stijgende temperaturen, uitbundig zweten en plotse hevige plensbuien
ontwarring van de knoop van gevoelens van enerzijds gekrenkt-zijn, me tekort gedaan voelen en opwellende ergernis aan haar nabijheid en pogingen tot zalving en toenadering én de onderliggende maar opgekropte boosheid, waar ik me voor schaam; omwille van het verinnerlijkte en zelf aangenomen gebod 'heb uw naaste lief' (waarbij ik 'zoals jezelf' probeer te vergeten) en de dwingende eis tot 'onvoorwaardelijke' liefde, en anderzijds de in-tuïtie( betekent dit voor-zien?) van een ander, meer eigen leven na het uitspreken van 'ik wil scheiding'!
na een in-spirerende(in-spiritus) 'ontmoeting' met en het lezen in 'In dialoog met je gezondheid' van R.Dahlke over het loslaten van negatieve en ziekmakende(mijn ziek-zijn van een paar weken geleden!) gevoelens van zich beledigd-voelen
de zomer is echt ingezet met dagen van uitbundige zonneschijn en oplopende temperaturen
de woorden zijn nu echt uitgesproken: 'ik wil scheiden'. Ze waren in m'n binnenste tot stand gekomen, op het ritme van mijn kloppend hart en hoewel ze reeds vroeger door m'n hoofd waren gekomen, waren ze nu pas onontkoombaar, niet meer weg te denken. Ze waren heftig tegen de binnenkant van mijn borstkas aan het kloppen en pas nadat ik ze tegen haar had uitgesproken, met kloppend hart en trillende ledematen, kon ik in een intense huilbui, de spanning wat laten uitvloeien. De zon bleef haar licht over ons uitspreiden en alles was voor mij helder en duidelijk, de woorden kwamen als van-zelf-sprekend tevoorschijn uit mijn vrij gelaten gemoed. De volheid van betekenis die dat ene uitgesproken en gedeelde woord 'scheiding' met zich mee bracht, is onmiskenbaar en verwondert me enigszins. Maar het voelt als het plaatsen van een grenspaal, die duidelijk aangeeft wat aan de ene kant en wat aan de andere kant ligt. Die andere kant die nu natuurlijk nog dient ontdekt te worden, de wegen, de richtingen en de mogelijkheden dienen verkend te worden, maar het is duidelijk een nieuw gebied dat we betreden hebben. Zowel in de tijd als in de ruimte ga ik op zoek naar eigen plekken, eigen momenten, eigenlijk sterk vertrouwend op mijn aanvoelen en mijn ingevingen (inspiratie?intuïtie?). Vooral de stilte en de rust in de momenten dat ik alleen kan 'thuis' zijn, kunnen me helemaal vervullen, voelen als deugddoende, helende ver-ademing.
de zomer wil niet echt doorbreken, het wordt niet echt warm, gisteren heeft het weer veel geregend en de zon laat zich maar met mondjesmaat zien
laatst was er een poging om een gesprek met haar te beginnen over de eventuele verkoop van ons huis en... maar ze stopte het onmiddellijk en stapte het af. Sindsdien doet ze weer poeslief tegen me, de luttele momenten dat we samen zijn, maar er wordt niet meer op teruggekomen. Bij mij vanbinnen woedt het echter in alle hevigheid verder; er is iets in beweging gezet, een aantal woorden hebben zich toen gevormd en die blijven in mijn hoofd klinken: 'ik wil met je praten over scheiding'; Het is alsof dat woord 'scheiding' in mijn gevoel een soort scharnier is geworden, met aan de ene kant alle koude ellende, ruzies en onopgeloste, aanslepende onenigheden, scheldwoorden, verwijten en vernederingen en aan de andere kant de voorstelling van een leven waar dit niet langer dagelijkse kost is, waar ik kan thuiskomen op een plek die ik ongegeneerd 'thuis' mag noemen, waar er tijd is om gewoon te genieten van wat er is, waar ik mijn 'thuis' kan delen met anderen en daaraan zonder meer vreugde kan beleven. Ik denk dat de kinderen nu oud genoeg zijn om hierin hun weg te vinden, ook ons jongste staat voldoende op eigen benen om beide zijden hun plaats te kunnen geven.
Het moment om dit alles uit te spreken moet zich nog aandienen.
de ijskap aan de Noordpool smelt nog veel sneller weg dan men kon vermoeden (zie bericht Avaaz gisteren); na een paar gloeiend hete dagen is het nu grijs, nat en koud buiten, mensen krijgen bronchitis, longontsteking of andere ziektes die bij de winter horen...is dit het begin van het eind van de wereld?
vroeg in de ochtend ben ik uit een beangstigende droom wakker geschoten: Op en bepaald moment zit ik als het ware hoog tegen een huis aan, op een soort dakgoot, met links en rechts van mij brede goten waar mensen in liggen. Links van me ligt LucT, een collega van haar, met wie we onlangs op een concert waren en die getuige was van haar publieke uiting van mijn tekort schieten ten aanzien van haar, en aan mijn rechterzijde ligt zij samen met IsabelleS, een ex-collega en vriendin van haar. Ik ben aanvankelijk in het gesprek betrokken maar merk gaandeweg dat Isabelle haar begint aan te halen en haar wil kussen, wat zij niet onaangenaam lijkt te vinden. Ik vind het te gortig om te blijven kijken en ga weg. Als ik al een flink eind op die goot omhoog geklommen ben, hoor ik ze achter mij zeggen dat mijn Eros plat is, niks meer; en dan schiet ik, verontwaardigd, met kloppend hart wakker.
