het voorbije weekend weer een hevige woede-uitbarsting, geroep en gescheld, harde verwijten... en het servies heeft in de brokken gedeeld.Aanleiding: het feit dat ik het gewaagd had vreemde mensen, die op zoek waren naar informatie over ecologisch (ver) bouwen, bij ons thuis te laten komen -nochtans had zij hen naar mij door gestuurd, ik moest het maar met hen regelen, maar blijkbaar niet op die manier! Sindsdien is het klimaat weer ernstig verzuurd: weinig communicatie, bitsige reacties of gewoon geen reactie, ze sluit zich op, ze sluit zich af, trekt zich terug in werk dat ze te doen heeft of in het uren naar TV kijken. Ook de kinderen mogen mee 'genieten': "mama scheldt me alle dagen uit"; En dan hoor ik weer dat ze het niet meer uithoudt zoals we leven, begint ze te huilen. Op mijn vraag wat ze dan wil, gaat ze echter maar kort in en het gesprek stokt algauw; ze begint rond te lopen, zet de TV aan en kapselt zich in. Ik heb ook de energie en de moed niet om aan te dringen, om te peuteren aan de stekelige muur die ze rond zich opgetrokken heeft en waar ik de laatste dagen weer pijnlijk blijf tegen aan lopen. Ik trek me ook terug op de eilandjes die ik voor mezelf kan vrijwaren: het wandelen langs kleine landelijke wegeltjes, op zoek naar de elementen die het water zo lieflijk en helder doen kabbelen in de beek, die de regenbuien wervelend onstuimig doen dansen in het licht van de straatlantaarn kort voor de dag begint, die de gevallen bladeren tussen kale bomen en struiken onhoorbaar laten verteren tot geurige humus op de koude, slapende aarde. Mijn gedachten kunnen zich vrij bewegen, mijn verlangens en fantasieën ook. Of ook in de warmte van het houtvuur of onder de dekens met m'n neus in boeken, die verhalen van andermans innerlijke worstelingen (K.O. Knausgard) of bespiegelingen over het leven in deze tijd waarin mensen op zoek zijn naar identiteit (P.Verhaeghe). Of gewoon in de momenten dat ik alleen kan thuis zijn, met een streepje muziek op de achtergrond, balsem voor de ziel. Ook wel in het liefdevol samen-zijn met de kinderen als ik de kans heb om tijd voor hen te maken, waar we allebei van genieten.
Een mens komt nader tot de betekenis van zijn/het leven in het aanschijn van de eindigheid en vergankelijkheid ervan.
