Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
10-07-2009
Vrijdag avond 10 juli 2009
Hallo Allemaal, Bedankt om mijn site te komen bekijken, ik heb net alle reacties gelezen en heb er toch een zakdoekje bij gehaald..
Ik had jullie liever één voor één een doopsuikertje willen overhandigen, maar helaas lag dit niet op onze weg, soms denk je dat je geen vrienden hebt, of niemand nodig hebt in je leven, maar als zoiets je over komt... ben je blij dat er toch iemand aan je denkt
ook al zie ik de meeste mensen nooit of bijna nooit... het doet mij enorm deugd dit te lezen, dat toch iedereen mee leeft met kleine Zoë
hoe moeilijk het ook is,ik trek mij recht aan deze site, aan jullie en je gedichten,teksten.. al zijn het soms korte woorden, ik apprecieer wat jullie voor ons doen.
dank u..voor de mooie woorden, voor de sympathie.. de warme handen...
dank je in naam van Zoë,om haar te bewonderen, om haar iets te zeggen, ik weet zeker,ze kan jullie horen,zien ... en ze wuift jullie allen toe hierboven..
Als het leven soms niet meer gaat Sta ik altijd voor je paraat.. Een traan over je wang.. Maak jezelf niet bang! Ik zal er voor je zijn! In moeite,verdriet en pijn Een schouder om op te huilen.. Je mag altijd bij me schuilen.. Als er iets is; je mag me bellen En alles vertellen..
veel liefs en sterkte van kimmie weet dat ik er voor je ben!!!
Van Anneke ,Tom,Luca ,Elise en Louise in de sterretjes
Beste Brenda,Yves en Toby, Als ik naar jullie kleine Zoë kijk en jullie verhaal lees, rollen de tranen over mijn wangen. Ik ken jullie niet persoonlijk,maar voel intens met jullie mee. We hebben de laatste weken heel veel aan jullie gedacht. Spijtig genoeg werd ons Louise ook heel ziek tijdens mijn zwnagerschap en betekende haar geboorte het afscheid. Ik begrijp jullie heel goed,jullie hebben een zware maar moedige en juiste beslissing genomen.
Brenda,het is vast moeillijk voor jou nu,en als mama had je toch een unieke band met Zoë,onbeschrijflijk Probeer dit positief te zien,hoe moeilijk dat ook is. Je zal haar altijd meedragen in je verdere leven, je bent haar mama voor altijd. We zijn blij dat we jullie verhaal mogen meelezen,en sturen jullie heel veel sterkte en warmte toe, en een knuffel voor Zoë in sterretjes. Veel sterktenen altijd welkom, Anneke(collega Wendy),Tom,Lucas ,Elise en Louise in de sterretjes x
K'weet eigenlijk niet goed wat zeggen heb juist jullie website gezien en de foto's en de teksten waren hartverscheurend alvast onze oprechte deelneming en heel veel sterkte in deze moeilijke tijden wij wensen kullie heel veel goede moed
Gisteren weer een lastig dagje achter de rug,ik krijg nu en dan rare reacties van mensen die niet begrijpen wat we hebben meegemaakt, ik reageer er meestal niet op,omdat ze ook niet kunnen verstaan wat dit is.. Maar toch...gisteren heb ik het allemaal uitgeschreeuwd en uitgeweend...
Tante Heidy is terug uit Kreta,ze is hier gans de dag gebleven, en s'avonds zijn wij in haar appartmentje frietjes gaan eten. zo was mijn dag gevuld,en kon ik toch even mijn gedachten verzetten.
Het zonnetje scheen niet gisteren...was je verdrietig? Vandaag schijnt het zonnetje al iets meer,ben je vandaag weer gelukkig? ik vraag me zoveel af, veel te veel om antwoorden op te krijgen.. tot later kindje..
