Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam E.D..
Ik ben een man en woon in Frankfurt (Deutschland) en mijn beroep is Een voorbeeld zijn.
Ik ben geboren op 01/01/1988 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Provoceren, intrigeren, samenzweren, ambeteren..
Vanmiddag genoot ik onder de kerselaar van Baldewijns' tweede symfonie "Asfaltklanken van Vlaamse grootsheid" toen ik iets vreemds opmerkte. Over mijn hoofd scheerde een stoutmoedige ekster naar het dak van het tuinhuis. Zijn frisse aanblik verkwikte mijn ziel, maar het was vooral een diepere symboliek die mijn wezen roerde. Dat zo'n rank dier zich zo dicht in mijn buurt begaf was op zich al verbijsterend, ware het niet dat hij bovendien een alternatieve manifestatie van mezelf was. God had stuurde hem namelijk om een boodschap te bezorgen: ik moet opgeven.
De ekster wilde de nootjes op het vogelschaalken weggrissen en probeerde veelmaals dichterbij te komen. Hij had echt goesting in die nootjes, maar toch...ik zat te dichtbij. Hoezeer hij ook rondkeek en het schaalken betrachtte...ik zat te dichtbij. Tenslotte keek hij even in mijn ogen -hoe intiem!- en vertrok beschaamd vanonder de vlinderboom die verdord het tuinhuis placht te bewaken. Hij had opgegeven.
Zo zal het mij ook vergaan. Reeds maanden dartel ik rond een onbereikbaar schaalken met levensvreugde. Want dat schaalken bevat een aurum potabile, de enige inhoud die mij nog kan helen. Wanneer niets nog vreugde schenkt, kan alleen de gouden soep van de liefde je wezen vervolledigen. Dientengevolge houd ik het schaalken vanop een veilige hoogte in de gaten. Toch zal ik nooit naar het schaalken toestappen. Het behoort namelijk al lang een ander toe, hij ondervindt er veel genot van. Mocht ik een hand of een gebaar uitsteken naar het schaalken, dan zal hij zijn bezit met een vurige toorn beschermen en mij vast doodslaan.
Misschien houd ik niet genoeg van haar om mijn leven te riskeren. Maar is zij m'n leven onvoorwaardelijk waard als zij me enkel met misprijzen en verachting bejegent?
Neen, deze strijd is bij voorbaat verloren. Ik moet m'n vleugels strekken en gauw wegwippen. Maar hoe komt het dat deze gevolgtrekking maar niet doordringt? Ik kan en wil niet gehoorzamen aan de wetenschap die zelfs God mij ingeeft omdat ik simpelweg teveel van haar houd. Dat meisken houdt m'n gedachten teveel in 'n trance.
Al bespuugt zij mij, al gooit zij mij van een trap, al laat zij een wurger op mij los, al defenestreert haar vriend mij...niets kan haar liefdesvloek verbreken. Mocht God zich uiteindelijk manifesteren om Zijn ergernis omtrent deze zinloze liefdesbetrachting te verduidelijken, dan zou ik hem antwoorden: non possumus! Ik houd nooit op haar te beminnen!
Adieu, reyn acolier. Slaap zacht en wees morgen eens te schoner.
Lang geleden hing aan het kruis, 'n man, naar liefde dorstend, ongehoord in alle mensenruis, toch voor hen de dood doorstond.
"Waarom God?", begon hij te kermen, zijn Vader hield zich jammerlijk stil. De hitte zou zich over hem ontfermen, en uitvoeren dat plan van goddelijke wil.
Dwaas mensengeslacht! Zijn exempel, is jullie aandacht schier ontrukt, zoals de liefde voor alle zaken immortelles, want alleen eigenwaan jullie nog verrukt.
Wilt toch bemerken mijn verdriet, gij zijt mij wel veel te wreed! Mijn tranen vullen weldra 'n vliet in de stad waar gij me immer meed.
Doch, zelfs hier schiet ik tekort, deze woorden zijn slap en flauw, zeggen niet wat ik gewaar wordt, alles voelt erg zwaar, lastig en nauw: Ik zie u en niets liever op de wereld, toch fluistert de gemene wetenschap: "Zij heeft wreed 'n vonnis geveld: Duwde iemand hem maar van 'n trap!"
Gij hebt me betoverd, neen: vervloekt. Wee diegene die vermetel uw liefde zoekt! Hij weet niet waar hij aan begint, alvorens te beminnen had hij beter bezind!
Al gebood mij d'Almachtige Vader: "Laat haar, zoek 'n ander te bekoren!" Of brulden d'Engelen allemaal tegader: "Vergeet! 't Meisken zal u nooit behoren!"
Ik kan hen nimmermeer obedueren, 't kwaad is namelijk al geschied alweer dreef gij mij tot een lied, u moet ik tijdens dit leven vereren.
