Dag 20: Zondag 14 oktober 2007

Tegen 11en werd er op de deur geklopt want de bel die er niet is doet het niet. Het was mijn gebuur. Hij was reeds wakker en wenste de dag te beginnen. We vlogen er dan maar meteen in wetende dat het zondag was en dat ons uitgebreid ontbijt zich niet vanzelf opdiende wisten wat doen. Tegen 12u30 waren we volledig klaar gegeten, afgewassen en gedouches evenals op ons paasbest om samen met Laure en Fabienne een city walk te doen. Eerst langsheen de shoppingstraat waarvan de winkels gelukkig op zondag gesloten waren met als richting de haven. In de haven vonden we een immens geweldig toffe boite om iets te eten. Het was een terras in de zon, au bord du mer om het in het mooie Frans te zeggen. We nestelden ons dan maar in de zetels die rond een tafeltje stonden en lieten de menukaart op ons afkomen. Het had veel allures van het gentse “Café théatre”, lounghebar inclusief! Direct mijn ding dus. De prijzen waren ook zeer schappelijk zeker voor het zicht die je aangeboden kreeg. Ik bestelde me een traditionele spaghetti basilico fresco en Thijs’ voorkeur ging uit naar een funghi pasta. Nadien voelde we nog iets voor een dessert ook en werd er chocomousse besteld en profiterollekes. We betaalden ons verorberde stukken en namen ons op om verder de stad te exploreren. Daar de zon achter het gebouw aan het kruipen was en we dus in de schaduw waren terecht gekomen en daar het ook niet overdreven warm was beweegden we ons dan maar richting wegenstelsel van Thessaloniki. We beslisten dan maar, daar we eigenlijk meer tijd hadden verloren dan voorzien in het nieuwe stadsgedeelte omdat ons bezoek aan die kitchen bar niet voorzien was, om gauw de bergen in te gaan op zoek naar het oude gedeelte van de stad. We namen willekeurig links en rechts en volgeden onze neus. We kwamen in zeer gezellige steegjes terecht. Ik moet wel vermelden dat het verschil tussen arm en rijk zich hier wel uit. Dit valt vooral op dat je echt wijken hebt met zeer jonge gebouwen die zeer goed onderhouden zijn en daarnaast zijn er ook gebouwen die er eerder wat verloederd bijstaan. Het was een tocht van ongeveer een uur klimmen maar het beeld die we daar kregen over de ganse stad was adembenemend. Een uur ervoor hadden we zicht van zee naar boven en nu omgekeerd. Alweer stonden we allen aan de grond genageld. We genoten van de ondergaande zon op een bankje en het werd zelfs zo stil dat je een speld kon horen vallen. Met volle teugen genieten dus van het centrale thema hier “carpe diem”.

Eenmaal we de zon bijna volledig hebben zien zakken in de zee, merkten we dat het gevoelig veel frisser werd. We wilden dan ook zo snel mogelijk terug in de residentie geraken om een warm drankje tot ons te nemen. Alleen lag dit gebouw een beetje verder dan voorzien. We vervolgden onze weg en werden de bossen ingestuurd. We volgden een nogal kronkelend wegje die niet eens voorzien was van een voetpad om uiteindelijk, navigerend op de OTE toren en het stadium die vlakbij de residentie gelegen was, de weg naar huis te vinden. Onderweg kwamen we nog de Zoo tegen. We wisten het bestaan ervan af maar wisten totaal niet hoe het te bereiken. Dus alweer een goede wetenschap bij. Tegen 7enen en zeer gelukkig het gevonden te hebben plaatsten we ons in de keuken met de oven open en de platen volledig aan om toch enige vorm van verwarming te hebben. We speelden een paar uno spelletjes tot op het ogenblik Fabienne besliste haar naar huis te begeven daar Alexandra elk moment thuis kon arriveren van haar trip naar de kloosters. De rest van de avond gebeurde er niet echt grootse dingen. We begaven ons nog richting bibliotheek voor de mails te raadplegen en belandden uiteindelijk tegen 1en in ons bed. Wat dus tot op heden een van de vroegste keren was.

Dag 19: Zaterdag 13 oktober 2007

Je raad het nooit, alweer begon de dag dichter tegen de middag dan de ochtend. Ons plan van naar de carrefour te gaan moest nu echt wel worden uitgevoerd. We hadden het al een paar keer uitgesteld maar op zondag moet je ook niet naar een supermarkt gaan. Dus met lege maag maakten we ons dan maar klaar om in de taxi te stappen richting Carrefour. Onderweg kwamen we nog een makro tegen ook maar daar ons voornemen was de carrefour te bezoeken weken we niet af van ons plan. De plaatselijke carrefour hier was blijkbaar gelegen in een heus shopping center met bijhorende restaurantjes, een bowlingzaal, een cinema,… . We lieten ons dan maar verleiden om een pizzabar binnen te gaan alvorens ons tussen de rekken met overdaad aan voedingswaren te wagen. De pizza smaakte overheerlijk in dit vroege namiddaguur en het was zelfs zoveel dat we beiden het beste van onszelf moesten geven hem volledig naar binnen te kunnen werken. Nadien volgde de onvermijdelijke middagdip maar na een halfuurtje daar te bekomen ter plaatse zetten we ons in beweging richting Carrefour. We zagen er ook nog andere erasmussers dus het is blijkbaar wel een gekend oord. We wandelden doorheen alle rayons en laadden ons karretje met alles wat we praktisch zagen om in huis te hebben. We kochten zelf een elektrotoestel. Jawel hoor blijkbaar kan een belg niet overleven als hij drie weken geen frieten heeft kunnen bakken. Vandaar dat we dan maar overgingen tot de aankoop van de goedkoopste frietpot die men in het warenhuis had. De eerste in gebruikname zal pas maandag plaatsvinden in combinatie met een echte steak. De rayons evenals de uren schoven voorbij in de enorm grote supermarkt waar ze echt alles hadden van klein electro tot volledige keukens enzoverder. Tegen 18u30 dus zo een dikke 3 en een half uur na onze intrede in de supermarkt begeven we ons naar de kassas. Onze winkeluitstap was dus een daguitstap geworden. We werden beide een aardige duid armer maar we waren tenminste zeker dat moest er een oorlog uitbreken dat we toch voor een paar weken verder kunnen. Buitenkomende met al onze zakjes moesten we op zoek gaan naar een taxi die ons terug huiswaarts wilde brengen. Een half uurtje hebben we de koude moeten trotseren want het was echt koud geworden een goeie 15 graden en een zeer venijnige snijdende wind liet zich voelen.

