Inhoud blog
  • Verhuis
  • Vriendschap, het beste Medicijn
  • Voor alles een Uitleg
  • Sensatie
  • Op Reis met Delta
  • Defensie-Uitgaven
  • Het Belgisch Leger
  • Een nieuwe Keuken... altijd een beetje Avontuur
  • Kinderachtig
  • Groene Dogma's
  • Dienstmededeling
  • Vaccinatie-alchemie
  • Die mooie Zomer
  • De katholieke Kerk
  • Mensenrechten
    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Zoeken in blog

    Categorieën
  • Belgische politiek (48)
  • Covid (69)
  • Cursief (176)
  • De wijde Wereld (134)
  • Persoonlijk (38)
  • Portretten (7)
  • Prinses Liese (19)
  • Wetenschap (40)
  • Sinister
    Een averechtse Kijk op de Wereld
    15-03-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Aflevering 100: Over Dankbaarheid

    Als er iets is waar ik al héél lang van overtuigd ben, dan is het dat "Dankjewel!" één van de mooiste dingen is die je kan zeggen, en één van de fijnste dingen om te horen. Helaas zeggen we het véél te weinig, en helaas horen we het te weinig. Terwijl het nochtans helemaal niet moeilijk is om een bedankje uit te spreken, en het kost ons ook niets.

    Waarom zeggen of horen we het dan zo weinig? Omdat we er niet aan denken?
    Omdat we het niet nodig of niet belangrijk vinden?

    Maar het is dus wél belangrijk. Wetenschappelijk bewezen! Dankbaarheid zorgt voor een beter innerlijk gevoel, minder stress en zelfs voor een betere gezondheid.

    Dankbaarheid maakt ons minder materialistisch, en daardoor vanzelf gelukkiger omdat we niet constant hunkeren naar nieuwe materiële bezittingen. En trouwens: het blijkt dat mensen blijer, en dankbaarder, zijn met een niet-materieel cadeau (zoals een avondje uit, of gezellig samen gaan eten) dan met een "fysiek" cadeau. En dat het blije gevoel omwille van het cadeau ook langer aanhoudt. Geef je geliefden en naasten dus de volgende keer geen smartphone of horloge cadeau, maar een uitstapje of een concert van zijn/haar favoriete groep.
    Als je je dankbaar kan voelen, dan overheersen de positieve gedachten in je brein, en dan zal je ook minder piekeren over negatieve gedachten. Vooral voor de slechte slapers onder ons is dat goed nieuws, want het is dat sombere gepieker dat ons wakker houdt. Dankbaarheid is dus ook een sterke remedie tegen slapeloosheid. Het komt er op aan momenten of kleine gebaartjes te ontdekken in de loop van de voorbije dag, waar je 's avonds met een dankbaar gevoel kan aan terugdenken. Ook op een slechte dag zijn er ongetwijfeld lichtpuntjes te ontdekken waar je dankbaar om kan zijn.
    Wetenschappelijk onderzoek heeft ook aangetoond dat gevoelens van dankbaarheid ontstekingsremmend werken, en dus weldadig zijn voor je algemene gezondheid. En zélfs als je toch ziek zou worden, lijkt dankbaarheid een positief effect te hebben op je genezingsproces. Als je dus geveld wordt door het Covid-19 virus, probeer toch dankbaar te zijn: voor de goede zorgen, voor de aandacht, voor de warmte, voor de steun. Zelfs Corona is niet bestand tegen de helende kracht van dankbaarheid.
    Het blijkt ook dat dankbaarheid kan helpen om een burn-out te voorkomen. Leidinggevenden die af en toe eens spontaan en welgemeend "Dankjewel!" zeggen tegen hun medewerkers, hebben vanzelf ook het minste slachtoffers van een burn-out in hun team.
    Maar ook als je, op het werk of thuis, niet in een situatie zit waarbij je veel redenen kan ontdekken om je dankbaar te voelen, dan nog kan je zélf op zoek gaan naar kleine positieve dingetjes waar je blij om kan zijn, en je kan jezelf leren om daar dankbaar voor te zijn. Het lijkt misschien niet zo makkelijk, maar zéker is dat het niet méér energie vraagt dan ongelukkig rond te lopen. En bovendien krijg je er de positieve energie van je omgeving voor terug. Want er is altijd méér warmte en genegenheid voor een zonnetje dan voor een brompot!
    Dankbaarheid verbetert ook onze sociale contacten en verhoogt de kwaliteit van onze relaties. Want "dankbare" mensen worden ervaren als "vriendelijke" mensen. Wie dankbaar is, is ook méér erkentelijk voor de kleine gebaren en attenties van een ander, en zal zelf ook geneigd zijn om attenter te zijn. En het mooiste van allemaal: mensen gaan véél vlugger gereed staan om iets voor je te doen of om je een gunst te verlenen als je hen je dankbaarheid toont. Iedereen wint!

    Kortom: we zouden allemaal méér moeten leren om dankbaar te zijn voor wat we hebben en krijgen. En die dankbaarheid ook ongegeneerd laten blijken. In plaats van te klagen en te hunkeren om wat we niet hebben; of alles wat ons gegeven wordt als vanzelfsprekend te beschouwen.

    En we zouden allemaal moeten leren om overal rondom ons mooie en fijne dingen te ontdekken waar we blij en dankbaar om kunnen zijn.
    De wereld zal voor iedereen een mooiere plaats worden om te leven. En we zullen er zélf gezonder en minder gestrest door worden.

    Ik wil bij  deze Aflevering 100 van mijn blog in elk geval mijn trouwe lezers en fans met heel mijn hart danken, want zonder hen zou dit allemaal behoorlijk zinloos geschrijf zijn.

    15-03-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (8 Stemmen)
    Categorie:Wetenschap
    >> Reageer (0)
    14-03-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Epidemie

    Als u mij zou vragen wat het grootste gevaar is voor onze Westerse beschaving, dan zal ik niet denken aan het Covid-19 virus, en ook niet aan de klimaatverandering. Maar wel aan de toenemende zinloze agressie in onze samenleving: een ziekte waar meer en meer mensen aan lijken te lijden.

    Wat de onderliggende oorzaak is dat mensen agressief worden en hun medemens te lijf gaan, ik weet het niet.
    De stress die op ons weegt, en alsmaar erger lijkt te worden? Als je nu hoort beweren dat zelfs kleuters in de peutertuin al last hebben van stress, dan is het niet ondenkbaar dat die als volwassene totaal zouden kunnen gaan flippen.
    Of de ontmenselijking van onze samenleving? De toenemende eenzaamheid? Het verlies van samenhorigheid? De groeiende onverdraagzaamheid en de extreem lange tenen? Geen wonder dat de stoppen op een gegeven moment bij sommigen gaan doorslaan.

    U zult wellicht beweren dat er ook vroeger agressie was, dat er vroeger ook gevochten werd door jongeren. En dat dit geen "nieuws" is. Misschien is dat wel zo; het zou kunnen.

    Maar ik vind dat er niet genoeg over bericht kan worden, dat de vinger niet genoeg op die etterende wonde kan gelegd worden. Want het is, voor mij, een alarmsignaal dat er iets fundamenteel fout aan het lopen is in onze moderne samenleving. Dit soort toestanden mogen we niet "normaal" vinden. Want wie het zinloze geweld van de voorbije weken eens op een rijtje zet, kan toch niet anders dan daar een heel bang en ongemakkelijk gevoel aan overhouden.
    Zo was er eind februari in Hasselt het incident waarbij een medewerker van Fluvius zonder enige aanwijsbare reden aangevallen werd door een agressieve man, en zwaargewond naar het ziekenhuis moest. Wat de aanleiding kan geweest zijn, geen mens die het weet. Vermoedelijk een moment van zinsverbijstering of een ontploffing van opgekropte emoties?
    En wat te denken van die buschauffeur die neergestoken werd in Hulst, door een jongeman die het niet kon pikken dat de chauffeur hem terecht had gewezen omdat hij en zijn kompanen ruzie aan het zoeken waren om hun testosteron kwijt te kunnen.
    Of die "bendes" jongeren uit 2 scholen in Lokeren, die na de lessen afgesproken hadden om met elkaar op de vuist te gaan? Het ontgaat mij volkomen wat daar de bedoeling of goede zin van kan geweest zijn. Hopelijk is er toch ergens iemand die nog vat weet te krijgen op die gasten!
    Er zijn recente voorbeelden te over, jammer genoeg, en allemaal hebben ze als voornaamste "karakteristiek" dat het om totaal zinloze agressie gaat. Als gevolg van een kort lontje, of gewoon om stoer te doen, of om zich te laten gelden.
    Het zou te kort door de bocht zijn om te spreken over "machogedrag", want ook meisjes laten zich niet onbetuigd en blijken wreedaardig-agressief gedrag te vertonen. Zoals bijvoorbeeld die keer in Merksem waar een bende van 7 meisjes een kind van 13 jaar gemolesteerd heeft. En alweer: "Waarom?" Ik weet het niet, en die meisjes zelf weten het vermoedelijk ook niet. Wellicht zomaar, om hun agressie kwijt te raken?

    Sommigen wijzen met een beschuldigende vinger naar de vele "agressieve" videospelletjes waar de jongeren tegenwoordig aan verslaafd of verslingerd zijn. Ik heb daar mijn twijfels over. Misschien is het zelfs omgekeerd: die videospelletjes geven de jongeren de kans om hun agressie op een "onschuldige" en niet-destructieve manier kwijt te kunnen.

    Waar komt al die agressie dan wel vandaan? Gebrek aan structuren, vermoed ik. Gebrek aan normen of richtlijnen. Gebrek aan zekerheden. Veel jongeren lopen compleet verloren. Omdat hun ouders geen tijd meer hebben om de kinderen op te voeden, wegens het werk en de vele andere "verplichte" drukke bezigheden. Of omdat de ouders zélf verloren lopen in deze complexe samenleving. En veel jongeren lopen gefrustreerd omdat hun ambities groter zijn dan hun mogelijkheden, en omdat ze verblind worden door de uitstraling van luxe op het internet of op tv. Veel jongeren revolteren misschien ook wel voor een deel tegen deze verzuurde en onverdraagzame wereld, of ze worden zelf onverdraagzaam en lichtgeraakt.

    Ik weet het niet. Ik weet wél dat dit een epidemie is van catastrofale proporties, véél erger dan Covid-19 of welk virus dan ook. Omdat het de kern van onze samenleving en van onze beschaving aantast. Als we hier niet héél vlug een remedie voor vinden, dan vrees ik dat onze beschaving hetzelfde trieste lot beschoren is als de oude Griekse of Romeinse beschavingen!

    14-03-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (9 Stemmen)
    Categorie:Cursief
    >> Reageer (0)
    13-03-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Corona Hysterie

    Een dorpje in Italië, maart 2020

    Mijn buurman is vorige week overleden. Hij ligt thuis opgebaard, in afwachting van de begrafenis. Maar ja... met die Corona moeten alle begrafenissen wachten tot begin april. Voorlopig blijft het lijk dus liggen. Gelukkig is het niet al te warm, maar het begint toch stilaan te stinken. Ze hebben hem in de kelder gelegd, in afwachting. Daar is het wat frisser. En dan komt de geur niet zo erg naar buiten.
    En mijn overbuur heeft een dochter die komend weekend had willen trouwen. Maar dat mag dus ook niet van Corona. Ze waren wel van plan om daarna onmiddellijk naar hun nieuw appartement te verhuizen. Maar als ze nog niet getrouwd zijn, zullen ze dan wel in zonde leven. Meneer pastoor zal niet gelukkig zijn! Al zal dat wel nog meevallen, want ze moeten minstens één meter afstand houden, en dan is het moeilijk om zondig te zijn. En zo'n mondmasker is ook niet bepaald bevorderlijk voor intimiteiten.
    Ondertussen begint onze voorraadkast wel stilaan leeg te raken, want in de winkelrekken is niets meer te vinden. We zullen morgen ons schaap moeten slachten om vlees te hebben voor de volgende week. En de komende weken niet al te veel eten, liefst. Maar dat is goed voor onze lijn!
    Onze kleinzoon is komen wenen, gisteren. Hij doet aan judo, en hij is daar dol op. Maar judo is niet zo simpel om te beoefenen als je een meter van elkaar af moet blijven. Afstands-judo, zou dat een nieuwe sport kunnen worden? En zijn zusje mocht volgend weekend voor het eerst optreden met de dansclub; ook dat gaat niet door, want iedereen moet thuis blijven. Ze is er het hart van in!
    Hoe het nu verder moet, weet ik niet, want ze mogen ook niet meer naar school, en ze mogen niet meer bij ons komen. Ze kunnen nog altijd de hele dag naar de tv kijken, zeker?

    We zijn in het jaar 2120.

