de zomer is echt ingezet met dagen van uitbundige zonneschijn en oplopende temperaturen
de woorden zijn nu echt uitgesproken: 'ik wil scheiden'. Ze waren in m'n binnenste tot stand gekomen, op het ritme van mijn kloppend hart en hoewel ze reeds vroeger door m'n hoofd waren gekomen, waren ze nu pas onontkoombaar, niet meer weg te denken. Ze waren heftig tegen de binnenkant van mijn borstkas aan het kloppen en pas nadat ik ze tegen haar had uitgesproken, met kloppend hart en trillende ledematen, kon ik in een intense huilbui, de spanning wat laten uitvloeien. De zon bleef haar licht over ons uitspreiden en alles was voor mij helder en duidelijk, de woorden kwamen als van-zelf-sprekend tevoorschijn uit mijn vrij gelaten gemoed. De volheid van betekenis die dat ene uitgesproken en gedeelde woord 'scheiding' met zich mee bracht, is onmiskenbaar en verwondert me enigszins. Maar het voelt als het plaatsen van een grenspaal, die duidelijk aangeeft wat aan de ene kant en wat aan de andere kant ligt. Die andere kant die nu natuurlijk nog dient ontdekt te worden, de wegen, de richtingen en de mogelijkheden dienen verkend te worden, maar het is duidelijk een nieuw gebied dat we betreden hebben. Zowel in de tijd als in de ruimte ga ik op zoek naar eigen plekken, eigen momenten, eigenlijk sterk vertrouwend op mijn aanvoelen en mijn ingevingen (inspiratie?intuïtie?). Vooral de stilte en de rust in de momenten dat ik alleen kan 'thuis' zijn, kunnen me helemaal vervullen, voelen als deugddoende, helende ver-ademing.
