst: een reportage. Dat een profvoetballer op een
avond wel vier keer heeft moeten niezen: een item in het journaal. Dag na dag
krijgen we wel iets over onze profvoetballers gepresenteerd. Tot het onze strot
uit komt.
En over het vrouwenvoetbal? Zo goed als niets. Eén keer was er een
kort item, in het Journaal of in Sportweekend. Eén keer: om te melden dat de
vrouwen van Anderlecht al zéker kampioen zijn. Voor de vierde keer op rij.
Als je dat vergelijkt met de media-aandacht voor de tweede
opeenvolgende titel van Club Brugge bij het mannenvoetbal, dan steekt dat toch
wel de ogen uit. Terwijl de prestatie van de vrouwen van Anderlecht véél
indrukwekkender was dan die van de Brugse mannen. Laten we er de cijfers eens
bij halen. In de reguliere mannencompetitie heeft Club Brugge 76 punten gehaald
op een maximum van 102, dat is een heel behoorlijke 75%. Ze hadden 24 van de 34
wedstrijden gewonnen. Ze hadden ook een heel hoog positief doelpuntensaldo van
+47, wat betekent dat ze 47 doelpunten méér gescoord dan geïncasseerd hebben.
En de Anderlecht-dames? Die hadden 17 van 18 wedstrijden gewonnen, en hadden
daarmee 51 op 54 punten behaald: dat is 94% van de punten. Hun (positief)
doelsaldo bedroeg +90: ze hadden 95 keer gescoord in die 18 wedstrijden. Geen
enkele Belgische mannenvoetbalploeg heeft hen dat ooit voor gedaan; toch niet
in de voorbije vijftig jaar.
Voor de neutrale toeschouwer is het duidelijk, lijkt mij, dat de
prestatie van de Anderlecht-vrouwen in het voorbije voetbaljaar véél indrukwekkender
is geweest dan die van de mannen van Club Brugge. En tóch was er zowat elke dag
iets in de journaals over Club Brugge of in elk geval over het Belgische
(mannen)voetbal, en héél zelden (om niet te zeggen: bijna nooit) iets over de
vrouwen.
Het punt dat ik wil maken, zal ondertussen al wel duidelijk genoeg
zijn, vermoed ik. De media hebben de mond vol over "diversiteit" en over "gelijke
kansen" en over "gendergelijkheid",
maar als puntje bij paaltje komt, blijkt dat opeens helemaal vergeten. Het
vrouwenvoetbal is evenwaardig aan de mannencompetitie, en al bij al véél
spectaculairder, maar qua aandacht en interesse vanwege de media komt die maar
op het tweede, zeg maar derde, plan.
Het "Vlaams Agentschap Zorg en
Gezondheid", onder de bevoegdheid van minister Wouter Beke, heeft de
resultaten gepubliceerd van haar nieuwste onderzoek naar het "preventief gezondheidsbeleid" in de
Vlaamse scholen. De conclusies, en aanbevelingen, waren voor het overgrote deel
compleet voorspelbaar. Al zit er ook een heel verrassende aanbeveling tussen.
Waar de minister zélf het trouwens niet mee eens is.
Die meest verrassende, en ietwat controversiële, aanbeveling, is deze
dat de scholen minder aandacht moeten/mogen besteden aan drugspreventie. Nu
wordt in bijna alle scholen minstens één les besteed aan het informeren over
illegale drugs (genre cannabis, XTC, cocaïne): "Over welke drugs spreken we, wat zijn de gevaren en de risico's, wat
zijn de mogelijke gevolgen op korte en lange termijn?" Het Agentschap Zorg en Gezondheid vindt het
beter om daar niet over te spreken,
om daar niet al te veel aandacht aan te besteden. Want, zo is de redenering: "Misschien wek je op die manier wel de nieuwsgierigheid
van de jongeren en zet je hen ertoe aan om die verboden vrucht toch ook eens te
proberen?"
Dikke flauwekul, natuurlijk. Hoe naïef moet je wel niet zijn om te
geloven dat de hedendaagse jongeren buiten de school geen informatie zouden vinden
over drugs en hoe/waar die te verkrijgen zijn? Denken die onderzoekers heus dat
de kinderen pas in die ene les op school iets over drugs te horen krijgen? In
wat voor wereld leven die mannen en vrouwen? Uiteraard weten de kinderen goed
genoeg wat er allemaal te vinden is, en als ze nieuwsgierig worden om dat toch ook
eens te proberen, dan zal dat niet door die ene les op school zijn. Wat ze op
straat evenwel niet leren, dat is de negatieve kant van de zaak: de verslaving
waar je aan ten onder kan gaan, de problemen die je later zal ondervinden om
maatschappelijk nog goed te functioneren, de kostprijs en de ellende om het te
kunnen blijven betalen, de afhankelijkheid van de drugs en van je leveranciers.
Het plaatje dat op straat van het druggebruik geschetst wordt, is gegarandeerd
véél rooskleuriger dan de werkelijkheid. En dan is de school de ideale
gelegenheid om dat beeld te corrigeren en om de andere kant van de medaille te
tonen. Ik snap dus niet waarom dát zou moeten verdwijnen. (Voor die ene keer
ben ik het dus met minister Beke helemaal eens.)
Het absurde aan deze boodschap van het Agentschap Zorg, is dan nog dat ze anderzijds wél vinden dat er nog méér
moet ingezet worden op "rook-preventie":
de kinderen kunnen niet vroeg genoeg gewaarschuwd worden tegen de kwalijke
gevolgen van het roken. En dus moet ook de hele schoolomgeving rookvrij worden.
De kinderen mogen hieraan meehelpen door bordjes op te hangen om het roken te
verbieden, en door bijvoorbeeld tekeningen en schilderijtjes te maken met een
anti-rook boodschap. Maar wacht even... Als je de kinderen zó intens confronteert
met en informeert over het fenomeen "roken",
gaan ze dan niet nieuwsgierig worden? Ga je hen er dan niet toe aanzetten om
toch zélf eens een sigaretje te proberen? Om eens te weten waar al die heisa om
draait. Ja toch? Als dat geldt voor de drugspreventie, geldt dat dan niet
evengoed voor de sigaret-preventie?
