Hallo Again
Zondag 27 januari
Alpujarras
Ook vanochtend worden we wakker in de volstrekte stilte van de bergen.
Als ik buiten zit op het witte muurtje dat de Amandelboom plantage omringt en koffie drink onder de bloesems met hun zoete vanille geur en de iets scherpere geur van de Tym verspreid door de struiken erlangs, bewonder ik het schouwspel van de zon die over de kam van de bergen komt piepen en zo de witte huisjes in de vallei geel kleurt. Het zoemen van de bijen,het gefluit van een soort musje dat drinkt van de bloemetjes en het stromen van het bergriviertje is het enige wat ik hier buiten hoor. Plots wordt de stilte doorbroken door iemand die zingend aangewandeld komt. Ik herken de Spaanse versie van Begin The Begin van Cole Porter. Het is dezelfde oude man met wandelstok die gisterenochtend ook kwam aanwandelen. Ik zing het deuntje mee en hij lacht zijn enige voortand bloot. In een vorig leven was ik zanger en heb her en der, zelfs in Granada opgetreden zegt hij. Omdat mijn Spaans niet zo uitgebreid is en zijn Engels onbestaand zijn we snel uitverteld en moet ik afhaken met no couperend. Al neuriënd stapt ie verder en begroet uitgebreid een mevrouwtje in zwarte outfit dat mijn richting opwandelt. Een paar zwaar uitgedoste kerels met helm, knielappen, zware boots en felgekleurde pakken komt iets later voorbij stappen. Ik spreek ze aan en het blijken Mountainbikes te zijn. . Vandaag doen we de .., een of andere berg. En de fietsen vraag ik? Die huren we in Fondales.
Wij houden het bij stappen in de bergen en onze bergtocht gisteren was adembenemend. We hebben een prachtig GR pad gevolgd dat leidde naar Ferreirola, en vandaar, er is geen openbare verharde weg meer in de vallei, naar het laatste dorp Bousquitar. Een ongelooflijk authentiek dorpje waar je geen toeristen meer tegenkomt. Over dit dorp doet de legende de ronde dat tijdens de hevige en bloedige veldslag tussen de christenen en de moslims het bloed van de slachtoffers zich niet vermengd zou hebben maar verschillende richtingen zijn opgestroomd. Dat van de moslims vloeide de vallei in en het bloed van de christenen stroomde de heuvel op! We drinken op het verlaten dorpspleintje een glaasje wijn en worden getrakteerd op heerlijke Tapas. Terug naar Meccina, waar onze Camper staat via Fondales wat het laatste dorp is beneden in zuidelijke richting van de vallei. Heerlijk.
We kunnen deze streek; La Alpujarras in de Siërra Nevada, zeker aanbevelen aan liefhebbers van trekken door de bergen met zijn prachtige de natuur en de lieflijke witte dorpjes die je tegenkomt. En het verschil met de bergen in Zwitserland is dat je in januari lekker in het zonnetje wandelt. We schatten zon 18 graden. We komen een paar lokale bergwandelaars tegen en begroeten en worden begroet met Ola, de korte versie van Buenas Dias.
In het hotelletje van Meccina, aan de ingang van het dorp kunnen we draadloos op het net. We zijn verrast door een aantal mailtjes van vrienden die we mogen lezen met complimenten over de fotos en lof over het verhaal van onze reis op de blog. Even verbonden met thuis, dat doet goed. Vanmiddag eten we , naar goede gewoonte s zondags, uit huis . Het hotel heeft een heel charmant restaurant. Een voorafje, Looksoep La Alpujarra en ik een uisoepje dat lekker geserveerd werd met een toastjes kaas, zoals het hoort. Sam kiest voor een stukje vis en ik had zin in een spiesje gebraden vlees. Het wordt een brochette varkensvlees afgewisseld met bergworst en daarbij gekookte patatjes en een slaatje van courgette, gele,groene en rode paprika. Zeer klassiek en lekker. Na de lunch zijn we allebei een beetje tipsy van het zware eten en vooral van de Monti Vides, Vino de la terra Contraviesa Alpujarra. Het is vandaag iets te koud buiten, 13°C, om in onze amandelboomgaard te gaan zitten en dus nemen we een pousse cafeetje en doen een tukje. Op de bergflank rechts van ons heeft de herder met wel een kudde van 200 schapen zich op een groen tapijtje gras onder de amandelbomen neergezet. De schapen grazen rustig en hij doet ook een tukje.
Wat een leven !
Als ik wakker wordt ben ik verdwaasd. Is het dag, ochtend of nacht? Ben helemaal weg van de wereld. Sam gaat op het internet in het hotelletje, ik heb toch niets anders te doen zegt ze. Ik heb sinds gisteren even genoeg van het online zijn en mijn verhaaltje staat al op de blog dus ik schrijf wat over onze dromen en onze plannen. De kudde schapen verplaatst zich intussen, in een snel tempo zie je de schapen en de geiten over het land en de rotsen springen. De herdershonden houden ze bij elkaar. Een enig zicht. De herder fluit en de schapen volgen mooi in een wir war de leider. Ik zet een kopje koffie en bemerk dat de melk op is. Koffie zonder melk, niet lekker . Dat geeft dan meteen de richting voor morgen aan. Vertrekken uit de bergen, langs de winkel rijden om melk, wat eten en terug richting zee, de mediterano, waar het toch wat warmer is dan hier in de bergen.
29 januari. 8 uur ochtend
We zijn weer getuige mogen zijn van een schone zonsopgang in de bergen. Een rode gloed nog verborgen achter de toppen en dan plots de verlichting van het bergland. Mist die optrekt hangt in het dal. Vogels fluiten blij voor deze nieuwe dag en wij met hen.
Hier in Yegen, even voorbij het hoogst bewoonde dorp van Spanje, Treveles op 1480 meter zijn we toch maar blijven staan gisteravond. We worden aangetrokken door het weergaloos uitzicht hier op de Alpujarra. De rust die het landschap uitstraalt en natuurlijk de schoonheid van de witte dorpjes, de bloesems van de amandelbomen, de uitgestrektheid. In onze gids stond dat je bij het verlaten van Yegen aan de rechterkant zich een charmant restaurantje, El Rincon de Yegen, bevond. Op het menu ondermeer patrijs met linzen. Dat mochten we niet overslaan. We reserveren om 4 uur een tafeltje voor 2. Als we vragen tegen wanneer we mogen komen zegt de eigenaar, u zegt het maar. We opteren voor 8 uur. We stappen het dorpje in en genieten van de schoonheid van het dorpsplein, de huisjes tegen elkaar gebouwd en de klassieke smalle steile straatjes. Wat ons ook opvalt is dat elk dorpje wel een minigidsje heeft uitgebracht, mooi in kleur gedrukt en gesponsord door de Junta de Andalucia en de Europese gemeenschap. Er is geld voor dit soort brochures net als voor de plaatjes die je in elk dorp treft met uitleg over de streek en de wandelpaden. Op het dorpsplein is een Fotomuseum, dat staat vermeld in de gids, en dat museum willen we graag zien. Als we vragen waar het museum zich bevind zegt een vrouw dat het een deur verder is maar meestal gesloten. Ze roept een man die aan een dak staat te timmeren en die komt met de sleutel en opent een kamertje voor ons in wat bleek het gemeentehuis te zijn. Een kamertje 4 bij 4 meter met aan de muur allemaal fotos van het dorp en zijn bewoners van vroeger. Wij kijken en bewonderen de ingelijste zwart-wit fotos. Hij wijst er een paar aan met de mededeling dat die mensen allemaal al gestorven zijn. Met enige fierheid wijst hij op een recentere kleurenfoto zichzelf aan. Hij geniet duidelijk van onze belangstelling voor de geschiedenis van Yegen. Als ie de deur weer afsluit kruipt hij terug op zijn ladder en werkt verder aan het dak. De zon verdwijnt langzaam achter de bergen en we krijgen het koud. Om halfzeven lopen we het restaurantje binnen en vragen we of al mogen komen. We bestellen en warmen ons op voor de haard die lekker brandt. We blijken de enige gasten te zijn.
De Patrijs met linzen smaakt. Sam eet een stukje kabeljauw maar we zijn ontgoocheld over de hoeveelheid die geserveerd wordt. Voor de prijs van 14,60 Euro zie ik 2 patrijsvleugeltjes op het bord liggen met een lepeltje fijn gesneden ajuin, paprika en linzen gemarineerd in een dressing van olijfolie en azijn. Sam haar visje ( 12,5 Euro) zwemt in een tomatensausje, maar het lijkt of ie er in verdrinkt. Geen aardappeltje erbij of wat rijst. We hebben allebei nog honger en bestellen een pannenkoekje met vijgen. Dat is wel lekker en een goed idee om het zelf eens te maken. Pannenkoekje bakken, streepjes verse vijg erin en een warm sausje van vijgenstroop eroverheen. Alles samen met 2 glaasjes wijn,wat brood en de BTW zijn we 48 euro armer. Spanje is niet goedkoop. We bespreken met elkaar dat we vanaf nu wat vaker zelf moeten koken, willen we ons dagbudget respecteren. Het kan niet elke dag zondag zijn. Bovendien kunnen we er zelf ook best wat van bakken. We zijn als Belgen ook een rijkere tafel gewoon, meer fantasietjes en grotere porties, verwend zeg maar. Eens het warmer wordt kunnen we natuurlijk kokkerellen op onze buiten keuken en dat is best plezierig.
Als we afrekenen komen er 2 Britten binnen in het restaurant die hier een paar daagjes verblijven om te wandelen in de bergen. Even heen en weer van het natte,donkere, trieste Liverpool naar het zonnige Andalucia om wat komen te komen stappen in de bergen. Goed idee. We blijven ook gebeten door de schoonheid van de bergen en het Parque Nacional y Parque Natural de Sierra Nevada en besluiten vandaag de amandelroute en een stukje de sneeuw- en wijnroute te volgen, die loopt tot 2000 meter hoog, voor dat we afzakken terug naar zee.
Guadix, dinsdagavond als de klokken van de toren 9 uur slaan op het kerkplein.
Hier staan we vredig, rustig ,veilig en dus goed zeggen we tegen elkaar . Toen we vanmiddag op 2000 meter hoogte genietend van de geweldige berg panoramas , de wijngaarden en de alomtegenwoordige amandelbomen in bloei, een afslag mistte zijn we zonder het te beseffen de Sierra Nevada overgestoken en beland aan de Noord zijde van de bergen in het stadje Guadix. We wisten van de grotwoningen die hier sinds eeuwen bewoond zijn in het Troglodyte kwartier en die wilden we dan toch even bezoeken. Heel merkwaardig zijn de meer dan 2000 grotwoningen die aangebouwd zijn aan en verblijven hebben in de grotten. Grappig hoe de typische schouwen uit de bergwanden steken. Temperatuur winter en zomer in deze huisjes is constant 18°C . Het is een dorp op zich, met een kerkje op een pleintje in het midden waar we nu geparkeerd staan. Het is er wel een beetje onverzorgd, er ligt nogal veel vuil in de straatjes, de waterbronnetjes zijn afgesloten, sommige huizen lijken wel een bouwwerf en er loopt nog al wat marginaal volk rond, maar wel een heel bijzondere aanblik.
Reizen met een camper, je plant s ochtends iets en voor je het weet verdwaal je ergens anders en sta je onder de kerktoren van een dorp waar je aanvankelijk niet van plan was naar toe te gaan. Omdat Guadix, als stadje, wel wat te bieden heeft zullen we er morgen eens doorwandelen en dan pas onze reis richting Spaanse mediterrané opnieuw aanvatten. Misschien dat we dan op deze terugweg toch even stoppen bij het Castillo de Lacalahorra , een merkwaardig kasteel met cilinderachtige torens dat net boven het stadje ligt en het helemaal domineert. Rodrigo de Mendoza, zoon van Cardinaal Mendoza heeft het kasteel laten bouwen in 1509 voor zijn bruid, door Italiaanse architecten die een gigantische trap in Carrera marmer ontwierpen. Ons even laten verdwalen in de 16 eeuw.
We worden wakker op het kerkplein van het gebulder van een vrachtwagen die cement komt storten voor de aanbouw van een nieuw huisje en even later scheurt een streertcleaner met veel lawaai langs onze camper. Als alles opgeveegd is keert de rust terug. We zetten koffie en worden plezierig verrast door en aantal kinderen die nieuwsgierig naar onze villa staan te kijken. Het schooltje, dat ook hier op het plein ligt, begint om 9 uur en de kinderen , in dit schooltje in totaal met 44, wachten kabaalmakend buiten voor de deur. Ik maak wat fotos en als ik de beelden die i maakte van hen op mijn digitale camera laat zien zijn ze verwonderd over hoe dat kan. Ik kan in mijn beste Spaans niet meer antwoorden dan Magic De digitale camera heeft zijn intrede in Guadix nog niet gemaakt. Niets is er mooier dan wakker te worden en omringt te zijn door vrolijk lachende en verwonderde kinderen.
Terwijl Sam de huishoudelijke taken voor zich neemt, dat doet ze en grondig en zeer langzaam, loop ik nog eens door het grottendorp . Het is duidelijk dat de bewoners hier niet uit rijkdom of welvaart zijn komen wonen. Waarschijnlijk hebben ze de grot van vader op zoon geërfd en zijn hier blijven hangen omdat het eenvoudig wonen is en goedkoop. De muren zijn er al, het zijn uiteindelijk de rotsen zelf, en de binnenafwerking hangt af van het budget dat je wil en kan besteden. De grond is hier van een soort sterke leem, vandaar dat het mogelijk is er grote gaten in te maken en uiteindelijk een aantal kamers uit te houwen.
Ik loop en her en der in de rotswoningen binnen waar ze met verbouwingswerken bezig zijn en sta een beetje versteld. Sommige zijn klein, stoffig, rudimentair en lelijk anderen zijn kleine paradijsjes, Afgewerkt met tegeltjes , douche en een mooie keuken. Blijkt dat een of ander immobiliën kantoor een aantal verloederde woningen heeft opgekocht, ze renoveert en voor veel geld verkoopt aan Britten die het wel aardig vinden om er ook eentje te hebben. Een investering wellicht. We vermoeden dat over een jaar of 20 hier geen enkele local meer woont maar dat het een exclusieve ressort wordt waar je een pasje nodig hebt om erin te geraken.
Zo gaat dat, overal ter wereld.
Sam is nog steeds aan het afwassen en ik zit op een muurtje in het zonnetje op het plein. Onze buurman, vannacht heeft een andere Camper zich hier ook geparkeerd, zit op zijn Spaanse gitaar te tokkelen in zijn sleurhut. Het heeft iets vredigs, zachte gitaarmuziek s morgens op een plein.
We zijn plezierig verrast als we het cuevas museum (grotwoning) op het dorpsplein van deze site bezoeken en door een erg gastvrije jonge dame,die ons breeduit in goed Engels verteld over het ontstaan en de geschiedenis van de Cuevas. Het verhaal van de Moslims die gevlucht zijn voor de Christenen tijdens de Reconquista, geleid door de meedogenloze grootinquisiteur Tomas de Torquemada, en hier rond het jaar 1500 hun huizen uitgroeven in de bergen. Sommige zijn vandaag erg modern verbouwd nadat ze verkocht werden, een trend vandaag, nadat ze 20 a 30 jaar verlaten waren door de kinderen die er genoeg van hadden in grotten te leven. Vandaag kan je er al een kopen voor 50000 euro en verbouwen naar eigen wens. Nog altijd goedkoper dan de Haciëndas en huizen in de stad zegt ze. De vriendelijke historica geeft ons verscheidene mappen met routes die we kunnen volgen rond Guadix. The Valle del Rio Alhama Route, Rio Fardes Sierra De Barra, de Montes Route en de Marquesado route. Heel de streek rond Guadix is omringt door wat ze hier noemen de Badlands. Een leemachtige rotsformatie waarin je makkelijk kan hakken. De leem wordt als hij verdroogt waterondoorlatend, impermeabel, zodat je makkelijk in deze grotruimtes kunt leven. Via de schoorsteen, één raam en de deur is de ventilatie perfect en blijft het in de zomer en de winter 18 a 20 graden binnen ,dus verwarming in de winter is overbodig en het blijft lekker koel in de zomer als het hier 35 a 40 graden kan worden. Hier aan deze kant wonen er zon 3000 mensen in the Cavehouses. We staan versteld van haar verhaal en gaan met mappen beladen de stad in. In de stad zelf worden we verrast door een tentoonstelling in de kathedraal over de Spaanse geschiedenis en een digitale monumenten parade over Andalucia. De prachtige gebouwen en de pleinen waar het goed toeven is vandaag trekken onze aandacht en we voelen dat we echt op vakantie zijn in een stukje binnenland Spanje zoals we er alleen maar van gedroomd hadden. De temperatuur waarin we dit alles mogen genieten is uitzonderlijk hoog vertellen ze ons. 2 Jaar geleden was het -15 graden in januari en lag er nog sneeuw. Vandaag is het precies lente. De Spanjaarden begrijpen het zelf niet . Wijzelf ervoeren de ochtend als in de winter,1 a 3 graden buiten en deze middag als volle zomer. Als we een tapa en een drankje nemen op een prachtige plein genieten we van een heerlijke warme stralende zon op ons gelaat en leggen de dikke trui naast ons. Hier mogen we nog niet vertrekken. Het is te mooi en te echt om al weg te gaan. We slapen terug onder de kerktoren en zijn benieuwd naar morgen als we de Los Baños, in Graena gaan bezoeken. Dat schijnt een Spa oord te zijn met warm bronwater. Maar helaas is het gesloten van oktober tot maart.
Onbeschrijflijk mooi, het klinkt onwaarachtig maar hoe kan ik de pracht van dit stuk bergland beschrijven als je er niet bij bent. Zelfs de fotos die ik maak van deze mooi glooiende wijngaard geeft niet weer hoe wij het panorama in 360 graden waarnemen . De laatste dagen hebben we intens genoten van het ene avontuur naar het andere. Van Guadix, wat in het dal van de noordzijde van de Sierra Nevada ligt, rijden we terug naar boven en over de smalle bergpas. Het is telkens op de millimeter rijden als er een tegenligger ons tegemoet komt gereden. Spannend en gevaarlijk , dit is eigenlijk een 1 baan rijvak. Ja, ik heb een beetje schrik omdat hier geen vangrails zijn en als we iets te ver van het weg afrijden kunnen we kantelen, dat zou fataal zijn.
We komen terug langs de sneeuw en besluiten om , op deze zuidhelling onze Sneeuw en wijngaard route te vervolgen. In het eerste dorpje vinden we niet direct een mooie staanplaats en Sam stelt voor om een Bodega te bezoeken . We slaan af en rijden ongeveer 1 km het landgoed op. Een mercedes verspert de weg. In ons beste Spaans vragen we of de Bodega open is en de man, die de eigenaar is van dit landgoed en de Bodega, rijdt ons voor.
We proeven verschillende wijnen, allen zonde etiket, krijgen er Olijven en Jamon bij geserveerd en we kopen een fles of 6. De wijn is er donker rood, Sangré de Torro , vult Antonio , de wijnboer, aan. We vragen of we hier de nacht mogen doorbrengen en dat is geen enkel probleem. We zetten ons met zicht op de vallei wat goed is als morgenvroeg de zon over de kam komt dan warmt zij de camper al vroeg op.
Ik maak een vuurtje van stukken snoeihout en gekapte olijfboomstammen dat hier ligt en het is een prachtige avond. De aardappeltjes die we in de gloeiende kolen hadden gelegd bleken verbrand. Te warm. We proeven de Sangré de Torro bij de steak die we vanochtend hadden gekocht en het smaakt ons ongelooflijk. Bij het vuur verbranden onze schoenen bijna en we hebben we het erg warm aan de voorkant en het lijkt of onze rug bevriest. Dat heb je bij een kampvuurtje natuurlijk. Buiten temperatuur vanavond slecht 4 graden maar een prachtige sterrenhemel. Hier is geen lichtvervuiling enkel puur natuur met een prachtige hemel. Met Orion boven ons gaan we lekker slapen.
s Morgens is het ongelooflijk stil hier op deze wijngaard .
Het enige wat ik hoor is een stromend bergriviertje en iemand die aan het slaan is op het gebladerte van de olijfbomen. Waarachtig de 2 werkmannen zijn olijven aan het slaan, plukken. Helemaal zoals het hoort . Een net gespannen rond de boom op de grond, één man zit in de boom te slaan op de takken en de ander onderaan zodat de olijven op het net vallen. Dat is makkelijker om de olijven te verzamelen. Een prachtig schouwspel, de zwarte olijvenpluk bij een opkomend zonnetje. Ik loop er naar toe, begroet de mannen en neem wat fotos. Eentje vraagt me wat ik hier doe en of ik niet moet werken en of er ook een douche is in de camper. Voor hen waarschijnlijk niet te begrijpen dat die 2 zonderlingen zomaar hier staan en niets te doen hebben. We zijn dan ook elke dag in onze nopjes om van het ene in het andere onverwachte avontuur te duiken.
Om 9 uur bel ik Marieke op die in Zaventem op de luchthaven staat te wachten voor haar vlucht naar Costa Rica. Die grote meid van me gaat er haar stage doen en zal er 3 maanden verblijven. Ze is opgelucht als ik haar bel en ook vertel dat ik haar erg ga missen. Met Marieke had ik de afgelopen maanden regelmatig telefonisch kontact en ze is een beetje mijn verbinding met thuis. De lieve meid gepakt en gezakt met 16,5 kg op haar rug naar de brousse van Costa Rica. Ik ben erg benieuwd hoe het haar zal gaan. Zon reis is natuurlijker nog spannender dan in Europa wat rondrijden. Ik wou dat ik mee kon. De zon staat nu helemaal boven het dal en het is een prachtig zicht. De wijngaardstokken in de okerbruine aarde, de groene olijfbomen en hoger op de besneeuwde toppen van de Sierra. Hoe uniek dat wij hier zomaar kunnen staan.
In de namiddag doet Sam huishoudelijk werk dat 4 dagen op zich heeft laten wachten wegens vertrek en doe ik me tegoed aan een scheerbeurt in openlucht. Sam noemt me soms una Bastardio met mijn nu al langere stekelige haren en een baard van 2 weken. Lekker. We maken een wandelingetje van de Bodega naar het dorp Laujar de Andarax, wat de Capital blijkt te zijn van de Alpujarra, maar er is niet zoveel bijzonders te zien, een slapend dorp zoals we er al vaker tegen kwamen. 2 Uur heen en 1,5 terug stappen voor een broodje.
Vanochtend verlaten we Laujar de Andarax, groeten Antonio Martin, de eigenaar van de Bodega Condado de Ojancos en vertrekken richting zee. Antonio een vriendelijke man maar we constateerden ook hier weer dat het met de 20 Spaanse woorden die we spreken moeilijk is een conversatie te houden. Het blijft bij, een mooie camper, een jaar op reis, lekkere wijn en een mooi zonnetje en heel rustig hier. Si si, zegt ie dan, begint vervolgens iets te vertellen en we begrijpen er maar een paar woorden van. We hebben wel begrepen dat zn wijngaard zon 50 hectaren groot is en dat hij ongeveer 100.000 flessen wijn produceert per jaar.
Naar zee, dat was het plan ook al vorige week, misschien lukt het misschien niet. We zien wel wat de dag brengt. We rijden in elk geval door een schoon stuk bergweg richting Mediterano.
Is het puur geluk, toeval of hebben we door de camperervaring een neus ontwikkeld om mooie plekjes te vinden? We belanden in Playa de Balmera en hebben op een parking een stukje zee privé. We hebben sinds lang weer onze zonsondergang. Streetlife is ons eigen want vanavond verwarmen we overschotjes spaghetti en pizza in de oven en dineren op het muurtje van de dijk met een glas heerlijke Alpujarra Tinto. Zouden onze vrienden of anderen dat ook zo doen als wij ? vraagt Sam. Ik beantwoord haar vraag met de bedenking dat iemand die zijn neus ophaalt voor een picknick aan het strand best niet met een camper op reis gaat. Het is een uitnodiging om buiten te leven en als je op een verlaten stukje strand je hartje niet kan uitleven waar anders dan wel? Het is 19 graden hier aan het strand en in de Camper 29, ik neem een douche en het voelt zomers aan.
Marieke smst dat ze zeer goed is aangekomen en dat het huisje op het strand van Costa Rica haar en Feliz, haar reisgenote, zeer bevalt. We zijn gelukkig schrijft ze en ik kan het geloven. Voel hier in Playa de Balmera haar vreugde en deel het graag . Bovendien ben ik nu ook gerust dat ze veilig en wel aangekomen is. .
Zondag 3 februari
A Room with a see view.
Als de ochtendzon zacht het zand en de zee oplicht zie ik vaders met zonen het bootje klaar maken en het ruime sop in varen. Een mooi zicht. Het is Zondag en dan gaan vaders en zonen hier vissen. We worden rustig wakker. Wanneer hebben we algemene vergadering , vraagt Sam! Onze dagplanning benoemen we voor de grap onze algemene directievergadering. Ik zeg iets in de trant van , geen vergadering voor mij om half negen s morgens, eerst koffie. Ik hou niet van vergaderingen zo vroeg op de ochtend en voor we het weten duiken allerlei herinneringen op van het dagdagelijkse leven in België. Daar is het wel zo, meeting hier, training daar en klantenbezoek elders vroeg op de dag, maar dat is ons al een tijdje vreemd en het mag nog even blijven duren.
We lunchen zoals het Spanjaarden beliefd op Zondagmiddag. Sam gaat eerst joggen, ik reserveer een tafeltje om half twee in een blijkbaar door de Spanjaarden geliefd restaurantje, iets wat lijkt op tres Hermanos in Salobreña. We eten verse vis al la plancha en genieten van de Spaanse familie atmosfeer. s Namiddags studeert Sam Spaans en ik loop wat verder weg over het strand richting Oost. Er is niet zo veel te zien, links van de weg een hele hoop serres waar ze paprikas verbouwen en rechts van de weg zand en zee. Zoals het vroeger, voor de toeristen kwamen, waarschijnlijk altijd was aan de kust. De inwoners hier, vermoedelijk allemaal groente boeren. Tenminste zij die met dikke Mercedissen, BMWs , trendy uitgedost met D&G zonnebrillen en NIKE basketbalsloefjes aan, hier aan het restaurant komen paraderen en er uitgebreid eten. De werkmannen, nog altijd de armere Spanjaard, eet ergens anders. De dijk lijkt ons nog recent aangelegd, alles OK daarmee maar de huizen zien er minder gesubsidieerd uit. Het gaat de Spanjaarden of de Spaanse middenstand goed bedenken we ons. Spanje is het economisch best groeiende land in de wereld sinds een paar jaar en je merkt dat ook wel. Zoiets als bij ons in de golden sixties, die onze ouders gekend hebben. Goedkoop uit eten gaan is iets van vroeger want we zijn weer voor een weliswaar lekkere maar gewone eenvoudige lunch, één hoofdschoteltje en een flesje witte wijn en een koffie 48 euro armer. We merken ook dat, net zoals bij ons, er minder wijn wordt gedronken op restaurant. Voor een simpel wijntje betalen we 12 a 15 euro hier. Dat zelfde flesje of dezelfde kwaliteit koop je in de winkel voor 2 a 3 euro! De Spanjaarden drinken bier hier.