Mijn hart blijft nog een hele tijd heftig kloppen en allerlei gedachten schieten door me heen. Waarom blijft ze tegen de kinderen zeggen dat we naar Schotland gaan, terwijl ik haar zei dat ik niet samen op reis wou gaan? Moet ik niet terug gaan praten met dr. Verbessem, maar dan om me te helpen er een punt achter te zetten? Want dat gevoel heb ik wel, dat het op is. Het lijkt alsof ik een rol krijg toebedeeld in één of andere afrekening die ze wil maken met het mannelijke geslacht, ik krijg de rol van de saaie man die er op geen enkel vlak iets van terecht brengt, maar daar bedank ik voor. Ik was de voorbije dagen ziek, ze zorgde voor me zoals een moeder zorgt voor één van haar kinderen waar ze een hekel aan heeft, omdat het niet anders kan, zonder veel betrokkenheid en al blij dat ik niet teveel aandacht vroeg. "Ga toch naar je bed." Moet ik misschien gewoon een plek zoeken waar ik terecht kan en dan weg gaan? Ik wil de kinderen hierin horen. (Ik overloop het lijstje met wat we allemaal moeten verdelen.) Ik had het me reeds langer voorgenomen dat ik het zou blijven verdragen tot als Anna-Eva oud genoeg is. Ik had nochtans de goesting om dit jaar aan een moestuin te beginnen, maar heb tegelijk geen goesting om iets voor ons huis te ondernemen, ben het moe om te onderhandelen, om rekening te houden met-. Ik heb tegelijk schrik van haar reactie, vermoed dat ze tekeer zal gaan, me aanklampen misschien, zoveel mogelijk(materieel én emotioneel) naar zich toehalen. Het zal niet gemakkelijk zijn, bij wie kan ik wat steun krijgen hierbij?
Is dit nu het einde of blijven we maar verder aanmodderen?
de gehele maand mei is het koud gebleven en heeft het voortdurend geregend
De voorbije weken waren er van aanhoudende ijzige stilte, bij thuiskomst hulde ze zich in een koude, afwijzende stilte en na het eten trok ze zich terug onder een deken, afgezonderd voor de TV. Elke poging tot contact botste tegen een zwijgen aan of werd met een snauw of een bijt teruggekaatst. De behoefte om alleen te zijn werd bij mij alleen maar groter, ik meed de confrontaties en vermeed het om dingen ter sprake te brengen. Het enige lichtpuntje was onze geplande gezamelijke uitstap naar mijn familie in Marseille, die echter tot op de laatste moment aan een wispelturig, zijden draadje bleef hangen, zelfs tot net voor het ogenblik van vertrekken thuis om naar de luchthaven te rijden! Ik kreeg er de stuipen van op m'n lijf. Het weekend was er uiteindelijk één van uitgelatenheid en plezier, weliswaar 'elk apart tesamen', het warme en zorgzame gezin van mijn broer was de cocon waar we hartelijk werden in ontvangen, in op- en meegenomen. We hoefden enkel mee te bewegen in hun dagelijkse ritme en de verwondering van de boeiende aspecten van natuur, geschiedenis en cultuur van die bruisende mediterrane stad aan de zee. Bij thuiskomst vervielen we al snel terug op ons samenleven op eenzame eilanden in de zee van het gezin. De televisie-lichtbak was terug elke avond haar trouwe vluchtweg en de scheldwoorden terug erg goedkoop. De gedachten aan een leven zonder haar steken weer de kop op.
na enkele zonnige dagen is de temperatuur weer gedaald en hebben we overtrokken, grijs en regenachtig weer; weinig uitnodigend om buiten te komen
de maand mei is de Maria-maand, tijd om de moederkes in de bloemen te zetten; geen tuil lijkt echter groot genoeg om haar gevoel van zich-tekort-gedaan-voelen tegemoet te komen. Ze liet het duidelijk merken door zich nors en bitsig te gedragen: een tas die net iets te hard wordt neergezet, een deur die net iets te hard dicht gaat, een afgebeten reactie, een hooghartig zich afwenden,... Gekwetste miskenning op scène gezet, zonder veel tekst, maar duidelijk in beeld gebracht. Een poging om haar de hand te reiken, een uitnodiging om zich uit te spreken loopt van haar af als een druppel water van een ijzeren harnas. Enkele dagen voordien leverden we reeds met getrokken wapens strijd over het plaatsen van een steun voor de erwtjes in de moestuin; een hevig gevecht waarbij niet enkel met woorden geslingerd werd, maar waarbij verschillende objecten heen en weer vlogen om het gevecht voor terrein in onze gemeenschappelijke tuin. Ik boekte zelf een kleine overwinning op mijn woede-duivel en kon weerstand bieden en stand houden zonder gekwetst te raken of zonder me te laten overweldigen door haar vernietigende en kleinerende aanvallen. Het samenleven blijft voor ons allebei blijkbaar heen en weer gaan tussen momenten of terreinen die we kunnen delen, enkele toch, en andere, meerdere, die we willen afschermen voor de ander. Het lichamelijke is ook een voorbeeld van het laatste: we houden allebei onze lijfelijke lusten voor onszelf, ik durf me daarin niet bloot te geven, zij verbergt zich achter het verwijten van haar gemis aan mijn onaantrekkelijke lijf.