Na veel gerondvraag van de taxichauffeur wist hij ons uiteindelijk toch naar de residentie te brengen. Ondertussen had ik in de taxi een invitatie ontvangen van Alexandra, een Frans meisje die samen met haar vriendin Fabienne in een appartement woont, om te komen eten deze avond. Laure en Sofia waren ook van de partij. We gingen dan ook maar op deze uitnodiging in zonder veel gemor. Snel de boodschappen uitladen dus, snel een beetje opfrissen en presentabel maken en vertrekken naar beneden toe, waar het appartement gelegen was. Het was een gigantisch groot appartement met een franse eigenaares genaamd Pierrette die ons ook verwelkomde. Een echte “la mama de la casa”. We werden hartelijk verwelkomt door de andere ook en begaven ons naar de veranda waar iedereen plaats kon nemen. Eerst was er een  aperitiefhapje die werd gevolgd door overheerlijke spaghetti bolognese en als dessert koekjes en een chocoladetaartje. Het was overheerlijk in elk geval, alweer goed voor de vetrolletjes te onderhouden of aan te kweken. Tegen 10en werden we verwacht in een bar waar men televisie kan kijken daar frankrijk tegen Engeland een rugbymatch moest spelen. De Fransen verloren uiteindelijk met een klein verschil de préfinale. Een beetje als verslagen honden en moe van de voorgaande avonden besliste iedereen dan maar om huiswaarts te keren. Het was nog steeds immens koud. Zelfs met pull was het daveren geblazen. We waren allen blij in het gebouw te zijn aangekomen niet dat het daar overdreven warm was maar het was al beter dan buiten.

Dag 18: Vrijdag 12 oktober 2007

Nadat we de avond zo laat hadden afgesloten was mijn buurman veronderendswaardig deze morgen toch de eerste uit de veren. Om 11u namen we ontbijt die eens eiloos was voor mij kwestie van een beetje aan de gezondheid te denken. Nadat we dit hadden naar binnen gewerkt herinnerden we ons dat er nog kaas en hesp in huis aanwezig was die met het oog op het maken van croques monsieurs aangekocht eerder deze week. Daar we daar beide wel trek in hadden maar slechts enkele sneetjes toastbrood meer hadden moesten we ons alvorens aan het middagmaal te kunnen beginnen toch nog naar de supermarkt. Daar we plannen hebben om morgen over te gaan tot Romeinse aankopen in de plaatslijke carrefour hoefdewe niet veel aandacht te besteden aan de nog andere benodigde zaken. Na ons bezoekje aan de supermarkt spoeiden we ons terug huiswaarts om aan de croques te kunnen beginnen en ik moet toegeven, ze smaakten verrukkelijk. Daarna een gebruikelijk klopje na een heerlijke maaltijd die ons niet al te ver van de tafel verdreef  om uiteindelijk alle moed bijeen te rapen om af te wassen en nadien eens contact op te nemen met onze Brusselse school daar zij een mail hadden gestuurd om een aantal problemen uit te klaren. Met skype liep het moeilijker dan verwacht dus belde ik dan maar met de gewone gsm. Nadien begon het tijdstip om te vertrekken richting greek course, voor mij althans daar Thijs niet is ingeschreven door een fout in de administratie, te naderen. Ik raapte nog snel mijn spullen samen die moesten worden gewassen omdat mijn waarde collega plannen had tijdens mijn lesuren zich naar de wasserij te begeven. De les stopte een volle 3 kwartier vroeger en de gebruikelijke pauze van een half uur duurde al een kwartier langer. Het laatste uur van de les was niemand nog aan het luisteren, echt iedereen maar ook iedereen lag op zijn vuist te slapen. De lesgeefster zegde er niets op alleen dat het geen zin had om nog verder te gaan daar toch niemand nog wakker genoeg was en daarmee stopte ze dan maar. Ik begaf me dan maar naar Matsi alvorens misschien moves te maken naar het studentenrestaurant. Onderweg kwam ik al mensen tegen die er gaan eten waren en het was alweer maar eens pasta dit keer met tomatensaus. In gemeenschappelijk verleg beslisten we dan maar het kalfsvlees die zich in onze diepvries bevond te lijf te gaan daar we beide enorm zin hadden in een stevige brok vlees. Ondertussen hoorden we wat de andere studenten van plan waren voor vanavond. Ze wilden mensen uitnodigen bij ons in het gebouw. Iets wat normaal door de conciërge strictly forbidden is maar aangezien meneer niet thuis is nemen we maar het risico. We begaven ons nog snel in tussentijd naar de bibliotheek om nog wat telefoontjes te plegen en maakten dat we er tegen 11en als de kippen bijwaren om de party @ Matsi tot leven te zien komen. Het keukentje was gigantisch veel te klein en het volk veel te talrijk maar niemand liet het aan zijn hart komen en de meesten lieten zich dan maar op het gemak vollopen alhoewel ik de indruk had dat men deze taak volbracht op een gezapig tempo. Niet iedereen was dronken toen we werden buitengezet door pyamawoman (de vrouw die in het gebouw leeft om een oogje in het zeil te houden en die op elk uur van de dag zich in pyama doorheen het gebouw verplaatst). We waren tegen 12en bijna voltallig toen plotseling de deur opendraaide van de keuken. Eerst moesten er wel 3 mensen verhuizen al rechtstaande om de deur open te krijgen want anders stond die geblokkeerd door het vele volk maar na veel geduw van haar kant kreeg ze ze toch open. Ze begon daar een scène te maken in het Grieks en ons te beschuldigen dat we allemaal alcoholiekers waren. Dat was het enige die we van gans de vertoning konden begrijpen. Uiteindelijk had ze al in het snotje dat er mensen binnen waren die hier niet woonden en pikte ze er een paar uit die ze aan de deur zette. We speelden dan maar het spelletje van onze sleutels te tonen en deze door te geven aan diegene die er geen hadden. Na een kwartiertje waren we het eigenlijk beu om in de onzekerheid te leven dat ze zou overgaan tot het bellen naar de conciërge en beslisten we dan maar gauw zelf op te stappen. Iedereen was een beetje verrast over Sofia, zij drinkt normaal ook bitterweinig tot niets maar ze had er toch in geslaagd een aar glazen bacardi te legen en was daarom echt in een plezante staat van dronkenschap gesteld. Zwiepzwappend van links naar rechts en ondersteund door 2 personen wilde ze echt mee naar de party maar dit was van korte duur. Toen we zagen dat de Griekse mannen misbruik wilden maken van haar toestand beslisten we dan maar wijselijkerwijs haar terug huiswaarts te brengen waar ze haar uitgebreid excuseerde voor haar gedrag.

