Dat je met een Camper het best NIET in stadjes zoals Porto rijdt.
De straatjes zijn er te smal, je rijdt en zoekt je te pletter naar een parkeerplaats en je vindt er geen. Dus het is blijven rijden op het gevoel terwijl je die stad niet kent. Driemaal komen we terug uit op een plein waar je absoluut NIET moet zijn, het is er aanschuiven en Campers zijn te traag voor Portugese chauffeurs.
De co-piloot denkt dat het naar rechts is en het blijkt naar links. Als we eindelijk aan de Kathedraal aankomen blijkt daar helemaal geen sprake te zijn van een Camperplaats zoals beschreven staat in onze gids. Ik ben het zat, draai om en rij naar een dorpje aan zee , buiten deze stad. Kunnen we nog altijd de bus nemen als we Porto willen bezoeken zeg ik tegen Sam. Onderweg zegt Sam dat in de gids wel staat dat er een Camping is in de stad. We doen een laatste poging, rijden terug, dat is ongeveer een uur, over de DOURO rivier de stad terug in en ook dat is fout. De camping is voor altijd gesloten zegt een man aan wie we de weg vragen. We rijden nogmaals via het plein Monumento A guerra Peninsular op weg naar Vila Nova De Gaia, de andere kant van de rivier. Op weg naar de Camping die en open is en aan zee ligt. We worden vriendelijk in het Engels onthaald, betalen 10 Euro voor de eerste nacht en nemen na een portootje voor onze Villa de bus naar Porto. Of ik mijn identiteitskaart wil geven voor inschrijving. No problem. Ik zoek ze maar bemerkt dat ik ze niet meer heb. Ik denk na , waar kan ik ze dan toch gestoken hebben? Denk na en ja hoor, die aap van de vorige Camping wist me wel te vertellen bij het afrekenen dat Braga de mooiste stad van Portugal was omdat hij vandaar kwam maar vergat mijn ID terug te geven. No probleem, zegt de vriendelijke jongen aan de receptie, ik bel de camping op en vraag ze op te sturen naar hier. Dat zal natuurlijk wel een paar dagen duren, gezien het vrijdag is , dus weekend en de snelheid van de Portugese post. Verder maken we ons daar geen zorgen om. We ontdekken Porto by night en geven ons over aan schoonheid en culinaire vreugde.
Dag 2 in Porto,
De bussen hier in Porto, die we nemen naar de stad, rijden als gekken door de smalle straatjes, een echte belevenis. Half onpasselijk en misselijk van het schokken , optrekken en draaien in de smalle straatjes komen we na 45 minuutjes aan in een prachtige stad.
Een zeer mooie ,andere stad, gelegen op een berg. Porto is anders, niet zo groot wel rijk aan mooie gebouwen, specifiek vooral de terrasjes aan en de Portboten in de Douro. Porto is zeer heuvelachtig. Niet te vergelijken met welke stad dan ook. We stappen goed door naar boven en beneden, bezoeken zoals alle toeristen CALEM, één van de vele porthuis en leren over de verschillen met wijn, de geschiedenis en de streek waar de druiven groeien, die zullen we later zelf ontdekken, zon 200 km van hier, de geschiedenis van de Britten die Port creëerden en proeven 3 verschillende Ports.
Uiteraard kopen we een flesje Port en een fles witte wijn die van de zelfde druiven gemaakt wordt maar een ander gistingsproces ondergaat. Vanavond genieten we in de Camper van Beiden. Moe zijn we van het stappen en ook wel het zeulen van de flessen. Voor morgen plannen we een trip met de hopper bus, een sightseeing tour met een bus waar je op en af springt waar je maar wil. De meisjes en ik deden dat al eens in Barcelona en het is een mooie formule, met een plannetje op zak met de haltes en de bezienswaardigheden kom je op de mooiste plekjes waar je te voet niet geraakt . Ik maak er ook shooting day van want vandaag liet mijn batterij van het fototoestel het afweten en deze stad biedt zoveel mooie hoeken, gebouwen en steegjes. En O ja en zoals beloofd vullen we onze blog aan, dat zal in café Majestiek worden, een sjiek café met een geweldige historie. Pure klasse en wifi.
Het Camperleven op een Camping in de buurt van Porto.
Het heeft wel iets grappig het ochtendgloren op zon Camping.
Eerst is er de absolute stilte. Ik zit buiten voor de camper op de stoeltjes en dito kleine tafeltje waarop mijn pc opstaat. Er is geen leven. Komt dat nu omdat ik een vroege vogel ben of omdat Camperbewoners meestal luie slapende mensen zijn. Iedereen slaapt nog denk ik maar stilaan komt er beweging. Vooral mannen beginnen dan met rommelen in de garage van de Camper. Er worden dozen uitgehaald en dingen verzet. Meestal s morgens wordt er ook de tuinslang aangesloten en de tank gevuld.
Met een wat huppelende beweging, joepie ik ben op vakantie en het is zo fijn om hier te zijn wordt er rond het vehikel gestapt om te checken of alles nog wel OK is. De kabel van de elektriciteit wordt uitgetrokken, het mannetje huppelt naar binnen en vervolgens komt ie weer naar buiten en wordt de kabel weer ingestoken in de stekker . Dan staat hij wat met zijn handen in zijn zakken te turen naar de verdeelkast maar dat is maar voor de bezigheid denk ik. Weer de garagepoort open en rommelen. Schroevendraaier zoeken om vijsjes vast te draaien aan de deur van de camper. Ik bedenk me dat ik niet echt zon rommelaar ben. Jean , onze Franse buurman uit Dyon heeft zijn garage vol gestapeld met dozen die mooi op elkaar passen, daar rond riemen en elastieken van allerlei soort zodat er niets kan omvallen tijdens het rijden. In onze camper hebben we voor zakken gekozen, die gooi je erin en je sluit de deur. Makkelijker vind ik. De quelle coté tu est, vraagt hij wat boers als ik hem begroet. Ik vertel hem in weinig woorden ons verhaal en hij zegt ah bon . In Dyon was het gisteravond 0 graden, en overdag 3, dan is het hier toch beter hé. Ik beaam dat het goed is hier in het zonnetje. Ook Marcel, de buurman van de buurman komt met buiten en opent zijn garage. Staan ze met zn twee te rommelen, ik observeer en noteer. Dan komen de dames naar buiten en staan wat te kijken en rond het vehikel te draaien. Hij loopt met emmertjes water naar de loosput , morst wat natuurlijk omdat de emmer overvol is met afvalwater en zij zegt dat ie voorzichtig moet zijn. Nu is de pret eraf voor de Camperman. Laat hem toch doen bedenk ik me. Moei u niet , een jongen wil frullen en daar hoort een plekje op zijn broek bij. Hij laat een scheet terwijl hij zijn laatste emmertje vult en kijkt een beetje mijn richting op. Zichzelf bedenkend, dat zal die meneer uit België wel niet gehoord hebben. Ik hoor het wel maar kijk niet, zo voelt ie zich wat comfortabeler. Mevrouw begint nu het matje uit te kloppen, want je brengt wat stof en zand binnen natuurlijk. Hij loopt nog 4 keer op en af met zijn emmertje en gaat dan de vuilnisemmer ledigen. Ik weet niet hoe het komt maar plots sta ik ook met ons vuilniszakje bij de container. Een mens moet proper zijn.