Intussen blijf ik verder zoeken naar 'de graal', naar 'de Oorsprong' (J.Jaworski), 'Libido in transformatie' (C.G.Jung)... Mijn eigen weg rond de vraag naar zingeving, die destijds reeds mee de keuze voor een studie in de filosofie bepaalde, lijkt zich in de vele moeizame strubbelingen in het samenleven te herhalen in een schijnbaar dwingende en bindende vraag naar de betekenis ervan, het waarom van dit tranendal en de ongelukkige liefde. Ik voel me er inderdaad evenzeer door gebonden als toe gedwongen. Ik verlang en hoop daarbij a.h.w. op een teken, een bevrijdend inzicht, één of andere genade die me duidelijk zal maken wat me te doen staat, iets dat me zal bevrijden van de geleden pijn.
de lente heeft zich dan toch al wat laten zien, veel later dan gewoonlijk; er waren reeds een paar echt warme dagen, maar de temperatuur schommelt nog heel erg. Het voorbije weekend waren we in Wissant om mijn 50ste verjaardag te vieren. De ene dag kwam de wind uit het noordwesten, ijzig koud, en de andere dag was hij gedraaid naar het zuidwesten, gevoelig zachter. Gelukkig was de zon meestal wel van de partij, wat die dagen toch opfleurde.
Het weekend was leuk en gezellig, er werd voor me gezorgd en ik voelde me in de bloemetjes gezet. Het deed me echt plezier om samen, met de kinderen (en hun liefje)(en op zondag met broer en zus en haar gezin), te babbelen, te wandelen en te eten... Zij was ook zorgzaam en lief, hoewel ik me bij aankomst, door haar reactie, reeds gedwongen voelde om voor haar op pad te gaan om hout te gaan zoeken. En de volgende morgen toen we boodschappen deden, was er weer zo een soort 'scène', toen we in de winkel niet de (biologische) producten vonden die ze MOEST hebben; haar manier van reageren bracht me danig uit m'n humeur en het duurde een groot deel van de dag voor ik dat kwijt was. Daags nadien, toen we gingen wandelen, was er aanvankelijk weer zo'n hoop irritatie en negativiteit bij haar, maar de schoonheid van de omgeving, het frisse groen en het vrolijke gekwetter van de vele vogeltjes, deden tenslotte hun verzachtende werk.
Maar eenmaal terug thuis echter was er 's anderendaags weer zo een overvloed aan scheldwoorden naar iedereen die in de buurt kwam en een tirade over wat er allemaal fout is gelopen en waarin ik allemaal tekort schiet... Mijn hart kromp weer in mekaar. Een citaat van Erich Fromm in het boek van Jaworski ('Oorsprong')trof me onlangs: "één van de wezenlijke elementen van liefde: zorg -de actieve zorg voor het leven en de ontwikkeling van degene die we liefhebben, voor de fysieke en geestelijke behoeften(...); en respect, dat de geliefde in staat stelt op diens eigen wijze te groeien zoals hij of zij bedoeld is te groeien". Dat mis ik dan. En schiet ik daar dan ook niet in tekort? Maar kan ik dat nog opbrengen? Als m'n zus laatst vroeg: 'hoe is het nu tussen jullie?', wist ik niet goed wat te antwoorden. Enige tijd geleden stelde ik me voor dat ik een feitelijke, mogelijke tijdelijke scheiding zou verkiezen; het was wat mij betreft, 'op', mijn beste momenten waren deze die ik zonder haar kon doorbrengen. En dan was er een 'weersverbetering' en dan zonk dat idee weer wat naar beneden, het samenleven voelde weer enigszins comfortabel.
Anderzijds is er de literatuur over C.G.Jung, die vertelt over het individuatie-proces, de integratie van de Schaduw en van de Anima/Animus op weg naar heelwording; een aanwijzing dat de confrontatie of tegenstelling een kans tot meer ge-heel inhoudt; en samen met de lectuur van 'Oorsprong' van Jaworski ontstaat een gevoel dat dingen niet toevallig zijn en dat ik er in stilte op mag vertrouwen dat zich op één of andere manier, bewust of onbewust, van binnen of van buiten, zal aanbieden of aankondigen wat nodig is.
de temperatuur gaat lichtjes aan omhoog, maar er waait een stevige wind die aan bomen en struiken rukt
Zo, terug in 't gezinsleven, na vijf dagen voor mezelf in het leven en wonen met mensen met een beperking in de dorpsgemeenschap van Widar. De afstand heeft me echt deugd gedaan. Ik heb één keer een berichtje gestuurd naar haar, met enkele woorden verslag, maar kreeg er niet de minste reactie op; van de 2 jongste kinderen kreeg ik wel en direct een berichtje terug en allebei waren ze geïnteresseerd, dat was leuk. De 2 oudste hadden me ook in een lief berichtje deugddoende dagen gewenst toen ik liet weten dat ik er even tussenuit was. Ik heb me vooral laten meenemen in het dagdagelijkse erg geritmeerde en rustige landleven dat de mensen daar leiden, dagen gevuld met handarbeid, ver van de vele prikkels van de moderniteit(tijd), geen radio, TV, computer en alle andere drukte...Na de werkdag in de tuin of bakkerij enkel wat wandelen, praten, blokfluit spelen , lezen of gewoon in de zon zitten mijmeren. Ik heb wel aan haar gedacht, vroeg me af wat ze deed, maar voelde toch ook een boosheid jegens haar opborrelen. Ik wil niet langer voorwerp en gedwongen getuige zijn van haar vernietigende reacties en haar on-vrede én ik werd verleid door fantasieën over ontmoetingen met andere vrouwen die interesse voor me tonen, die me leuk vinden en zin in me hebben, die ik vol vertrouwen diep in de ogen kan kijken, bij wie ik me kan ontspannen, zonder 'moeten' of verwachtingen, zonder op mijn hoede te moeten zijn... Nochtans vond ik in Widar ook een stuk van een gemeenschappelijke droom terug, die we hadden over een leven in vorm van gemeenschap met anderen, zelf voorzien in je onderhoud, zorgen voor anderen,...toen we er ongeveer 12(?) jaar geleden een bezoek brachten in onze zoektocht naar een woon- en werkplek voor ons gezin. Die gezamelijke droom is nu wel ver te zoeken!