Alvorens we naar de party vertrokken maakten eerst nog maar eens superveel lawaai op straat om te laten zien dat we nog meer overlast kunnen veroorzaken dan enkel in het gebouw en uiteindelijk begaven we ons naar de universiteitscampus. Er stond volk binnen en buiten de entree was 1 euro maar las je kordaat binnenstapte was er geen kat die je wat vroeg. Binnenin het gebouw lag de vloer er al erg besmeurd bij waardoor je met platte zolen nogal snel onderuit ging. Het was bovendien ook nog snikheet binnen zodat vanaf je een beweging deed je kleddernat werd van het zweet. Is dit de reden waarom Grieken aan de grond genageld staan of is het de slechte muziek die hen niet aanzet tot dansen god moge het wijs zijn maar ambiance makers zijn het in elk geval niet. Iedereen begon toch wel een zeker gehalte van alcohol in zijn bloed te hebben en uiteindelijk kon men op de dansvloer het duidelijk afgebakend gebied zien tussen Grieken en Erasmusstudenten. De erasmussers waren de enigen die dansten. Ik hield het tegen 3en voor bekeken omdat het me zo hard begon tegen te steken slechte muziek te moeten aanhoren en iedereen stillaan te zien ondergaan aan hun ingenomen alcoholhoudende drankjes. Als enige nuchtere mens van de Matsi keerde ik dan maar op eigen houdje terug. De anderen kwamen terug tegen 4u30 maar hielden het zeer rustig bij hun aankomst.

Dag 17: Donderdag 11 oktober 2007

Vandaag is dus eindelijk de eerste dag aangebroken die ons beide wat dichter brengt bij de reden waarvoor we naar hier zijn gekomen. We hadden vandaag tegen 11en afspraak met mevrouw Stella Kostopoulou. Haar naam klinkt al, voor ons bierlandje althans, even goed als dat ze vriendelijk is. In samenspraak met haar moeten we bekijken welke vakken we kunnen volgen. Er was een kleine 20 tal mensen aanwezig maar zuivere economisten waren er bijna niet. De meeste kwamen van andere faculteiten die nog iets extra wenstten te volgen. Deze lieve moederkloek ontfermde zich over ons allen en liet ons dan maar toe over te gaan tot de selectie van de vakken. De ene had al wat meer hulp nodig dan de ander maar wij hadden geluk. Ons dossier was snel in orde en daardoor kon ze het reeds ondertekenen voor goedgekeurd. Wij zijn dus vrijgesteld voor de komende week, de andere moeten volgende week nog eens terugkeren. Nadien heb ik Nog gepoogd om uit te treden uit de Griekse lessen maar ze stuurden me van hier naar daar en uiteindelijk bleek het niet mogelijk te zijn tenzij je een "afkoopsom" van 100 EUR te betalen. Dus volgen we dat gedoe maar verder en doen we wat ander werk tijdens de les zoals de blog schrijven . Het tijdstip van het begin van de les naderde opnieuw sneller dan verwacht dus haastte ik me dan maar om nog snel mijn computer van de bibliotheek terug te brengen naar de Matsi om daar mijn boeken voor de les op te halen. De les was opnieuw overdadig boeiend maar we hebben het in elk geval weer overleefd. Na de les gingen we direct naar het studentenrestaurant daar dit onder de baan ligt om terug huiswaarts te gaan. Het was alweer komkommer als groente, tot nu toe al elke dag 2 keer, vergezeld met rijst ook meer dan regelmatig en opnieuw met een warm tomaatje. De dag voor ons vertrek richting eilanden kregen we hetzelfde menu voorgeschoteld. Mevrouw Kostoupoulou had ons gevraagd om naar elke prof waarvan we les krijgen een mail te sturen voor te weten te komen wanneer we onze eerste les krijgen. Dit deden we dan ook bij aankomst in Matsi, daar er internet was hoefden we ons niet naar de bib te verplaatsen. Er waren nog plannen in het gebouw om samen nog iets te gaan drinken. Beide waren we erg moe maar daar Alexandra haar uiterste best deed me toch te overtuigen stapte ik dan ook maar mee op. Maar ik zwoor, niet meer dan een consumptie. Ik wilde het absoluut niet laat maken. Tegen 11en stroomden we met zn allen uit de Matsi residentie richting een gezellig barke tegen de faculteit. Om 2u sloot men de zaak en zette men ons op straat. We keerden dan maar noodgedwongen terug naar huis maar onderweg manifesteerde zich opnieuw een constructief hongergevoel. Terug binnengekomen slaagden we dan toch nog maar eens aan de kook. De pot schafte spaghetti napolitana. Het smaakte verrukkelijk. We babbelden nog een beetje onder ons getwee en de tijd een beetje uit het oog verloren zijnde verschoten we ons een bult toen we van de klok aflazen dat het reeds half vier was geworden. We beslisten dan maar snel over te gaan om te gaan slapen. Wat de bedoeling was van eens vroeg te gaan slapen was een van de meest late avonden geworden dus.