Maandagochtend, Porto
Wat geweldig is in de winter op een Camping in Porto is dat er geen hond is. Onze Franse campervrienden! zijn inmiddels vertrokken, vandaar al die heisa gisteren. Hier is er niemand op de conciërge na. Het buitenleven heeft wel niet de 40 graden zoals in de zomer maar er is wel vooral rust. Hier is het nu, we zijn 12 november; 15 uur zon 20 graden in de schaduw, in het zonnetje wel lekker warm. Ik ben net een douche weze nemen in de openbare douches van de camping en had warm water , ruimte en stilte voor mezelf. Ik denk dat dat ver zoeken is in de zomer. Ook de zee is van jou alleen. Op een paar joggers na en een fietser en de vissers natuurlijk ben je voor lange tijd alleen met de zee en kun je in gedachten verdwalen. Zalig als je die tijd hebt.
Gisteren zijn we aan onze daguitstap begonnen. Bij aankomst aan de fameuze brug zijn we met een Port en kroketten begonnen. We hebben opzettelijk niet de toeristen kant in het zonnetje gekozen maar de Local side waar je voor 1 euro een glas Porto drinkt en midden in een gezellige Portugese drukte zit. Voornamelijk mannen die een fles Port delen met elkaar. Zondag aperotime. We hebben de Op en Af toeristen bus genomen , The Vintage Tour, en Porto bekeken van beneden tot boven en weer terug naar het haventje beneden waar de meeste wintertoeristen het weer maken. Een prachtige stad. Oud en volks. De prachtige kathedraal en zij historische gebouwen en de was voor de raampjes van de bewoners Het eten is niet je dat, ofwel kiezen we de verkeerde restaurants , kan ook. Heb wel de indruk dat we een beetje behandeld worden als toeristen, zo zien we er natuurlijk ook uit. Je herkent ze de koppeltjes op reis van op 1 km afstand. Hij draagt een camera om zijn hals, zij een tasje en de map. Wij zijn niet anders zeggen we tegen elkaar.
In een cafeetje waar we internet toegang hadden bestellen we een wijntje, maar het inloggen vraagt veel tijd. Een Ier en een Bulgaarse dame die met een aantal vrienden het wereldrecord willen halen, with the speedboat around the world in 45 days en nu met hun boot naar sponsoring zoeken helpen ons om toch op het net te kunnen. Vriendelijke zakelijke jongen. In maart vertrekken ze om het guinnes record book te halen. Nu doen ze 60 steden aan , leggen hun boot aan wal en vragen 3 euro entree, zo willen ze geld verzamelen. De pers wordt ook uitgenodigd en deals afgesloten met sponsors. Dat het niet altijd van een leien dakje loopt is vanzelfsprekend. We wensen hen good luck in maart en met de sponsoringtour intussentijd en delen emailadressen. Het wordt laat , we eten bad food in dat internet restaurant en café en nemen de Zondagsbus terug naar onze camping. Hij staat er nog , dat geeft ons altijd een blij gevoel. Stel je voor?
Dinsdag 13 november,
Sam haar besluit staat vast, zij wil vandaag poetsen, dat heeft ze al wel een paar gezegd maar vandaag gaat het gebeuren. Best is dan dat ik er niet bij ben want Sam doet het zo nauwkeurig en t r a a g dat ik er nerveus van wordt dus best ophoepelen. Gepakt met mijn nieuwe rugzak met compartiment voor de pc en voor mij camera en telelens, een praktisch ding, ben er blij mee.
Ik loop op zoek naar details door de oude straten van deze mooie stad. Hoor een helikopter als ik sta te focussen op de lichtreclame van het Coliseu do Porto, de oudste theatertempel van Porto. Mijn kinderen weten dat ik van het geluid van helikopters houd. Vroeger zeiden ze wel s onze pa ziet graag élékopptterfilms. Met de zoom op scherp, wachtend tot ie in mijn vizier overvliegt bij de Art deco letters van de schouwburg zie ik een bordje op straat staan met Menu lunch executieve 11 Euro . De helikopter vliegt over maar niet binnen het bereik van mijn cameralens. Ik loop binnen in het restaurant O ESCONDIDINHO in de Rua Passos Manuel en ben blij verbaasd. Mooi interieur , klasse ober die me ontvang in perfect Engels, ik bestel een soepje, stukje vis met kool en aardappeltjes in olijfolie gebakken , appeltaart and een half flesje Vino verde. Allemaal voor de prijs van 11 Euro. In tegenstelling tot de gebakken kroketten en de cotoletta met een spiegelei er bovenop wordt ik hier eerste klas bediend. Aan een bijzettafeltje wordt mijn vis gefileerd, netjes een limoentje erop gelegd en ook het dessert wordt vanuit een dessertglaskar voorgereden. Ik voel me een prins. De ober beaamt dat dit het beste restaurant van Noord Portugal is , een familiezaak 2 jaar overgenomen door een Zwitserse familie, de kok was gestorven en nu gaat het stilaan weer beter. Hier moeten we nog eens terug komen. Porto, je kan er erg lekker eten , je moet dit soort restaurantjes alleen toevallig ontdekken .
Ergens ten zuiden van Viana do Castelo in Fao met een haakje boven de A. We hebben ons voorgenomen om ergens eens wat langer te blijven. Vooral Sam vindt elke keer weer opkrassen wat vermoeiend. Dat is het ook natuurlijk. Voor je vertrekt moet alles weer in de kastjes, de afwas gedaan, daar ziet ze nog het meest tegenop en natuurlijk als je zo ergens staat ga je ook niet gelijk je tuinstoelen uithalen. Je leeft met zon Camper toch wel wat hommeles, dus op straat. Onze ijskast zit nog vol dus we gaan een plaatsje zoeken waar we wel de tuinstoelen op het gras kunnen zetten en eens wat kunnen uitblazen.
Van dat mooie plaatsje aan het strand is voorlopig niet echt sprake. We zoeken wel een camping maar deze zijn of toe of gelegen op 3 a 8 km va het stadje ESPOSENDE.
We komen terecht op een camping de zo wat midden in een residentiële wijk ligt, mooie villas ook vakantiehuizen, eventjes lopen van een bakker en een restaurant.
Strand op 2 km.
We checken in en vragen waar we onze tank kunnen vullen oor we de camper op de plaats voor de campers kunnen zetten. Hij mompelt iets van WC en servicio in het midden van de camping, deze man doet zij best en we begrijpen ongeveer de helft. En dan gebeurt het natuurlijk. Wij begrijpen dat we met onze camper tot aan de toilettes moeten om water te tanken en rijden ons vast in het mulle zand. Ik probeer nog met de keggen eruit te geraken, een man wil alles zelf doen en pas als het niet meer kan hulp gaan vragen. Sam panikeert en zegt dat ze aan de jongens gaat vragen wat we moeten doen. Alras staan er 5 man te kijken en wij twee staan er wat bij. We begrijpen weinig van wat ze zeggen. De jongen van de balie, die wat Frans spreekt, de klusjesman die met schop de wielen vrijmaakt, de directeur van de kamping die er in zijn kostuumpje ook naar kijkt een campingbewoner, een van de enige hier, die ons vraagt of we geen Krik hebben, nu die hebben we niet en daar zal ook geen oplossing in zitten. Hij loopt weg en we zien hem ook niet meer. De president van de campingclub komt eraan. De jongens buigen zowat als ie spreekt en het lijkt de enige die er wat verstand van heeft. Hij belt een paar keer met zijn DSM en al snel, nu snel! we zijn wel een uur of 3 bezig geweest hoor, komt er een depanage wagen aan. De president hebben we intussen getrakteerd op een glaasje Spaanse wijn. De Depanage-jongens trekken ons vehikel uit het zand en het lijkt een makkie met zon kabel en katrol natuurlijk. We vragen hoeveel onze schuld is en hij gebaart van ach, we waren in de buurt. De president zegt iets wat we niet begrijpen en de man vraagt ons dan 20 euro. Ik betaal met graagte dit kleine bedrag en schenk hem een fles wijn voor de moeite. Ze glimlachen. Ik bied de president ook een fles aan maar hij weigert dat. Neen neen, ik zal morgen een fles Portugese wijn aan jullie geven. We aanvaarden zijn voorstel en voegen er aan toe dat wij dan voor de hapjes zullen zorgen. Het ijs is intussen gebroken en hij verteld honderduit over hoe prachtig zijn land is , en dat je in Portugal overal goed kan eten en dat we naar de kleine dorpjes moeten en Alicante heeft absoluut zijn voorkeur van mooiste provincie niet. Hij wordt een beetje onze vriend. In gebroken Engels,Frans, Spaans en vloeiend Portugees wil hij ons helpen om onze 6 weken die we hier in Portugal willen verblijven de beste uit ons leven te maken. Op onze vraag waar we hier in dit kleine dorpje wat lekkers kunnen eten doet hij een suggestie. Wel pas open om 7 uur. Als we kijken hoe laat het nu is konstateren we dat het winteruur, dus een uurtje terug, niet van toepassing is in Portugal. Pas op het einde van de maand zegt ie. We zetten onze horloge op de Portugese tijd en drinken een aperitiefje in afwachting. Tot onze verbazing staat hij ons op te wachten aan het restaurant en zegt iets wat we niet begrepen. Kom in de auto zegt hij, en Sam vraagt hij gaat ons toch niet ontvoeren? Hij brengt ons naar een beter restaurant. Wellicht wil ie ons de beste indruk van Portugal geven, nadat ie er zo overweldigd over gesproken had.
