Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
13-07-2009
Van tante Heidy
Goeieavond mijn kleine meid,Neen hoor ik was je niet vergeten, tante was aan het poetsen. Kheb je foto een mooie plaats gegeven dan kan ik je elke dag bewonderen, woensdagavond komen je nichtjes thuis van hun papa ze zullen vast en zeker iets op jou blog plaatsen. Ik zal het nooit vergetende dag dat ik je zagmijn hart was verlorenik zal het nooit vergetenmijn hart stond even stilop het moment dat ik je aankeeker is al een tijdje voorbij , het duurde zo kortmaar ik zal je nooit vegeten.vele knuffels en een dikke zoenTante Heidy
ik weet niet hoe ik er vandaag moet aan beginnen,... Ik heb een moeilijke dag vandaag... Het ging allemaal eigenlijk goed,maar toch heb ik het lastig,ik huil me door de dag heen, ik mis een beetje de warmte van papa om me heen, papa doet kil en afstandelijk tegen mij, ik voel geen liefde meer,en geen steunende schouder.. Ik begrijp zijn verdriet,en de manier waarop hij ze wil verwerken, maar ik ben er ook nog,en broertje Toby ook. Het is alsof hij ons niet meer in de buurt wilt, alsof hij de wereld alleen wil aan kunnen.. als ik hem vraag wat er scheelt,wil hij over niks praten, hij zegt me dat het niet weer zo een dag zal worden, dat hij problemen genoeg heeft... Ik verberg nochtans mijn verdriet voor hem ik probeer zo veel mogelijk terug met het dagelijks leven bezig te zijn, wat doe ik dan verkeerd? en wat doet Toby verkeerd? wij zijn ook maar van vlees en bloed,en verdienen enigzins toch wel respect,we zijn allemaal iets dierbaars kwijt,en moeten er toch zijn voor mekaar? ik weet niet hoe lang mijn hartje het zal volhouden om op deze manier te leven,ik kan het nu even niet meer, ik vind geen adem meer... Alles zit dicht,mijn keel doet pijn.. Mijn tranen willen eruit! ik wil een beetje warmte voelen thuis... Niks liever dan dat.. En er kan mij ook niemand helpen,papa moet het zien papa moet het voelen, papa moet ons steunen,en wij hem als hij ons toelaat in zijn verdriet,dan hebben we kans op slagen, kans om terug een gelukkig gezinnetje te zijn..
dagelijks voer ik een oorlog met mij zelf van binnen hoor ik in mijn hoofd dat ik weer een dag zonder jou moet beginnen dagelijks probeer ik het verdriet in mij weg te laten waaien kon ik de tijd maar heel even terug draaien
dagelijks denk ik aan je soms met een lach soms met een traan waarom moest ik jou zo snel weer laten gaan dagelijks een strijd die in mij woed maar ik weet met jou gaat het goed
dagelijks denk ik hoe je hebt moeten vechten voor je leven mijn lieve schat mijn hart en ziel wil ik voor je geven dagelijks sluit ik mijn ogen en laat ik weer een traan maar ik weet dat ik juist voor jou verder moet gaan
dagelijks zie ik je broertje opgroeien met jouw bescherming zal hij als goede mens opbloeien ik hou van jou mijn lieve schat en al lijkt alles soms zwart mama koestert jou voor altijd in haar hart
Ik heb een verschrikkelijke dag achter de rug,ik ben terug wakker geschrokken uit een droom, mijn oogjes waren nat,en er rolde nog een laatste traan langs mijn wangen.. Ik dacht bij mijzelf,weeral..weer een dag vol verdriet en onmacht.. Weer zo een dag die voorbij zal gaan zonder ook maar iets nuttigs te doen.