Dag 16: woensdag 10 oktober 2007

Het goede voornemen om om 10u op te staan heb ik genegeerd dankzij de voorbije nacht. Ik dus de hele tijd tussen slaap en wakker gehangen te hebben heb dus vandaag een beetje last gehad van een nogal expliciet ochtend-dag humeurtje. Maar ik heb geluk iedereen is zo moe vanavond dat ik denk dat het vanavond eens rustig zal zijn. Dat hoop ik althans. Ik begon de dag dan maar tegen 11u30 met overheerlijke spiegeleitjes. Zo moest ik de moeite niet meer doen nog langs de studentenrestaurant te lopen alvorens naar de bibliotheek te trekken om te kijken voor de retourtickets met kerstmis. Na wat geskype werd het uiteindelijk weer tijd richting Matsi te trekken om de computer achter te laten en het boeltje te nemen voor de Griekse les. Vandaag was het opnieuw te boeiend, het was zelfs zo boeiend dat iedereen er signalen van naar de buitenwereld zat te sturen met sms berichtjes. Kwestie dat iedereen toch op de hoogte was. Nadat de les was voltrokken keerde ik dan maar terug huiswaarts voor de resterende scampi con pasta tot mij te nemen. En dat zal het voor vandaag zijn geweest denk ik. Veel meer staat er niet op het programma alleen is er een enorm verlangen naar slaap op dit ogenblik. Ik ga dus direct maar eens vroeg crashen denk ik.

Dag 15: dinsdag 09 oktober 2007

Blijkbaar waren de batterijen toch platter dan voorzien. Daarom verschoot ik dan ook dat ik pas wakker werd tegen 11u30. Ontbijt maken hoefde dus niet meer, alweer veel werk uitgespaard. Er moesten nog een paar dingetjes afgehandeld worden zoals de aanschaf van een Griekse telefoonkaart (+30 69 405 41 544) een headsetje om makkelijker en duidelijker hoorbaar te kunnen skypen en zo nog wat prullen van aankopen. Daar we om 15u15 terug in de Griekse les verwacht werden moesten we dus snel voortdoen. We namen zelfs het risico om voor het eerst de bus te nemen richting residentie. Dit spaarde ons een hoop klimwerk en bijgevolg ook zweet uit. De les was al even frustrerend als de dag voordien alleen was het verschil dat we nu al over een cursus konden beschikken. Gisterenavond waren er op 2 plaatsen party’s georganiseerd. Iedereen die me kent weet dat ik van al da zattegespel niet al teveel moet weten en gelukkig zijn er hier nog zo in het gebouw alhoewel je ze niet erg talrijk kan noemen. Laure zat reeds ingeduffeld in haar bed en wenste daar dan ook te blijven. Sofia die ook eerder een gezellige bar prefereert waar je nog tegen elkaar iets kan zeggen was er dan ook direct voor te vinden om met mij nog een avondwandeling te maken aan de zeedijk. Ik had dit in de voorbije 3 weken bij avond nog nooit gedaan. Op de zeedijk zelf valt er niet al teveel te beleven omdat deze grotendeels ligt opgebroken momenteel maar de bars die zich aan de ander kant van de straat bevinden zijn erg trendy. Allemaal puilden ze uit van het jong volk iets wat men van onze kust niet kan zeggen. Bovendien waren ze allemaal lounche-achtig ingericht wat toevallig mijn favoriete stijl is. De muziek was dan ook aangepast. Tegen 12en begon het te verfrissen en kozen we dan maar de weg terug naar boven te nemen. Onder de baan kwamen we de andere Matsi (=residentie) bewoners tegen die juist aan het vertrekken waren. Ze waren blijkbaar al goed opgewarmd om erin te vliegen er liep bijna geen enkele meer van recht en de avond – nacht moest nog beginnen. Het was dus super rustig in het gebouw toen ik en Sofia het gebouw betraden. Een van de eerste avonden zelfs dat het zo stil was op dit vroege uur. Ik las nog een beetje in mijn boek en ging daarna slapen. Om 4u15 kwam men met mondjesmaat terug binnen gestrompeld. Ik durf zelfs denken dat een bestorming door de Duitsers in 1945 minder lawaai maakte dan de manier hoe ze hier zijn binnengevallen. Ze hadden er niets beters op gevonden om dan nog de avond af te sluiten in de voor mijn kamer nabijgelegen keuken. Opnieuw vloeiden de liters alcohol gretig over de tafel. Zonder enige zin van rekening te houden met andere bewoners stond men doodleuk in de gang luidkeels te babbelen en muziek te draaien. De afsluitdrink duurde tot ongeveer 5u30 daarna keerde de rust terug.