We bedanken hem vriendelijk en hij wuift ons uit met de boodschap morgen om 4 uur voor de Portugese wijn hé. We zijn blij, verbaasd, over deze man zijn vriendelijkheid.
Intussen ochtend hier op de camping en ik zit warempel in het zonnetje te schrijven. Zoeven broodjes gehaald voor het ontbijt en Sam ligt in bed te lezen. Het is halfnegen en ik kijk uit naar ons fietstochtje van straks . Op zoek naar de zee en natuurlijk naar spulletjes om de hapjes te maken.
Toen we Portugal inreden had ik een vreemd gevoel, het is anders dan Spanje , en de mensen versta je niet. Wat een handicap is voor ons . Ook had ik het gevoel dat ze norser waren maar na ons ongelukje gisteren en de kennismaking met enkele locals veranderd mijn eerste aanvoelen wel in de positieve zin. Het is de taal die mensen verbind. Als je ze niet kunt spreken is er geen verbondenheid en dat is wat een beetje tegenvalt. Ik neem meteen een woordenboekje en schrijf wat basis woorden en zinnen op. Kwestie van contact te kunnen leggen.
Ben een beetje teleurgesteld met de computer die ik gekocht heb. De helft van de tijd blokkeert hij bij het opstarten, internettoegang duurt ongelooflijk lang, de muis kan ik niet gebruiken, dus het is een beetje behelpen en vooral traag. Vervelend als je zoveel indrukken opdoet en ze wil vastleggen en dan veel tijd verspilt met deze elektrische doos die blokkeert. Ik besef ook wel dat tijdverspillen als je een jaar lang eigenlijk tijd zat hebt wat verwend overkomt. Misschien moet ik die gehaastheid die ik in me heb, zeker vergeleken met Sam haar traagheid wat milderen. We moeten niet zonodig elke dag rijden en we moeten nergens zijn vandaag of morgen. Onthaasten , na 3 weken onderweg voel ik de behoefte om meer op het ritme van de Portugezen te komen.
Ik neem de fiets en ga wat uitwaaien op het strand. Er is niemand.
The old man and the sea. Ik loop langs de branding en geniet van de eenzaamheid hier. Niemand, alleen wind,zand en die grote plas. Als ik terug aan de camper kom zit Sam te lezen. Het ontbijt staat nog op tafel en de tijd is gevlogen zegt ze . Het is haar dagje, lekker niksen en niet moeten rijden. Ik trek de luifel van de camper open en schrijf een brief. Maak mijn tekstje af voor de blog . En zover zitten we nu.
Als je zin hebt om af te komen geef een belletje. De tuintafel staat buiten de stoelen ook.
Fotos op de blog zetten lukt me voorlopig niet. Ik vraag Marieke om ze te decoderen naar Blog formaat dan is het natuurlijk prettiger om lezen. Lieve groet aan allen die dit verhaaltje lezen en als je zin hebt stuur via de blog een mailtje . Het zou plezierig zijn wat van je te lezen.
Rond 3 uur begin ik met de voorbereidingen van onze hapjes. Het wordt konijn op Vlaamse wijze met pruimen en wat kippen filets met look,ui en tomaat gebakken in oil olivo. We zetten de witte wijn koud. Antonio komt aanzetten met een Vino Verde zoals ie beloofd had en een dop voor onze watertank. Daar had ie gisteren al voor gebeld. Hij kan niet blijven, geen tijd zegt ie. Ik begrijp hem en beaam , hij werkt wij hebben vakantie. Ik ben wel wat teleurgesteld maar laat het niet blijken. Ben blij met zijn gastvrijheid. De dop van de watertank die hij was gaan kopen voor ons past niet maar die neemt ie terug mee. Jammer.
We degusteren de kip op Portugese wijze en het Belgisch konijn en genieten IN HET ZONNETJE, geweldig, van ons diner voor 3.
Sam is zoals altijd na een paar slokken wijn moe en gaat in Siësta zegt ze , ik kan niet om 6u30 in bed kruipen en ga naar het internetcafeetje, dat ik daarstraks gezien had, om onze blog aan te vullen en de mailtjes te checken. Zit met mijn rug naar de TV waar voetbal te zien is en schrijf mijn post berichtjes naar wie me lief is.
Gisteravond kwam een Portugees madammeke ( zwarte rok, zwarte bloes en zwart kapje ) met kar op de Camping vis verkopen. Heel charmant. Wij kopen 2 Dorade vissen , voor 4 Euro en grillen hem avond op de bbq.
Nuno, de klusjesman van toen we aankwamen en vastreden hielp me met het schoonmaken van deze grote vissen. Im a fischerman zegt ie en warempel hij maakt ze nog schoner dan ik. Raspt de schubben er mooi af en geeft me een Portugees recept om na het bakken de vis mee in te wrijven. Wat look, ui, peterselie, olijfolie en azijn. Hij smaakt heerlijk .
Hier zitten de reizigers,bedenk ik me, te lunchen om 3 uur in het zonnetje met heerlijke vis en Vino Verdé van onze vriend Antonio . Wat een feest. Laat de boeren maar ((duisse,) is een Limburgse uitdrukking betekent dorsen)) zeg ik, tegen mijn liefje, zij beaamt en zegt lekker schat die vis, lekker.
Het is intussen ochtend, 8 uur 8 november. Ik zit al buiten met mijn pc, ik kan niet zo lang in bed liggen . Het zonnetje komt op. Overdag is het lekker warm maar eens de zon gaat slapen koelt het snel af. 4 Keer per dag verwissel ik van kleren. s Morgens snel een dikke trui aan en lange broek, het is dan ijskoud in de camper als je uit het warme bed komt, eens half tien staat de zon mooi te stralen dan wordt het een korte broek en T shirt, en s avonds , dat kan al rond 5 uur zijn als de zon gaat zakken in de zee terug wat warme kleren. In bed slapen we naakt lekker warm onder het donsdeken.