Ik ben me maar gaan wassen,daarna broertje Toby wassen,en papa was al klaar! De auto in,en naar de supermarkt.. Deze middag iets eten,het maakt mij niet uit wat,ik voel me slecht vandaag, ben overgeefachtig..kan niet echt een hap door mijn keel krijgen.. Na het eten ga ik wat in de zetel liggen,ik lees mijn boekje verder die ik heb mogen lenen(rouwproces bij overleden baby) na een uur lezen treed de moeheid op... Ik leg mijn boekje neer,en val in slaap.. Ik droom terug...weer over jouw,maar geen mooie droom. Ik zal het hier niet omschrijven,maar het was niet leuk, ik huil en ik schreeuw in mijn dromen,en loop je achterna...
Ik word nu en dan wakker van broertje Toby,maar telkens ik weer in dommel herval ik in de zelfde droom,die voort blijft duren.. is het een teken,een verwerking?ik weet het niet... Maar het voelt verward,verdrietig,boosheid...
Ik word wakker,papa is weg,broertje Toby slaapt zorgeloos in de andere zetel.. Hiij lijkt vredig te slapen,hij is mooi,zacht.. Ik zie hem graag,ik wil hem knuffelen,liefde voelen, maar hij wil het niet,hij wil gerust verder zijn dutje doen. Hij heeft nu even geen nood aan het mama warmte gevoel.
Papa komt thuis,is niet zo vrolijk,Ik vraag hem of hij boos is, hij zegt van neen,maar voel toch vijandigheid.. Ik ga douchen,wil uit zijn omgeving zijn.. Wil mijn tranen die opkomen laten vloeien,zodat hij ze niet ziet.. In de badkamer gaat het van zelf,ik huil..huil... Ik ween al mijn verdriet uit,en laat het vanzelf weer over gaan. Ik voel me zo eenzaam,ik voel dat ik er met papa niet kan over praten en het maakt me soms zo boos,ik heb hem nodig,hier en nu. Ik wil zijn liefde voelen,maar het drijft ons ver weg uit elkaar. Ik begrijp dat een man het anders verwerkt,en het beter kan accepteren, wij als mama hebben de baby gedragen,we waren al mama van de dag dat we wisten dat we zwanger waren,als papa ervaar je het anders, hij word papa vanaf het moment hij de baby kan aanraken..
Maar toch...ik wou dat ik het samen met papa kon verwerken.. Dat hij zag hoeveel verdriet ik heb,en dat ik er niet over kan.. Ik heb zoveel vragen,zonder antwoorden klaar, en zou ze met hem willen bespreken, ik wou dat hij de pijn voelde die ik voel,dan begreep hij misschien wat mijn verlangens zijn.
Soms doet papa boos tegen mij,en ik weet niet waarom, ik kan het maar vragen,maar krijg er nooit een eerlijk antwoord op, dan denk ik dat ik het mij in beeld.. een beetje warmte zou mij goed doen, ik smacht er naar...
Zoë,soms denk ik;had ik je maar nog in mama's buikje laten groeien, dan zat je nu bij me in de zetel,onder een warm dekentje.. je zou me schoppen als ik te luid zong, je zou me wekken morgen vroeg,en ik zou terug kunnen glimlachen.. Waarom wou je dit leven niet? Wou je niet bij mama zijn? Ik heb zo een spijt dat ik de bevalling heb laten inleiden, misschien kwam je er wel door,misschien was je gewoon ziek, Waarom heb ik die keuze zo snel gemaakt? Ik wou mezelf geen pijn doen,ik dacht als ik je nu laat gaan, dat je geen pijn zou lijden,hoe verder ik in de zwangerschap ging, hoe meer besef jij misschien zou krijgen.. Wat moet ik nu zonder jou? Ik mis je,ik wil je voetjes voelen,je handje aanraken.. Ik kan niet zonder jou!
