MARIKES KERSTNACHT

Uit een klein dorpje in het hoge noorden kwam ze vandaan. Marike kwam als jong au pair meisje werken in een welgesteld groot gezin hier in Vlaanderen. Ze is nooit meer teruggekeerd naar haar geboorteplaats en vond hier de liefde van haar leven: de veel oudere maar sportieve en lieve Jozefa. De geliefden gingen al vlug samenwonen en vormden een sympathiek koppeltje met vele vrienden in de buurt en in de gemeente waar ze een klein leuk huisje huurden. Beide droomden ze van een kindje om hun geluk te vervolmaken. Jozefa stelde voor dat Marike via een donor zwanger zou worden; zij was immers de jongste. Maar nog voor hun plan concreet werd gemaakt, gebeurde er iets ongelooflijk bijzonders.

Bij een voorafgaand geneeskundig onderzoek in de fertiliteitskliniek bleek Marike al zwanger te zijn! “Dit kan toch niet! Dit moet een vergissing zijn!” riep ze uit toen de dokter haar proficiat wenste. Jozefa werd heel stil en vroeg Marike onder 4 ogen te mogen spreken.

“Marike, je weet dat ik zielsveel van je hou maar dat je mij dit verzwegen hebt… ik kan er niet bij. Misschien moeten we maar meteen uit elkaar gaan en dan kun jij met je geheime minnaar verder met jullie kind een gezinnetje vormen”.

In tranen wou ze weggaan maar Marike hield haar tegen. “Luister naar mij. Ik weet dat het haast niet te geloven is wat mij is overkomen. Toch wil ik graag dat je tenminste naar mij luistert.”

“Enkele weken geleden had ik een heel vreemde droom. Ik heb je dat de volgende morgen verteld en we hebben er beide nog wat grappen over gemaakt. In mijn droom verscheen een groot wit licht dat mijn lichaam helemaal doorstraalde. Het gaf een onbeschrijflijk goed gevoel alsof een warme tedere stroom van eindeloze liefde mij doordrong en alle cellen in lichterlaaie zette. Na een poosje verliet het licht mij weer en verdween... Ik bleef ook toen ik wakker werd een vreugdevol intens gevoel ervaren in mijn  hart. Ik weet het eerlijk gezegd ook allemaal niet te verklaren maar ongetwijfeld heeft die bijzondere gebeurtenis iets te maken met mijn onverwachte zwangerschap. Ik zweer je dat ik nog nooit een man intiem heb benaderd, laat staan….” Vertwijfeld snikkend viel ze in Jozefa’s armen en smeekte haar te geloven want ze hield zoveel van haar dat ze zich een leven zonder haar echt niet kon voorstellen.

Jozefa bleef heel sceptisch maar begreep dat Marike wel degelijk de waarheid sprak. Een rationele verklaring was er nu eenmaal niet maar ze besloot voorlopig nog even te wachten vooraleer een definitief besluit te nemen. Uiteindelijk hield ze enorm veel van Marike en allicht zou de tijd wel raad brengen en een en ander ophelderen.

Die nacht kreeg Jozefa een vreemde droom. Een grote witte wolk omhulde haar en ze hoorde een stem klaar en duidelijk zeggen: “Wees niet kwaad of bang, maar verheug je. Je geliefde spreekt de waarheid en zal een kind baren dat de hele wereld zal verbazen met grenzeloze wijsheid, onvoorwaardelijke liefde voor alles en iedereen. Een tijdperk van langdurige vrede en welzijn zal aanbreken voor alle volkeren der aarde. Vertrouw haar en steun haar en voedt het kind op met zorgzame liefde en geborgenheid.”

Marike en Jozefa leefden in een roes van gelukzaligheid. Toen Kerstmis naderde kwam op een dag een brief aan die alweer voor heel wat opschudding zorgde. De ouders van Marike lieten weten dat haar grootmoeder zwaar ziek was en de wens had geuit om haar kleinkind nog eenmaal te zien. Zij nodigden hun dochter en haar vriendin uit naar het hoge noorden te reizen en de Kerstdagen met hen door te brengen. Uiteindelijk was de geboorte van de baby maar uitgerekend tegen Driekoningen en konden ze dan al lang terug thuis zijn. Jozefa aarzelde maar toen Marike vertelde over haar lieve grootmoeder en dat ze graag die laatste wens wou vervullen stemde ze toe in de verre reis.

De tocht naar het hoge noorden verliep aanvankelijk heel voorspoedig. Een hogesnelheidstrein, een veerboot en een busreis brachten Marike en Jozefa na een paar dagen tot het punt vanwaar ze enkel nog met een hondenslee verder konden reizen. De sneeuw lag metershoog en het was bar koud. Toen ze halverwege waren op weg naar Marike’s ouders en grootmoeder stopten ze in een plaatsje waar ze konden eten en overnachten. De honden konden rusten om dan ’s anderendaags het laatste stukje van het traject af te werken. Maar die nacht woedde een enorme sneeuwstorm. Toch besloten Marike en Jozefa om de tocht aan te vatten want het was bijna Kerstmis en dat wilden ze zeker en vast vieren met de ouders en grootmoeder van Marike. Moeizaam reden – in feite; gleden – ze over de besneeuwde wegen naar hun doel. Maar na een uur zaten ze volledig vast. Door hevige lawines was de weg totaal onberijdbaar geworden. Het vroor dat het kraakte en weldra zou de duisternis invallen. Op het eerste gezicht was er geen huis of levende ziel te bekennen. Marike en Jozefa waren ten einde raad. Ze begonnen te bidden en mediteren. Een gevoel van kalmte en rust kwam over hen. Ze vertrouwden erop dat er hulp zou komen. En inderdaad, na een poosje zagen ze lichtjes en hoorden ze stemmen.  Een grote hondenslee naderde en stopte. Twee mannen – een vader en een zoon – kwamen naar hen toe. Ze nodigden de vrouwen uit bij hen thuis te komen schuilen en overnachten. Morgen konden ze dan allicht verder reizen. Dankbaar gingen Marike en Jozefa op het voorstel in.