Als er iemand bij me wegging,even slikken en weer doorgaan even woelen en gewoon weer opstaan, het deed me weinig, maar om jouw ben ik verdrietig, zonder jouw zo ontzettend nietig en dat er mensen zijn die lachen en dat er mensen zijn die dansen en dat er mensen zijn die innig zoenen dat kan ik nu niet meer begrijpen ik voel alleen de pijn van God waar is ze ik voel alleen de pijn van jouw hier bij me missen en ik kan er niet mee omgaan, ik kan er echt niet meer mee omgaan
En ik zou wel willen smeken, op mijn knieën willen smeken, als ik wist dat dat nog zin had Maar de dagen worden weken, en de weken worden jaren Dit gevecht kan ik niet winnen, want jij zit veel te diep van binnen
waarom nou jij waarom nou jij
Ik hou je vast in mijn gedachten een beeld dat nooit meer zou verdwijnen jouw hand niet meer in de mijne
Dus tel ik de lege lange dagen die zonder jouw voorbij gaan met geen enkele hoop voor morgen geen hoop op wat dan ook maar jij zal je soms nog aan mama denken ben ik soms nog een beetje bij je ah...laat maar Ik tel gewoon de lange dagen Ik tel gewoon de lege lange dagen maar ik wil niet.. ik wil niet meer
Hoe zou het zijn,als je weer in mijn armen lag Hoe zou het zijn,als ik je mooie ogen zag Hoe zou het zijn,wanneer de tijd werd terug gedraaid en al de pijn zomaar was gewaaid wanneer mijn hart,niet meer zo moe zou zijn en bij jou uit kon rusten Hoe zou het zijn,waar zou je zijn Ben je nu heel ver hier vandaan Denk je soms ook aan mij En hoe het anders was gegaan Ben je alleen? en heeft de tijd je nu uiteindelijk beloond Hoe zou het zijn
Mama werd vandaag gewekt door broertje Toby, Hij had een nare droom,er zou een hondje onder zijn bedje zitten, en durfde er niet uit kruipen... Mama heeft hem verteld dat er geen hondje zit,en hem onder het bedje getoond dat er niks is..
Gisterenavond hebben we de link van deze blog aan iedereen die we kennen en waarvan we willen dat ze het zien doorgemaild.. We krijgen veel reacties,en het is eigenlijk wel lief dat iedereen met ons mee voelt. Van sommigen heb ik de indruk dat ze ons niet meer durven aan te spreken, het is niet erg om een woordje naar ons te sturen,het kan ons alleen maar goed doen om te weten dat we gesteund worden.
Ik heb voor de eerste keer in 4 weken tijd een film volledig kunnen uitkijken, ik heb er zelfs om kunnen lachen, maar bij elk lachje,keek ik eens door het raam naar boven toe..
Papa had het gisteren ook even moeilijk,hij verwerkt het ook op zijn manier, en wil zijn gevoelens niet bloot leggen aan mama, ik vraag er ook niet naar,ik weet dat als hij me iets wil zeggen,hij het wel zal doen als voor hem de tijd rijp is.
Broertje Toby heeft ook deze blog gezien,ik wil hem in alles laten zien,wat mama doet, hij ziet ook jou foto's op de voorpagina staan,en hij zegt dan dat het mijn baby is.. Natuurlijk antwoord ik dan,dat ook hij mijn kleine baby is.
Ik ben een beetje verdrietig als ik eraan denk dat er kans in zit dat ik nooit nog een zwangerschap zal meemaken,net nu ik dacht dat dit mijn enige verwerkingsproces zou zijn. Papa zou het er ook op wagen,alhoewel wij dit geen 2 keer aan kunnen. Ah,we zien wel,eerst dit nu een beetje verwerken.
Ik voel me wel een beetje leeg zo zonder jou, En ik weet dat het beter is zo.. ik kan het gewoon niet aan,ik mis je in mijn buik ik kan moelijk leven in een wereld zonder jou..
Ik zou zo durven zeggen dat als mensen me vragen hoe het met mij gaat ik wel durf te liegen,ik kan mijn verdriet niet tonen aan anderen. ik houd mijn huilen op,tot ik alleen ben..