Dag 14: maandag 08 oktober 2007

En uiteindelijk brak de eerste voorziene lesdag aan voor de rechtenstudenten. Ze zijn bij de gelukkigen want hun lesweek begint met een lesvrije dag. Toch stonden de meeste toch tamelijk vroeg op in verhouding met de voorbije dagen. Solidair dat we zijn ontwaakten we dan ook maar om 9u15. Wat ons later zou verplichten eens 3 maaltijden tot ons voedingsbak te nemen. We zetten de dag in met een traditioneel bekend traditioneel continentaal ontbijt bestaande uit eitjes en consorten. Om 15u15 werden we verwacht in de “school for modern greek language” om er te kunnen deelnemen aan de gratis cursus van de Griekse taal. In die les gingen we van start met het alfabet die in het Grieks ver afstaat van het onze. Tot hier konden de meeste nog mee. Eenmaal deze opsomming voltooid was begon het fout te gaan. Ze begon sneller en sneller te gaan schreef zinnen in het Griekse alfabet en we waren niet in de mogelijkheid meer om te kunnen volgen. We wisten zelfs niet hoe we het moesten uitspreken laat staan begrijpen wat we aan het zeggen waren. Er waren een paar mensen in onze klasgroep aanwezig die reeds wat Grieks onder de knie hadden waardoor de prof dan ook maar enkel met hen interactie had omdat zij zaten te duwen om te antwoorden. Als er een vraag naar ons gericht was wisten we niet eens wat zeggen of doen. Iedereen en surtout ik kwam nogal gefrustreerd buiten. Zeker als je al 6 talen onder de knie hebt en dat men nu in een taal begint waarvan je geen enkel woord kan linken met een van de gekende talen om de betekenis te achterhalen. Ik was lang niet de enige die zich als een schilder in het leslokaal voelde. De vraag is dus of we morgen nog steeds zullen deelnemen of niet. Het zal dus van de meerderheid afhangen.

Daar we de belofte hadden gedaan om voor de 4 Franse dames onder ons te koken voor de eerste lesdag te vieren waren we dan ook genoodzaakt bepaalde voorbereidingen te treffen voor het diner deze avond. Op het menu stonden als voorschotel Bruschetti à la façon de Calix, hoofdschotel: scampi provençale en coöperation des deux chefs en de vrouwen verzorgden het dessert die bestond uit fijngesneden banaatjes, perziken, gesmolten chocolade, chocolade-ijs en vanille-ijs. Het was een beetje à la grande boef deze avond maar iedereen at met veel plezier de volle borden leeg en tankte voor een tweede keer bij en sommige zelfs voor een derde keer. Om het eten wat te laten zakken beslisten er sommigen onder ons waaronder mezelf incluis nog een korte avondwandeling te maken. Voor de rest gingen de meeste tamelijk vroeg naar bed daar zeer morgen tegen 8u30 al uit moeten voor naar de les te trekken. Bij ons stelt dit probleem zich nog niet dus wij dommelen gewoon verder tot wie weet opnieuw 11u misschien.

Dag 13: Zondag 07 oktober 2007

De oude draad terug opnemende ontwaakten we tegen 11en en was het terug een vertrouwd eier ontbijt die ons ook moet dienen als middagmaal. We hebben plannen om morgen de kookkunsten eens uit te testen en hebben daarvoor reeds scampi’s ingeslaan. We hebben nog gezocht naar sla maar daar het zondag is zijn er natuurlijk geen winkels open. Dus morgen nog sla zoeken en dan kunnen we de Franse meiden die we hebben uitgenodigd voor aan te schuiven hopelijk een culinair orgasme bezorgen. Voor vanavond staat er steak op het menu. Alleen is de wens van een friteuze in huis nu enorm groot. Een dezer dagen gaan we zeker op zoek naar zo een toestel. Deze avond nog de blogjes posten op de website in de bibliotheek en dat zal het dan ook wel geweest zijn voor vandaag. In de kantlijn wil ik ook nog vermelden dat het hier vandaag de eerste dag is dat we echte regenval hebben gezien. Ze kennen dat hier ook. Allen moet je je hier wel haasten want het duurt meestal niet lang.

Dag 12: Zaterdag 06 oktober 2007

Om 7u s’morgens kwamen we aan op de platforms van Thessaloniki. Dolblij terug “thuis” te zijn stapten we uit. We namen de bus en verlangden zo snel als mogelijk te kunnen plaatsnemen in onze eigen beddenbak. Iedereen sliep tot ongeveer 14u. Daarna was ons doelwit de wasserij een paar straten verder. Opnieuw een wasje doen zodat alles terug frisgeurend kan gedragen worden. Koken voor s’avonds was beperkt tot een pizza uit de verpakking en uit de diepvries te halen en nadien gewoonweg mooitjes in de oven te schuiven. De vermoeidheid van de voorbije dagen hing nog steeds in de kleren bij ons en daardoor sloegen dan ook de uitnodiging een rugbymatch te gaan volgen in een bar van Frankrijk – Australië af. We bleven eens gezellig thuis en keken een film vanop de laptop. Ik ben tijdens de film zelfs in slaap gevallen iets wat thuis zelden gebeurd. Dit dagje was echt snel voorbij maar zo merkt een mens pas echt dat slapen eigenlijk wel eens deugd kan doen.