Of oordeelt het Agentschap Zorg
misschien dat de problemen met het roken véél erger zijn dan die met drugs?
Compleet voorspelbaar was dan weer een andere aanbeveling: "Het mentaal welbevinden is prioritair."
Ik wist het gewoon...
De school, en bij uitbreiding de leerkrachten, moeten
vooral begaan zijn met het "welbevinden"
van de leerlingen. Die moeten zich vooral goed voelen op school. Er mag dus niet al te veel van de kinderen geëist worden, het mag allemaal niet te
moeilijk en te lastig zijn. En ze mogen vooral niet gestraft worden: je moet er
mee "in dialoog gaan".
Ze zullen misschien dom en onwetend uit hun schoolcarrière stappen, onze jongeren. En
zonder enige discipline, of inzicht in de mogelijke consequenties van hun daden. (En dan zullen we allemaal weer verwonderd reageren als het nog een keer zwaar fout loopt met die jonge gasten...)
Maar ze zullen zich "goed" voelen. En
ze zullen ook heel gezond zijn, want de scholen plaatsen geen
frisdrankautomaten meer en serveren 's middags een evenwichtige maaltijd.
Kwestie van de juiste prioriteiten te leggen, zeker?
Zullen we het nog eens over Bibi
Netanyahu hebben? Nu Donald Trump er niet meer is voor ons dagelijks
vertier, moeten we het stellen met zijn navolgers of na-apers. Zoals TsaarVladimir Poetin. Of Benjamin
Netanyahu, een betere Trump-leerling dan wie ook.
Bibi heeft een beetje hetzelfde probleem als Donald: justitie zit hem
voortdurend in de nek te hijgen. Zo zijn er aanklachten lopende in een
fraude-dossier, een dossier rond omkoping, én een corruptie-dossier. Drie
verschillende aanklachten, drie aparte beschuldigingen. Het gaat onder andere
over het ontvangen/accepteren/vragen van zowat 230.000 euro aan luxecadeaus van
een Australische zakenman, in ruil voor enige politieke "soepelheid" en wat beïnvloeding. Een andere aanklacht heeft te
maken met afspraken met een regeringsgezinde krant: die zou de premier in een
meer positief daglicht stellen als hij bij wijze van tegenprestatie de
concurrentie een beetje zou muilkorven. De derde aanklacht gaat over het
toekennen van een telecomlicentie aan een bevriende zakenman in ruil voor (opnieuw)
enkele cadeaus en een positieve berichtgeving.
Bibi Netanyahu zou aan die
aanklachten kunnen ontsnappen door zijn politieke onschendbaarheid als eerste
minister. Maar daar wringt het schoentje een beetje: na vijf verkiezingen in
twee jaar tijd is hij er nog altijd niet in geslaagd een nieuwe, stabiele,
regering op de been te brengen. Heel even leek het toch te lukken, samen met
zijn aartsvijand Benny Gantz, maar
die regering was, uiteraard, maar een héél kort leven beschoren. Na de laatste
verkiezingen, in het voorjaar, had Bibi gehoopt het nog een keer te mogen
proberen, maar het leek er al gauw meer en meer op dat hij deze keer in het
zand zou bijten.
De Israëlische politieke situatie ligt bijzonder moeilijk, zélfs nog moeilijker
dan de Belgische. Dat komt omdat het politieke landschap er totaal versnipperd
is. De 120 zetels in het Israëlische parlement, de "Knesset", zijn verdeeld over 13 partijen en partijtjes. Likoed, de partij van Netanyahu heeft de
meeste zetels, 30 stuks. Verder is er nog een centrumlinkse partij, Yesh Atid met 13 zetels, maar al de
andere hebben minder dan 10 zetels. Wat maakt dat Netanyahu zelfs samen met een
aantal gelijkgestemde partijen maar aan 57 of 58 zetels kon raken, en dat was
dus niet genoeg. Hij heeft nog een wanhopige poging gedaan om ook de partij van
zijn vroegere medestander Gideon Sa'ar
te overtuigen toch mee te doen, maar die had zich kort tevoren in een vlammende
ruzie van Likoed afgescheiden, en
wilde het spelletje niet mee spelen.
En zo komt het dat er, na 15 jaar, een regering op stapel staat zonder
Likoed, en dus zonder Netanyahu. Wat hem in een bijzonder
lastig parket zal brengen, want dan staat justitie weer aan zijn deur. Dat
verklaart meteen waarom Bibi zo
heftig gereageerd heeft op de recente politiek ontwikkelingen. Hij is er zelfs niet voor terug gedeinsd een ware haatcampagne op te starten tegen de toekomstige regeringsleden. Een beetje in de stijl van, inderdaad, Donald Trump.
Maar misschien moet Bibi nog
niet direct panikeren, want de kans dat die nieuwe regering het lang zal
volhouden, lijkt mij bijzonder klein. De nieuwe formatie bestaat namelijk uit
een bont allegaartje van (acht) kleine partijtjes die eigenlijk maar één
gemeenschappelijk programmapunt hebben: hun afkeer voor Netanyahu. Voor de rest komen die partijen in niets overeen, en
liggen hun standpunten mijlenver uiteen. Zo zit er langs de ene kant een
extreem-nationalistische partij in de coalitie, die liefst meteen alle bezette
gebieden zou willen annexeren en voor wie de enige goede Palestijn een dode
Palestijn is. En aan de andere kant doet de partij van de Palestijnen die in
Israël zelf wonen, ook mee.
