de temperatuur gaat lichtjes aan omhoog, maar er waait een stevige wind die aan bomen en struiken rukt
Zo, terug in 't gezinsleven, na vijf dagen voor mezelf in het leven en wonen met mensen met een beperking in de dorpsgemeenschap van Widar. De afstand heeft me echt deugd gedaan. Ik heb één keer een berichtje gestuurd naar haar, met enkele woorden verslag, maar kreeg er niet de minste reactie op; van de 2 jongste kinderen kreeg ik wel en direct een berichtje terug en allebei waren ze geïnteresseerd, dat was leuk. De 2 oudste hadden me ook in een lief berichtje deugddoende dagen gewenst toen ik liet weten dat ik er even tussenuit was. Ik heb me vooral laten meenemen in het dagdagelijkse erg geritmeerde en rustige landleven dat de mensen daar leiden, dagen gevuld met handarbeid, ver van de vele prikkels van de moderniteit(tijd), geen radio, TV, computer en alle andere drukte...Na de werkdag in de tuin of bakkerij enkel wat wandelen, praten, blokfluit spelen , lezen of gewoon in de zon zitten mijmeren. Ik heb wel aan haar gedacht, vroeg me af wat ze deed, maar voelde toch ook een boosheid jegens haar opborrelen. Ik wil niet langer voorwerp en gedwongen getuige zijn van haar vernietigende reacties en haar on-vrede én ik werd verleid door fantasieën over ontmoetingen met andere vrouwen die interesse voor me tonen, die me leuk vinden en zin in me hebben, die ik vol vertrouwen diep in de ogen kan kijken, bij wie ik me kan ontspannen, zonder 'moeten' of verwachtingen, zonder op mijn hoede te moeten zijn... Nochtans vond ik in Widar ook een stuk van een gemeenschappelijke droom terug, die we hadden over een leven in vorm van gemeenschap met anderen, zelf voorzien in je onderhoud, zorgen voor anderen,...toen we er ongeveer 12(?) jaar geleden een bezoek brachten in onze zoektocht naar een woon- en werkplek voor ons gezin. Die gezamelijke droom is nu wel ver te zoeken!
Bij mijn thuiskomst was er ook enkel een ijzig zwijgen, slechts een paar keer van zich afbijten, verwijtend, en dan weer 'muur' waar enkel een deurtje openging voor AE, gespleten. Het samenleven lijkt eerder een strijdtoneel, strijd om territorium: in de tuin waren in mijn afwezigheid planten verzet die ik reeds lang geleden geplant had en waar ik aan gehecht was, op de gemeenschappelijke rekening had ze nog niets van haar loon gestort,...
