welkom aan elke onbekende die graag meer wil lezen over mijn dagelijkse belevingen aan de rand van borderline, een roetsjbaan met hoogtes en laagtes....
vandaag een dag van afwezigheid of alleen zijn het is wennen van zo alleen mijn weg te gaan, meestal opgeslokt door de dagelijkse beslommeringen van het gezin of op de hielen gevolgd door een beklemmende achterdochtige nieuwsgierigheid waardoor ik het dan ook soms nalaat om sociale contacten te onderhouden; anderzijds draag ik het eenzatendom wellicht wat in mijn karakter en ben ik niet altijd even vlot in het sociale verkeer, alleszins geen grote babbelaar in tegenstelling tot mijn partner die haar mond niet houdt, buiten de laatste dagen dan toch weer want het is momenteel beeld zonder klank
ik voelde reeds langer de behoefte om uiting te geven aan mijn dagelijkse belevingen, gevoelens, gedachten,... in het samenleven met een partner die gedrag vertoont dat naar borderline-diagnose neigt; ik heb reeds vroeger dagboeknotities genomen, het is een manier om dingen van me af te schrijven, om wat afstand te kunnen nemen, maar ik kon dat niet met haar delen, soms verdwenen die schrijfsels op 'onverklaarbare' wijze en wist ze zogezegd van niets, de inhoud was zeker niet bespreekbaar, een aantal pagina's zijn bewaard gebleven op een verborgen plek en liggen momenteel misschien te wachten tot iemand ze wil lezen? met een paar mensen kan ik er over praten, maar soms voelt het als 'lastig vallen' aan en ik hoor mezelf steeds weer dezelfde verhalen vertellen; deze blog ontvangt mijn woorden geduldig -papier is geduldig en de server van deze blog hopelijk ook!
het is inderdaad met momenten een roetsjbaan: de ene keer ben ik de ideale man, er is er geen betere denkbaar, de andere keer ben ik een egoïst, een gore klootzak, een smerig zwijn en ga zo maar door; het is een leven dat inderdaad soms voelt als over eieren lopen: wikken en wegen of er iets kan gezegd of gedaan worden, wat en hoe iets kan gezegd of gedaan worden het is reeds een geschiedenis van jaren terug, met tusendoor het ter wereld komen van verschillende kinderen, vrucht van dan toch momenten van intens samen-zijn, een verhaal van slopende en grootscheepse verbouwingen van onze woning, in het dromen over een plek om thuis te komen en een nachtmerrie over een huis dat nooit goed genoeg zal zijn en waar er geen thuis mogelijk is het is een verhaal van aantrekken en afstoten: zie je me nog graag?, en: ik walg van je! momenten van gelukkig samen zijn en fijne dingen beleven en momenten waarop het water zo diep lijkt te zijn en onoverbrugbaar
en vandaag lijkt het weer een onmogelijke opgave, de hemel is volledig bewolkt, het samenleven lijkt onmogelijk