Wat mij dus onwillekeurig doet denken aan onze Vivaldi-coalitie hier
in België. Ook die is samengesteld uit een bont allegaartje van (zeven) kleine
partijen die eigenlijk niets gemeen hebben (behalve hun afkeer voor de N-VA en
het Vlaams Belang), en bij wie de programmapunten in veel gevallen compleet
tegenstrijdig zijn. Ook deze coalitie zal volgens mij niet de volle termijn
kunnen uit maken. Onder andere gediplomeerd ruziestoker Georges-Louis Bouchez is trouwens al
bezig de breuk voor te bereiden.
Het zal mij benieuwen waar de regering het eerst zal vallen: bij ons
of in Israël?
Keren we even terug naar de jaren zestig van de vorige eeuw. De
periode van de bevrijding uit het keurslijf van de conservatieve bourgeoisie:
het begin van het hippie-tijdperk, de jaren van het studentenprotest en de
mei-revoltes, de start ook van de seksuele revolutie.
Het is een beetje in dat kader dat de "monokini" ingang gevonden heeft, vooral in Europa. Vrouwen wilden dezelfde rechten als mannen, en ze wilden af van de omknelling van het bovenstukje van hun badpak of bikini. Vooral aan de Franse Middellandse zeekusten werd de "monokini" eerder de norm dan de uitzondering. Dat paste ook wel in de Franse "libertijnse" levensvisie. In zoverre zelfs dat Toon Hermans er met een knipoog over gezongen heeft: "Méditerannue, so blue so blue."
We zijn nu zowat zestig jaar verder. Een mens zou denken dat de
Fransen, en bij uitbreiding alle Europeanen, ondertussen nóg meer "vrijdenkend" zijn geworden tegenover
blote borsten. Zeker als je bedenkt dat die nu ook zonder enige gêne op tv of
in films te zien zijn. Niemand kijkt nog op van een blote damesboezem. Om nog
te zwijgen over dé Franse nationale trots: de topless revues in de beroemde
Parijse établissementen genre Moulin
Rouge.
Maar wat blijkt nu? De Fransen lijken zich ontzettend geschokt te
voelen bij de aanblik van een moeder die haar baby de borst wil geven. En dat
terwijl er in zo'n geval eigenlijk nauwelijks iets van bloot te zien is, want
moeders die borstvoeding geven zijn er meestal op gekleed om hun baby
gemakkelijk te kunnen aanleggen zonder zich half te moeten ontkleden. Het "geschokte" gevoel van de eerbare Franse
burgers heeft dus niets met het eventuele stukje bloot te maken (dat hoe dan
ook véél minder expliciet is dan een monokini).
En dát ze geschokt zijn, is onlangs nog eens gebleken toen een jonge
moeder een slag in het gezicht kreeg van een verontwaardigde dame die vond dat
zoiets onfatsoenlijks als in het openbaar de borst geven, écht niet kon: "Stel je voor dat kinderen dat zouden zien!"
Niet iedereen is even enthousiast over het idee van "borstvoeding". Er zijn (hevige) voor- en
tegenstanders. Maar dan vooral omtrent de vrijheid van de moeder om zelf te
kiezen of ze al dan niet borstvoeding wil geven. Over het algemeen wordt
aangenomen dat moedermelk beter is voor een baby, maar méér en meer vrouwen
willen die beslissing liever zélf kunnen nemen, en willen zich niet "verplicht" voelen om borstvoeding te
geven omdat dat "nu eenmaal zo hoort".
Het is nu wel zo dat Frankrijk niet echt een "cultuur" heeft waarbij
borstvoeding aangemoedigd wordt: "Het
aantal vrouwen in Frankrijk dat borstvoeding geeft, hoort bij de laagste van
Europa."
Maar dat er in deze eenentwintigste eeuw mensen zijn die het zicht van een
vrouw die een baby aan de borst aanlegt afstotelijk vinden, en zelfs
ontoelaatbaar want "obsceen", en "niet geschikt voor kinderen", dat is er
toch wel zwaar over. En dat men zelfs zijn/haar toevlucht neemt tot fysieke
agressie, dat is zonder meer onbegrijpelijk. Bloot, veel méér bloot dan een
borst, is tegenwoordig overal te zien, en wie nog de illusie heeft dat tieners
de porno op hun tablet of smartphone nog niet ontdekt hebben, die leeft op een
andere planeet. Maar een moeder die haar kind de borst heeft, dat kan écht niet
voor veel Fransen.
De agressieve reacties hebben dus weinig of niets met het (heel
bescheiden) beetje bloot te maken. Het heeft wél alles te maken met de
macho-mentaliteit en seks-obsessie van de Fransen, bij wie een ontblote borst
blijkbaar onmiddellijk aan seksualiteit doet denken: "Dat een vrouw die de borst geeft in Frankrijk, kritiek krijgt of zelfs
aangevallen wordt, heeft verschillende oorzaken. De dominante mannen- of
machocultuur wordt vaak genoemd. Een vrouwenborst wekt lust op en wordt daarom
liever niet gezien als voedingsbron voor de baby. In westerse landen is het
vrouwenlichaam geseksualiseerd. Dus als een vrouw in het openbaar de borst
geeft, wordt de grens overschreden tussen de seksuele functie en de moederlijke
functie van de borst. Die twee botsen met elkaar."
(Merk op dat er ook landen zijn, zoals bijvoorbeeld Australië, waar het expliciet wettelijk toegelaten is dat een vrouw "in het openbaar" haar baby de borst geeft.)
Wedden dat diezelfde vrouwen die agressief en geschokt gereageerd
hebben op een deels ontblote "moederborst",
de komende vakantie ongegeneerd topless op het strand zullen wandelen en
zonnen?
Herinnert u zich nog mijn gefoeter omdat ook de Olympische sporters en
de "Rode Duivels" voorrang gekregen
hadden in de vaccinatiecampagne? Waar ik me toen vooral aan geërgerd heb, was
de "vanzelfsprekendheid" waarmee dat
algemeen, zéker in de media en in de politiek, geaccepteerd werd. In schril
contrast met de "oprechte
verontwaardiging" over mevrouw de burgemeester die zichzelf, en haar
familie en medewerkers, voorrang had gegeven. Ik begrijp nog altijd niet waarom
het ene algemeen aanvaard wordt, en het andere zwaar veroordeeld.