"Uw valse onwetendheid is weerzinwekkend. Gij stinkt," zal ik met enige walging zeggen.
"Maar zeg het dan! Zeg het dan, vuile smeerlap!", zal u ongeduldig herhalen.
"Goed dan. Ik zal uw stank ondergaan", zal ik -in alle goedheid- toegeven.
Hier ontvouwt zich een monoloog die één van beiden dood zal laten:
"Weet gij dat Europa al wel zestig jaar geen democratie meer kent? Als onze Moeder ooit al democratie kende... Natuurlijk werpt gij tegen dat Europa en de Europese unie nooit zoveel vrijheid bezaten als nu. Maar daar vergist gij u: democratie en vrijheid vormen geen paar. Noch zijn ze elkaars broer of zus. Vrijheid is eerder een koekoeksjong dat de democratie onachtzaam uitbroedt, denkende dat het allen bevoordeelt. In werkelijkheid holt vrijheid de democratie uit tot iedereen opnieuw elkaar slaaf wordt. Jaja; elkaars slaaf. Nu al vernederen wij anderen en laten wij ons vernederen en tijdens dit eeuwige tijdsverdrijf beslissen enkelingen boven onze hoofden. Denkt gij dat uw democratie ook maar sterk genoeg is om de enkelingen te bestraffen? Neen, want gij hebt het te druk met uw vrijheid.
Wat hebt gij aan uw vrijheid? Gij gaat en staat waar gij wilt. Gij bezoekt, eet en drinkt wat gij wilt. Met uw debiele cocktails en salons de thé! Wat verricht gij met uw vrijheid? Gij bestelt "fixed gear"-fietsen. Gij loopt nietsdienende marathons. Met uw allesbehalve authentieke breiclubjes! Wat dient gij met uw vrijheid? Gij maakt uzelf interessant op facebook. Gij laat u lauweren om zinloze daden. Met uw bezoekjes aan d'Opera die gij voorspelbaar becommentarieert!
In feite is er zelfs geen vrijheid, enkel de perceptie ervan. Gij propageert een idee volgens welke iedereen alles kan zolang de wil er is. Doch...wanneer gij iemand vindt die ondanks zijn wil en ambitie nooit op z'n bestemming aankomt, leidt uw selectieve waarneming hieruit af dat hij wel te dom is. Of erger nog...minderwaardig! Jaja, zo structureert gij uw wereld: de "kunners" en de "niet-kunners". Gijzelf zijt natuurlijk de "kunner".
Nieuwe feodaliteit!
Of niet? Welke lenen hebt gij gekregen voor uw sublieme daden? Gods gratie? Nee toch.
Lezer Karel Verfaille uit Hoeilaart vraagt zich af waar de "Yves" in een vorig bericht naar verwijst. Daar moet hij zich niet mee moeien. Zoals het voorvalt, is die Yves toevallig een vriend van me. Hij leest deze blog niet (kent hem ook niet), waardoor ik hem ongestoord kan aanklagen voor het kwaad dat hij berokkent.
Jaja, dat is laf. Het feit dat talloze gedichten aan dezelfde vrouw zijn opgedragen, had reeds lang mijn lafheid moeten beklemtonen. Maar lafaarden verbergen zich nu eenmaal achter anonieme gedichten. ("Es ist nicht einfach deinem Schöpfer zu begegnen", zo schoon is ze wel!) Enfin, u hebt tenminste m'n initialen nog.
Caligula zegt (niet zei!): "Iedereen is schuldig". Nooit kwam ik een wijsheid tegen die meer waarheid bevatte. Dus, beste lezer, neem u niet teveel voor: u bent schuldig. Hoe authentiek en origineel u uzelf ook acht, u bent schuldig. Welke erkenning en lof u ooit oogste, u bent schuldig. Hoeveel vrienden u ook hebt (500?), u bent schuldig.
"Waar word ik dan van beschuldigd?", vraagt u.
"Gij hebt een moord op uw geweten," zal ik antwoorden.
"Neen! Ik heb niemand gedood!", zal u onsteld uitroepen.
"Toch wel en niet zomaar doden, maar lafhartig vermoorden. In alle openbaarheid.". Dat zal ik tegenwerpen.
"Dat ontken ik ten stelligste," zal u volhouden.
Ik sla u met de vlakke hand in het gezicht en roep:
"Vernedert uzelf niet door uzelf te beliegen! Luerefaes! Gij hebt de schandelijkste aller moorden begaan!"
"Welke dan?", wilt u nieuwsgierig weten. (Misschien daagt u een besef van schuld.)
"Weet gij dat dan echt niet?", zal ik vragen.
"Neen," zal u onoprecht antwoorden.
Opnieuw sla ik u met de vlakke hand, maar ditmaal breek ik ook een stoel op uw rug.