Vandaag vermoedelijk onze laatste dag hier in Fao aan zee. Terug on Tour. Via Povoa de Varzin en Porto trekken we het binnenland van Portugal in opzoek naar de authentieke bergdorpjes en de druivelaars van de Verde streek. We zullen de Douro route volgen uit de Michelin gids.
Vermoedelijk zullen we in Porto wel een internet cafeetje vinden en weer connectie hebben.
Met zijn grote mooie Kathedraal en zijn souvenirs winkeltjes.
woensdag 31 oktober,
Deze stad, met weliswaar mooie oude gebouwen en een prachtige Parador* moet tegenvallen voor de pelgrims die weken en maanden te voet of per fiets onderweg waren.
Het is gewoon een oude stad waar het toerisme en dito winkeltjes, restaurantjes à la Rue de Boucher in Brussel en stalletjes welig tieren.
We genieten van een zalig zonnetje. Het is 21 graden en heerlijk op een terras zitten met een witte Chianti. Het is wat zoals Brugge verloren lopen en ontdekken.
We zijn toeristen vandaag en morgen.
Parador* : Zijn staatshotels -a la Relais et Châteaux die we kennen uit Frankrijk - meestal in historische oude mooie authentieke gebouwen ( hier in Santiago vermoedelijk een klooster van welleer naast de beroemde kathedraal. )
Santiago De Compostella,
1 november
De professor zit eenzaam in zijn kantoor, 4 hoog, vandaag op een vrije dag achter zijn pc te werken. Ik zie hem zitten door het dakvenster vanuit de Camper. We staan op de parking van de Universidad de Santiago De Compostella. Na mijn veelvuldige lessen als gastdocent aan de Universiteit van Antwerpen voel ik me hier wel wat thuis! Vandaag zijn we een dagje in de stad verbleven die vandaag meer toeristen telt dan gisteren. Gisteren kregen we ook tapas bij ons aperitiefje vandaag niets. sMorgens heb ik me in een internetcafeetje verwend met 2 lekkere koffies en onze blog aangevuld met de laatste impressies van de afgelopen dagen. Mails gelezen en beantwoord en me verwonderd hoe makkelijk het is om on line te zijn met het thuisfront hier, toch wel even weg van België. Dat zal wel iet altijd zo makkelijk worden. Marieke belde me net als mijn pc het begaf of ik kon chatten via MSN. Dat ligt me niet zo vertelde ik haar, ik word daar nogal zenuwachtig van. Je tikt iets in en alras verschijnt er een tekst die geen antwoord is op je vraag, terwijl je nog aan het bedenken was wat je wilde schrijven, het gaat me iets te snel. Ze lacht een beetje met me en ik lach mee. Het is een schat die dochter van me, vond mijn fotos mooi die ik doormailde en had meteen de mooiste als screensaver geplaatst. Mijn hartje smelt. Ik kijk er naar uit als ze komen met kerst naar Sevilla, die 2 prachtdochters van me. Je gaat toch een kerstboom zetten hé papa. Ik beaam, zo een mooi plastic boompje met gekleurde lampjes erin die je in de sigarettenaansteker steekt, lekker marginaal. Ja, dat doen we zegt ze.
Lieve meid.
Santiago is een mooie middeleeuwse stad en in tegenstelling tot wat ik gisteren dacht, dat voor de pelgrims deze nogal commercieel uitgebate middeleeuwse stad een teleurstelling zou kunnen zijn herzie ik vandaag dat beeld. Het gaat hem niet om het doel maar om de weg naar dat doel. Een beetje een levensmotto dat John ons kenbaar maakt bij het genieten vanmiddag van gebakken inktvisjes en sardines a la plancha op ons bord in een zijstraatje, iets weg van de massa. Are you also Caminos**? We zeggen iets in de trant van Yes, not realy, we are tourists crossing through Europe with a camper . Als ik hem vraag waarom hij een tocht van 800 km onderneemt van Saint Jean-Pied-de-Port in Frankrijk om hier in Santiago de Compostella aan te komen zegt hij dat het the journey is not the distination.
The peacefullnes die je ondergaat onderweg naar hier. Je komt jezelf tegen in de wondermooie dorpjes hier naartoe. Een man in zijn midlife die keuzes moet maken en een maand gaat stappen onderweg naar Santiago om antwoorden te vinden. Hij valt voor Noord Spanje zegt hij. Op zoek naar een plaats om terug in Europa te komen wonen, overweegt hij deze streek. Komende als Engelsman van Montreal in Canada naar Santiago. Ik wil hem nog vragen of dat te combineren valt met een job maar bedenk me snel dat dat de sfeer van het gesprek zou schaden. To Basic. Ik stel hem voor om zijn notas die hij zo mooi in een klein boekje aan het schrijven was toen wij naast hem op een terrasje plaatsnamen, mij door wilde mailen zo dat ik ze op onze blog kan zetten en hij zegt dat hij het wil overwegen. Hij lacht uitbundig als ik hem mijn kaartje geef met mijn emailadres, waarop ook de titel van mijn film Almost Happy staat. Goed gevonden zegt hij, zoals het leven, Almost.
Als zijn gegrilde Octopus op is en zij glas wijn leeg neemt hij afscheid en wenst me good luck with my almost movie.
**Camino: pad, weg, onderweg zijn. Camino is de benaming voor pelgrims onderweg naar Santiago
De zon is ondergegaan, nog wat mooie fotos gemaakt . Voor ik ga slapen kijk ik nog even naar een DVD van Sting, een geweldige vent . Zo zijn er wel meer waar ik fan van ben.
Ik haal ze allemaal in mijn gedachten. Van Veen en Toon natuurlijk, Paul Van Vliet, ook Cees mijn goede oude vriend, Jaques Brel maar Sting is wel absolute grote top. Ik geniet van zijn DVD waar hij vertelt dat musiceren met vrienden in zijn huis het meest geweldige is wat ie wil doen. Sam slaapt al een paar uur en ik wil nog niet in bed. Drink Chianti, geniet van mijn idolen en wordt lekker slaperig van de wijn.
Lang weekend, 3 november.
Op weg naar de Portugese grens. Het landschap veranderd al wat, huizen minder fraai, wel veel zon. Veel verkeer ook, deels door de smalle straatjes in de stadjes en deels ook door mensen die inkopen gaan doen voor het weekend. We volgen het bordje Carrefour ergens in een Centro Commercial. Inrijden via het enkel richtingstraatje naar beneden ging best eruit geraken niet meer. Door onze hoogte konden we niet door de uitgang. Hoe moet het dan in hemelsnaam? Een dame die bij de benzinepomp werkte wilde ons helpen zei ze en reed ons voor onder de stang waarop stond max.2m10 , ik stop natuurlijk en zij doet teken volg me maar! Dat was dus niet mogelijk, ze komt teruggereden en zegt dat ze een andere weg kent, volg maar. Dat doen we en een man houd ons tegen, dat is niet mogelijk met een camper zegt hij, ik probeer in mijn beste Spaans de man duidelijk te maken dat deze dame van carrefour is en ons wil helpen waarop hij wat geïriteerd zegt: Ik ben van Carrefour. Ik zal de man bellen vooraan de ingang dat ie het verkeer tegenhoud zodat u langs de ingang weer naar buiten kan. Gracias. Wat een toestanden. We rijden verder door het mooie landschap , ik stop even om de druivelaars te fotograferen waar warempel nog trossen druiven aanhangen, we zijn begin november !
We belanden in één van de lelijkste Campings die we al zijn tegengekomen. De kustlijn aan de baai van Bayona Playa staat vol met houten chaletjes op deze camping , allemaal naast elkaar, de Campers die hier mogen staan hebben alleen recht op een spleetje zee! We besluiten toch maar te blijven en dineren op zn Spaans voor zon huisje, waar niemand was onze gebakken sardines in olijfolie met sla en Belgische aardappelen.