Bij mijn thuiskomst was er ook enkel een ijzig zwijgen, slechts een paar keer van zich afbijten, verwijtend, en dan weer 'muur' waar enkel een deurtje openging voor AE, gespleten. Het samenleven lijkt eerder een strijdtoneel, strijd om territorium: in de tuin waren in mijn afwezigheid planten verzet die ik reeds lang geleden geplant had en waar ik aan gehecht was, op de gemeenschappelijke rekening had ze nog niets van haar loon gestort,...
aanhoudende stromen oostelijke en noordelijke winden dwingen de lente tot geduldig afwachten, de botten aarzelen om in beweging te komen, na de winterse nachtvorst kwetteren de vogels uitgelaten bij elke doorbraak van de zon, maar wachten wijselijk de echte lente-warmte af.
na een eerste mislukte poging -ze riep me direct halt toe en stopte het gesprek!- heb ik dan uiteindelijk mijn moed bij elkaar geraapt en met kloppend hart en een droge mond haar gezegd dat ik er volgende week even tussen uit ga. Haar reactie was voorspelbaar: bezwaren bij de vleet, verwijtend en afkeurend, en dan zwijgend weg. Ik voelde me rustig worden toen ze weg was, gerust ook in het besluit dat ik genomen had. Mijn bereidheid om alleen verder te gaan, mijn eigen weg te gaan, blijft overeind. Dit voelt als zorgen voor mezelf. Ik heb dit nu nodig.
Ik voel me geen motivatie meer om verder te werken aan 'ons huis' (wat meer lijkt te zijn dan een feitelijk huis alleen), ik ben niet geïnteresseerd om de aarde waar we wonen te bewerken of tot leven te brengen., ben een stuk van m'n levens-lust verloren, hoop dat ik dat wat kan 'opspitten'...
de winter blijft maar duren dit jaar, maar toch, de dagen beginnen vroeger en duren ook langer; de vogels durven al eens een lenteliedje te laten klinken en mijn lijf reageert precies door in de ochtend voor dag en dauw te ontwaken.
ik krijg ook bescheiden impulsen om stappen te zetten naar wat afstand, een onafhankelijke richting uit; enkele verlofdagen buitenshuis zonder haar, ik verlang ernaar; even gewoon mijn eigen weg kunnen gaan zonder me te moeten verantwoorden, zonder rekening te moeten houden met haar, zonder te moeten opboksen tegen emotionele bezwaren of belasting.
ik heb reeds contacten gelegd voor een verblijf, maar stel het uit om er met haar over te praten, zoals steeds uit schrik voor haar reactie en/of omdat ik er rekening wil mee houden dat ze zich over haar job zorgen maakt met de ontslagen die hen boven het hoofd hangen...Rekening houden met, zorgen voor, luisteren naar, enzovoort, dat kan ik goed: zorgen dat ik graag gezien wordt!
 Zoals steeds dus, ben ik mijn gedachten aan 't herkauwen voor ik ze uitspreek, ik wik en weeg ze in een poging ze te kunnen op tafel leggen op het beste moment en in de beste omstandigheden! Bekommerd om goed begrepen te worden, bang om gekrenkt te worden in wie ik ben, wat ik wil, wat ik denk of wat ik voel.
Mijn strategie om te ontwijken of te zwijgen, wat ik eigenlijk vaak doe, kan ik hier niet toepassen. Als ik dit wil, zal ik er moeten voor uitkomen: een beproeving. Zoals Parsifal zich op zijn zoektocht naar de graal moet ik me een gepast harnas zoeken!
De organisatie van de financi�n van het gezin is ook zo'n terrein waar het pad bezaaid ligt met wolfijzers, klemmen en valkuilen. We kunnen er niet buiten om met elkaar te praten en te overleggen, om ons gedachten erover uit te spreken en te luisteren naar elkaar. Maar het is een moeilijke oefening, de gesprekken raken immers zo snel beladen met emoties en verworden tot een soort slagveld waar elk zijn positie tracht veilig te stellen. Het lukt me ook niet altijd om er in overeind te blijven, ik voel me dan wegglijden in het gevoel van miskenning en onbegrepen-zijn en voel me er achteraf soms zo slecht van. Vaak sleurt ze er haar arsenaal van ongenoegen bij om me te bestoken, een onuitputtelijke voorraad van gevoelens van tekort-gedaan zijn, die ze sinds het begin der tijden met zich mee lijkt te dragen.