Een windje zet op en het wordt te fris om buiten te blijven. We installeren onze PC en willen naar een aflevering Kinderen van De Wind kijken maar al ras geeft onze batterijmeter aan dat we op rood zitten. Toch een punt ter verbetering aan deze Camper. We staan hier amper 2 dagen , het zonnepaneel laadt op , dat zien we aan het groene lichtje dat brandt maar als je de pc wil opladen verbruikt hij of te veel of de batterij is te licht geladen zodat het lampje op rood springt. We weten als je dan verder blijft verbruiken zelfs de pomp voor water niet meer werkt. Een tip voor toekomstige Camperman. Laat 2 zonnepanelen installeren die je ook kan kantelen zodat ze loodrecht in de zon staan. Vooral in de winter met een laagstaande zon, heb je niet voldoende energie voor normaal gebruik als je vrij staat. En vrij staan is natuurlijk het summum voor de echte Camperman. Achter ons parkeert er een klein Duits Pössl campertje met 2 oudere mensen in . Een meneer met nogal uitgesproken Duits gehalte begroet me overtuigend met Guten tag, ik zeg iets van Ola en hallo terug en hij loopt door. We moeten elkaar niet zo bedenk ik me en ik kan me er wel in vinden. Vanavond dus geen PC en geen TV, ik zit een beetje verveeld, kan niet schrijven op de laptop, niet eens gezellig naar een dvd kijken, een boek heb ik al gelezen vanmiddag en ik ben helemaal nog niet zo moe om naar bed te gaan. Het is bovendien koud en winderig buiten dus wat moet ik dan? Het wel en wee van vakantie (in een camper) aan zee!
Het waait zo hard dat je het water van de golven en het zand ziet stuiven over land. Er kleeft zelfs vanochtend een laagje stofzand en zout op de camper. Blijven staan of gaan? We verlaten Balerma. Op onze km teller staan nu 12493 km. We zijn vertrokken bij 6600 km die we gereden hadden voor ons grote vertrek. We hebben dus nu dat we goed 3 maanden aan het rijden zijn 5893 km gebold over de Europese wegen langs de kust van Frankrijk, over Noord Spanje naar Portugal en Zuid Spanje in. We vertrekken naar een , in de map althans, iets mooier dorp dan waar we nu staan; Castel dell Ferro en zijn weer blij verrast als we een groene camping oprijden die aan de voorkant toegang geeft tot de Passeo Maritimo.
Hier , doordat het dorpje wat ingesloten ligt in de bergen, is het iets warmer en zijn we beter beschut tegen de wind. Een wandelingetje leidt ons naar een restaurantje waar je een menu kan smaken voor 8 euro. We laten ons verleiden en zitten de rest van de zonnige middag op het terras. Als we vanochtend 5 februari wakker worden is het alsof we in een jungle ontwaken. Overwelmt door vogelgeluiden is het weer eens anders wakker worden dan pal aan zee zoals gisteren of in de bergen zoals daarvoor. We hebben stroom, ons tafeltje staat onder de bomen dus straks wat verder schrijven aan het script. Dat is intussen weer geleden van in Solobreña. Ik loop even naar de Passeo, waar de zon al stevig staat te schijnen en een aantal kinderen met boekentasje komt aangestapt en in een gebouw binnen gaan dat waarachtig een schooltje blijkt te zijn. Klasjes met uitzicht op zee! toch fantastisch. Onze camping ligt tussen Villa Afrika, een mooi oud Afrikaans ogende bruine villa en een schooltje. Wat een plek.
Onze buurman en zijn vrouw, die hier met een 6 ton zware camper staan, drinken koffie aan het tafeltje en vertellen ons dat ze al 35 jaar met een camper op vakantie gaan . Vroeger met de kinderen in de vakantiemaanden maar sinds kort zijn we altijd op reis. Van mijn 52e , lacht ie me toe. Ik heb de zaak verkocht en we zijn vertrokken, 6 maanden per jaar met de camper en in de zomer zijn we weg met de boot. Je moet niet wachten tot je 65 bent want dan begint er van alles mis te gaan. We beamen het dat je niet moet wachten.
6 februari
Het is elke morgen een mirakel als de zon zomaar opkomt en dit stukje wereld waar wij leven oplicht. Ik kijk ernaar en wordt stil en diep gelukkig van.
Ik weet het wel, beste lezer, dat je er niet zoveel boodschap aan hebt als je er niet zelf bijstaat. Het enige wat ik wil zeggen,aangeven en delen wil is dat we dat allemaal niet zomaar als vanzelfsprekend aan ons voorbij mogen laten gaan. Hier en nu hebben Sam en ik ruim de tijd om het in ons op te nemen. Als je gedreven door deadlines en gedreven door het overleven s morgens vroeg al in de weer, de eerste 2 files op de weg al hebt moeten trotseren en misschien in duffe vergaderzalen met neon licht al de cijfers van de zaak hebt zitten evalueren dan sta je er niet bij stil dat zich elke morgen een wonder voordoet en dat wij als een stipje in dat geheel opgelicht worden, verlicht worden. Als je er niet naar kijkt en het voor de normaalste banale zaak neemt heeft die verlichting geen effect natuurlijk. Ik geef het graag mee en ik neem het ook mee, dat beeld van een grote gele opkomende zon boven de zee. Ik neem het in me op voor als de donkere dagen zich aanmelden, dagen zonder licht en alleen maar rotsooi, ellende en verdriet. Verlichting komt van binnen als je het toelaat.
Vanmiddag hebben we Rita en Jacobus, alias Jack Zweedijk, de sympathieke Nederlanders, die al jaren in België wonen en deze week onze buren zijn, uitgenodigd voor Langoustines en Salmonetta a la plancha. Ko maakte een heerlijke salade erbij en Sam lekkere toastjes met Cava. Een feest, zo beaamden wij dat met ons vieren hier in de tuin van de camping. Rita zet tegen valavond koffie en wij worden uitgenodigd in hun camper dat een waar salon is. Natuurlijk is een 6 tonner met alles erop en eraan niet te vergelijken met onze Chausson. Zon villa waar wij koffie mochten drinken heb je dan ook maar vanaf 150000 Euro. Ietsie pietsy boven ons budget. We kijken naar het TV 1 nieuws van zeven uur op BZN via satelliet en zijn zijn blij om et nieuwe decor van de nieuwsstudio te zien en teleurgesteld over wat het journaal vandaag te bieden heeft. Kleine fait divers en komkommernieuws. Ik mis de TV niet, dat staat vast. Sam zou zon flatscreen wel willen in de camper, voor de donkere avonden, maar uiteindelijk is het toch niet je dat en blijven we zonder TV rondreizen in Europa. Het zal natuurlijk twee keer zo leuk zijn om uitgebreid alle programmas en de films terug te kunnen zien één keer we terug in België zijn.
Het is een rustige zachte avond als we terug naar huis wandelen,dat zijn slechts en paar stappen, we praten nog wat na en gaan tevreden naar bed.
7 februari 2008, Castel dell Ferro in Andalucia
50 jaar geleden werd deze jongen geboren in Lommel, uit zijn moeder Marguerite gekropen en een fiere vader, Roger Van Autreve stond er naast. Een dag waarop het kleine zusje Bie op het geboortekaartje melding maakte van het feit dat ze een broertje had gekregen. Vandaag is dat 50 jaren geleden. Zoals iedereen dat ondervind gaat alles veel te snel en sta je versteld dat je al .50 bent. Voor een kind van 18 moet dat verschrikkelijk oud en versleten zijn. Gelukkig voelt het zo niet aan.
Krijg s morgens een smsje van Fabienne met de melding dat je niet elke dag een halve eeuw oud wordt! Lieve wensen van Marieke uit Costa Rica en van Allard, mijn beste collega. Sam stuurt me 50 dikke zoenen. Jolien smst gelukkige verjaardag met de nieuwe voordeur, de 4 wordt 5 en ze voegt er aan toe dat t leven begint op 50. Schatten van me. Natuurlijk zijn mijn mama en papa deze heuglijke dag niet vergeten evenals zus Bie, altijd van de partij. Dank je allemaal. Pati, een goede vriendin van Sam belt op en ik ben blij verrast met de lieve attentie .Ze hebben het ontzettend druk met hun nieuwe huis maar laat deze dag toch niet voorbij gaan. Dikke kussen terug Pati.
Wat is de dagplanning voor vandaag ? vraagt Sam.
Ik hoef niet lang na te denken. Laten we wat verse vis kopen in het dorpje, zoals gisteren en grillen op onze BBQ. Dat was gisteren een feest dus waarom vandaag iets anders. We hebben een mooie tuin, het zonnetje schijnt en het is zalig hier om buiten te koken.
Het echte feest komt later in Sicilië. Nu ik ben niet zon feestvarken hoor. Vind het zalig om met mijn geliefde en een paar vrienden wat te keuvelen en een mooie tijd samen door te brengen. Echt feesten als de beesten gaat een beetje aan me voorbij. Elke dag dat ik leef, blij mag zijn om het moois dat me omringt en het in me op kan en mag nemen, is feest voor me. Ik ben een zondagskind, dus elke dag een beetje feest.
Groeten uit La Alpujarra, een betoverend Andalucia in de bergen
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°° Daaag Salobreña , 2O januari 2007 °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
Een drukke ochtend; Sam doet de laatste wasjes en plasjes, pakt de spullen uit de kasten en steekt ze in zakjes en ik zeul met zakken van het appartement naar de Camper om daar de kastjes weer te vullen met spullen.
Tegen 2 uur leveren we een net appartementje af en zijn we opnieuw onderweg.
We hadden gereserveerd , als laatste maaltijd, in dit charmante Spaans dorpje, bij ons favoriete restaurant Tres Hermanos . Een drukte van jewelste. Op deze schitterende ZON dag is er een tot nog toe ongeziene drukte. Het gereserveerde tafeltje bleek alweer ingenomen te zijn. Even wachten, druk druk druk zegt de patron. Er vertrekt een koppeltje van een tafeltje op het strand dat wij kunnen inpikken. Het worden tapas met rosato, pescado a la plancha voor Sam en escudo traditional, in olijf olie gefrituurd, voor mij met een fles wit. Een feest , tot 5 uur eten en genieten we van de gezellige Spaanse drukte en het weelderig zonnetje op het strand. Vandaag zal het wel 26 graden zijn i het zonetje. We rijden tot het volgend dorp, Montril playa. Daar hadden we op onze fietstocht vorige week een parkeerplaats gezien pal aan zee. Zo kunnen we morgen, na het ontbijt rechtstreek de bergen in trekken. Zonder dat we het weten staan we naast de Casa Fabiola geparkeerd. Ik wist het zelf niet maar een camper Belgen die hier naast ons stonden vertelde het met enige fierheid. Een aardig optrekje omringt door palmbomen en een muurtje. Een beetje Laken aan de Costa. Hier komt onze koninklijke familie op vakantie, en wij zijn er vandaag ook. Sam gaat vandaag vroeg naar bed, ze is moe en ik kan het geloven. Ze heeft alles op alles gegeven om op tijd klaar te zijn en het was gelukt ook. Ik drink nog een pousse cafeetje, upload de fotos van de Flamenco dansavond waar we gisteren genoten hebben. Bij toeval ontdekte Sam dat de plaatselijke Flamenco school van Salobreña haar jaarlijks optreden deed in de grote zaal van het gemeentehuis. De zaal zat afgeladen vol met familie en vrienden, wij daartussen. Het was de moeite om erbij te zijn. Van klein naar groot deden de dames hun kunstjes. Schattig natuurlijk waren de kleinsten , prachtig danswerk van de grootste en ook de moeders deden hun pasjes op de Flamenco muziek.
We zullen Salobreña missen, dat weet ik zeker.
Ik loop nog even naar de zee, dat is een meter of tien lopen van de camper en geniet van de zee die vanavond opgelicht wordt door een mooie volle ronde maan en de stilte van het hinterland, de Sierra Nevada.
Zo is het goed . We gaan slapen.
s Morgens loop ik, gebeten door mijn nieuwsgierigheid, eens rond de case Fabiloa die intussen van naam veranderd is in Casa Astrida en warempel als ik op wat stenen over de omheining gluur zie ik de Koninklijke villa en een stambeeld van wijlen Koning Boudewijn aan de ingang. Een voetbalveld dat aangelegd werd voor de prinsjes en een tennisveld voor zijne majesteit en zijn gemalin . Er is een toegang tot het strand maar het is niet meer dan een betonnen muur met een ijzeren poort met een camera. Ik vertel het aan Sam als ik terug kom en die merkt terecht op dat je geen privacy hebt als je zicht op zee op wil. Je moet keuzes maken ook de royal family.
Er is wat beweging op het domein maar het blijken maar wat tuinmannen te zijn. De koninklijke familie houdt zich dezer dagen bezig in homeland met de regeringsformatie neem ik aan. Wij blijven een dagje langer dan voorzien en vertrekken dinsdag op bergtocht.
Als we s ochtends aanzetten om te vertrekken komt er een dame uit Oostmalle, die we gisteren met haar man ontmoette op deze plek, ons tegemoet. Ik doe het raampje open en zeg haar vaarwel. Ik kom jullie uitwuiven zegt ze. Wat lief van die mevrouw zeggen we tegen elkaar en wuiven terug.
Pampaneira, Alpujarra
23 januari, half negen .
Een kille heerlijke ochtend in de bergen van la Alpujarra.
We worden wakker gebeld door een collega van Sam uit België. Eerder deze week al kreeg Sam om half twaalf s nachts telefoon die telkens net niet werd opgenomen omwille van diepe slaap. Vanochtend , heeft de beller meer geluk. Terwijl ze lekker aan het keuvelen zijn over de recente ontwikkelingen binnen het bedrijf waar Sam werkt , noteer ik onze avonturen .
Na driekwart dag gisteren rijden , door deze weliswaar prachtige streek, en zoeken naar een GPL station op de ringweg van Granada, belandden we eindelijk op de bestemming die we gepland hadden. Ja, GPL zoeken en vinden heeft ons al handenvol tijd en geld gekost , de gas voor de tank kost bijna niets , de enkele stations die hier in Spanje LPG, hier GPL genaamd, leveren zijn haast niet te vinden.
Enfin, het hele verhaal van de zoektocht is niet bijster interessant. Nadat we een volle bombero GPL voor 8,5 euro rijker waren vatte we onze tocht aan. Spanje is een groot land met veel ruimte. Als we het vergelijken met België is Spanje 17 keer groter en telt slechts 40 miljoen inwoners, ( slecht 4 maal zoveel inwoners als bij ons. ). Files in dit land, de steden niet meegerekend, zijn een uitzondering. We cruisen naar en door de bergen van de Siërra Nevada. Het is spannend rijden en ook wel vermoeiend met de vele haarspeldbochten. Maar we worden na elke bocht telkens verrast door de prachtige views. De Amandelbomen staan in bloem, bloesems in januari, onvoorstelbaar. Via Lanjaron, bekent om zijn natuurlijk bronwater, naar het eerste dopje waar we nu geparkeerd staan. Een klein onooglijk wit dopje tegen de heuvels aangedrukt in de bergengte van Poqueira. Huizen als luciferdoosjes op elkaar gestapeld, kleine straatjes, steegjes en terrassen erdoor , alleen toegankelijk voor de wandelaar want een auto kan hier onmogelijk door en wat grappig is, midden de met keien betegelde straatjes stroomt de waterafvoer. Het is een charmant dorpje met een kerk, een plein en een authentieke wasplaats die dateert uit de tijd dat de Moren nog gezamenlijk , centraal in het dorp op de wasplaats, hun wasje deden. . De zon komt op en streepje voor streepje worden de bergkammen opgelicht.
Ik ben graag in de bergen. Rust, schoonheid en de grootsheid van de bergreuzen waar ik me graag klein voel. De mensen zijn er korter van stof , zoals ik in Zwitserland heb mogen ervaren. Bergmensen hebben niet zo veel te vertellen, want er gebeurt ook niet zoveel, maar ze weten alles van de natuur, de flora en fauna, en hier natuurlijk van het zouten ( saladero) van de Jamon Traditional , de hammen die hier in de kille en zuivere Alpujarra berglucht hangen te drogen (sacadero).
Mijn maag ligt een beetje overhoop, ik denk dat het komt door die vieze hamburger die we gisteren , met de stress bij het zoeken naar een GPL-station, in allerijl hebben verorberd. Dikke bult eigen schuld, wie eet er nu hier in Spanje Mc Donalds ? De buikkrampen kunnen onmogelijk zijn van de Tapas die je hier bij elke consumatie gratis krijgt en ook niet van het bergkonijntje , gegrild in de oven, dat we gisteren gegeten hebben in een klein restaurantje hier. Verser en meer puur kan je het nergens eten. Het is een wild geschoten of gevangen konijn, Conejo, dat gegrild werd in de houtvuuroven door Antonia Alonso Pérez de eigenaar van Restaurant Meson Rural. Het zat er s avonds eivol met Locals, en dat is altijd een goed teken natuurlijk.
Na een heerlijke rustige nacht trekken we vanochtend de bergschoenen aan voor een tocht naar 2 hoger gelegen bergdorpjes, Bubion 1296 meter en Capileira 1420 meter. We zijn vandaag niet verder geraakt dan Bubion waar we op het dorpspleintje, - dat omringt is door de kubusvormige, tegen elkaar aan gebouwde huizen - die bouwstijl lijkt sterk op de Marokkaanse huizen in het Atlasgebergte, met hun platte grijze daken - , een terrasje zagen met 2 tafeltjes. Het enige cafeetje in dit charmant dorpje waar we een koppel Nederlanders ontmoette die al 16 jaar met de Camper reizen. Een toffe babbel over het wel en wee van op reis met een camper. We worden weer wat slimmer door hun verhalen en drinken een roseetje in het zonnetje. Even later krassen we op want het is nog een uurtje stappen naar beneden en tegen dat we terug in Panpaneira zijn zal de zon al achter de bergen verdwenen zijn. In het enige slagerijtje in dit witte dorp kopen we wat kippenfilets en prepareren we vanavond Chicken-Chili op een bedje Basmati rijst. Een heerlijk dineetje na onze plezierige bergwandeling. s Avonds maken we kennis met 2 Britten die reizen met een mini campertje en hier op de parking ook de nacht willen doorbrengen. Het is eigen aan reizigers die ergens aankomen en soortgenoten ! zien staan om even te informeren of het goed is om te hier overnachten. Ik beaam de rust die je hier vindt en dat je er niet weg gejaagd wordt door de police local. Iets wat we overigens nog nergens hebben meegemaakt. We horen wel eens van die verhalen van andere campers dat je her en der niet mag staan of je wordt weg gejaagd. Vaak overdreven denk ik tenzij je natuurlijk op een marktplaats gaat staan of net voor een gemeentehuis. Hier is het goed toeven en we blijven nog een dagje of 2.
Rond middernacht word Sam opgeschrikt door geratel aan de fietsen die achteraan op het fietsenrek staan. Ik schrik wakker en warempel een of andere dief is onze fietsen aan het stelen. Ik klap de deur open en roep een kreet luid over het plein, een kleine dikkerd gaat lopen. s Morgens zien we dat ie geprobeerd heeft een zadel mee te jatten. Zo rustig is dit plein dan ook weer niet. Vandaag gaan we voor het echte bergwerk, We zullen Capileira op 1420 meter halen. Het is prachtig hier in de bergen wandelen. De stilte wordt alleen doorbroken door het geluid van koeienbellen in de verte en de kerkjes die hier om het halfuur hun klok 2 keer laten luiden. Op onze terug weg loopt er een mooie hond onze richting mee. Hij is duidelijk verdwaalt want hij kijkt zeer zenuwachtig bij elke bocht of ie een herkenningspunt heeft. Ik benoem hem Juan Carlos de Eerste en hij blijft aan onze zij lopen. We maken ons al wijs dat ie echt verdwaalt is en bij ons zal willen blijven. Een keer dat we op het marktpleintje aankomen loopt ie weg met een andere witte hond. Ik ben een beetje teleurgesteld. We zouden het wel fijn gevonden hebben om ervoor te kunnen zorgen. Nu ja , zijn baasje zou dat natuurlijk niet gevonden hebben. Als we s morgens koffie drinken zien we 50 meter naar beneden 2 honden in een hok bij een huis zitten en blaffen. Het is dat witte hondje en Juan die me waarschijnlijk herkent. Hij is aangekomen denken we en hoewel weer terug achter een gesloten hek, hij is thuis en zo is het goed.
Mecina-Fondales en Ferreirola, midden in de Alpujarras. 25 januari, 103 dagen onderweg
Als ik eerder sprak over Pampaneira, Capileira en Bubion in de Alpujarra, van kleine bergdorpjes, was dat een beetje overdreven. Hoewel schattige dorpjes, er was nog altijd wat beweging en een vleugje toeristisch gehalte door de paar restaurantjes en winkeltjes met spullen. Hier in dit dorpje Mecina-Fondales, in de vallei van de Rio Trevéles, is het echt puur. Er is niets, geen winkel, geen bakker. Slechts één hotel, dat overigens een schitterend restaurant heeft en super propere wcs, een hotel niet voor de modale toerist. Hier komen alleen de echte bergliefhebbers om van de stilte te genieten. Er is verder slechts 1 bodega maar die is gesloten in de winter. We genieten van de unieke stilte, kijken uit over amandel boomplantages en de mooie flanken van de bergen die afsteken tegen het zonlicht en worden gecharmeerd door een voorbij trekkende herder met wel 100 schapen. Het is hier frisser hoewel helemaal zuidelijk gericht maar fantastisch om te staan met de camper. We eten vanavond Wienerworst met Sjoekroet en genieten van de eenvoud en de rust. In een dorpje verder, Ferreirola ontmoeten we een Deense dame, Inge Norgaard die er al 20 jaar met haar Italiaanse echtgenoot Giuseppe Heiss een klein pensionnetje, Siërra y Mar, uitbaat en zijn jaloers op deze mini onderneming in dit grootse wondermooie landschap. We berekenen de omzet die ze kan halen aan 56 euro per nacht, met 5 kamers en laat ons zeggen 100 dagen per jaar volgeboekt en besluiten dat je daar wel mee moet kunnen overleven. Als je zeg maar je appartement duur kunt verhuren in België. Of het iets voor ons zou zijn? Absoluut ja tegen het onbezorgde rustig kabbelende leven hier , een kleine neen omdat het hier misschien iets te rustig is en je misschien snel zou vervallen in een leegte. Hier is niets alleen de natuur, de stilte en de schoonheid van de bergen en jezelf die je vaak tegenkomt. Vanavond nemen we nog een douche, hoewel de badkamer maar klein is lukt dat nu al aardig.- met 10 a 15 liter water kan je een volledige douche nemen- drinken een Soberano, Brandy de Jerez en gaan we slapen. Hier zullen we genieten en zolang de gas onze keukenpitten laat branden en de zonnecellen onze batterij oplaad kunnen we blijven . Sam studeren en ik wat schrijven.
Zaterdagochtend,
Een eindeloze stilte hier in de bergen wordt verbroken door de kerklokken die 8 keer slaan. Een oudere man met een wandelstok en 2 plastieken zakken komt zingend voorbij onze camper. In zijn liedje hoor ik het woord España , wie zingt over zijn land is een gelukkig man. De zon verlicht al het dorpje Pitres dat boven ons ligt. Buiten is het 3,5°C, binnen 6 graden. Ik kleed me snel aan, zet de verwarming aan en koffie. Tussen 8 uur en nu, de klokken hebben 9 maal geluid , is er niets of niemand voorbij gekomen. Er heerst een absolute stilte. Dit is lang geleden dat we zo konden wakker worden.
Anton, het 2e hoofdpersonage in mijn script Almost Happy naast Catherine die de hoofdrol speelt, is behoorlijk aan het zaniken tegen een vriend. Zelf had ik dat niet zo gezien toen ik deze passage schreef maar nu, dat ik lijn per lijn de vraag stel:
Brengt dat iets bij aan het verhaal?
Leidt dat naar een andere gebeurtenis?
Doet dat er hoe dan ook iets toe om dat beeld, die zin, die woorden aan de lezer , straks de kijker, te vertellen en te tonen.
Anton zegt wel op een moment dat zelfmedelijden niet scoort bij de kijker, hij is regisseur bij TV, maar is volop aan het zeuren over de stukgelopen relatie die ie had met Catherine.
Zoiets is natuurlijk meestal erg voor de gedupeerde maar of iemand anders daarvan wakker ligt of zelfs nog maar interesse heeft in that kind of stories van hoe goed het allemaal was en hoe erg het nu is zonder haar, Betwijfel ik.
Dus moet ik die 3 minuten dialoog met Pieter zijn vriend schrappen. Eén gouden regel in het schrijven van een script is me bijgebleven uit de lessen van Ivo Michiels destijds in het RITCS: Zeg niet wat je wil zeggen, toon het met beelden in de film.
Ik ga wat stappen op het strand, Sam is gaan joggen, ze houdt het goed vol. Ik raap wat platte stenen op die aangespoeld zijn toen gisteren de golven op het strand in beukten. Ik vind een halve bromfiets, kinderknuffel, zeesterren en lege verroeste blikken tonijn maar die laat ik liggen.
Het is een mooi als de zon vanochtend de Siërra Nevada zijn besneeuwde toppen in het licht zet. De zee is rustig aan het kabbelen. Hier buiten is het warmer dan binnen op het appartement voel ik aan.
Daar zal Zondag verandering in komen, dan zitten we weer voor een lange tijd in onze camper. Ook goed dat we weer on the move zijn. Daar hebben we ook voor gekozen. Zaterdag pikken we s avonds nog even een Flamenco-dans avond mee uitgevoerd door Las Escuela de Baile Flamenco de Salobreña.
