Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam E.D..
Ik ben een man en woon in Frankfurt (Deutschland) en mijn beroep is Een voorbeeld zijn.
Ik ben geboren op 01/01/1988 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Provoceren, intrigeren, samenzweren, ambeteren..
Daar las ik in de krant, over doodslag, brand en dingtale, over wreed geredetwist in scherpe talen en kwade leringen in eigen land.
Dan viel m'n oog op woorden, verborgen in de marge van 'n zijde, die m'n hart met hoop verblijdden, en zich geenszins aan realisme stoorden.
Iemand houdt van 'n ander. Zij kon haar liefde niet bedwingen, dus moet zij hier dat moment bezingen, waar zij zag die mooie omstander.
Hun "blikken kruisten" even na de noen, vluchtig, geen ander had het bemerkt, doch de liefdesverwachtig was onbeperkt. Dus hoopt zij op 'n nieuw treffen en 'n zoen.
Stilte heet vaak "verlegen" of "onwennig". Vaak legt al wie 't opmerkt een verband met "dwaasheid" en steeds vaker "stupiditeit". Spijtige tendens. Ik hoor wel eens dat jongeren in dezen tijd origineel, authentiek en sociaal zijn. Eigenwaan is er alleszins. Tokkel op een piano en je verdient de titel "genie", al beheers je slechts de techniek van het pianospel. Niemand herkent nog een genie. Iedereen vindt in de eerste plaats zichzelf subliem en aandachtswaardig. Zodoende kijken allen op allen neer. Spreekmiddelen met namen zoals Facebook of Twitter maken zelfverheerlijking immers voor allen mogelijk. Standbeelden zijn niet langer een vereiste. Als geeneen weet van je pianospel, stokt de waanmolen en ontneem je allen het recht je te lauweren. Als zij je niet kunnen lauweren, ontbreekt het hen ook aan motief om hun eigen kunnen tentoon te spreiden. Dergelijke mensen ondergaan die situatie met veel leed. Vervolgens springt dan toch de frustratie in. "Ik heb niet kunnen wedijveren met deze persoon! Ik kon mezelf niet de betere tonen, wat ik toch zeker ben!"
Jaja, spreken -nee, gewichtigdoenderij- brengt gemoedsrust. Spreek dus hoofdzakelijk over jezelf. Ken de gevolgen van tegendraads handelen! Je interlocutor zal hier doch snel een mouw aan passen. Zij -helaas hebben vooral vrouwen een meerderheidsaandeel in deze tendens- doet een beroep op haar Hoogmoedsreflex en kent geen andere manier van reageren van dan je voor een ongeschoolde boerenkinkel te houden. Als je niet over jezelf vertelt, valt er waarschijnlijk niets te vertellen. Daarmee is het probleem dan opgelost. Het vreemde element is genaturaliseerd en past nu naadloos in de wereldlijke eigenwaancarrousel. Zij kan op je neerkijken en jij hebt een motief om je in een hobby te verdiepen die je ziel eigenlijk niet beroert, maar wel bijzonder genoeg is om anderen onder de indruk te brengen. Koffie, thee, koken, wijn, klimmen, rolschaatsdansen, burlesque enzovoort. Doe wat je niet laten...mág. Doe het en veracht je vrienden die niet met "fixed gear" fietsen. Dan bloesem je tot een indrukwekkende, originele, authentieke en sociale jongere.
Vreemd toch, de sociale controle is vandaag overweldigend. Toch haten al die "sociale mensen" elkaar. Zij gebruiken elkaar als een tankstation van eigenwaan. Ga naar een feestje, vertel over je dansgenie en verbluf hen. Ga vervolgens naar huis in de wetenschap dat je weer even boven alle andere uitstak. Hoe kunnen zulke mensen eigenlijk sociaal zijn als alle gesprekken rond het "ik" draaien?
Houd jullie mond eindelijk. Word opnieuw bescheiden en leef in stilte. Waarschijnlijk leer je dan opnieuw denken alvorens uit te spreken wat de eigenwaancarrousel je oplegt. Waarschijnlijk behandel je je vrienden dan ook niet langer met valsheid.
Waarom schrijf ik dit toch? Jij leest dit en denkt: "Het geldt niet voor mij, ik behandel mijn vrienden oprecht en trouw." Ja? Had je dan nooit een gesprek waarin je gesprekspartner liet vallen geen Frans te spreken, wat jij echter wel kan en bij jou onmiddellijk een kort (maar krachtig) moment van opluchting losmaakte? Het zij maar een voorbeeld. Doch, kan je werkelijk ontkennen je nooit even slimmer, origineler, authentieker en socialer te hebben gevoeld? Bracht dit geen kort moment van vreugde teweeg? Wat was je dan blij. Ik zag het. Eigenwaan verraadt je steeds.
Stenen scheuren en springen open. Wind, water en ijs wringen ze los, dan merkt men ze in 't gras, al te ros. Dan vervoegen ze afvalhopen.
Aan herstel waagt zich geeneen. Erfenisruzie hangt reeds in de lucht, teveel moed verliest men met elk gerucht. Na de dood blijft het huis dan alleen.
Eeuwen mensengeslachten keken ernaar om: veranderden, herstelden en renoveerden, net zoals ze plichtsgetrouw God eerden. Zo weerstond het tijd, al staan muren krom.
Wee! Nu herkent geen noch grootsheid, tenzij in kastelen en Vlamingenroes. Comfort en moderniteit zijn d'andere smoes. Aldus wint de worm en de rot aan boosheid.
Tranen dringen zich op, onweerstaanbaar. Niemand luistert naar mijn bede voor 't behoud van Brabants laatste stede. Ach, 't geld ligt voor hen al klaar.
Als het dak kraakt en breekt, meubels verdwijnen uit de hallen, zullen de muren eindelijk vallen. Zodat weer een dolk in Brabants hart steekt.
Wie kan het wat schelen? 't Is toch al oude brol en Vlaanderen maakt allen dol. Brabant schemert en slaat aan 't vergelen.
Als een historische voetnoot; obligaat om te vermelden, niets om voor te vergelden. Vlaanderen heeft alles verkloot!
Maar één zal je niet vergeten! Mijn oude, angstige vaderland! En je verdedigen, zelfs met blote hand! Tot maden aan elke Vlaming vreten!
x Kan ik je mijn liefje noemen? - Neen, dat droom je maar. x Mag ik dan je schoonheid roemen? - Neen, zoiets mag enkel mijn minnaar. x Mag ik hem dan zijn? - Neen, nooit zal een vrouw van je houden. x Waarom wens je me zo'n pijn? - Vrouwen zijn geen vrouwen als ze je ooit vertrouwden. x Vanwaar die wrede tijdsbesteding? - Aanvaard: een vrouw is slechts haat in mensenkleding.
Daalt van de trap, naar beneden, even geleden, met zo'n elegante stap.
Eén stap, dan is ze weg. Buiten m'n blik, niets zie ik. Arme ziel, wat 'n pech.
Kon ik het maar zeggen! Hoezeer en hoelang, ben ik al te bang m'n ziel open te leggen, getrouw aan 't hart, dan eindigt deze smart. Vervuld van oprechtheid en trouw: "Ik wil je als mijn vrouw!"
Indien het u interesseert: de Belgische Alliantie houdt op zondag 16 januari een nieuwjaarsreceptie! U kan daarbij aanwezig zijn! Begeef u tegen 11u naar het kasteel van Brasschaat. De entree bedraagt slechts vijf euro.
Ja Heer! Zalig! Dank u! Gij sprak net het woord uit, zo sterk het ook luidt het werd voorspeld tot nu:
"Wees geen parvenu, zo'n bestaan is zonder essen'ce, noch biedt het liefde zo intens, als de stoutmoedige agitator, die het juk van een vreemde, ongenadige en brute dictator, afwerpt van zijn eigen beemde, en zonder weifelen verdergaat, onverleid door eigenbaat, om zijn buur, nog levend of dood, in eigen land wederom recht, en glorie -jawel, voor elke landgenoot-, te schenken. Ja, 't is erg oprecht!"
"Dus moet gij gelijk handelen, en uit het stof van vergetelheid oprichten, -'t is voortaan de eerste van uw plichten- Brabant, zijn volk en zijn edelen."
Een mooie gedachteoefening. Helaas ging het initiatief volledig uit van de Noord-Brabanders en zijn de verwijzingen naar de "Belgische broeders" nogal dood zonder getuigenissen uit België.
Waarom zou een verlangen naar eerder, naar een verleden, ongepast zijn?
Een grondlegger van het cultuurflamingantisme, zei Albrecht Rodenbach reeds: "O wie voor Vlaanderen geleden en gestreden heeft, ontroert 't minste dat aan het verleden herinnert waarvan hij droomt".
Achter een autostrade verborgen. Misschien maar goed ook. Teveel verdween al onder het Vlaamse beton. Teveel leed al onder de geschiedkundige vervalsing. Laat mijn hoeve zoals het is, laat ze daar voor mij alleen. Laat ze daar als mijn laatste houvast.
Eigenaardig toch. Zo vaak promoten Vlaamse propagandamensen de Vlaamse film als "groots, invloedrijk en vooruitstrevend". Toch ondernemen zij geen enkele poging om die films te beschermen. De Hollandse wrek noemt de Vlaamse film openlijk minderwaardig door ze niet te draaien, maar zelf na te maken! Waar zijn de Vlaamse strijders echter? Zij reageren niet? Is de Hollandse -nee, Dietse- broeder dan zonder kritiek?
Kilte kruipt rond de tenen, de koude besluipt het lijf. Begint onderaan de benen, besmet de vingers, telkens vijf. Daarzie: een eerste rilling, doordringt het lichaam, zo stijf. Doch, na 'n seconde bezie'ling, hervat de koude kracht z'n bedrijf.