    Een middelbare school. Geschiedenisles: over "De grote Corona-crisis van 100 jaar geleden".
    Een gebeurtenis die in het collectieve geheugen is blijven hangen, want nooit eerder was de wereld zo compleet tot stilstand gekomen.
    De juf vertelt over de totale paniek en de toestanden van massahysterie in het jaar 2020, omwille van het "Covid-19 virus".
    De fabrieken werden gesloten, de scholen bleven dicht, de mensen moesten thuis blijven en mochten elkaar niet meer aanraken. Het hele sociale netwerk viel uiteen door de afstand die tussen de mensen groeide, letterlijk en figuurlijk. De winkelrekken waren leeg, de grenzen werden gesloten. Alle evenementen werden afgelast, geen enkel feest kon nog doorgaan. De oude mensen in een rusthuis en de patiënten in een ziekenhuis mochten geen bezoek meer krijgen. Vliegtuigen bleven aan de grond, en alle reizen werden geannuleerd. De hele wereld was stilgevallen. De economie was in elkaar gestort en veel mensen werden werkloos. Het enige wat nog "leefde", waren de social en andere media waar de hysterie elke dag nog wat extra gevoed werd.
    Een jongen in de klas steekt zijn vinger op: "Was dat dan zo'n vreselijke en gevaarlijke ziekte, juf?"
    "Nee, dat was het eigenlijk niet" antwoordt de juf, "Niet gevaarlijker dan het influenza-virus. Maar de mensen waren bang omdat het nieuw was. En de mensen zijn altijd bang voor wat ze niet kennen. Zéker als die angst elke dag opnieuw aangewakkerd werd door de media."
    "Zijn er dan veel mensen aan dood gegaan?" vraagt een meisje.
    "Nee, eigenlijk niet." moet de juf toegeven, "Minder dan aan de griep die in de vorige eeuw elk jaar vele duizenden slachtoffers maakte."
    "Waarom was er dan zoveel paniek?" merkt een ander meisje kritisch op.
    "Omdat de media het toen nodig vonden om daar elke dag sensationele berichten over te brengen, en op den duur is de wereld overtuigd geraakt dat dit een wereldwijde catastrofe was." legt de juf uit.
    "Het is niet de ziekte zélf die de beschaving toen in één klap 50 jaar terug in het verleden heeft geslingerd." gaat ze verder, "Maar wél de paniekgolven en de hysterische reacties. De mensen begonnen elkaar te mijden en te wantrouwen. Zieken werden in afzondering gezet, zoals vroeger gebeurd was met lepra- of pestlijders. Overal sloegen brave burgers aan het hamsteren. En waar er tekorten waren in de winkel, begonnen ze te vechten voor de schaarse goederen. Het hele sociale systeem en de correcte omgang met elkaar is ineen gestuikt, en de overlevingsinstincten namen de bovenhand. Overal ontstonden relletjes die ontaard zijn in heuse straat-opstanden. De winkels werden geplunderd door gewetenloze bendes die van de chaos konden profiteren, want er was geen politie meer op straat uit angst voor besmetting."
    De juf besluit de les met een laatste bedenking:
    "Tot op vandaag, precies 100 jaar later, weet nog altijd niemand hoe dat zó uit de hand heeft kunnen lopen en wat de motieven geweest zijn om die totale hysterie te creëren. Misschien waren het de Chinezen, zoals een beroemd Amerikaans president toen beweerde? Misschien waren het beursspeculanten? Of politici die de aandacht wilden afleiden van hun eigen onkunde en falen? Of multinationals die schaarste wilden creëren? Of misschien was het wel een geheime organisatie die chaos wilde laten ontstaan om achter de schermen de macht te grijpen? Of misschien waren het gewoon de media die alle zin voor redelijkheid kwijt waren gespeeld in hun onstilbare drang om elkaar te overtroeven in hun schreeuwerige berichtgeving?"
    De kinderen in de klas praten nadien nog een beetje na over deze vreemde les, en ze concluderen dat de volwassenen in de 21ste eeuw blijkbaar op het intelligentieniveau van kleuters waren blijven steken.

    13-03-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (14 Stemmen)
    Categorie:Cursief
    >> Reageer (0)
    12-03-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Justitie is blind

    "Vrouwe Justitia is blind!" wordt gezegd.

    Dat is maar ál te waar! Zeker in Brussel. En al helemaal in het imposante justitiepaleis.

    Ik was samen met enkele confraters voor een grote rechtszaak tegen een gevaarlijke criminele bende in het majestueuze Justitiepaleis in Brussel.

    Het proces begon al niet zo goed: de verlichting in de gereserveerde rechtszaal bleek stuk te zijn; ergens een slechte bedrading, vermoedelijk. Gelukkig was er een andere grote zaal vrij. Wij dus met het hele gezelschap naar die andere zaal: de rechters, de griffiers, de advocaten, de verdachten, de politieagenten.
    Ik was vurig aan het pleiten voor mijn cliënt, toen opeens ook in die zaal een deel van de verlichting het liet afweten. Oude lampen, vermoedelijk; aan vervanging toe. Geen nood: even pauzeren terwijl een bediende in de kelder op zoek ging naar een stel nieuwe lampen.
    De goede man heeft gelukkig nog wat lampen gevonden, zodat we vlug weer verder konden. Want ik voelde me toch niet helemaal op mijn gemak in het halfduister met die zware criminelen in de buurt, ondanks de indrukwekkende politiemacht om ons te beschermen.
    Oeps, die nieuwe lampen, dat liep precies niet goed: ze sprongen van het moment dat ze in de fitting gedraaid werden. Ze kregen té veel stroom, volgens de inderhaast bijgeroepen technieker.
    Dan deden we het maar met de lampen die het wél nog deden.
    Mijn pleidooi was schitterend. Al zeg ik het zelf. Ik was bijna zeker dat ik mijn cliënt vrij zou krijgen. Al wist ik zelf ook wel dat ie een gangster is. Maar ja, er waren toch wel serieuze procedurefouten gemaakt, en iedereen heeft recht op een fair proces. Toch?
    Oei: de resterende lampen begaven het allemaal. Ook in deze zaal. De rechtszaal werd stikdonker. Er ontstond een hevig tumult, en ik hoorde mensen rennen en vallen. Gelukkig had ik mijn gsm bij, en kon ik het lampje daarvan gebruiken om mijn onmiddellijke omgeving te verlichten. De agenten rond mij volgden mijn voorbeeld, en al spoedig was de hele zaal verlicht met gsm-lichtjes. Een beetje zoals bij een romantische ballad van Clouseau.
    Ik keek rond naar mijn cliënt.
    Grote ontsteltenis: in het donker was die er in geslaagd om zich uit de voeten te maken.
    Hij zal gedacht hebben: Justitie is blind, en daar kan ik van profiteren.

    Heeft u het Brusselse Justitiepaleis al gezien?

    Als je met de trein in Brussel aankomt of uit Brussel vertrekt, kan je het zien staan. Een prachtig en groots gebouw, 26.000 vierkante meter in oppervlakte (groter dan de Sint-Pietersbasiliek in Rome), ontworpen door Joseph Poelaert. Je kan er gewoon niet naast kijken: het staat hooghartig boven de stad te blinken met zijn gouden koepel die wel 104 meter hoog oprijst.
    Met zijn gouden koepel, én met zijn onwrikbare stellingen: ik heb nooit anders geweten dan dat het gebouw door steigers omringd was; het wordt heel zeker al minstens 30 jaar gerenoveerd. Aan de buitenkant.
    Helaas is de binnenkant van het Justitiepaleis er nog erger aan toe dan de buitenkant. Zo komt het dat de elektriciteitsleidingen nog uit een vorig leven dateren en het om de haverklap laten afweten. En zo komt het dat het licht, écht waar, af en toe uitvalt en hele zalen in het duister gehuld worden, en dat het lampje van een gsm dan voor verlichting moet zorgen. Wie gedacht had dat dit door Urbanus verzonnen werd, die is fout. En wie dacht dat dit soort toestanden alléén in de uithoeken van een ontwikkelingsland kunnen voorkomen, die is ook fout: we spreken over Brussel, de hoofdstad van Europa. En over het meest prestigieuze gebouw van ons land.

    Ja, de justitie is soms écht blind. Zeker in België.

    Daardoor kan een dronken doodrijder een week later weer de baan op, zonder rijbewijs, en nog eens iemand van de weg maaien. En daardoor kan een verstokte verkrachter vrij rondlopen en nieuwe slachtoffers maken, met fatale gevolgen. En daardoor kan de Belgische staat verplicht worden om IS-vrouwen die terreur ondersteunen en propageren, terug te halen uit Koerdische kampen omdat ze ginder een kind gebaard hebben.

    12-03-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (10 Stemmen)
    Categorie:Cursief
    >> Reageer (0)
    11-03-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Congo

    Over Congo is al héél veel gezegd en geschreven, maar het land blijft, helaas, constant in de belangstelling. En zelden op een positieve manier.

    Ook nu weer zijn de berichten allesbehalve opbeurend te noemen: de corruptie is schrijnend, de bodemrijkdommen van het land worden massaal verkocht, het onderwijs functioneert niet, grote gebieden van het land worden om de haverklap geterroriseerd door allerhande bendes vanuit de buurlanden, en vreselijke ziektes zoals Ebola raken erg moeilijk onder controle.

    Over Congo werd in onze contreien voor het eerst iets gehoord in 1885 dankzij de ontdekkingsreiziger Henry Morton Stanley, die in opdracht van de Belgische Koning Leopold 2 een stukje Afrika, de Onafhankelijke Congostaat, in bezit zou nemen. Zo ging dat er in die tijd aan toe: wie machtig genoeg was, die nam gewoon wat hij wilde, zonder te vragen of iemand daar misschien bezwaar tegen had. Trouwens: wie zou er bezwaar hebben kunnen maken? Er leefden daar alléén maar een stelletje wilden, zwartjes, nauwelijks verschillend van de apen die daar ook rondhuppelden.

    Leopold 2 was een ziener, maar vooral een ambitieus man. En een nietsontziende machtswellusteling. Hij heeft dat gebied, Congo, deskundig leeg geroofd, en van de oorspronkelijke inwoners slaven gemaakt die met harde en wrede hand onder controle werden gehouden. Tijdens het schrikbewind van Leopold 2 zijn in de Onafhankelijke Congostaat naar schatting vijf tot misschien zelfs tien miljoen mensen omgekomen, door ziekte of ontbering of omdat ze afgeslacht werden. En hoe rijker de koning werd, door de inkomsten uit rubber en ivoor, hoe armer het land.
    Maar Leopold 2 kon zijn gang niet blijven gaan, en vanaf 1908 werd het land een kolonie van België: "Belgisch Congo". Niet dat dit voor de plaatselijke bevolking veel beterschap heeft gebracht: de plunderingen en slachtingen gingen gewoon door. Er werden in het Belgisch Parlement wel verordeningen gestemd om een meer humanitair optreden af te dwingen, maar in de praktijk bleven die dikwijls dode letter. En toen er in Katanga ook nog eens kopermijnen werden ontdekt, was het hek helemaal van de dam.
    Het spreekt dus vanzelf dat de Belgen niet bepaald geliefd waren in het verre Congo, en na de tweede wereldoorlog, zeker vanaf de jaren vijftig van de vorige eeuw, werden de Congolezen alsmaar opstandiger. Het is ook in die sfeer dat zich de boeken van Jef Geeraerts afspelen. In Gangreen beschrijft hij uitvoerig en gedetailleerd hoe het er daar toen aan toe ging, en het beeld is niet fraai. (Ik ben, om eerlijk te zijn, niet veel verder dan bladzijde 100 geraakt in het boek, want wat er te lezen valt is te goor en te brutaal voor woorden.)

    In 1960 werd Congo onafhankelijk. En toen mochten de Congolezen hun plan trekken en zichzelf besturen. Eindelijk van het gehate België verlost!

    Het werd een spectaculaire verandering, maar helaas allesbehalve een verbetering.
    Want al te beginnen met de verdachte omstandigheden rond de dood van de eerste premier van het onafhankelijke Congo, Patrice Lumumba, is de geschiedenis van het onafhankelijke Congo één lange reeks van militaire opstanden en broeder- of vadermoord. En een triest palmares van corruptie en onbestuurbaarheid.
    Wie dacht dat het hoogtepunt (of laagtepunt?) bereikt werd met Mobutu Sese Seko, die zijn land Zaïre is gaan noemen, maar voor wie voor de rest de corruptie "business as usual" bleef, is helaas een hopeloze optimist. Want het werd alléén maar erger met Laurent-Désiré Kabila. De man had een bijzonder gevoel voor sarcasme, en herdoopte zijn land tot "Democratische Republiek Congo". Laurent Kabila werd later vermoord en opgevolgd door zijn zoon: Joseph Kabila.
    Maar zie: toen kwamen er democratische verkiezingen, en nu is er een verkozen president, Félix Tshisekedi. Het grappige hierbij is dat de man zelfs niet het vereiste niveau van opleiding heeft om president te mogen worden. Hij kon wel een diploma voorleggen van een Belgische hogeschool, maar dat bleek achteraf vervalst. Hij heeft trouwens niet eens de verkiezingen gewonnen. Maar in Congo maakt dat niet zo veel uit: hij werd tóch president, als marionet van Joseph Kabila.