Ja, er is meer dat we mee zeulen in de camper van thuis maar eigenlijk niet hadden moeten doen . First in First out is een regel in de horeca dus we eten ze op.
PORTUGAL, here we are
Zondag 4 november.
Wat een lekker weertje voor een Zondag. We rijden langs de kust dit mooie land in.
Ik mag hopen dat het in België ook een beetje van dit is. Het zal hier in het zonnetje 25 raden zijn en daarom eten we ook vanmiddag op een terrasje met een lekkere Vino Verdé . Deze wijn wordt gemaakt van jong geplukte druiven en is licht tintelend. Pas aangekomen in het eerste stadje van Portugal Viana do Castelo,
zoeken we zoals naar gewoonte een plaatsje om ons vehikel van 7 meter te zetten want met zon ding parkeer je natuurlijk niet overal. Even moeilijk, in de gids gaven ze een camperstaanplaats aan op het strand aan, dus wij verheugd maar vind dat maar eens. We worden al meten geconfronteerd met een taal-barriëre. Wij spreken tot nog toe geen letter Portugees en de Portugezen tot dusver zij aan wie we de weg vroegen geen letter Frans,of Engels. Zelfs het mondje Spaans is niet voldoende om ons te begrijpen. We krijgen wel een lange uitleg maar verstaan er niets van. Niets ! Allee over de brug naar rechts mag toch niet zo moeilijk zijn??
Daar was inderdaad ruimte zat tussen een chemisch bedrijf en een soort zand-cement-fabriek. Niet meteen iets wat we zochten. Het strand was een modderpoel dus daar bleven we niet staan. Het haventje dan maar.
We hebben en lekkere en veel vis is gegeten, onze eerste lunch in Portugal en zoals beschreven in de gidsen, de Portugezen houden van lang,lekker en uitgebreid lunchen op Zondag en de Siësta is verplicht. Dus Sam ligt al te knorren in bed. Ik maak nog wat fotos van een ondergaande zon in de haven waar we staan voor vannacht..
Ik heb signaal sterkte op mijn pc dus normaliter kan ik dan draadloos inloggen. Portugal doet vreemd. In plaats van onmiddellijk naar Gmail te gaan wordt ik gevraagd me in te loggen op een Portugese PT Wifi. Zit nu een uur te wachten na mijn inschrijving op een hotspot en het enige wat ik krijg zijn lokale servers waar chatters gebruik van maken, en wat ik niet wil is chatten met Portugezen. Klinkt wel of ik wat racistisch ben, helemaal niet, ik wil een mailtje sturen naar wie me lief is. Ik geef het een 2de kans, op hoop van zegen PT WI-FI na 50 minuten zonder succes.
Dinsdag 6 november 2007
Were are we?
Ergens ten zuiden van Viana do Castelo in Fao met een haakje boven de A. We hebben ons voorgenomen om ergens eens wat langer te blijven. Vooral Sam vindt elke keer weer opkrassen wat vermoeiend. Dat is het ook natuurlijk. Voor je vertrekt moet alles weer in de kastjes, de afwas gedaan, daar ziet ze nog het meest tegenop en natuurlijk als je zo ergens staat ga je ook niet gelijk je tuinstoelen uithalen. Je leeft met zon Camper toch wel wat hommeles, dus op straat. Onze ijskast zit nog vol dus we gaan een plaatsje zoeken waar we wel de tuinstoelen op het gras kunnen zetten en eens wat kunnen uitblazen.
Van dat mooie plaatsje aan het strand is voorlopig niet echt sprake. We zoeken wel een camping maar deze zijn of toe of gelegen op 3 a 8 km va het stadje ESPOSENDE.
We komen terecht op een camping de zo wat midden in een residentiële wijk ligt, mooie villas ook vakantiehuizen, eventjes lopen van een bakker en een restaurant.
Strand op 2 km.
We checken in en vragen waar we onze tank kunnen vullen oor we de camper op de plaats voor de campers kunnen zetten. Hij mompelt iets van WC en servicio in het midden van de camping, deze man doet zij best en we begrijpen ongeveer de helft. En dan gebeurt het natuurlijk. Wij begrijpen dat we met onze camper tot aan de toilettes moeten om water te tanken en rijden ons vast in het mulle zand. Ik probeer nog met de keggen eruit te geraken, een man wil alles zelf doen en pas als het niet meer kan hulp gaan vragen. Sam panikeert en zegt dat ze aan de jongens gaat vragen wat we moeten doen. Alras staan er 5 man te kijken en wij twee staan er wat bij. We begrijpen weinig van wat ze zeggen. De jongen van de balie, die wat Frans spreekt, de klusjesman die met schop de wielen vrijmaakt, de directeur van de kamping die er in zijn kostuumpje ook naar kijkt een campingbewoner, een van de enige hier, die ons vraagt of we geen Krik hebben, nu die hebben we niet en daar zal ook geen oplossing in zitten. Hij loopt weg en we zien hem ook niet meer. De president van de campingclub komt eraan. De jongens buigen zowat als ie spreekt en het lijkt de enige die er wat verstand van heeft. Hij belt een paar keer met zijn DSM en al snel, nu snel! we zijn wel een uur of 3 bezig geweest hoor, komt er een depanage wagen aan. De president hebben we intussen getrakteerd op een glaasje Spaanse wijn. De Depanage-jongens trekken ons vehikel uit het zand en het lijkt een makkie met zon kabel en katrol natuurlijk. We vragen hoeveel onze schuld is en hij gebaart van ach, we waren in de buurt. De president zegt iets wat we niet begrijpen en de man vraagt ons dan 20 euro. Ik betaal met graagte dit kleine bedrag en schenk hem een fles wijn voor de moeite. Ze glimlachen. Ik bied de president ook een fles aan maar hij weigert dat. Neen neen, ik zal morgen een fles Portugese wijn aan jullie geven. We aanvaarden zijn voorstel en voegen er aan toe dat wij dan voor de hapjes zullen zorgen. Het ijs is intussen gebroken en hij verteld honderduit over hoe prachtig zijn land is , en dat je in Portugal overal goed kan eten en dat we naar de kleine dorpjes moeten en Alicante heeft absoluut zijn voorkeur van mooiste provincie niet. Hij wordt een beetje onze vriend. In gebroken Engels,Frans, Spaans en vloeiend Portugees wil hij ons helpen om onze 6 weken die we hier in Portugal willen verblijven de beste uit ons leven te maken. Op onze vraag waar we hier in dit kleine dorpje wat lekkers kunnen eten doet hij een suggestie. Wel pas open om 7 uur. Als we kijken hoe laat het nu is konstateren we dat het winteruur, dus een uurtje terug, niet van toepassing is in Portugal. Pas op het einde van de maand zegt ie. We zetten onze horloge op de Portugese tijd en drinken een aperitiefje in afwachting. Tot onze verbazing staat hij ons op te wachten aan het restaurant en zegt iets wat we niet begrepen. Kom in de auto zegt hij, en Sam vraagt hij gaat ons toch niet ontvoeren? Hij brengt ons naar een beter restaurant. Wellicht wil ie ons de beste indruk van Portugal geven, nadat ie er zo overweldigd over gesproken had.
We bedanken hem vriendelijk en hij wuift ons uit met de boodschap morgen om 4 uur voor de Portugese wijn hé. We zijn blij, verbaasd, over deze man zijn vriendelijkheid.