niemand weet waarom de dag weer nacht wordt niemand weet waarom de zon nog schijnt niemand weet waarom de kille wind nog waaien zou maar ik weet dat ik van je hou
niemand weet waarom de sterren nog vallen niemand weet waarom de dood ons volgt niemand weet waarom de mensen slapen in de kou maar ik weet dat ik van je hou
ik hou je vast,leg je hoofdje lief op mijn schouder ik hou je vast,streel je zachtjes soms wordt het allemaal eventjes te veel maar bij jou zijn,was alles wat ik wil
niemand weet waarom geluk soms wegwaait niemand weet waarom een bloem verwelkt niemand weet waarom jij diegene bent,die ik kwijtraak maar ik weet dat ik van je houd
vraag me niks,zeg me niks je kijkt niet naar mij,ik hou je stevig vast woorden schieten me toch te kort als mijn hart ineen stort je lacht niet naar me,ik hou je alleen stevig vast
Lieve oma en opa, Ik zie tranen in jullie ogen.. want ik laat jullie nu alleen Ik zie jullie naar mijn foto's staren jullie denken;zoals zij is er maar 1
Lieve oma en opa,die tranen in jullie ogen doen mij pijn..dus droog ze nu maar gauw ik blijf altijd over jullie huisje waken want oma en opa, ik houd zoveel van jullie
Lieve opa, Je zilveren haar glanst in de zomerzon zoals jij zingt,als ik dat toch eens kon ik zie jouw lach zelfs door jou tranen heen ik beloof je opa, ik laat je nooit alleen
Lieve oma, Ik zie je naar mijn foto's staren, Zoals jij is er maar 1 Ik was er van overtuigd dat ik je kleinste kleindochter zou blijven maar ik beloof je oma, ooit zien wij elkaar terug en dan kun jij voor mij zorgen, zoals je voor alle andere kindjes doet ik beloof je oma, ooit kruisen we elkanders pad, en ik weet.. dat jullie van mij houden
Doe wat je altijd deed Toen ik er nog was Leef elke dag voluit En met heel je hart
En je vind mij En je voelt mij Ik ben dicht bij je Mis mij Het is oke want ik mis jou net zo
Huil als je huilen moet Laat je tranen maar vrij Maar als je weer lachen kan Hou je niet in voor mij
Want ik voel jou Ik beleef alles met jou Ik ben dicht bij je Waak over jou En las je me zoekt ben ik er altijd
Geniet aub als je kunt elke dag voor mij Koester elk moment Het is zo voorbij Spring lach en dans als een kind zet de schaamte op zij Doe het niet alleen Open weer je hart Ook al voelt het vreemd Je doet het ook voor mij
Zingen uit volle borst Jaag je dromen maar na En weet wat je ook zal doen Dat ik achter je sta
Vandaag opgestaan,om kwart over zeven, broertje Toby was al weer zo vroeg wakker, en dus voor mama weer een lange dag van verdriet... Ik blijf elke dag hard werken aan deze blog, zodat hij af is,en dat ik hem kan tonen aan iedereen. Het is het enige wat ik kan doen.
Het is voor ons een lange lijdensweg, een weg die je niet zomaar kan bewandelen, een weg die je ook niet kan volgen als je het pad niet zelf hebt bewandeld.
Je krijgt veel reacties,dat er nog geluk op onze weg ligt, dat we nog opnieuw kunnen beginnen, maar het zal voor ons nooit hetzelfde zijn, Voor de meeste mensen bestaat het spreekwoord 'uit het oog,is uit het hart' Voor ons bestaat er maar één spreekwoord 'wat ik hoor,vergeet ik wat ik zie,onthoud ik wat ik doe,begrijp ik'
zo kreeg ik vandaag telefoon, van een familielid... ik kreeg als antwoord dat ik de beste keuze heb gemaakt, dat je beter af bent zo,dan dat wij met een gehandicapt kindje konden overblijven, voor alle duidelijkheid mensen,Zoë is niet gehandicapt, was het niet,en zou het ook nooit worden. Deze feiten gaan over een afwijking,niet over downsyndroom, dit is de reden niet waarom wij haar hebben laten gaan!
Ik heb je nog niet verteld Zoë dat we vandaag een kaartje kregen van tante Lucienne, ze wenst ons veel sterkte toe, lief he?
Hierbij bieden wij onze oprechte deelneming aan bij het overlijden van jullie kindje Wij wensen jullie veel sterkte toe en veel warme handen om jullie pijn te helpen dragen
Lieve Zoë, Het heeft niet mogen zijn.... je kleine fragile lichaampje was er nog niet klaar voor... we hadden je zo graag leren kennen... Het mocht niet zijn, vol onbegrip en ongeloof geven we je af.. ook al hebben we je niet gekend,je krijgt altijd een plaatsje in ons hart! Jouw korte bestaan heeft veel bij ons losgemaakt. Voor ons blijf je voor altijd Zoë,geboren op 26-06-2009 de tweede telg van tante Brenda en nonkel Yves
Heel veel sterkte, kracht en liefde in deze moeilijke periode
Je wordt de prachtigste ster aan de hemel
Voor eeuwig in ons hart en gedachten
Rust in vrede liefs, Tante Wendy,nonkel Dominiek Neefjes Baptiste en Nathan
Brenda en Yves en Toby We wensen jullie zeer veel sterkte en kracht! Erg dat we hier zo machteloos over zijn! Zoë zal altijd in onze gedachte zijn!! Hoe moeilijk het ook is,hou aub de moed erin, en blijf een mooi gezinnetje! veel liefs Sylvy,Nathan, Jill &Anouk
wat hebben wij nu toch meegemaakt?Wat hebben wij in godsnaam verkeerd gedaan om dit te moeten meemaken? Ik had niks verkeerd ingenomen,ik had niks gevoeld... Ik had nooit gedacht dat we dit nog konden tegen komen,niet in het begin,niet halverwege,en al zeker niet naar het einde toe van mijn zwangerschap! Dit is de ultieme relatietest,en als we deze doorstaan,kunnen we alles aan,erger dan dit bestaat niet...