Dag 11: Vrijdag 05 oktober 2007

Ook deze ochtend werd er tamelijk vroeg ontwaakt. Maar bij het ontwaken brak er wel lichte paniek uit, de persoon (die tevens de avond ervoor noodgedwongen de avondtrip niet kon meemaken) die zo wijs was zijn baan zeker en vast terug te vinden bevond zich niet in het gebouw. Eventjes terugdenkende aan het feit dat we de avond ervoor uit allerlei donkere gaten plots mannen zagen opduiken uit de duisternis en dit op een gayparadise deed dit ons aan allerlei veronderstellingen denken. Gelukkig toen we na een kort overleg net hadden beslist om te gaan zoeken in het centrum kwam monsieur aangewandeld op de oprit. Hij had meer dan 2u doorheen de nacht gedwaald en was te koppig geweest een telefoontje te plegen. Het eergevoel van de man van zijn oriëntatiezin had hij toch niet kunnen opgeven!!! Het doucheritueel hervatte zich en we begonnen te pakken. We moesten de ferry van 13u15 halen om een aansluitende trein te hebben in Athene terug richting Thessaloniki. We hadden nog ruim wat tijd over en plaatsen ons op hetzelfde terrasje met hetzelfde menu als de ochtend ervoor en namen uiteindelijk de ferry. Het weer was beduidend beter want sommigen onder ons installeerden zich zelf zonder T-shirt op het sundeck. Dit keer zaten we dus voor een goede 5 uur vast op het water waardoor we tegen 6u30 aanspoelden in de haven Rafina. Daar terug de bus op richting metrostation om in het centraal station uit te komen. Het verhaal van de eerste dag herhaalde zich. “The train is full”. We hadden gehoopt de IC trein te kunnen halen die ons veel sneller in Thessaloniki zou brengen dan de gewone boemel maar de prijs was het vijfvoud en hij was volboekt. Voorde trein van middernacht restten er enkel nog staanplaatsen. We stonden dus voor 5 uur vast in Athene. Dan maar terug de metro in om nog iets te gaan eten en kort even door de winkelstraten te kunnen lopen zodat we de tijd konden doden. Nogmaals pitta, jawel nogmaals kwestie van geen last te krijgen van afkickverschijnselen. Na dit restaurantbezoek en de korte sightseeingtour bellef er nog een dik uur en een half over. Stemmen gingen op om per metro nog gauw eens tot de akropolis te sporen. Dit was toch maar 1 halte van de onze verwijderd. Snel enkele pictures schieten en dan weer wegwezen. Dan stond ons dus nog de supertoffe staande reis van 6 uur te wachten. We waren er als de kippen bij toen de trein binnenkwam in het station en veroverden ons toch 13 stoelen bij elkaar. Een jonge Griekse student vroeg nogal haastig achter een balpen aan ons en had in het mod dat ik nogal argwanend hem in de gaten hield. Uiteindelijk vertrouwde hij me toe dat we op ons ticket gewoon het wagonnummer en het plaatsnummer moesten invullen daar ze dat in het station ook manueel doen en dat er dan geen enkel probleem is. Diegene die eerst op die plaats zit is de winnaar. Die Grieken toch echt een apart ras. Slechts 1 persoon had wat moeilijkheden onder ons om zijn plaats te kunnen behouden mar uiteindelijk bleef ze toch zitten. Iedereen had wel een beetje een schuldgevoel van oneerlijk bezig te zijn maar als iedereen het zo doet is de schuld des te kleiner. De trein bleef maar in dat station staan. We stonden al reeds op een half uur na de vertrektijd nog steeds in het station. De Grieken in de wagon stonden allen met hun kop uit het raam de treinbegeleiders op het perron te beschelden dat het niet schoon was. Ik vermoed dat er een korte werkonderbreking ofzo werd gehouden. Daar ze hier in Griekenland voor het minste overgaan tot staking mag men zich dus op alle momenten aan iets verwachten. Uiteindelijk zette de trein zich in beweging met een dikke 3 kwartier vertraging. Maar we hadden tenminste een zetel veroverd. Een van onze mannen werd bestookt door een lesbische Griekse meid die het op zijn lijf had gemunt. Ze zaten volledig van elkaar te smullen. Het was trouwens die meid die eerst had staan “vechten”voor haar zitplaats en kort daarna met haar vriendin de wasmachine oefening uitvoerde. Een treinrit om niet snel te vergeten dus.

