|
Als de zonne rijst, rol ik de blaffetuur omhoog. Dan schijnt zij haar stralen op uw nooit veroud'rend gelaat en slaak ik een zucht. Het is niet geheel duidelijk wie er het felste schijnt: de zon of de ogen onder uw krullende wimpers. Ik strijk met m'n hand over uw beeltenis in de hoop dat gij eveneens zucht. "Goeiemorgen Virginia", fluister ik vervolgens. Ge antwoordt nooit. 'k Zou het graag luidop roepen om u van m'n hartstocht te overtuigen, maar m'n ouderen keuren zulke rituelen nog hartstochtelijker af. Bovendien zou gij me nog steeds niet antwoorden.
Wanneer m'n tijd verstrijkt met zinloos werk aan een even zinloze thesis, draai ik m'n stoel naar u toe om wederom werklust te vergaren. Gij zijt wel m'n milieuvriendelijke batterij. Neen! Ge zijt eerder 'n transformator die 't minste spoor van haat in m'n lijf transformeert naar ontzagwekkende minne. Elk aspect van 't leven maakt gij schoner, ik zal nooit de moed tegenover Vlaamse horden verliezen zolang gij op m'n schoorsteenmantel prijkt.
Ik wil u ontmoeten. Ik wil u spreken, baiser ta main, voor u zelfs 'n révérence plegen. Aangezien gij in Argentinië vertoeft zal dat me helaas nooit vergund zijn. Misschien verdien ik zoiets ook niet. Alleen 'n plutocraat of autocraat verdient het op minder dan vijf meter van uw te mogen verblijven. Hij kan me tenminste het genoegen van uw stem nooit ontnemen. Daarvoor moet ik slechts 'n cd opleggen...hoewel dat nooit dezelfde staat van verrukking kan opwekken als toen ik u in Brussel zag.
Toen deed gij me voor de eerste keer in tien jaar huilen. Gij zult de enige vrouw blijven om dat klaar te spelen.
Als de zonne dimt, zakt hier de blaffetuur. Voor ik 't lichtje uitknip, werp ik een laatste blik op uw foto en fluister: "Goedenacht Virginia. Lebe wohl!".
E.D.
30-07-2011 om 22:53
geschreven door E.D. 
|
