de gehele maand mei is het koud gebleven en heeft het voortdurend geregend
De voorbije weken waren er van aanhoudende ijzige stilte, bij thuiskomst hulde ze zich in een koude, afwijzende stilte en na het eten trok ze zich terug onder een deken, afgezonderd voor de TV. Elke poging tot contact botste tegen een zwijgen aan of werd met een snauw of een bijt teruggekaatst. De behoefte om alleen te zijn werd bij mij alleen maar groter, ik meed de confrontaties en vermeed het om dingen ter sprake te brengen. Het enige lichtpuntje was onze geplande gezamelijke uitstap naar mijn familie in Marseille, die echter tot op de laatste moment aan een wispelturig, zijden draadje bleef hangen, zelfs tot net voor het ogenblik van vertrekken thuis om naar de luchthaven te rijden! Ik kreeg er de stuipen van op m'n lijf. Het weekend was er uiteindelijk één van uitgelatenheid en plezier, weliswaar 'elk apart tesamen', het warme en zorgzame gezin van mijn broer was de cocon waar we hartelijk werden in ontvangen, in op- en meegenomen. We hoefden enkel mee te bewegen in hun dagelijkse ritme en de verwondering van de boeiende aspecten van natuur, geschiedenis en cultuur van die bruisende mediterrane stad aan de zee. Bij thuiskomst vervielen we al snel terug op ons samenleven op eenzame eilanden in de zee van het gezin. De televisie-lichtbak was terug elke avond haar trouwe vluchtweg en de scheldwoorden terug erg goedkoop. De gedachten aan een leven zonder haar steken weer de kop op.