Woorden schieten te kort in een tijd zoals deze.Jou woorden doen mij rillen.Het betekend niet veel maar wens jullie enorm veel sterkte tijdens deze droeve periode.Mijn gedachten zijn bij jullie en kleine zoë.Met vriendelijke groeten sally
een leven is een geschenk samen gesmolten uit 2 mensen alle liefde van de wereld , dat is wat zij haar wensten soms is het niet gegeven , een leven op aarde door te staan weet dan dat het in vele harten als beschermengeltje zal verder gaan
op dagen gelijk deze kan een mens een ander niet troosten ik kan je pijn niet verzachten noch je verdriet .. het enige wat ik kan zeggen is .. zoë wij vergeten je niet
Lieve Zoë, Deze avond kreeg mama jou gouden halskettingetje van Oma en opa, het deed me heel veel pijn en verdriet toen ik het aan mijn eigen hals moest hangen.. Ik had het liever rond jou kleine nekje willen doen...
Helaas ben jij er niet meer om dat te kunnen doen. Ik zal het elke dag dragen,nooit meer afdoen... Zodat we samen zijn,en onafscheidelijk want zo zou het geweest zijn als jij er was, mama en dochtertje altijd samen op pad als papa en grote broer eens weg waren konden wij samen onze haartjes brushen, en elkander sminken, en leuke spulletjes gaan kopen,zoals elke mama met haar dochtertje zou doen!
Telkens ik een winkel binnen ga,heb ik het zooooo verschrikkelijk moeilijk, ik zie overal kinderspulletjes,overal roze kleertjes, en niet alleen bij de babyafdelingen laat ik een traan, maar ook bij de hebbedingetjes,gadgets... waarom kwam ik dit in godsnaam tegen??? waarom jij? je was een meisje?..... pfff,t'is niet eerlijk!! En tblijft zo knagen aan mij,dat ik er geen woorden voor heb. er zijn ensen die drugs gebruiken of pillen innemen tijdens hun zwangerschap, mensen die alcohol drinken,mensen die kinderen mishandelen, mensen die hun kindjes dumpen in een vuilbak, of die ze zelfs vergeten in hun auto... der zijn er zelfs die elk jaar opnieuw zwanger geraken, en er dan niet naar om kijken, en uitgerekend ik,van de zovele zwangere,kom dit onverwachtse,onverklaarbare zoooo verschrikkelijke zwangerschap tegen,waarvan sommige dan denken dat het wel snel weer over zal gaan,waarvan er denken dat ik al een gezond kind ter wereld heb gezet,en ik me moet recht trekken aan dit neen,neen en nog eens neen! het is niet genoeg! het is net dat wat we wilden,datgene wat we verdienden, datgene wat we zagen,jij Zoë,jouw was het dat we hadden! en jouw willen we terug, onze Toby blijft altijd onze zoon,maar jij altijd ons dochtertje! en niemand kan dit begrijpen,als je niet in onze schoenen staat! onze liefde voor Toby verklaart geen reden tot het verwerken voor onze Zoë! het verklaart alleen maar dat we Toby niet zouden kunnen missen, omdat hij allereerst ook ons kind is,maar ook omdat we hem kennen, en zijn stemmetje al hebben gehoord,en er herinneringen mee hebben gemaakt, we hebben er al een verleden mee gemaakt, en een toekomst voor wegliggen...
Maar voor Zoë,.....is het verdriet even groot,als het voor Toby zou zijn, niemand wil zijn kind verliezen,en of het nu in de buik is,of pas geboren, of vijf maand oud,of tien jaar... Het verdriet voor je eigen kind is als een hel, het sleurt je van de ene dag naar de andere,met heel veel verdriet en pijn. Het brengt je geen vreugde meer,het laat je toekomst zwart bekijken, en het bezorgt je hoofdpijn,slapeloze nachten, gevoelloze dagen... Kortom,hopelijk overkomt het geen 1 van jullie allemaal, maar bedenk dat jullie( voor diegene die mama zijn, )jullie kleine kapoen in de buik verliezen, geboren rond de 24 weken zwangerschap... bedenk eens wat je zou doormaken, als je zelf moet beslissen dat je datgene waarvoor je gekozen hebt, moet laten komen,dat het sterft als je bevalt, en het ergste,dat je het kindje voelt schoppen vijf minuten voor je op de bevallingstafel ligt? dat je het geen leven kan bieden, welk een gevoel heb je dan? kun je het bedenken? ik zal het jullie zeggen,je hebt schuldgevoelens... neem ik de juiste beslissing,hoe dan ook.. zal ze pijn lijden? zou ze mij nu haten omdat ik dat doe?