Mijn voorstel laatst, om eens een gesprek over onze relatie en onze toekomst te voeren op neutraal terrein, buitenshuis dan, is echter afgewimpeld. Ontwijken en uit de weg gaan dus ook van haar kant. Net als haar reactie toen ik uiteindelijk dan toch de moed en een geschikt moment vond -na haar weer eens mijn luisterend oor geboden te hebben, als het ging over de o zo belastende perikelen op haar werk- om haar op de hoogte te stellen van mijn vermetele plannen om tijdens de Paasvakantie enkele dagen alleen weg te gaan, dat ik er behoefte aan had om 'er' eens uit te zijn: ze had het al gevoeld, zei ze, ze wou er niet over spreken en ze ging plots in de keuken rommelen, ik hoorde haar haar ongenoegen spuien, tegen de muren? Einde gesprek. Gesprek?
het voorbije weekend weer een hevige woede-uitbarsting, geroep en gescheld, harde verwijten... en het servies heeft in de brokken gedeeld.Aanleiding: het feit dat ik het gewaagd had vreemde mensen, die op zoek waren naar informatie over ecologisch (ver) bouwen, bij ons thuis te laten komen -nochtans had zij hen naar mij door gestuurd, ik moest het maar met hen regelen, maar blijkbaar niet op die manier! Sindsdien is het klimaat weer ernstig verzuurd: weinig communicatie, bitsige reacties of gewoon geen reactie, ze sluit zich op, ze sluit zich af, trekt zich terug in werk dat ze te doen heeft of in het uren naar TV kijken. Ook de kinderen mogen mee 'genieten': "mama scheldt me alle dagen uit"; En dan hoor ik weer dat ze het niet meer uithoudt zoals we leven, begint ze te huilen. Op mijn vraag wat ze dan wil, gaat ze echter maar kort in en het gesprek stokt algauw; ze begint rond te lopen, zet de TV aan en kapselt zich in. Ik heb ook de energie en de moed niet om aan te dringen, om te peuteren aan de stekelige muur die ze rond zich opgetrokken heeft en waar ik de laatste dagen weer pijnlijk blijf tegen aan lopen. Ik trek me ook terug op de eilandjes die ik voor mezelf kan vrijwaren: het wandelen langs kleine landelijke wegeltjes, op zoek naar de elementen die het water zo lieflijk en helder doen kabbelen in de beek, die de regenbuien wervelend onstuimig doen dansen in het licht van de straatlantaarn kort voor de dag begint, die de gevallen bladeren tussen kale bomen en struiken onhoorbaar laten verteren tot geurige humus op de koude, slapende aarde. Mijn gedachten kunnen zich vrij bewegen, mijn verlangens en fantasieën ook. Of ook in de warmte van het houtvuur of onder de dekens met m'n neus in boeken, die verhalen van andermans innerlijke worstelingen (K.O. Knausgard) of bespiegelingen over het leven in deze tijd waarin mensen op zoek zijn naar identiteit (P.Verhaeghe). Of gewoon in de momenten dat ik alleen kan thuis zijn, met een streepje muziek op de achtergrond, balsem voor de ziel. Ook wel in het liefdevol samen-zijn met de kinderen als ik de kans heb om tijd voor hen te maken, waar we allebei van genieten.
Een mens komt nader tot de betekenis van zijn/het leven in het aanschijn van de eindigheid en vergankelijkheid ervan.
de vrieskoude blijft aanhouden; de luchtkwaliteit is ook niet bijzonder goed, deze morgen vanaf 6 uur is het smogalarm ingegaan; binnenshuis is de temperatuur ook 'onder het vriespunt' en de 'lucht' die ik dagelijks inadem is ook niet van al te beste kwaliteit.
Er was eerst een periode van spanning en frustratie bij haar, woede-uitbarstingen en scheldpartijen. Onze oudste zoon was naar huis gekomen om te studeren en vroeg zich af hoe ik dat blijf volhouden. We hadden een goed gesprek daarover, wonderlijk toch, hoe hij dat nu wat meer van op een afstand kan bekijken en hoe hij ook veel meer ontspannen kan omgaan met de norse buien van zijn moeder. Als ik terugdenk aan de botsingen die er waren toen hij nog thuis woonde, zijn scherpe tegenreacties. Zijn boosheid ten aanzien van haar manier van reageren tegen haar huisgenoten is er nog wel en die uit hij met momenten ook, maar het blijft niet zo hangen. En het is één van de eerste keren dat we er zo rustig samen over kunnen praten en dat hij, mijn zoon, luisterend oor kan zijn voor mij, zijn vader. Het vergt toch een zekere inspanning om over die drempel te stappen , ik ben ten eerste al niet zo sterk in het uitspreken van mijn innerlijk gevoel en bovendien moet ik even uit mijn rol als zorgende vader om bij 'mijn kind' mijn hart te luchten. Toch was het fijn en de toenadering deed me deugd.