Dag 10: Donderdag 04 oktober 2007

Verrassend genoeg ontwaakte iedereen toch, naar onze normen dan toch, tegen 10u30. Even het hoofd buitensteken en iedereen werd verrast door het fenomenale zicht die we hadden uit het appartement. Echt adembenemend. Natuurlijk tegen dat iedereen een douche heeft genomen spreken we reeds over 12u en is het alweer tijd om ontbijt-lunch te nemen. Dit was enkel mogelijk in het centrum en dus zakten we dan maar af in die richting. Alweer belanden we in een pittabar. De frieten, de souvlaki, de satsiki en de kippenpitta samen met de cola en het mineraalwater gingen gretig over de toonbank. De maag volgestouwd begonnen we dan maar met een wandeling die ons richting een strand bracht. Daar vertoefden we nog zo een 3 tal uurtjes om  de baterijen verder op te laden. Een flinke wandeling terug richting centrum deed ons echt goed. Nu stond ons het stadscentrum te wachten. Echt super gezellig, nauwe steegjes, kleine shopjes, en natuurlijk niet te vergeten de typische witte gebouwen met hun blauwe luikjes die ons direct het fotobeeld van Griekenland presenteert. Na wat gerondloop in het knusse centrum wilde het merendeel zich toch nog wat opfrissen om opnieuw zo fris als een hoentje de nacht te lijf te kunnen gaan. Opnieuw een file voor de douche al ging het deze keer toch a sneller dan deze morgen. De vrouwen hadden er namelijk niets beters op gevonden ons onder tijdsdruk te plaatsen. Allen ruikende naar palmolive of een andere douche gel en terug zo goed als volledig op krachten daalden we terug af richting citycenter. Er was op dit vroege avond uur echt al heel wat meer volk te bespeuren. Of dit nu lag aan de 2 Costa cruise schepen die net hadden aangemeerd of niet god moge het weten maar het maakte het alleszins aangenamer dat er wat volk aanwezig was ook al waren het meestal leden van de B.Z.T. (Bond zonder Tanden) . We vroegen in een Griekse shop naar een betaalbaar restaurantje en kwamen terecht bij Niko’s. Opnieuw met geschuif van vele tafels konden we allen samen plaatsnemen. Als we onze borden kregen werd ons duidelijk dat de dingen die het goedkoopst waren op het menu de grootste borden waren. Maar het eten was echt zeer voortreffelijk. Bovendien dien ik ook nog de aanwezigheid te vermeden van mr. en mevr Pelikaan, 2 vaste inwoners van het eiland. Je vind er zeker foto’s van op mijn space die ik eerder al heb vermeld. Na de betaling een korte avondwandeling om nog even de beentjes te strekken en dan maar een bar onveilig maken. We hadden er al snel een gevonden die toch wel tamelijk recente muziek draaide. Zijn platenkast bestond hoogstwaarschijnlijk wel maar uit 2 cd want elk liedje hoorden we toch wel een 3 à 4 tal keren voorbijkomen doorheen de avond maar we lieten het niet aan ons hart komen. De beentjes vlogen echt bijna van iedereen in de lucht de ene danste al met wat meerstijl dan de andere maar dat deerde niemand “having fun” stond centraal. De drank was er wel gigantisch duur als men eens een gewoon simpel cola’tje wenste mocht men er 2 van die eurostukken met zilveren rand voor neertellen. Gelukkig was er vlaknaast een, jaja je raad het nooit, pittabar aanwezig die ook drank verkocht. Iedereen die dorst had ging daar dus kopen. Toch denk ik dat de eigenaar het niet erg vond daar wij de eerste waren die zijn kot betraden en toen we voortgingen er toch aanzienlijk wat volk aanwezig was. “Volk lokt volk” is niet voor niets een economisch begrip in de marketing. Tegen 3en hielden we het daar voor bekeken. Met een vermiste persoon die ons via telefoon liet weten dat hij de baan wel zou vinden en dat we niet op hem moesten wachten trokken we naar ons app’tje waar iedereen zonder vel gemor zich direct richting beddenbak begaf.

Dag 9: Woensdag 03 Oktober 2007

Bijna zogoed als volledig uitgeput en na oneindig veel stationstops die onze ongeveer 7u lange treinrit duurde arriveerden we in het centrale station van Athene waar we op dag 1 ook al hadden geweest. Daar namen we vervolgens de metro voor 3 stations met ertussen een overstap en dan nog een busrit van ongeveer 1.5u richting Rafina Harbour.

Daar moesten we ons dan op de ferry wagen die het wijde sop in ging om ons richting eerste eiland te brengen. Ons eerste eiland die we vereerden met een bezoek van ons internationaal gezelschap was Andros. We bereikten dit na een reis op het water van een dikke 2u30. Daar aangekomen was de eerste indruk nogal beneden alle peil. Bovendien had iedereen maximaal gebruik gemaakt van de bootreis om toch nog wat te kunnen bijslapen maar dit was nog niet voldoende. Het was zwaarbewolkt, er was veel wind en het was erg koud. Bovendien waren de gebouwen niet erg uitnodigend en waren er weinig tot geen toeristen te zien. We beslisten dan maar de bus te nemen richting “hoofdstad” , die ook Andros noemt. We kregen onverwacht nog eens 2u slaap aangeboden terwijl de bus zich aan een slakkensnelheid doorheen het bergachtige landschap trachtte te verplaatsen. Eenmaal deze busreis achter de rug wijzigde onze indruk nog niet volledig. We wandelden een beetje maar toch vonden we niet waaraan we ons verwacht hadden. Ons eerste plan bestond erin om een plaatsje te zoeken om te overnachten maar toen we de reisgids raadpleegden was er enkel s’avonds een mogelijkheid om de ferry te nemen richting Mykonos. Daar het eiland ons eigenlijk ook niet 100% beviel lieten we deze gedachte van overnachten dan ook maar snel met de wind verdwijnen. Uiteindelijk nestelden we ons een op een terrasje om een pitta te verorberen en daarna terug met volle moed toch nog verder te zoeken naar het gezelligere gedeelte van de stad. En jawel hoor onze moed werd beloont. We kregen prachtige uitzichten aangeboden over zee evenals sympathieke straatjes. We werden er soms gewoon stil van zodat we optimaal het jodium tot ons konden nemen. Eindelijk eens echte verse propere lucht ipv het zwarte CO2 gedoe uit de steden waaruit we vertrokken. Eenmaal het 3u werd in de namiddag namen we de bus, tevens de laatste van de dag, richting jachthaven om opnieuw op de ferry te kunnen stappen richting eiland nummer 2. 

