aanhoudende stromen oostelijke en noordelijke winden dwingen de lente tot geduldig afwachten, de botten aarzelen om in beweging te komen, na de winterse nachtvorst kwetteren de vogels uitgelaten bij elke doorbraak van de zon, maar wachten wijselijk de echte lente-warmte af.
na een eerste mislukte poging -ze riep me direct halt toe en stopte het gesprek!- heb ik dan uiteindelijk mijn moed bij elkaar geraapt en met kloppend hart en een droge mond haar gezegd dat ik er volgende week even tussen uit ga. Haar reactie was voorspelbaar: bezwaren bij de vleet, verwijtend en afkeurend, en dan zwijgend weg. Ik voelde me rustig worden toen ze weg was, gerust ook in het besluit dat ik genomen had. Mijn bereidheid om alleen verder te gaan, mijn eigen weg te gaan, blijft overeind. Dit voelt als zorgen voor mezelf. Ik heb dit nu nodig.
Ik voel me geen motivatie meer om verder te werken aan 'ons huis' (wat meer lijkt te zijn dan een feitelijk huis alleen), ik ben niet geïnteresseerd om de aarde waar we wonen te bewerken of tot leven te brengen., ben een stuk van m'n levens-lust verloren, hoop dat ik dat wat kan 'opspitten'...