    En nu? Zoals ik mijn verhaal begonnen ben: het land verkeert in totale anarchie.

    Tshisekedi heeft alléén iets te zeggen in zijn eigen huis (en misschien zelfs ook daar niet). Het land wordt nog altijd verder geplunderd door allerlei meedogenloze bendes, die opereren in opdracht van multinationals die discreet achter de schermen blijven. De totale infrastructuur van het land is kapot: er zijn geen deftige wegen meer, geen deftige ziekenhuizen, geen deftige scholen. Er is geen geld om de ambtenaren te betalen en dus vergaren die hun inkomsten door corruptie en omkoping. Er is geen geld om onderwijzers te betalen of dokters. De algemene gezondheid gaat er zienderogen achteruit, en het onderwijsniveau al evenzeer. De enige faciliteiten waar zieken terecht kunnen, en die nog open zijn, zijn buitenlandse initiatieven, genre Artsen Zonder Grenzen, of initiatieven gesteund door de Wereldgezondheidsorganisatie. Die vechten een ongelijke strijd uit tegen allerlei infectieziektes, zoals Ebola (met méér dan 2000 doden in de voorbije anderhalf jaar) of Tuberculose. En waar ze een begin van resultaat boeken, komen binnen de kortste keren nieuwe bendes de streek terroriseren, en al het werk kan weer van vooraf aan herbeginnen.
    Zo sukkelt Congo, een land met immense bodemrijkdommen, alsmaar dieper in een moeras waarin de bevolking stilaan compleet aan het verdrinken is.

    Het is pijnlijk om het te moeten vaststellen, maar nee: wat ze zelf doen, doen ze daar niet beter. Verre van!

    De verleiding is sterk om voor te stellen dat wij Belgen ginder opnieuw orde op zaken zouden gaan stellen, maar daar vrees ik een beetje voor: we krijgen voorlopig hier in eigen land niet eens een regering geïnstalleerd.

    11-03-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (9 Stemmen)
    Categorie:De wijde Wereld
    >> Reageer (1)
    10-03-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Earth Overshoot Day

    Ik blijf keer op keer met verbijstering de bizarre kronkels van onze "wereldleiders" ontdekken. En ik raak er meer en meer van overtuigd dat intelligentie géén vereiste is om president of eerste minister te worden.

    Neem nu het probleem van de bijna exponentiële bevolkingstoename op deze wereld.

    Op dit moment zijn er naar schatting 7,7 miljard mensen op onze planeet, tegen 2050 zouden dat er al 9,7 miljard zijn, en tegen 2100 om en bij 11 miljard. Waarbij de groei trouwens het sterkst is in arme landen, waar er nu al alarm geslagen wordt over voedseltekorten en ondervoeding. (Bij ons in Europa is de bevolkingsaangroei bijna stilgevallen, en zouden we in 2100 zelfs met minder zijn dan nu.)
    Kan de Aarde dit gigantisch aantal mensen blijven voeden en aan de toenemende nood aan voorzieningen blijven voldoen? Heeft onze Aarde nog genoeg reserves en potentieel om de behoeften te dekken van dat immens aantal (veeleisende) bewoners? Het lijkt er sterk op van niet. Vorig jaar, in 2019, viel "Earth Overshoot Day" al op 29 juli, en die dag lijkt elk jaar vroeger te vallen. Dat wil zeggen dat we vorig jaar op 29 juli het totaal van de natuurlijke rijkdommen dat de Aarde in een volledig jaar kan opbrengen, al hadden opgebruikt. Op 29 juli was ons "budget" voor het hele jaar dus al op. Het is alsof je als gezin elke maand opnieuw méér zou uitgeven dan je kan verdienen: dat loopt gegarandeerd fout af. (Al lijkt dat voor sommige landen niet op te gaan: die mogen ongeremd méér blijven uitgeven dan er verdiend wordt, en de oplopende schulden worden opgevangen door geld bij te drukken.)
    Dat kan dus niet blijven duren.
    Ofwel moeten we allemaal minder gaan "consumeren" (minder energie, minder voedsel, minder grondstoffen), ofwel moeten er spoedig minder hongerige en veeleisende individuen op Aarde rondlopen.
    Voorlopig kunnen we ons wellicht nog proberen te behelpen door dát wat er wél nog is, beter en eerlijker te verdelen. Want van die 9,7 miljard aardbewoners in 2050 zou de helft lijden onder een ernstig tekort aan basisvoorzieningen, terwijl ongeveer 10% zou zwelgen in overschot en verkwisting. Maar hoe dan ook zal het binnen héél korte tijd allemaal "op" zijn. Volgens het rapport "Limits to Growth" van de "Club van Rome", geschreven in 1972, zou onze beschaving in de loop van de 21ste eeuw in elkaar stuiken als we verder doen zoals we bezig zijn, en zouden we terug gekatapulteerd worden naar het beschavingsniveau van de vroege jaren 1900. Om dat te vermijden, zouden we drastisch minder moeten gaan consumeren (of verkwisten), én zou het aantal monden dat moet gevoed worden, moeten dalen in plaats van te blijven stijgen.

    En wat komen de leiders van landen zoals Venezuela of Hongarije nu vertellen?

    "Méér kindjes maken!"
    Zij willen hun landgenoten aansporen om méér kinderen op de wereld te zetten. Terwijl we overduidelijk al met te veel zijn.
    In Hongarije is het premier Viktor Orban erom te doen de nood aan migranten te kunnen afbouwen, en toch het aantal beschikbare arbeidskrachten op peil te houden. Want die migranten, die verpesten onze Westerse cultuur en onze Europese identiteit, en die wil Orban niet meer in zijn land. Maar als hij al die migranten buiten jaagt, die "untermenschen" die het superieure Europese ras komen belagen, dan moeten er méér kleine Hongaartjes gemaakt worden. Dat lijkt wel verdacht veel op de boodschap van een Duitse wereldleider uit de late jaren 1930. En dat hij daarmee tegelijk ook de mentaliteit van "de vrouw aan de haard" uit de vorige eeuw wil promoten, maakt het allemaal nog absurder. Maar Viktor komt er wél mee weg, en is ontzettend populair in eigen land. Het zal mij benieuwen hoe ze er over 50 jaar zullen over denken, als de Aarde helemaal "op" zal zijn.
    In Venezuela is het president Nicolas Maduro die, de slogan van zijn aartsvijand Trump indachtig, voor zichzelf uitgemaakt heeft: "Let us make Venezuela great again!" En dus moeten zijn onderdanen méér kindjes maken. En hij ziet het écht wel groots: om goed te zijn zou elke vrouw er zes kinderen ter wereld moeten brengen om het bevolkingsaantal weer op peil te krijgen. Want iedereen die er de kans toe ziet, probeert het land te ontvluchten omdat het kreunt onder corruptie en armoede, en zijn land loopt leeg. Als absurde boodschap kan zoiets wel tellen, vind ik. Des te meer omdat de bevolking in Venezuela nu al lijdt onder voedseltekorten en dreigende ondervoeding.

    Ik ben wel niet helemaal zeker of mannen zoals Orban en Maduro gewoon oerdom zijn, dan wel onvoorstelbaar cynisch?

    10-03-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (10 Stemmen)
    Categorie:De wijde Wereld
    >> Reageer (0)
    08-03-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Internationale Vrouwendag

    Een alarmerend rapport van Amnesty International: naar schatting 20%, of één vijfde, van de vrouwen/meisjes zijn ooit eens verkracht. Hier in België, een "beschaafd" land. En dát ondanks het vaste voornemen van politie en justitie om van de strijd tegen seksueel geweld een "topprioriteit" te maken.

    Wat die "topprioriteit" precies inhoudt, is onlangs nog gebleken toen een tienermeisje door een bende pooiers vastgehouden en seksueel uitgebuit werd: dat is nog maandenlang kunnen blijven doorgaan hoewel de Brusselse politie al lang op de hoogte was. (Maar laat ons aannemen dat dit een éénmalig, pijnlijk, "accident de parcours" geweest is, te wijten aan onderbezetting van het Brusselse politiekorps.)
    We kunnen er toch niet omheen dat er naar schatting jaarlijks ongeveer 3000 verkrachtingen gebeuren in ons land, dat is méér dan 8 per dag. Terwijl er jaarlijks maar 400 à 450 veroordelingen uitgesproken worden. Dat klinkt niet direct als iets wat "topprioriteit" heeft.
    Al ligt het probleem ook wel bij de lage "aangifte-graad": nog té veel vrouwen/meisjes durven of willen geen aangifte doen. Uit angst, of uit schaamte, of omdat ze vermoeden dat het toch niets zal uithalen?

    Wat nóg schrijnender is dan die 20% slachtoffers in dat rapport van Amnesty, is dat uit hun onderzoeken gebleken is dat zowat een vijfde van de (mannelijke) jongeren in ons land vindt dat het slachtoffer "gedeeld verantwoordelijk" is, wegens "uitdagend gekleed" of wegens onder invloed van alcohol. Alsof een minirokje of spaghetti-bandjes, of een glas te veel, een excuus zou kunnen zijn om een meisje aan te randen of te verkrachten?

    Let wel: die bevraging is niet gebeurd bij ouderwetse mannen van de oude stempel, maar bij jongeren van nu! Als je het mij vraagt, is er iets serieus mis aan het lopen met de opvoeding van onze jongeren. Het is niet alléén het algemeen school- en kennisniveau dat dramatisch achteruit aan het boeren is; het lijkt mij het beschavingsniveau als geheel. Ideeën als "respect" voor een ander zijn vér zoek als jonge mensen vinden dat er excuses bestaan voor een verkrachting. Ik vrees dat er veel méér nodig is dan een eenmalige cursus "Leren flirten" aan de U-Gent!

    En dan hebben we het nota bene wél over een land waar de strijd voor vrouwen- of kinder- of mensenrechten al een hele weg heeft afgelegd. Hoe zou het dan zijn in landen waar vrouwen en kinderen nog zo goed als géén rechten hebben?

    Ik heb het in dat verband al eens gehad over India, waar groepsverkrachtingen tot een soort nationale sport uitgegroeid zijn. Maar helaas hebben ze daar niet het monopolie op dat soort misdragingen. En in de Arabische wereld is de situatie van de vrouw helemaal om te huilen. Nog maar pas onlangs is de Emir van Dubai, sjeik Mohammed Bin Rashid Al Maktoum, vicepresident van de Verenigde Arabische Emiraten, en vriend van de "groten der aarde", in Londen veroordeeld wegens kidnapping en ontvoering, en grof fysiek geweld op zijn dochters, en poging daartoe op één van zijn vrouwen. En de man reageerde met verontwaardiging en gespeelde onschuld. Hij zal trouwens nooit ook maar één dag straf uitzitten.
    Zolang mannen denken dat vrouwen hun "eigendom" zijn, is er weinig kans dat seksueel en ander fysiek geweld vlug uit de wereld zal verdwijnen.

    Voor wie reisplannen zou hebben, Plan International heeft een "Top-10" opgemaakt van de landen die het minst veilig zijn voor een vrouw.

    India heeft, zoals voorspelbaar was, de twijfelachtige eer om in die lijst op nummer 1 te staan.
    Afghanistan staat, met dank aan de Taliban, op nummer 2. En nu de Taliban van Donald J. Trump weer vrij spel gekregen hebben, kunnen ze wellicht meedingen naar de toppositie.
    Syrië staat op plaats 3, en daar zit de oorlog voor een heel groot stuk tussen. Helaas zijn de zorgverleners daar in de vluchtelingenkampen dikwijls medeschuldig.
    Daarna volgt Somalië, ook een land dat al een eeuwigheid kreunt onder een zinloze oorlog. En de eerste slachtoffers bij een oorlog blijken altijd de vrouwen te zijn.
    Saoedi-Arabië prijkt op een mooie vijfde plaats. En Pakistan op zes. Daarna komt Congo, een land waar al lang geen wettelijkheid meer bestaat en waar de totale willekeur heerst. Jemen komt op plaats acht: alweer een land dat door oorlogen verscheurd wordt. Nigeria komt op 9, vooral door de islamistische terroristen van Boko Haram.
    Plaats 10 op deze trieste ranglijst is een verrassing, het enige "beschaafde" land dat de top-10 heeft gehaald: de Verenigde Staten, het "prachtigste land ter wereld".
    Voor wie méér wil weten, dit is de site van Plan International:

    De wereldleiders hebben in 2018 afgesproken om tegen 2030 alle vormen van (fysiek) geweld tegen vrouwen uit de wereld te bannen. (En daar hoort bijvoorbeeld ook vrouwenbesnijdenis bij, een vreselijke verminking die nog altijd niet tot het duistere verleden behoort.)

