de vrieskoude blijft aanhouden; de luchtkwaliteit is ook niet bijzonder goed, deze morgen vanaf 6 uur is het smogalarm ingegaan; binnenshuis is de temperatuur ook 'onder het vriespunt' en de 'lucht' die ik dagelijks inadem is ook niet van al te beste kwaliteit.
Er was eerst een periode van spanning en frustratie bij haar, woede-uitbarstingen en scheldpartijen. Onze oudste zoon was naar huis gekomen om te studeren en vroeg zich af hoe ik dat blijf volhouden. We hadden een goed gesprek daarover, wonderlijk toch, hoe hij dat nu wat meer van op een afstand kan bekijken en hoe hij ook veel meer ontspannen kan omgaan met de norse buien van zijn moeder. Als ik terugdenk aan de botsingen die er waren toen hij nog thuis woonde, zijn scherpe tegenreacties. Zijn boosheid ten aanzien van haar manier van reageren tegen haar huisgenoten is er nog wel en die uit hij met momenten ook, maar het blijft niet zo hangen. En het is één van de eerste keren dat we er zo rustig samen over kunnen praten en dat hij, mijn zoon, luisterend oor kan zijn voor mij, zijn vader. Het vergt toch een zekere inspanning om over die drempel te stappen , ik ben ten eerste al niet zo sterk in het uitspreken van mijn innerlijk gevoel en bovendien moet ik even uit mijn rol als zorgende vader om bij 'mijn kind' mijn hart te luchten. Toch was het fijn en de toenadering deed me deugd.
Ik besef dat ik op één of andere manier voortdurend de balans opmaak van aan de ene kant de ongemakken en aan de andere kant de vreugdes in m'n leven, of in het samenleven. De grafiek van ons samenleven vertoont steeds die golvende beweging, betere momenten wisselen af met diepte-punten. Ergens 'onderaan' leeft daar wel bij mij doorlopend een gemis, een verlangen naar intimiteit, een zeker gevoel van eenzaamheid. En wanneer de sfeer naar beneden zakt, duiken dan weer die gedachten aan een gescheiden leven op. Het patroon herhaalt zich ongemerkt telkens weer en overvalt me als het ware. Ik heb er dan echt genoeg van en het lijkt dan ook alsof zij er echt een punt wil achter zetten, maar dan plots, zomaar, haalt ze me weer terug, dan ben ik weer het beste wat haar kon overkomen en is er vanalles wat ze met me wil delen, gezellig keuvelend aan de ontbijttafel. Een zekere reserve kan ik echter niet achterwege laten, een aftoetsen van wat ik naar buiten breng, wat ik van mezelf laat zien. Een houding die welbeschouwd diep geworteld is en teruggaat tot een een ver en enigszins duister verleden in mijn kindertijd: het niet kunnen loslaten, de reflex van het steeds eerst over- en afwegen van de spontane innerlijke impulsen, een zekere controle, mezelf in de hand houden en m'n kwetsbaarheid behoeden... Een prima vertrekpunt om in een luisterbereide en zorgende, dienende rol te stappen! Ik verberg me achter het ten dienste staan.
Na die 'koude' periode rond de feestdagen leek de dooi weer even doorgebroken te zijn en er was terug wat zachtheid , maar sinds enkele dagen is het contact weer bar slecht. Vragen of opmerkingen worden steevast beantwoord met een snak of een beet, kleinigheden kunnen aanleiding zijn voor woede-uitbarstingen of scheldpartijen. Het ochtendhumeur is dagelijkse kost, met een salvo aan verwijten en een stevige portie ongenoegen. Bij thuiskomst sluit ze zich af, trekt zich terug in bezigheden voor haar werk of kruipt in een onbenaderbare cocon met uren televisie als metgezel. Gewone gesprekken over praktische zaken verlopen vaak al stroef, moeizaam en ik merk dat ik ze tot een minimum probeer te beperken om mezelf de ergernis te besparen. Het moment dat ze de deur uitgaat 's morgens is letterlijk een ver-ademing, alsof ik dan pas weer onbezoedelde lucht kan inademen. Ik laat de stilte over me heen stromen als een zachte douche, ik laaf me aan het één-voudige verstild zijn buiten, het zorgeloze gefladder van vogeltjes rond de vetbolletjes in onze tuin of de harmonieën in de muziek op radio Klara.
