op één of andere manier is mijn emotionele lichaam kwetsbaarder of heb ik minder bodem, hoe moet ik dat zeggen.
laatst werd ik op een bepaald tijdstip op een bepaald adres verwacht, de dag was echter onder een pech-gesternte begonnen -er zijn zo van die dagen- Vooreerst was de parking aan het station overvol, waardoor ik een heel eind moest rijden voor ik de auto kon parkeren en bijgevolg miste ik de trein die me tijdig naar Brussel zou brengen. Enfin, met enige vertraging in de hoofstad aangekomen, slaag ik er in om een verkeerde wegbeschrijving te gebruiken om mijn bestemming te bereiken, kans tot slagen gering uiteraard. Het duurt even voor mijn 'euro' begint te vallen en ik mijn richting aanpas, met nog wat tijdverlies om de goede wegbeschrijving te bekomen. Uiteindelijk bereik ik de bestemming een half uur over tijd maar blijkt mijn gezelschap al vertrokken te zijn naar een ander adres! O ironie van de dwalende dag. Behulpzame medewerkers proberen me weer in beweging te krijgen en geven me goedbedoelde aanwijzingen om het nieuwe adres vlot te bereiken. Terug 'hinein in die feindliche Welt' is het vermelde metrostation echter op een mysterieuze wijze in de grond verdwenen en begint de moed me nu letterlijk in de schoenen te zakken. Ik heb zin om mij ergens huilend in een hoekje te zetten, ik die anders zo onversaagd en onvermoeibaar door velden en bossen trek of enthoesiast nieuwe horizonten tegemoet treed, ik heb zin om er de brui aan te geven. Mijn binnenste voelt week, vormeloos, kwetsbaar en tranerig... mijn leden stappen mechanisch verder, enigszins verbeten. Ik weet het even niet meer, vindt geen houvast in het steedse gewriemel van mensen, auto's en bussen in de anonieme omgeving van grauwe straten en afbladerende, grijze gevels.
Eenzelfde kwetsbaarheid laat zich voelen bij een zoveelste aanval op mijn zelfbeeld door mijn ontevreden huisgenoot -alhoewel 'huis' en 'genieten' voor haar een twijfelachtige samenstelling is- Na zovele jaren heb ik een soort boedhistische gelijkmoedigheid ontwikkelt voor de steeds weerkerende verwijten en kleineringen ten aanzien van mijn persoon, 'laat maar waaien', maar die avond dus niet. Het kwam pijnlijk aan en ik voelde weerstand opborrelen, onrustige boosheid. 'Dit wil ik nu niet op mijn boterham.' Zo net scheen nog de zon over het ontluikend groen van deze frisse aprilmaand en nu dreigt een onstuitbare hagelbui de hemel te verduisteren en met hevig geweld alles neer te slaan.
Anderzijds is er tegenover die toegenomen kwetsbaarheid in het dagelijkse leven meer tijd en ruimte voor mezelf gekomen, meer afstand van de soms verschroeiende aanwezigheid van onbevredigde noden en verlangens, onuitgesproken verzuchtingen en oningevulde verwachtingen. Ik hoor beter het ademen van de eigen ziel
vandaag een dag van afwezigheid of alleen zijn het is wennen van zo alleen mijn weg te gaan, meestal opgeslokt door de dagelijkse beslommeringen van het gezin of op de hielen gevolgd door een beklemmende achterdochtige nieuwsgierigheid waardoor ik het dan ook soms nalaat om sociale contacten te onderhouden; anderzijds draag ik het eenzatendom wellicht wat in mijn karakter en ben ik niet altijd even vlot in het sociale verkeer, alleszins geen grote babbelaar in tegenstelling tot mijn partner die haar mond niet houdt, buiten de laatste dagen dan toch weer want het is momenteel beeld zonder klank
ik voelde reeds langer de behoefte om uiting te geven aan mijn dagelijkse belevingen, gevoelens, gedachten,... in het samenleven met een partner die gedrag vertoont dat naar borderline-diagnose neigt; ik heb reeds vroeger dagboeknotities genomen, het is een manier om dingen van me af te schrijven, om wat afstand te kunnen nemen, maar ik kon dat niet met haar delen, soms verdwenen die schrijfsels op 'onverklaarbare' wijze en wist ze zogezegd van niets, de inhoud was zeker niet bespreekbaar, een aantal pagina's zijn bewaard gebleven op een verborgen plek en liggen momenteel misschien te wachten tot iemand ze wil lezen? met een paar mensen kan ik er over praten, maar soms voelt het als 'lastig vallen' aan en ik hoor mezelf steeds weer dezelfde verhalen vertellen; deze blog ontvangt mijn woorden geduldig -papier is geduldig en de server van deze blog hopelijk ook!
het is inderdaad met momenten een roetsjbaan: de ene keer ben ik de ideale man, er is er geen betere denkbaar, de andere keer ben ik een egoïst, een gore klootzak, een smerig zwijn en ga zo maar door; het is een leven dat inderdaad soms voelt als over eieren lopen: wikken en wegen of er iets kan gezegd of gedaan worden, wat en hoe iets kan gezegd of gedaan worden het is reeds een geschiedenis van jaren terug, met tusendoor het ter wereld komen van verschillende kinderen, vrucht van dan toch momenten van intens samen-zijn, een verhaal van slopende en grootscheepse verbouwingen van onze woning, in het dromen over een plek om thuis te komen en een nachtmerrie over een huis dat nooit goed genoeg zal zijn en waar er geen thuis mogelijk is het is een verhaal van aantrekken en afstoten: zie je me nog graag?, en: ik walg van je! momenten van gelukkig samen zijn en fijne dingen beleven en momenten waarop het water zo diep lijkt te zijn en onoverbrugbaar
en vandaag lijkt het weer een onmogelijke opgave, de hemel is volledig bewolkt, het samenleven lijkt onmogelijk
welkom aan elke onbekende die graag meer wil lezen over mijn dagelijkse belevingen aan de rand van borderline, een roetsjbaan met hoogtes en laagtes....