    Er is duidelijk nog een lange weg te gaan om die ambitie waar te maken.

    Vandaag, 8 maart, is Internationale Vrouwendag.

    Misschien zou het een goed idee zijn om het bij die gelegenheid eens niet te hebben over "gender-neutraal" speelgoed, maar eerder over de strijd tegen alle vormen van geweld en verminking waar vrouwen overal ter wereld nog altijd het slachtoffer van zijn?

    08-03-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (11 Stemmen)
    Categorie:De wijde Wereld
    >> Reageer (0)
    07-03-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ontzag

    De door mij oneindig bewonderde wetenschappelijke onderzoekers hebben de heilzame effecten van "ontzag" ontrafelt.

    Ik ben niet helemaal zeker, maar ik vermoed dat als de wetenschappers over "ontzag" spreken, ze dan niet doelen op idolate admiratie voor een voetbalwonder als Cristiano Ronaldo, of een mediafiguur zoals Kim Kardashian, of een succesmanager zoals Jeffey Bezos.
    Ze bedoelen eerder "ontzag" zoals je kan ervaren als je 's nachts naar de sterrenhemel zit te kijken. (Voor zover je niet in een gebied woont waar door de lichtvervuiling geen ster meer te zien is.) Of zoals je kan ervaren in de bergen, en overal rondom die reuzen ziet omhoog torenen, opgestuwd door de onmeetbare krachten van de Aarde. Of zoals je kan ervaren aan de rand van een bulderende waterval, die neerstort met een kracht waar letterlijk niets tegen bestand is. Of het ontzag dat je voelt bij het wonder van een nieuw leven, de geboorte van een kind.

    Ontzag maakt ons minder egocentrisch, omdat je dan niet anders kán dan beseffen dat je maar een klein, nietig schepsel bent in het grote geheel van ons universum. En dat we niet het centrum van de wereld zijn, zoals we ons maar al te dikwijls zelf proberen wijs te maken.

    Ontzag maakt ons ook minder materialistisch, omdat het ons het gevoel geeft dat we verbonden zijn met een "groter geheel", en we daardoor minder bezig zijn met onze kleine dagelijkse zorgen. We zouden, volgens de onderzoekers, dan vanzelf minder belang gaan hechten aan de materiële dingen, zoals geld, waar we ons anders zo druk over maken.
    Ontzag zou volgens sommige studies ook goed zijn voor onze gezondheid: mensen die dikwijls "ontzag" ervaren zouden minder last hebben van giftige stoffen in het bloed. (Al is het misschien gewoon zo dat mensen die zich ziek voelen, niet bepaald in de stemming zijn om oog te hebben voor het ontzagwekkende rondom?)
    Ontzag maakt ons ook minder naïef, omdat de confrontatie met iets "groots" onze hersenen verplicht onze geest en ons denken te verruimen. Dat maakt ons minder ontvankelijk voor zwakke en pietluttige argumenten, en dus minder gemakkelijk vatbaar voor overreding.
    Ontzag maakt ons ook nederig en zorgzamer, omdat het aanschouwen van al het grootse dat ons omringt, ons er ook zou toe aan zetten om meer zorg te dragen voor de wereld en het universum om ons heen. De aanblik van al wat ontzagwekkend is, creëert een gevoel van verbondenheid met de kosmos, en tegelijk een gevoel van "kleinheid" en nederigheid tegenover dat alles.

    Bergen zoals de Kemmelberg tellen vermoedelijk niet mee, en de "waterval" op de getijde-arm van de Schelde in Merelbeke wellicht ook niet. Voor échte bergen en watervallen zouden we dus op wereldreis moeten trekken, en dan loopt de kostprijs van "ontzag" toch iets té hoog op.

    Maar sterren kijken kan wél, in elk geval op de buiten (waar de lichtvervuiling niet overheersend is).

    Samen met onze naasten naar de sterren kijken, geeft ons ook een warm en gelukkig gevoel. En het is rustgevend en kalmeert ons piekerende brein.
    En voor de romantische zielen onder ons is er toch niets mooier te bedenken?
    Dus laat ons dat maar doen! Misschien tijdens onze dagelijkse avondwandeling vóór het slapengaan.

    07-03-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (9 Stemmen)
    Categorie:Wetenschap
    >> Reageer (0)
    06-03-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ramptoerisme

    Wat is dat toch, die ziekelijke interesse die wij allemaal voelen voor rampen die anderen treffen? Is het alléén maar de opluchting omdat het niet onszelf maar wél een ander overkomen is? Of hebben we allemaal een sadistisch kantje waardoor we met enig leedvermaak naar de miserie van de minder gelukkigen kijken? Of misschien vinden we, in onze eigen miserie, een zekere vorm van troost bij het besef dat er ergere dingen in het leven (kunnen) gebeuren dan wat óns overkomen is?

    Ik weet het niet.
    Ik weet wél dat er altijd lange kijkfiles ontstaan op de autosnelweg als er in de andere rijrichting een zwaar ongeluk gebeurd is. En ik weet dat de mensen in drommen toestromen om te kijken hoe erg een slachtoffer van een vechtpartij eraan toe is. En ik weet hoeveel kijklustigen een brandend huis aantrekt.
    En ik weet wél hoe enthousiast het publiek staat te juichen en gillen bij een bokskamp of een "martial arts" wedstrijd, waarbij de deelnemers elkaars gezicht verwerken tot een bloederig masker, en elkaars hersenen levenslange schade toebrengen.
    En ik weet ook dat fans van het autoracen of van autorally eigenlijk vooral uitkijken naar het moment dat één van die rijders spectaculair overkop gaat. En dat we ons allemaal massaal vergapen aan vreselijke natuurrampen: aardbevingen, overstromingen, vulkaanuitbarstingen.
    Na een vliegtuigongeval komen de mensen ook al gauw aan snellen, uit de dichte en verre omgeving, maar ik heb de indruk dat het dan eerder om "plundertoerisme" gaat: zo véél mogelijk kostbare of bruikbare dingen mee grissen vooraleer de autoriteiten komen opdagen. Een beetje zoals de strandjutters die het strand afspeuren naar onverwachte vondsten na een scheepsramp.

    Hoe verslaafd wij wel zijn aan ramptoerisme, blijkt ook uit één van de meest populaire blogs op bloggen.be. Het is een blog, onderhouden door iemand van de vrijwillige brandweer. De blog is bijna uitsluitend opgebouwd uit fotoreeksen: foto's van brandende huizen, vrachtwagens die in de fik staan, boerderijen in de vlammen; foto's van brandweermannen in actie, om te blussen, om te redden wat er nog te redden valt, om een gebouw gecontroleerd te laten afbranden. Foto's van branden of andere calamiteiten, en krantenreportages van dat soort rampen. (Ik neem aan dat één van de brandweermannen er alléén maar bij is om foto's te kunnen nemen van het hele gebeuren?)

    En hoeveel views heeft die blog verzameld in de voorbije 10 jaar, denkt u? Méér dan een miljoen! Méér dan één miljoen keer is iemand met grote nieuwsgierigheid aan het kijken geweest naar foto's en reportages over rampen en onheil dat anderen overkomen is.

    Ik vermoed dat alléén mensen die ziekelijke afwijking hebben. Ik heb nog nooit een dier zien stilstaan om te kijken naar een ander beest dat een ongeluk had gehad. (Tenzij dan misschien om het gestorven dier op te eten.)

    Zouden wij dat altijd in ons gehad hebben? Of is het één of andere genetisch gegroeide fout in onze hersenen: een soort beschavingsziekte, misschien?
    Of is het iets van alle tijden? De Hollanders kwamen in elk geval in de zeventiende en achttiende eeuw al op bezoek naar Antwerpen toen het met die stad bar slecht ging en er van de oude glorie weinig overbleef. Wellicht kwamen ze zich verkneukelen bij het idee dat er van de trotse stad weinig fierheid overgebleven was en dat het met de Hollandse steden véél beter ging. Ook toen waren er blijkbaar al ramptoeristen.

    Wat het ook is, leedvermaak of ongezonde nieuwsgierigheid, het is niet iets om als mens fier over te zijn!

    06-03-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (10 Stemmen)
    Categorie:Cursief
    >> Reageer (0)
    05-03-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Israel (IZ) Kamakawiwo Ole

    Ik had me voorgenomen om in deze blog ook af en toe plaats te maken voor een stukje over mensen die ik bijzonder bewonder. Persoonlijkheden die zwaar door het noodlot zijn beproefd geweest, maar desondanks toch vreugde en blijdschap, en schoonheid en warmte hebben kunnen brengen, door hun talenten en door hun volharding en wilskracht, maar vooral door hun positieve ingesteldheid.

    Mijn vorig "portret" dateert al van 12 december: toen over Geoffrey Gurrumul Yunupingu, een Australische inheemse zanger. Hoog tijd dus om mijn reeks aan te vullen.

    Want tussen alle cynische boodschappen door, mag een positief verhaal ook wel eens.
    Vandaag wil ik het hebben over Israel Kaänoï Kamakawiwo Ole.

    Ik vermoed dat weinig mensen al over Israel Kamakawiwo Ole gehoord hebben.
    Hij is geboren in Hawaï, en was één van de weinige nog overblijvende échte inheemse Hawaïanen in de wereld. Door zijn afkomst heeft hij zich mettertijd méér en méér opgeworpen als voorvechter voor betere rechten en zelfbeschikking voor de Hawaïanen.
    Tot op het einde van de 19de eeuw was Hawaii trouwens een onafhankelijk land; het is pas in 1900 dat het door de Amerikanen is geannexeerd, onder impuls van de Amerikaanse grootgrondbezitters. En zoals dat wel meer gebeurt als een land "gekoloniseerd" wordt: de oorspronkelijke bevolking werd al gauw een kleine minderheid.

    Israel K. werd door zijn fans "the gentle giant" genoemd (wat in het Nederlands min of meer zou vertaald worden als "De Grote Vriendelijke Reus"), omwille van zijn omvang en zijn immer vriendelijke houding. Het leven heeft hem helaas niet gespaard, en hij is kort na zijn 38ste verjaardag, in 1997, gestorven aan ademhalingsproblemen die het gevolg waren van zijn extreme obesitas. Hij woog naar het einde van zijn leven zowat 340 kg.

    Ondanks de last, letterlijk en figuurlijk, waaronder hij gebukt liep, was hij altijd en overal vriendelijk en opgewekt. En hij is altijd positief door het leven blijven gaan.

    Dat klinkt ook heel sterk door in één van zijn grootste hits, een combinatie van een liedje uit "The Wizard of Oz" en een oude hit uit 1967 van Louis Armstrong.

    De manier waarop hij zichzelf begeleidt met een mini Ukelele is één van de meest ontroerende momenten op YouTube, en de beelden van zijn begrafenis (het uitstrooien van zijn as in zee) kunnen niemand onberoerd laten.

    I see trees of green, red roses too.
    I see them bloom, for me and you.
    And I think to myself: what a wonderful world.
    I see skies of blue and clouds of white,
    the bright blessed day, the dark sacred night,
    and I think to myself: what a wonderful world.
    The colours of the rainbow, so pretty in the sky,
    are also on the faces of people going by.
    I see friends shakin' hands, sayin'
    "How do you do?"
    They're really saying: "I love you".
    I hear babies cryin', I watch them grow.
    They'll learn much more than I'll ever know.
    And I think to myself: what a wonderful world.
    Yes, I think to myself: what a wonderful world.

    Misschien is dat wel dé wijze en mooie les die deze "reus" ons postuum kan blijven leren: "Genieten van het leven en van wat het te bieden heeft. De ogen open houden voor wat mooi is rondom ons."

    Ondanks alles.

    Ondanks de eigen miserie, en ondanks de lelijkheid van wat mensen elkaar soms aandoen.

    Bijlagen:
    https://www.youtube.com/watch?v=Z26BvHOD_sg   

    05-03-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (11 Stemmen)
    Categorie:Portretten
    >> Reageer (0)
    03-03-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.The Truman Show

    Ik heb het eerder in deze blog (op 8 december vorig jaar) al gehad over "De Bende van Donald": die mannen die zich, net als Donald J. Trump, alles denken te mogen en kunnen veroorloven.

