BIJ DE DOOD VAN EEN KIP

Ik weet het, er vallen dagelijks zovele schrijnende overlijdens te betreuren in oorlogen, aanslagen, ongevallen, na ziekte en andere pijnlijke omstandigheden. Die schrijnende taferelen doen pijn en verscheuren ons hart. Maar toch, ook het sterven van een dier kan mij diep beroeren. Zeker wanneer je dat wezentje van dichtbij vanaf de geboorte hebt meegemaakt. Overigens is het zo dat mensen die om dieren geven dat ook (en vooral) doen met mensen. Elk schepsel Gods leeft graag en zoekt onophoudelijk naar een gelukkig leven, zonder pijn. Bovendien is elke mens in de lange loop der duizenden en duizenden ziel-incarnaties ook ooit een dier geweest… Geloof het of niet, het is nu eenmaal zo.

Triestig is het. Nog maar pas op weg van kuiken naar jongvolwassen kip en al brutaal uit het leven weggeplukt. Gisteren nog nam ik een foto van jou, mijmerend zittend in de bloembak met geraniums. Je zat daar vaak, reflecterend over het leven van alledag. Niemand hier in de buurt wist vanwaar jullie precies kwamen. Een bonte wilde kippenbende, ergens ontsnapt of weggejaagd? Samen met je 14 broers en zussen en je moeder ging je op zoek naar al wat eetbaars is. Hier in deze tuin vonden jullie altijd wel wat vogelvoeder dat de koolmeesjes, mussen en vinken vanuit de hoog hangende voedselcontainer naar beneden hadden laten vallen. Maar uiteraard was dat onvoldoende om de hele familie mee te voeden. Er werd rondgezworven in de hele buurt om de maagjes te kunnen vullen. En ja, vaak werd die gevaarlijke steenweg overgestoken om  aan de andere kant graantjes te gaan pikken. Levensgevaarlijk maar een knagend hongerig gevoel kan niet op tegen de angst voor die grote monsters op wielen.

Het onvermijdelijke geschiedde. Na het verongelukken van enkele broers en zusjes werd ook jij bij het oversteken van de straat fataal gegrepen door een auto. Was het een festivalgang(st)er die vol drank en drugs jou niet had opgemerkt? Of iemand die zo een haast had dat even vertragen voor een overlopend wilde kip geen optie was? Of gewoon  iemand die na een lange stressvolle werkdag niet meer zo alert was om jou op te merken? In elk geval schoot jouw ziel meteen weg uit een ineengedrukt kippenlijfje en kwam je in  een astrale sfeer terecht. Daar kun je dan even tot rust komen om allicht weer herboren te worden op aarde in een ander wezen. Jouw karma bracht je een kort maar ongetwijfeld leerrijk leven en je volgende incarnatie zal allicht een nieuwe boeiende levensreis worden. Ooit zul je als mens geboren worden en zonder twijfel een heel voorzichtige chauffeur worden die ook stopt voor dieren…

Yogannes

WAT WAS ER EERST?

De eeuwige vraag: wat was eerst, de kip of het ei? Het antwoord is op zich vrij eenvoudig maar vraagt enige kennis en duiding. Volgend verhaal kan misschien licht in de duisternis scheppen…

AUM, de Alomtegenwoordig Universele Moederkip zat te broeden op een existentieel probleem. Zelf was ze er altijd al, dus nooit geboren noch geschapen. Een en al bewustzijn, wijsheid, liefde… en dit voor altijd. Wel wat eenzaam en eentonig, hoe gelukzalig ook. Waarom niet binnen dat oneindige bewustzijn een trilling manifesteren, als een golfslag in die oneindige oceaan van zijn? Dan zouden schepsels kunnen geschapen worden om lief te hebben en deze zouden deel kunnen hebben aan haar oneindig geluk. En zie, zo geschiedde.

Vanuit die ene oneindige Bron van bewustzijn werd een beweging gecreëerd waaruit een hele schepping is ontstaan en werd onderhouden. Vanuit de boven-intelligente wijsheid werd een wereld bedacht, gedroomd en geschapen die deels door zichzelf werd in stand gehouden maar voortdurend ondersteund werd vanuit die eeuwige bewustzijnsbron. AUM, de moederkip verwezenlijkte het concept van een kip die in zich de mogelijkheid kreeg om een nageslacht te produceren. Om het romantisch en opwindend te houden kwam er ook nog even een mannelijke kip aan te pas, maar in wezen was dit concept een revolutionaire en evolutionaire gedachte. Bovendien werd aan de kuikens een ingebouwde vrije wil gegeven zodat ze alles zelf konden en mochten beslissen maar uiteraard wel de gevolgen van hun daden moesten ervaren. Ook een ingebouwd spiritueel kompas kregen ze mee. Dit konden ze activeren door zich af te stemmen op de Moeder en aldus de weg naar hun ware thuis terug te vinden. Zo konden ze leren hoe goed en juist te leven om dan voor altijd gelukkig te kunnen zijn.

