de voorbije dagen waren roetsjbaan richting aarde. ik had opnieuw het gevoel dat onze relatie onder het vriespunt aan het zakken was. het regende verwijten, meestal gebracht in de derde persoon over 'die' of 'hij', waarbij ze rusteloos heen en weer loopt, langsheen de tafel waar ik bvb. zit te ontbijten, intussen haar monoloog afstekende schijnbaar ten aanzien van één of andere derde -de ochtenden zijn inderdaad de slechtste momenten; meestal zijn er me op vrije dagen 's morgens enkele rustige uren gegund omdat ik wat vroeger uit de veren ben, maar laatst was ze samen met me opgestaan, vanuit een onrust, denk ik, en stak ze van wal zodra ze me zag; al haar onvrede, ongenoegen, beklag, tekort en verwijt op mijn nuchtere maag, dat was me teveel, ik werd er zelf niet goed van, kon het niet stoppen, kon me er niet tegen verweren
Het huis waarin we wonen, met zijn tekorten -wegens onafgewerkte verbouwing- is een onuitputtelijke bron van ongenoegen en ergernis en was de voorbije dagen weer aanleiding tot uitspraken als 'ik blijf hier zeker niet', 'ik haat deze plek', 'ik wil mijn deel' en dreigementen als 'ik zal het op een keer in de fik steken', 'als ik niet gelukkig mag zijn, dan jij zeker ook niet'...wat me het gevoel gaf, samen met het reeds eerder opgesomde curriculum van tekortkomingen, dat een scheiding nu niet meer veraf zou zijn; ik was zowaar reeds aan 't nadenken over mogelijke scenario's hoe het dan verder zou moeten met de zorg voor onze kinderen en hoe we de verdeling zouden kunnen regelen, eerlijk gezegd schrikt me dat niet af...Een paar keer lag het op het puntje van mijn tong om zelf een aanzet te geven tot gesprek over scheiding, maar dan was daar weer dat gevoel van over eieren te lopen, schrik om woorden te uiten die verkeerd kunnen vallen, om emotionele reacties uit te lokken die verder gesprek zouden onmogelijk maken, dan zwijg ik maar weer en hoop eigenlijk dat ze er zelf over begint
het is een heen-en-weer dat we al van in het begin van ons samenleven 'spelen'; ik herinner me nog een van mijn eerste pogingen om er zelf een punt achter te zetten, na één van de eerste dieptepunten in ons samenleven -nu toch al twintig jaar geleden!- Ik zie nog de plek en omstandigheden voor me waar zich de scène afspeelde: ik ten einde raad door haar aanhoudend negatieve houding -ja, ook toen al, me uitschelden, verwijten, me kleineren en negeren- en in het halletje bij de voordeur ik op het punt om te vertrekken en zij zich angstig vastklampend aan me, me smekend om haar niet in de steek te laten, een blok aan mijn been. Ik ben gebleven. Nochtans was zij het die bij me ingetrokken was, uit vrije wil, weg uit een andere relatie, het gemaakte nest maar was ik het die pogingen deed om toen weg te geraken.
en nu heb ik weer dat gevoel dat het op is, ik hoor dat bij haar toch ook? en heb zelf weer dat gevoel dat het zo niet verder kan, maar zie geen uitweg. ik probeer me zelf soms wat te sussen, dat het wel weer zal beteren en vermijd het mijn gedachten uit te spreken omdat ik denk dat hierover niet te praten valt met haar, dat ik enkel een emotionele stortvloed over me zal krijgen van pijn, verdriet, boosheid enzovoort en dat er uiteindelijk niets zal veranderen. Een blok aan mijn been.
