na enkele zonnige dagen is de temperatuur weer gedaald en hebben we overtrokken, grijs en regenachtig weer; weinig uitnodigend om buiten te komen
de maand mei is de Maria-maand, tijd om de moederkes in de bloemen te zetten; geen tuil lijkt echter groot genoeg om haar gevoel van zich-tekort-gedaan-voelen tegemoet te komen. Ze liet het duidelijk merken door zich nors en bitsig te gedragen: een tas die net iets te hard wordt neergezet, een deur die net iets te hard dicht gaat, een afgebeten reactie, een hooghartig zich afwenden,... Gekwetste miskenning op scène gezet, zonder veel tekst, maar duidelijk in beeld gebracht. Een poging om haar de hand te reiken, een uitnodiging om zich uit te spreken loopt van haar af als een druppel water van een ijzeren harnas. Enkele dagen voordien leverden we reeds met getrokken wapens strijd over het plaatsen van een steun voor de erwtjes in de moestuin; een hevig gevecht waarbij niet enkel met woorden geslingerd werd, maar waarbij verschillende objecten heen en weer vlogen om het gevecht voor terrein in onze gemeenschappelijke tuin. Ik boekte zelf een kleine overwinning op mijn woede-duivel en kon weerstand bieden en stand houden zonder gekwetst te raken of zonder me te laten overweldigen door haar vernietigende en kleinerende aanvallen. Het samenleven blijft voor ons allebei blijkbaar heen en weer gaan tussen momenten of terreinen die we kunnen delen, enkele toch, en andere, meerdere, die we willen afschermen voor de ander. Het lichamelijke is ook een voorbeeld van het laatste: we houden allebei onze lijfelijke lusten voor onszelf, ik durf me daarin niet bloot te geven, zij verbergt zich achter het verwijten van haar gemis aan mijn onaantrekkelijke lijf.
Intussen blijf ik verder zoeken naar 'de graal', naar 'de Oorsprong' (J.Jaworski), 'Libido in transformatie' (C.G.Jung)... Mijn eigen weg rond de vraag naar zingeving, die destijds reeds mee de keuze voor een studie in de filosofie bepaalde, lijkt zich in de vele moeizame strubbelingen in het samenleven te herhalen in een schijnbaar dwingende en bindende vraag naar de betekenis ervan, het waarom van dit tranendal en de ongelukkige liefde. Ik voel me er inderdaad evenzeer door gebonden als toe gedwongen. Ik verlang en hoop daarbij a.h.w. op een teken, een bevrijdend inzicht, één of andere genade die me duidelijk zal maken wat me te doen staat, iets dat me zal bevrijden van de geleden pijn.