    Het vreemde daarbij is dat die mannen bovendien in eigen land (en daarbuiten) door een groot deel van de bevolking op handen gedragen worden, en onvoorwaardelijke steun genieten voor wat ze zich durven permitteren. Of dat ligt aan het charismatisch karakter van die mannen, of aan hun vermogen om de massa te manipuleren, of aan de domheid van hun aanhangers, dat laat ik in het midden.
    Vermoedelijk is het ongeveer hetzelfde mechanisme als wanneer een man zijn vrouw mishandelt, en zij toch onvoorwaardelijk blijft geloven in zijn liefde en goede bedoelingen, omdat hij er telkens opnieuw in slaagt haar met mooipraterij te vermurwen. Ik heb het (op 9 februari) al eens gehad over zo'n man, en ik heb die toen "een psychopaat" genoemd, omdat die man aan alle kenmerken voldeed.
    Als ik er goed over nadenk, dan geldt dat dus evengoed voor Trump en zijn vrienden: "Psychopaten staan vooral bekend om hun veronachtzaming voor de sociale en morele normen, waarbij ze vaak relaties hebben die zich kenmerken door geweld, uitbuiting of verleiding. Ze zijn niet tot nauwelijks in staat om empathie en berouw te voelen en ze reageren vaak abnormaal op angst en pijn. Andere emoties worden vaak oppervlakkiger gevoeld dan door niet-psychopaten. Psychopaten hebben geen respect voor de sociale en morele normen, omdat zij niet beïnvloed worden door gevoelens als schuld of wroeging."

    Eén van de onbetwiste kampioenen in Donald's bende is ongetwijfeld Recep Tayyip Erdogan. Deze Turkse dictator kan zich letterlijk alles veroorloven. Niemand die hem een strobreed in de weg legt. Integendeel: hij durft het zelfs aan om zich boos te maken op wie hem daarbij niet 200% steunt.

    Zoals de recente gebeurtenissen in Syrië nog maar eens aantonen.

    De heer Erdogan had namelijk besloten om in Syrië binnen te vallen.

    Hij had eerder al een deel van Syrië bezet, in het stuk waar de Koerden de baas waren. Bij die eerste inval was zijn argument dat de Koerden terroristen zijn, en dus moeten bestreden worden: hij wou een veiligheidszone creëren. Weliswaar in een ander land dan het zijne, en waar hij dus eigenlijk niets te zoeken had.
    Dat ideetje had hij van die andere Donald-volgeling geleerd: Benjamin Netanyahu. Ook die hanteert het principe dat hij stukken van een ander land mag bezetten, en annexeren, om er een "veiligheidszone" van te maken. Netanyahu wordt trouwens de volgende premier van Israël, hoewel (of misschien precies omdat) hij een reeks aanklachten wegens corruptie en fraude aan zijn been heeft (waar hij nu vrolijk aan zal ontsnappen).
    Die Koerden die nu volgens Erdogan "terroristen" zijn, zijn trouwens dezelfde die met ons mee gevochten hebben tegen de gruwel van IS, en die we toen dus onze "vrienden" genoemd hebben.
    Is er iemand die nog kan volgen?

    Maar nu was Tayyip Erdogan nog een ander stukje van Syrië binnen gevallen. In de streek rond Idlib, in het Noordwesten van Syrië. Waar hij totaal niets te zoeken had, overigens: daar zitten geen Koerden, alléén maar terroristen die hij zélf steunt. Helaas hebben zijn troepen daar een botsing gehad met de Syrische troepen van Bashar al-Assad, en zware verliezen geleden. Nu ja, eigenlijk waren het Russische troepen die Erdogan daar een pak slaag gegeven hebben. Al hadden die Russen daar eerlijk gezegd ook helemaal niets te zoeken.

    Is er iemand die nog kan volgen?
    Hoe dan ook: Tayyip Erdogan is boos! En teleurgesteld in Europa en in de NAVO. Want tenslotte ligt Turkije voor een stukje in Europa, en dan had hij toch wel wat meer steun van ons verwacht om daar in Syrië tegen de Syriërs/Russen te vechten. En al zéker van de NAVO-bondgenoten, want volgens Artikel 5 zijn die verplicht om Turkije te helpen verdedigen als het land zou aangevallen worden. Dat Turkije in dit geval de agressor was, is een klein detail.
    Bij wijze van represaille, of wraak, of gewoon omwille van zijn wreedaardige inborst, heeft Tayyip nu de grenzen wagenwijd open gezet voor vluchtelingen die vanuit Syrië naar Europa zouden willen. Vluchtelingen, nota bene, uit die gebieden waar hij ze zélf weg gejaagd heeft omdat hij daar persé oorlog wilde gaan voeren.
    Is er iemand die nog kan volgen?
    Maar misschien was dát wel van in het begin het hele opzet: een groot stuk land destabiliseren en de bevolking terroriseren met als enige bedoeling een vluchtelingenstroom op gang te brengen om Europa te kunnen chanteren.

    In ons gezin woedt al een tijdje de discussie of dit alles wel écht kan zijn.

    Want dit is toch allemaal té gek om los te lopen! Dit is het soort onwaarschijnlijk scenario zoals in geen enkele fictie-reeks zou kunnen opgevoerd worden zonder op hoongelach onthaald te worden wegens totaal ongeloofwaardig.
    We krijgen het wel elke dag op het nieuws te horen (als er geen Corona-nieuwtje te melden valt). Maar is het wel écht? Is dit niet allemaal één grote show waar buitenaardse wezens op een andere planeet naar zitten te kijken? Een remake van "The Truman Show"? Het lijkt allemaal écht gebeurd, "reality", maar het is niet méér dan een uitgeschreven script, waarbij wij de onwetende figuranten zijn. En die aliens zitten elke avond voor de beeldbuis, met hun popcorn en hun glas wijn, en genieten met volle teugen van het schouwspel dat hier op deze planeet opgevoerd wordt.

    Het zou best weleens kunnen. Want als dit allemaal realiteit zou zijn, zou dat betekenen dat wij toelaten dat de wereld geregeerd wordt door psychopaten. En dat angstaanjagend idee gaat mijn begrip en bevattingsvermogen compleet te boven!

    03-03-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (10 Stemmen)
    Categorie:De wijde Wereld
    >> Reageer (1)
    02-03-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mannen!

    Dat mannen door de band genomen, als het er écht op aan komt, grote egoïsten zijn, daarin zal niemand mij tegenspreken. Al zullen vermoedelijk de vrouwen dit met iets meer overtuiging beamen dan de mannen zélf. Wie er toch zou aan twijfelen, moet het maar eens navragen bij Taylor (of Tyler) Swift.

    Maar de mens is hierbij géén uitzondering: bij heel veel diersoorten zijn de mannen dikke en brute egoïsten. Als het erop aan komt de hongerige magen te vullen, dan mogen de leeuwinnen en hun welpen braaf zitten wachten tot de heer des huizes zijn buikje gevuld heeft. En bij veel soorten zal het alfa-mannetje alle jongen die niet van hem zijn zonder pardon afslachten als hij de kans krijgt.

    Al zijn er ook soorten waarbij de vrouwtjes op een wrede wijze de scepter zwaaien. Het meest bekende voorbeeld is de bidsprinkhaan, een bijzonder vraatzuchtige en zelfs kannibalistische insectensoort, waarbij het mannetje bij de paring door het vrouwtje verslonden wordt. Het "grappige" hierbij is dat het vrouwtje bij sommige soorten zelfs niet eens wacht tot het mannetje haar bevrucht heeft: er zijn gevallen waarbij het mannetje dapper verder doet nadat zijn kop er al is afgebeten. Er is zélfs een soort waarbij het mannetje pas écht goed op dreef komt als hij zijn kop kwijt is.
    Zo zie je maar weer: mannen en seks, een dodelijke combinatie. Als de geslachtsdrift de bovenhand neemt, dan verliest een man verder alle verstand en zelfs alle overlevingsinstincten. Bij de bidsprinkhaan verliest hij er zelfs letterlijk zijn hoofd bij!

    Maar de mannetjes-ijsbeer is toch een geval apart, zo blijkt nu. Omdat die niet alléén de jongen van zijn rivalen afslacht, maar bovendien ook zijn eigen kroost opvreet als hij honger heeft!

    Al zijn er wel excuses aan te voeren voor dit beestachtig kannibalisme: de ijsberen hebben het met de dag moeilijker om voedsel te vinden. Met dank aan, uiteraard, de mens. De ijsschotsen zijn massaal aan het afsmelten, en de ijsbeer kan dikwijls bijna geen kant meer op. En waar het ijs niet vanzelf weg smelt, zijn er de ijsbrekers die zich overal een weg doorheen banen en de ijsvlaktes in stukken breken. Want er zijn grote rijkdommen te ontginnen, daar op de Noordpool, en dat ijs is een vervelend obstakel om er te komen en om de bodem leeg te plunderen. En dus moeten de ijsberen maar wijken. En de prooidieren van de ijsberen worden ook verjaagd, of vermoord; of ze komen om door ziekte en ontbering. Kortom: voor de ijsbeer wacht een koude, lange vastenperiode. En hij verhongert. En neemt zijn toevlucht tot wat hij wél nog gemakkelijk kan krijgen: zijn eigen jongen.
    Waardoor hij eigenlijk zélf zijn lot aan het bezegelen is. Des te meer omdat, ook al door de honger, de vrouwtjes véél minder jongen voortbrengen dan vroeger. Omdat ze niet meer de energie hebben om jongen ter wereld te brengen, laat staan om ze te voeden.
    Het ziet er dus naar uit dat ook de ijsbeer binnenkort helemaal zal uitgestorven zijn.

    Al zal hij dat niet zonder slag of stoot laten gebeuren: als de mens zijn territorium binnendringt en hem zijn voedsel afneemt, dan begint de ijsbeer zélf meer en meer het territorium van de mens binnen te dringen en er zijn voedsel te zoeken. Er zijn al verschillende keren ijsberen gesignaleerd die op strooptocht waren in noordelijk gelegen Russische dorpen. Ik zou niet graag zo'n boos en uitgehongerd beest tegen het lijf lopen, want een klap van die massieve voorpoten zou ik niet overleven. Maar wie kan het hen kwalijk nemen? "Poets wederom poets", nietwaar?

    De ijsbeer is trouwens verre van de enige diersoort die bij zichzelf de bedenking heeft gemaakt dat hij de mens van hetzelfde laken een broek kan bezorgen. Meer en meer wilde diersoorten trekken onze dorpen en steden binnen, hongerig op zoek naar voedsel. Vossen, apen, bruine beren, en zelfs luipaarden wagen zich steeds vaker in de buurt van de mens. Gedreven door de honger omdat wij hun voedselbronnen vernietigd hebben, en aangetrokken door de geur van gemakkelijk voedsel in onze tuinen en straten.

    Als ik morgen dus thuis kom met mijn boodschappen, en er staat een hongerige wolf op mijn oprit die op mijn aankopen aast, dan zal ik mijn duurbetaalde goederen niet proberen te verdedigen. Het is tenslotte zijn schuld niet dat hij nergens meer aan eten geraakt.

    Zolang hij mijn kleindochter met haar rode kapje maar met rust laat!

    02-03-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (9 Stemmen)
    Categorie:Wetenschap
    >> Reageer (0)
    01-03-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Landmijnen

    Kent iemand van jullie "Pas Maintenant" van Axelle Red?

    Voor wie het niet kent, hier is het:

    Quelque chose sous mon pied vient de faire bang
    Moi qui étais tellement fier d'être au premier rang

    Ceux qui m'appelaient ami
    M'ont laissé tout seul ici
    Dans un champ je quitterai ma vie
    Mais c'est qui l'ennemi

    Pas maintenant
    Pas maintenant, oh non
    Je voulais encore aimer, jouer, sauter, crier
    Être un enfant.

    Pas maintenant
    J'ai pas eu le temps, non de faire des bêtises
    Y croire, savoir
    Si c'était important

    On dit que le ciel devient plus bleu quand on s'en va
    Maman je regrette, j'ai peur tu ne m'entends pas

    Fallait-il que je paye ainsi
    Je suis encore tellement petit
    On m'a promis une autre vie
    Mais je tiens à celle-ci

    Pas maintenant
    Pas maintenant, oh non
    Je voulais encore aimer, jouer, sauter, crier,
    Être un enfant.

    Pas maintenant
    J'ai pas eu le temps de manger des friandises
    Y croire savoir
    Si c'était important

    Quelque chose sous mon pied
    Vient de faire bang

    In 1997 is het "Verdrag voor het Verbod op Antipersoonsmijnen" in Ottawa door een aantal pionier-landen ondertekend. Na een jarenlange strijd, geleverd door allerlei NGO's, "Handicap International" in het bijzonder, om de wereld ervan te overtuigen te stoppen met de productie en in ieder geval met het gebruik van "antipersoonsmijnen".