In het huisje van hun gastgezin was het heerlijk warm. Een overheerlijke maaltijd werd voorgezet. “We hebben helaas geen plaats om jullie hier te laten slapen maar iets verderop staat een schuurtje waar jullie de nacht kunnen doorbrengen. Er staat nog een oud bed waar jullie kunnen slapen en we zorgen ervoor dat er een warm vuurtje gemaakt kan worden.

In het midden van de nacht werd Marike plots wakker. Ze meende in de verte kerstklokken te horen. Ze voelde dat haar kindje klaar was om geboren te worden. Twaalf dagen vroeger dan voorzien en niet bepaald in de omstandigheden die ze voor ogen had gehad. Ze maakte Jozefa wakker die onmiddellijk hulp ging halen bij hun gastheer en gastvrouw. Die zorgden voor al wat nodig was om de bevalling goed te laten verlopen. En zo werd in die wondere Kerstnacht in het hoge noorden  een kindje geboren. Ze kreeg de naam Krista en bekoorde alle aanwezigen meteen met een ongelofelijke uitstraling. Iedereen begreep dat dit een bijzondere baby was.

De sterrenhemel veranderde in een enorm spektakel van kleurrijke lichtstralen die met flitsende snelheid door elkaar dansten.  Een betoverend schouwspel was het en iedereen die het zag begreep dat dit een uitzonderlijke nacht was. Uiteindelijk zag de hemel afwisselend helemaal geel, blauw en dan stralend wit. En dan vormde zich een reusachtige cirkel met aan de buitenrand goudgeel, daarbinnen marineblauw en helemaal middenin een witte stervorm. Hemelse muziek weerklonk: eerst vrolijk en triomfantelijk en dan geleidelijk aan zeer zacht  en hartverwarmend. Wie het hoorde, werd er tot in het diepste van de ziel door geraakt.

Enkele buren kwamen op bezoek en een van hen ging op weg naar de ouders van Marike om hen de blijde boodschap te brengen. Op Kerstdag zelf al tegen de middag kwamen de dolgelukkige ouders én grootmoeder op bezoek. “Dat dit mij nog te beurt mag vallen” riep grootmoeder blij uit. Van ziekte was blijkbaar geen sprake meer. Op wonderbaarlijke wijze waren al haar kwalen verdwenen. Grootmoeder verheugde zich op het zien van kleindochter én achterkleindochter. Zo was de hele familie dan uiteindelijk toch verenigd met Kerstmis. Na een paar dagen trokken Marike, Jozefa en het kindje Krista mee naar het ouderlijk huis waar nog dagenlang – tot en met Driekoningen – gevierd werd.

Eens thuis bleek Krista inderdaad een wonderkind te zijn . Superintelligent, lief en behulpzaam. Ze groeide op in harmonieuze liefde. Iedereen hield van haar. Toen ze 18 werd, besloot ze thuis weg te gaan. Ze stichtte een spirituele gemeenschap en van over de hele wereld kwam men naar haar uiteenzettingen luisteren. In eenvoudige heldere taal sprak ze over het leven en  de liefde. Haar wijsheid en humor spraken jong en oud aan. Wereldleiders kwamen haar raad vragen en volgden die ook op. Maar werkelijk iedereen die zich tot haar richtte kreeg met oprechte liefde en wijze woorden een antwoord op welke vraag of probleem ook. Iedereen die Krista ontmoette werd diep geraakt door een gelukzalig gevoel van tedere geborgenheid en onvoorwaardelijk allesomvattende liefde.

Binnen de kortste keren veranderde de hele wereld van een oord van haat, onverdraagzaamheid en geweld tot een vredelievende planeet waar liefde, rechtvaardigheid en waarheid de bovenhand hadden. Mensen werden broeders en zusters van elkaar en ieder individu, elk volk werd als volkomen gelijkwaardig beschouwd. Er was eerbied voor elke cultuur, elke levensovertuiging. De aarde leefde op en het bewustzijn groeide dat alles en allen één waren.

Het kerstekind Krista trok zich op 33-jarige leeftijd terug in een grot ergens verborgen in de Himalaya. Niemand zag haar ooit weer in levende lijve maar elkeen die zich in meditatie en gedachte tot haar richtte kreeg nog altijd onmiddellijk een reactie.

En Marike en Jozefa? Die bleven eenvoudig in het dorp wonen. Elk jaar rond Kerstmis brachten ze wel door in het hoge noorden bij de ouders van Marike en vierden er samen met het gastvrije gezin van weleer de feestdagen. Rond het haardvuur zongen ze vredige kerstliederen. En op 25 december omstreeks middernacht verscheen Krista in hun midden.

En een vredig gevoel daalde over de hele wereld neer, elke Kerstdag weer.

Yogannes