De argumentatie is natuurlijk dat die Rode Duivels ons land moeten vertegenwoordigen, en onze nationale
eer en trots moeten hoog houden. En dat moeten ze kunnen doen in de meest
optimale omstandigheden. En dus moeten ze voorrang krijgen en tijdig, vóór de
start van het Europees Kampioenschap, ingeënt worden. Zodat ze veilig kunnen
knuffelen als ze een doelpunt scoren en zich niet te veel hoofdbrekens moeten
maken over corona-toestanden als ze een klein feestje willen bouwen.
Ach zo...
En wat blijkt nu? Als dank voor die voorrangsregeling hebben een groot
aantal Rode Duivels "Nee" gezegd
tegen het spuitje. Kan iemand dat nog uitgelegd krijgen? Ze genieten het
privilege om zonder enig bezwaar te mogen voorkruipen, en dan zeggen ze: "Nee, niet voor mij." Zou je die gasten
niet door het sleutelgat trekken? Wat denken die wel? Wat permitteren die zich
wel? En hoe zou dat over komen bij de vele jonge mensen die hun vaccin nog
moeten krijgen en er nogal weifelend tegenover staan? Die zullen maar wat graag
naar hun "rolmodel" verwijzen, en ook "Nee" zeggen.
Ook dit is zonder veel heisa gepasseerd: géén verontwaardiging, géén
wijzende vinger. Onze "kritische"
media hebben er zich toe beperkt het woordje uitleg te noteren dat onze
nationale bondscoach wenste te verkondigen. Ik heb een poging gedaan om die
uitleg te lezen, en ik moet eerlijk toegeven dat ik er geen touw kon aan
vastknopen. En ik was niet de enige, want ook voetbalcommentator Peter Vandenbempt
vond het "een warrige uitleg". Het
komt er, denk ik, op neer dat die voetbaljongens "topsporters" zijn en allemaal een heel individuele medische
benadering nodig hebben. En dat ze voor het Europees Kampioenschap allemaal in
topconditie moeten zijn. En dan? Wat heeft dat ermee te maken?
De waarheid is dat het gaat om een bende rotverwende kleuters die
gewoon zijn om altijd en in alles hun zin te krijgen. En die bovendien schandalig
veel geld verdienen, en in de watten gelegd worden op een manier die niet meer
verantwoord is. Heeft u hun "basiskamp"
in Tubeke al eens bekeken? Elk van die voetballers heeft er een eigen,
gepersonaliseerde, kamer, met alles erop en eraan. Luxe die je zelfs in een vijfsterren
hotel niet vindt. En het hele complex is voorzien van fitness-zalen en
massage-ruimtes en zwembaden en een toprestaurant enzovoort enzoverder. Schaamteloze,
decadente luxe! En dát in tijden waarin zó veel mensen het zo moeilijk hebben.
Maar ja: zij worden de nieuwe "helden"
van het vaderland. (De vorige "helden",
die ondertussen al lang vergeten zijn, hebben het wel met héél wat minder
moeten doen...)
Aan die "heldenrol" durf ik
toch te twijfelen, en over die "topconditie"
zou ik me niet al te veel illusies maken. Zal ik eens een voorspelling wagen?
Het wordt een complete afgang, dit Europees Kampioenschap waar de Rode Duivels torenhoog favoriet zijn. Ze
zullen roemloos de aftocht moeten blazen, ze zullen met het schaamrood op de
wangen langs de achterdeur moeten wegsluipen.
En weet je: dat zou eigenlijk nog het best mogelijke scenario zijn.
Want stel dat het tóch goed zou lopen, en dat ze regelmatig zouden winnen en
het ver zouden schoppen? Dan is de ramp niet te overzien! Want dan zal er geen
rem meer staan op de voetbalsupporters, en vooral niet op hun idioot
kuddegedrag. Bij elke overwinning van de Rode
Duivels zullen we Brugse taferelen
zien: dicht opeen gedromde zatlappen die zelfs niet meer weten wat het woordje "afstand" betekent. En die, tot
overmaat van ramp, achteraf ook nog met hun zatte botten in hun auto zullen
kruipen. Bij het vorige Wereldkampioenschap was er elke keer een hoge piek in
het aantal zware ongevallen, met ernstige afloop, na een overwinning van de Rode Duivels. Voetbalsupporters en
alcohol: een dodelijke combinatie, want het klein beetje verstand dat die
hooligans nog bezitten, wordt steevast met de drank weg gespoeld.
Als we dus het aantal zware verkeersongevallen in de komende weken
beperkt willen zien, dan kunnen we alléén maar hopen dat onze Rode Duivels ondermaats presteren. Maar ik heb alle vertrouwen in onze voetbalhelden: ik ben er vrij zeker van dat ze aan die oproep
gehoor zullen geven...
Bij de berichtgeving over de groepsverkrachting van dat veertienjarige
meisje, had ik al mijn bedenkingen omtrent de jeugd van vandaag, en dus ook
over de toekomst van het mensdom. Dat jonge mensen, tieners, tot zoiets in
staat zijn, is ronduit beangstigend en zorgwekkend. En als je dan hoort dat er,
bij ons in België (terwijl dit toch een "beschaafd"
land zou moeten zijn), zowat om de twee dagen een meisje/vrouw het slachtoffer
is van een groepsverkrachting, dan zakt mijn hoop dat deze wereld, onze
beschaving, nog enige toekomst heeft, helemaal weg.
Maar wat daarna in het VRT-journaal verteld werd, dat was zó gruwelijk
en ziek... Daar zijn geen woorden voor!