Het volgende traject loopt de eerstkomende weken over de Alpujarras. Dat is een streek in Andalucia die in het midden van de 19e eeuw ontdekt werd door schrijvers en kustenaars die op zoek waren naar de romantische ongereptheid van Zuid Europa. Prachtige natuur beschrijft de gids, enige stadsgezichten met unieke architectuur, de witte dorpen van de Moriscos, dat zijn moslims die na de Reconquista in Spanje bleven. Zij bouwden dorpen in de stijl van de Berbercultuur. Resten van de laatste enclave van de Moren voor die definitief naar Noord Afrika verstoten werden in de 16e eeuw.
Sommige dorpjes zien er uit als in Marokko.
Op de kaart tekenen we onze route uit: We beginnen in Lanjaron het toegangsdorpje naar de bergketen. Een 6 tal dorpjes willen we zien en daar kan ik pas over schrijven als we er zijn en het delen als we terug online kunnen ergens vermoedelijk in Almeria. In Puerto de la Ragua rijden we even door de woestijn van Tabernas, dat is de meest Noordelijk gelegen woestijn op de wereld lezen we en dan zullen we de provinciegrens van Granada oversteken naar Almeria.
*********************** 16 januari 2008 Back again ************************
************ Still on hollidays in Salobreña, Andalucia *****************
11 januari, 6u30 ochtend.
Gisteravond spaghetti gemaakt met een doosje Spaanse, erg vettige, spekjes erin en ze bekomen me niet. Ik zit midden in de nacht in het kleinste kamertje van het appartement te koekeloeren. Nu ik toch wakker ben blijf ik het maar en klap mijn pc open. Sam komt langs en zegt zo vroeg! Ik fluister dat ze maar terug in bed moet gaan want het is donker, en frisjes en veel te vroeg. Ik overloop de stukken die ik bij schreef gisteren in het script en ben niet tevreden. In dergelijk geval maak je de keuze, herwerken met wat er staat of de hele sequentie deleten en van O af aan beginnen. Ik schrap en zie 5 paginas, dat zijn 5 minuten film, wit worden.
Toen ik de laatste keer online kon in de bibliotheek van Salobreña kreeg ik, toen ik op google mijn emailadres inbox opende meteen een mail van Marieke. Ben je online papa? En even later zaten dochter en papa gelijktijdig met elkaar te shatten. Nu shatten doe je altijd wel gelijktijdig denk ik als niet kenner. Het was een fijn moment. Net of je echt met elkaar aan het praten bent. Nu Marieke is daar veel sneller in dan ik,dat heeft natuurlijk met de gewoonte te maken om met dit medium te communiceren. Toen we aan het shatten waren had ze nog wat schrik voor het examen Spaans, intussen heb ik via sms vernomen dat het schitterend is gegaan. Slimme meid.
Grappig was een reactie op de blog van iemand die ik totaal niet ken. Een Duits meisje die schrijft dat ze het geweldig vindt om te lezen hoe het ons gaat en vooral omdat we in Salobreña zitten. Zij komt er al 12 jaar en zit nu in Antwerpen al te dromen van de maand juli wanneer ze hier terug op vakantie kan komen. Ze geeft ons wat tips over de omstreken van dit dorpje die de moeite zijn om te bezoeken en haar favoriete eethuis La Bodega. Dat hebben we intussen gesmaakt en lekker bevonden. Ik lees ook wel haar teleurstelling over het feit dat sinds een paar jaar de Duitsers dit nog wat authentiek Spaans vakantiedorpje hebben ontdekt in de zomer. Het stikt er dan van schrijft ze. Ik kan dat zeer goed begrijpen. Het is geen volk als een ander, ze laten zich waarschijnlijk zonder dat ze er zelf weet van hebben verschrikkelijk gelden. De taal, het volume als ze samen in groepjes aan het zuipen zijn en het respectloos domineren van stranden en ligzetels rond de zwembaden. We hebben het allemaal al wel eens meegemaakt op vakantie dat je s morgens een zeteltje aan het zwembad van je hotel zoekt om te gaan zitten en dat bijna alle zetels al bedekt zijn me een handdoek. Duitsers geven ermee aan dat er iemand zit: Gereserviert, Das ist meine plekke, maar er zit niemand , alleen handdoeken.
In de winter valt dit reuze mee, af en toe kom je een camper met Duitse nummerplaat tegen, meestal oudere mensen maar die rijden voorbij. Ze zoeken elkaar op en daar waar zij zijn zijn wij niet. Wel Britten en een enkele Nederlander zie je hier in Salobreña, die zijn galanter en rustiger mogen wij ervaren.
Elke ochtend een andere sunrise, zonsopgang, en ook weer elke avond een andere sunset, ondergang. Ik blijf maar fotograferen zegt Sam. Ze zijn wel de moeite, zeker wanneer er wat formaties wolken hangen. Ik kijk er graag naar. Nu ja over wolken gesproken. Er hingen er gisteren iets te veel, de zon kon er nauwelijks doorheen breken en de wind kwam uit het zuiden, recht ons appartement in. Altijd een slecht teken herinner ik me want dat betekent regen hier in Andalucia en als het even niet mee zit storm.
De zee was woest, hoge golven, schoon om zien en goed ingeduffeld te gaan stappen langs de branding. Tot er onverwacht, maar wel voorzien, een golf over je schoenen schuimt en dan snel weer naar binnen.
Vanochtend hangen die wolken helemaal achteraan de zee, ze raken de kust van Afrika denk ik, en hier boven mooi blauw. Een gele gloed verlicht de muren van het balkon, daar is ze terug bedenk ik me, het leven is mooi . als de zon schijnt.
Zondagochtend,
Gisteren heeft Sam gekookt, fier zegt ze dat is de eerste keer sinds we weg zijn, ik beaam dat en feliciteer haar met de Bavette de langoustines een lekkere pasta geserveerd met een gegrild broodje basilicum . Zo hoop ik dat haar kookfurie niet te snel uitdooft. De deal die we maakten, hij of zij die kookt wast niet af, leid me naar de keuken om de troep op te ruimen en in het sop te steken.
Sam is al vroeg uit de veren, met een sprong veerde ze uit bed ik ga lopen zei ze, niet bedoelend ik loop weg! Maar ik ga joggen. Ik lig nog wat wakker te worden in bed. Het is tenslotte zondag en heb gisteren veel geschreven en nog laat naar TV gekeken. Ik zei het eerder al , de goede programmas en de films starten hier op TVE laat op de avond en worden bovendien om de 15 minuten onderbroken door 15 minuten reclame. Zeer vervelend, een film van 90 minuten duurt dus 3 uur, het was iets voor 2 als ik ging slapen.
Sam loopt sneller en sneller de boulevard op en af, nog voor ik het in de gaten had was ze terug. Een kopje koffie en een fotoshoot van de schrijver aan de tafel in de living met de handen in het haar, want het lukt vanochtend niet zo goed. Heb nogal wat bijgeschreven de afgelopen dagen en geschrapt in het script en zie het bos niet meer .of de zon niet meer door de wolken. De tafel staat nog vol attributen van gisteravond, Jack Daniels and Lucky Strike. Bij ons vind je die good old fashion non-filters niet meer. Het heeft iets nostalgisch als ik er hier eentje opsteek bij het staren door de raam naar die eindeloze grote zee. Als ik zinnen in dialogen met elkaar verbind en moet schrappen omdat ze te lang worden. Iets van vroeger, zo bezig zijn met woorden en een sigaretje opsteken tussendoor. Vroeger stond er op het kleine pakje sigaretten nog niet, geadverteerd door Las Autoridades Sanitarias, Fumar puede matar, dat roken dodelijk is. Je was nog een man als je rookte, toen ik 17 werd, en een seut als je niet meedeed met je vrienden die allemaal helden wilden zijn. Gek hoe snel dat illusiebeeld van de Strong lonesome Marlborro cowboy of Steve McQueen, met een Camel of een Lucky Strike-its toasted in de hand veranderd in het gevoel dat je een paria bent vandaag als je een sigaretje opsteekt. Hier in Spanje heb ik er geen last van, er wordt stevig gerookt en in de restaurants staan overal nog asbakken op tafel.
Vroeger .
het is zover , toen alles beter was ?!
Ik tikte eerder, abusievelijk: het is zever, de e ipv de o.
In februari word deze kerel 50 jaar.
Is daar iets aan te doen ? Uiteraard niet, het komt op je af die leeftijd en iedereen die 50 wordt voelt dat niet, nog niet.
Toen ik bij de instanties in België mijn documenten voor de loopbaanonderbreking ging ophalen en mijn geboortejaar invulde zei die dame aan het loket. U wordt 50 in 2008, wil u dan 80% of halftime gaan werken? Ik keek haar verbaasd aan? Wat bedoeld u vroeg ik. U mag met die leeftijd zonder veel loonverlies minder werken! Het sprak me niet echt aan , toen ik daar stond, maar ik ben deze geboden optie door de overheid niet vergeten.
Hier en nu wil ik over die 50 nog niet verder over nadenken. Ergens in April, dan zitten we in Sicilië, daar is het dan pril zomer en daar nodig ik een paar goede vrienden uit om samen mijn 50ste te vieren bij een lekkere BBQ op het strand en samen wat vakantie te hebben.
Vooralsnog zijn we 1 jaar permanent op vakantie en stress is ons de afgelopen 3 maanden niet overvallen.
Ik denk er wel eens aan
- de targets,de EBIT, Stay up right, profit and growth, de telefoon, de klanten, de files en de chaos soms van alles moet sneller, beter, efficiënter en goedkoper, en . de winst hoger
-bij zonsondergangen vooral.
Van mijn collegas kreeg ik een mooi afscheidskaartje.
Een gekleurde sunset met de tekst:
Als jullie daar zitten te genieten denk dan eens aan ons.
Bij deze mijn dank collegas
en jazeker, ik ben jullie niet vergeten hoor!
Zondagmiddag, 13 januari
We hebben gereserveerd voor de lunch bij Los tres Hermanos.
Vorige week zondag waren we zo verrast en blij met en met de service en het lekkere eten in dit restaurantje op het strand. Ons tafeltje was intussen ingenomen. De patron herkende ons en zei een beetje verontschuldigend, Si 2 horas, het is kwart over twee! en maakte prompt een tafeltje vrij voor ons. Het was weer smullen en genieten van de Spaanse ambiance op zondagmiddag en de lekkere vis die in grote hoeveelheden geserveerd wordt. Alle Spanjaarden hier nemen ruim de tijd om s zondags met de familia, een traditie, samen te lunchen. Het restaurant zit proppe vol.
De koffie krijgen we van het huis en 3 uur later lopen we voldaan en tevree terug langs de boulevard naar ons appartement.
Het waait stevig. Deze namiddag kijken we gezellig TV en drinken een lekkere pousse café thuis.
Een heerlijke Zondag.
15 januari
Mijn mama verjaart vandaag. Ze is blij als ik ze opbel en het doet me ook plezier een opgetogen mama aan de telefoon te horen.
Dat wordt vanmiddag koffie en gebak met de vriendinnen in Leopoldsburg. In mijn gedachten ben ik er even bij en geef ons Ma dikke zoenen.
De aalscholvers vliegen vanochtend, zoals ze dat elke morgen doen, net voor de zon haar licht op de zee werpt , in formatie van het oosten naar het westen. Van waar ze komen en naar welk plekje ze vliegen is ons onbekend. Een mooi beeld hoe zij samen op één lijn net boven de horizon ergens naar toe vliegen. s Avonds hetzelfde in omgekeerde richting, samen uit en als het bijna donker wordt,samen thuis.
Zo hoort dat in families.
De 2 weken en half dat we hier in het zuiden zijn hebben we zowat alle varianten weer gehad. Van zeer warm, lekker in het zonnetje genieten bij 25 graden in de zon tot storm en wind met hoge golven, tot een dag zware regen en zeer bewolkt. Meestal is het niet echt koud. Op TV volgen we de temperaturen die variëren van 15 tot 18°C en s nachts nooit onder de 10°C. Er is wel wat aan de hand de laatste 2 a 3 jaar horen we her en der zeggen. De Franse toeristen waar we kennis mee maakten, die hier al jaren komen zeggen het, alsook de patron van Los Tres Hermanos verteld ons dat dit wisselvallig en koud weer! hier vroeger niet bestond aan de Mediterano. Altijd zacht en een graad of 20 in januari. Iedereen liep in T-shirt. Is normal ! The Global warming? Vraag ik hem. Ik weet het niet zegt ie maar de toeristen gaan de laatste jaren vroeger weg en komen later in het jaar, als het warmer wordt pas terug. Slecht voor de commerce.
Vandaag STORM op zee. Het strand wordt overspoelt door het witte schuim van de grote golven die zich zeker met een meter of 2 hoogte op het zand werpen. Dikke wolken drijven versneld over en soms kan de zon door de vlagen heen het schouwspel even op lichten. Aalscholvers scheren als acrobaten langs en net over de hoge golven. In de verte zie ik een vissersboot worstelen met de wilde deining van het water. Het gele bootje zwalpt op en neer. Het is lekker wandelen in de wind nu op de Paseo Maritimo - de dijk langs de zee van Salobriña - want het is helemaal niet koud. De enkele wandelaars die ik tegenkom kijken met me verrast naar dit witte schuimkoppen watergeweld. Op TV Malaga waarschuwen ze de kijkers voor de sterke wind. Afgelopen dagen zijn er al 3 vissers vermist en waarschijnlijk gegrepen door de golven. Ze hebben hier in het dorp het water ook afgesloten denk ik want onze kraan geeft geen lek. Het is wachten tot na de storm voor een badje.
Sinterklaas komt niet van Spanje. Dat staat vast, want hier kennen ze hem helemaal niet. De kinderen zetten wel hun schoentje bij de haard maar niet voor Sinterklaas. Hier in Spanje zijn het de drie koningen, Melchior, Gaspar en Baltazar die de schoentjes komen vullen met speelgoed en lekkers in de nacht van 5 naar 6 januari. Er is ook, meer dan bij een link met Kerstmis, anders dan onze Sinterklaas die al eind oktober in de etalages komt aandwarrelen en die niets met het Kertsverhaal te maken heeft. Hier zie je in de kerstweken meer Belems dan kerstbomen. Kinderen staan in rijen te dringen om naar het miniatuur tafereel van de drie koningen te gaan kijken. De Belem , zeg maar de tocht van de drie koningen naar de kribbe van de stal omringt door honderden schapen, herders en engelen. Vroeger hadden wij thuis ook zon stal met ezel en os en een schaapje dat weet ik nog, met 3 pootjes. Ik had dat arme schaap toen ik nog klein was te veel geknuffelt en hem in mijn omarming eens laten vallen.
Vanochtend zullen duizenden kinderen hier blij zijn met zoet en lekkers.
De zon komt inmiddels op en we voelen het aan als een feest. 6 januari en een mooie strakke blauwe hemel. Wat we observeerden hier van op ons terras is dat al vrij vroeg autos op de boulevard komen aangereden, zich parkeren en in de auto blijven zitten. Of mannetjes op de fiets en wandelaars die zich dan zetten op het muurtje dat de scheiding is tussen het zand en de dijk , met hun rug naar de zee! We begrijpen het niet. Wij willen net naar de zee kijken en genieten van het zonnetje. Neen, zij keren er zich van weg en hun blik is dan gericht op de appartementen langs de dijk?
Gisteren heeft Sam de dag ingezet met joggen, we liepen eerst wat voorzichtig maar al snel in gelijke tred langs de boulevard. We trakteerden onszelf op desayuno, een Spaans ontbijt en dat is niet meer dan Toast met olijfolie en jam en café con lechen bij de enige pasteleria die open was en waar bijzonder veel Spanjaarden hetzelfde deden. Krantje erbij en lekker genieten van de Zaterdagochtend. In de namiddag zijn we met de fiets naar Montril gereden. Het dorpje waar onze koninklijke Familie een vakantie huis heeft en waar koning Boudewijn een aantal jaren geleden is overleden. We hebben de CASA Fabiola nog niet gevonden,is voor later, wel genoten van een prachtige stukje natuur tussen Solabreña en Montril in. Palmboom kwekerijen, appelsienboomgaarden en landerijen waar het zalig tussen fietsen is. De rust, de witte reigers die opvliegen als we langs een paar waterpartijen verscholen door het suikerriet fietsten en een adembenemend zicht op de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada links en de mediteraneo rechts van ons. Een echt vakantiegevoel.
Vanochtend kan Sam de sportieve uitdaging niet laten. Mijn doel is, zegt ze, op het einde van onze vakantie hier de dijk heen en terug te lopen zonder stoppen . Dat is 4 km in totaal. Ik duim, moet kunnen.
Als ze terug komt van het lopen is Sam opgetogen, gaat elke keer beter en beter. Ik schenk een Moscatel in op ons terras een beetje een zoete aperitiefje, voor de lunch die we straks in een restaurantje nemen, op een terrasje op het strand !
Restaurante Los Tres Hermanos.
Lekker, lekker verse vis. Antonio, begroet ons , geeft de kaart in het Engels en bevestigd onze keuze met Muy Bien, de vino Blanco de la Casa van 5,75 Euro raadt hij af. We volgen zijn advies en nemen een duurdere. Tapas; een borje Iberische ham, de befaamde Jambon de Jabugo en Langoustines, verschijnen op tafel en nog voor die op zijn zet de patron een overvol bord sla erbij. Een overdaad aan vis volgt en we genieten van de lekkere verse en goed bereide lunch en het Spaanse zondagssfeertje van de locals die hier met hun familie samen gezellig zitten te eten. Als de waard ons voorstelt om Rabo de toro, ( stierentaart ) of de zelfgemaakte desserts te serveren, bedanken we. We zitten eivol. We wandelen voldaan en tevreden terug naar het uiteinde van de boulevard waar ons appartement ligt en luieren op ons terras in het zonnetje bij 20 graden. Dit is het weertje waarom we hier in het zuiden zijn gebleven. Er kuieren veel mensen op en af de boulevard. Kuieren zoals Toon Hermans dat ooit zo mooi beschreef in een liedje. Duidelijk weekend voor iedereen en een mooie ZONdag.
Maandag 7 januari.
Duidelijk dat, en het weekend en de korte wintervakantie ook voor de Spanjaarden voorbij zijn. De rust is nu vanochtend helemaal terug gekeerd. . Geen drukte op de dijk voor ons terras, geen vroege vogels, geen Ford Fiestas meer. Als we gaan joggen komen we 1 jogger tegen, 2 vissers, een bejaard koppel, een paar Campers, als steeds op zoek naar een plaatsje. Antonio,de Chef van het restaurant Tres Hermans ( de drie broers) zet de lege bakken bier buiten en begroet ons vriendelijk. Aardige man. Sam gaat een koffietje drinken en een krantje kopen, goed voor mijn Spaans, zegt ze. Ik loop terug naar mijn schrijftafel. Ik heb de microbe nu goed vast en probeer zoveel mogelijk te schrijven als ik alleen ben. Het plezierige aan een appartementje is dat je ook vrij kunt rondlopen,van de Living het terras op en naar de gang voorbij de slaapkamers en weer terug ijsberend naar het terras. Iets wat ik zeer vaak doe en ook nodig heb als ik naar zinnen zoek of nieuwe wendingen bedenk of gevoelens die ik in de dialogen van de personages wil steken. In een Camper lukt dat niet z aardig. Het idee was ook om in ons reisverslag een weergave te geven van de vooruitgang in het script maar dat lijkt me, nu ik aan het schrappen ben, sekwenties toevoeg en shots erbij verzin, niet zo evident om te volgen als lezer.
In het boek dat ik in 2009 wil uitgeven,
Home@europe, Almost Happy zal ik dat wel doen. Dus je mag meer verwachten dan alleen de notities die ik opteken in deze blog.
De zee ligt er rustig bij vanmiddag.
Als Sam terug is van het sporten eten wat zelfgemaakte Tapas op het terras. Toast met Zalm en rode ui, toastje basilicum pasta, een schijfje Mozarella, olijfolie erover en zwarte peper. Lekker met een glaasje Spaanse rode wijn. Na een uurtje zonnen heb ik even genoeg van het liggen baden en trek op stap naar het authentieke dorpje Salobriña op de heuvels. Kleine witte huisjes, op elkaar gebouwd, schattig. Hier wonen gewoon mensen met permanent zicht op zee, geen toeristen echte locals. Bezoek het Arabisch ford op de heuvel en verdwaal in de panoramas met veel zee en de Sierra Nevada. In het plaatselijk museum hangt een foto van 1968, van de buildings die nu langs de boulevard staan was er niets, zelfs geen boulevard. Een brede strook landbouwgebied tussen de Sierra en de zee. Als ik op de terug naar ons appartement via de boulevard wandel zie ik een gezellige drukte, net als in het weekend. De Spanjaarden zijn niet terug aan het werk , de vakantie loopt gewoon door.
s Avonds kijken we naar het 9 uur journaal op TVE 1, de nationale zender, en de wereld zoals ie is komt op ons af. Staking van de vuilophalers in de metro van Madrid, 99 verkeersdoden sinds 1 januari, Mist op de Canarische eilanden waardoor vliegtuigen niet kunnen opstijgen, Juan Carlos, de koning van Spanje is 70 geworden net als Jane Fonda, die aankondigt dat ze nog wel eens in een Erotische film wil spelen. De eerste verkiezingrondes in de US die begonnen zijn. Hilary Clinton die straalt op het sprekersgestoelte en Amerika beloofd dat er een einde komt aan de oorlog in Irak, Zarcosy gaat trouwen in februari. Een beeld van overvolle winkels met kopende mensen in Valencia nu de Rebajas, de solden begonnen zijn. Amy, een 15 jarig Spaans meisje is nu 10 dagen vermist in Mijas, 15 km van hier. De Guardia Civil zoekt spoorloos verder maar tot nu toe zonder succes. Het is de 3e verdwijning sinds we hier TV kijken. In Iran sneeuwt het, in Equador barst een vulkaan uit en moeten 300 gezinnen evacueren voor de stromende lava. Tussendoor is er een reclamespot voor een model van Ford die je al voor 20.000 euro kan komen afhalen, een koopje.
In Holland wordt een man met mesteken op straat afgemaakt terwijl omstaanders het slachtoffer tevergeefs proberen te bevrijden. Die gek blijft steken. Ik zet de TV af , heb er nu al genoeg van.
Om de vaste gewoonten hier op ons appartementje van elke ochtend; ik sta op, zet koffie, Sam begint te lezen in bed en ik zet het verwarming elementje op en begin te schrijven, te doorbreken staat Sam als eerste op vandaag, zet koffie, doet de afwas en ik lig nog wat wakker te worden. Een mens went snel aan een ritme. Gisteren naar de laatavond film op TVE Bananas van Woody Allen, helemaal in het Spaans gekeken. Films of de wat betere programmas beginnen hier pas te spelen om 11 uur. Voor die tijd zijn er naast het nieuws de human intrest programmas met veel leed en verdriet en de alomtegenwoordige domme spelletjes.
Het is sterk bewolkt vanochtend, niet koud, ik denk een graad of 13 maar de zon is er vandaag niet bij. Vandaag wat opruim- en poets-aktiviteiten. Sam steekt de was in de machine en ik maak de sanitaire tank ( the green box) van de camper leeg en ontsmet. Dat was nodig. Op het programma staat nog de Camper herorganiseren, nu dat we de ruimte hebben en de tijd!. De garage eens leeg maken en het opgehoopte zand en stof verwijderen en met een natje de binnenkant aan pakken en misschien een uitstapje en onderweg nog eens op het net proberen verbinding te maken met thuis en de vrienden die ons volgen op de blog en ons af en toe een reaktie sturen . Als je weg bent voor een jaar, weg van thuis ben je natuurlijk nog meer benieuwd hoe het met onze naasten en vrienden gaat? Waar ze mee bezig zijn, zeker nu de feestdrukte voorbij is. Voornemens die je hard gaat maken, wendingen, voorzien of onvoorzien of gewoon even bij-bab-be-len. Zoals we reeds eerder schreven , het doet ons altijd plezier om wat te horen vanthuis.
Sam heeft een nieuw emailadres
samvanrompaey@gmail.com en mijn adres is ongewijzigd, marc.vanautreve@gmail.com. Tot spoedig. Ben je niet in onze maillijst, we sturen regelmatig wat fotos op, laat het ons weten. Het is een kleine moeite.
Onze Beste Wensen Voor een Stralend, Liefdevol, Gezond en Gelukkig Nieuw Jaar.
Feliz 2008
Sam en Marc,
2 januari 2008, Salobreña,Andalucia
www.bloggen.be/almosthappy
Een korte Flash back
************** De zon schijnt op de besneeuwde toppen van de Siërra Nevada ********
26 december 2007
We vieren met ons vieren en met veel Tapas Kerst in Nerja.
Terwijl ik in de namiddag de keuken onderste boven zet , gaan de meisjes het dorpje in om de laatste geschenkjes te kopen. Sevilla bood niet alles wat er te koop is! Marieke en Jolien vertellen als ze terug kwamen dat ze gezonnebaad hebben op de rots bij het strand. Ze glunderen. Ze versieren met zelfgemaakte spulletjes de Living. Op het raam worden met kerst-namaak-sneeuw, sterren, Feliz Navidad en elanden gespoten. Gezellig zegt Marieke. Of we al niet als tussendoortje met één pakje beginnen wordt door Marieke weggeblazen. Neen Jolien straks, we beginnen om 6 uur . Het regent cadeautjes en ik zie blije gezichten. Wat een vrolijkheid.
We eten, lachen, doen kwisjes, openen geschenkjes, er wordt ook even gedanst voor de fun. We zijn liefdevol vredig thuis in Nerja. Ik ben echt blij dat mijn meisjes erbij zijn, hier vandaag met Kerstavond in Andalucia. Mooi is dat.
We spreken af om morgen om halfnegen klaar te staan om naar Pradollano op 2100 meter in de Sierra Nevada te rijden.