Ons kleinste wondertje,die nu in de hemel naar ons lacht,ze is er niet alleen, ze is er bij alle andere babytjes,ze kan er spelen,en plezier maken, ze had natuurlijk liever bij haar mama en papa geweest,maar het lot besliste haar leven, niet op aarde,maar in het paradijs hierboven.
Ik mis haar elke dag ,zoals jij haar mist,ik ruik haar nog,en voel haar koude lichaampje nog op mij... Ik ben ervan overtuigd dat moederliefde en verdriet even pijnlijk is als vaderliefde en verdriet! Ik weet hoe zeer jij hier van af ziet,en dat het moeilijk is om elkander aan te kijken zonder we aan ons klein wondertje denken, telkens ik in jou ogen kijk,zie ik Zoë voor mij, ze had diezelfde walletjes onder haar ogen,net als jij en Tobytje... Ze lijkt sprekend op jullie,wat moet dit voor jou een domper zijn in je leven, Ons eign vlees en bloed afgeven aan God,
Hoe zulen wij dit aanpakken?Hoe gaan we nu verder? Zal het gemis ooit ophouden,zal de pijn verzachten? En vooral,zullen we ooit nog kunnen genieten van een nieuw wondertje? Krijgen we die kans nog?en zullen we het risico nog aandurven, Ik durf geen beslissing meer nemen,ik wil dit niet meer opnieuw doorstaan, maar zou o zo graag nog een babytje van ons tweetjes krijgen, misschien dat onze pijn dan een beetje verzacht?
Weet,dat bij iedere stap ik zet,zij in mijn gedachten zit, bij elk lachje ik toon,ik verdrietig ben om een beetje geluk te tonen, bij ieder wolkje aan de lucht,ik denk dat ze ons een teken geeft,
en telkens bij het slapen gaan,laat ik een zee van tranen,bekijk ik haar foto, geef r een kusje,en denk ik ,misschien sta ik morgen op en is mijn lijden voorbij, ik sta de volgende dag op,voel aan mijn buik,hij is leeg... ik heb het niet gedroomd,het is realiteit,ik ben alleen met Toby, jij bent de centjes gaan verdienen,je moet wel...ik begrijp dat...
en daar gaan we dan weer,voor ik het weet ben ik al een week bevallen, en dan twee weken,en de tijd gaat zo inmens vlug,ik ben bang dat ik ze zal vergeten, ook al weet ik dat het niet zo is,de pijn zal altijd het ergste zijn...
Maar weet dat we de juiste beslissing hebben genomen,en dat we voor elkander moeten zorgen, ook al is het moeilijk,je moet je gevoelens tonen,en laten gaan..
ook al ken ik je niet en zal ik je nooit kennen, voor mij was je al bijzonder.ik heb je gevoeld,en gezien,... en ik hield al van je vanaf het moment dat ik wist dat je er was. Door het dolle heen omdat ik er een nichtje bij kreeg. Maar toen kwam er slecht nieuws,je had water rond je kleine longetjes en geen enkele van al die 'slimme'dokters met hun stapels diploma's konden jouw ouders vertellen wat er met je aan de hand was. En toen moesten je ouders naar Leuven voor een onderzoek en voor heel even kregen we weer hoop,alles zal wel in orde komen. De dokters spraken zich echter niet uit,als het vocht zou afnemen zou het wel goed komen,maar dat deed het niet! Op donderdag 25 juni moesten je ouders weer naar Leuven en nog diezelfde avond werd beslist dat je ter wereld zou komen. Zoë Verstraete,een klein wonder met een andere bestemming. Een kindje te speciaal voor het leven op aarde. Wat ik het jammerst vind,is dat ik je nooit zal horen wenen,noch lachen,geen tandjes en allures zal zien krijgen. Ik wilde dat er iets was dat ik kon doen maar dat ligt jammer genoeg niet in mijn macht. Op de vraag of ik geloof in God,zeg ik vanaf nu resoluut'neen'! Want ik zou van hem walgen. In juw geloof ik wel,dat zeker! Je wordt een sterretje aan de hemel,en iedere keer als ik naar de sterren zal kijken weet ik dat er een heel bijzonder persoon verblijft. En dan wordt het nu tijd dat ik je laat gaan. Ik zal eeuwig van je houden, kusjes,je nicht Lynn