Nee, onze Westerse "beschaving"
is geen lang leven meer beschoren. Net zoals indertijd de Griekse en daarna de
Romeinse beschaving in decadentie is ten onder gegaan, zo zal dat ook gebeuren
met onze Westerse (Europese/Noord-Amerikaanse) beschaving. We zijn op een
dieptepunt beland waar de mensheid, of liever het "mensdom", nooit meer zal
uit klauteren. Onze beschaving is in een noodlottige neerwaartse spiraal
beland, en het lijkt alsmaar rapper bergaf te gaan. En als ik eerlijk mag zijn:
als dít de toekomstige generatie is die ons moet leiden, dan heb ik liever dat
het gauw voorbij is.
Wie de bewuste reportage gemist heeft, mag zich gelukkig prijzen. En
misschien kan je dan beter niet verder lezen, want dit is té gruwelijk om te
bevatten. Want wat blijkt nu? Er bestaan op het louche sociale-media platform "Telegram" (waar ook de vrienden van Jürgen C. hun toevlucht hadden gezocht
toen ze bij Facebook niet meer welkom waren) "gesloten groepen" van jongeren die video's en foto's uitwisselen
van meisjes die zich hebben laten overhalen om aan één van die gasten
naaktbeelden van zichzelf te sturen. En dan wordt bovendien de volledige
identiteit van het slachtoffer vrij gegeven, inclusief haar telefoonnummer,
zodat iedereen de kans krijgt om die meisjes lastig te vallen en continu te
pesten en te beledigen. (Voor wie het zich herinnert: dat heet "doxing", en ik heb het daar eerder al
eens over gehad.) Soms doen die jonge gasten dat "gewoon voor de sport", soms doen ze het uit rancune omdat het
meisje in kwestie hen gedumpt had. In diezelfde groepen vragen de jongeren dan
ook naar het beruchte filmpje van die dodelijke groepsverkrachting, of van om
het even welke verkrachting. Die jonge mannen kicken er dus niet alléén op om
meisjes te vernederen, te pesten en hen het leven zuur te maken, ze kicken ook
op beelden van een verkrachting. Dit gaat werkelijk mijn bevattingsvermogen
compleet te boven.
Het is trouwens niet alléén het beschavingsniveau van de hedendaagse tienerjongens
dat alarmerend diep gezakt is, ook hun intelligentiepeil blijkt bedroevend laag
te zijn. Hun taalgebruik is zelfs minder ontwikkeld dan dat van een achtjarig
kind. Of wat dacht u van een zin als: "Heb
je die filmpje van die kerkhof shit?" Wie zo'n zin neerschrijft, is
duidelijk achterlijk. Maar ja, anders zou je wellicht ook niet mee heulen in
zo'n ziekelijke sfeer?
Het zou ook kunnen dat het bedroevende taalgebruik eerder een
aanduiding is dat het Nederlands niet de moedertaal is van die gasten, en dat veel
van die jongeren van vreemde origine zijn. Ik weet het niet zeker. Dat wordt alvast gesuggereerd
door idiote uitspraken als: "bel en app
haar kapot deze belg wilt lul
braddas". (Voor wie het zou interesseren, "braddas" is een verbastering van het Engelse "brothers".)
Ik snap trouwens helemaal niet waarom daar niet (harder) tegen op
getreden wordt? Ze hebben een team onderzoekers twee jaar voltijds laten werken
om een rechtszaak tegen Bart De Pauw te kunnen opstarten wegens "elektronische belaging" omwille van puberachtige sms'jes, maar dit laat
men gewoon passeren? Dit kan zomaar, en niemand doet iets om dit te stoppen en
die criminelen aan te klagen? Hoe veel dodelijke slachtoffers moeten die jonge lafaards nog maken? Ik begrijp er hoe langer hoe minder van...
Om maar te zeggen: ik heb het zo ongeveer wel gehad met de jeugd van
vandaag, en ik vrees het ergste voor onze toekomst !
De Chinezen hebben ondertussen ook al begrepen dat de Westerse
beschaving op haar laatste benen loopt, en ze bereiden zich voor om de
wereldhegemonie over te nemen.
De Chinese president Xi Jinping
is alvast een charmeoffensief gestart naar de buitenwereld toe, kwestie van
zijn land een beetje populairder te maken bij de rest van de wereld: "Het is nodig om internationaal meer vrienden
te maken, om te verenigen en de kring met bevriende landen voortdurend uit te
breiden om de publieke opinie te beïnvloeden." Als zij de dominante
beschaving willen worden, dan wil de Chinese leider dat graag voor iedereen
acceptabel maken zodat er niet al te veel tegenstand zou groeien. En tegelijk
heeft de Chinese regering ook beslist om de "één kind"- of recenter "twee
kind"-politiek op te geven. Voortaan mogen Chinese koppels tot drie
kinderen hebben. De bedoeling is duidelijk: de Chinese bevolking moet drastisch
groeien, zodat ze binnen enkele generaties met genoeg zullen zijn om over de
hele wereld uit te zwermen om er (hun) beschaving te brengen.
Weet je wat? Als dát het alternatief is voor onze eigen decadente en
ziekelijke "beschaving", dan is dat
voor mij prima in orde. Alles liever
dan het gebrek aan menselijkheid dat we bij ons meer en meer zien opduiken.
Let wel: de "Indiase variant",
niet de "Indische variant"... Zélfs in
de corona-berichtgeving moet men heel erg op zijn woorden letten, en zich er
voor hoeden om licht-op-de-tenen-getrapte Wokers
niet te schofferen met een discriminerende en vernederende term als "Indisch". Want dat zou, voor wie dat
persé zo wil interpreteren, kunnen verwijzen naar de oud-koloniale tijden van
de Britten en de Nederlanders: "De vorm Indisch bestaat wel, maar het is af te raden die te
gebruiken voor iets wat met India te maken heeft. Indisch
is namelijk meestal een historisch begrip uit de koloniale tijd."