Halfnegen, zodat we zeker om negen kunnen vertrekken. Om kwart na negen rijden we naar het skigebied. Via Granada waar de bergpas GR-420, wat de hoogste bergweg van Europa heet te zijn, begint rijden we de sneeuw in . We hebben geluk want de zon schijnt overdadig. Skigerief heb je er al voor 85 euro en voor de 4 liftpasjes voor een halve dag ben ik 150 Euro lichter. Als ik de huur van de auto voor 1 dag met benzine en ons après ski drankje om 5 uur op het terras in de ondergaande zon er bijreken ben ik 330 Euro armer. Jolien glijdt wat onzeker met haar snowboard naar beneden en Marieke, met toch wat hoogtevrees, wat trager, maar we redden het. Sam en ik nemen de rode piste op 3398 meter hoogte . Op zonnige dagen zoals vandaag kan je de Afrikaanse kust zien en de stranden van de Costa Tropical die hier in vogelvlucht slechts 30 km vandaan ligt. Toch besluiten we de 2de keer maar halverwege af te slaan naar de groene piste waar de meisjes skiën. Kwestie van ze niet alleen te laten. You never know.
Eind goed al goed. Het was een fantastische dag met veel chance, want de zon scheen een hele namiddag. Met een kleurtje op de wangen zitten we gelukzalig in de auto op terug weg naar ons huisje aan zee. Ik kondig tijdens het rijden aan dat we het bij deze ene dag skiën houden en terugkomen op het idee om 2 dagen te gaan, gezien de hoge kost . Vooral Jolien die er zo naar uitkeek en haar snorbaard outfit speciaal mee gebracht had in haar rugzak begreep dat zeer goed. Na een tochtje van toch 2 uur door de bergen komen we eindelijk terug thuis en eten de spaghetti die ik gisteren al voorbereide. Het smaakt want we waren en moe en hadden een reuzen honger. Nog wat nakaarten, de fotos uploaden op pc en naar bed.
We slapen als roosjes.
Vanochtend regent het, ik loop op weg naar de bakker door de staatjes van Nerja en zie vele mensen hetzelfde doen onder een plu of zoals ik in regenjas. Koud is het niet maar wel nat. Vind het jammer omdat de meisjes gisteren nog spraken over het laatste dagje kunnen we in het zonnetje nog wat bruinen op het strand. Dat zal er niet inzitten. Het regent de hele dag.
Ze opteren voor de Bagel en Salad bar op de promenade met free internet en nog wat fotootjes nemen voor het thuisfront. Ik blijf vandaag lekker binnen. Ik lees in De Weg naar Mekka het boek van Jan Leyers dat ik kreeg als kerstcadeautje van Marieke. Met het T-shirtje aan dat ik van Jolien kreeg en een borreltje erbij in de mooie glaasjes uit Sevilla van hun beidjes. Zet Herman Van Veen en het Rosenberg trio op en af en toe wissel ik van lectuur met Geert Mak zijn lijvig boek In Europa, reizen door de twintigste eeuw, een cadeau van Sam en Humos kerstnummer dat de meisjes voor me meebrachten. Sam neemt een warm bad en vertrekt ook. Heb vandaag echt zin om thuis te blijven. Ik wordt omringt door spulletjes van de kinderen, de I-pod, de planning van onze week vakantie opgetekend door Jolien en een tekening van haar die we naast de kerstboom ophingen. Het boek Un Burka por Amor, La emotiva historia de una espanola atrapada en Afganistán en een schattig rood met witte bollen Flamenco-schoentje bij de Kerstboom van Marieke, Ik realiseer me dat we vanaf vrijdag terug met ons tweetjes alone on the road zullen zijn en dat thuisgevoel weer voor een lange tijd anders aanvoelt. Daarom dat ik vandaag thuis wil blijven, ik ben toch wel een beetje een huismus. Ik lees, schrijf en geniet van de stilte om me heen. Als ik een sigaretje ga roken op het terras zie ik telkens een ander panorama, van een streepje zon, volle zon op zee tot bewolkt en regen tot even een regenboog boven de appartementsgebouwen , dan weer vol open en weer donker bewolkt met regen. Het is een kwakkelweertje op 26 december, 2e kerstdag. Vanavond eten we, voor Marieke en Jolien morgen terug naar België vliegen, de laatste keer samen in een gezellig Mexicaans Restaurantje.
Vrijdag 28 december,
Ik mis de meisjes, gisteren zijn we samen om half negen s morgens vetrokken, met de bus naar Malaga Airport. Het afscheid was er eentje met traantjes, de week was veel te snel voorbij. We houden er een zalige herinnering aan over met mijn zingende meisjes in Sevilla, het beklimmen van de heuvels van Granada op zoek naar het Alhambra, de regen op een troosteloze dag aan zee, Kerstavond bij onze plastic kerstboom met ballen en blauwe lichtjes en natuurlijke de prachtige Sierra Nevada met fantastische sneeuw en een staalblauwe zonovergoten hemel op de skipistes. Het is alweer herinnering, we missen ze al, het leven in huis met de vrolijke meiden. Ineens wordt het stil en beseffen we dat het weer anders zal zijn. Met ons tweetjes verder alleen in de camper.
Nu rijden we , na het eindeloos zakken zeulen van het appartement terug naar de Camper, richting Almeria. We rijden van de Costa del Sol de Costa Tropical in omwille van het goede weer en vooral de zachte temperatuur s nachts. Het heeft geen zin al naar Midden Spanje te rijden, daar is het te koud.
We belanden na een 40 tal kilometer in een badplaatsje met nog enig Spaans gehalte, Playa de Salobreña. Hier is het minder druk , authentieker en vooral het is een badplaats voor de Spanjaarden. Hier hoor je nog wat Spaans spreken op de boulevard. Geen borden met fotos van voer als Paella 1250 en Hollandse patat voor slecht 525, die je kan eten in de restaurants waar je in het Duits of het Nederlands of Engels aangesproken wordt. Wat een verschil met Nerja. We nemen de Ford Fiestas en de uitgebouwde Seats met spoilers erbij die met een veel lawaai en showgehalte op de Paseo Maritimo indruk proberen te maken op de Señoritas die er niet zijn, evenals de opgefokte brommertjes waar tieners zonder helm hard mee optrekken zodat je ze zeker gezien hebt. Op deze plek waar we geparkeerd staan aan het einde van de Paseo, waar je niet verder kan rijden horen we zeer regelmatig autos aan komen scheuren alsof ze de trein nog moeten halen om even snel met gierende banden terug te draaien. Jong grut, wat komen ze hier doen vragen we ons af.
We genieten van de flauwe warmte van de middagzon en al snel wordt het toch frisser. Het is eind december , ook in Zuid Europa. We fietsen door het dorpje omdat het te fris is om te lezen op het strand. Ergens tussen de hoge rietsuiker planten en op een vrij modderig stukje grond zien we een tiental campers staan, hoofdzakelijk Duitsers en Fransen. Om hier bijeen getroept te staan lijkt ons maar niks. Ze kunnen niet eens de zee zien, dan staan wij stukken beter, pal aan de boulevard met een fantastische view over de Mediterano. Ons oog valt, als we terug aan onze Camper komen, op een appartementje met een bordje Alkila, Te Huur. We bellen het nummer en maken een afspraak voor morgen Zondag één uur. Misschien een goed idee om de koudste maand van de winter te overwinteren in een huisje met zicht op zee zodat we in de late namiddag en s avonds als het te fris wordt niet op 2 bij 3meter ruimte moeten zitten met de blazer op maximum. Ook oudejaar vieren hier eigenlijk letterlijk op straat is niet zon romantisch idee.
Sam leest en is helemaal in de ban van de Vlaamse vrouwenbladen die door Marieke werden meegebracht. Ik kijk vanavond , met de oordopjes in naar Munich van Steven Spielberg, een kerstcadeautje van mijn liefje.
Zondag 30 december
1 Uur werd 2 uur , daar hadden de eigenaars van het appartement voor gebeld en we zien rond half drie 2 mensen op het balkon van het appartement verschijnen. Een korte rondgang , er zijn hier vier slaapkamers , en een lamentabele badkamer, waarbij Sam al meteen te kennen liet verstaan dat het wel een beetje vuil is. Ik vraag haar of er een alternatief is? Of we nemen het of we moeten opnieuw gaan zoeken in een ander stadje want hier in dit dorpje zijn er geen appartementen meer vrij zo vlak voor de feesten. De prijs, 60 euro per dag zegt de dame, ik vertel haar dat we in Nerja eentje gehuurd hadden voor 100 per week! Ja maar dit is Nerja niet antwoord ze en bovendien er zijn vier kamers antwoord de dame in het Spaans. Wat is je prijs voor 3 weken vraag ik, 60 per dag zegt ze. Ik neem mijn biljetten van 50 euro en tel ze , 500 willen we geven voor 3 weken zeg ik, zij kijkt en zegt dat dat nog geen 40 per dag is. Ik leg de biljetten van 50 één voor één traag op tafel en de echtgenoot, die mijn gebaar onbewust gadeslaat discussieert met zijn vrouw, in het Spaans. Wij zwijgen allebei, de kracht van de stilte, en zij geeft toe. Er wordt nog wat getwist of we dan zelf de lakens meebrengen waarbij Sam zegt, No Problem. De sleutels worden overhandigd en ik denk Done, we have it. Als we later weer met zakjes zeulen is Sam wel ontgoocheld, een vuil madam is het. Sam wil voor we erin trekken nog eens met de borstel erdoor gaan. We leven hier wel 3 weken zegt ze, ik ben er vies van. Ik laat haar, meisjes zijn daarin veel preciezer dan jongens. Ik zeul verder met zakjes van de camper naar het appartement 1 hoog en even later drinken we wat lekkers bij een ondergaande zon van op het terras dat een vergezicht heeft waar je onwel van wordt . Eén zee, van links naar rechts met rechts heuvels met witte huisjes die wat in de mist liggen. Een formatie Aalscholvers vliegt in rechte lijn mooi en met gelijke tred naar het oosten , net boven de horizon, een enig zicht. Al snel wordt het wat frisjes op het terras en zitten we gezellig binnen aan tafel. Dit worden onze overwinterweken in het zuidelijkste en warmste gedeelte van Europa. Na veel opfris en kuiswerk in het appartement, wat vooral de verdienste is van Sam zitten we thuis voor TV. TVE 1 is een wat amateuristische zender. We hebben en groot beeld, dat wel, maar de beelden, bijna allemaal España Directo, zijn zonder vormgeving bij elkaar gehaspeld. Van een massage voor de voeten met citroen, zeer slecht in beeld gebracht, tot beelden over hoe je het makkelijkst Moscatel druiven van een druivelaar plukt met een soort frietzakje en onderbroeken die in zijn anno 2007 en 2008. Ouderwets beeldvulsel voor de feestdagen. Ik neem een bad en constateer dat na zeg maar 15 liter, het water koud wordt. Net als in Nerja beseffen we dat de boilers hier in het zuiden van een zeer klein formaat zijn. In de zomer heb je natuurlijk niet veel warm water nodig. Een snel bad wordt het. We realiseren ons welke luxe we hebben thuis, in België, waar het warme water blijft lopen . En tevens zij we ons bewust van het feit dat we misschien wel niet zon echte campermensen zijn zoals sommige die we tegenkwamen en die overwinteren in het zuiden op een leefruimte van 2 bij 3. We hebben gekozen voor een warm nest een thuisje met ruimte om deze koudste maand te overbruggen.
31 december, halfvijf in de ochtend
Er flitsen honderden beelden door mijn hoofd die me wat soelaas zouden kunnen brengen in de uitbouw van het script. Ik draai rond in bed, het is nog vroeg en donker maar ik ben klaarwakker en sta op. Stilletjes want Sam slaapt nog. Nu en hier kan ik zonder veel lawaai te maken uit bed stappen en me begeven naar de living. In een camper kan dat niet zonder de ander wakker te maken.
Ik neem mijn script en begin te lezen , te schrappen en bij te schrijven. Het wordt stilaan licht en na 3 uur worstelen met dialogen, beelden en een extra plot die ik ter plaatse verzin komt er ook klaarheid in het verhaal. Ik drink koffie, ijsbeer wat in de ruime living en schrijf. Als ik op het terras een sigaretje rook en de enige visser observeer die hier al vroeg bij zijn hengel staat te kijken naar de verte, bedenk ik me dat ik het niet maken na 2 maanden op reis, nog geen fatsoenlijke letter geschreven te hebben. Aan inspiratie ontbreekt het me niet, het is gewoon gaan zitten, schrijven en schrappen. Schrijven tot het er staat, zoals wijlen Jos Brink me ooit vertelde. Jécrit donc je suis.
Als een vroeg ochtendzonnetje boven de zee komt aanzetten zie ik de eerste wandelaars op de dijk kuieren en genieten van een rustig kabbelende zee en de frisse ochtendlucht. Er komt stilaan leven in Salobreña. Sam is ondertussen ook wakker geworden en neemt een bad, ik loop om broodjes voor het laatste ontbijt in 2007.
Eindejaar
Silvestershow op TV La Fiesta contua, met David De Maria, Raya Real , Caldos Canderon, en nog een aantal Spaanse local heroes die net als onze plaatselijke VIPS zich gedragen als wereldsterren en liedjes zingen voor een publiek dat wel beter verwacht maar zich tevreden moet stellen met wat zich op deze avond aan amusement aandient. Het is overal op deze wereld, voor zover wij die gezien hebben, in het geciviliseerde deel, wat van hetzelfde op TV. De Shows, de Soaps, de Formats van programmas met publiek en zonder, de opgenomen en gemonteerde kwisjes, het rad van fortuin en de realityshows .De alomtegenwoordige vervelende reclame voor, na en tussen de flauwe programmas.
We kijken ernaar omdat we geëntertaind willen worden. Op oudejaar verwacht je wat spetterends. Wij met zn tweetjes vullen alle avonden in de camper met lezen, koken , en wat vertellen tegen elkaar. Nu dat we op een appartementje met TV zitten willen we spectacle op de buis. Maar dat valt tegen. We vallen er van in slaap en rond 11 uur gaan we naar bed. Morgen zien we wel de Traditiones de año neuvedos , de hoogtepunten op TV van het feestgedruis in Madrid, Hong kong, en Nueva York. De lichtgeklede feestgangers op de Ipanema beach met Tropisch vuurwerk in Brazilië, de met wodka klinkende Rode neuzen met hoedjes op in Moskou en een iet wat soberder klinken op 2008 in Brusellas.
Als we op nieuwjaarsdag om 8 uur wakker worden horen we buiten veel lawaai . Al snel wordt het ons duidelijk dat er hier wat verder op een discotheek is waar een menigte jong volk huppelend buitenkomt en in de blitse autos weg scheurt. Later lezen we op een affiche dat de discotheek op eindejaar uitzonderlijk vanaf 1 uur s nachts open ging. Blijkbaar is het de traditie in Spanje dat de jeugd thuis met de familie nieuwjaar viert en na de toast om twaalfuur kunnen beschikken.
Na de uitbundige feestpret om middernacht met veel vuurwerk, muziek, drinkende en dansende menigten en ministers die met champagne klinken op het nieuwe jaar wordt al snel de pret gedrukt in het TV-journaal met de aankondiging van de prijsverhoging van grondstoffen in Spanje met ingang van 1 januari, vandaag dus. Gas + 4,7%, Butano gasflessen + 5,2%, elektriciteit + 3,3%, Telefonica +2% , Trein +4% . Ook roken is nu officieel verboden in restaurants in Frankrijk vanaf vandaag. Het feest mag niet blijven duren.
Welkom in het verenigd Europa.
Woensdag 2 januari 2008
Op de boulevard is de rust terug gekeerd. De wandelaars van gisteren, de ochtelijke fuifbeesten en de lawaaimakende uitgebouwde Johny en Marina Seats en opgeblonken oranje Ford Fiestas met 3000 Watt luidsprekers erin die om de haverklap de boulevard op en af reden zijn nu terug op weg naar het werk of liggen hun Fiesta roes uit te slapen. Een enkele visser staat vanochtend te hengelen aan de branding en verder is er de stilte met enkel het geruis van de zee en de wind die vandaag wat feller blaast . Het is betrokken, de zon is er wel maar achter de wolken. Een Belgische beeld dat nog vrij goed in het geheugen zit.
Het zal wel overwaaien. Vandaag schrijven we. We zijn blij dat we royaal binnen zitten en achter glas naar de zee kunnen kijken. Als we nu, toch in het zuidelijkste deel van Europa ,waar het wel erg frisjes is, in de camper zaten hadden we het absoluut niet zo comfortabel. Ik schreef het eerder al in een camper leven is vooral buiten kunnen zijn , anders is het krap op elkaar wonen. Nu het zo koud is zouden we naast een stevige wandeling niet veel meer buiten kunnen doen en dus binnen moeten zitten. Je staat tenslotte met je vehikel op straat of op een camping.
Wat een verschil zeggen we tegen elkaar, een dag met zon, zo heerlijk en aangenaam en vandaag bewolkt , grijs en koud. Op TV zien we een nieuws-verslaggever vanonder een paraplu zeuren over het regenweer en de onverwachte koude dagen in Sevilla. Gek dat mensen, wij inbegrepen, het zo vaak hebben over het weer en er zich ook afhankelijk van maken. Achter ons appartement zien we de toppen van de Sierra Nevada witter worden.
Naarmate de dag vordert begint het ook hier fel te regenen en zet er een stevige wind op. De straat waar we onze camper geparkeerd hebben staat blank. Met regelmaat zien we verschillende Campers op de boulevard rijden, ze parkeren even met zicht op zee en de bewoners zitten wat droevig te staren naar de grijze lucht . Even later vertrekken ze. Waarheen? Nog zuidelijker kan niet, tenzij je de overzet in Algeciras naar Marokko neemt en een goed stuk over het Atlasgebergte, waar het vriest, naar het Zuiden rijdt.
Vluchten kan niet meer.
Waar moeten we dan naar toe ?
Winter in Andalucia, brrr
De komende weken zullen er ons niet zoveel nieuwe avonturen overkomen, onze camper staat geparkeerd en wij blijven lekker binnen thuis. Sam neemt zich voor vanaf 1 januari elke dag te gaan joggen, en deze ochtend staat ze uitgerust als een marathonloopster klaar voor vertrek. Na 5 minuutjes komt ze terug binnen , het regent zegt ze, morgen een 2e poging.
In de namiddag zitten we lekker binnen terwijl het buiten stormt. Sam neemt haar cursus Spaans en studeert afgewisselt met wat Spaanse TV kijken. Ik schrijf verder aan mijn script
Onze Beste Wensen Voor een Stralend, Liefdevol, Gezond en Gelukkig Nieuw Jaar.
Feliz 2008
Sam en Marc,
2 januari 2008, Salobreña,Andalucia
www.bloggen.be/almosthappy
Een korte Flash back
************** De zon schijnt op de besneeuwde toppen van de Siërra Nevada ********
26 december 2007
We vieren met ons vieren en met veel Tapas Kerst in Nerja.
Terwijl ik in de namiddag de keuken onderste boven zet , gaan de meisjes het dorpje in om de laatste geschenkjes te kopen. Sevilla bood niet alles wat er te koop is! Marieke en Jolien vertellen als ze terug kwamen dat ze gezonnebaad hebben op de rots bij het strand. Ze glunderen. Ze versieren met zelfgemaakte spulletjes de Living. Op het raam worden met kerst-namaak-sneeuw, sterren, Feliz Navidad en elanden gespoten. Gezellig zegt Marieke. Of we al niet als tussendoortje met één pakje beginnen wordt door Marieke weggeblazen. Neen Jolien straks, we beginnen om 6 uur . Het regent cadeautjes en ik zie blije gezichten. Wat een vrolijkheid.
We eten, lachen, doen kwisjes, openen geschenkjes, er wordt ook even gedanst voor de fun. We zijn liefdevol vredig thuis in Nerja. Ik ben echt blij dat mijn meisjes erbij zijn, hier vandaag met Kerstavond in Andalucia. Mooi is dat.
We spreken af om morgen om halfnegen klaar te staan om naar Pradollano op 2100 meter in de Sierra Nevada te rijden.
Halfnegen, zodat we zeker om negen kunnen vertrekken. Om kwart na negen rijden we naar het skigebied. Via Granada waar de bergpas GR-420, wat de hoogste bergweg van Europa heet te zijn, begint rijden we de sneeuw in . We hebben geluk want de zon schijnt overdadig. Skigerief heb je er al voor 85 euro en voor de 4 liftpasjes voor een halve dag ben ik 150 Euro lichter. Als ik de huur van de auto voor 1 dag met benzine en ons après ski drankje om 5 uur op het terras in de ondergaande zon er bijreken ben ik 330 Euro armer. Jolien glijdt wat onzeker met haar snowboard naar beneden en Marieke, met toch wat hoogtevrees, wat trager, maar we redden het. Sam en ik nemen de rode piste op 3398 meter hoogte . Op zonnige dagen zoals vandaag kan je de Afrikaanse kust zien en de stranden van de Costa Tropical die hier in vogelvlucht slechts 30 km vandaan ligt. Toch besluiten we de 2de keer maar halverwege af te slaan naar de groene piste waar de meisjes skiën. Kwestie van ze niet alleen te laten. You never know.
Eind goed al goed. Het was een fantastische dag met veel chance, want de zon scheen een hele namiddag. Met een kleurtje op de wangen zitten we gelukzalig in de auto op terug weg naar ons huisje aan zee. Ik kondig tijdens het rijden aan dat we het bij deze ene dag skiën houden en terugkomen op het idee om 2 dagen te gaan, gezien de hoge kost . Vooral Jolien die er zo naar uitkeek en haar snorbaard outfit speciaal mee gebracht had in haar rugzak begreep dat zeer goed. Na een tochtje van toch 2 uur door de bergen komen we eindelijk terug thuis en eten de spaghetti die ik gisteren al voorbereide. Het smaakt want we waren en moe en hadden een reuzen honger. Nog wat nakaarten, de fotos uploaden op pc en naar bed.
We slapen als roosjes.
Vanochtend regent het, ik loop op weg naar de bakker door de staatjes van Nerja en zie vele mensen hetzelfde doen onder een plu of zoals ik in regenjas. Koud is het niet maar wel nat. Vind het jammer omdat de meisjes gisteren nog spraken over het laatste dagje kunnen we in het zonnetje nog wat bruinen op het strand. Dat zal er niet inzitten. Het regent de hele dag.
Ze opteren voor de Bagel en Salad bar op de promenade met free internet en nog wat fotootjes nemen voor het thuisfront. Ik blijf vandaag lekker binnen. Ik lees in De Weg naar Mekka het boek van Jan Leyers dat ik kreeg als kerstcadeautje van Marieke. Met het T-shirtje aan dat ik van Jolien kreeg en een borreltje erbij in de mooie glaasjes uit Sevilla van hun beidjes. Zet Herman Van Veen en het Rosenberg trio op en af en toe wissel ik van lectuur met Geert Mak zijn lijvig boek In Europa, reizen door de twintigste eeuw, een cadeau van Sam en Humos kerstnummer dat de meisjes voor me meebrachten. Sam neemt een warm bad en vertrekt ook. Heb vandaag echt zin om thuis te blijven. Ik wordt omringt door spulletjes van de kinderen, de I-pod, de planning van onze week vakantie opgetekend door Jolien en een tekening van haar die we naast de kerstboom ophingen. Het boek Un Burka por Amor, La emotiva historia de una espanola atrapada en Afganistán en een schattig rood met witte bollen Flamenco-schoentje bij de Kerstboom van Marieke, Ik realiseer me dat we vanaf vrijdag terug met ons tweetjes alone on the road zullen zijn en dat thuisgevoel weer voor een lange tijd anders aanvoelt. Daarom dat ik vandaag thuis wil blijven, ik ben toch wel een beetje een huismus. Ik lees, schrijf en geniet van de stilte om me heen. Als ik een sigaretje ga roken op het terras zie ik telkens een ander panorama, van een streepje zon, volle zon op zee tot bewolkt en regen tot even een regenboog boven de appartementsgebouwen , dan weer vol open en weer donker bewolkt met regen. Het is een kwakkelweertje op 26 december, 2e kerstdag. Vanavond eten we, voor Marieke en Jolien morgen terug naar België vliegen, de laatste keer samen in een gezellig Mexicaans Restaurantje.
Vrijdag 28 december,
Ik mis de meisjes, gisteren zijn we samen om half negen s morgens vetrokken, met de bus naar Malaga Airport. Het afscheid was er eentje met traantjes, de week was veel te snel voorbij. We houden er een zalige herinnering aan over met mijn zingende meisjes in Sevilla, het beklimmen van de heuvels van Granada op zoek naar het Alhambra, de regen op een troosteloze dag aan zee, Kerstavond bij onze plastic kerstboom met ballen en blauwe lichtjes en natuurlijke de prachtige Sierra Nevada met fantastische sneeuw en een staalblauwe zonovergoten hemel op de skipistes. Het is alweer herinnering, we missen ze al, het leven in huis met de vrolijke meiden. Ineens wordt het stil en beseffen we dat het weer anders zal zijn. Met ons tweetjes verder alleen in de camper.
Nu rijden we , na het eindeloos zakken zeulen van het appartement terug naar de Camper, richting Almeria. We rijden van de Costa del Sol de Costa Tropical in omwille van het goede weer en vooral de zachte temperatuur s nachts. Het heeft geen zin al naar Midden Spanje te rijden, daar is het te koud.
We belanden na een 40 tal kilometer in een badplaatsje met nog enig Spaans gehalte, Playa de Salobreña. Hier is het minder druk , authentieker en vooral het is een badplaats voor de Spanjaarden. Hier hoor je nog wat Spaans spreken op de boulevard. Geen borden met fotos van voer als Paella 1250 en Hollandse patat voor slecht 525, die je kan eten in de restaurants waar je in het Duits of het Nederlands of Engels aangesproken wordt. Wat een verschil met Nerja. We nemen de Ford Fiestas en de uitgebouwde Seats met spoilers erbij die met een veel lawaai en showgehalte op de Paseo Maritimo indruk proberen te maken op de Señoritas die er niet zijn, evenals de opgefokte brommertjes waar tieners zonder helm hard mee optrekken zodat je ze zeker gezien hebt. Op deze plek waar we geparkeerd staan aan het einde van de Paseo, waar je niet verder kan rijden horen we zeer regelmatig autos aan komen scheuren alsof ze de trein nog moeten halen om even snel met gierende banden terug te draaien. Jong grut, wat komen ze hier doen vragen we ons af.