Intussen ochtend hier op de camping en ik zit warempel in het zonnetje te schrijven. Zoeven broodjes gehaald voor het ontbijt en Sam ligt in bed te lezen. Het is halfnegen en ik kijk uit naar ons fietstochtje van straks . Op zoek naar de zee en natuurlijk naar spulletjes om de hapjes te maken.
Toen we Portugal inreden had ik een vreemd gevoel, het is anders dan Spanje , en de mensen versta je niet. Wat een handicap is voor ons . Ook had ik het gevoel dat ze norser waren maar na ons ongelukje gisteren en de kennismaking met enkele locals veranderd mijn eerste aanvoelen wel in de positieve zin. Het is de taal die mensen verbind. Als je ze niet kunt spreken is er geen verbondenheid en dat is wat een beetje tegenvalt. Ik neem meteen een woordenboekje en schrijf wat basis woorden en zinnen op. Kwestie van contact te kunnen leggen.
Ben een beetje teleurgesteld met de computer die ik gekocht heb. De helft van de tijd blokkeert hij bij het opstarten, internettoegang duurt ongelooflijk lang, de muis kan ik niet gebruiken, dus het is een beetje behelpen en vooral traag. Vervelend als je zoveel indrukken opdoet en ze wil vastleggen en dan veel tijd verspilt met deze elektrische doos die blokkeert. Ik besef ook wel dat tijdverspillen als je een jaar lang eigenlijk tijd zat hebt wat verwend overkomt. Misschien moet ik die gehaastheid die ik in me heb, zeker vergeleken met Sam haar traagheid wat milderen. We moeten zonodig niet elke dag rijden en we moeten nergens zijn vandaag of morgen. Onthaasten , na 3 weken onderweg voel ik de behoefte om meer op het ritme van de Portugezen te komen.
Ik neem de fiets en ga wat uitwaaien op het strand. Er is niemand.
De man and the sea. Ik loop langs de branding en geniet van de eenzaamheid hier. Niemand alleen wind,zand en die grote plas. Als ik terug aan de camper kom zit Sam te lezen. Het ontbijt staat nog op tafel en de tijd is gevlogen zegt ze . Het is haar dagje, lekker niksen en niet moeten rijden. Ik trek de luifel van de camper open en schrijf een brief. Maak mijn tekstje af voor de blog . En zover zitten we nu.
Als je zin hebt om af te komen geef een belletje. De tuintafel staat buiten de stoelen ook.
Fotos op de blog zetten lukt me voorlopig niet. Ik vraag Marieke om ze te decoderen naar Blog formaat dan is het natuurlijk prettiger om lezen. Lieve groet allen die dit verhaaltje lezen en als je zin hebt stuur via de blog een mailtje . Het zou plezierig zijn wat van je te lezen.
Zondag in SAN VINCENTE DE LA BARQUERA, in de provincie Cantabrië .Een plekje in het Costa Verde in het groene Spanje zoals beschreven in de gids.
Gisteren hebben we gereden van CASTRA URDIALE, over Santillana Del Mar, een historisch dorpje,waar de tijd bleve stille staan maar waar de toeristische machine volop draait ook in wintertijd.
We zoeken naar de Mar: de zee , maar dat bleek onjuist. Het dorpje ligt helemaal niet aan zee.
We namen een stop om wat te drinken en de nieuwsgierigheid te bevredigen. Mooi om er eens geweest te zijn.
Het beloofd een zonnige ZONdag te worden, we hebben gisteren de zon zien ondergaan in een mooie blauwe hemel en een volle maan bewonderd aan de andere kant van het firmament.
En ja vanochtend schijnt de zon over de surfers heen die hier al vroeg strandden en zich volop laten gaan op de grote golven. We nemen een Zondag vandaag dus dat betekent niet rijden, wat in het zonnetje wandelen en als het goed is eten we buiten. Ook de tijd nemen om wat bij-te schrijven op de webblog. Als we connectie hebben is het wel handig dat ik wat tekst klaar heb. Heb me trouwens gisteravond behoorlijk geërgerd over deze computer die blokkeerde, had flarden mooie woorden opgeslagen om te delen op de blog en deze machine deed het niet meer. Al snel ben je een paar uur kwijt door te klooien zonder resultaat. Diegene die me kent weet dat ik daar bijzonder gevoelig aan ben, als er iets niet werkt heb ik meer zin om de hele handel in zee te storten. Maar ja dat is natuurlijk geen oplossing. Dus ik ben maar geduldig beginnen klooien. Vanochtend bleek alles weer in orde.
Maandagochtend, 29 oktober
We worden wakker van het gekletter op het dak. Wat moedeloos open ik de gordijntjes en wat we hoorden wordt bevestigd. Het regent. Sam vraagt wat we hier een hele dag gaan doen op een natte wei.
Meer dan een wei is het niet. Gisteren leek het wel een reünieplaats voor surfers die met zn allen hadden afgestemd om op Zondag in het water te gaan glijden. Wel 25 autos met mannen in pakken en surfplanken op het dak streken neer in de duinen al van morgens vroeg. Vanochtend is de weide leeg. Ik loop naar het strand en zie voor de eerste keer een zee zonder surfers. Mistig mooi. Grote golven die water omhoog spatten in de verte, een grote mooie baai. Volgens de gids hoort deze provincie en zijn baaien tot de mooiste van de wereld. Ik kijk en bewonder, het is nat maar niet koud. Er groeien hier zelfs paddestoelen in de duinen, nooit gezien. De combinatie van veel vocht en warmte. Sam leest in bed het boek De Basis, een serie mooie kookboeken, ik schrijf wat en neem de kaart van Spanje. Sam ondervraagt me over keukentermen Wat is barderen en wat is Ciseleren en wat is dan een Chifonade ?
Ik beantwoord bijna alle vragen juist!
Lieve schat, hier op deze wei onze schoenen verslijten is geen optie. Als we onze weg zouden verder zetten langs de wat grotere wegen naar Oviedo, dat is halfweg Santiago, dan kunnen we misschien een LPG station vinden en onze tank volladen. In Spanje hebben ze nl een ander systeem om de propaangas aan te sluiten en volgens Spaanse Kampervrienden aan wie we wat uitleg voegen moet je een certificaat hebben. Dat kunnen we dus vergeten , de enige oplossing is onze tank vullen met LPG
Maandagavond 8 uur.
Vanavond zet ik Burt Bacherac op op mijn pceetje. Even uitblazen. Wat een dag. Sam ligt al in bed. We hebben zeker 7 uur gereden en zijn amper een eindje verder dan het plaatsje waar we vanochtend vetrokken. Op zoek naar LPG voor onze Bomba zodat we warm water hebben, kunnen koken en de verwarming aan kunnen zetten. Het werd een zoektocht van jewelste. Niet te vinden. We bellen Campsa Oil HQ op en daar krijgen we een adres, er zijn er namelijk maar 1 in heel de provincie hier. Nu een adres dat moet je kunnen verstaan aan de telefoon. Sam in haar beste Spaans gaf het beste van zichzelf maar de weg was eindeloos ingewikkeld om te vinden . Uiteindelijk na heen en weer gerij staan we voor een poort van het gasstation die volgens het plaatje aan het hekken terug open is om halfvijf. In Spanje sluiten de etablissementen tussen halfeen en halfvijf. De siësta, ook in de winter als het regent. We eten in afwachting iets in de Macro en lachen om onszelf. Hier zitten de Europa-reizigers die er ook een culinaire tocht van wilde maken. Lunch om drieuur15! in het restaurant van de Macro.