Hoe dan ook: de Indiase
variant is op komst. Die woekert, naar het schijnt, al in Engeland en
omstreken. Het is dus maar een kwestie van tijd eer die de voetsporen van de Britsevariant zal volgen en bij ons ook gaat floreren. En die Indiase variant, dat is een gevaarlijk
beestje! Althans volgens de experten. (Die er eerder met de Britse variant ook
al grandioos naast zaten, maar goed.) In Groot-Brittannië is die Indiase
variant zowaar zelfs verantwoordelijk voor een "vierde golf". (Al is dat
toch met een kleine korrel zout te nemen: er waren de voorbije twee weken 48 nieuwe besmettingen per 100.000 inwoners; bij ons zijn dat er 252.)
En dát terwijl daar al 95 vaccins toegediend werden per 100 inwoners. Bij ons
is dat nog maar 57.
Het probleem bij de Britten is dat héél veel mensen al een eerste prik
gehad hebben, maar nog maar een heel beperkt aantal een tweede prik. En het
vermoeden bestaat dat die eerste prik geen of nauwelijks bescherming biedt
tegen die Indiase variant.
Ook bij ons zijn nog maar héél weinig mensen al een tweede keer
ingeënt, en dus "volledig beschermd".
Het gaat om iets meer dan 19% van de totale bevolking, en dan spreken we
eigenlijk vooral over de "kwetsbare
ouderen". In de leeftijdscategorie tot 54 jaar is dat in Vlaanderen maar
11%. En laat het nu nét die jongeren zijn die de voorbije maanden onze
Intensieve Zorgafdelingen hebben doen vol lopen.
Wat dus onvermijdelijk de vraagt oproept: "Is het wel een goed idee om nu al zo fors te versoepelen?"
Ben ik dan tegen de versoepelingen? Nee, verre van. Niemand is tegen
versoepelingen, vermoed ik. De "corona-dwingelandij"
heeft lang genoeg geduurd. Ik snak er ook naar, net als iedereen, om eindelijk
weer mijn vrienden te kunnen ontmoeten, "in
het echt". Om elkaar eindelijk weer eens te kunnen vastpakken met een warme
knuffel. Om bij elkaar op bezoek te kunnen gaan zonder binnenshuis onze blije
glimlach achter dat stom mondmasker te moeten verbergen.
Dus: ja, ik ben blij met de versoepelingen. Maar tegelijk krijg ik in
de media, van de experten vooral, alweer sterk ongeruste en verontrustende
berichten. Onze corona-commissaris waarschuwt alvast: "Het is niet omdat het niet meer verboden is, dat het verstandig of
aanbevolen is." En dan weet ik het allemaal zo goed niet
meer. Want expert Marc Van Ranst zegt daarover: "En het is wel degelijk te vroeg voor een dergelijke forse versoepeling.
Deze, ik zou bijna zeggen 'ultieme', versoepeling kan je pas doen als iedereen
zijn eerste prik heeft gekregen. Men wil van 9 juni de bevrijdingsfeesten
maken. Dat komt wat te vroeg. We zitten nog midden in de pandemie."
Om maar te zeggen: het is, alweer, onduidelijkheid troef. Zoals het al
de hele corona-tijd geweest is. De boodschappen zijn ook nu weer even
verwarrend en tegenstrijdig, zoals ze dat al van bij het prille begin geweest
zijn. Omdat de politici veel te dikwijls "met
twee tongen spreken". En omdat, het moet gezegd worden, ook de zogenaamde
experten er meestal maar met hun klak naar gooien. Ze weten het eigenlijk ook
niet (meer), evenmin als u en ik.
Onze ouders hebben heel zeker dikwijls ontmoedigd en een beetje
bezorgd gezucht en geklaagd over "de
jeugd van tegenwoordig", toen wij nog tieners waren. Ze zullen daar
ongetwijfeld ook af en toe een gegronde reden voor gehad hebben.
Ik had diezelfde bedenking bij het verhaal over de zelfmoord van dat
veertienjarig meisje, nog niet zo lang geleden. Voor wie de voorbije weken op
Mars zou gewoond hebben, en het vreselijke verhaal niet gehoord of gelezen
heeft: het gaat over een minderjarig meisje dat door vijf tieners aangerand en
verkracht is. (Op een kerkhof, nota bene!) De vijf jonge delinquenten hebben
hun exploten bovendien gefilmd en het filmpje op de sociale media gepost. Toen
het meisje zich via het internet nog een tweede keer aangerand voelde, werd het
haar allemaal te veel, en is ze uit het leven gestapt. Wat die jonge mannen tot
moordenaars maakt, noch min noch meer. Al zullen ze daar wel nooit voor moeten
boeten.
Drie van de jongens/mannen waren minderjarig, en die zullen dus een
tijdje in een gesloten instelling moeten doorbrengen. En daarmee is voor hen de
kous af. Twee ervan waren meerderjarig, en zullen bijgevolg veroordeeld worden
wegens "verkrachting van een minderjarige, met verzwarende
omstandigheden". Dat wordt dan vermoedelijk de maximumstraf: vier of vijf
jaar. Al zou het ook wel minder kunnen zijn, want ze hebben een blanco
strafblad en het zijn nog tieners en blablabla. Het maakt ook niet zo veel uit.
Binnen hooguit vier jaar zijn ze vrij, en lopen ze weer rond, en dan kunnen ze
verder met hun leven.
Voor dat meisje is er geen verder leven meer. Voor haar is er geen
toekomst meer. En de ouders van het meisje, die moeten "levenslang" verder met dit verlies. Dit zinloos verdriet, dit wrede
verlies. En met de woede, vermoedelijk. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen
hoe je als ouder verder moet in zo'n situatie. Ik hoop nooit te moeten
ontdekken hoe je je dan als ouder voelt.
