Uit een klein dorpje in het hoge noorden kwam ze vandaan. Marike kwam als jong au pair meisje werken in een welgesteld groot gezin hier in Vlaanderen. Ze is nooit meer teruggekeerd naar haar geboorteplaats en vond hier de liefde van haar leven: de veel oudere maar sportieve en lieve Jozefa. De geliefden gingen al vlug samenwonen en vormden een sympathiek koppeltje met vele vrienden in de buurt en in de gemeente waar ze een klein leuk huisje huurden. Beide droomden ze van een kindje om hun geluk te vervolmaken. Jozefa stelde voor dat Marike via een donor zwanger zou worden; zij was immers de jongste. Maar nog voor hun plan concreet werd gemaakt, gebeurde er iets ongelooflijk bijzonders.
Bij een voorafgaand geneeskundig onderzoek in de fertiliteitskliniek bleek Marike al zwanger te zijn! “Dit kan toch niet! Dit moet een vergissing zijn!” riep ze uit toen de dokter haar proficiat wenste. Jozefa werd heel stil en vroeg Marike onder 4 ogen te mogen spreken.
“Marike, je weet dat ik zielsveel van je hou maar dat je mij dit verzwegen hebt… ik kan er niet bij. Misschien moeten we maar meteen uit elkaar gaan en dan kun jij met je geheime minnaar verder met jullie kind een gezinnetje vormen”.
In tranen wou ze weggaan maar Marike hield haar tegen. “Luister naar mij. Ik weet dat het haast niet te geloven is wat mij is overkomen. Toch wil ik graag dat je tenminste naar mij luistert.”
“Enkele weken geleden had ik een heel vreemde droom. Ik heb je dat de volgende morgen verteld en we hebben er beide nog wat grappen over gemaakt. In mijn droom verscheen een groot wit licht dat mijn lichaam helemaal doorstraalde. Het gaf een onbeschrijflijk goed gevoel alsof een warme tedere stroom van eindeloze liefde mij doordrong en alle cellen in lichterlaaie zette. Na een poosje verliet het licht mij weer en verdween... Ik bleef ook toen ik wakker werd een vreugdevol intens gevoel ervaren in mijnhart. Ik weet het eerlijk gezegd ook allemaal niet te verklaren maar ongetwijfeld heeft die bijzondere gebeurtenis iets te maken met mijn onverwachte zwangerschap. Ik zweer je dat ik nog nooit een man intiem heb benaderd, laat staan….” Vertwijfeld snikkend viel ze in Jozefa’s armen en smeekte haar te geloven want ze hield zoveel van haar dat ze zich een leven zonder haar echt niet kon voorstellen.
Jozefa bleef heel sceptisch maar begreep dat Marike wel degelijk de waarheid sprak. Een rationele verklaring was er nu eenmaal niet maar ze besloot voorlopig nog even te wachten vooraleer een definitief besluit te nemen. Uiteindelijk hield ze enorm veel van Marike en allicht zou de tijd wel raad brengen en een en ander ophelderen.
Die nacht kreeg Jozefa een vreemde droom. Een grote witte wolk omhulde haar en ze hoorde een stem klaar en duidelijk zeggen: “Wees niet kwaad of bang, maar verheug je. Je geliefde spreekt de waarheid en zal een kind baren dat de hele wereld zal verbazen met grenzeloze wijsheid, onvoorwaardelijke liefde voor alles en iedereen. Een tijdperk van langdurige vrede en welzijn zal aanbreken voor alle volkeren der aarde. Vertrouw haar en steun haar en voedt het kind op met zorgzame liefde en geborgenheid.”
Marike en Jozefa leefden in een roes van gelukzaligheid. Toen Kerstmis naderde kwam op een dag een brief aan die alweer voor heel wat opschudding zorgde. De ouders van Marike lieten weten dat haar grootmoeder zwaar ziek was en de wens had geuit om haar kleinkind nog eenmaal te zien. Zij nodigden hun dochter en haar vriendin uit naar het hoge noorden te reizen en de Kerstdagen met hen door te brengen. Uiteindelijk was de geboorte van de baby maar uitgerekend tegen Driekoningen en konden ze dan al lang terug thuis zijn. Jozefa aarzelde maar toen Marike vertelde over haar lieve grootmoeder en dat ze graag die laatste wens wou vervullen stemde ze toe in de verre reis.