Eind goed al goed. We hebben onze gas, goed voor 3 dagen. Of ze de andere vestigingen kenden in Spanje waar we gas konden tanken? Kijk op internet zegt ie. Vriendelijk zijn de Spanjaarden niet. We rijden toch maar wat door om ergens aan zee te parkeren. Een 50 tal kilometer verder belanden we in een godvergeten plaatsje met een prachtig zicht op de zee, alleen te afgelegen vind Sam. Ik ben bang zegt ze als we zo alleen staan. We rijden tot in het dorpje en stallen onze sleurhut op een parking. Even de benen strekken zeg ik en we gaan samen het dorpje van 3 straten en een kerk in. We worden verrast door een mooi en authentiek dorpsplein. In het lokale cafeetje op het plein dat er uitziet alsof er de laatste 50 jaar niet meer geschilderd of gepoetst werd bestellen we iets en de sfeer stemt ons tevreden. We drinken een gin Tonic en een Wodka om te bekomen en zijn nogmaals verrast als we 3,50 dienen te betalen. Een glas wijn in een groot limonade glas betaal je hier 50 cent. Hier is het goed zeg ik, hier blijven we . Als ik onze budgettering bekijk; wat we voorzagen als dag-budget en wat we opsouperen dan zitten we eigenlijk goed. Er gaat wat veel geld naar diesel maar zolang we rijden is dat logisch. Straks als we zuidelijker en dus warmer zitten blijven we een poos staan en verbruiken we geen diesel dus dan compenseren we die uitgaven. Ja, wat budgetteren betreft dat is niet zo aan Sam besteed. Sam gaat voor de uitgaven, vrienden en kennissen van haar zullen dat beamen. Het huishouden daarentegen, daar maakt ze werk van, grondig en proper, het duurt allemaal wat lang maar het is goed gedaan. Dat moet ik wel zeggen, als ze eraan begint, als, dan is het grondig.
Ik probeer of ik op het Net kan maar hier zijn er geen netwerken geeft mijn pc aan. Hier is de tijd wat blijven stilstaan. Misschien moet ik wat meer in dit ritme me komen. Heb nogal de neiging om snel te gaan, dat bleek vandaag tijdens onze zoektocht . Ik maak me snel zenuwachtig als dingen niet vooruit gaan. Misschien dat we hier wat blijven om in dat ritme te komen. We bespreken het morgen tijdens ons ochtend overleg. Ik ga alvast voor de koffie koeken de stad in ?
Ochtend, rustig wakker worden.
Er is maar één pateseria en ze hebben koffiekoeken, lekker is wat anders, ook het brood is wat taai. We zijn natuurlijk verwend geweest in Frankrijk, maar er is ontbijt en koffie in de Camper. Lekker. We rijden wat verder waar we een prachtige view hebben over de Oceaan.
Sam wil wat poetsen ik wandelen langs deze fantastische beach.
Ik maak kennis met Alfredo, een man die dagelijks 7,5 km loopt langs dit strand en zegt dat dit het mooiste is wat je kan vinden. Er lopen 2 wat vreemde mannen in een soort kikforspak met waterdichte rugzak land het strand die door de spleten van de rotsen kruipen verder naar de woeste zee. Ik vraag Alfredo wat zij doen en hij zegt dat het waarschijnlijk 2 mensen zijn van de overheid of de professionele visvangst die gaan kijken waar de Barlicos groeien. Ik begrijp zijn Engels-Spaans niet zo goed. Hij leeft dan weliswaar wel 6 maanden
in Londen en 6 maanden hier in Cantrabrie maar toch begrijp ik hem niet. Een Barlico is een soort mosselschelpje dat zeer zeldzaam en dus duur is en dat geliefd is bij de inwoners aan de kust van Noord Spanje vooral met Kerstmis. Het mosseltje groeit op zeer moeilijk te bereikbare plaatsen. Je kan het plukken op plaatsen die alleen met eb te bereiken zijn maar dan net op het randje, dus het is plukken als de zee terugtrekt en dan zeer snel zijn wat de getijden zijn zeer lang en de zee zeer woest . Als de zee opkomt is het gelijk een paar tientallen meters dat het water op stroomt. De Barlico kan wel tot 500 euro per kilo gaan Plukken is strafbaar, alleen voor de professionele vangst. Ik ben toch benieuwd hoe dat vogeltje er dan uitziet en hij neemt me mee naar een plek waar ze groeien op dit woeste strand en plukt een jonge schelp voor me. Nu zijn ze klein zegt ie maar tegen december zijn ze wel 8 centimeter lang , je drukt waar het oranje kleurtje stopt, hij doet het voor en zuigt de mossel dan leeg. Delicatesse. Ik geniet verder van mijn wandeling en hij stapt met snelle tred verder op naar zijn kilometers voor vandaag. De zon schijnt lekker en we eten tapas op de strandstoeltjes met een weelderig zicht van zee, rots ,branding en strand.
Straks rijden we nog zon 150 km verder via de Noordelijke pelgrimsroute naar Santiago De Compostella.
woensdag 31 oktober, Santiago De Compostella. Met zijn grote mooie Kathedraal en zijn souvenirs winkeltjes.
Deze stad , met weliswaar mooie oude gebouwen en een prachtige Parador moet tegenvallen voor de pelgrims die weken en maanden te voet of per fiets onderweg waren.
Het is gewoon een oude stad waar het toerisme en dito winkeltjes en stalletjes welig tieren.
We genieten van de zalige zon, het is 21 graden en heerlijk op een terras met een witte Chianti, en verkennen de stad. Het is wat zoals Brugge verloren lopen en ontdekken.
We zijn toeristen vandaag en morgen. Tot hoors of mails, lieve groet Marc en Sam
Lieve vrienden, kennissen en ook toevallige lezers van onze blog.
Omdat we niet altijd connectie hebben met het wwweb kunnen we natuurlijk niet dagelijks updaten. Intussen zijn we een week on the road. Het went , zoals een vent zou een bekende Nederlandse column schrijfster schrijven, wel een camper daar moet je ook aan gewoon worden.
Donderdag, 18 oktober aan de haven in Croisic, Bretagne
Een klein mooi typisch Bretoens havenstadje aan de kust bij Saint Lazaire. Vanavond lekkere verse vis gegeten met flesje witte wijn in een quasi leeg restaurantje aan de haven . Zo hoort het in een desolaat winters stadje aan de ruige kust. Enigszins moe van het rijden, vandaag de kaap van 1000 km overschreden en 4 dagen onderweg, op zich valt het nog mee natuurlijk. Het moet wel nog wennen , leven en reizen in onze Camper. Zo hebben we ondermeer een 6 tal kussens mee en er zijn er 4 teveel. Dus elke avond worden die van het bed verhuisd naar de zetels vooraan. Ook met de jassen weten we zo geen blijf. Wat een gedoe. Sam is ook nog altijd moe van de verhuis en de hectische laatste dagen bij TNT. Ze slaapt veel, op zich natuurlijk niet zo erg , we hebben alle tijd. Ik schrijf wat en kijk vanavond al schrijvend uit op het haventje waar we geparkeerd staan. Gisteren was het met a view over Le Mont Saint Michel en de avond daarvoor een plaatsje in Normandie:, Honfleur ,waar we waarschijnlijk nooit meer zullen komen. Wel geweldig ergens aankomen, parkeer-plaatsje zoeken, iets gaan eten en op een paar passen er vandaan gaan slapen in onze camper. Morgenvroeg Croissants gaan kopen bij de plaatselijke boulanger, lekkere koffie zetten in de Camper en ontbijten met zicht op . We zijn Zondagskinderen en beseffen het. One year on the road.