Maar goed: bij het lezen van dit trieste verhaal, was mijn eerste
bedenking: "Het gaat echt heel erg de
verkeerde kant uit met de jeugd van vandaag!" Als die jonge mannen een "staal" zijn van de doorsnee jongere, dan
houd ik mijn hart vast. Het is, vrees ik, symptomatisch voor de permissieve en oppervlakkige
tijdsgeest. Discipline telt niet meer, en mededogen ook niet meer. Jonge mensen
streven naar vlug en oppervlakkig genot, en houden nog alléén rekening met
zichzelf en met het eigenbelang. Althans, zo lijkt het toch. En al zeker bij
verhalen zoals dat van het aangerande meisje.
Mijn tweede bedenking ging over de ouders van die jongeren die zich zo
vreselijk misdragen hebben. Ik vermoed, ik hóóp, dat die ouders écht wel hun best
gedaan hebben om hun kinderen goed op te voeden. Om hen respect aan te leren voor
onze normen en waarden, om hen te leren rekening houden met anderen, om hen het
onderscheid te leren tussen goed en kwaad. En dan doen ze zoiets: ze
verkrachten een meisje, maken er een filmpje van om te kunnen opscheppen op de
sociale media, en jagen haar de dood in. Hoe voel je je dan als ouder van zo'n
dader? Kan je daar mee leven? Kan je het besef dat je schromelijk gefaald lijkt
te hebben, accepteren? Of het gevoel dat je mee verantwoordelijk bent voor de
dood van dat meisje? Want tenslotte heb jij één van die misdadigers op de
wereld gezet en opgevoed! En hoe kan je dan je kind weer onder ogen zien? Hoe
reageer je als vader of moeder als je eigen zoon een verkrachter en een
moordenaar is? Kan je nog enige ouderliefde voelen voor zo iemand? Kan je zo'n
monster na zijn straf terug in huis halen en weer normaal met elkaar om gaan?
Ik
kan me eigenlijk niet voorstellen hoe je als ouder verder moet in zo'n
situatie. En ik hoop het nooit te moeten ontdekken...
Herinnert u zich nog mijn stukje, op 12 maart vorig jaar, over de
lamentabele toestand waarin ons majestueus Justitiepaleis verkeert? Zowel de
binnen- als de buitenkant waren (en zijn nog altijd) om bij te huilen. Het
gebrek aan respect voor deze belangrijke instelling en voor het prachtige
gebouw is stuitend. De reden is uiteraard niet ver te zoeken: gebrek aan
middelen. Er was, en is nog altijd, geen geld voor een volledige opknapbeurt,
binnen én buiten.
Wat het interieur en de infrastructuur binnenin betreft, is er geen
beterschap in zicht: het blijft behelpen, en hopen dat de elektrische leidingen
het houden. En dat de lampen het niet al te dikwijls begeven tijdens een
zitting.
Maar wat de buitenkant betreft is er groot nieuws: het majestueuze
Brusselse Justitiepaleis wordt gerestaureerd. Of beter gezegd: de restauratie
die lang geleden al eens gestart was, wordt weer hervat. Het gebouw staat dus
al vele lange jaren, sinds het jaar 2000, in de stellingen.
Laten we vooral niet al te vroeg victorie kraaien. Want vooraleer het
gebouw zélf kan aangepakt worden, moeten eerst nog de stellingen gerestaureerd
worden. Het zijn ondertussen bijna zélf beschermde monumenten geworden. En ze
zijn dringend aan herstelling toe. Wat dus als hilarische consequentie heeft dat
het budget dat nu eindelijk gevonden werd voor de restauratie van het
Justitiepaleis, in de eerste plaats zal moeten dienen voor de restauratie van
de stellingen. De geschatte kostprijs om de stellingen weer helemaal in orde te
brengen, is al opgelopen tot ongeveer 1,5 miljoen euro. Hopelijk blijft er
daarna nog iets over voor het gebouw zélf. Want anders blijven die stellingen
daar nog eens 20 of 30 jaar staan te vergaan. Dan mag bij een volgende
restauratiebeurt opnieuw begonnen worden met het oplappen ervan en blijft er
misschien opnieuw geen geld over voor het gebouw zelf. Tot het op een dag niets
meer zal uitmaken omdat het Justitiepaleis zodanig zal afgetakeld zijn dat er
geen herstellen meer aan is.
Dat is dus hoe hier in België met de (schaarse) middelen omgesprongen
wordt. Had men lang geleden al gedaan wat moest gedaan worden, dan waren de
kosten maar een fractie geweest van wat het nu zal worden. En dan had men een
(groot) deel van het budget niet moeten verkwisten aan de herstelling van de
stellingen.
Ons land heeft een gigantische overheidsschuld, want de uitgaven
swingen de pan uit. En tegelijk slagen we er niet in om onze wegen en bruggen
en gebouwen te onderhouden. Hoe komt dat toch?
Omdat men eindeloos lang moet overleggen en discuteren en evenwichten
zoeken, eer men zelfs maar aan iets kan beginnen (ver)bouwen. En omdat er
gigantisch veel geld verkwist wordt aan studies en onderzoeken.
En, helaas, ook en vooral, omdat er heel veel geld "blijft plakken" bij "vrienden" die ook graag een centje bij
verdienen. Zie maar naar, om een willekeurig voorbeeld te nemen, het schandaal
rond de Waalse intercommunale Publifin,
of Enodia zoals die nu heet. Een
aantal topmanagers van Nethys, de
operationele tak van Enodia, hebben
zich daar jarenlang royale vergoedingen laten uitbetalen. Voor een totaal
bedrag van om en bij 15 miljoen euro. Anderen, mindere goden, hebben duizenden
euro's opgestreken voor deelname aan adviesraden waar ze zelfs nooit bij
aanwezig waren geweest.
Het is maar één voorbeeld. Er zijn er nog talloze andere die aan het
licht gekomen zijn. En er zijn er vermoedelijk nog méér die (voorlopig nog) in
duisternis gehuld blijven.
Het gevolg van dit alles is dan, onder meer, dat er geen middelen
beschikbaar zijn om onze gebouwen te onderhouden. Of onze wegen. Of onze
bruggen.