    Landmijnen zijn niet bepaald effectief in de moderne oorlogsvoering, maar ze zijn wel bijzonder wreed: ze zijn namelijk niet bedoeld om te doden, maar wel om te verminken. (Het perverse idee dat erachter zit, is dat het slachtoffer dan door twee medesoldaten moet weggebracht worden, zodat meteen 3 tegenstanders uitgeschakeld zijn.)
    Ze maken in werkelijkheid vooral burgerslachtoffers. Tot jaren ná de oorlog waarvoor ze bedoeld waren. Arme boeren die het veld willen bewerken om hun gezin te voeden, vrouwen die de magere opbrengsten komen oogsten, kinderen die buiten spelen in een poging toch een beetje "kind" te kunnen zijn. Eén verkeerde stap, en "Boem!"
    "Quelque chose sous mon pied vient de faire bang."

    De strijd van Handicap International was al bij al vrij succesvol. België was trouwens één van de eerste landen om zo'n verbod goed te keuren, in 1995 al. En sindsdien hebben meer en meer landen zich ertoe verbonden géén landmijnen meer in te zetten. 162 landen hebben het verdrag ondertussen al ondertekend, en dat mag een enorm succes genoemd worden. Dankzij, onder meer,  sensibiliseringsacties met de steun van wijlen Prinses Diana en haar zoon (ex) Prins Harry.

    Naar schatting is het aantal onschuldige slachtoffers van "antipersoonsmijnen" in de voorbije 20 jaar gedaald van 26.000 naar ongeveer van 7.500 per jaar. De ambitie was om de wereld tegen 2025 volledig vrij te maken van dat soort geniepig wapentuig. Om dat te bereiken, worden door veel landen fondsen uitgetrokken om de getroffen gebieden, bijvoorbeeld in Cambodja, te ontmijnen.

    Ook de USA heeft het verdrag uiteindelijk, na lang talmen, ondertekend. In 2014, onder president Obama.

    Maar Donald J. Trump heeft héél recent, eind januari, beslist om het verbod op het gebruik van landmijnen door het Amerikaans leger ongedaan te maken.
    Vreemd genoeg is dat de media totaal ontgaan! Die waren immers te druk bezig met de verspreiding van de Corona-paniek, en hadden geen aandacht voor een futiliteit als het inzetten van landmijnen.

    Hoeveel geld er gemoeid is met het heropstarten van de productie van landmijnen, dat weet ik niet. Maar ik weet wél dat het over grote bedragen gaat. In 2005 had het Pentagon in elk geval een budget voorzien van 1,3 miljard dollar; het lijkt me waarschijnlijk dat nu over nog méér gaat.

    En grof geld verdienen, dát is wat telt, toch?

    Wie samen met mij zijn/haar tong naar Donald J. Trump en naar de onverschillige media wil uitsteken, kan dat op

    Bijlagen:
    https://www.handicapinternational.be/nl/de-vs-moet-stoppen-met-het-gebruik-van-landmijnen   
    https://www.youtube.com/watch?v=hcMEv5IfBBw   

    01-03-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (16 Stemmen)
    Categorie:De wijde Wereld
    >> Reageer (0)
    29-02-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Burn-out op de Boerderij

    De nieuwste remedie voor mensen die kampen met een burn-out: een weekendje boeren. De bedoeling is om "tot rust te komen tussen de dieren en in de boerderijomgeving".

    Ik kan me nu wel voorstellen dat een vakantie op een boerderij inderdaad rustgevend kan zijn: de wijde natuur en het ontbreken van de vele aanvallen op onze zenuwen.
    En, zeggen de promotoren van deze nieuwe therapie: "Dieren zijn heel eerlijk tegenover mensen." Daar valt niets tegen in te brengen. En misschien is dát nog wel het meest helende aan zo'n verblijf: even weg zijn van het achterbakse gekonkel en de verborgen agenda van je collega's en bazen.
    Je moet er dan wel de stank van de mesthoop en van de koeienstallen bijnemen, en het onophoudelijk gekakel van de kippen of het geloei van de koeien. Al kan dat misschien ook wel helpen om je zintuigen te leren omgaan met ongewenste prikkels?

    Ik heb er toch mijn twijfels over of de boerenstiel wel zó effectief is als het aankomt op het bestrijden van een aankomende burn-out.

    Want de beroepscategorie die misschien nog het meest kwetsbaar is voor een burn-out of een depressie, is vermoedelijk precies de landbouwsector. Elke morgen, 365 keer per jaar, vóór dag en dauw opstaan om de koeien te melken of om de akkers te bewerken. Elke dag in angst en onzekerheid uitkijken naar de weersomstandigheden: "Zal het niet té nat zijn, of té droog?" Elke keer opnieuw hopen dat de gezaaide plantjes zullen floreren en vruchten zullen dragen. Dat ze niet kapot zullen gaan, dat ze niet zullen verdrogen of rotten in de grond. Dat ze niet verwoest zullen worden door een storm of een zwerm insecten. Of door donkergroene milieu-activisten die uit protest tegen genetisch-gewijzigde planten je hele oogst komen vernielen. Of door een stel everzwijnen op zoek naar truffels.
    De constante angst dat je dieren kunnen ziek worden: de varkenspest, de vogelgriep, de gekke koeienziekte, de kolieken. Waardoor je in één klap alles kan verliezen omdat je hele kudde of stal moet afgemaakt worden. Of de angst voor wolven die in je schapen een gemakkelijke prooi ontdekken.
    Elke keer opnieuw ook de angst dat de oogst zal mislukken. Of, erger nog, dat de oogst zodanig rijk zal zijn dat je de opbrengst alléén nog aan veevoederbedrijven kwijt kan (met verlies). Of aan je eigen kippen en varkens.
    Duizend dingen kunnen fout gaan in een land- of tuinbouwbedrijf, en de meeste daarvan heb je niet eens zélf in de hand. De stress die dat met zich mee brengt, is in weinig andere beroepsgroepen zó sterk aanwezig. Om nog te zwijgen over de duizend en één regels en normen die door Europa opgelegd worden omwille van milieu of volksgezondheid (en waar ze zich buiten Europa geen moer van aantrekken), waardoor je als landbouwer constant moet investeren. Zonder enige garantie dat je investering voldoende zal renderen. Niet te verwonderen dat meer en meer boeren het voor gezien houden, en dat veel oudere boeren geen opvolging vinden. In 1980 waren er nog bijna 115.000 landbouwbedrijven in België; in 2017 waren er nog amper 35.000.

    Wie zou je zot genoeg krijgen om daar nog aan te beginnen?

    Mensen met een burn-out, dus: mensen die het in hun eigen omgeving of in hun eigen werkomstandigheden niet meer zien zitten omdat ze aan de stress ten onder dreigen te gaan. Die mensen zouden blijkbaar hun heil moeten gaan zoeken bij de meest gestresseerde omgevingen die er te vinden zijn.
    Niets mag ons tegenwoordig nog verbazen.
    Maar wie weet: misschien kunnen die patiënten tijdens hun verblijf ook even de handen uit de mouwen steken en de boer een beetje ontlasten, zodat ook die wat minder onder de stress en werkdruk te lijden heeft. Iedereen wint erbij!

    29-02-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (11 Stemmen)
    Categorie:Cursief
    >> Reageer (0)
    28-02-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Paniekvirus: 1 maand later

    Zowat een maand geleden, eind januari, bij het begin van de Corona-paniek, heb ik al eens mijn bedenkingen neergeschreven bij de enorme heisa rond het nieuwe virus "Covid-19". En nu, eind februari, is mijn verbijstering alleen maar groter en sterker geworden: ik begin me héél erg af te vragen wat er nu eigenlijk écht aan de hand is. Want niemand kan mij ervan overtuigen dat de hele wereld compleet is stilgevallen omwille van wat in essentie gewoon een variatie op de klassieke griep is.

    Vorige week nog was er een bijdrage op de radio van een specialist uit het UZ Gent, en die man wist mee te geven dat de huidige "epidemie" in vroeger tijden, pakweg 20 jaar geleden, gewoon als een ietwat fellere griepepidemie zou beschouwd geweest zijn. Maar met de huidige laboratoriumtechnieken heeft men het virus geïdentificeerd als een ander virus dan influenza, en heeft men het "Covid-19" genoemd.

    En zie: bij influenza zou men volstaan hebben met de klassieke waarschuwingen en voorzorgsmaatregelen in de stijl van handen wassen en bij voorkeur regelmatig inwrijven met ontsmettende alcohol, papieren zakdoekjes gebruiken en weggooien, niet in je handen niezen of hoesten, en contact met anderen vermijden als je je echt ziek voelt.

    Maar omdat het virus een andere naam gekregen heeft, is de hele wereld opeens tot stilstand gekomen, en de media zijn compleet dolgedraaid. Fabrieken sluiten en sturen de mensen verplicht op vakantie. De wereldhandel is volkomen aan het blokkeren. Vliegtuigen blijven aan de grond. Allerlei goederen worden schaars. De economische groei vertraagt spectaculair. De aandelen kelderen op alle beurzen wereldwijd. Belangrijke economische sectoren krijgen enorme klappen. Hele steden worden in quarantaine gesloten. Massabijeenkomsten worden afgelast. Zélfs de Olympische Spelen komen in het gedrang. En in de media (kranten, radio én tv) lijkt het alsof we op een regelrechte catastrofe afstevenen.
    Als het zo verder gaat, katapulteert Corona ons terug naar de Middeleeuwen.

    Vandaar opnieuw mijn verbijsterde vraag: "Hoe komt dat? Vanwaar die paniek? Vanwaar die overtrokken reacties? Waarom volstaan de gewone waarschuwingen en voorzorgen niet?"

    Vooral de media zorgen georkestreerd voor een toenemende hysterie. Wellicht omdat ze het nieuws zo spectaculair mogelijk willen brengen, want dat lokt lezers of kijkers. Als ze dit als een doodgewone griep-variant zouden behandelen, dan haken de kijkers of lezers misschien wel af. En dus zie je op het nieuws boodschappen in de stijl van: "Aantal besmettingen in Italië neemt angstwekkend snel toe!" Dat "angstwekkend aantal" blijkt dan 165 te zijn. En: "in het Midden-Oosten is er een enorme toename": dat gaat dan over bijvoorbeeld 61 mensen in Iran. Of: "Over de hele wereld zijn er al méér dan 83.000 mensen besmet", en: "Het aantal dodelijke slachtoffers wereldwijd is al gestegen tot 2850".
    En de meest paniekerige van allemaal: "Het corona-virus is al tot op 10 km genaderd!"
    Om het allemaal nog een extra spectaculair accent te geven, worden zelfs al vergelijkingen met de pest boven gehaald: "De geschiedenis lijkt zich te herhalen", waarbij verwezen wordt naar de ravage door de middeleeuwse pest. Waar dat goed voor zou kunnen zijn, ik heb geen idee. Dat het de paniek nog zal doen toenemen, dat is wel zeker. Maar misschien is dát wel precies de bedoeling?
    Als je de teneur van al die berichten moet geloven, dan is het einde van de wereld nabij. En dan valt alles inderdaad stil. Met dank aan de media! Elke dag opnieuw gaat een derde van het nieuws over Corona. Is er dan écht geen ander nieuws te melden, dat van méér belang is en wél relevant?
    (Zo is bijvoorbeeld in India nog altijd de volksopstand bezig naar aanleiding van de wet die staatsburgerschap toekent aan inwijkelingen, behalve als die moslim zouden zijn. Elke dag vallen daar méér doden dan door Covid-19, maar niemand heeft er aandacht voor.)

    En hoe zit het ondertussen met de griep? Niemand spreekt over de (jaarlijkse) griepepidemie. Is er dan geen griep, misschien, dit jaar? Misschien is het influenza-virus ondergedoken uit angst voor Covid-19? Of heeft het influenza-virus zich in quarantaine geplaatst tot Covid-19 weg is?

    De realiteit is dat we ook dit jaar weer een griepepidemie (gehad) hebben, zij het iets milder dan de vorige jaren. Op het hoogtepunt van de griep waren er in ons land elke week zowat 55.000 mensen met griep-symptomen; nieuwe besmettingen dus. Over het hele griepseizoen, dat zowat 12 weken duurt, zijn er bij de voorbije (milde) epidemie dus minstens 350.000 Belgen besmet geweest met influenza; dat is 3% van de bevolking. Dat gaat dan over België alléén, een landje met zowat 11 miljoen inwoners. Op wereldschaal zouden dat er 200 miljoen zijn. En bij het vorig griepseizoen waren er in België alleen al minstens 2000 griepdoden.
    Niemand maakt zich daar zorgen over: de media zwijgen erover, en de wereld draait gewoon door zoals voorheen. Ik heb nog geen enkel alarmerend of paniekerig nieuwsbericht gezien over het "grote aantal griepslachtoffers". Maar bij 80.000 besmettingen door Covid-19 raakt de hele wereld in een collectieve kramp.