Ik besef dat ik op één of andere manier voortdurend de balans opmaak van aan de ene kant de ongemakken en aan de andere kant de vreugdes in m'n leven, of in het samenleven. De grafiek van ons samenleven vertoont steeds die golvende beweging, betere momenten wisselen af met diepte-punten. Ergens 'onderaan' leeft daar wel bij mij doorlopend een gemis, een verlangen naar intimiteit, een zeker gevoel van eenzaamheid. En wanneer de sfeer naar beneden zakt, duiken dan weer die gedachten aan een gescheiden leven op. Het patroon herhaalt zich ongemerkt telkens weer en overvalt me als het ware. Ik heb er dan echt genoeg van en het lijkt dan ook alsof zij er echt een punt wil achter zetten, maar dan plots, zomaar, haalt ze me weer terug, dan ben ik weer het beste wat haar kon overkomen en is er vanalles wat ze met me wil delen, gezellig keuvelend aan de ontbijttafel. Een zekere reserve kan ik echter niet achterwege laten, een aftoetsen van wat ik naar buiten breng, wat ik van mezelf laat zien. Een houding die welbeschouwd diep geworteld is en teruggaat tot een een ver en enigszins duister verleden in mijn kindertijd: het niet kunnen loslaten, de reflex van het steeds eerst over- en afwegen van de spontane innerlijke impulsen, een zekere controle, mezelf in de hand houden en m'n kwetsbaarheid behoeden... Een prima vertrekpunt om in een luisterbereide en zorgende, dienende rol te stappen! Ik verberg me achter het ten dienste staan.
Na die 'koude' periode rond de feestdagen leek de dooi weer even doorgebroken te zijn en er was terug wat zachtheid , maar sinds enkele dagen is het contact weer bar slecht. Vragen of opmerkingen worden steevast beantwoord met een snak of een beet, kleinigheden kunnen aanleiding zijn voor woede-uitbarstingen of scheldpartijen. Het ochtendhumeur is dagelijkse kost, met een salvo aan verwijten en een stevige portie ongenoegen. Bij thuiskomst sluit ze zich af, trekt zich terug in bezigheden voor haar werk of kruipt in een onbenaderbare cocon met uren televisie als metgezel. Gewone gesprekken over praktische zaken verlopen vaak al stroef, moeizaam en ik merk dat ik ze tot een minimum probeer te beperken om mezelf de ergernis te besparen. Het moment dat ze de deur uitgaat 's morgens is letterlijk een ver-ademing, alsof ik dan pas weer onbezoedelde lucht kan inademen. Ik laat de stilte over me heen stromen als een zachte douche, ik laaf me aan het één-voudige verstild zijn buiten, het zorgeloze gefladder van vogeltjes rond de vetbolletjes in onze tuin of de harmonieën in de muziek op radio Klara.
de zomer is een periode geweest van rust en zonneschijn en bij haar een intens bezig zijn met het schrijven van een eindwerk; geconcentreerd en gefocust bezig zijn liet geen ruimte voor conflicten en gevechten in het dagelijkse leven, alhoewel er bij haar tijdens 't schrijven met momenten wel emotionele inzinkingen waren met een tenietgaan van zelfvertrouwen en nood aan bevestiging en ondersteuning. Na de inlevering van het eindwerk is de stemming stillekes aan beginnen afglijden. Het samenleven werd weer samen-alleen-leven, met veel ongenoegen en verwijten. Ons huis werd weer een afschuwelijk krot. Ik werd weer een zwijn, een klootzak, een gore egoïst... Ze ging uit met collega's en vriendinnen, maakte plezier buitenhuis en bewaarde de smeerlapperij voor binnenskamers. Ik probeerde er langs te laveren en stillekes aan begonnen de gedachten over een mogelijke scheiding weer de kop op te steken; ik hoop dan eigenlijk dat zij stappen zet, alhoewel ik ook al gedacht heb de deur achter me toe te trekken en het huis waar ik zo aan gehecht ben en waar ik zelf zovele uren aan gewerkt heb om het te maken tot een eigen plek voor ons, te koop te zetten. Te gek eigenlijk, denk ik dan achteraf, want zij is het die hier niet kan bestaan, zij is het die zich voortdurend ergert aan vanalles en nog wat;
Op het einde van de zomer hoor ik dan het verhaal bij de kapster van een man die zijn vrouw (fysiek) mishandelt, die onbeheerste woede-aanvallen krijgt, wisselende en onvoorspelbare stemmingswisselingen heeft en hoe die vrouw voortdurend in onzekerheid en ook in angst leeft, niet wetende van hoe hij zal reageren, hoe hij zal thuiskomen; ze vertelt van de vernederingen, de verwijten, de achterdocht, het op-zichzelf- gericht-zijn van hem en hoe hij haar zo weinig gunt... Het is zo herkenbaar, het verhaal van haar aanderand-man blijft in mijn hoofd naklinken, mijn eigen pijn blijft in mijn hart na-voelen.
Ik heb me in de zomer kunnen laven aan de warmte van de zon op mijn huid, het voelde als een voedende aanraking, omhulde en vervulde mijn ziel. Ik kan me laven aan de aanwezigheid van en het samenzijn met de twee jongste kids die nu bij de start van 't nieuwe schooljaar weer meer thuis zijn en daar ook wel deugd van lijken te hebben(ik ben blij dat die periode voorbij is dat ze in Gent met z'n vieren 'op kot' waren in 't appartementje en wij in ons buiten-huis).
