de ijskap aan de Noordpool smelt nog veel sneller weg dan men kon vermoeden (zie bericht Avaaz gisteren); na een paar gloeiend hete dagen is het nu grijs, nat en koud buiten, mensen krijgen bronchitis, longontsteking of andere ziektes die bij de winter horen...is dit het begin van het eind van de wereld?
vroeg in de ochtend ben ik uit een beangstigende droom wakker geschoten: Op en bepaald moment zit ik als het ware hoog tegen een huis aan, op een soort dakgoot, met links en rechts van mij brede goten waar mensen in liggen. Links van me ligt LucT, een collega van haar, met wie we onlangs op een concert waren en die getuige was van haar publieke uiting van mijn tekort schieten ten aanzien van haar, en aan mijn rechterzijde ligt zij samen met IsabelleS, een ex-collega en vriendin van haar. Ik ben aanvankelijk in het gesprek betrokken maar merk gaandeweg dat Isabelle haar begint aan te halen en haar wil kussen, wat zij niet onaangenaam lijkt te vinden. Ik vind het te gortig om te blijven kijken en ga weg. Als ik al een flink eind op die goot omhoog geklommen ben, hoor ik ze achter mij zeggen dat mijn Eros plat is, niks meer; en dan schiet ik, verontwaardigd, met kloppend hart wakker.
Mijn hart blijft nog een hele tijd heftig kloppen en allerlei gedachten schieten door me heen. Waarom blijft ze tegen de kinderen zeggen dat we naar Schotland gaan, terwijl ik haar zei dat ik niet samen op reis wou gaan? Moet ik niet terug gaan praten met dr. Verbessem, maar dan om me te helpen er een punt achter te zetten? Want dat gevoel heb ik wel, dat het op is. Het lijkt alsof ik een rol krijg toebedeeld in één of andere afrekening die ze wil maken met het mannelijke geslacht, ik krijg de rol van de saaie man die er op geen enkel vlak iets van terecht brengt, maar daar bedank ik voor. Ik was de voorbije dagen ziek, ze zorgde voor me zoals een moeder zorgt voor één van haar kinderen waar ze een hekel aan heeft, omdat het niet anders kan, zonder veel betrokkenheid en al blij dat ik niet teveel aandacht vroeg. "Ga toch naar je bed." Moet ik misschien gewoon een plek zoeken waar ik terecht kan en dan weg gaan? Ik wil de kinderen hierin horen. (Ik overloop het lijstje met wat we allemaal moeten verdelen.) Ik had het me reeds langer voorgenomen dat ik het zou blijven verdragen tot als Anna-Eva oud genoeg is. Ik had nochtans de goesting om dit jaar aan een moestuin te beginnen, maar heb tegelijk geen goesting om iets voor ons huis te ondernemen, ben het moe om te onderhandelen, om rekening te houden met-. Ik heb tegelijk schrik van haar reactie, vermoed dat ze tekeer zal gaan, me aanklampen misschien, zoveel mogelijk(materieel én emotioneel) naar zich toehalen. Het zal niet gemakkelijk zijn, bij wie kan ik wat steun krijgen hierbij?
Is dit nu het einde of blijven we maar verder aanmodderen?