Ochtendview bij Le Mont Saint Michel 18 oktober 2007
Vrijdag 19 oktober Saint-Hilaire de Riez,
De eerste keer dat ik echt het gevoel heb echt in een huisje te verblijven, een huisje
op wielen. Vrij groot en comfortabel. Vanavond lekkere groentjes bereidt. Witloof ( endive noemen ze het hier) carottes, paprika, champions, pommes de terre, ui en hamburger specialité de Normandie. Toen we de grens tussen Normandie en Bretagne, aan Le Mont Saint Michel, overstaken bedachten we ons om een souveniertje mee te nemen, die hebben we vanavond gegrild en verorberd. Lekker. Met ons tweetjes zagen we de zon vanavond, als aperitiefje, in de zee zakken. Ik heb de zon zien zakken prachtig ook met de geluiden van de branding .
Je kan het dirigeren, het geluid in stereo, als je de timing wat observeert. Mooi zo. 2 geliefden gezeten in het zand, dicht bij elkaar genieten van de ondergaande zon in Bretagne.
Het wordt middernacht. Mij liefje ligt al eventjes in bed terwijl ik nog wat schrijf.
Moeilijk om de draad terug te vinden in mijn scenario, vind dat het de plots maar niks is. Moet helemaal opnieuw beginnen; Ga het voor vanavond hierbij laten, als ik eens wat meer tijd heb ! om me te verdiepen schrijf ik verder, nu zijn we aan het reizen up to the south, straks zal het beter lukken.
Ik neem een kijkje buiten, wat een grote stilte hier. De grote beer staat te schitteren, de kleine vind ik niet. Rook een sigaretje en bedenk me hoe blij we zijn om hier vandaag te mogen zijn. Sam snapt het nog niet helemaal denk ik, maakt zich nog wat druk om ja waarom eigenlijk?
Zaterdag. De ochtend is kil, buiten 4 graden, binnen 7, dat is koud. Ik zet de heating aan en al snel wordt het aangenaam om toch maar uit het warme bed te komen. We worden hier wakker als het licht wordt en dat is deze tijd van het jaar pas om half acht. Het ochtendritueel; koffie zetten, douchen ontbijten duurt ook allemaal langer. Voor je het weet is het middag en ben je nog niet klaar om verder te rijden want dan moet de garage nog gesloten worden, er dient afgewassen te worden. De keggen, ( dat zijn platen om de camper waterpas te zetten ) moeten nog onderuitgehaald worden, en de tafel nog opgeruimd Thuis zet je die dingen in de vaatwasser , je neemt een snelle douche en voor je het beseft ben je al weg op weg naar je werk. De file neemt dan natuurlijk veel tijd in beslag. Daar hebben we hier geen last van. Dit weekend rijden we via La Rochelle naar Bordeaux. Wijntjes kopen .
24 oktober, Groeten from Bilbao
Bilbao of Bilbo in het Baskisch, een verschrikking.
Hoewel we het wisten da je met een Camper best niet in grote steden komt deden we toch een poging en dat werd zeer zenuwslopend. Enerzijds om een parking te vinden, want we wilden absoluut het Gugenheim museum zien, anderzijds om dat we niet echt een veilige plaats vonden, de stad weer uitgeraken. Een wirwar van kleine straatjes waar het echt niet doenbaar is om met ons 7 meter lange vehikel door te geraken zonder brokken te maken.
Ik ken mezelf als ik het gevoel heb rond te draaien in cirkeltjes en geen uitweg vind word ik lastig en mijn medepassagier krijgt het dan te verduren. Wat een pokke stad. Sam heeft het op haar zenuwen en spoort me aan om uit de stad te geraken wat ik al een halfuur tevergeefs aan het doen was.
Uiteindelijk belandden we op een parking van een Carrefour en Sam gaat inkopen doen terwijl ik bekom van de ellende. Ik zoek in de mappen van Spanje waar we naar toe zouden kunnen, vraag wat hulp aan een voorbijganger en alras is er een oplossing , een half uurtje hiervandaan naar de kust. Kunnen we morgen met de bus of trein naar Bilbao want het moet toch een mooie stad zijn die je echt moet zien. We parkeren ons in het donker langs de boulevard van Castro Uridiales, een toeristisch plaatje net buiten Baskenland in Antabria. Schoon zicht over de baai. s morgens doe ik het raampje open en er staat pal in ons zicht een vrachtwagen geparkeerd. Grappig bedenk ik me. Een tip voor de toekomstige Kamperreiziger. Zorg dat je aan de juiste kant van de straat staat als je je mooie zicht wil behouden. Alras vertrekt de heer die ons zicht afnam en bij een tas koffie genieten we van het panorama. Ik loop wat langs de boulevard en zie opvallend veel joggers hier aan me voorbij lopen, ik rook een sigaretje en bedenk me dat dat geen slecht idee is. Het blijft bij het idee vandaag. Morgen ga ik joggen.
We gaan de stad in, stadje is ook goed en drinken apero in een lokaal tapa-barretje. Zalig is in de winter hier aan de kust te zijn.
Zodra we weer ergens connect zijn het vervolg.
Lieve groeten uit Castro Uridiales, Antabria, Espania
Sam en Marc op reis voor 1 jaar door Europa. Naast het ontdekken van Zuid, Centraal, Oost en Noord Europa met de Camper willen we ook culturen en ' andere ' manieren van leven opsnuiven. Ik zal ook het script ' Almost Happy ' waar ik enkele jaren geleden aan ben beginnen schrijven te voltooien om het in 2008 in te dienen als bioscoopproject.
Waarom deze blog ? Uiteraard om onze goede vrienden en relaties te laten delen in onze vreugde en regelmatig wat verhalen te schrijven. We houden je natuurlijk op de hoogte van de vooruitgang.
Almost Happy is het beeldend verhaal van elke vrouw, anno 2008-2009,die een verantwoordelijke baan heeft, te veel uren werkt en haar kinderen mist. Thuis komt en warmte wil maar stuit op chaos, onbegrip en onkunde van een man die zijn vrouw niet begrijpt.
De passie bij een ander zoekt, maar ook teleurgesteld wordt.
Het dilemma van een generatie vrouwen in deze tijd.
Is Catherine een vrouw zoals zovele die weg wilmaar blijft ?
Synopsis
Catherine, een aktieve en passionele vrouw van 36 die een
Full time Job als Business Consultant wil versus moet combineren met
Full time moeder zijn van 2 kinderen en
een liefdevolle echtgenote zijn,
ontdekt dat die combinatie berust op een mythe.
Een huwelijk dat na 7 jaar niets meer voorstelt , de zorg voor de kinderen, de verantwoordelijkheid en de stress op het werk, de dagelijkse sleur en onvrede thuis wordt haar te veel.
Ze vlucht in een geheime relatie met Anton , een TV regisseur, waar ze de ultiemepassionele liefde terug vindt en dat vleugje droom dathaar leven draaglijk maakt.
Maar ze voelt zich schuldig t.o.v. haar kinderen, haar man, en haarzelf.
Is ze niet voorbestemd om gelukkig te zijn?
Of mag en kan dat niet meer, eens je als vrouw en moeder keuzes hebt gemaakt?
Is er een uitweg om toch een gebalanceerd leven te kunnen leiden met tijd en aandacht voor de kinderen, onvoorwaardelijke liefde en passie , rust in zichzelf en tevredenheid?
Het actuele verhaal van een werkende vrouw van vandaag, moeder en echtgenote die gezin en werk moet combineren en ook een liefdevol leven wil leiden.
Een aktieve vrouw die elke dag tegen een berg opkijkt, er voor iedereen en alles moet zijn, als een man moet funktioneren om carriere te maken enelke dag willens nillens spartelt om overeind te blijven ?
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