En dan komt ze op een avond weer thuis en ziet ze me weer graag en wil ze alleen maar met mij het leven delen en dan zit ze weer vol met enthousiaste plannen om van ons huis een thuis te maken en dan vertelt ze honderduit en is er geen speld tussen te krijgen...... op het einde van de zomer!
het verdict van de 'weerman' was dan toch formeel voor haar: depressie en officieel ziekteverlof
tegenover het vroegere onstuitbare spreken over zichzelf, het werk, de projecten, de collega's, enz. is er nu meestal een somber zwijgen, enkel de schouders die de hoogte in gaan als ik bij het thuiskomen van het werk informeer naar haar dag, een onduidelijk gemompel, als een schaduw loopt ze door het huis of verdwijnt plots, enkel een briefje achterlatend 'ben boodschappen doen' en tegelijk is er dan toch 's morgens vaak weer die portie verwijten, die bij het ontwaken uit de nachtelijke onderwereld onvermijdelijk en onweerstaanbaar present geven; dan wordt mij desinteresse verweten, niet genoeg bekommerd zijn om haar, een onversneden portie ongenoegen en zwartgalligheid...
het is per definitie zo: ik kan niet goed doen! sommige dagen vindt ik er zelf geen houding in en ben ik niet bestand tegen de dreigende donkerte, voel ik me als het ware meegezogen de diepte in vandaag, een extra dagje thuis, ging het me beter af; vreemd genoeg bracht het bezoek aan onze lijdende en stervende buurvrouw me in een zachte staat van ontroering en vrede met wat het leven aan moois te bieden heeft en ik kon net daarna, tijdens een toevallige -wonderlijk in zijn toevalligheid en als een geschenk- dankbaar de warmte van de vriendschap ontvangen van een dierbare vriendin, het voelde als balsem op mijn getergde ziel en sterkte me nadien, het gaf me overschot aan zachte warmte.
de voorbije dagen waren roetsjbaan richting aarde. ik had opnieuw het gevoel dat onze relatie onder het vriespunt aan het zakken was. het regende verwijten, meestal gebracht in de derde persoon over 'die' of 'hij', waarbij ze rusteloos heen en weer loopt, langsheen de tafel waar ik bvb. zit te ontbijten, intussen haar monoloog afstekende schijnbaar ten aanzien van één of andere derde -de ochtenden zijn inderdaad de slechtste momenten; meestal zijn er me op vrije dagen 's morgens enkele rustige uren gegund omdat ik wat vroeger uit de veren ben, maar laatst was ze samen met me opgestaan, vanuit een onrust, denk ik, en stak ze van wal zodra ze me zag; al haar onvrede, ongenoegen, beklag, tekort en verwijt op mijn nuchtere maag, dat was me teveel, ik werd er zelf niet goed van, kon het niet stoppen, kon me er niet tegen verweren
Het huis waarin we wonen, met zijn tekorten -wegens onafgewerkte verbouwing- is een onuitputtelijke bron van ongenoegen en ergernis en was de voorbije dagen weer aanleiding tot uitspraken als 'ik blijf hier zeker niet', 'ik haat deze plek', 'ik wil mijn deel' en dreigementen als 'ik zal het op een keer in de fik steken', 'als ik niet gelukkig mag zijn, dan jij zeker ook niet'...wat me het gevoel gaf, samen met het reeds eerder opgesomde curriculum van tekortkomingen, dat een scheiding nu niet meer veraf zou zijn; ik was zowaar reeds aan 't nadenken over mogelijke scenario's hoe het dan verder zou moeten met de zorg voor onze kinderen en hoe we de verdeling zouden kunnen regelen, eerlijk gezegd schrikt me dat niet af...Een paar keer lag het op het puntje van mijn tong om zelf een aanzet te geven tot gesprek over scheiding, maar dan was daar weer dat gevoel van over eieren te lopen, schrik om woorden te uiten die verkeerd kunnen vallen, om emotionele reacties uit te lokken die verder gesprek zouden onmogelijk maken, dan zwijg ik maar weer en hoop eigenlijk dat ze er zelf over begint
het is een heen-en-weer dat we al van in het begin van ons samenleven 'spelen'; ik herinner me nog een van mijn eerste pogingen om er zelf een punt achter te zetten, na één van de eerste dieptepunten in ons samenleven -nu toch al twintig jaar geleden!- Ik zie nog de plek en omstandigheden voor me waar zich de scène afspeelde: ik ten einde raad door haar aanhoudend negatieve houding -ja, ook toen al, me uitschelden, verwijten, me kleineren en negeren- en in het halletje bij de voordeur ik op het punt om te vertrekken en zij zich angstig vastklampend aan me, me smekend om haar niet in de steek te laten, een blok aan mijn been. Ik ben gebleven. Nochtans was zij het die bij me ingetrokken was, uit vrije wil, weg uit een andere relatie, het gemaakte nest maar was ik het die pogingen deed om toen weg te geraken.
en nu heb ik weer dat gevoel dat het op is, ik hoor dat bij haar toch ook? en heb zelf weer dat gevoel dat het zo niet verder kan, maar zie geen uitweg. ik probeer me zelf soms wat te sussen, dat het wel weer zal beteren en vermijd het mijn gedachten uit te spreken omdat ik denk dat hierover niet te praten valt met haar, dat ik enkel een emotionele stortvloed over me zal krijgen van pijn, verdriet, boosheid enzovoort en dat er uiteindelijk niets zal veranderen. Een blok aan mijn been.
op één of andere manier is mijn emotionele lichaam kwetsbaarder of heb ik minder bodem, hoe moet ik dat zeggen.
