de lente heeft zich dan toch al wat laten zien, veel later dan gewoonlijk; er waren reeds een paar echt warme dagen, maar de temperatuur schommelt nog heel erg. Het voorbije weekend waren we in Wissant om mijn 50ste verjaardag te vieren. De ene dag kwam de wind uit het noordwesten, ijzig koud, en de andere dag was hij gedraaid naar het zuidwesten, gevoelig zachter. Gelukkig was de zon meestal wel van de partij, wat die dagen toch opfleurde.
Het weekend was leuk en gezellig, er werd voor me gezorgd en ik voelde me in de bloemetjes gezet. Het deed me echt plezier om samen, met de kinderen (en hun liefje)(en op zondag met broer en zus en haar gezin), te babbelen, te wandelen en te eten... Zij was ook zorgzaam en lief, hoewel ik me bij aankomst, door haar reactie, reeds gedwongen voelde om voor haar op pad te gaan om hout te gaan zoeken. En de volgende morgen toen we boodschappen deden, was er weer zo een soort 'scène', toen we in de winkel niet de (biologische) producten vonden die ze MOEST hebben; haar manier van reageren bracht me danig uit m'n humeur en het duurde een groot deel van de dag voor ik dat kwijt was. Daags nadien, toen we gingen wandelen, was er aanvankelijk weer zo'n hoop irritatie en negativiteit bij haar, maar de schoonheid van de omgeving, het frisse groen en het vrolijke gekwetter van de vele vogeltjes, deden tenslotte hun verzachtende werk.
Maar eenmaal terug thuis echter was er 's anderendaags weer zo een overvloed aan scheldwoorden naar iedereen die in de buurt kwam en een tirade over wat er allemaal fout is gelopen en waarin ik allemaal tekort schiet... Mijn hart kromp weer in mekaar. Een citaat van Erich Fromm in het boek van Jaworski ('Oorsprong')trof me onlangs: "één van de wezenlijke elementen van liefde: zorg -de actieve zorg voor het leven en de ontwikkeling van degene die we liefhebben, voor de fysieke en geestelijke behoeften(...); en respect, dat de geliefde in staat stelt op diens eigen wijze te groeien zoals hij of zij bedoeld is te groeien". Dat mis ik dan. En schiet ik daar dan ook niet in tekort? Maar kan ik dat nog opbrengen? Als m'n zus laatst vroeg: 'hoe is het nu tussen jullie?', wist ik niet goed wat te antwoorden. Enige tijd geleden stelde ik me voor dat ik een feitelijke, mogelijke tijdelijke scheiding zou verkiezen; het was wat mij betreft, 'op', mijn beste momenten waren deze die ik zonder haar kon doorbrengen. En dan was er een 'weersverbetering' en dan zonk dat idee weer wat naar beneden, het samenleven voelde weer enigszins comfortabel.
Anderzijds is er de literatuur over C.G.Jung, die vertelt over het individuatie-proces, de integratie van de Schaduw en van de Anima/Animus op weg naar heelwording; een aanwijzing dat de confrontatie of tegenstelling een kans tot meer ge-heel inhoudt; en samen met de lectuur van 'Oorsprong' van Jaworski ontstaat een gevoel dat dingen niet toevallig zijn en dat ik er in stilte op mag vertrouwen dat zich op één of andere manier, bewust of onbewust, van binnen of van buiten, zal aanbieden of aankondigen wat nodig is.