We genieten van de flauwe warmte van de middagzon en al snel wordt het toch frisser. Het is eind december , ook in Zuid Europa. We fietsen door het dorpje omdat het te fris is om te lezen op het strand. Ergens tussen de hoge rietsuiker planten en op een vrij modderig stukje grond zien we een tiental campers staan, hoofdzakelijk Duitsers en Fransen. Om hier bijeen getroept te staan lijkt ons maar niks. Ze kunnen niet eens de zee zien, dan staan wij stukken beter, pal aan de boulevard met een fantastische view over de Mediterano. Ons oog valt, als we terug aan onze Camper komen, op een appartementje met een bordje Alkila, Te Huur. We bellen het nummer en maken een afspraak voor morgen Zondag één uur. Misschien een goed idee om de koudste maand van de winter te overwinteren in een huisje met zicht op zee zodat we in de late namiddag en s avonds als het te fris wordt niet op 2 bij 3meter ruimte moeten zitten met de blazer op maximum. Ook oudejaar vieren hier eigenlijk letterlijk op straat is niet zon romantisch idee.
Sam leest en is helemaal in de ban van de Vlaamse vrouwenbladen die door Marieke werden meegebracht. Ik kijk vanavond , met de oordopjes in naar Munich van Steven Spielberg, een kerstcadeautje van mijn liefje.
Zondag 30 december
1 Uur werd 2 uur , daar hadden de eigenaars van het appartement voor gebeld en we zien rond half drie 2 mensen op het balkon van het appartement verschijnen. Een korte rondgang , er zijn hier vier slaapkamers , en een lamentabele badkamer, waarbij Sam al meteen te kennen liet verstaan dat het wel een beetje vuil is. Ik vraag haar of er een alternatief is? Of we nemen het of we moeten opnieuw gaan zoeken in een ander stadje want hier in dit dorpje zijn er geen appartementen meer vrij zo vlak voor de feesten. De prijs, 60 euro per dag zegt de dame, ik vertel haar dat we in Nerja eentje gehuurd hadden voor 100 per week! Ja maar dit is Nerja niet antwoord ze en bovendien er zijn vier kamers antwoord de dame in het Spaans. Wat is je prijs voor 3 weken vraag ik, 60 per dag zegt ze. Ik neem mijn biljetten van 50 euro en tel ze , 500 willen we geven voor 3 weken zeg ik, zij kijkt en zegt dat dat nog geen 40 per dag is. Ik leg de biljetten van 50 één voor één traag op tafel en de echtgenoot, die mijn gebaar onbewust gadeslaat discussieert met zijn vrouw, in het Spaans. Wij zwijgen allebei, de kracht van de stilte, en zij geeft toe. Er wordt nog wat getwist of we dan zelf de lakens meebrengen waarbij Sam zegt, No Problem. De sleutels worden overhandigd en ik denk Done, we have it. Als we later weer met zakjes zeulen is Sam wel ontgoocheld, een vuil madam is het. Sam wil voor we erin trekken nog eens met de borstel erdoor gaan. We leven hier wel 3 weken zegt ze, ik ben er vies van. Ik laat haar, meisjes zijn daarin veel preciezer dan jongens. Ik zeul verder met zakjes van de camper naar het appartement 1 hoog en even later drinken we wat lekkers bij een ondergaande zon van op het terras dat een vergezicht heeft waar je onwel van wordt . Eén zee, van links naar rechts met rechts heuvels met witte huisjes die wat in de mist liggen. Een formatie Aalscholvers vliegt in rechte lijn mooi en met gelijke tred naar het oosten , net boven de horizon, een enig zicht. Al snel wordt het wat frisjes op het terras en zitten we gezellig binnen aan tafel. Dit worden onze overwinterweken in het zuidelijkste en warmste gedeelte van Europa. Na veel opfris en kuiswerk in het appartement, wat vooral de verdienste is van Sam zitten we thuis voor TV. TVE 1 is een wat amateuristische zender. We hebben en groot beeld, dat wel, maar de beelden, bijna allemaal España Directo, zijn zonder vormgeving bij elkaar gehaspeld. Van een massage voor de voeten met citroen, zeer slecht in beeld gebracht, tot beelden over hoe je het makkelijkst Moscatel druiven van een druivelaar plukt met een soort frietzakje en onderbroeken die in zijn anno 2007 en 2008. Ouderwets beeldvulsel voor de feestdagen. Ik neem een bad en constateer dat na zeg maar 15 liter, het water koud wordt. Net als in Nerja beseffen we dat de boilers hier in het zuiden van een zeer klein formaat zijn. In de zomer heb je natuurlijk niet veel warm water nodig. Een snel bad wordt het. We realiseren ons welke luxe we hebben thuis, in België, waar het warme water blijft lopen . En tevens zij we ons bewust van het feit dat we misschien wel niet zon echte campermensen zijn zoals sommige die we tegenkwamen en die overwinteren in het zuiden op een leefruimte van 2 bij 3. We hebben gekozen voor een warm nest een thuisje met ruimte om deze koudste maand te overbruggen.
31 december, halfvijf in de ochtend
Er flitsen honderden beelden door mijn hoofd die me wat soelaas zouden kunnen brengen in de uitbouw van het script. Ik draai rond in bed, het is nog vroeg en donker maar ik ben klaarwakker en sta op. Stilletjes want Sam slaapt nog. Nu en hier kan ik zonder veel lawaai te maken uit bed stappen en me begeven naar de living. In een camper kan dat niet zonder de ander wakker te maken.
Ik neem mijn script en begin te lezen , te schrappen en bij te schrijven. Het wordt stilaan licht en na 3 uur worstelen met dialogen, beelden en een extra plot die ik ter plaatse verzin komt er ook klaarheid in het verhaal. Ik drink koffie, ijsbeer wat in de ruime living en schrijf. Als ik op het terras een sigaretje rook en de enige visser observeer die hier al vroeg bij zijn hengel staat te kijken naar de verte, bedenk ik me dat ik het niet maken na 2 maanden op reis, nog geen fatsoenlijke letter geschreven te hebben. Aan inspiratie ontbreekt het me niet, het is gewoon gaan zitten, schrijven en schrappen. Schrijven tot het er staat, zoals wijlen Jos Brink me ooit vertelde. Jécrit donc je suis.
Als een vroeg ochtendzonnetje boven de zee komt aanzetten zie ik de eerste wandelaars op de dijk kuieren en genieten van een rustig kabbelende zee en de frisse ochtendlucht. Er komt stilaan leven in Salobreña. Sam is ondertussen ook wakker geworden en neemt een bad, ik loop om broodjes voor het laatste ontbijt in 2007.
Eindejaar
Silvestershow op TV La Fiesta contua, met David De Maria, Raya Real , Caldos Canderon, en nog een aantal Spaanse local heroes die net als onze plaatselijke VIPS zich gedragen als wereldsterren en liedjes zingen voor een publiek dat wel beter verwacht maar zich tevreden moet stellen met wat zich op deze avond aan amusement aandient. Het is overal op deze wereld, voor zover wij die gezien hebben, in het geciviliseerde deel, wat van hetzelfde op TV. De Shows, de Soaps, de Formats van programmas met publiek en zonder, de opgenomen en gemonteerde kwisjes, het rad van fortuin en de realityshows .De alomtegenwoordige vervelende reclame voor, na en tussen de flauwe programmas.
We kijken ernaar omdat we geëntertaind willen worden. Op oudejaar verwacht je wat spetterends. Wij met zn tweetjes vullen alle avonden in de camper met lezen, koken , en wat vertellen tegen elkaar. Nu dat we op een appartementje met TV zitten willen we spectacle op de buis. Maar dat valt tegen. We vallen er van in slaap en rond 11 uur gaan we naar bed. Morgen zien we wel de Traditiones de año neuvedos , de hoogtepunten op TV van het feestgedruis in Madrid, Hong kong, en Nueva York. De lichtgeklede feestgangers op de Ipanema beach met Tropisch vuurwerk in Brazilië, de met wodka klinkende Rode neuzen met hoedjes op in Moskou en een iet wat soberder klinken op 2008 in Brusellas.
Als we op nieuwjaarsdag om 8 uur wakker worden horen we buiten veel lawaai . Al snel wordt het ons duidelijk dat er hier wat verder op een discotheek is waar een menigte jong volk huppelend buitenkomt en in de blitse autos weg scheurt. Later lezen we op een affiche dat de discotheek op eindejaar uitzonderlijk vanaf 1 uur s nachts open ging. Blijkbaar is het de traditie in Spanje dat de jeugd thuis met de familie nieuwjaar viert en na de toast om twaalfuur kunnen beschikken.
Na de uitbundige feestpret om middernacht met veel vuurwerk, muziek, drinkende en dansende menigten en ministers die met champagne klinken op het nieuwe jaar wordt al snel de pret gedrukt in het TV-journaal met de aankondiging van de prijsverhoging van grondstoffen in Spanje met ingang van 1 januari, vandaag dus. Gas + 4,7%, Butano gasflessen + 5,2%, elektriciteit + 3,3%, Telefonica +2% , Trein +4% . Ook roken is nu officieel verboden in restaurants in Frankrijk vanaf vandaag. Het feest mag niet blijven duren.
Welkom in het verenigd Europa.
Woensdag 2 januari 2008
Op de boulevard is de rust terug gekeerd. De wandelaars van gisteren, de ochtelijke fuifbeesten en de lawaaimakende uitgebouwde Johny en Marina Seats en opgeblonken oranje Ford Fiestas met 3000 Watt luidsprekers erin die om de haverklap de boulevard op en af reden zijn nu terug op weg naar het werk of liggen hun Fiesta roes uit te slapen. Een enkele visser staat vanochtend te hengelen aan de branding en verder is er de stilte met enkel het geruis van de zee en de wind die vandaag wat feller blaast . Het is betrokken, de zon is er wel maar achter de wolken. Een Belgische beeld dat nog vrij goed in het geheugen zit.
Het zal wel overwaaien. Vandaag schrijven we. We zijn blij dat we royaal binnen zitten en achter glas naar de zee kunnen kijken. Als we nu, toch in het zuidelijkste deel van Europa ,waar het wel erg frisjes is, in de camper zaten hadden we het absoluut niet zo comfortabel. Ik schreef het eerder al in een camper leven is vooral buiten kunnen zijn , anders is het krap op elkaar wonen. Nu het zo koud is zouden we naast een stevige wandeling niet veel meer buiten kunnen doen en dus binnen moeten zitten. Je staat tenslotte met je vehikel op straat of op een camping.
Wat een verschil zeggen we tegen elkaar, een dag met zon, zo heerlijk en aangenaam en vandaag bewolkt , grijs en koud. Op TV zien we een nieuws-verslaggever vanonder een paraplu zeuren over het regenweer en de onverwachte koude dagen in Sevilla. Gek dat mensen, wij inbegrepen, het zo vaak hebben over het weer en er zich ook afhankelijk van maken. Achter ons appartement zien we de toppen van de Sierra Nevada witter worden.
Naarmate de dag vordert begint het ook hier fel te regenen en zet er een stevige wind op. De straat waar we onze camper geparkeerd hebben staat blank. Met regelmaat zien we verschillende Campers op de boulevard rijden, ze parkeren even met zicht op zee en de bewoners zitten wat droevig te staren naar de grijze lucht . Even later vertrekken ze. Waarheen? Nog zuidelijker kan niet, tenzij je de overzet in Algeciras naar Marokko neemt en een goed stuk over het Atlasgebergte, waar het vriest, naar het Zuiden rijdt.
Vluchten kan niet meer.
Waar moeten we dan naar toe ?
Winter in Andalucia, brrr
De komende weken zullen er ons niet zoveel nieuwe avonturen overkomen, onze camper staat geparkeerd en wij blijven lekker binnen thuis. Sam neemt zich voor vanaf 1 januari elke dag te gaan joggen, en deze ochtend staat ze uitgerust als een marathonloopster klaar voor vertrek. Na 5 minuutjes komt ze terug binnen , het regent zegt ze, morgen een 2e poging.
In de namiddag zitten we lekker binnen terwijl het buiten stormt. Sam neemt haar cursus Spaans en studeert afgewisselt met wat Spaanse TV kijken. Ik schrijf verder aan mijn script
Het regent, ik vraag me af of dit de normaalste zaak van de wereld is voor deze periode of dat we gewoon even geen geluk hebben. Heel Spanje zit onder een dikke wolkenlaag. Het is winter en de Malagesen zijn blij dat er wat regen valt. In de zomer wordt het hier 40 graden en is het kurkdroog. Die bezorgdheid naar zon hield ons bezig als we gisteren de meisjes aan het vliegveld gingen ophalen. Please God , let de sun shine. Na 1,5 uur wachten verschijnen eindelijk die 2 mooie blonde meiden gepakt en gezakt, met winterkleren maar ook met topjes en skikleding en 20 kg tijdschriften en Nederlandstalige boeken voor Sam , door de uitgang. We omhelzen elkaar en ik ben echt blij dat ik ze zie. Vrolijk als altijd huppelt Marieke door de luchthaven, blij dat het 16 graden is. Komende van -5 en sneeuwvlokjes in België is dat een plezierige gewaarwording. Als we in ons appartementje komen zijn ze blij met de kerstboom en de gezellige sfeer. Moe, dat zijn ze en Marieke voegt daar aan toe dat het zeer waarschijnlijk ook de zeelucht is die hen pakt. We verkennen Nerja en eten Pizza op een terrasje met zicht op .. de zee. s Avonds maken we een planning op waarin en skiën,Sevilla,en Granada zeker moeten kunnen. Vrijdagochtend loop ik alvast in jogging om broodjes, we eten spek met eieren en vertrekken om 10 uur, voor een tochtje van 2 uur door de bergen naar Granada. Een afwisseling van slenteren langs Schone gebouwen en winkelen, voor beiden wat, vult onze dag. Het Alhambra, zien we vanuit de hoogte liggen als we al 300 meter door de kleine steegjes van de Gipsywijk zijn gelopen en we vinden het ook zo mooi. Om dat grote museum, het meest bezochte ter wereld schijnt volgens onze gids, echt gezien te hebben heb je een hele dag nodig en Jolien wil ook zeker nog wat shoppen. Zij neemt de leiding en het viertal zit van een culturele uitstap in de winkelstraten van Granada met de Benettons, Sprinfields, Lowdowns en VVH warehouses, sweaters te passen. De meiden vinden het ook wel leuk dat sam mee opgaat in het passen en aantrekken en ook weer uitrekken van diverse kleren in de pashokjes. Vader staat bij gevolg buiten aan de deur van de magazijnen te wachten. Dit soort winkels is niet zo besteed aan me. Ik kijk in de etalages en schrik van de prijzen. Ik kocht een paar loopschoenen voor 15 euro en was blij als een kleine jongen met de aankoop, hier in de merk-surfer-winkels betaal je 65 euro voor een gewoon geel bloesje. Grote meiden vinden dat een koopje. Ik die dacht dat Spanje goedkoper was. In deze winkelstraten met lichtjes in de bomen, duizenden kopende mensen en Feliz Navidad muziekjes is het niet anders dan in zeg maar gelijk welke grote stad in de wereld. Granada is mooi maar ik had er meer grandeur verwacht in plaats van winkelketens. s Morgens als de meisjes in pyjama in de zetel thé drinken, die Marieke gisteren kocht aan een thee-kruiden stalletje met wel 300 varianten is het thema van gesprek, reinigende zeep, ontschminking, fond de teint ,dagcrèmes, en Marie Jo BHs in de solden. De Meisjes.
Ze hebben goed geslapen, kan niet anders natuurlijk , gisteren na ons dineetje in Granada hebben we de bergtocht van 2 uur terug naar huis, in het donker ,met veel haarspeldbochten overleefd en iedereen was moe. Inclusief de chauffeur. Thuis babbelen Marieke en papa nog wat na, in een sfeertje vader-dochter, zoals we dat kennen van thuis in Leuven. Heerlijk om in Andalusië even thuis te zijn met de oudste en jongste dochter.
Zondag 23 december
De dagen zijn langer ook al zijn het de kortste dagen van het jaar. In een Camper zit je,eens het donker wordt op een paar vierkante meter een beetje krap nog wat met zn twee te lezen of een dvd-tje te kijken. Nu dat de meisjes er zijn en we de luxe hebben van een appartement genieten we van lekker lange avonden waarin ze zingen, muziek beluisteren, plannen maken, grappen en grollen. Jolien en Marieke zijn ook blij dat ze hier samen zijn. Voor we het weten is het 1 uur in de nacht en moet ik ze aansporen om toch maar naar bed te gaan omdat we de volgende dag een uitstap willen doen.
Vanochtend voelt het aan of de lente in het land is. Het is zalig zacht en de wind is gaan liggen. We bellen de information touristica op van de Sierra Nevada en die zeggen ons in een beetje moeilijk verstaanbaar Spaans dat de pistes er niet echt helder bijliggen, mistig, wat betekent dat we best niet gaan skiën vandaag. Het wordt een daguitstap naar Sevilla.
**********NERJA, internetcafeetje op de boulevard, 18december 2007 ****************
Is er nog nieuws onder de zon na Sevilla?
Conil de la Frontera , Cadiz, Espania (2)
Lagostinas ,elk 8 stuks voor amper 2euro 30, Manchego kaas en Jamon Iberico, heel fijn gesneden met pan ( brood) en elk een glaasje Cava . Heerlijk om te brunchen vanmiddag buiten op ons provisoir terrasje voor de camper met een weids zicht op de oceaan en 22 graden op de thermometer. We zetten wat koffie en als pousse café een vleugje Aguardente Bagaceira, een restje uit Portugal. Tijd voor een dutje. Waar hebben we dat aan verdiend? Ik weet het wel , als je dit in België leest op 12 december ben je een beetje jaloers. Ik zou het ook zijn. We willen onze vreugde delen en we beseffen wel dat het je niet zomaar overvalt. Het is een keuze die we maakten en we hebben er nog geen moment spijt van gehad.
Donderdag 13 december 2007
Zalig, zalig zeggen we vaak tegen elkaar als we helemaal uitgerekt liggen te zonnen op onze ligstoelen. Het is gewoon heerlijk hier te mogen genieten van een warme zon op ons lijf. Het is half december , in de zon gissen we is het 28 graden. We lezen wat , nemen een douche in het keurige en nette sanitair, eten wat eten en schrijven wat, dat is zowat waar we deze zalige tijd mee verdoen. Het zwembad is te koud, het water van de Atlantische kust is warmer. De mooie plas ligt er verlaten bij. Jammer wel. Over het sanitair kan ik vertellen dat de douches, een zestal, in halve circels staan opgesteld, allemaal bekleed met kleine blauwe mozaïek. Keurig en mooi. Geen deuren aan de douches en ook niet dat belachelijke mannen en vrouwen tekentje. Hier kan je overal douchen , waar en wanneer je wil. Alle overwinteraars hier, voornamelijk Duitsers en Nederlanders doen wat huishouden s morgens, fietsen naar de winkel en tegen half twaalf zijn ze terug want dan staat ze daar; Hare majesteit de Zon, je uitnodigend te verleiden om er in te gaan liggen baden, zonnebaden, tot een uur of vier. Dan gaat de zon weer naar beneden. Een windje, de Lévante, zet op, dat is een windje dat uit het oosten komt en dat betekent geen regen. Als ie uit het zuiden komt heb je nattigheid zegt de uitbater die op zijn fiets alles komt checken. De Ponienté is de ergste , die westenwind komt van de zee en dat is koud. Een wandelingetje doen of een klein fietstochtje? We wandelen op de toppen van de ruwe roestkleurige kliffen die hier de scheiding land en zee uitmaken. Ongerepte natuur. Mooi en beangstigend, want als je hier in het pikke donker wandelt zie je niets. Er is geen spatje licht. Van in Zee op het strand klim je een weggetje omhoog op de rotsen, en dan heb je een tweehonderd meter diep boompjes en struiken, een roestkleurig weggetje dat naar de camping leidt voorbij enkele mooie witte villas achter muren en poorten en na de camping een groot bos vol parasoldennen. Puur en midden in de natuur, wat een gelukzaligheid.
Vanavond filmavond in de Camper, ik kijk naar Zelig, in zwart wit ,van Woody Allen.
Vrijdagochtend, 14 december, er kondigt zich een mooie dag aan.
We staan vandaag wat vroeger op voor een lekker lange fietstocht. Naar het dorpje, zon 3 km verder gelegen, tegen de Levanté in, die wel krachtig staat vandaag. We eten een paar Tapaatjes op een terrasje en doen onze inkopen en fietsen dan met de wind in de rug terug langs de zee. Een ongelooflijke machtige plas water die daar ligt. Die uitgestrektheid , die grootsheid geeft me op het fietsje altijd een gevoel klein te zijn. Ik geniet ervan want in de kantoren van Brussel wordt je verwacht altijd groot te zijn en dat zijn we niet. In de namiddag hebben we connectie en we kunnen skypen, telefoneren via het internet. Patje is online en Sam belt hem op. Ze is verrukt over de makkelijkheid waarmee skypen kan. Altijd plezierig om met wat Vlaamse vrienden te kunnen babbelen, we zijn nu op de kop 2 maanden van huis van huis weg. Nog negen maanden vakantie ! Wat een verrukkelijk idee. Zaterdag saunadag wordt aangekondigd, wij mee natuurlijk. Aan dat zwembadje is een hele infrastructuur die, een weliswaar kleine maar mooie en knap gemaakte nieuwe sauna, whirlpool en stoombad herbergt. We nemen na de sauna toch een snelle duik in het water van het zwembad dat naar aanvoelen 15 graden is . Koud maar zalig als je lichaam opgewarmd is. Nog wat zonnen, wat lekkers koken, lezen , een streepje Michael Boublé op de pc en naar bed.
Morgen rijden we richting Malaga.
Een prachtige weg door de bergen langs de kust van Andalucia die we volgen. Via El Estrecho de Gibraltar cruisen we als het ware van de Atlantische kust in de Mediterraneo. In Tariffa zijn we verrukt als we plots Marokko zien verschijnen aan de overkant van het water . Het is van hieruit slechts 35 minuten varen naar Tanger, lezen we op de reclame panelen. Marokko zo dicht bij en we gaan er niet naar toe. Even betreuren we het. Vrienden hebben het ons afgeraden om met de camper naar Marokko te reizen wegens te gevaarlijk voor inbraak en afpersing. Er staat een stevige bries en die zal er hier altijd wel waaien want het aantal windmolens dat in een wir war op de flanken van de bergen staat is niet te tellen. We maken een stop en genieten van de prachtige onweersluchten boven de zee. Als snel wordt het donker en op sommige momenten is het alsof we op de autosnelweg de zee inrijden rijden. We zoeken ons een plaatje in Estepona iets voor Marbella, aan de haven waar we een Thai uitproberen, met muzak op de achtergrond , Kwanta la mera en Strangers in the night zoals in alle Thaise- en Chinese restaurants ter wereld. Duidelijk dat hier de Costas beginnen en het dus echt toeristisch wordt.
Het regent fel. Als de wind van het Zuiden komt regent het en wordt het koud, herinner ik me van de man van de camping. Hij weet het want hij woont hier al enige tijd. Het is natuurlijk ook winter hier. Pas in januari begint de lente stilletjes aan . We halen voor de eerste keer de paraplus boven en dikke trui. Ook als we s morgens verder trekken giet het. We kiezen NERJA, omwille van aangeschreven in de gids van Andalusia als De parel van de Costa del Sol. Op redelijke afstand van Granada en de Sierra Nevada voor het skiën en slechts 50 km voorbij Malaga waar de meiden donderdag landen. We zoeken en vinden uiteraard ,it is low season, een mooi 2 slaapkamer appartementje met zicht op zee,. Las Fuentes de Nerja. De prijzen schommelen hier enorm van 70 tot 140 tot 10 euro per dag. We kiezen iets ertussen en voelen ons een beetje vreemd na 2 maanden leven in een camper nu vrij bewegen in een appartement. Zo groot met bad, Tv en Microwave ! Het witte stadje Nerja is mooi, er is zeker meer beweging dan dat we de laatste maand in de natuur hebben meegemaakt en ook hier zijn er meer pizza tenten dan in Leuven of Antwerpen tezamen en meer Britten dan in de Costa del Ostendas. Het wordt een klassieke en dus heel andere vakantie dan dat we de afgelopen 2 maanden ervoeren. Het zij zo, het is een prachtige bestemming voor de kids en wij hebben meteen een ander soort traditioneel vakantiegevoel. 10 Dagen Costa met Kerstdiner en met mijn meisjes.
En ik die dacht dat ik er vanaf was voor een jaar, dat sleuren met zakken!
We laden de halve Camper uit om kleren, eten,bestek en zo meer naar het appartement te sleuren. Dat is gelegen in een soort galerie complex, met veel gangen waar een wind waait, in de zomer zeer zeker lekker afkoelend , nu een hel. Straks ben ik terug verkouden. Je kan hier ook niet parkeren, dus alles in zakken laden en sleuren van de parking naar het appartement.
Het is koud vannacht in bed en Sam ligt te woelen, ik bevries zegt ze. We doen beiden bijna geen oog toe. Zetten het elektrische verwarming kacheltje aan maar dat duurt natuurlijk een eeuwigheid voor de ruimte hier opgewarmd is. Wat een verschil met eergisteren toe we op de Camping nog in ons blootje lagen te bruinen in het zonnetje. Op de TV zien we dat die zware bewolking over heel Spanje hangt, in Catalunia vallen de eerste sneeuwvlokken en het vriest op sommige plaatsen in Baskenland tot - 5 . Zelf op de Islas Baleares sneeuwt het. Global warming ? s Morgens halen we het donsdeken uit de Camper want zo is het geen doen. Aangevuld met nog eens 5 zakken kleren , jassen en droge voeding . De zon komt er wel door rond 9 uur, zwaluwen vliegen op en neer en een leeuwerik zit vrolijk te fluiten. Een pril lentegevoel geeft het . Frisjes maar verlicht door de zon. Aan de overkant waar de terrassen van de appartementen s morgens in de zon liggen -wij zullen ze deze namiddag hebben- zie ik al vroege zonnebaders, Zweden naar ik kan horen. Wat gek toch dat mensen zon zonaanbidders zijn. Gek en natuurlijk zeer begrijpelijk, de Zweden zitten 6 maanden per jaar in het donker en wijzelf reizen naar het Zuiden om de winter te ontvluchten. Wat me opvalt is dat als je al zon lange tijd met een camper rond reist en je dan plots terug in een appartementje zit, je niet meteen de behoefte voelt om te gaan stappen. Het is heerlijk hier op het terrasje wat te zitten schrijven. We willen beiden niet echt de stad in of weg. Het gevoel denk ik van een stukje thuis in een huis te zijn ! Met een camper ben je altijd op reis ,onderweg, nu kunnen we even knus thuis blijven. Sam ontsteekt geurkaarsjes en laadt de kasten vol met spulletjes om het gezellig te maken.
woensdag 12 december, Conil de la Frontera. mochten we je niet meer bereiken voor Kerts alvast onze warme Kerstwensen en tot zeer spoedig voor onze Niewjaarswensen
****************************************************************** 12 december 2007 **********************************************
Quinta dos Carriços, Salema, Vrijdag 7 december 2007
Cici nest pas un conté
Zoals de 18e eeuwse Franse filosoof Denis Diderot een van zijn verhalen titelde lang voordat de belezen Waalse surrealist René Margrit een pijp schilderde met daarbij de negatie ceci nest pas une pipe.