laatst werd ik op een bepaald tijdstip op een bepaald adres verwacht, de dag was echter onder een pech-gesternte begonnen -er zijn zo van die dagen- Vooreerst was de parking aan het station overvol, waardoor ik een heel eind moest rijden voor ik de auto kon parkeren en bijgevolg miste ik de trein die me tijdig naar Brussel zou brengen. Enfin, met enige vertraging in de hoofstad aangekomen, slaag ik er in om een verkeerde wegbeschrijving te gebruiken om mijn bestemming te bereiken, kans tot slagen gering uiteraard. Het duurt even voor mijn 'euro' begint te vallen en ik mijn richting aanpas, met nog wat tijdverlies om de goede wegbeschrijving te bekomen. Uiteindelijk bereik ik de bestemming een half uur over tijd maar blijkt mijn gezelschap al vertrokken te zijn naar een ander adres! O ironie van de dwalende dag. Behulpzame medewerkers proberen me weer in beweging te krijgen en geven me goedbedoelde aanwijzingen om het nieuwe adres vlot te bereiken. Terug 'hinein in die feindliche Welt' is het vermelde metrostation echter op een mysterieuze wijze in de grond verdwenen en begint de moed me nu letterlijk in de schoenen te zakken. Ik heb zin om mij ergens huilend in een hoekje te zetten, ik die anders zo onversaagd en onvermoeibaar door velden en bossen trek of enthoesiast nieuwe horizonten tegemoet treed, ik heb zin om er de brui aan te geven. Mijn binnenste voelt week, vormeloos, kwetsbaar en tranerig... mijn leden stappen mechanisch verder, enigszins verbeten. Ik weet het even niet meer, vindt geen houvast in het steedse gewriemel van mensen, auto's en bussen in de anonieme omgeving van grauwe straten en afbladerende, grijze gevels.
Eenzelfde kwetsbaarheid laat zich voelen bij een zoveelste aanval op mijn zelfbeeld door mijn ontevreden huisgenoot -alhoewel 'huis' en 'genieten' voor haar een twijfelachtige samenstelling is- Na zovele jaren heb ik een soort boedhistische gelijkmoedigheid ontwikkelt voor de steeds weerkerende verwijten en kleineringen ten aanzien van mijn persoon, 'laat maar waaien', maar die avond dus niet. Het kwam pijnlijk aan en ik voelde weerstand opborrelen, onrustige boosheid. 'Dit wil ik nu niet op mijn boterham.' Zo net scheen nog de zon over het ontluikend groen van deze frisse aprilmaand en nu dreigt een onstuitbare hagelbui de hemel te verduisteren en met hevig geweld alles neer te slaan.
Anderzijds is er tegenover die toegenomen kwetsbaarheid in het dagelijkse leven meer tijd en ruimte voor mezelf gekomen, meer afstand van de soms verschroeiende aanwezigheid van onbevredigde noden en verlangens, onuitgesproken verzuchtingen en oningevulde verwachtingen. Ik hoor beter het ademen van de eigen ziel
vandaag een dag van afwezigheid of alleen zijn het is wennen van zo alleen mijn weg te gaan, meestal opgeslokt door de dagelijkse beslommeringen van het gezin of op de hielen gevolgd door een beklemmende achterdochtige nieuwsgierigheid waardoor ik het dan ook soms nalaat om sociale contacten te onderhouden; anderzijds draag ik het eenzatendom wellicht wat in mijn karakter en ben ik niet altijd even vlot in het sociale verkeer, alleszins geen grote babbelaar in tegenstelling tot mijn partner die haar mond niet houdt, buiten de laatste dagen dan toch weer want het is momenteel beeld zonder klank
ik voelde reeds langer de behoefte om uiting te geven aan mijn dagelijkse belevingen, gevoelens, gedachten,... in het samenleven met een partner die gedrag vertoont dat naar borderline-diagnose neigt; ik heb reeds vroeger dagboeknotities genomen, het is een manier om dingen van me af te schrijven, om wat afstand te kunnen nemen, maar ik kon dat niet met haar delen, soms verdwenen die schrijfsels op 'onverklaarbare' wijze en wist ze zogezegd van niets, de inhoud was zeker niet bespreekbaar, een aantal pagina's zijn bewaard gebleven op een verborgen plek en liggen momenteel misschien te wachten tot iemand ze wil lezen? met een paar mensen kan ik er over praten, maar soms voelt het als 'lastig vallen' aan en ik hoor mezelf steeds weer dezelfde verhalen vertellen; deze blog ontvangt mijn woorden geduldig -papier is geduldig en de server van deze blog hopelijk ook!
het is inderdaad met momenten een roetsjbaan: de ene keer ben ik de ideale man, er is er geen betere denkbaar, de andere keer ben ik een egoïst, een gore klootzak, een smerig zwijn en ga zo maar door; het is een leven dat inderdaad soms voelt als over eieren lopen: wikken en wegen of er iets kan gezegd of gedaan worden, wat en hoe iets kan gezegd of gedaan worden het is reeds een geschiedenis van jaren terug, met tusendoor het ter wereld komen van verschillende kinderen, vrucht van dan toch momenten van intens samen-zijn, een verhaal van slopende en grootscheepse verbouwingen van onze woning, in het dromen over een plek om thuis te komen en een nachtmerrie over een huis dat nooit goed genoeg zal zijn en waar er geen thuis mogelijk is het is een verhaal van aantrekken en afstoten: zie je me nog graag?, en: ik walg van je! momenten van gelukkig samen zijn en fijne dingen beleven en momenten waarop het water zo diep lijkt te zijn en onoverbrugbaar
en vandaag lijkt het weer een onmogelijke opgave, de hemel is volledig bewolkt, het samenleven lijkt onmogelijk
welkom aan elke onbekende die graag meer wil lezen over mijn dagelijkse belevingen aan de rand van borderline, een roetsjbaan met hoogtes en laagtes....
