de winter blijft maar duren dit jaar, maar toch, de dagen beginnen vroeger en duren ook langer; de vogels durven al eens een lenteliedje te laten klinken en mijn lijf reageert precies door in de ochtend voor dag en dauw te ontwaken.
ik krijg ook bescheiden impulsen om stappen te zetten naar wat afstand, een onafhankelijke richting uit; enkele verlofdagen buitenshuis zonder haar, ik verlang ernaar; even gewoon mijn eigen weg kunnen gaan zonder me te moeten verantwoorden, zonder rekening te moeten houden met haar, zonder te moeten opboksen tegen emotionele bezwaren of belasting.
ik heb reeds contacten gelegd voor een verblijf, maar stel het uit om er met haar over te praten, zoals steeds uit schrik voor haar reactie en/of omdat ik er rekening wil mee houden dat ze zich over haar job zorgen maakt met de ontslagen die hen boven het hoofd hangen...Rekening houden met, zorgen voor, luisteren naar, enzovoort, dat kan ik goed: zorgen dat ik graag gezien wordt!
 Zoals steeds dus, ben ik mijn gedachten aan 't herkauwen voor ik ze uitspreek, ik wik en weeg ze in een poging ze te kunnen op tafel leggen op het beste moment en in de beste omstandigheden! Bekommerd om goed begrepen te worden, bang om gekrenkt te worden in wie ik ben, wat ik wil, wat ik denk of wat ik voel.
Mijn strategie om te ontwijken of te zwijgen, wat ik eigenlijk vaak doe, kan ik hier niet toepassen. Als ik dit wil, zal ik er moeten voor uitkomen: een beproeving. Zoals Parsifal zich op zijn zoektocht naar de graal moet ik me een gepast harnas zoeken!
De organisatie van de financi�n van het gezin is ook zo'n terrein waar het pad bezaaid ligt met wolfijzers, klemmen en valkuilen. We kunnen er niet buiten om met elkaar te praten en te overleggen, om ons gedachten erover uit te spreken en te luisteren naar elkaar. Maar het is een moeilijke oefening, de gesprekken raken immers zo snel beladen met emoties en verworden tot een soort slagveld waar elk zijn positie tracht veilig te stellen. Het lukt me ook niet altijd om er in overeind te blijven, ik voel me dan wegglijden in het gevoel van miskenning en onbegrepen-zijn en voel me er achteraf soms zo slecht van. Vaak sleurt ze er haar arsenaal van ongenoegen bij om me te bestoken, een onuitputtelijke voorraad van gevoelens van tekort-gedaan zijn, die ze sinds het begin der tijden met zich mee lijkt te dragen.
Mijn voorstel laatst, om eens een gesprek over onze relatie en onze toekomst te voeren op neutraal terrein, buitenshuis dan, is echter afgewimpeld. Ontwijken en uit de weg gaan dus ook van haar kant. Net als haar reactie toen ik uiteindelijk dan toch de moed en een geschikt moment vond -na haar weer eens mijn luisterend oor geboden te hebben, als het ging over de o zo belastende perikelen op haar werk- om haar op de hoogte te stellen van mijn vermetele plannen om tijdens de Paasvakantie enkele dagen alleen weg te gaan, dat ik er behoefte aan had om 'er' eens uit te zijn: ze had het al gevoeld, zei ze, ze wou er niet over spreken en ze ging plots in de keuken rommelen, ik hoorde haar haar ongenoegen spuien, tegen de muren? Einde gesprek. Gesprek?