en niet alleen als mama,maar als papa is dit ook heel hard, hij ziet niet alleen zijn vrouwtje pijn lijden,hij verliest ook zijn kind! Hij staat machteloos,is bang.. kan geen gevoelens uiten,want hij moet er zijn voor mama! hij blijft sterk,maar eens...zal de papa ook plooien, en als de papa het niet meer aan kan,moet de mama er zijn! en als je allebei het niet meer ziet zitten,kun je niet verder dan vechten tegen je verdriet,want er lopen nog kindjes rond je eerste kindje verdient dit niet! hij heeft ook steun en liefde nodig.. Wees op je hoede als je reageert op mensen met een overleden kindje,want de reacties zijn vaak nog het ergste om te verwerken,want voor ons is onze Zoë geen monstertje, ze is een mooie baby! en gans de wereld mag haar zien, wij zijn trots op jouw,kleine meid!
Slaap zacht lieve meid,een dikke kus en knuf van mama en papa en Toby heeft naar jouw gewuifd deze avond, je was het reizende sterretje in de lucht...
Zoë Verstraete engeltje van mama en papa en broertje Toby
Niemand die weten kan
Hoeveel ik van je hou. Niemand die mij troosten kan In mijn verdriet om jou. Niemand die begrijpen zal Hoe vreselijk ik je mis. Niemand die beseffen zal Hoe erg die pijn wel is.
Dagen worden uren Maar die momenten dat we aan je denken zullen eeuwig duren
Je bent geboren om afscheid te nemen. Wij hadden je zoveel liefde willen geven. In onze harten zal je altijd blijven leven.
Een lichtje zal er altijd zijn en dat ben jij, ons kleine meisje Je hoort er voor ons voor altijd bij.
Nooit zullen we het waarom begrijpen Het leven heeft een eigen plan Maar al wat lacht en ademt Daar was jij een deeltje van.
Wij weten het niet, wij zullen het nooit begrijpen waarom een mensenleven wordt bekort. Waarom de ene bloem tot vrucht mag rijpen de ander reeds in de knop verdort
Waar vreugde had moeten komen, daar kwam verdriet. Je werd geboren, maar overleven kon je niet. Wij hopen dat het verdriet zal vergaan en jij altijd in onze gedachten blijft bestaan.
Leven, teer, fris en pril In alles naar onze wil. Na verwachting, de onzekerheid, de angst, worsteling en strijd, als "engeltje" nu in de eeuwigheid
ik moet iets vertellen soms is het zo hard om te verstaan maar ik was nog niet klaar voor deze val te blind om te zien wat er zou komen men kan je 1000 dingen vetellen maar ik heb mijn lesje wel geleerd hopelijk leer ik verder dit te accepteren want het brand hier van binnen in mijn hartje ik weet dat er mooiere dagen komen,met zonneschijn
Ik heb ze ooit meegemaakt Ik weet hoeveel warmte een zon kan geven het licht dat we ooit zagen het schijnde van binnen,dat kan er niemand van ons afnemen
De waarheid zal nooit ver af liggen je verbergt het alleen ver weg als ik verder moet leven met geen uitslag... zal ik dan ooit nog een nieuwe kans krijgen? en als ik weg loop... zal ik dan ooit de kracht krijgen om ver weg te gaan? hoe zouden de mensen reageren op het geklop van mijn hart hoe moet ik oud worden? Hoe kan jij me dan horen? wanneer leer ik het aanvaarden? Hoe zullen we het weten?
