De lentezon roept me al vroeg uit de veren, maar de noordenwind doet alles verkillen
Een paar dagen geleden hadden we makelaars over de vloer om de waarde van het huis te laten schatten met het oog op een eventuele verkoop. Eén en ander leidde tot een discussie over de verdeling van de middelen, wat uitmondde in hevige agressie van haar, en niet enkel met woorden. Ik ben wonderlijk genoeg rustig kunnen blijven en zag al snel in dat ik beter even van het toneel verdween, heb me een weg naar buiten moeten banen, wel aangedaan door de hevigheid van haar woede, maar toch beslist. Kort daarna bleek ze toch gekalmeerd te zijn en trok ze -via mobieltje- de eerder geuite bedreigingen weer terug. Ik was hoe dan ook toe aan wat ademruimte, voelde me nu wel gerustgesteld voor de kinderen, die thuis waren (en de jongste weer getuige van haar uitvallen). Ondanks haar verwijtende en veroordelende toon, kon ik toch blij zijn opgekomen te zijn voor mijn standpunt. Het gaf me een gevoel van bevrijding: zowel de vrijheid om trouw te zijn aan mijn mening als de vrijheid om nu afstand te nemen om niet onder haar terreur te blijven.
Het samen-leven onder één dak blijft echter tot onaangename situaties leiden. Laatst nog als mijn broer op bezoek was, wist ik niet goed of ik me met hem apart moest zetten of in de (gezamelijke)keuken; terwijl zij in de living ernaast zat. Mijn voorstel om het huis beurtelings te bewonen heeft ze afgewezen. Ze klampt zich a.h.w. vast aan het huis waarvoor ze in het verleden geen goed woord over had. Opeens blijkt het toch haar t-huis te zijn, "het enigste dat haar nog overblijft..".En zou ze verlangen dat ik weg ga, terwijl alle moeite die ik er voor gedaan heb, alle werk dat ik er sinds jaren in verricht heb om het huis te maken tot wat het nu is, van haar tot nu toe slechts bitter weinig waardering heeft gekregen!
