|
Onze ouders hebben heel zeker dikwijls ontmoedigd en een beetje
bezorgd gezucht en geklaagd over "de
jeugd van tegenwoordig", toen wij nog tieners waren. Ze zullen daar
ongetwijfeld ook af en toe een gegronde reden voor gehad hebben.
Ik had diezelfde bedenking bij het verhaal over de zelfmoord van dat
veertienjarig meisje, nog niet zo lang geleden. Voor wie de voorbije weken op
Mars zou gewoond hebben, en het vreselijke verhaal niet gehoord of gelezen
heeft: het gaat over een minderjarig meisje dat door vijf tieners aangerand en
verkracht is. (Op een kerkhof, nota bene!) De vijf jonge delinquenten hebben
hun exploten bovendien gefilmd en het filmpje op de sociale media gepost. Toen
het meisje zich via het internet nog een tweede keer aangerand voelde, werd het
haar allemaal te veel, en is ze uit het leven gestapt. Wat die jonge mannen tot
moordenaars maakt, noch min noch meer. Al zullen ze daar wel nooit voor moeten
boeten.
Drie van de jongens/mannen waren minderjarig, en die zullen dus een
tijdje in een gesloten instelling moeten doorbrengen. En daarmee is voor hen de
kous af. Twee ervan waren meerderjarig, en zullen bijgevolg veroordeeld worden
wegens "verkrachting van een minderjarige, met verzwarende
omstandigheden". Dat wordt dan vermoedelijk de maximumstraf: vier of vijf
jaar. Al zou het ook wel minder kunnen zijn, want ze hebben een blanco
strafblad en het zijn nog tieners en blablabla. Het maakt ook niet zo veel uit.
Binnen hooguit vier jaar zijn ze vrij, en lopen ze weer rond, en dan kunnen ze
verder met hun leven.
Voor dat meisje is er geen verder leven meer. Voor haar is er geen
toekomst meer. En de ouders van het meisje, die moeten "levenslang" verder met dit verlies. Dit zinloos verdriet, dit wrede
verlies. En met de woede, vermoedelijk. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen
hoe je als ouder verder moet in zo'n situatie. Ik hoop nooit te moeten
ontdekken hoe je je dan als ouder voelt.
Maar goed: bij het lezen van dit trieste verhaal, was mijn eerste
bedenking: "Het gaat echt heel erg de
verkeerde kant uit met de jeugd van vandaag!" Als die jonge mannen een "staal" zijn van de doorsnee jongere, dan
houd ik mijn hart vast. Het is, vrees ik, symptomatisch voor de permissieve en oppervlakkige
tijdsgeest. Discipline telt niet meer, en mededogen ook niet meer. Jonge mensen
streven naar vlug en oppervlakkig genot, en houden nog alléén rekening met
zichzelf en met het eigenbelang. Althans, zo lijkt het toch. En al zeker bij
verhalen zoals dat van het aangerande meisje.
Mijn tweede bedenking ging over de ouders van die jongeren die zich zo
vreselijk misdragen hebben. Ik vermoed, ik hóóp, dat die ouders écht wel hun best
gedaan hebben om hun kinderen goed op te voeden. Om hen respect aan te leren voor
onze normen en waarden, om hen te leren rekening houden met anderen, om hen het
onderscheid te leren tussen goed en kwaad. En dan doen ze zoiets: ze
verkrachten een meisje, maken er een filmpje van om te kunnen opscheppen op de
sociale media, en jagen haar de dood in. Hoe voel je je dan als ouder van zo'n
dader? Kan je daar mee leven? Kan je het besef dat je schromelijk gefaald lijkt
te hebben, accepteren? Of het gevoel dat je mee verantwoordelijk bent voor de
dood van dat meisje? Want tenslotte heb jij één van die misdadigers op de
wereld gezet en opgevoed! En hoe kan je dan je kind weer onder ogen zien? Hoe
reageer je als vader of moeder als je eigen zoon een verkrachter en een
moordenaar is? Kan je nog enige ouderliefde voelen voor zo iemand? Kan je zo'n
monster na zijn straf terug in huis halen en weer normaal met elkaar om gaan?
Ik
kan me eigenlijk niet voorstellen hoe je als ouder verder moet in zo'n
situatie. En ik hoop het nooit te moeten ontdekken...
|