    Nee, ik begreep het niet bij het begin, eind januari, en ik begrijp het nu nog véél minder.

    Behalve als er hier een verborgen agenda achter zou zitten die wij niet kennen, houdt dit allemaal totaal geen steek!
    Er is wel één ding héél erg louche aan dat virus: het komt uit China! Alles wat uit China komt is per definitie fout en verdacht. Behalve als we het bij Ali-Express besteld hebben.

    28-02-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (9 Stemmen)
    Categorie:Covid
    >> Reageer (0)
    27-02-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wiet voor iedereen?

    Meer en meer hoor je (liberale) stemmen opgaan die pleiten voor het legaliseren van softdrugs. Zelfs afscheidnemend voorzitster Gwendolyn meent dit nu als een goed idee te moeten lanceren.

    Met als voornaamste argumenten: dat je de strijd tegen drugs toch nooit kan winnen, dat softdrugs al bij al niet zó gevaarlijk zijn of nefast voor de gezondheid, dat alcohol tenslotte al even verslavend en kwaadaardig is maar toch legaal te verkrijgen, en dat de staat een mooi graantje zou kunnen mee pikken aan belastingen als drugs legaal zouden verhandeld worden.
    Het klinkt "wijs", maar het is onzin en gevaarlijk populistisch.

    Als je bedenkt dat de strijd tegen tabak en nicotineverslaving volop woedt, en dat er meer en meer ingezet wordt op het rookverbod (in publieke gebouwen, op openbare plaatsen, in de nabijheid van kinderen, enzovoort), en dat de verkoop van tabaksproducten alsmaar strenger beperkt wordt, dan is het te gek voor woorden om de verkoop en het gebruik van softdrugs vrij te maken.

    "Hoe oud ben je, manneke? 16? Okee. Sigaretten kan je niet krijgen, maar een zakje wiet wel."
    En idem voor de strijd tegen het alcoholmisbruik: de controles worden alsmaar intenser, er is een nultolerantie voor het rijden onder invloed van alcohol, de verkoop wordt steeds sterker aan banden gelegd. Omdat de schadelijke gevolgen onmiskenbaar zijn.
    Maar softdrugs, die zouden we dan weer vrij laten verhandelen? Vermoedelijk om dan binnen dit en 15 jaar nieuwe campagnes te moeten lanceren om het cannabisverbruik te ontmoedigen en te beperken.
    Wie verzint zoiets?
    Des te meer omdat er meer en meer aanwijzingen zijn dat waar tabak een verwoestend effect heeft op onze longen, cannabis bovendien ook een erg negatief effect heeft op onze hersenen. Zijn de voorstanders van het legaliseren van softdrugs dan zó kortzichtig dat ze er de immense gezondheidsrisico's maar bij nemen? Want het staat buiten kijf dat het legaliseren van drugs een boost zal geven aan het gebruik ervan, en dat dus het aantal mensen dat zal lijden aan de negatieve gevolgen van drugsgebruik ook drastisch zal stijgen. De vermeende "winst" voor de staatskas zal helemaal opgeslorpt worden in toenemende kosten voor gezondheidszorg.

    Eén van de "sterkste" argumenten voor het legaliseren van softdrugs, is dat het demoniseren van alcohol in de jaren dertig van de vorige eeuw ook geen zier uitgehaald heeft. Het enige resultaat was dat rond de verkoop en de productie van alcohol een heuse misdaadgolf is ontstaan, terwijl het gebruik even problematisch is gebleven. Maar daarmee wordt de valse indruk gewekt dat de drugsmaffia en drugsgerelateerde zware criminaliteit alles zou te maken hebben met de productie van illegale softdrugs. En dat dus het probleem van drugscriminaliteit zou opgelost zijn door marihuana of hasj te legaliseren.

    Daar draait het dus niet om! Het grote geld, en de grote bendes, dat draait om harddrugs, genre cocaïne, heroïne of ecstasy. De zware criminaliteit draait om dat soort vergif, en ik kan me niet voorstellen dat iemand zou zeggen: "Laat ons dat ook maar legaliseren."

    En wat de voorstanders van het legaliseren van softdrugs gemakshalve ook vergeten, is dat elke verslaving "onverzadigbaar" is: je hebt steeds "méér" nodig om de gewenste roes te bereiken. Dat is bij een alcoholverslaving zo, en dat is ook bij drugs zo. Dat impliceert dat een verslaving aan softdrugs vroeg of laat escaleert tot een behoefte, en uiteindelijk een nieuwe verslaving, aan harddrugs. Ik neem aan dat niemand, ook niet de voorstanders van het legaliseren van cannabis, het in zijn hoofd zou halen om te beweren dat harddrugs onschuldig zijn en "eigenlijk geen kwaad kunnen".

    Wie de deur wagenwijd open zet voor softdrugs, zet meteen ook de deur op een kier voor harddrugs. Zelfs de meest vrijgevochten "liberaal" kan dát toch nooit als bedoeling hebben?

    27-02-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (11 Stemmen)
    Categorie:Belgische politiek
    >> Reageer (0)
    25-02-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een zak Mosselen

    Het moet in het tweede jaar van mijn universitaire studies geweest zijn. Ik was samen met mijn vriend Pol te voet onderweg van café "El Gringo", in de Sint-Pietersnieuwstraat, naar onze studentenkamer in Home Astrid aan de Sterre. Het was in de vroege uurtjes, zo rond 2 uur 's morgens, en we waren gehaast om toch nog een beetje slaap te kunnen halen vooraleer we naar de lessen zouden moeten gaan.

    Maar opeens zagen we een grote jutezak op straat liggen: het bleek een zak verse mosselen te zijn, vermoedelijk van een camion gevallen. Wij hebben niet geaarzeld en hebben die 15 kg zware zak mee gezeuld naar ons kot. De volgende dag was er op Home Astrid een mosselfestijn op de verdieping waar Pol zijn kamer had. (Helaas voor mij lustte ik toen nog geen mosselen.)
    Ik heb me later toch afgevraagd of de mensen rondom ons in de loop van de volgende dagen die indringende mosselgeur in onze kleren niet zouden geroken hebben, want we hadden tenslotte wel anderhalf uur met die kletsnatte mosselzak rondgelopen. Maar misschien was de mosselgeur gecamoufleerd door de tabaksgeur waar onze kleren totaal van doordrongen waren na drie of vier uren in die bruine kroeg? Want "bruin" mag hier wel letterlijk genomen worden: in "El Gringo" moest  je op de tast je weg zoeken doorheen de tabakswalm, want iedereen zat te roken alsof zijn/haar leven ervan af hing. Het hoorde bij de gesprekken en discussies, toen: de (zelf gedraaide) sigaret constant in de aanslag.
    Ik vermoed trouwens dat de stank in onze kleren niet alléén van tabak afkomstig was, want er werd in die tijd in een bruine kroeg wel nog iets anders gerookt. We spreken immers over de vroege jaren 70 van de vorige eeuw: de tijd van de hippies, weet u wel. Vrije liefde, experimenteren met "geestverruimende substanties", opstandigheid tegen de vorige generatie die alles "naar de kloten had geholpen", alles doen wat volgens de gangbare normen van "de materialistische bourgeoisie" niet mocht. Want de vorige generatie, die had werkelijk alles verkeerd gedaan. (Dat klinkt precies als een speech van Greta Thunberg.)
    Ik was alléén uiterlijk een "ware hippie", met mijn schouderlange weelderige lokken. Maar voor de rest paste ik eigenlijk niet goed in dat tijdsbeeld, ik was een anachronisme. Want "de vrije liefde", daar deed ik niet aan mee, omdat ik toen al overtuigd was dat seks niet kán als er geen diepere gevoelens van liefde bij komen kijken; ik liet de ongegeneerde avances van sommige studentinnen dus aan mij voorbij gaan, en gunde Pol alle kansen om daarvan te genieten. En ook de "geestverruimende substanties" waren niet aan mij besteed; ik had geen zin om mijn hersenen kapot te maken, en ik had er hoe dan ook niet het geld voor.

    Hoe kom ik nu eigenlijk op dit verhaal?

    Ik moest eraan terugdenken toen ik op de VRT-nieuwssite een berichtje zag over die sukkelaars die geprobeerd hadden om een paar zakken euromunten te stelen uit de Koninklijke Munt. Ik voel wel enige sympathie, en medelijden, voor die onfortuinlijke prutsers. Niet zozeer omdat ze zich hebben laten pakken, maar vooral omdat hun buit totaal geen waarde had: de zakken waren gevuld met beschadigde muntstukken die je nergens meer kan gebruiken.
    Stel je voor dat hun avontuur geslaagd was geweest, en ze waren thuis gekomen met 15 kilogram munten, in de veronderstelling een goeie 2000 euro rijker te zijn. En dan vast te stellen dat hun schat waardeloos was.
    Wat hadden ze dan moeten doen? Ermee naar het containerpark gaan, veronderstel ik.
    "Goeiemorgen, meneer. Ik heb hier een paar zakken met metaalafval. Waar kan ik die kwijt?"
    "Dat hangt een beetje af van de metaalsoort, meneer. Mag ik eens zien?"
    Schoorvoetend en een beetje angstig opent de man zijn plastiekzakken.
    "Okee. Dat mag in de container met Oude Metalen. Hier aan deze kant van de weegbrug, in het niet-betalend gedeelte."

    De identiteit van de daders is niet vrij gegeven. Het zou mij niet verwonderen als het ambtenaren van het kabinet van de ministers De Croo en/of Clarinval zouden geweest zijn, in een poging om op die manier het gigantische gat in de Belgische begroting een beetje kleiner te maken.

    Want al bij al: de gemakkelijkste manier om de begroting op orde te krijgen, is nog altijd gewoon het geld te pakken waar het gemakkelijk te halen is.

    25-02-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (10 Stemmen)
    Categorie:Cursief
    >> Reageer (0)
    23-02-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het Dak van de Wereld

    Heeft u vorige lente ook die hallucinante beelden gezien van bergbeklimmers in de Himalaya, die letterlijk in een file stonden aan te schuiven om de Mount Everest of één van die andere reuzen te beklimmen?

    Afgezien van de vreemde vaststelling dat tegenwoordig blijkbaar zowat iedereen zich geroepen (en bekwaam) voelt om aan dat soort beklimmingen te beginnen, had ik vooral de bedenking: dit zijn de mensen die op de autosnelweg met hun luxe-auto doorheen de files slalommen omdat ze gehaast zijn en geen tijd willen verliezen, en nu staan ze aan te schuiven in de bittere kou en in onmenselijke weersomstandigheden. Want laat daar géén misverstand over bestaan: een beklimming op die hoge bergtoppen is géén vakantie, het is afzien! De kou, de wind, de ijle lucht, de inspanningen: wie daar niet grondig voor getraind is en er zich niet intens op voorbereid heeft, komt daar niet ongeschonden uit. En als je dan bovendien ook nog eens uren moet staan wachten in die ijskoude wind, terwijl je neus aan het afvriezen is, dan is de kans op een foute afloop echt wel héél reëel.
    Wie doet zoiets? En waarom? Nood aan zelfbevestiging? De behoefte om zich tegenover je bekenden te bewijzen? Macho-mentaliteit? De drang om je grenzen te verleggen? Ik zou het niet weten. Het zijn allemaal impulsen en ideeën die mij alvast helemaal vreemd zijn en die ik moeilijk kan begrijpen.

    Maar goed: velen voelen zich blijkbaar geroepen. Ze doen maar. Wat kan het mij schelen.

    Ware het niet dat ze daar allemaal samen een ongelooflijke massa troep achterlaten. Tonnen vuilnis en afval die het laatste restje ongerepte natuur op onze aarde verkrachten: in de eerste helft van 2018 alleen al minstens 16.000 kilo. Zelfs het dak van de wereld is niet veilig voor onze drang tot nestbevuiling.
    Al moet ik daar meteen een kanttekening bij maken: het topje van de wereld was sowieso al flink vervuild door de mens, lang voordat de grote massa zich geroepen voelde om de steile weg omhoog te kiezen. Er zijn in de ijsschotsen van gletsjers op méér dan 7000 meter hoogte, sporen gevonden van giftige stoffen zoals Cadmium of Nikkel die daar terecht gekomen zijn via de wind. Vanuit onze streken de lucht ingeblazen door de verbranding van kolen tijdens de eerste industriële revolutie, in de 18de eeuw al. Of door het afbranden van bossen om plaats te maken voor de groeiende menselijke populaties.

    Maar niet alleen op die onherbergzame bergtoppen laten wij onze vervuilende sporen na: ook in de uiterste poolgebieden is er geen ongerepte natuur meer te vinden. Nog afgezien van de totaal onverwachte restanten van micro-plastics in het verre poolijs.