Gisterenavond was het weer zeer moeilijk voor mama Ik wist niet goed hoe ik mij moest gedragen, na het lezen van de reacties op de site, en mijn verhaal voor de honderste keer te lezen, zat ik er weer helemaal door.. Ook papa is je komen bezoeken op het web.. Ik zag de tranen in zijn ogen als hij naar jouw keek en alle berichten leesde.. Hij zegt er niet zoveel over..maar zijn verdriet is enorm groot! Ik heb een boekje gekregen via tante Wendy.. het gaat over rouwprocessen bij baby's ik ben eraan begonnen,het lezen gaat vlot, de tranen vloeiend! Toch is het een manier om nog steeds dichter bij jouw te staan, het boek gaat ook over baby's als jij.. over ouders die het zelfde meemaken,over hoe zij dit verdriet verwerken.. soms gaat het verkeerd tussen de ouders,soms loopt het goed sommige raken niet over hun verdriet,sommige geven het een plaatsje in hun leven.. Wat het van ons word..dat weten we nog niet.. ik denk dat we eerst de uitslag van de autopsie willen horen.. of het nu positief is of niet,ik wil er door geraken.. ik wil mijn leven terug op orde krijgen, ik wil terug liefhebben, en s'avonds terug dicht kunnen liggen bij papa zonder tranen te laten. Het gaat allemaal niet zoals je denkt hoor, de ene verwerkt het anders dan de andere,ik wil elke dag zoveel mogelijk met jouw geconfronteerd worden,en enerzijds brengt mij dat verdriet, maar anderzijds wil ik dat je op deze manier dan verder blijft leven, ik wil dat je blijft bestaan,ik ben bang je te vergeten.. en misschien is dit het juiste woord niet,misschien heb ik schrik dat de gedachte aan jou zal vervagen ook al besef ik..dat jij mijn ganse leven in mijn hart en ziel zal zitten.. je bent een deeltje van mij en van papa, je bent uit liefde gemaakt,en uit liefde gestorven..
Ik had deze nacht heel enge dromen, het is de laatste tijd telkens zo,ik ik ben bang te ontwaken uit mijn dromen, want dan weet ik dat ik alleen wakker word,en het verdriet mij direct aanslaat Ik droom over jou,en mensen die negatief reageren op jou Ik voel in mijn dromen dat ik ons wil verweren,maar het lukt mij niet ik word wakker met tranen .. Ik wou dat ik dit toch een beetje minder had, het zou mijn dag opgelucht starten, en mijn verdriet beter laten verwerken.
Papa heeft ons gisteren toe gefluisterd,dat hij nog steeds heel veel aan je denkt, het is niet omdat ik er niet over praat,dat ik er niet aan denk;zei papa.. mama was blij dat hij er eindelijk een woordje over zei,al was het klein ik vond het zo een opluchting om een beetje verdriet van papa te mogen zien.. papa houd van jou,als je dat maar weet Zoë!
Hallo Allemaal, Bedankt om mijn site te komen bekijken, ik heb net alle reacties gelezen en heb er toch een zakdoekje bij gehaald..
Ik had jullie liever één voor één een doopsuikertje willen overhandigen, maar helaas lag dit niet op onze weg, soms denk je dat je geen vrienden hebt, of niemand nodig hebt in je leven, maar als zoiets je over komt... ben je blij dat er toch iemand aan je denkt
ook al zie ik de meeste mensen nooit of bijna nooit... het doet mij enorm deugd dit te lezen, dat toch iedereen mee leeft met kleine Zoë
hoe moeilijk het ook is,ik trek mij recht aan deze site, aan jullie en je gedichten,teksten.. al zijn het soms korte woorden, ik apprecieer wat jullie voor ons doen.
dank u..voor de mooie woorden, voor de sympathie.. de warme handen...
dank je in naam van Zoë,om haar te bewonderen, om haar iets te zeggen, ik weet zeker,ze kan jullie horen,zien ... en ze wuift jullie allen toe hierboven..
Als het leven soms niet meer gaat Sta ik altijd voor je paraat.. Een traan over je wang.. Maak jezelf niet bang! Ik zal er voor je zijn! In moeite,verdriet en pijn Een schouder om op te huilen.. Je mag altijd bij me schuilen.. Als er iets is; je mag me bellen En alles vertellen..
veel liefs en sterkte van kimmie weet dat ik er voor je ben!!!