De tocht naar het hoge noorden verliep aanvankelijk heel voorspoedig. Een hogesnelheidstrein, een veerboot en een busreis brachten Marike en Jozefa na een paar dagen tot het punt vanwaar ze enkel nog met een hondenslee verder konden reizen. De sneeuw lag metershoog en het was bar koud. Toen ze halverwege waren op weg naar Marike’s ouders en grootmoeder stopten ze in een plaatsje waar ze konden eten en overnachten. De honden konden rusten om dan ’s anderendaags het laatste stukje van het traject af te werken. Maar die nacht woedde een enorme sneeuwstorm. Toch besloten Marike en Jozefa om de tocht aan te vatten want het was bijna Kerstmis en dat wilden ze zeker en vast vieren met de ouders en grootmoeder van Marike. Moeizaam reden – in feite; gleden – ze over de besneeuwde wegen naar hun doel. Maar na een uur zaten ze volledig vast. Door hevige lawines was de weg totaal onberijdbaar geworden. Het vroor dat het kraakte en weldra zou de duisternis invallen. Op het eerste gezicht was er geen huis of levende ziel te bekennen. Marike en Jozefa waren ten einde raad. Ze begonnen te bidden en mediteren. Een gevoel van kalmte en rust kwam over hen. Ze vertrouwden erop dat er hulp zou komen. En inderdaad, na een poosje zagen ze lichtjes en hoorden ze stemmen.Een grote hondenslee naderde en stopte. Twee mannen – een vader en een zoon – kwamen naar hen toe. Ze nodigden de vrouwen uit bij hen thuis te komen schuilen en overnachten. Morgen konden ze dan allicht verder reizen. Dankbaar gingen Marike en Jozefa op het voorstel in.
In het huisje van hun gastgezin was het heerlijk warm. Een overheerlijke maaltijd werd voorgezet. “We hebben helaas geen plaats om jullie hier te laten slapen maar iets verderop staat een schuurtje waar jullie de nacht kunnen doorbrengen. Er staat nog een oud bed waar jullie kunnen slapen en we zorgen ervoor dat er een warm vuurtje gemaakt kan worden.
In het midden van de nacht werd Marike plots wakker. Ze meende in de verte kerstklokken te horen. Ze voelde dat haar kindje klaar was om geboren te worden. Twaalf dagen vroeger dan voorzien en niet bepaald in de omstandigheden die ze voor ogen had gehad. Ze maakte Jozefa wakker die onmiddellijk hulp ging halen bij hun gastheer en gastvrouw. Die zorgden voor al wat nodig was om de bevalling goed te laten verlopen. En zo werd in die wondere Kerstnacht in het hoge noordeneen kindje geboren. Ze kreeg de naam Krista en bekoorde alle aanwezigen meteen met een ongelofelijke uitstraling. Iedereen begreep dat dit een bijzondere baby was.
De sterrenhemel veranderde in een enorm spektakel van kleurrijke lichtstralen die met flitsende snelheid door elkaar dansten.Een betoverend schouwspel was het en iedereen die het zag begreep dat dit een uitzonderlijke nacht was. Uiteindelijk zag de hemel afwisselend helemaal geel, blauw en dan stralend wit. En dan vormde zich een reusachtige cirkel met aan de buitenrand goudgeel, daarbinnen marineblauw en helemaal middenin een witte stervorm. Hemelse muziek weerklonk: eerst vrolijk en triomfantelijk en dan geleidelijk aan zeer zachten hartverwarmend. Wie het hoorde, werd er tot in het diepste van de ziel door geraakt.
Enkele buren kwamen op bezoek en een van hen ging op weg naar de ouders van Marike om hen de blijde boodschap te brengen. Op Kerstdag zelf al tegen de middag kwamen de dolgelukkige ouders én grootmoeder op bezoek. “Dat dit mij nog te beurt mag vallen” riep grootmoeder blij uit. Van ziekte was blijkbaar geen sprake meer. Op wonderbaarlijke wijze waren al haar kwalen verdwenen. Grootmoeder verheugde zich op het zien van kleindochter én achterkleindochter. Zo was de hele familie dan uiteindelijk toch verenigd met Kerstmis. Na een paar dagen trokken Marike, Jozefa en het kindje Krista mee naar het ouderlijk huis waar nog dagenlang – tot en met Driekoningen – gevierd werd.
Eens thuis bleek Krista inderdaad een wonderkind te zijn . Superintelligent, lief en behulpzaam. Ze groeide op in harmonieuze liefde. Iedereen hield van haar. Toen ze 18 werd, besloot ze thuis weg te gaan. Ze stichtte een spirituele gemeenschap en van over de hele wereld kwam men naar haar uiteenzettingen luisteren. In eenvoudige heldere taal sprak ze over het leven ende liefde. Haar wijsheid en humor spraken jong en oud aan. Wereldleiders kwamen haar raad vragen en volgden die ook op. Maar werkelijk iedereen die zich tot haar richtte kreeg met oprechte liefde en wijze woorden een antwoord op welke vraag of probleem ook. Iedereen die Krista ontmoette werd diep geraakt door een gelukzalig gevoel van tedere geborgenheid en onvoorwaardelijk allesomvattende liefde.
Binnen de kortste keren veranderde de hele wereld van een oord van haat, onverdraagzaamheid en geweld tot een vredelievende planeet waar liefde, rechtvaardigheid en waarheid de bovenhand hadden. Mensen werden broeders en zusters van elkaar en ieder individu, elk volk werd als volkomen gelijkwaardig beschouwd. Er was eerbied voor elke cultuur, elke levensovertuiging. De aarde leefde op en het bewustzijn groeide dat alles en allen één waren.
Het kerstekind Krista trok zich op 33-jarige leeftijd terug in een grot ergens verborgen in de Himalaya. Niemand zag haar ooit weer in levende lijve maar elkeen die zich in meditatie en gedachte tot haar richtte kreeg nog altijd onmiddellijk een reactie.
En Marike en Jozefa? Die bleven eenvoudig in het dorp wonen. Elk jaar rond Kerstmis brachten ze wel door in het hoge noorden bij de ouders van Marike en vierden er samen met het gastvrije gezin van weleer de feestdagen. Rond het haardvuur zongen ze vredige kerstliederen. En op 25 december omstreeks middernacht verscheen Krista in hun midden.
En een vredig gevoel daalde over de hele wereld neer, elke Kerstdag weer.
Ik weet het, er vallen dagelijks zovele schrijnende overlijdens te betreuren in oorlogen, aanslagen, ongevallen, na ziekte en andere pijnlijke omstandigheden. Die schrijnende taferelen doen pijn en verscheuren ons hart. Maar toch, ook het sterven van een dier kan mij diep beroeren. Zeker wanneer je dat wezentje van dichtbij vanaf de geboorte hebt meegemaakt. Overigens is het zo dat mensen die om dieren geven dat ook (en vooral) doen met mensen. Elk schepsel Gods leeft graag en zoekt onophoudelijk naar een gelukkig leven, zonder pijn. Bovendien is elke mens in de lange loop der duizenden en duizenden ziel-incarnaties ook ooit een dier geweest… Geloof het of niet, het is nu eenmaal zo.
Triestig is het. Nog maar pas op weg van kuiken naar jongvolwassen kip en al brutaal uit het leven weggeplukt. Gisteren nog nam ik een foto van jou, mijmerend zittend in de bloembak met geraniums. Je zat daar vaak, reflecterend over het leven van alledag. Niemand hier in de buurt wist vanwaar jullie precies kwamen. Een bonte wilde kippenbende, ergens ontsnapt of weggejaagd? Samen met je 14 broers en zussen en je moeder ging je op zoek naar al wat eetbaars is. Hier in deze tuin vonden jullie altijd wel wat vogelvoeder dat de koolmeesjes, mussen en vinken vanuit de hoog hangende voedselcontainer naar beneden hadden laten vallen. Maar uiteraard was dat onvoldoende om de hele familie mee te voeden. Er werd rondgezworven in de hele buurt om de maagjes te kunnen vullen. En ja, vaak werd die gevaarlijke steenweg overgestoken omaan de andere kant graantjes te gaan pikken. Levensgevaarlijk maar een knagend hongerig gevoel kan niet op tegen de angst voor die grote monsters op wielen.
Het onvermijdelijke geschiedde. Na het verongelukken van enkele broers en zusjes werd ook jij bij het oversteken van de straat fataal gegrepen door een auto. Was het een festivalgang(st)er die vol drank en drugs jou niet had opgemerkt? Of iemand die zo een haast had dat even vertragen voor een overlopend wilde kip geen optie was? Of gewooniemand die na een lange stressvolle werkdag niet meer zo alert was om jou op te merken? In elk geval schoot jouw ziel meteen weg uit een ineengedrukt kippenlijfje en kwam je ineen astrale sfeer terecht. Daar kun je dan even tot rust komen om allicht weer herboren te worden op aarde in een ander wezen. Jouw karma bracht je een kort maar ongetwijfeld leerrijk leven en je volgende incarnatie zal allicht een nieuwe boeiende levensreis worden. Ooit zul je als mens geboren worden en zonder twijfel een heel voorzichtige chauffeur worden die ook stopt voor dieren…
De eeuwige vraag: wat was eerst, de kip of het ei? Het antwoord is op zich vrij eenvoudig maar vraagt enige kennis en duiding. Volgend verhaal kan misschien licht in de duisternis scheppen…
AUM, de Alomtegenwoordig Universele Moederkip zat te broeden op een existentieel probleem. Zelf was ze er altijd al, dus nooit geboren noch geschapen. Een en al bewustzijn, wijsheid, liefde… en dit voor altijd. Wel wat eenzaam en eentonig, hoe gelukzalig ook. Waarom niet binnen dat oneindige bewustzijn een trilling manifesteren, als een golfslag in die oneindige oceaan van zijn? Dan zouden schepsels kunnen geschapen worden om lief te hebben en deze zouden deel kunnen hebben aan haar oneindig geluk. En zie, zo geschiedde.
Vanuit die ene oneindige Bron van bewustzijn werd een beweging gecreëerd waaruit een hele schepping is ontstaan en werd onderhouden. Vanuit de boven-intelligente wijsheid werd een wereld bedacht, gedroomd en geschapen die deels door zichzelf werd in stand gehouden maar voortdurend ondersteund werd vanuit die eeuwige bewustzijnsbron. AUM, de moederkip verwezenlijkte het concept van een kip die in zich de mogelijkheid kreeg om een nageslacht te produceren. Om het romantisch en opwindend te houden kwam er ook nog even een mannelijke kip aan te pas, maar in wezen was dit concept een revolutionaire en evolutionaire gedachte. Bovendien werd aan de kuikens een ingebouwde vrije wil gegeven zodat ze alles zelf konden en mochten beslissen maar uiteraard wel de gevolgen van hun daden moesten ervaren. Ook een ingebouwd spiritueel kompas kregen ze mee. Dit konden ze activeren door zich af te stemmen op de Moeder en aldus de weg naar hun ware thuis terug te vinden. Zo konden ze leren hoe goed en juist te leven om dan voor altijd gelukkig te kunnen zijn.
Met een heelal als magnifiek decor en talloze schitterende planeten konden de kuikens genieten van de wonderbaarlijke schepping. Al waren er wel wat stomme kiekens die hun eigen schepping voor een stuk naar de vaantjes hielpen door egoïstisch, dom en slecht gedrag. In haar oneindige goedheid en liefde gaf de Moederkip echter alle kuikens telkens opnieuw een kans om herboren te worden en alsnog de levenslessen te leren. Uiteindelijk zouden alle kuikens tot haar terugkeren en voor eeuwig vredevol kunnen scharrelen in de eindeloze Tuin van Tederheid.
In de buurt werd ze ook wel eens omschreven als MAM, Moeder Aller Moeders. Met de regelmaat van een klok kwam ze met een toom kuikens tevoorschijn. Niemand wist vanwaar deze hen precies kwam. Navraag bij de buren leverde niets op; dit was blijkbaar een wilde kip, ooit ergens ontsnapt of weggelopen wegens het niet oppassen of verzorgen door de eigenaar. In elk geval, ook deze zomer kwam MAM ineens de tuin ingelopen met een heleboel kleintjes achter zich aan. De composthoop en de overschotjes van het op de grond gevallenvogelvoer werden gretig aangesproken. De moederkloek wees het eetbare aan met een daarbij horend klokkend geluid en de kuikentjes pikten er dan lustig op los. Het waren er maar liefst 24! Onmiskenbaar een record. Mooi verdeeld ook: 12 goudgele en 12 gitzwarte. Een dozijn van elk geslacht bovendien. Werkelijk een wonderbaarlijk zicht. Ontroerend en prachtig om gade te slaan. Met veel zorg en tederheid ontfermde de supermoeder zich over haar kroost. Onvermoeibaar en met een grenzeloze inzet en toewijding. Belangrijke levenslessen werden aangeleerd en ingeprent. Vele fouten werden door de kleintjes gemaakt maar liefdevol en met wijsheid mild gecorrigeerd. Elk kuikentje werd even graag gezien en kreeg de volle aandacht. Nu was er wel één zwart kuikentje, het allerkleinste, dat telkens te laat kwam achterop getrippeld. Het zou vast verhongerd zijn mocht moeder klokhen er niet voor gezorgd hebben dat dit “verloren zoontje” ook nog wat te eten had.
De piepkuikens voelden zich duidelijk veilig en geborgen bij hun moeder. Een kat of kauw die te dichtbij kwam werd meteen weggejaagd door haar. Als een furie vloog ze wild met de vleugels klappend op de belager af die wijselijk het hazenpad koos.
Af en toe bleef het kleine zwartje achter wanneer de hele familie alweer de tuin uittrok en de weide verderop inliep. In paniek luid piepend en heen en weer lopend vormde Zwartje een gemakkelijke prooi voor roofdieren. Al snel kwam moeder aangestormd om het achterblijvertje gerust te stellen en weer te laten aansluiten bij het grote gezin.
Het meest beducht was MAM voor de “Grote Verschrikkelijke Rechtoploper”. Die zorgde nochtans voor het vogelvoer en al het lekkers op de composthoop. Maar blijkbaar had de kloekhen traumatische ervaringen opgelopen met een exemplaar van die reusachtig grote mensmonsters. Wanneer zo iemand te dicht bij haar lievelingen kwam stormde ze er meteen op af.
Na een hele dag lopen en pikken werd de slaapplek opgezocht. Middenin een grote struik lag de hele familie dicht bij elkaar onder moeders vleugels.Een diepe stilte zorgde voor een bijzonder vredige atmosfeer. De moederlijke warmte en liefde daalde als een zegen neer over alle kuikens. Weldra vielen ze in een gelukzalige slaap, heerlijk dromend van grote avonturen met hun teerbeminde moeder.
Ooit zullen ze allen hun eigen weg gaan, weggestuurd door hun moeder om een nieuw leven op te bouwen. Elk met hun eigen aardigheden, hun persoonlijke ambitie en levensstijl en hun goede en slechte daden. Maar altijd zullen ze ook uiteindelijk weerkeren naar hun aller Moeder want die bijzondere liefdesband is voor eeuwig.
De man zat op een bank in het park in de schaduw van een notenboom. Beiden hadden een gezegende leeftijd bereikt, de boom was wel heel wat ouder. Het was Pinksterzondag en de man dacht aan een moment in zijn leven dat bijzonder veel voor hem betekende. Op een mooie Pinksterdag had hij zijn gelofte van gehele onthechting afgelegd. Van dan af had hij nooit meer roesmiddelen zoals alcohol, tabak en andere drugs tot zich genomen. Hij had sindsdien ook zo gezond mogelijk voedsel gegeten: geen vlees, geen industrieel verwerkte suikers en vetten. Enkel biologische groenten, fruit, noten, zaden, pitten, En hij dronk enkel nog zelf gezuiverd water, vruchtensap en kruidendranken. Ook op het vlak van lichamelijkheid was hij zijn gelofte van onthechting trouw gebleven. Dank zij dagelijkse diepe meditatie en yogatechnieken kon hij deze spartaans lijkende levenswijze volhouden. Overigens was het geen grote verdienste en zeker geen opoffering want hij voelde zich volkomen vrij en gelukkig.
Een kind zat voor hem te spelen in het gras en lachte hem af en toe vriendelijk toe. Hij had steeds zielsveel van kinderen gehouden en een bijzondere band met hen gehad. Kinderen voelden spontaan aan dat ze hem volledig konden vertrouwen. Vooraleer hij op het spirituele pad kwam en zijn gelofte had afgelegd had de man vaak gedroomd van een eigen gezin met kinderen. Maar altijd was er tegelijkertijd ook dat verlangen naar een zuiver geestelijk leven. Het opgeven van zijn kinderwens heeft hij pas kunnen doen toen hij na diepe meditatie tot het inzicht kwam dat hij in vorige levens wel degelijk kinderen had gehad. Als vader en ook als moeder want spiritueel gezien is er geen onderscheid tussen man en vrouw. De ziel bepaalt tussen de vele incarnaties in vanuit het Ware Zelf in welk lichaam iemand het best wedergeboren wordt. Waar, wanneer en in welke omstandigheden iemand geboren wordt hangt af van de mogelijkheden om er spiritueel op vooruit te gaan door de levenslessen te leren. Dat is Gods planom uiteindelijk iedereen voor altijd volmaakt gelukkig te laten worden.
De man was ondertussen spiritueel zo ver gevorderd dat hij vele van zijn vorige levens kon overschouwen. Niet altijd fraaie herinneringen want in de loop der incarnaties zijn vele levenslessen door karmische precisie soms hard en pijnlijk geweest. Net als elke mens had hij vroeger vooral getracht een zo makkelijk en materieel comfortabel mogelijk leven te hebben. Verlangens naar de lusten van het leven hadden hem toen telkens weer ontgoocheld en pijn bezorgd. Geleidelijk aan leerde hij incarnatie na incarnatie de ware zin van het leven te begrijpen. Niet het uiterlijke en tijdelijke maar het innerlijke en eeuwige leven was van essentieel belang. Dat inzicht en het verlangen ernaar te leven kwam na een moeilijke en zeer pijnlijke ervaring in zijn leven. Net toen hij het totaal niet meer zag zitten en definitief wou opgeven kwam er een spirituele leermeester in zijn leven. Van dan af kwam er steeds meer licht in de duisternis. Stap na stap schreed hij voort op het spirituele pad. Zon en vreugde kwamen in zijn leven en hij deelde dit geluk met al wie er open voor stond.
Plots klonk er een vrolijk deuntje in het park. Een draaiorgel speelde “Op een mooie Pinksterdag”. De man dacht glimlachend terug aan de dag dat hij de onthechtingsgelofte had afgelegd. Datzelfde liedje had hij toen gezongen bij het tuinieren in de spirituele gemeenschap waar hij op weekend was. Schitterend zomerweer was het ook toen en een warme tedere gloed overspoelde toen alle aanwezigen. De Geest brandde vurig van laaiend enthousiasme binnenin ons en vervulde ons met vreugdevolle en vredige zaligheid. Een mooie Pinksterdag leidde een wondermooi leven in.
Mochten moeders wereldleiders zijn dan zou er nooit meer oorlog zijn. Een moeder wil ten allen tijde de vrede bewaren en het beste voor iedereen. Een moeder is nooit kwaad en straft nooit; ze zal hooguit liefdevol corrigeren en met mildheid vergeven zodat haar kinderen inzien welke fouten gemaakt werden en daaruit kunnen leren om voortaan het goede te doen. Niet met geweld maar enkel met liefde kunnen onrecht en haat overwonnen worden. Moeders begrijpen dat en handelen in wijsheid overeenkomstig.
Elke mens wil in vrede en vrijheid leven, niemand wil oorlog en geweld. Geen enkele moeder wil haar kind verliezen door het sneuvelen in dwaas militair geweld of door honger en ontbering in een zinloze oorlog, zoals elke oorlog zinloos is en nooit een oplossing brengt voor eender welk conflict. Moeders zouden geen cent uitgeven aan een waanzinnige wapenwedloop, aan moordende gevechtstuigen. Ze zouden enkel investeren in opvoeding, zorg en welzijn voor iedereen.
Moeders zouden verdraagzaam zijn. Niet roepen en schelden maar rustig overtuigen en zacht bedachtzaam argumenteren. Moeders zouden aandacht hebben voor individuele vrijheid en persoonlijke ontwikkeling voor elk kind, elke volwassene waar ook ter wereld. Volledige zelfbeschikking voor elk volk en respect voor elke cultuur en religie. Bruggen bouwen tussen alle groepen en gezindten. Moeders zouden de liefde als hoogste waarde doen gelden in het leven en daarnaar handelen.
Mochten moeders religieuze of levensbeschouwelijke leiders zijn dan zou elke godsdienst en elke levenswijze recht gedaan worden. Zonder geweld, conflicten of onverdraagzaamheid. Eerbied voor elke overtuiging. Geen opdringerig zieltjes willen winnen of bekeren, laat staan geweld gebruiken om andersdenkenden kwaad te berokkenen of zelfs naar het leven te staan. Geen enkele religie of levensovertuiging kan zonder liefde en vrede gedijen. Mensen zijn broeders en zusters van elkaar, vijanden bestaan niet tenzij in onzinnige gedachten van verstoorde breinen, onwetenden die nog niet bewust geworden zijn van de ware aard en de echte zin van het menselijke bestaan.
De Goddelijke Moeder is ons aller moeder. Zij kent geen onderscheid en houdt van al haar kinderen. Haar Liefde is onvoorwaardelijk en grenzeloos. Haar Licht schijnt over alle mensen en volkeren en brengt vrede en wijsheid in elk hart. Wij herkennen haar weldoende goedheid en zorg in elke moeder op aarde. Elk van ons is (ooit) moeder (geweest). In talloze incarnaties is elke mens ooit wel eens moeder geweest en diep in ons innerlijke hebben we allen het heilzame van het moederschap in ons bewaard. Elke mens weet intuïtief dat in liefde, vrede en waarheid leven de enige mogelijkheid is voor een menswaardig bestaan voor iedereen. De liefde tussen een moeder en haar kind vertedert ons allemaal en herinnert ons aan de Goddelijke Moeder, aan ons eigen moeder en ons eigen moeder-zijn.
Goddelijke moeder, zegen alle moeders ter wereld en al hun kinderen. Schenk ons allen uw heilzame Liefde en Licht en breng vrede in alle harten. AUM, Amen, Amin.
Helemaal bovenaan hing de oude wijze klok stilletjes te mijmeren. Wat een mooie jaren had zij beleefd toen ze met Pasen samen met de andere klokken vrij en vrolijk de paaseitjes brachten in zovele huizen en tuinen. Wat een vreugde en bovenal wat een gelukzalige vrede!
Helaas, heden ten dage was er zoveel oorlog en geweld dat het zelfs onmogelijk leek om door het luchtruim te reizen zonder gevaar voor drones en gevechtsvliegtuigen met hun moorddadige wapens. “Misschien moesten we dit jaar maar eens geen paaseieren brengen” dacht de oude klok mistroostig. Maar toen ze dit luidop voorstelde, kwam er meteen protest.
“Een Pasen zonder paaseitjes? Dat kan toch niet ! Wij zijn heus niet bang voor al dat schiettuig. Wij vliegen daar dapper en onversaagd tussendoor. De kinderen hebben geen boodschap aan bommen en granaten, zij willen hun paaseitjes rapen!”
De allerjongste, een digitale klok, had een lumineus idee. “Laten we de grote Superklok vragen wat we kunnen doen om veilig door de lucht te vliegen.”
Iedereen was meteen akkoord en de oude wijze klok schaamde zich zelfs een beetje daar zelf niet eerder aan gedacht te hebben.
Ver boven de allerhoogste bergen op aarde, in de Hemelse ruimte verbleef een reuzegrote Superklok. Onzichtbaar voor de gewone mens maar heel toegankelijk voor alle verheven zielen, zoals ook de kerkklokken. Door diepe meditatie kon men de grote Superklok aanroepen en vragen stellen.
Weldra was de hele klokkentoren in intense meditatie verzonken. De wijze uil legde het probleem uit.
“Wees gerust, sprak de Superklok. Ik kende het probleem al lang en heb er ook een oplossing voor. Ik ga alle klokken bijzonder zegenen zodat ze via een speciale techniek elke drone of gevechtsvliegtuig kunnen terugsturen naar de plaats vanwaar ze vertrokken zijn. Met een heel effectieve mantra kunnen ze dan via hun klepel een ultrasterke trilling veroorzaken waardoor alle computergestuurde drones en gevechtsvliegtuigen automatisch terugkeren naar hun militaire basis én tegelijkertijd hun eventuele bommen meteen onschadelijk gemaakt worden. Zo kunnen alle klokken hun gewone reis vervolgen en de paaseieren zoals altijd bij de kindjes brengen.”