Het uitzicht is hier prachtig, boven op een berg, 400 meter hoog staan- ik voel me net een ruimtevaarder- met in de verte tussen de bergflanken een spiegelgladde Atlantische oceaan. Groene heuvels, cipressen die oprijlanen van mooi ogende witte Quintas begeleiden, kantwerk van de olijfbomenkruinen in tegenlicht op de glooiingen van de heuvels . We bevinden ons tussen hemel en aarde hier in dit Nationaal park van 25 hectaren groot dat omgetoverd is ,met veel respect voor zijn natuur, in een camping op de heuvels van de westelijk Algarve, even voorbij Praia Da Luz. (Dit plaatsje was even in het nieuws gekomen een paar maanden geleden door de dubieuze verdwijning van peuter Maddy van Britse ouders.). Een paar kilometer verder ben je op het uiterste puntje van Europa..
Door de omvang van deze camping en de weelderige boom en struik inplanting staan de enkele campers hier verscholen voor elkaar opgenomen in de natuur. Iedereen heeft zijn eigen plaatsje en staat , vrij van inkijk, zoals dat heet. De stilte, het panorama, het groen, tot volledige rust kan je hier komen. . Hier zie je ook niet van die afgedankte caravans met door de zon en de ouderdom vervaalde zeilen erom heen zoals we eerder zagen op tweederangs campings. Het publiek, echte natuur liefhebbers me dunkt , is anders dan we tot nog toe tegenkwamen. Zij zoeken de stilte, de rust en het prachtige vergezicht op. Hier vind je jezelf terug zoals je was als kind, onbezonnen en vrij. Die beperking om zich een houding aan te meten, noem het volwassen zijn , het doen alsof tegenover de buitenwereld is hier ver weg. Mannen gemaakt om in beweging te zijn kunnen hier vrij en vrolijk in volle ontdekkingsglorie gaan onderzoeken wat er achter die heuvelbobbel verscholen ligt. Het waait er wel hard. Vanmiddag even de stoelen open gezet en wat genoten van het zonnetje maar al snel stond er een stevige bries te blazen. Je hebt de mooiste plaats van de camping met het mooiste vergezicht uitgekozen zei de eigenaar die kwam checken of we het naar onze zin hadden. Ook wel de plek, hier op het hoogste punt, die het meeste wind vangt voegt ie eraantoe. We laten meneer de wind om onze oren waaien. Om 6 uur pikdonker en een hemel zo zwart dat je er even bang van wordt. Bij gebrek aan mondain aanbod, aan schouwburgen met parterre en brasseriën waar obers in lange zwarte schorten en een wit servet over de arm plateaus ronddragen gaan deze bewoners van het nationaal park vroeg slapen. Ik luister nog even naar de krekels en tel een miljoen sterren aan het firmament. Binnen zet ik aflevering 6 van Kinderen van De wind op . Als ik een sigaretje ga roken rond 11 uur voel ik me weer die astronaut. Hier op de top van de berg zijn de sterren van daarstraks verdwenen en is de lucht bijzonder vreemd gekleurd. Daar waar de zon om 6 uur onderging is het nu donker geworden, alsof een schilder de rechtse kant van de aarde overschilderde met een dikke donkere inktblauwe laag olieverf en daar waar de zon morgen boven de zee hoort op te komen is er licht aan de einder, vreemd . De wind is gaan liggen, de nacht is bijzonder stil en rustig. Het enige wat ik hoor is het gedempt geblaf van een paar honden in de verte, net alsof ik in een luchtballon drijf boven de aarde. Zo is het goed, nu ga ik naar bed.
s Morgens zien we vanuit ons bed de zon opkomen boven de zee.
Toen we deze camper kochten was dat één van de vereisten , een venster aan het voeteinde van het bed om traag wakker te worden bij zonsopgang. Die investering is vanochtend al terug verdiend. Het is 13 graden buiten, frisjes, maar in het zonlicht al aangenaam om hare majesteit op je vel te voelen tintelen. We zitten omflankt door jeneverbessenstruiken op het okerkleurige zandpad recht in de zon, zicht op oneindig en zijn nu al behoorlijk stil en rustig.
We worden licht dronken van het één worden met dit unieke mooie landschap. Alsof we in een ansichtkaart zitten zegt Sam, helemaal vrij en omarmt door schoonheid, dat ervaar je niet elke dag. De stilte wordt gebroken door het gerij van enkele jeeps op de zandweg aan de andere kant van de vallei. Even later horen we wat knallen van een geweer. Het zijn maar jagers zegt ik, s zondags gaan de mannen in de bergen jagen. Een 10 tal minuten galmen geweerschoten door de vallei. De konijnen hebben ze door die jagers en zijn vermoedelijk gevlucht naar de andere kant. De jeeps rijden terug weg en het wordt weer misstil. Alleen een windje blaast door de parasoldennen. We beseffen dat het geluk dat ons hier treft ons zomaar overkomt en nemen het in ons op. Tegen zonsondergang hoor en zie ik zwaluwen sierlijk rond vliegen. Hier zitten ze dus als ze in de herfst het kouder wordend België verlaten. Eén zwaluw betekent nog geen zomer, zeggen ze, ik zie er een tiental maar alras wordt het frisser op ons grote terras, de zon verdwijnt en een windje zet op. Dus geen zomer ook niet als ze met zn tienen zijn. Het is 8 december, ook winter in de Algarve.
Onze eerste stop, terug in Spanje, na 5 weken zwerven in Portugal ,
Sevilla
, maandag 10 December
Wakker worden op de camping in Sevilla is net even iets anders dan dat we gisteren in het Nationale park, verwend met zijn rust en uitgestrektheid de stilte in ons op konden nemen. Het is alsof we naast een autostrade staan. Om 6 uur schrikken we wakker van ambulances of politiesirenes aangevuld met aankomende verkeer. De pendelaars naar de stad. Later bleek ook dat we op 100 meter van een autostrade, of een soort ringweg van Sevilla staan. Gisteravond hebben we wel 2 uur zitten zoeken naar deze vrij internationale Camping die zo blijkt op een ½ uurtje bus van de stad ligt. Geen aanduiding , geen pijltjes onderweg. We hebben alleen een adres vanuit een gids. *Camping Villsom, Ctra, N.IV 558,8 ,daar moeten we het mee doen. Met een GPS wel makkelijker te vinden vermoed ik en daar gaat deze camping ook vanuit. Sam vraagt, ik denk wel dat we een tiental keer gestopt zijn, aan locals, tankstations, taxichauffeurs en tenslotte bij het politiekantoor, waar in godsnaam die camping ligt. We rijden Sevilla weer uit, hebben een eerste glimp gezien van deze stad en het beviel ons wel. Het is pikdonker als we uiteindelijk aan komen en ons zomaar ergens parkeren op een vrije plaats . We zijn moe, hebben vandaag ook 350 km gereden, willen iets eten en naar bed. Ja, we hebben Portugal verlaten omdat we natuurlijk op tijd willen zijn in Malaga,Spanje, als de meisjes landen volgende week. Jolien wil gaan Skiën , Marieke wil in een stad zijn omdat ze ook wat wil studeren in de Bib voor het aankomende examen van januari. En ze willen naar ik vermoed ook wat zuiderse zon meenemen. Dus moeten we ergens wat vinden, en niet ver van een stad en niet te ver van de bergen . We hebben ook gekozen om een appartementje of een bungalow te huren, want met zn vieren in deze villa, met slechts 140 liter water, is wat krap. Het water van onze camper gaat ook beginnen leeglopen bij een temperatuur lager dan 4 graden. We kunnen een wagentje huren en zo Andalucia met zijn prachtige steden als Granada , Jaen en Cordoba ontdekken en natuurlijk de skipistes in de Siërra Nevada opzoeken. Als ik buiten kom zie ik dat dit best een mooi aangelegde camping is. Enkele appelsienen liggen rond de camper, waarschijnlijk afgerukt gisteravond bij het parkeren. Verder zie ik Palmbomen en Cactussen staan.
Op de kilometer teller van onze Chausson zie ik dat we de kaap van 5000 km net overschreden hebben. We zijn aardig onderweg.
Home at Europe in 2007 en wat zal 2008 brengen?.
*Camping Villsom, Ctra, N.IV 558,8 , als je ernaartoe wil als je Sevilla wil bezoeken bel vooraf even.
Tel. 954 720828
Sevilla
is een erg mooie stad met zijn grote paleizen, zn pleinen en boulevards , zn palmbomen die de stad een mediterraan tintje geven. Een 5 sterren gigantisch groot en zeer schoon hotel in het midden van de stad met de grandeur van zeer vroeger en zeer sjiek. We nemen de vrijheid er even binnen te lopen en nemen niet in overweging om hier eindejaar te komen vieren. Het Sylvestermenu kost 320 euro, overnachting niet inbegrepen. De paviljoenen neergezet voor de wereldtentoonstelling van 1929 een samenwerking tussen Iberia en Zuid Amerika hebben karakter en een tintje Zuid Amerikaanse en Arabische stijl. We nemen een kijkje in de Arena waar de stierengevechten van april tot september plaatsvinden. Verbazen ons over het feit dat per match, ik noem het zo maar, er 6 stieren voor de bijl gaan, in 20 minuten moet de toros, getreiterd,afgemat en gedood zijn. Eerst komt de matador de stier wat plagen met een roos doek , vervolgens komen er 2 ruiters te paard wat speren in zijn nek steken en dan komt de Matador , die voor het spektakel moet zorgen en met zijn rode doek afwerkt, dat betekent met een zwaard de stier die dan al door het bloedverlies half suf is maar meestal woedend ,doden. De beste Matador raapt 250.000 Euro op per spektakel en als de jury zijn prestatie goed bevind krijgt hij één oor, 2 oren en in het beste geval ook de staart mee van het gedode dier als trofee. In april elke dag vertoning , de andere maanden enkel op zondag. Kostprijs voor een moeilijk te verkrijgen ticket gaat van 20 euro , als je pal in de zon wil zitten tot 120 euro voor de beste plaatsen in de schaduw. Met gemengde gevoelens kijken we ernaar en worden we rondgeleid door een gids naar de stallen, en het fotoarchief van de beroemdste Matadores van Sevilla. In deze arena zijn nog maar 3 doden gevallen, zegt ze en dit in de 125 jaar dat de Arena bestaat. We laten ons leiden door de stroming van de Rio Guadalquivir en drinken in het zonnetje, het is 22 graden , een sherry aan de oever. The autentic Flamenco performed by the best artist, the most complete show of Spanish Dance in El Patio Sevillano, that breathes the pure atmosphere of Seville, , die al sinds 1952 loopt laten we toch maar aan ons voorbijgaan. We hebben sterk de indruk dat dit wat kunstmatig toeristen entertainment is voor bussen Japanners en Amerikanen die Sevilla op donderdag bezoeken en Vrijdag naar Parijs vliegen. Het aperitief, de flamencovoorstelling, diner en dessert moet in een uur en half geklaard zijn want er zijn 2 voorstellingen per avond zegt de dame die de tickets op straat verkoop.
Dinsdag 11 december , Conil de la Frontera
Voor we naar Malaga afreizen, de meisjes landen daar volgende week donderdag, willen we terug even weg van de stad, en dus weg van Sevilla.
Terug de wilde natuur in. Even voorbij Cadiz weten we een mooie camping te vinden,via de gids die we mee hebben, puur en wild gelegen aan de oceaan. Even weg van de drukte, het lawaai en de vele mensen in de stad, we kennen dat. Terug naar de puurheid , de desolaatheid , vergezichten en de stilte.
De weg N.IV van Sevilla naar de provincie Cadiz is prachtig. We glijden als het ware door een groots panorama. Kilometerslange olijfboomplantages, zandvlaktes, zoutmijnen, grote plassen waar Flamencos zomaar staan te staan op 1 poot, zich niet laten storen door het verkeer op deze ene weg die de 2 Zuidelijke provincies van Spanje met elkaar verbind.
We vinden wat we zochten en worden vriendelijk ontvangen door de eigenaar in goed Engels met Spaanse accent en Spaanse woorden. Zoeken ons een plaatsje waar de zon weelderig schijnt en waar we ook s morgens zon zullen hebben. Niets zo opwekkend als ontwaken met zonlicht in de slaapkamer. De Spanjaarden willen una parcela met schaduw, de Nederlanders una met zon zegt ie. Mooi, is het hier wel hoewel we ons realiseren dat de parcela op de Quinta dos Carriços in Salema waar we eerder stonden, een uniek gehalte schoonheid, weidsheid en panorama had. Maar hier is goed toeven voor een paar dagen. Zwembadje erbij met in het weekend sauna en bubbelbad. Wie weet blijven we wat langer. We bereiden een pasta chorizo en vinden het goed , hoewel de langoustines van gisteravond , de we kochten in de Carrefour ,op onze terug weg van Seville naar de camping, niet te overtreffen waren. Wat een hoeveelheid vis en allerlei voer ze daar in de carrefour te koop aanbieden! ,nooit gezien in België. Ik schat de vistandje op 10 meter lang en 50 kassas aan de uigang. Ik loop van op de camping een eindje verder naar de zee toe , waar je een privé strandje hebt . Het is wel erg rotsachtig en dus klauteren om op het strand te geraken. Na een forse afdaling uiteindelijk op het strand. Hier is niemand, zalig is dat .
Hier gaat Sam wat Spaans kunnen studeren en ik schrijven aan mijn script , in alle rust en stilte, in alle vrijheid en blijheid , ongeremd.
************************** 12 december 2007 ********************************
Tussen de Grote Atlantische Oceaan en onze camper ligt een stuk land, zand, dat voor een deel bebouwd is - een soort grote verwarrende moestuin - en een deel lage duinen. Hier en daar een parasolden die wat beweging in het landschap brengt. Een mooie donkerbruine verharde zandweg loopt naar het oosten en snijdt het panorama, dat er vanochtend in het ochtenddauw stil ligt te wezen, in 2 delen . De aarde dampt. Af en toe dwarrelt er stuifmeel van de Eucalyptus waaronder we staan naar beneden, het lijkt wel sneeuw, ook de hoedjes waarin het zaad van de boom zit vallen zomaar plots naar beneden. Tok tok, op het dak van de camper. Niets wordt hier georkestreerd , het gebeurt gewoon, net als de zee die dag in dag uit vanzelf opkomt en terug gaat. Eb en vloed, elk etmaal, weken, maanden ,jaren aan een stuk zonder meer en zeker niet minder. Ik kan er uren naar kijken, zeker als de golven wild heen om zich heen slaan en bonken tegen de rotsen. Oorverdovend lawaai, kracht en een nietsontziende macht.
Zij is mooi zij is groot en heel irreëel.
Haar wassende vloed, waar de maan zich in spiegelt, spint zachtjes onder de hemel en vlak bij de duinen, aan mijn voet.
Bij het zien van zoveel eindeloosheid en machtsvertoon
heb ik mijn tranen niet kunnen inhouden,
schreef Jacques Brel in het prachtige lied La Mer,
Maar ik heb ook gehuild, omdat ik het wou.
Een traan rolde over mijn wang en terwijl zij zich spiegelde in de maneschijn,
is zij opgegaan in een andere eindeloosheid,
de eindeloosheid van het zand en van de duinen.
Vanochtend om 8 uur kabbelt de zee maar wat, zoals ik , we worden beiden pas wakker. Ik kijk naar haar en de eindeloosheid van dit levende schilderij.
Wij zijn geboren in een land zonder horizon. In België kan je niet verder dan tweehonderd meter kijken, zonder dat het uitzicht wordt afgebroken door een Hier komen de eerste stralen licht van de zon uit de zee, en s avonds gaat ze ook in die zelfde wat verder in het westen weer onder. Merkwaardig en aardig om te zien. Zuidelijker in Portugal kunnen we niet meer.
Armaçao de Pêra, Algarve - Portugal
De gemiddelde status van de burgers die hier op de terrassen van de boulevard zitten te eten en te drinken is : overwinteraar, halflange short , dunnen benen en witte sokjes, grijze haren, gepensioneerd tussen de 60 en 70 jaar. Op diezelfde terrassen is geen Portugees te zien tenzij de ober. Voor een glas wijn of bier rekent men 3 euro, de prijzen zoals in België. De meeste restaurants omschrijven zich in de brochures als één van de oudste en authentiekste restaurants van de Algarve. Johnnys Beach Bar, Restaurant Eddy en Freddy, Man spricht Deutsch und Niederländisch. Allemaal dezelfde toeristen-onzin.
Een verschil met de verlatenheid en de authenticiteit van Alentejo maar dat wisten we. Het is wel een graad of 3 warmer, dus straks kunnen we zwemmen.
De camping waarop we geparkeerd staan heeft een groot Zigeunergehalte. Rond de Campers en caravans van de overwinteraars staan stoelen, tafels zonnetenten, onderbroeken als tenten aan wasdraden en . plastieken kerstbomen, die s avonds verlicht en overdag wat zielig in de zon staan.
s Morgens komen ze aangelopen, de mannen in blote borst , de vrouwen in peignoir en op slofjes om zich te wassen in de lavabos.
Ik voel me er niet zo echt bijhoren en zeg gematigd Bom Día als ik ze passeer, om er zeker van te zijn dat zon Duitser geen uitleg begint te geven over zijn zonnepanelen op zijn camper oder ein gütes Restaurant dass ich sicher probieren sollte im Zentrum .
Ja vrij parkeren met een camper is natuurlijk het summum . Zoals we vorige week stonden in Villa Nova de Milfontes, maar af en toe moet de batterij eens helemaal opgeladen worden omdat het zonnepaneel niet honderd procent opgeladen kan worden nu dat de zon in de winter te laag staat.
De agregator van Ed heeft ons wel even uit de nood geholpen maar we kunnen en willen ook niet altijd een beroep op anderen doen. Ook water moet je bijtanken. We hebben, hoewel 140 liter, volgeladen maar dat verbruik je snel.
Volgens Ed volstaat 3 liter water voor een douche. Bij Sam is dat snel 40 liter.
Hoewel we ons best doen om zuinig te zijn met water, gas en elektriciteit zij we nog niet zon geoefende campermensen en wellicht zullen we dat nooit worden.
Ik bedenk me, als ik wat ronddwaal op deze camping, dat het wel een zaligheid is om de winter hier lekker genietend in het zonnetje door te brengen en dat het ook best betaalbaar is maar, of dat aan ons of mij besteed zou zijn. Wellicht te verwend of misschien meer tijd nodig om te wennen. Je zit natuurlijk ook met een typisch sfeertje op zon camping of een vrije parkeerplaats. De eerste dagen zal het best gezellig zijn met je Zweedse, Duitse, Britse of Nederlandse buren. Je drinkt wat samen, eet wat samen maar ook merkte ik op, vorige week met Ed en Nelly dat je al snel als het wat stil om je heen wordt of je wat lang gezeten hebt, je de buren opzoekt en een babbel wil slaan. Hoewel ik aan het lezen was of wat aan het schrijven, plots staat je buurman daar. Waar hebben we dat aan verdiend hé? , of iets frisser vandaag toch. Nu bij die aardige Ed en Nelly viel dat fantastisch mee. Die man kent de wereld en ook de grenzen van fatsoen, absoluut geen klagen van, integendeel. We hebben 2 goede vrienden bijgemaakt en als het goed is zien we hen in het voorjaar opnieuw in Hongarije waar ze een huisje hebben.
Sam is naar een esteticiënne, een schoonheidsspecialiste voor een gelaatsverzorging, in het enige chique hotel hier aan het strand. Niet dat ze dat echt nodig heeft maar ze doet dat eens graag, binnenwandelen in de lobby, genieten van de schoonheid van zon 4 sterren hotel, een wit Portje drinken, zien wat er allemaal te beleven valt en zich even prinses wanen. Dat is ze ook die lieve meid. Ik zeg; doe maar meisje, als jij gaat neem ik mijn fiets en verken de buurt. Berg op berg af en ik beland in een residentiële wijk met riante Portugese witte villas en huizen met een uniek zicht op de oceaan. Geweldige plaatsjes waar het goed toeven moet zijn in de zomer maar ook nu in de winter. Er is niet zoveel beweging maar aan de ingang van de omheinde ressorts zit wel bewaking, dus zwemmen in het riante zwembad zit er niet in. Ik loop een weggetje naar beneden, wel 300 treden en beland op een standje van zeg maar 200 meter lang midden de rotsen. Een fantastisch zicht en een ontroerende schoonheid. Hier is duidelijk vandaag nog niemand geweest want het strand ligt er maagdelijk bij. Zo schoon en rustig, ik ruik de zee. Wat verleidelijk om hier op het strand in je uppie te zonnen en in je blootje te zwemmen in de zee.
Het water is frisjes aan de voetjes maar doenbaar om te baden, ik zwem een eindje in zee en natuurlijk, er komt volk aanwandelen. Een koppeltje, ik blijf wat in het water dobberen, kwestie van ze niet te choqueren, en even later zie ik die twee lekker in hun blootje naar de branding stappen en een duik nemen. Ik ben dus duidelijk niet de enige die van deze zaligheid geniet . Eén met natuur, als een klein visje voel je je glijden door de golven, nietig in de grote oceaan. Je laten vervoeren door de stroming van het water met volle zonlicht op je gelaat. Ik loop wat later langs de waterkant en vindt mooie schelpjes . Jongens rapen graag schelpjes, verzamelen graag dingen die ze zomaar kunnen vinden. Ik zal er , als we terug thuis zijn, een kadertje mee versieren. Kwestie van die unieke momenten vast te houden, voor andere tijden, om er dan terug aan te denken en de geur, de sfeer en de gelukzaligheid die me hier zomaar overvalt terug op te roepen.
Waar zullen we volgend jaar zijn op 5 december? Voor Sinterklaas spelen zit er met mijn grote meiden niet meer in. Waarschijnlijk zit ik dan in een of andere directievergadering, steering comité of in een hotel training te geven. Het is zo ver van mijn bed hier, soms denk ik wel aan die lieve collegas in België die nu in het volste van de strijd, om het verwezenlijken van het cijfer voor het najaar, het beste uit zichzelf persen. Elk jaar hetzelfde. Voor wie en voor wat? Ik doe vandaag en de komende maanden mijn ogen dicht, we zien wel verder. Op dit moment schrijf ik over onze avonturen, sommige paginas zet ik op onze Blog, als we terug zijn wil ik deze geschiedschrijving, Home at Europe volledige versie, wel uitgeven, misschien in een kleine oplage, voor vrienden en familie. Ik denk aan mijn script, de 2e plot die sterker moet zijn, meer verrassing en conflict tussen de hoofdpersonages. Vanavond aanvullen met de ideeën die ik hier op strand bij elkaar verzin. De zon is inmiddels onder aan het gaan, ik kan de sunset niet zien want ik zit achter een grote rotsformatie die ver in zee gaat. Fiets snel naar huis, onze Villa, om Sam te vertellen over deze mooie plek en ook om mijn glinsterende roze schelpjes te wassen en te zuiveren. Die gaan mee in een bakje gevonden souvenirs uit de natuur in Europa .
Sam is benieuwd naar dat kleine paradijsje, dus morgen er samen naar toe.
s Avonds dineren we in het Garbe hotel. Sam had gelezen, toen ze er vanochtend was, dat je er Buffet voor 20 Euro kon degusteren, wijn inclusief. Lijkt ons een goed idee want hier ben je in de restaurantjes langs de promenade toch al snel voor wat kabeljauw of een stukje pork 20 euro kwijt. Het is erg lekker en veel, we nemen 2 voorgerechten, slaatjes met verse vis. Er is friet en kipfilet met een roomsausje, pastas en zeetong, allerlei salades en een desserttafel vol met gebak. Gezellig kan je die hotelrestaurants niet echt noemen, ook al prijken er 4 sterren naast haar naam, het is een grote eetruimte, het publiek is hoofdzakelijk grijs en traag en de obers stijf en deftig.
Morgen gaan we voor de natuur, iets verder op, richting puntje van Portugal is een plaats lezen we in de gids waar je omringt met 20 hectaren woud aan zee kan staan. We zoeken de stilte op en laten ons vervoeren door de schoonheid van bos , duinen en het immer gedram van de opbollende wassende oceaan die bonkend tegen de rotsen slaat.
We zullen dus een paar dagen geen connectie hebben en maken het goed door vanavond bij te schrijven.
Lieve groet en tot spoedig, dat zal vanuit Spanje zijn want daar gaan we naar toe voor de kerst als de meisjes komen. Joepie mijn lieve dochters op bezoek in Sevilla. Dat wordt heel fijn.
Lieve vrienden , alweer zolang geleden dat we connectie hadden, enerzijds omdat we het druk hebben natuurlijk ?? en anderzijds omdat je hier in Portugal, in de provincie Alentejo niet overal op het net kan . Vandaag lukt het weer.
En ja we missen jullie en vinden het altijd fijn om een mailtje te mogen lezen. Veel plezier met ons verhaal. Lieve groet en tot spoedig
Sam en Marc
Vrijdag 16 november, Caldas de Aregos aan de Douro
Sam maakt me er attent op dat ik een bepaald ritme volg van bij het ontwaken.
Dat is opstaan,uit het bed wippen, water in het moortje doen, terwijl het water loopt het gaspitje aansteken, koffie kieperen in het koffiezetje, me snel aankleden, want het is s morgens natuurlijk te koud om in je blootje rond te lopen als je uit het warme nest komt. Suikertje, melk in de kopjes gooi, kokend water op de koffie gieten, doordrukken en koffie schenken aan bed van mijn geliefde. Ik drink mijn koffie met buiten bij een lekker eerste sigaretje.
Gewoonten, je neemt ze snel aan.