    De race om de ondergrondse rijkdommen van de poolgebieden te exploiteren, woedt van jaar tot jaar steeds heviger: ook daar zal de hebzucht van de mens alles wat nog zuiver is komen verpesten.
    Donald Trump heeft alvast het plan aangekondigd om in Groenland een Amerikaans consulaat te openen, nadat zijn poging om het eiland te kopen afgeketst werd. Kwestie van dichterbij te zitten als het er zal op aankomen de bodem onder de smeltende ijsvlaktes op de Noordpool leeg te roven. En ook de Russen hebben hun hebberige tentakels al uitgespreid om hun deel van de koek niet te missen.
    Een nieuwe "koude oorlog" is in de maak; letterlijk dan.

    23-02-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (9 Stemmen)
    Categorie:De wijde Wereld
    >> Reageer (0)
    22-02-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een Jongen of een Meisje?

    Hoe je het ook draait of keert, bij elke zwangerschap is het toch een prangende vraag: "Wordt het een zoon of een dochter?"

    Er bestaan talloze theorieën en volkswijsheden die zouden moeten helpen om dat te voorspellen, of om achteraf een verklaring te geven. De ene klinkt al méér wetenschappelijk onderbouwd dan de andere, maar blijkbaar zijn ze geen van alle sluitend.

    De meeste "wetenschappelijke" theorieën gaan ervan uit dat het allemaal met onze genen te maken heeft, omdat dat voor héél veel van onze lichamelijke en psychische kenmerken wél het geval is: de kleur van onze ogen, het lelletje van onze oren, onze aangeboren intelligentie. Sommigen denken dat het de genen van de vader zijn die het geslacht van de baby bepalen. Anderen denken dat het meer algemeen de genen van de beide ouders zijn: het geslacht van de baby zou dát zijn dat het grootste evolutionaire voordeel haalt uit de genen van de ouders. Zo zouden de kinderen van grote ouders eerder jongens zijn omdat het evolutionair gezien belangrijker is voor een jongen om groot en sterk te zijn, en "mooie" ouders zouden dan eerder meisjes krijgen omdat schoonheid voor een meisje belangrijk werd geacht om de kansen op een nageslacht te vergroten.

    Er zijn er ook die denken dat het moment van de conceptie bepalend is, omdat de hormonenspiegel van de vrouw variabel is, en het geslacht van de baby van die hormonen zou afhangen.
    Een andere theorie gaat ervan uit dat de ideale verhouding tussen mannen en vrouwen 1 op 1 is: in een gezonde samenleving zijn er evenveel mannen als vrouwen. Dat zou dan ook gelden binnen een familie. En als er dus op een bepaald moment een onevenwicht ontstaat, dan zou op één of andere manier een sterke voorkeur ontwikkeld worden voor geboortes van kinderen met het geslacht dat in de verdrukking is geraakt: als er bijvoorbeeld binnen een familie op een bepaald moment veel meer meisjes dan jongens zouden zijn, dan zouden er nadien méér mannelijke baby's geboren worden. Dat lijkt me erg twijfelachtig, want hoe zouden de ei- en zaadcellen van een man en vrouw kunnen weten dat er al té veel van de ene of andere soort is in hun familie?
    Er is ook een wetenschappelijke strekking die eerder naar externe factoren wijst. Zo zouden voedseltekorten in een samenleving leiden tot een groter aantal meisjes bij de geboortes. Misschien omdat meisjes in de regel minder voedsel verorberen dan jongens? En de klimaatveranderingen van de laatste jaren zouden de geboorte van jongens meer waarschijnlijk maken. Omdat die beter tegen de warmte kunnen? Dat lijkt me eerlijk gezegd allemaal behoorlijk ver gezocht.

    En dan is er ook nog de astrologie: het geslacht van de baby zou bepaald worden door de stand van de maan en van de planeten bij de geboorte van de moeder en bij de conceptie van de baby. Voor wie daar in gelooft: er bestaat een heuse eeuwenoude Chinese conceptiekalender die zegt wanneer de papa en mama aan de slag moeten gaan als ze een jongen willen, en wanneer het dé moment is om een meisje te maken.

    Ik heb zo het idee dat je dan evengoed bij een waarzegster kan binnen stappen. Maar voor wie interesse heeft: tik maar eens "Chinese conceptiekalender" of "Chinese geslachtskalender" in op Google.

    De meest betrouwbare theorie lijkt mij de befaamde MGS-theorie, of voluit: "Multiplicative Gender Switch". Dat is een gesofisticeerde theorie die heel sterk onderbouwd is; ontwikkeld, trouwens, door een Vlaamse deskundige terzake. Om deze theorie uit te leggen, is een zekere kennis van de hogere wiskunde vereist, maar ik kan het proberen met een eenvoudig voorbeeld.

    Stel dat er in een gezin 6 kinderen zijn; de oudsten zouden bijvoorbeeld twee jongens zijn, de volgende kinderen twee meisjes, en dan weer een jongen en tenslotte nog een meisje. Dan stelt de MGS-theorie dat, als er kleinkinderen komen, de 4 oudste kleinkinderen meisjes zullen zijn, de volgende 4 zouden jongens zijn, dan weer 2 meisjes, en tenslotte weer 2 jongens. En bij de volgende generatie keert het dan weer om: eerst 8 jongens, dan 8 meisjes, dan weer 4 jongens en tenslotte opnieuw 4 meisjes. Begrijpt u? Bij elke volgende generatie keert de volgorde van de geslachten om, en wordt de sequentie verdubbeld.
    Maar zelfs deze theorie is uiteindelijk niet sluitend of feilloos gebleken.

    Want de waarheid is ontluisterend simpel: er is geen enkele logica of wetenschappelijke verklaring te vinden voor het geslacht van een baby. Het is gewoon puur toeval; het is een lotto.

    Er is maar één zekerheid: het wordt in elk geval één van de beide, ofwel een jongen ofwel een meisje. Dat staat vast. Al is zelfs dát niet altijd eenduidig met zekerheid te zeggen, en betekent het tegenwoordig uiteindelijk niets meer over het toekomstig geslacht van het kindje.

    22-02-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (9 Stemmen)
    Categorie:Cursief
    >> Reageer (0)
    21-02-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Social Media

    Ik ben niet écht een krak als het gaat over de Sociale Media: tweeten op Twitter heb ik nog nooit geprobeerd, en op Facebook kan ik een stukje tekst plaatsen en lezen wat anderen gepost hebben, maar daar houden mijn vaardigheden wel op. Ik heb een immense bewondering voor de mensen, jong en oud, die even vlot tweeten en posten als ik kan schrijven.

    Wie dacht dat de sociale media vooral de speeltuin zijn van de jeugd, die heeft het verkeerd voor, want blijkbaar zijn ook senioren daar ontzettend bedreven in. Het zijn heus niet alléén de jongeren bij wie de smartphone zo ongeveer aan hun hand lijkt te plakken.
    De meest beroemde twitteraar is heel zeker Donald J. Trump, president van het machtigste land ter wereld. Je zou misschien denken dat die man wel iets anders aan zijn hoofd heeft dan berichtjes op Twitter te lezen en te plaatsen, of filmpjes op Facebook. Maar niet dus. Blijkbaar is dat dé job van een president in Amerika: tweeten en posten. Iets anders doet hij niet. Wie dus de volgende president van de USA wil worden, zal zich in de eerste plaats moeten bewijzen als tweeter (of twitteraar?). Wie in de eerstvolgende presidentsverkiezingen Donald wil verslaan, zal hem in elk geval op Twitter moeten overtreffen.

    Het mooie (?) aan de sociale media is dat je er kan schrijven en beweren en "aantonen" wat je maar wil, zonder enige controle. Het hoeft helemaal niet "waar" te zijn, het hoeft helemaal niet te kloppen; je hoeft niets te bewijzen of te staven. Je moet het alléén maar tweeten, en daarmee wordt het automatisch "waar". Ook op Facebook of op Instagram kan je ongestraft een gemanipuleerd filmpje plaatsen als je iemand kapot wil maken. Je komt er zélf zomaar mee weg, zelfs als je iemand daardoor de dood zou in gejaagd hebben.

    Donald is daar een meester in! Donald, de gezworen bestrijder van de "fake media", is een genie in het plaatsen van fake berichten op de sociale media. Je moet het hem nageven: zoiets moet je maar durven.
    Zo heeft Donald het gepresteerd om op Facebook een video te plaatsen waarin voormalig vicepresident en democratisch presidentskandidaat Joe Biden 1 miljard dollar belooft aan de Oekraïense justitie om het onderzoek naar zijn zoon stop te zetten. Compleet gefabriceerd, schaamteloos gelogen, vals. Fake, dus. Maar het staat wél op Facebook, en het blijft op Facebook staan, ook al is ondertussen bewezen dat het manifest onwaar is. En als het op Facebook staat, moet het wel kloppen, denken velen dan.
    Trump heeft trouwens in de lopende campagne voor de komende presidentsverkiezingen al bijna 20 miljoen dollar uitgegeven aan reclame op Facebook. Met dát geld had hij véél andere, nuttige, dingen kunnen gedaan hebben!

    Donald is wel niet de enige met een rijke fantasie en een creatieve geest als het om "de waarheid" gaat. Veel andere politici spelen het spel even grof. Ik vermoed dat het eigen is aan het DNA van een politicus, om "losjes om te springen" met de waarheid?

    Zo heeft Emmanuel Macron het vorig jaar nogal bont gemaakt op Twitter, met een paniekerige foto over de gigantische bosbranden in Brazilië, kwestie van zijn goede vriend Bolsonaro de kast op te jagen. De foto in kwestie bleek in realiteit al te dateren van 2012, toen het Amazonewoud ook in brand stond zonder dat iemand daar wakker van lag.
    Bolsonaro is trouwens zelf ook niet vies van een beetje gemanipuleerde berichtgeving. Zo heeft hij het bestaan om op Twitter "bewijzen" te tonen dat het de ngo's zélf zijn die, met de hulp van Sting nota bene, het Amazonewoud in brand hebben gestoken, om op die manier aandacht te trekken in de hoop op verhoogde subsidies.

    Politici zijn helaas niet de enigen die het niet zo heel nauw nemen met de waarheid. Eigenlijk kan je stellen dat iedereen die schreeuwt om aandacht het af en toe weleens aandurft om hierbij over de schreef te gaan. Zélfs als achteraf blijkt dat het om "fake news" gaat. Of straffer nog: als het achteraf om "fake news" blijkt te gaan, dan krijgt de "dader" nog een keer extra aandacht. Zo was er, ook over de amazonebranden, een foto, op Twitter alweer, die gigantisch veel keer gedeeld is geweest, van ene Logan Paul, een populaire vlogger. Het aantal volgers schoot meteen de hoogte in. Naderhand bleek dat hij een foto uit 1989 gerecycleerd had. Toen dat "foutje" bekend raakte, werd de man wéér talloze keer genoemd. En het aantal volgers piekte opnieuw.

    Maar het misbruiken van de sociale media gebeurt ook op kleinere schaal. Gisteren was er bijvoorbeeld een bericht over een school in Vorselaar waar enkele leerlingen via de sociale media een pestcampagne waren begonnen tegen enkele leerkrachten van de school. Lafhartig verborgen achter een anonieme account dachten zij daar trouwens ongestraft mee weg te komen. Ze waren zich van geen kwaad bewust, was hun uitleg achteraf.

    De giftige invloed van de sociale media is trouwens niet beperkt tot opzettelijke leugens en bedrog. Ook bij goedbedoelde meldingen op Facebook kan de impact enorm zijn, en vernietigend. Dat heeft een man vorig jaar ondervonden nadat hij het aangedurfd had om enige relativerende woorden te plaatsen bij een filmpje over een hevige aanvaring tussen een trucker en een wielertoerist. De brave man, die alléén de gemoederen had willen sussen, kreeg meteen een karrenvracht haatberichten over zich heen. En ook zijn gezin werd geterroriseerd met vuiligheid en agressieve boodschappen.

    Ik blijf het herhalen: de sociale media, dat is het grootste gif dat ons ooit heeft bedreigd!

    21-02-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (9 Stemmen)
    Categorie:De wijde Wereld
    >> Reageer (0)


    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Archief per maand
  • 07-2021
  • 06-2021
  • 05-2021
  • 04-2021
  • 03-2021
  • 02-2021
  • 01-2021
  • 12-2020
  • 11-2020
  • 10-2020
  • 09-2020
  • 08-2020
  • 07-2020
  • 06-2020
  • 05-2020
  • 04-2020
  • 03-2020
  • 02-2020
  • 01-2020
  • 12-2019
  • 11-2019

    Gastenboek

    Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs