In alle professorale wijsheid bekritiseert 'n gedichtenwijsgeer geerne de vaststelling dat ik hier in herhaling verval. 't Zij waar: ik herwerk hieronder een eerder gedicht. De voorbije dagen schoten me echter geen originele onderwerpen te binnen. Om de lezer niet te lang zonder pruldichten te laten, heb ik dan maar onderstaand gewauwel herkauwd. De context zij alleszins actueler.

E.D.


12 meters vierkant
is de broeikast waar schiet
d'afwaswatertroeb'lige haat
als de misgroeide biet.

Eén vensterke miez'rig
-voren met tralies bespand-
werpt koud noorderlicht
vanuit de grauwe bosrand.

Doortrokken met mist
is dat bladerloos woud
'n koudfeitelijk zinnebeeld
van 's mens liefde vernauwd.

Die krimpt elke minuut
elke dag, elke volle maan
tot geen warm gevoel
nog rest voor 't mensenbestaan.

Verhangen brengt 'em geen pais
zo'n climax van zielig treuren
verlaat het leven onvervuld en lam
iets 'el wilt hem dus opbeuren.

Haat! Glorieus en opwindend!
De verachting van deze mensenbrij
-hoe verwaand en vunzig is 't moment-
schuift de liefdesnood opzij.

Niet met verkwikkende amour
maar pure haat onbedorven
zonders wiens begeest'rende stimulans
ik van begeren was gestorven.

E.D.

04-12-2011 om 17:00 geschreven door E.D.