Het waait vanochtend aan de oever van de Douro. We staan in een dorpje van niets maar wel met een pas aangelegd geweldig haventje. Het dorpje ligt op een rots wat maakt dat het typisch kleine straatjes heeft, veel schaduw in de zomer, frisjes in de winter. Oude vrouwtjes die zeulen met dingen en ons verbaasd aankijken. Hier komen niet zoveel toeristen. In de gids staat dat Caldas de Aregos een Thermenstadje is , en waarachtig op een pleintje stroom warm bronwater uit een pomp. Van mei tot september kan je hier komen baden. Goed voor de reumatiek, zegt een vrouwtje aan wie we vragen waar de thermen zijn. Een modern gebouw aan het haventje waar we geparkeerd staan. Een heel nieuw aangelegde verlichte parking voor ons alleen. Duidelijk dat Portugal in een opleving zit. We zien onderweg dat er veel gebouwd en geïnnoveerd wordt . Wegenwerken alom en straten worden aangelegd. We zijn onderweg naar Vila Real , een prachtige weg langs de Dourovallei, de rivier waar vroeger de portoboten , die we in de haven van PORTO zagen liggen, vanuit het binnenland, wat hier een microklimaat heeft, de zoete druiven naar Porto vervoerden. Ik heb slecht geslapen, enfin het is te zeggen. We zijn veel te voeg naar bed gegaan en daardoor lag ik vannacht wakker. Gisteravond na een wandelingetje in dit zeer kleine dorpje hebben we de Casoulet, nog vanuit Frankrijk, verwarmd en aangevuld met een Portugese worst. 3 Aperitieven aan de oever, vooraf genomen die we nog meegebracht hadden uit België,1 fles Chianti uit Spanje bij het diner en een slaapmutsje. Natuurlijk iets te veel waardoor we om 7 uur, omdat hier verder in het donker toch niets te beleven viel, maar zijn gaan slapen. Om 3 uur lig ik klaarwakker rond te draaien. Ik sta op, loop even naar buiten maar het is muisstil en donker en koud. Ik drink een busje perrier en ga maar weer terug in bed.
Sam leest als gewoonte s morgens in bed en ik tik onze belevenissen in. Een mooi ritme . Worden we allebei wakker zoals we het liefst hebben. Rustig.
Straks weer cruisen door de kilometerslange wijngaarden van de Dourovallei.
En cruisen door de Douro valei is prachtig.
Mooie vergezichten over de wijngaarden met een herfstzon in de bladeren.
We genieten van elk vergezicht , bocht na bocht.
We worden stil van de schoonheid.
Vanavond zet ik de fotos van de dag op pc, Jaques Brel op de achtergrond bij een lekkere rode wijn die we kochten in de plaatselijke Caves Santa Marta .
We worden stil van de panoramas van vandaag, de schitterende chansons van Brel en de heerlijke eerlijke Portugese wijn.
Hoe het komt dat ik
plots Jaques Brel van stal haal?
Ik lees het boek van wijlen Johan Anthierens
over Brel, De passie en de pijn. Het Algemeen dagblad schreef destijds over dit boek; Het lezen van dit bevlogen boek doet je een grammofoonplaat van Brel opzetten. Vandaar Brel op de achtergrond.
Het is een stukje thuis zijn , met benen op de andere zetel, thuis zou het op het tafeltje zijn, de oorstopjes in , want Sam slaapt, en een goed glas wijn de avond inzetten en wegdromen. Heerlijk.
s Morgens loop ik nog even dit stadje rond en zie dat de plaatselijke huismoeders warempel hun was aan het doen zijn aan de warmwater-
Bron. Een mooi zicht , ik neem een foto en ze lachen.
We zetten de onze tocht verder naar Vila Real en worden aangezogen door de mooie druivelaars en vergezichten. Regelmatig stop ik, daar waar het kan op de smalle weg om schone beeldjes te schieten. Nu als je de fotos ziet stelt het allemaal niet zo veel voor, helaas, een foto kan nooit de werkelijkheid zo weergeven zoals je ze beleefd en waarneemt terplaatse. We stoppen in een klein onooglijk dorpje onderweg waar naast de bombeiros ( brandweer ) het sportplein en een cafeetje je een plaatselijke caves hebt. Proeven, kopen een fles Port en een geschenkje voor onze ouders dat we misschien opsturen of meenemen als souvenir.
Het is plots zo koud geworden dat we ons reppen naar onze Villa. De verwarming werkt goed en we vallen vredig in slaap. Worden s nachts plots wakker van een getril en een gepompt. Marc ga eens buiten kijken schrikt Sam me wakker.Een beetje verdwaasd sta ik in mijn blootje aan de deur te kijken, er stroomt water van onze camper op de weg. Deur snel terug dicht en afwachten en afvragen wat dat in hemelsnaam is. Sam herinnert zich van bij de instructies die we kregen toen we de Camper kochten dat er een automatisch systeem is dat bij temperatuur onder nul de pomp de watertank leegpompt om bevriezing van het water te voorkomen. Vandaar dus. Een goed werkend systeem maar we zitten wel zonder water? SMorgens drinken we koffie en eten Pasteis de Nata, een typisch Portugees gebakje , ( een soort crème Brullé, een flan in bladerdeeg ) in een lokale pastelaria en zetten onze tocht verder, onderbroken door zoeken naar een plaats waar we water kunnen tanken.
Zit er iets te kloppen onderaan de Camper. We stoppen, ik kruip onder het vehikel ( zonder overall !, Fred, een vriend van ons had nog gezegd, neem zeker een overall mee. Dat vond ik een belachelijk idee, een overall mee op vakantie ! ,maar Fred had gelijk. Altijd handig. Stoffig kom ik vanonder de camper gekropen met de boodschap dat ik niets zie. Sam wordt zenuwachtig van dat kloppend geluid. Boekje met instructies erbij gehaald en opgezocht wat dat in hemelsnaam kan zijn. Moeten blijkbaar na zon voorval met vriesweer het afvoerklep-pinnetje terug op ON zetten. Zoeken zoeken, Sam belt de Chausson dealer eerste hulplijn op, terwijl ik zeg, maar we vinden het wel! ( typisch mannelijk en vrouwelijk gedrag! ) aan de telefoon zeggen ze dat ze het niet weten. Enfin, om een lang verhaal kort te maken we vinden het klepje en zetten het weer op actief.
Rijden verder, kilometers aan een stuk wijngaarden, belanden in Vila Real maar dat blijkt niets te zien te zijn. Een stadje als geen ander met niet echt iets specifiek tenzij een lunchmenu aan 7euro30 : Sopa, peixe of carne , dessert en koffie , halve liter wijn inbegrepen. We rijden verder naar Viseu, ook hier zie je naast de winkelstraten met Nike en Singer, Crocs,Armani,en Zara alleen een kathedraal met veel trappen en een klein kerkje. Niet bepaald wat ik verwachtte van de stadjes in Portugal. Sam, PR verantwoordelijke van de Portugese hooglanden weerlegt mijn teleurstelling met de uitspraak dat er wel mooie dingen te zien zijn in Portugal alleen dat we niet op die plaatsjes zijn geweest. Waarom volgen we dan die tour die de Michelingids voorstelt ? Het is koud hier, er is niets te zien ,het is donker om halfzes en straks zakt de temperatuur weer onder nul en zijn we ons water kwijt! . We tanken water ergens maar na 40 liter, terwijl er 140 in kan, loopt ie over! Vol kan niet, car-computer stuk, wie weet? Misschien dat we scheef staan? Rijden verder en proberen nogmaals. Hij loopt over! Shit. Later raadplegen we het instructieboek en worden weer wat wijzer. Blijkbaar moet je na zon voorval de tank eerst vullen met de kraan open zodat de lucht uit de tank kan ontsnappen. Wat een gedoe zon Camper. We zijn beiden een beetje ontgoocheld. 40 L water , het wordt nog kouder, als het al niet gaat vriezen hier hoog in de bergen. Je kan niet douchen en we stinken, hier is geen camping te bespeuren en nu? Dus terug naar de Camper op een parkeerterrein bij een sportveld waar we helemaal alleen staan. Sam heeft schrik hier, ik stel haar gerust. We zullen de Camper extra dicht maken. Dat kan met het buiten extra veiligheidsslot. Moet je wel naar buiten via het portier en niet via de gewone ingang. Een beetje ingewikkeld maar het kan. Zo kan er niemand binnen, je weet nooit dat een hooligan ons een loer wil draaien? We kraken een fles wijn want honger hebben we niet na de uitgebreide lunch van vanmiddag en weer vroeg naar bed. Wat een verloren dag. Ik schrijf en Sam kijkt in de reisgidsen. Morgen terug naar zee, kunnen we tenminste buiten komen en bevriest de boel niet.
Wat een dag! Vakantie kan ook klote zijn.
19 november ,Maandagmiddag 16u36.
Ik word wakker, het is opgehouden met regenen op de Camping aan zee. Hoezo wakker om halfvijf?
Vanochtend zijn we opgestaan en het regende! Het werd een snelle douche, door de regenbui lopen naar het sanitaire centrum van de camping en nat, van de koude douche en van de plenzende regen, terug naar onze Villa die ergens in het midden van het grote grasveld staat. Sindsdien is het blijven regenen. Een hele dag al. Ik ben met de K-way tot aan het dorpje COSTA NOVA gelopen, dat is meer dan een kilometer stappen vanaf de camping en een brood gaan kopen. Alles is hier dicht, duidelijk wintertijd. In vind een mini-market die zowat alles verkoopt wat je in het dagelijks huishouden nodig hebt. Ben de enige klant, en koop een brood van 59 cent. Het brood wordt hier gewogen om een prijs te bepalen. Een quasi mooi dorpje. Het is nat en verlaten. Hier woont wel nog echt zee-volk. Kinderen zitten in het klasje van het schooltje dat midden in de duinen staat naast de kerk. Een paar mannen zijn aan het haventje netten aan het knopen in de regen. Typisch aan dit dorp lees ik zijn de gestreepte vissers- en vakantiehuisjes, de bootjes in de haven van verschillende lengtes, dat de boten hier nog met buffels uit het water gehaald worden na de visvangst en ook dat dit de natste plek in Portugal is. Dat hebben we goed gekozen bedenk ik me. Dus, wat doe je dan als het aanhoudend regent en als je aangewezen bent op, alleen maar je camper? Eten , drinken en slapen. Dus dat hebben we gedaan, aan een mooi gedekte tafel binnen in onze eetkamer, tafellaken, servetten en 3 theelichtjes inbegrepen hebben we een lekkere spaghetti met tonijn, ansjovis,tomaat, ui en veel look gemaakt, witte wijn als apero en een fles rood gedronken tijdens de lunch. Sam kruipt nadien in bed en vraagt vanuit de kombuis kom je ook Siësta doen ? is normaal in Portugal . Ik zit wat te lezen maar laat me verleiden en kruip bij haar in bed. Maandagnamiddag, siësta. Why not? Het is opgehouden met regenen en ik word wakker. Een miezerige natte camping, een caravan of 4 staat hier nog en een Brits koppel rijdt de pick up voor om hun Europe Atventure aanhang vehikel uit de plas water te trekken. Ze gaan naar het zuiden zeggen ze , op zoek naar de zon! Wij zijn gisteren vanuit het hooggebergte afgedaald naar zee omdat volgens de krant Vila Real en Viseu, de stadjes waar we de laatste 2 dagen waren, de koudste plaatsen waren in Portugal en dat aan zee 18 graden verwacht werd. Omwille van de vrieskou die maakte dat onze afwaterklep het vannacht weer automatisch deed en we aldus weer zonder water zaten was dat de beste optie. We stinken allebei zon beetje omdat we ons deze laatste 2 dagen niet hebben kunnen wassen. Het was een cafeetje binnen stappen? Koffie bestellen en een gebakje eten en een kleine kattewas in de servicios .
Portugal in de zomer ?? We hebben het al behoorlijk koud gehad. Gisteren in Viseu was het morgens -1 binnen en -4 graden buiten, en geen hond te zien. Van Viseu zijn we naar dit plekje Costa Nova aan de kust gereden. Via een ommetje in Carmalimho, een dorpje afgelegen en hoog in de bergen ( 1200 meter) waar je zoals in Zermatt, Zwitserland, niet verder of hoger kunt. Mooie weg ernaartoe door prachtige eucalyptus-wouden. Daar hoog staat een poepsjiek hotel met een ongelooflijke view en een museum dat we bezocht hebben met werken van Jacob Jordaans, privé collectiestukken van Picasso en Salvador Dali en een verzameling old timers uit een ver verleden . In restaurants wordt hier in de bergen gegeten met jas aan. Wel lekker, tijdens onze bergtocht met fameuze haarspeldbochten zijn we ergens plaatselijk kabeljauw ( bacal-hau hier genaamd) ) en speenvarken op Portugese Zondagse wijze gaan eten , elk voor 10 euro met halve liter Tinto.
Intussen wordt het hier, het is nu halfzes, alweer donker, pikdonker. Jongens het is intussen terug beginnen regenen, we kunnen niet even naar buiten, je bent zo kletsnat ,we kunnen nergens naartoe.
We bedenken dat thuis in je huisje zijn in de winter toch een luxe is. Je eigen grote warme bad, nadien een nachtkleedje of pyjama en een warme kamerjas aan de living in met TV en kabel en de verwarming op hoog. Je kleren kunnen lekker drogen in de badkamer en als je wil kun je thuis wat rondwandelen of de auto nemen en naar vrienden rijden. Hier zitten ze : de Europa-reizigers , in een kleine ruimte, op elkaar, met de geur van natte kleren en look van de spaghetti in de camper, naar elkaar te kijken. We lezen een boek en schrijven wat. Buiten kunnen we niet komen en binnen begint de lucht ijl en droog te worden van de warmeluchtblazer. Wat een idee!
Een jaar op reis in een camper!
Dat idyllisch idee waarover we droomden en spraken toen, toen we nog niet weg waren, van ergens in the midle te staan met een mooie view, ik op het fietsje naar een lokaal marktje inkoopjes doen en dan vis grillen op onze BBQ , lekker buiten in een avondzonnetje is ver weg , niet de droom maar de Portugese winterrealiteit. Sam vraagt, vanuit bed of we morgen niet beter naar Faro rijden, 600 km naar het Zuiden? Ik beaam, dat zou beter zijn dan hier binnen in de camper naar de regen te kijken.
We rijden door regen en wind en mist richting Coimbra en Lisboa. Onderweg zie ik zon mooie landschappen aan ons voorbij gaan maar ik kan ze niet fotograferen omdat we op de autosnelweg rijden waar om de haverklap werken zijn en dus geen mogelijkheid om te even te stoppen. Kilometers olijfboomplantages afgewisseld met mooie Tropische Kurkeiken en parasoldennen en Johannesbrood-boomformaties in tegenlicht in een mooie opkomende mist. Het lijkt wel een stukje Alenteo ( Dat is de meest barre provincie van Portugal. In onze gids staat dat daar niets te zien is alleen dit panorama. Moet geweldig zijn om er in de zomer een tijdje te verblijven.
We rijden door, we willen uit de bergen met zn koude en nattigheid. Coïmbra is een mooi klein universiteitstadje, we lopen even naar boven waar de oudste universiteit van Europa staat en bewonderen de prachtige gebouwen en straatjes. Menig student hier staat er niet meer bij stil gissen we. Wij genieten van deze schoonheid. In een aanpalend winkeltje kopen we wat mooie T-shirts met het logo van de universiteit. Marieke zal dat graag aandoen denk ik en Sam kiest een gekleurde versie. Schoon cadeauke voor straks onder de kerstboom in Sevilla als de meisjes komen.
sAvonds rook ik mijn laatste Camel sigaret uit België voor de Camper. Hier in Portugal is geen Camel, zoals ik ze graag, heb te bespeuren. Wordt gewoon weg niet ingevoerd. Ik neem genoegen met AGUIA rolling tabaco en blaadjes; Papel para Tabaco de enrolar, van het merk Detroit. Een vergelijkbaar alternatief. Ga vredig slapen,
Lisboa, 20 graden Celsius.
Ja, hier is het goed , niet alleen de temperatuur, hoewel we daar toch wel naar uitkeken, maar ook de stad Lisboa. We vinden na 3 uur rijden vanuit Coïmbra een 4**** camping aan de rand van de stad in het Monsanto park en genieten van de luxe. Deze camping is echt voorzien voor Campers: je eigen plekje ( in beton gegoten, dus je kan niet vastrijden) in het groen onder de Eucaliptischbomen met tafel en bank, wateraansluiting, elektriciteitaansluiting en waterpompbakje, helemaal voor jezelf. Perfecte douches en sanitaire voorziening. Onthaal in het Engels, securiy en een Mercado die open is! en een zwembad. Helaas gesloten in de winter, Prijs 18 euro per dag, niet niks maar je krijgt wat voor je geld. We kiezen voor een camping mdat jet natuurlijk wel wat gevaarlijk is om in de stad of een donkere buurt voor de stad te parkeren. Hier op deze camping heb je ook meer internationaal gezelschap. We zien campers uit Nederland, Italië en Frankrijk. Bus naar de City elk halfuur. Hier blijven we even want Lisboa, hoewel een grootstad, heeft wel wat te bieden. We eten vanavond heerlijke grilled fisch in een toeristen restaurant. Wat vergelijkbaar met de restaurantjes in de Rue de boucher, maar het kan ons niet zoveel schelen. Elke dag Bakeljouw of pork met batatas, dat is de basispla van Portugal, wel lekker, is ook niet je dat. De Engelsen die aan het tafeltje naast ons zitten raden ons aan te eten wat zij eten. Het ziet er inderdaad heerlijk uit. De vis is erg lekker, zelfs zo lekker en zo veel dat we durven vragen om wat we niet opkunnen mee te geven. De ober doet wat vreemd, wie vraagt dat nu?, maar komt even later met een keurig bakje in een zakje ons brengen wat we vroegen. Als we de rekening nakijken maken we dezelfde ober er wel attent op dat ie voor het brood en de boter 6,5 euro aanrekent en even snel als wij het vroegen zegt ie dat dat een foutje is. 5 euro teveel. Een truc met toeristen bedenken we ons, de zoveelste! We betalen, geven geen pourboir en nemen de bus terug naar de Campismo.
Woensdag, 21 november, een mooie dag in Lisboa.
Donderdag 22 november
Lissabon is een grote stad opgebouwd zoals grote steden in België uit verschillende gemeenten, een stad van druk druk werkende mensen. Het leven van mensen on the road for a living in een stad, dat kennen we. Daarom ook dat we besluiten om het stadsleven te laten voor wat het is na vandaag. De fado restaurants hebben we niet gezien ondanks dat de gidsen voor toeristen er vol van staan, maar dat zal later in het zuiden wel komen. We hebben het hier gezien. Bussen en trams vol mensen, niemand die echt lacht, iedereen is bezig zijn kost te verdienen om dit dure leven te kunnen betalen. Mooie moderne gebouwen afgewisseld met historische kerken en paleizen. De hip hop bus leidt ons naar het gedeelte van de stad waar de expo 98 gebouwd werd. Een verrassing van moderne architectuur en wederom veel kranen om flats te bouwen die waarschijnlijk aan monsterprijzen verkocht worden. Europa op zijn best. De prijzen van voeding en restaurants zijn overigens in deze stad niet te vergelijken met het gewone Portugal. Hier worden, zoals elders in Europa de rijken rijker en de armen armer. Een paar hippe bars aan de haven enkel voor de happy few geven kleur aan de Taag, de rivier aan de rand van de stad, maar als je de rekening vraagt wordt je even onwel. We zijn hier weg want we overschrijden ons dagbudget.
Rijden verder, kilometers aan een stuk wijngaarden, belanden in Vila Real maar dat blijkt niets te zien te zijn. Een stadje als geen ander met niet echt iets specifiek tenzij een lunchmenu aan 7euro30 : Sopa, peixe of carne , dessert en koffie , halve liter wijn inbegrepen. We rijden verder naar Viseu, ook hier zie je naast de winkelstraten met Nike en Singer, Crocs,Armani,en Zara alleen een kathedraal met veel trappen en een klein kerkje. Niet bepaald wat ik verwachtte van de stadjes in Portugal. Sam, PR verantwoordelijke van de Portugese hooglanden weerlegt mijn teleurstelling met de uitspraak dat er wel mooie dingen te zien zijn in Portugal alleen dat we niet op die plaatsjes zijn geweest. Waarom volgen we dan die tour die de Michelingids voorstelt ? Het is koud hier, er is niets te zien ,het is donker om halfzes en straks zakt de temperatuur weer onder nul en zijn we ons water kwijt! . We tanken water ergens maar na 40 liter, terwijl er 140 in kan, loopt ie over! Vol kan niet, car-computer stuk, wie weet? Misschien dat we scheef staan? Rijden verder en proberen nogmaals. Hij loopt over! Shit. Later raadplegen we het instructieboek en worden weer wat wijzer. Blijkbaar moet je na zon voorval de tank eerst vullen met de kraan open zodat de lucht uit de tank kan ontsnappen. Wat een gedoe zon Camper. We zijn beiden een beetje ontgoocheld. 40 L water , het wordt nog kouder, als het al niet gaat vriezen hier hoog in de bergen. Je kan niet douchen en we stinken, hier is geen camping te bespeuren en nu? Dus terug naar de Camper op een parkeerterrein bij een sportveld waar we helemaal alleen staan. Sam heeft schrik hier, ik stel haar gerust. We zullen de Camper extra dicht maken. Dat kan met het buiten extra veiligheidsslot. Moet je wel naar buiten via het portier en niet via de gewone ingang. Een beetje ingewikkeld maar het kan. Zo kan er niemand binnen, je weet nooit dat een hooligan ons een loer wil draaien? We kraken een fles wijn want honger hebben we niet na de uitgebreide lunch van vanmiddag en weer vroeg naar bed. Wat een verloren dag. Ik schrijf en Sam kijkt in de reisgidsen. Morgen terug naar zee, kunnen we tenminste buiten komen en bevriest de boel niet.
Wat een dag! Vakantie kan ook klote zijn.
19 november ,Maandagmiddag 16u36.
Ik word wakker, het is opgehouden met regenen op de Camping aan zee. Hoezo wakker om halfvijf?
Vanochtend zijn we opgestaan en het regende! Het werd een snelle douche, door de regenbui lopen naar het sanitaire centrum van de camping en nat, van de koude douche en van de plenzende regen, terug naar onze Villa die ergens in het midden van het grote grasveld staat. Sindsdien is het blijven regenen. Een hele dag al. Ik ben met de K-way tot aan het dorpje COSTA NOVA gelopen, dat is meer dan een kilometer stappen vanaf de camping en een brood gaan kopen. Alles is hier dicht, duidelijk wintertijd. In vind een mini-market die zowat alles verkoopt wat je in het dagelijks huishouden nodig hebt. Ben de enige klant, en koop een brood van 59 cent. Het brood wordt hier gewogen om een prijs te bepalen. Een quasi mooi dorpje. Het is nat en verlaten. Hier woont wel nog echt zee-volk. Kinderen zitten in het klasje van het schooltje dat midden in de duinen staat naast de kerk. Een paar mannen zijn aan het haventje netten aan het knopen in de regen. Typisch aan dit dorp lees ik zijn de gestreepte vissers- en vakantiehuisjes, de bootjes in de haven van verschillende lengtes, dat de boten hier nog met buffels uit het water gehaald worden na de visvangst en ook dat dit de natste plek in Portugal is. Dat hebben we goed gekozen bedenk ik me. Dus, wat doe je dan als het aanhoudend regent en als je aangewezen bent op, alleen maar je camper? Eten , drinken en slapen. Dus dat hebben we gedaan, aan een mooi gedekte tafel binnen in onze eetkamer, tafellaken, servetten en 3 theelichtjes inbegrepen hebben we een lekkere spaghetti met tonijn, ansjovis,tomaat, ui en veel look gemaakt, witte wijn als apero en een fles rood gedronken tijdens de lunch. Sam kruipt nadien in bed en vraagt vanuit de kombuis kom je ook Siësta doen ? is normaal in Portugal . Ik zit wat te lezen maar laat me verleiden en kruip bij haar in bed. Maandagnamiddag, siësta. Why not? Het is opgehouden met regenen en ik word wakker. Een miezerige natte camping, een caravan of 4 staat hier nog en een Brits koppel rijdt de pick up voor om hun Europe Atventure aanhang vehikel uit de plas water te trekken. Ze gaan naar het zuiden zeggen ze , op zoek naar de zon! Wij zijn gisteren vanuit het hooggebergte afgedaald naar zee omdat volgens de krant Vila Real en Viseu, de stadjes waar we de laatste 2 dagen waren, de koudste plaatsen waren in Portugal en dat aan zee 18 graden verwacht werd. Omwille van de vrieskou die maakte dat onze afwaterklep het vannacht weer automatisch deed en we aldus weer zonder water zaten was dat de beste optie. We stinken allebei zon beetje omdat we ons deze laatste 2 dagen niet hebben kunnen wassen. Het was een cafeetje binnen stappen? Koffie bestellen en een gebakje eten en een kleine kattewas in de servicios .
Portugal in de zomer ?? We hebben het al behoorlijk koud gehad. Gisteren in Viseu was het morgens -1 binnen en -4 graden buiten, en geen hond te zien. Van Viseu zijn we naar dit plekje Costa Nova aan de kust gereden. Via een ommetje in Carmalinho, een dorpje afgelegen en hoog in de bergen ( 1200 meter) waar je zoals in Zermatt, Zwitserland, niet verder of hoger kunt. Mooie weg ernaartoe door prachtige eucalyptus-wouden. Daar hoog staat een poepsjiek hotel met een ongelooflijke view en een museum dat we bezocht hebben met werken van Jacob Jordaans, privé collectiestukken van Picasso en Salvador Dali en een verzameling old timers uit een ver verleden . In restaurants wordt hier in de bergen gegeten met jas aan. Wel lekker, tijdens onze bergtocht met fameuze haarspeldbochten zijn we ergens plaatselijk kabeljauw ( bacal-hau hier genaamd) ) en speenvarken op Portugese Zondagse wijze gaan eten , elk voor 10 euro met halve liter Tinto.
Intussen wordt het hier, het is nu halfzes, alweer donker, pikdonker. Jongens het is intussen terug beginnen regenen, we kunnen niet even naar buiten, je bent zo kletsnat ,we kunnen nergens naartoe.
We bedenken dat thuis in je huisje zijn in de winter toch een luxe is. Je eigen grote warme bad, nadien een nachtkleedje of pyjama en een warme kamerjas aan de living in met TV en kabel en de verwarming op hoog. Je kleren kunnen lekker drogen in de badkamer en als je wil kun je thuis wat rondwandelen of de auto nemen en naar vrienden rijden. Hier zitten ze : de Europa-reizigers , in een kleine ruimte, op elkaar, met de geur van natte kleren en look van de spaghetti in de camper, naar elkaar te kijken. We lezen een boek en schrijven wat. Buiten kunnen we niet komen en binnen begint de lucht ijl en droog te worden van de warmeluchtblazer. Wat een idee!
Een jaar op reis in een camper!
Dat idyllisch idee waarover we droomden en spraken toen, toen we nog niet weg waren, van ergens in the midle te staan met een mooie view, ik op het fietsje naar een lokaal marktje inkoopjes doen en dan vis grillen op onze BBQ , lekker buiten in een avondzonnetje is ver weg , niet de droom maar de Portugese winterrealiteit. Sam vraagt, vanuit bed of we morgen niet beter naar Faro rijden, 600 km naar het Zuiden? Ik beaam, dat zou beter zijn dan hier binnen in de camper naar de regen te kijken.
We rijden door regen en wind en mist richting Coimbra en Lisboa. Onderweg zie ik zon mooie landschappen aan ons voorbij gaan maar ik kan ze niet fotograferen omdat we op de autosnelweg rijden waar om de haverklap werken zijn en dus geen mogelijkheid om te even te stoppen. Kilometers olijfboomplantages afgewisseld met mooie Tropische Kurkeiken en parasoldennen en Johannesbrood-boomformaties in tegenlicht in een mooie opkomende mist. Het lijkt wel een voorproefje op Alentejo ( Dat is de meest barre en ondergewaardeerde provincie van Portugal gelegen tussen hip Lissabon en het oververhitte Algarve. Monica Ali, een Britse schrijfster schreef in een aanstekelijk boek over deze provincie dat daar niets te zien en zo weinig te doen dat je je niet schuldig moet voelen om een ganse dag naar de schapen in de weide te kijken. Deze bestemming doen we later aan. Als we de stad moe zijn waar we straks zullen vertoeven.
We rijden door, we willen uit de bergen met zn koude en nattigheid. Coïmbra is een mooi klein universiteitstadje, we lopen even naar boven waar de oudste universiteit van Europa staat en bewonderen de prachtige gebouwen en straatjes. Menig student hier staat er niet meer bij stil gissen we. Wij genieten van deze schoonheid. In een aanpalend winkeltje kopen we wat mooie T-shirts met het logo van de universiteit. Marieke zal dat graag aandoen denk ik en Sam kiest een gekleurde versie. Schoon cadeauke voor straks onder de kerstboom in Sevilla als de meisjes komen.
sAvonds rook ik mijn laatste Camel sigaret uit België voor de Camper. Hier in Portugal is geen Camel, zoals ik ze graag, heb te bespeuren. Wordt gewoon weg niet ingevoerd. Ik neem genoegen met AGUIA rolling tabaco en blaadjes; Papel para Tabaco de enrolar, van het merk Detroit. Een vergelijkbaar alternatief. Ga vredig slapen,
Lisboa, 20 graden Celsius.
Ja, hier is het goed , niet alleen de temperatuur, hoewel we daar toch wel naar uitkeken, maar ook de stad Lisboa. We vinden na 3 uur rijden vanuit Coïmbra een 4**** camping aan de rand van de stad in het Monsanto park en genieten van de luxe. Deze camping is echt voorzien voor Campers: je eigen plekje ( in beton gegoten, dus je kan niet vastrijden) in het groen onder de Eucaliptischbomen met tafel en bank, wateraansluiting, elektriciteitaansluiting en waterpompbakje, helemaal voor jezelf. Perfecte douches en sanitaire voorziening. Onthaal in het Engels, securiy en een Mercado die open is! en een zwembad. Helaas gesloten in de winter, Prijs 18 euro per dag, niet niks maar je krijgt wat voor je geld. We kiezen voor een camping omdat jet natuurlijk wel wat gevaarlijk is om in de stad of een donkere buurt voor de stad te parkeren. Hier op deze camping heb je ook meer internationaal gezelschap. We zien campers uit Nederland, Italië en Frankrijk. Bus naar de City elk halfuur. Hier blijven we even want Lisboa, hoewel een grootstad, heeft wel wat te bieden. We eten vanavond heerlijke grilled fisch in een toeristen restaurant. Wat vergelijkbaar met de restaurantjes in de Rue de boucher, maar het kan ons niet zoveel schelen. Elke dag Bakeljouw of pork met batatas, dat is de basispla van Portugal, wel lekker, is ook niet je dat. De Engelsen die aan het tafeltje naast ons zitten raden ons aan te eten wat zij eten. Het ziet er inderdaad heerlijk uit. De vis is erg lekker, zelfs zo lekker en zo veel dat we durven vragen om wat we niet opkunnen mee te geven. De ober doet wat vreemd, wie vraagt dat nu?, maar komt even later met een keurig bakje in een zakje ons brengen wat we vroegen. Als we de rekening nakijken maken we dezelfde ober er wel attent op dat ie voor het brood en de boter 6,5 euro aanrekent en even snel als wij het vroegen zegt ie dat dat een foutje is. 5 euro teveel. Een truc met toeristen bedenken we ons, de zoveelste! We betalen, geven geen pourboir en nemen de bus terug naar de Campismo. Een mooie dag.
Donderdag 22 november
Lissabon is een grote stad opgebouwd zoals grote steden in België uit verschillende gemeenten, een stad van druk druk werkende mensen. Het leven van mensen on the road for a living in een stad, dat kennen we. Daarom ook dat we besluiten om het stadsleven te laten voor wat het is na vandaag. De fado restaurants hebben we niet gezien ondanks dat de gidsen voor toeristen er vol van staan, maar dat zal later in het zuiden wel komen. We hebben het hier gezien. Bussen en trams vol mensen, niemand die echt lacht, iedereen is bezig zijn kost te verdienen om dit dure leven te kunnen betalen. Mooie moderne gebouwen afgewisseld met historische kerken en paleizen. De hip hop bus leidt ons naar het gedeelte van de stad waar de expo 98 gebouwd werd. Een verrassing van moderne architectuur en wederom veel kranen om flats te bouwen die waarschijnlijk aan monsterprijzen verkocht worden. Europa op zijn best. De prijzen van voeding en restaurants zijn overigens in deze stad niet te vergelijken met het gewone Portugal. Hier worden, zoals elders in Europa de rijken rijker en de armen armer. Een paar hippe bars aan de haven enkel voor de happy few geven kleur aan de oever van de Taag, de rivier aan de rand van de stad, maar als je de rekening vraagt wordt je even onwel. We zijn hier weg want we overschrijden ons dagbudget.
Alentejo
We zijn prettig verbaasd als we in dit dorpje,Comporta, waar op het eerste zicht; bij valavond, naast een paar witte met blauwe rand geschilderde huisjes, niets te zien is in een wit geschilderd nieuwogend restaurant dat een paar honderd meter buiten het centrummetje ligt binnenstappen en overweldigd worden door en decor en de wel Engels sprekende eigenaar van Museo Do Arroz. ( Comporta telefoon 265497555)
We zijn pas open om halfacht zegt ie maar neem gerust een aperitiefje, ik breng de kaart alvast. Zijn specialiteit is Duck-rice en deze witte wijn heb ik ook in het rood, hij neemt en fles en toont ze ons. We kijken rond in dit hippe restaurant en vragen ons af wie hier in dit gat eigenlijk komt eten. Terwijl we een lekkere wijn uit Alentejo als apero drinken zit het personeel te dineren in het restaurant en we tellen 8 etende mensen!
Met een zwier komt ie even later onze bestelling opnemen. We bestellen Duckrice en Sam neemt Rice with fish. Red or white wine vraagt ie, Of we de wijn kaart even mogen hebben. De red is verry good voegt ie er aan toe , trust me we have only very good wines here.
We laten ons het eten en de wijn welgevallen en wat grappig is als we de rode wijn al halfop hebben brengt ie ons de kaart. Do you like the red wine ?vraagt ie. We beamen en kijken niet in de kaart wat ie kost. We vertrouwen hem. Hij is buitengewoon vriendelijk en verteld ons welke plaatsjes we zeker moeten zien. Hijzelf ziet er heel bruingebrand uit omdat ie pas van vakantie aan de Algarve terug is waar hij een vakantiehuis heeft . We vragen hem of dit een druk bezocht restaurant is hier zo ver van alles en hij verteld ons dat dit wel een speciaal Fashionrestaurant is . Hier hebben gegeten; de koninklijke familie van Monaco, Yes Yes the Grimaldis en een tijdje geleden de producers van Harry Potter en de koninklijke familie van Spanje. Hoe dat dan komt verteld hij honderduit. Deze grond , duizenden hectare groot is eigendom van de familie ..jeso christo ., de grootse bank van Portugal en in de verschillende grote vakantiehuizen die je overigens van op de straat niet ziet staan - we zagen in het heenkomen, op de enige smalle onverlichte 25 km lange weg tussen parasolbomen hiernaartoe, wel verschillende poorten met lange oprijlanen - woont de crème de la crème van Portugal en de chique van Lissabon , de Lisboetas, die natuurlijk dito vrienden hebben en zo
Het is een charmante vriendelijke mooie Portugese man met een bijzonder zakelijk instinkt. De rekening valt wat tegen maar we hebben en lekker en in een apart en mooi restaurant goed gegeten en werden bediend als koningen.
Morgens loop ik in het ochtendzonnetje op zoek naar een bakker 5 minuten rond in het dorp en heb alles gezien, 2 straatjes , allemaal witte huizen met blauw randje. Op het dak van een hoeve zie ik 3 grote nesten van ooievaars, die zijn intussen vertrokken naar Afrika en enkele duiven hebben hun intrek genomen. In de zomer is het hier bij de 40 graden, nu- eind november- slechts 10. Het zonnetje schijnt wel maar het is koud Verder enkele restaurants die vanochtend wel open zijn met koffie drinkende mensen.
De gemeentevuilnisbakken, elders in lelijke groene plastiek, zijn hier nog van de eerste generatie. Mooie oude aluminiumbakken die wat verroest zijn. We staan hier met onze camper wel mooi geparkeerd, bij een pleintje met bankjes en mooie bomen met trossen groen-gele vruchten. Ik weet niet wat het is, in elk geval een mooi beeld om de dag mee te beginnen . Er scheest plots door de stilte een claxonnerende auto voorbij onze Camper, Portugezen rijden roekeloos en we schrikken. Blijkt de visboer te zijn die zijn vangst komt verkopen en alras komen er dan ook hoopjes mensen, nieuwsgierig kijkend naar ons vehikel, naar de camionette om er verse vis te kopen.
Sam leest vanochtend op een bankje de krant. Het is en mooi plaatje, ik leg het meteen vast. We hebben in Lissabon lang moeten zoeken om een Nederlandstalige-Belgische krant te vinden. Op Het Laatste Nieuws na, maar daar hebben we niet zon band mee, hebben we 1 enkel exemplaar van De Morgen , enkelvoudig in zwarte inkt gedrukt, gevonden. Een stukje thuis voelt het aan om na meer dan een maand nieuws uit ons landje te lezen. Helaas vernemen we dat na 164 dagen er nog geen regering is. Een beetje belachelijk die stammentwist , dat geharrewar tussen Walen en Vlamingen. Zonder leiderschap geen oranje-blauw staat getiteld. We lezen de armoede en denken aan Leopold de eerste, die decreteerde het al , als eerste Pruisische koning van België dat, wie klein woont klein denkt.
Petit pays, petits esprit
Ik neem mijn camera en wandel een eindje door het natuurreservaat. Ver op het weggetje zie ik een man bij een 4X4 precies zijn geweer klaar maken voor de jacht. Als ik dichterbij kom blijkt het geen jachtgeweer maar een fotocamera te zijn met een enorme lens.( 500mm zoom) Hij is een beroepsfotograaf die burthunting doet voor een natuur magazine. Op zoek naar een vogel die bij soms bij vloed aan de rand van de weg komt. Ik houd mijn minicameraatje met 200mm zoom in de aanslag en warempel daar komt ie aangevlogen. Het is een soort ooievaar ( de naam in het Portugees is me ontsnapt ) die wel wat dikker is en met een grotere zwarte bek. Hij landt mooi neder en begint te slijkpikken.
In de camper, in het centrum van dit dorpje stellen we ons de vraag.
Blijven we staan of rijden we verder?
Dat is een gepaste vraag natuurlijk als je voor 1 jaar onderweg bent. We rijden een dorpje verder, dat is het besluit van onze algemene vergadering vanochtend. We belanden in Carvalhal. Via een zandweggetje komen we aan de beach, verlaten zoals het hoort in Alentenjo en we maken een lange strand wandeling. De rest van de dag doen we niets dan in het zonnetje genieten van een boek. We praten wat met elkaar over geluk en wat het echt is. Voornamelijk dat het vooral tussen je oren zit. Voorstelling bepaalt gedrag voeg ik er nog aan toe en we zijn met ons beidjes blij met deze dag en het geluk dat ons overvalt. Overkomt het ons of is het een keuze? Toeval of opgezocht? We filosoferen over denken, kunnen, talent hebben en ontwikkelen, gelukkig zijn. Ik kook om een uur of drie wat pasta met zalm, onze kast zit nog vol zalm uit blik dus moet het maar. Het wordt een heerlijke Portugese pasta met veel look, ansjovis, paprika, ui, pikante olijfolie en zwarte olijven. Heerlijk hier op het terras van het enige restaurant, dat nu met vakantie is, aan het strand . Het terras is helemaal het onze, we genieten van de zonsondergang en denken aan de vrienden en familie. Een mooie dag. Het is acht uur inmiddels, Sam heeft zich al genesteld in ons bedje, ik zit in de living en ga wat TV kijken ! Aflevering 4 op de DVD van Kinderen van Dewindt die we mee hebben gebracht. Zo heb ik een Zaterdagavond alsof ik thuis zou zijn, lekker. Mijn keel schraapt een beetje, net of ik een verkoudheid ga krijgen. Misschien is het wel van die Portugese tabak, Smart heet ie, een beetje zwaar, of van de koude die we wel hebben gehad toen in Lisboa op het bovendek in de bus. Ik drink een glas rode wijn , misschien gaat het zo ook wel over.
Zondagochtend, ik sta op, het ritueel volstrekt zich dus u weet nu al dat ik buiten een kopje koffie drink .in het zonnetje. Staalblauwe hemel net als gisteren. Nu dat zonnetje moet je niet meteen verbinden aan warmte hoor. Als ik vroeger naar mijn zus Bie, in Zuid Frankrijk belde in december dan wist die mij ook altijd jaloers te maken met volzinnen als, Is het zo koud en grauw in België? Hier is het lekker zonnig vandaag, we hebben vanmiddag buiten gegeten. Zo is het hier ook wel maar als we onbeschut stil zitten is het met een trui aan, anders is het freesing. Wel prachtig natuurlijk dat je en de zon ziet opkomen en ook weer ziet ondergaan. Wij kennen zoiets niet in België, misschien op een paar plekjes na,een paar keer per jaar. Hier in volle ledigheid, Alentejo staat erom bekent, staat er bij wijze van spreken niets in de weg. Além do Tejo, betekent gewoon; over de Tejo, de rivier de Taag ten oosten van Lisboa. Via de Vasco da Gammabrug bereik je deze kant. Een brug die trouwens indrukwekkend lang is, 17 km met alleen maar water aan beide kanten zover je oog reikt.
Het vergeten Portugese paradijs met 200 km ongeschonden kust, af en toe een wit dorpje dat weliswaar niet veel voorstelt maar lief ligt te baden in de zon.
Aan de kust heb je eerst de dorpjes liggen en via een weggetje door de duinen kom je aan zee. Toen we hier aan deze Praia do Carvalhal aankwamen werden we heel dankbaar stil. Er is niets, alleen duinen, bomen de grote Atlantische oceaan en heel veel zand. Op een duin staat een restaurantje dat gesloten was. We hadden het hele terras voor ons alleen. Af en toe komt er hier een wandelaar of een koppeltje dat hand in hand stapt langs de wilde branding. Romance.
Ik bedenk me dat mijn moeder dit maar niks zou vinden, niets is niet aan haar besteed, mijn moeder wil beweging, mensen op boulevards. Sam en ik genieten van deze ledigheid en lezen in absolute stilte, op het geruis van de zee na, een boek. Door die rust ga je en kan je ook beter nadenken. Het is verrassend dat ik dingen zie en constant linken leg met dingen of mensen. Zo liep ik schelpjes te rapen en hier zijn het bijna allemaal roze schelpjes die heel broos zijn en ik zag meteen de kleine handjes voor me van Jolien toen ze nog klein was met kleine roze vingernageltjes, ook zo broos en teder. In de nacht heb ik dat ook, door dat we met z twee toch relatief dicht tegen elkaar liggen in de kleine bedstede maak je elkaar wakker als je draait. Dat is dan automatisch met zn tweeen draaien. Ook als diegene die het verst naar achter ligt naar de wc wil is het kruipen over de ander. We hebben de afspraak gemaakt dat we dan van plaats verwisselen zodat je geen 2 keer die acrobatie moet opvoeren.
Wat een leven.
7 Uur in de avond, ik schiet plots wakker, zet me rechtop in bed en besef niet goed :waar we zijn en welke dag het is en bemerk traag dat ik een stuk van de dag geslapen, verslapen heb. Shit het is al donker buiten. Mijn liefje en ikzelf hadden ons voorgenomen vanmiddag eens naar het dorpje te gaan. Hier op het strand zitten is wel fijn, dat hebben we gisteren mogen ervaren maar we waren wel benieuwd naar de huisjes en het leven in dit idyllische vissersdorpje zoals het beschreven staat in de gids die onze leidraad was om hier te komen. Dat viel ernstig tegen. Zowat driekwart van deze kleine gemeenschap is of afwezig of zit verscholen in de huisjes, of het zijn vakantiehuizen waar niemand woont in de winter . Dit betwijfelen we gezien de rommel die er in de tuinen en op straat ligt. Zowat driekwart van de straatjes zijn overigens een bouwwerf. We vermoeden dat ze hier waterleiding aan het leggen zijn en dat dat soort operaties van zeer lange duur is. Alles is er stofferig en ligt er verlaten bij. Een boeltje. De minimercado, de enige in dit dorpje, is gesloten, het is natuurlijk Zondag en honden beginnen te blaffen als we voorbij komen. Vreemd en helemaal niet idyllisch. Aan een man die wat staat rond te hangen vragen we waar het centrum is en hij wijst en geeft een volledige uitleg in het Portugees, waar we overigens niets van begrijpen, alleen dat we 4 km moeten lopen . In het heenkomen hadden we al bemerkt dat we omgeleid werden door werken dus al snel vonden we 4 km lopen door een bouwwerf geen optie. Sam loopt naar een restaurant waar opvallend veel autos voor geparkeerd staan en roept opgetogen je gelooft het niet maar dat zit hier vol . Als je het niet weet of niet attent bent loop je voorbij dit gebouw. Warempel, eivol. Dus bemerkt ze dan kan het alleen maar goed zijn. We gaan binnen en er is nog plaats voor 2. Portugezen houden van lang en lekker lunchen op Zondagmiddag dat lazen we eerder en zie een zaal vol levensgenieters boven dampende potten bouillabaisse. Wij ook zeggen we , wijzend naar de pot bij onze buren en even later smullen we schelpjes en krab en langoustines in een heerlijke rode bouillon met rijst. Aangevuld met de vin du Patron die overigens uitstekend was want al snel bestelden we een tweede fles en vandaar natuurlijk dat ik nu, het is kwart over zeven wakker wordt.
We hebben naar het voorbeeld van de Portugezen na de lunch ons laten verleiden door een lange siësta. Wel een vreemd gevoel overmeesterd me, ik heb de zon niet zien ondergaan. Gisteren hebben we daar zo van genoten en plots is de dag al voorbij. Ik sta op , toch maar, omdat ik niet kan blijven liggen .Ik wil niet het risico lopen om vannacht wegens te veel slaap wakker te liggen. In zon camper is daar niet veel aan. Loop naar het strand en zie een stukje van de grote beer in de donkere nacht. De 3 sterren van de hals, het lijf hangt te veel aan de horizon, te noordelijk voor hier en is verdwenen. De maan is helemaal rond en schittert. Ik word altijd een beetje blij bij volle maan. Sta er als een kleine jongen bewonderend naar te staren en kan nog altijd moeilijk geloven dat een paar van onze soortgenoten daar in 1968 gewandeld hebben. Wat een ongelooflijke ervaring en bijzondere onderneming moet dat geweest zijn.
Kennedy kondigde het fier aan in zijn eindejaarstoespraak. Ik zat voor onze zwart wit TV, weet het nog zeer goed Before the end of the seventies we will walk on the moon Wat een sterk geloof in het eigen kunnen en in hun talent van de Amerikanen. Zij deden het. Ik blijf het geweldig vinden los van het feit dat er veel te zeggen is van die jongens van over deze grote plas waar ik nu sta te kijken in het zand, zij doen het wel..
Sam roept vanuit de Camper waar ben je?. Ik antwoord en keer op mijn passen terug . Een meisje heeft toch altijd een beetje schrik op een verlaten plaatsje en verlaten is het hier wel. Niemand, niets, alleen het duister, het ruisen van de zee en een schitterende maan .Mocht ik hier alleen zijn zou ik ook elk geluidje horen maar het feit dat je met 2 bent verminderd geeft een veiliger gevoel blijkbaar. Ik loop natuurlijk nooit ver weg en s nacht wordt de Villa goed afgesloten. We hebben onze verdedigingswapens klaar in case off. Je weet natuurlijk nooit. Boven mijn hoofd in bed ligt een alarmpistool, als ik op sta kan ik onmiddellijk in lade 2 in het keukentje een demi chef pakken. Ik heb trouwens aan Sam gevraagd om dat mes nooit van plaats te verwisselen. Als het moet , dus als er een of andere asshole het waagt in onze camper te komen als wij liggen te slapen dan is de kans groot dat ik steek. Je weet het natuurlijk nooit, in een mens steken? Mij is aanbevolen een mes mee te nemen boven de hockeystick of baseball stick die ik dacht mee te nemen. Een kenner zei me dat de beweging die je moet doen om te slaan met zon stick veel te groot is en makkelijk te ontwapenen door de ander. Een mes is vooruit steken en raken, heel kort. De tegenpartij zal zich altijd kwetsen als ze je willen beletten te steken. Daar is iets van natuurlijk. Dus men weze gewaarschuwd. Iedereen die mijn meisje of mij bedreigen zal niet zonder kleerscheuren naar huis gaan!
Ik loop nog even naar buiten, een sigaretje roken. Ik moet verschrikkelijk veel hoesten en gooi de sigaret halfop maar weg. Ben verkouden en dan moet je hoesten natuurlijk. Komt van onze hip hop bus in Lisboa, wij op het bovenste dek cabrio door de stad maar het werd te koud en half bevroren zijn we afgestapt en iets gaan drinken. Wat een idee in de winter, de zon schijnt wel maar het is te koud om op het dek van een bus te zitten.
Ik denk zelfs dat ik wat koorts, hoesten proesten en niezen en veel te warm als ik terug in de camper kom waar de blazer opstaat. Morgen toch eens een apotheek zoeken voor een hoestflesjes. Wordt natuurlijk moeilijk hier, er is niets!
Dinsdagochtend, we vertrekken.
Enerzijds omdat we het hier toch niet helemaal je dat vinden en anderzijds onze gasfles is bijna op. Dus dat wordt zoeken naar een Repsol GPL station, want de zoektocht naar een Shell dealer die onze 2e fles Propaan kan vervangen, hebben we allang opgegeven. Nog in Spanje noch in Portugal kennen ze ons systeem niet en het aansluiten kan niet. Bovendien, in Spanje, zo leerden we, heb je een vergunning nodig , iets als een keuring om een fles Gas te mogen aansluiten op je Camper, dus we zijn aangewezen op een GPL station. Op het kaartje zien we dat er op 110 km in het Zuiden 3 stations liggen. Dus up to the South.
Tot Sam zegt dat we misschien toch nog maar eens moeten proberen een oplossing voor die Propaanfles te vinden. Als we hier vertrekken naar het echte Zuiden, wat veel toeristischer is dan missen we dit stuk van Alentejo en we zullen er niet terug komen , zonde toch.
Dus het eerstvolgend dorpje van betekenis alle Repsols afschuimen, zonder succes.
1 december
Villa Nova de Milfontes, een prachtig zeezicht, hele fijne buren en s middags op ons terrasje 28°c.
Alle Repsols op de weg naar Villa Nova de Milfontes tenspijt, ze kunnen ons niet helpen aan GPL of een bus gas die past op ons Belgische gassysteem. Dat kan toch niet , Sam ziet op een plekje hoog boven de baai van dit dorpje lekker in de zon een Nederlanderse Camper staan. Anders vraag ik het daar eens zegt ze.
We ontmoeten een aardige Ed en een aardige Nelly
Een optimische Ed houdt ons voor dat er een oplossing MOET zijn. Dat kan toch niet anders, voor alles is er een oplossing.
We parkeren ons vehikel, maken kennis en we voelen dat het meteen klikt. Je voelt zo iets en dat is , nu we hier onze 4e ochtend op deze wondermooie plaats wakker worden, nog altijd zo.
Ed heeft een brommertje en na 4 maal op en af rijden naar het dorpje, een mecanicien opgezadeld te hebben met een geweldige challenge, die kwam ook kijken naar onze bombero,- de meeste waar we ons probleem aan voorlegden bleven vanuit de verte kijken en schudde neen met hun hoofd-, wat las en smeedwerk van die aardige man en daar was de oplossing. Dankzij een verbindingsstukje met linkslopende draad en aan de andere kant rechtslopende draad was het mogelijk. Dus we beschikken nu over een mooi rode gasfles die past . Wij gelukkig en tevree. We nodigen Ed en Nelly uit op een dineetje en Collin, een Britse kerel , die alleen onderweg is in Europa samen met zijn hondje, zit mee aan tafel. Een geweldig feest.
s Morgens staan onze buren met een ruiker bloemen voor Sam, die jarig is , aan onze camper. Sam is in de wolken en we delen de vreugde . Wat een geweldige mensen zijn Ed en Nelly. Dit wordt een feestdag, we zorgen s middags voor Champagne en hapjes, Collin heeft chocolade taart met icecreme en de flessen witte wijn raken snel leeg maar smaken lekker. Verjaardags feestje in the Sun op 30 november met lieve aardige mensen. Zullen we niet snel vergeten.