En waarachtig, zo geschiedde. Op Paaszondag viel er geen enkele bom in de oorlogsgebieden. Alle drones, raketten en militaire vliegtuigen keerden vruchteloos terug van hun duivelse missie. Een tijd van vredeen vreugde was aangebroken. Kinderen én volwassen over de hele wereld verheugden zich in de vredige paasdagen.
Of die wereldwijde wapenstilstand is blijven duren?
Wat denk je zelf?
De mensheid is nog lang niet bewust genoeg om in te zien hoe dwaas en totaal onnodig en inefficiënt oorlog is. Integendeel, wereld- en regeringsleiders doen er alles aan om zich te bewapenen en te investeren in oorlogen veeleer dan te zorgen voor vrede en samenhorigheid. Nochtans bewijst eeuwenlange geschiedenis der mensheid dat geen enkele oorlog ook maar iets heeft opgelost en daarentegen de kiem was voor een volgende oorlog. Maar er is hoop. Ooitzal de mens superbewust worden en elk volk, elke mens zal als gelijkwaardig beschouwd worden. Vijanden bestaan niet, ze worden door de mens zelf gecreëerd. Het is een illusie te denken dat geweld ooit iets kan oplossen. Dat kan enkel de Liefde…
Het is heus niet utopisch of wereldvreemd idealistisch redeneren wanneer men stelt dat elke cent die men verspilt aan wapens en legers enkel oorlog en geweld vermeerderen en erger maken terwijl elke cent die men investeert in ontwikkeling en harmonisch samenleven de vrede waarborgt. Het militaristisch denken brengt enkel wreedheid en ellende met zich mee. De verschrikkelijke, gruwelijke oorlogsbeelden van elke dag tonen dit zeer pijnlijk aan.
Midden in het woud, helemaal boven in de kruin van een reusachtige boom zit een oude wijze uil. Hij vertelt de andere boombewoners – kippen, eekhoorns, allerhande vogels en nog vele andere beestjes – over wat er met de wereld gebeurd is zodat de dieren heden ten dage zowat het hele aardrijk voor zich alleen hebben.
“Eeuwenlange menselijke beschaving heeft er helaas niet toe geleid een paradijs op aarde te scheppen, integendeel.
Het mensenras is er nooit in geslaagd in vrede en harmonie te leven en is daardoor uiteindelijk helemaal uitgestorven. In plaats van conflicten op te lossen door in alle rust en met wederzijds respect en begrip naar elkaar te luisteren om zo tot een oplossing van het probleem te komen, hadden ze telkens weer elkaar gewoon uitgemoord en met verschrikkelijke wapens alles en iedereen vernietigd. Totdat een totale nucleaire wereldoorlog alle menselijk leven op aarde deed verdwijnen. Velen waren nochtans op goede weg door spiritueel te gaan leven, geen vlees meer te eten, geen roesmiddelen zoals alcohol, tabak of andere drugs tot zich te nemen en in vrede samen te leven met eerbied voor elke medemens. Enkele hardnekkige onwetenden bleven echter louter materialistisch denken. Zij wilden enkel macht en rijkdom en dit ten koste van andere mensen en van de leefomgeving. Door te blijven investeren in wapens en door oorlog en geweld uit te lokken werd het fatale lot van de mensheid bezegeld.”
“Hoe dwaas en dom!” riep een kuikentje verontwaardigd.
Een eekhoorntje sloot zich daarbij aan en vroeg: “Komen er dan nooit meer mensen op aarde?”
De uil bleef lange tijd stil en sprak toen plechtig:
“De Moeder van Al wat Is, waaruit wij allen geboren zijn en die alles gemaakt heeft zal vanuit gesteente, planten- en dierenrijk opnieuw zielen laten incarneren totdat ze klaar zijn om de ultieme menswording te bereiken. Door een bijzondere goddelijke tussenkomst zullen er weer mensen op aarde komen. Hun potentieel bewustzijn zal net als weleer in staat kunnen zijn om zich volledig te verwezenlijken en zo voor altijd gelukkig te zijn. Door hun vrije wil te geven krijgen de mensen de kans om te kiezen voor liefde, vrede, goedheid in plaats van haat en geweld. Vele zielen krijgen zo een nieuwe kans en met de ervaring uit vorige levens kunnen ze alsnog volledige bevrijding bereiken, dat wil zeggen loskomen van het materiële en zuiver spirituele idealen nastreven. Dit kan door goed te leven en veel te mediteren.”
“Wat is onze goddelijke Moeder toch oneindig goed” prevelde een bidsprinkhaan. Alle dieren in de boom beaamden dit. Wat een enorme liefde voor wezens die zich nochtans heel slecht gedragen hebben.
Het lieveheersbeestje had toch nog een vraag aan de uil. “Betekent dat wij allemaal een ziel hebben die ooit zal weerkeren als mens?”
