Dag lieve Zoë,

Ik heb een verschrikkelijke dag achter de rug,ik ben terug wakker geschrokken uit een droom,
mijn oogjes waren nat,en er rolde nog een laatste traan langs mijn wangen..
Ik dacht bij mijzelf,weeral..weer een dag vol verdriet en onmacht..
Weer zo een dag die voorbij zal gaan zonder ook maar iets nuttigs te doen.

Ik ben me maar gaan wassen,daarna broertje Toby wassen,en papa was al klaar!
De auto in,en naar de supermarkt..
Deze middag iets eten,het maakt mij niet uit wat,ik voel me slecht vandaag,
ben overgeefachtig..kan niet echt een hap door mijn keel krijgen..
Na het eten ga ik wat in de zetel liggen,ik lees mijn boekje verder
die ik heb mogen lenen(rouwproces bij overleden baby)
na een uur lezen treed de moeheid op...
Ik leg mijn boekje neer,en val in slaap..
Ik droom terug...weer over jouw,maar geen mooie droom.
Ik zal het hier niet omschrijven,maar het was niet leuk,
ik huil en ik schreeuw in mijn dromen,en loop je achterna...

Ik word nu en dan wakker van broertje Toby,maar telkens ik weer in dommel
herval ik in de zelfde droom,die voort blijft duren..
is het een teken,een verwerking?ik weet het niet...
Maar het voelt verward,verdrietig,boosheid...

Ik word wakker,papa is weg,broertje Toby slaapt zorgeloos in de andere zetel..
Hiij lijkt vredig te slapen,hij is mooi,zacht..
Ik zie hem graag,ik wil hem knuffelen,liefde voelen,
maar hij wil het niet,hij wil gerust verder zijn dutje doen.
Hij heeft nu even geen nood aan het mama warmte gevoel.

Papa komt thuis,is niet zo vrolijk,Ik vraag hem of hij boos is,
hij zegt van neen,maar voel toch vijandigheid..
Ik ga douchen,wil uit zijn omgeving zijn..
Wil mijn tranen die opkomen laten vloeien,zodat hij ze niet ziet..
In de badkamer gaat het van zelf,ik huil..huil...
Ik ween al mijn verdriet uit,en laat het vanzelf weer over gaan.
Ik voel me zo eenzaam,ik voel dat ik er met papa niet kan over praten
en het maakt me soms zo boos,ik heb hem nodig,hier en nu.
Ik wil zijn liefde voelen,maar het drijft ons ver weg uit elkaar.
Ik begrijp dat een man het anders verwerkt,en het beter kan accepteren,
wij als mama hebben de baby gedragen,we waren al mama van de dag
dat we wisten dat we zwanger waren,als papa ervaar je het anders,
hij word papa vanaf het moment hij de baby kan aanraken..

Maar toch...ik wou dat ik het samen met papa kon verwerken..
Dat hij zag hoeveel verdriet ik heb,en dat ik er niet over kan..
Ik heb zoveel vragen,zonder antwoorden klaar,
en zou ze met hem willen bespreken,
ik wou dat hij de pijn voelde die ik voel,dan begreep hij misschien
wat mijn verlangens zijn.

Soms doet papa boos tegen mij,en ik weet niet waarom,
ik kan het maar vragen,maar krijg er nooit een eerlijk antwoord op,
dan denk ik dat ik het mij in beeld..
een beetje warmte zou mij goed doen,
ik smacht er naar...

Zoë,soms denk ik;had ik je maar nog in mama's buikje laten groeien,
dan zat je nu bij me in de zetel,onder een warm dekentje..
je zou me schoppen als ik te luid zong,
je zou me wekken morgen vroeg,en ik zou terug kunnen glimlachen..
Waarom wou je dit leven niet?
Wou je niet bij mama zijn?
Ik heb zo een spijt dat ik de bevalling heb laten inleiden,
misschien kwam je er wel door,misschien was je gewoon ziek,
Waarom heb ik die keuze zo snel gemaakt?
Ik wou mezelf geen pijn doen,ik dacht als ik je nu laat gaan,
dat je geen pijn zou lijden,hoe verder ik in de zwangerschap ging,
hoe meer besef jij misschien zou krijgen..
Wat moet ik nu zonder jou?
Ik mis je,ik wil je voetjes voelen,je handje aanraken..
Ik kan niet zonder jou!