Of om de kinderarmoede te bestrijden, bij voorbeeld.
Volgens filosoof Ignaas Devisch is het totaal verkeerd en
contraproductief om de mensen die Jürgen
C. steunen, op de sociale media of op straat, "dom" te noemen. En hij heeft gelijk. Gedeeltelijk in elk geval.
Mensen die dezelfde mening zijn toegedaan als Jürgen C., als het gaat over de corona-maatregelen en -beperkingen,
hebben recht op die mening. Véél mensen zijn het er vermoedelijk wel over eens
dat vele "vrijheid beperkende"
maatregelen er toch wel zwaar over zijn. En buiten proportie, vergeleken met de
reële dreiging. Of die mensen gelijk hebben? Ik weet het niet. Ik weet het écht
niet. Het zou kunnen, want in Zweden kon het in elk geval wél. We zullen
natuurlijk nooit weten hoe hard de epidemie in ons land zou toegeslagen hebben
zonder al die maatregelen rond lockdown, thuiswerken, afstand houden, contacten
beperken, avondklok en samenscholingsverbod. Maar als we naar de corona-cijfers
in ons land kijken, vooral dan het aantal ernstig zieken en het aantal
sterfgevallen, dan kan je je inderdaad vragen stellen over de Belgische aanpak.
Het maakt eigenlijk ook niet uit of die mensen gelijk zouden hebben of
niet. Het is hun mening, en ze hebben daar recht op. En ze hebben het recht om
daar dan ook voor uit te komen. Dat maakt hen niet automatisch "dom", verre van.
Maar het is een ander verhaal als ze de heer Jürgen C. gaan ophemelen en hem als een held gaan voorstellen. "Hij heeft nog niets verkeerd gedaan."
zegt men vergoelijkend. Hij heeft natuurlijk wél iets verkeerd gedaan: hij
heeft een lading oorlogstuig gestolen. En het zou bijzonder naïef zijn te
geloven dat hij daar geen kwaadaardige plannen mee had. Wie dus
steunbetuigingen blijft uiten voor de plannen van Jürgen C., is volgens mij wél "dom".
En wie mee huilt in de roep om Marc Van
Ranst en de andere verfoeide virologen te vermoorden, die is wél "dom". Wat filosoof Devisch daar ook moge
over denken.
Het moet nu wel toegegeven worden dat professor Van Ranst er alles aan doet om olie op het vuur te gooien
en de gemoederen op tijd en stond nog wat méér te verhitten. De professor is
een ruziestoker die de polemiek opzoekt en die er niet voor terugschrikt mensen te provoceren of te schofferen. Vermoedelijk vooral om de kick en de
aandacht die hij daardoor krijgt. Het zou al veel helpen om weer een serene
sfeer te creëren, als de professor er het zwijgen zou toe doen en zich zou
beperken tot wetenschappelijk gefundeerde uitspraken. Maar dat lukt hem
blijkbaar niet. Ik vermoed dat de man er een diabolisch plezier in vindt om
ruzie te maken, met de bedoeling zijn "tegenstander"
af te kraken.
Zo was er niet zo lang geleden zijn "twitter-ruzie" met de Nederlandse stichting "Viruswaarheid", waarbij de professor het nodig vond om de
voorzitter van die stichting met zo veel woorden een "onbenul" te noemen, van wie de kennis niet eens de achterkant van
een postzegel zou vullen. Zo'n beweringen helpen niet. Ze brengen geen rust, en
overtuigen niemand. Ze wakkeren de frustraties en wraakgevoelens alléén maar
aan.
Meer recent heeft hij de aanhang van Jürgen C. ook nog eens extra uitgedaagd door lid te worden van de
groep "Als 1 man achter Jürgen", en
de leden van die groep voor achterlijke idioten uit te maken: "Niveau nihil, maar ja, wat hadden we
verwacht van een groepje terroristenondersteunders." Waarom hij het in zijn hoofd heeft gekregen om dat te doen, is mij een compleet raadsel. Het ging om een relatief
besloten groep, op een alternatief sociale mediakanaal "Telegram". Hij had het ook perfect kunnen negeren, en dan had het
brede publiek er zelfs niet eens over gehoord. Maar niet dus: hij vond het
nodig om een beetje te stoken. Zelfs al gaf hij zélf toe dat zoiets "niet slim" was. Als de professor een
doodswens heeft, dan is hij in elk geval goed bezig. Het probleem is helaas dat
ook de andere virologen, die evengoed het gezicht zijn van de
corona-paniekboodschappen, mee het slachtoffer dreigen te worden van de
gevoelens van woede en vernedering die Marc Van Ranst aan het opstoken is. Ook
zij voelen zich ondertussen bedreigd, en ik vermoed dat de dreiging reëel is.
Met dank, voor een groot stuk, aan professor
Van Ranst.
Tussendoor heeft die trouwens ook nog eens de tijd gevonden om een
twitter-ruzie uit te vechten met Siegfried Bracke. Een al even zinloze en
non-productieve ruzie als die met "Viruswaarheid",
trouwens. Een beschamende wederzijdse scheldpartij. En waarom? Wat heeft hij
daar mee te winnen? Wat heeft iemand daar mee te winnen? Ik vraag me trouwens
af of de professor nog wel de tijd heeft om iets nuttigs en zinvols te doen,
naast zijn drukke activiteiten op de sociale media? (Hij lijkt Donald Trump wel...)
Als ik Marc Van Ranst dus toch één goede raad mag geven: "Blijf weg van de sociale media, en doe
gewoon uw werk." Dat zal véél nuttiger en zinvoller zijn, en iedereen zal
er baat bij hebben. Dat is trouwens ook wat onze federale coronacommissaris suggereert: "Virologen zijn experten op basis van hun
wetenschappelijke kennis. Ze moeten zeer duidelijk zijn wanneer ze spreken over
hun vakgebied en ze moeten terughoudend zijn op vlak van hun algemene
commentaren over de samenleving."