“Jazeker, dat heb je prima begrepen. Ooit zijn wij een leven als steen begonnen, met slechts een heel miniem bewustzijn. Daarna kenden we vele incarnaties als plant om uiteindelijk tot het dierlijk leven te komen. Roofdieren behoren tot de laagste spirituele rang en moeten eerst als vredelievend dier terugkomen. Zelf ben ik uiteraard een uitzondering want ik eet uitsluitend vegetarisch, geen muizen of andere prooien meer voor mij. Ik ben tot het inzicht gekomen dat al wat leeft moet gerespecteerd worden. Ik hoop dan ook in een volgend leven als mens terug te komen en mijn wijsheid te kunnen gebruiken om Gods droom van Liefde en Vrede voor allen mee te kunnen verwezenlijken. De tijd is rijp om de aarde opnieuw te bevolken met mensen. Hopelijk gebruiken ze dan nu wel hun verstand en luisteren ze naar hun hart.”
“Zo, beste medeboombewoners, dan is het nu tijd voor de avondmeditatie. De zon gaat weldra onder en de stilte van de nacht zal ons rust en vrede brengen.”
Veertig graden Celsius koorts. Geen greintje energie. Geen grammetje voedsel binnen te krijgen. Doffe ellende. Een ijl hoofd en warrige beelden komen voorbij.
“Griep” zegt de huisdokter beslist. “Zoals iedereen tegenwoordig.”
“Maar dokter, ik ben gevaccineerd!”.
Een meewarige glimlach van de geneesheer en een lichtjes hoofdschudden is de eerste reactie. Dan legt hij uit dat die vaccins niets uithalen en enkel dienen om de farmaceutische industrie, zogenaamde experten, ministers van gezondheid en andere idioten miljardenwinsten te bezorgen. “Dat spul vermindert zelfs nog je natuurlijke weerstand.” “Mijn ervaring is dat de griep minstens even erg toeslaat bij gevaccineerden als niet-gevaccineerden. Alleen de sterkte van je immuunsysteem bepaalt of en in hoeverre je er ziek van wordt.”“Ik kan je ook niets voorschrijven want enkel 3 dagen volledige rust en veel drinken kan je enigszins ondersteunen bij het uitzieken. Overigens kan ik net als elke arts of therapeut ook alleen maar het zelfgenezend vermogen van je lichaam trachten te stimuleren. Wondermiddelen bestaan niet. Je moet het uiteindelijk zelf doen.”
“Dokter, ken je zelfs geen pilletje of hoestdrankje om de symptomen wat te verlichten?”
“Niets. Allemaal commercieel spul dat door reclame wordt aangeprezen maar niet echt helpt, met daarbij nog nefaste nevenwerkingen. Zelfs een zetpil helpt geen hol!”
De ‘humor’ van de droomdokter ontging me. Wat moest ik nu doen om uit deze ellendige toestand te komen? Droomde ik nu nog of zweefde ik koortsig tussen verbeelding en werkelijkheid?
Ik besloot te bidden. “God, kunt U mij uit mijn lijden verlossen?”
Tot mijn verbazing kwam er meteen een antwoord.
“Wie stoort er mij nu op mijn enige vrije dag, een zondag?”
Het klonk wat grommend maar toch niet helemaal onvriendelijk.
“Sorry, God, maar ik ben zo ziek. Kunt u mij niet wat helpen?”
“Wel, mijn kind, doe zoals ik: regelmatig yoga en meditatie. Dat is de oplossing voor alle problemen: lichamelijk, mentaal én spiritueel. En verder veel rusten, zuiver water drinken en gezond leven zonder vlees, alcohol of andere roesmiddelen”. “En vergeet niet dagelijks te mediteren en te bidden!”
“En nu ga ik op mijn rustdag vissen met mijn Zoon en zijn vrienden Johannes en Krishna. Mensen vissen.”
Sierlijk streek de Grote Vriendelijke Roofvogel neer in de tuin der tederheid. Aandachtig tuurde hij naar de bevrozen rozen aan de struik vlakbij onder hem. “Hm… neen…. geen spek voor mijnen bek” besloot hij en vloog weer weg.”
“Oef! dachten de rozen opgelucht. Daar zijn we alweer aan ontsnapt. Na deze korte cryotherapie kunnen we weer als vanouds bloeien en geuren. Onze ziel is immers onaantastbaar; geen roofvogel, geen vorst, niets ter wereld kan ons ware Zelf vernietigen. We waren er altijd al en zullen in essentie altijd blijven bestaan. Deze vluchtige aardse periode is slechts een kortstondig verwijlen om te leren en te genieten. Ons ware leven is immers in het eeuwig Liefdeparadijs met altijd nieuwe vreugde en diepe innerlijke vrede.”
En de hele tedertuin zonk opnieuw in zalige winterrust, dromend van een eeuwigdurende lente…
Yogannes
Het doet wat met een mens wanneer plotseling uit de vriesmist een torenvalk opduikt om even te verpozen in ons tuintje.
