de zomer wil niet echt doorbreken, het wordt niet echt warm, gisteren heeft het weer veel geregend en de zon laat zich maar met mondjesmaat zien
laatst was er een poging om een gesprek met haar te beginnen over de eventuele verkoop van ons huis en... maar ze stopte het onmiddellijk en stapte het af. Sindsdien doet ze weer poeslief tegen me, de luttele momenten dat we samen zijn, maar er wordt niet meer op teruggekomen. Bij mij vanbinnen woedt het echter in alle hevigheid verder; er is iets in beweging gezet, een aantal woorden hebben zich toen gevormd en die blijven in mijn hoofd klinken: 'ik wil met je praten over scheiding'; Het is alsof dat woord 'scheiding' in mijn gevoel een soort scharnier is geworden, met aan de ene kant alle koude ellende, ruzies en onopgeloste, aanslepende onenigheden, scheldwoorden, verwijten en vernederingen en aan de andere kant de voorstelling van een leven waar dit niet langer dagelijkse kost is, waar ik kan thuiskomen op een plek die ik ongegeneerd 'thuis' mag noemen, waar er tijd is om gewoon te genieten van wat er is, waar ik mijn 'thuis' kan delen met anderen en daaraan zonder meer vreugde kan beleven. Ik denk dat de kinderen nu oud genoeg zijn om hierin hun weg te vinden, ook ons jongste staat voldoende op eigen benen om beide zijden hun plaats te kunnen geven.
Het moment om dit alles uit te spreken moet zich nog aandienen.
