Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam E.D..
Ik ben een man en woon in Frankfurt (Deutschland) en mijn beroep is Een voorbeeld zijn.
Ik ben geboren op 01/01/1988 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Provoceren, intrigeren, samenzweren, ambeteren..
Gij brengt ons de dood! Niet van ons lijf en leed, maar al wat 'n voorvader deed, hebt gij deskundig verkloot!
Uwen roem stal 'n knaap, gij dacht hem te overvleugelen en zijn ambitie te beteugelen, doch tenslot' zijt gij den aap.
Gij bekwam uwen titel en gezag, hij de volgzaamheid van horden, die samen met hem morden zodat een staat niets meer mag.
Zijn daden zullen sieren, de pagina van menig geschiedboek, over de heilige Vlaamse Moederkloek, waar allen hun wil aan verlieren.
"Zo zal 't mij niet vergaan", denkt gij alleen voor u eigen, dus wilt gij wreed bedreigen, Brabant en al wat daar mag bestaan.
Verpletteren, vertrappelen, uittrekken, uitroeien, nu zult gij ons alles ontkennen, nu uw vazallen de plannen neerpennen omdat gij u met elke gemeente wilt bemoeien.
Teneinde roem en glorie te verkrijgen, zint gij op de grootste van Vlaamse daden: alle identiteit, anders dan 't Vlaamse 't ontraden, door alle gemeenten aaneen te rijgen.
Tot één homogene, Vlaamse poel, waar iedereen Vlaming zal heten als onderdeel van 'n menselijke keten, om aan te drijven het grootse Vlaamse doel.
Zijt gij dan tevreden, minister Dood? Wij zullen u gunnen, uw verheven rangen en u t'Ieper aan een muur verhangen, mr. Bourgeois, met uw gat hoog en bloot!
Een klerk noteert een vonnis in het dikke register dat de Antwerpse schepenen bijhouden. Het jaar is 1507 en de dag 22 juni. Er ging wat overleg aan vooraf, maar de schepenen konden toch een zinnige uitspraak bedenken. Ze kregen dan ook hulp van volleerde juristen. Of hadden de heren advocaten het ganse vonnis alleen bedacht? De klerk kende de werkelijke machtsverhoudingen goed genoeg. Wie in Leuven het recht bestudeerd had, kon een verfijnde edelman snel overvleugelen in juridische debatten. Wat voor weerstand bood een van Sompeke of een van den Werve? Ridders liepen verloren tussen het uitdeinende labyrinth van de rechtsleer. Rechtszaken werden steeds ingewikkelder en eenvoudige antwoorden volstonden niet langer. Enkele eeuwen terug hadden litiganten aan ex tempori genoeg om hun conflicten op te lossen. Wat tot de "gewoonten" behoorde, had je te aanvaarden. Simpelweg. Nu kon een rechtszaak vele stadia doorlopen alvorens een einde te bereiken. De klerk stopte bij deze gedachte. Zijn werk beperkte zich op deze zomerdag tenslotte tot het neerpennen van vonnissen. Door het raam weerklonk het gestommel van mensen en een stad die eveneens uitdeinde. Waar begon deze zaak alweer? In Berchem, herinnerde hij zich. Het ging over een klacht van Joseph Heyl. Heyl was vanuit Keulen naar Antwerpen gekomen, maar had onderweg zijn geldbeurs verloren. "Joseph," vroeg de klerk zichzelf, "met ph?" "Neen, ze bedoelden waarschijnlijk 'Jozef'." Dat schreef hij dan ook. Keulen duidde hij, zoals elke andere Brabander, met "Coelne" aan. Het verlies van de beurs betekende een groot verlies voor de Duitser. Er zaten namelijk gouden muntstukken in. Wederom zette de klerk zijn schrijfwerk verder: "...dewelke hij verloren hadde, niet wetende ten tide des verlies waer hij se gelaten hadde." Blijkbaar had de koopman vernomen dat ze in een "gemeynen doerganc van het Haeswoudeken" gevonden waren. Niet echt een bijzondere plek, daar in Berchem. Op weg naar die plek zag Heyl plots de Berchemse schout met de beurs in zijn handen.