Met een heelal als magnifiek decor en talloze schitterende planeten konden de kuikens genieten van de wonderbaarlijke schepping. Al waren er wel wat stomme kiekens die hun eigen schepping voor een stuk naar de vaantjes hielpen door egoïstisch, dom en slecht gedrag. In haar oneindige goedheid en liefde gaf de Moederkip echter alle kuikens telkens opnieuw een kans om herboren te worden en alsnog de levenslessen te leren. Uiteindelijk zouden alle kuikens tot haar terugkeren en voor eeuwig vredevol kunnen scharrelen in de eindeloze Tuin van Tederheid.

Yogannes

MOEDER KLOKHEN

In de buurt werd ze ook wel eens omschreven als MAM, Moeder Aller Moeders. Met de regelmaat van een klok kwam ze met een toom kuikens tevoorschijn. Niemand wist vanwaar deze hen precies kwam. Navraag bij de buren leverde niets op; dit was blijkbaar een wilde kip, ooit ergens ontsnapt of weggelopen wegens het niet oppassen of verzorgen door de eigenaar. In elk geval, ook deze zomer kwam MAM ineens de tuin ingelopen met een heleboel kleintjes achter zich aan. De composthoop en de overschotjes van het op de grond gevallen  vogelvoer werden gretig aangesproken. De moederkloek wees het eetbare aan met een daarbij horend klokkend geluid en de kuikentjes pikten er dan lustig op los. Het waren er maar liefst 24! Onmiskenbaar een record. Mooi verdeeld ook: 12 goudgele en 12 gitzwarte. Een dozijn van elk geslacht bovendien. Werkelijk een wonderbaarlijk zicht. Ontroerend en prachtig om gade te slaan. Met veel zorg en tederheid ontfermde de supermoeder zich over haar kroost. Onvermoeibaar en met een grenzeloze inzet en toewijding. Belangrijke levenslessen werden aangeleerd en ingeprent. Vele fouten werden door de kleintjes gemaakt maar liefdevol en met wijsheid mild gecorrigeerd. Elk kuikentje werd even graag gezien en kreeg de volle aandacht. Nu was er wel één zwart kuikentje, het allerkleinste, dat telkens te laat kwam achterop getrippeld. Het zou vast verhongerd zijn mocht moeder klokhen er niet voor gezorgd hebben dat dit “verloren zoontje” ook nog wat te eten had.

De piepkuikens voelden zich duidelijk veilig en geborgen bij hun moeder. Een kat of kauw die te dichtbij kwam werd meteen weggejaagd door haar. Als een furie vloog ze wild met de vleugels klappend op de belager af die wijselijk het hazenpad koos.

Af en toe bleef het kleine zwartje achter wanneer de hele familie alweer de tuin uittrok en de weide verderop inliep. In paniek luid piepend en heen en weer lopend vormde Zwartje een gemakkelijke prooi voor roofdieren. Al snel kwam moeder aangestormd om het achterblijvertje gerust te stellen en weer te laten aansluiten bij het grote gezin.

Het meest beducht was MAM voor de “Grote Verschrikkelijke Rechtoploper”. Die zorgde nochtans voor het vogelvoer en al het lekkers op de composthoop. Maar blijkbaar had de kloekhen traumatische ervaringen opgelopen met een exemplaar van die reusachtig grote mensmonsters. Wanneer zo iemand te dicht bij haar lievelingen kwam stormde ze er meteen op af.

Na een hele dag lopen en pikken werd de slaapplek opgezocht. Middenin een grote struik lag de hele familie dicht bij elkaar onder moeders vleugels.  Een diepe stilte zorgde voor een bijzonder vredige atmosfeer. De moederlijke warmte en liefde daalde als een zegen neer over alle kuikens. Weldra vielen ze in een gelukzalige slaap, heerlijk dromend van grote avonturen met hun teerbeminde moeder. 

Ooit zullen ze allen hun eigen weg gaan, weggestuurd door hun moeder om een nieuw leven op te bouwen. Elk met hun eigen aardigheden, hun persoonlijke ambitie en levensstijl en hun goede en slechte daden. Maar altijd zullen ze ook uiteindelijk weerkeren naar hun aller Moeder want die bijzondere liefdesband is voor eeuwig.

Yogannes