 |
|
|
| dagelijkse belevingen aan de rand |
|
|
|
| 19-12-2013 |
 winterzonnewende nadert |
steeds kortere dagen; de zon staat laag maar stuurt zachte temperaturen, met soms uitbundige zonneschijn
het is een hele tijd windstil geweest, alsof de adem ingehouden werd, bang om iets of iemand te verontrusten bij de beweging en het geruis van het in- en uitademen.
In de living had ze een soort altaartje gemaakt, met een foto van ons waarbij ze me kust, en kaarsjes om dit beeld te eren, vast te houden,..? het was als een angstig staren naar een glad wateroppervlak, bang om enige rimpeling te veroorzaken.
Maar sinds enige dagen kondigde zich een naderend onweer aan, ik voelde de bui hangen. De communicatie verliep al wat stroever, de humeurbarometer stond vrij laag.
Toen ik zei niet mee te gaan naar het Kerstfeest van haar familie, heb ik dan toch iets in beweging gezet. Ze gaf langs haar neus weg aan nu ook te willen scheiden, de foto en het altaartje waren de volgende morgen verdwenen.
Na de kinderen aan school te hebben afgezet, liep ik alleen door de stad en voelde hoe de zon uitbundig op m'n gezicht straalde, maar voelde tegelijk de koude, lege ruimte en de verlatenheid van het alleen-zijn; ik voelde terzelfdertijd het verdriet en de knagende pijn van het afscheid nemen van iets dat voorbij is én een opwinding van de nieuwe ruimte die zich voorzichtig opent.
Gisterenavond, toen ze er op uit kwam dat ik op eigen houtje haar familie had ingelicht over onze scheiding, is ze dan in volle hevigheid uitgebarsten, schoenen en voorwerpen werden door de ruimte geslingerd, gebulder en geroep, slagen, verwijten, vernederingen en scheldwoorden kletterden tegen me aan...Ik kon het alleen maar ondergaan, begreep niet goed de heftigheid van haar reactie, maar kon er wel afstand van houden.
En even plots en hevig als hij gekomen was, is de storm ook weer gaan liggen: ze vond me de moeite niet waard om zoveel woorden aan vuil te maken, excuseerde zich zelfs en kwam vergeving vragen. Even later was er geen vuiltje meer aan de lucht!
Nochtans lijkt er nu een verandering te zijn ingezet, ze wil nu toch een bemiddelingsgesprek, ze spreekt van het huis te verkopen, van haar deel op te eisen en dat ik zal mogen dokken! Haar assertieve, agressieve opstelling schrikt me af, de moeilijkheden die mogelijk in het verschiet liggen(afspreken over huis, kinderen, financiên,...).
Ik zoek steunpunten in het stil zitten en het luisteren naar m'n binnenste en m'n lijf; de impulsen die zich aandienen geef ik de ruimte en het vertrouwen die ze lijken te vragen. Muziek en de nabijheid van de elementen zijn de balsem voor m'n verdriet en pijn.
19-12-2013 om 13:11
geschreven door karel 
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
|
|