Het schrijven ging verder. De koopman kende zijn rechten in Brabant goed. Hij verzocht de schout onmiddellijk zijn muntstukken terug te geven. Het allerheiligste Brabantse document, " 's lands privilegie byden prince tsijnre blijder incomste verleent", stipuleerde zoveel. Zo eenvoudig verliep de overdracht echter niet. De schout probeerde de Duitser ervan te overtuigen dat een dief deze portefeuille gestolen had. Naar eigen zeggen heette de dief Willeken de Vos, hoewel iedereen hem met "Pimp" aansprak. Na de geldbeugel bij de dief gevonden te hebben, besloot de schout hem verbeurd te verklaren. "Tot behoef mijns heeres, den Kanselier van Brabant," verklaarde de schout. "Klinkt indrukwekkend," dacht de klerk bij zichzelf. Maar dan besefte hij: de Kanselier van Brabant was tevens heer van Berchem. Jan Vorsselmans of Vorstelmans heette hij. De klerk kon het niet duidelijk herinneren. Daar stoorde hij zich ook niet aan, in het hertogdom bestonden talrijke titels voor talrijke mannen. Vrouwen kregen er ook wel eens. Hoe ook, die Vorsselmans had geenszins de inkomsten uit zijn heerlijkheden vergeten. En die Duitser gunde het hem niet. Welke goudstukken de Pimp "inden duerlyd vanden Haeswoudeken" ook gevonden had, ze behoorden toe aan Heyl. Dat wilde de koopman zelfs op een heilige relikwie zweren. Hij was zeker van zijn zaak.
Nu volgde uiteindelijk de wijze uitspraak van de even wijze Antwerpse schepenen. De klerk begreep niet waarom het Antwerpse Hoofd in de plaats van de Berchemse rechtbank een vonnis moest formuleren. In Berchem vond men de zaak blijkbaar te ingewikkeld. Het uiteindelijke "hoofdvonnis" was nochtans niet zo gesofisticeerd als je zou verwachten, dacht hij. "De borgermeester ende scepenen der stad van Antwerpen gheven voer een hoodvonnis ende wijsen dat in soeverre Jozef Heyl zijn hand op 't heiligen wil leggen en zweert dat de muntstukken in 't blaesken hem toebehooren, so sal de schout hem schuldig sijn deze hem te restitueren." Simpel. Als je zweerde dat iets jouw eigendom was, was het ook van jou. Een leugenachtige eed afleggen op het hoofd van een heiligenbeeld kon je namelijk zuur opbreken. Hieruit bleek nog maar eens welke juridische kracht een religieus item bezat. Maar kon men zo'n vonnis ook niet in Berchem bedenken? De klerk waagde zich niet in de mesthoop van politieke speculaties. Er konden slechts twee oorzaken zijn. Ofwel vreesden de Berchemse schepenen hun eigen schout teveel, ofwel vertrouwde de Duitser geen plattelandsrechtbanken. In het Babylon aan de Schelde zou een rechtbank eerder de belangen van een invloedrijk handelsman dienen. 's Lands justitie mocht namelijk geenszins buitenlands kapitaal in de weg staan. Als de klerk de laatste pennenstreek zette, leek die gedachte hem de meest waarschijnlijke. Edellieden waren dan wel hulpeloos in de jurisprudentie, hun inkomsten konden ze steeds verdedigen. Buitenlandse investeerders hielden het lot van de stad stevig in handen. In de stad aanbad het "popolo grosso" dan ook deze onzichtbare plutocraten die zich in de nevelen van het buitenland ophielden. Net nu de Fortuin de Scheldestad begunstigde, mocht niets de geldgoden hinderen. Justitie zeker niet. Wat rechtvaardigde deze cynische opstelling? Waarom mismeesterde 's lands leidende klasse onze cultuur, onze natuurweelde en ons recht? De klerk had het hen al vaak horen zeggen. "Zo werkt de wereld momenteel, we moeten het tot ons leidende principe maken. Om elke landgenoot werk te verschaffen. Voor onze welvaart en onze toekomst moet alles wijken."
Alvorens zijn werk te beëindigen, las de klerk zijn tekst nog even. Hij vond er geen fouten in. Niettemin leek de ganse tekst hem een fout. Moest alles echt wijken voor de vermeende "economische werkelijkheid"? Hij verdrong deze bedroevende gedachte met de veronderstelling dat zijn land nog steeds grote armoede kende. "Als die verdwenen is," dacht hij, "zal iedereen wel terug respect opbrengen voor Brabant -in elk aspect."
Nu is de klerk dood. Kon hij maar zien hoe fout het allemaal verloopt.
Daar las ik in de krant, over doodslag, brand en dingtale, over wreed geredetwist in scherpe talen en kwade leringen in eigen land.
Dan viel m'n oog op woorden, verborgen in de marge van 'n zijde, die m'n hart met hoop verblijdden, en zich geenszins aan realisme stoorden.
Iemand houdt van 'n ander. Zij kon haar liefde niet bedwingen, dus moet zij hier dat moment bezingen, waar zij zag die mooie omstander.
Hun "blikken kruisten" even na de noen, vluchtig, geen ander had het bemerkt, doch de liefdesverwachtig was onbeperkt. Dus hoopt zij op 'n nieuw treffen en 'n zoen.