Het spreekt voor zich dat we nog een zee van tijd overhadden daar de ferry slechts om 19u50 vertok. Iedereen was voorzien op nog een zwempje te doen dus trokken we te voet naar het dichtsbijzijnde strand. Ondertussen was de zon er toch doorgekomen en konden we dus nog een extra couchke leggen. Tegen 6en samen met de zonsondergang begonnen we ons boeltje te pakken om nog een supermarkt te zoeken of jawel alweer een pittabar zodat we weer iets achter de kiezen hadden en het erg dure eten op de boot konden vermijden. De tijd voor het inschepen is gekomen, we nestelden ons opnieuw in de salontjes die ter onzer beschikking stonden en deden dan nog maar eens voor de komende 2en een half uurtje onze oogjes dicht.

De vrees dat we deze nacht op het strand gingen moeten doorbrengen zat er wel dik in bovendien is het s’nachts echt niet warm waardoor we echt wel al verschillende scenario’s moeste bedenken. 1 ervan was uitgaan tot s’morgens in de vroegte maar met bars die sluiten tegen 2u is dat ook al niet zo evident. Jezelf laten vollopen met alcohol is ook al een optie die valt uit te sluiten. Maar we hadden geluk. Toen we in Mykonos van de ferry stapten stonden er vele mensen met bordjes “rooms and appartments for rent” we namen niet de eerste de beste maar zo na een kleine 100m stappen bood er iemand ons 2 app’s aan tegen 15 euro per persoon. Bovendien moesten er 2 mensen op de grond slapen. Na een korte onderhandeling konden we de prijs reduceren tot 10 euro per persoon. Deze mervrouw voerde ons met haar minibusje naar het gebouw die op de heuvel gelegen was en die zich bevond op een 15 min wandelafstand van het centrum. Iedereen blij een bed of toch een overdekte slaapplaats te hebben gevonden zetten we ons nog tezamen om de avond te vieren. Een fles ouzo van om en bij de 3 liter werd door de mannen op een spelvormige manier geledigd. Het spel bestond erin dat je de boek kaarten moet afblazen van de top van de fles. Wie ervoor zorgt dat de laatste kaart valt van het boek moet zijn glaasje ad fundum naar binnen werken. De vrouwen deden mee maar dan enkel met de iets deftigere vorm nl wijn. Het spel duurde zo een goede 2u en het niveau in de fles zakte tot de bodem van de fles. Iedereen was zo goed als zwaar beschonken. De een al erger dan de ander maar toch werd er besloten om nog richting centrum te trekken. We moesten 1 iemand achter in de kamer achterlaten omdat hij totaal niet meer in staat was ons te vergezellen. Hij wist van de wereld niet meer af en keek met een glazige blik op de wereld. Deze stopten we dan maar met de 3 manskrachten die het minst beschonken was dan maar in zijn bed. En zo vertrokken we dan maar. Als een rups met de snelheid van een slak en veel teveel kilometers dan de door de drank kronkelige wegen. De stad was reeds volledig leegelopen tegen 2u dus er zat niet veel anders meer op dan terug naar boven terug te keren. Tegen 3en waren we terug bovengeraakt. In de kamer waar onze grootste fanaat van de ouzo drank te slapen was gelegd hing er een reeds halfverteerde parfum van anijs en andere maaginhoud. Snel het kot laten ontluchten door alles open te zetten wat maar open kon en een uurtje nog nakeuvelen onder mannen besloten we dan maar naar binnen te trekken. Iedereen kon ondanks de geurhinder en dankzij de grote moeheid toch snel de slaap vatten.

Dag 8: Dinsdag 02 Oktober 2007

De dag begon dit keer vroeger dan gewoonlijk. Tegen 10en namen we het ontbijt tot onszelven en gingen we een poging ondernemen onze eerste wasbeurt te doorstaan. We zochten de wasserij op en werden daar bijgestaan door de eigenaar om donker en klaar van elkaar te onderscheiden. Om 13u werden we verwacht in het studentenrestaurant maar door onze was liep dit uit tot 13u30 en waren we dus een beetje te laat. Nadien nog naar de bibliotheek om nog een laatste check-up van de mails te doen evenals onze bevestiging voor de inschijving voor de griekse lessen te geven alsook aan onze regulator-professor mevr Kostopoulou (vind ik trouwens een prachtige naam) te laten weten dat we voor de rest van de week niet in Thessaloniki aanwezig waren. Dit omdat ze bij ons eerste gesprek had gezegd dat er misschien (een woord die samen met morgen centraal staat in de griekse manier van leven) een meeting zou worden georganiseerd om het programma samen te stellen. Zij maakte er geen enkel probleem van en beloofde ons de datum via mail over te maken vanaf ze een datum had gevonden die zou passen. Voilà tot zover het professionele gedeelte van de dag. We konden ons dus terug naar de residentie begeven om ons bagage te pakken voor de afreis richting eilanden.

Ja erg is het wel, we zijn hier amper een week en we spreken al van eens uit te wijken naar een van de meest populaire vakantieoorden van Griekenland. We hebben het gemunt op de eilanden. Op maandag was er reeds iemand vertrokken die het zelfs nog grootser zag. Zij trok richting Istanbul. Maar hiervoor vonden te meeste het te schandelijk reeds zover uit te wijken en dit na nog maar net 1 week verblijf op het Griekse vasteland. Wij kozen dus richting zuiden voor 2 eilanden. Aanvankelijk stonden er 3 eilanden op het programma maar achteraf gezien was dit niet haalbaar op 3 dagen. We besloten om tegen 19u deze avond te vertrekken richting station van Thessaloniki. Ervoor gingen we nog snel naar het studentenrestaurant om zo weinig mogelijk tijd te verliezen met nog eten te moeten maken. Om 20u stonden we dan ook in het station om onze biljetjes te kopen richting Athene. We moesten nog een dik uur en een half wachten alvorens we de trein konden bestijgen. Er werden een paar uno’tjes gelegd en net voor het vertrek had er nog iemand een pittakot gevonden waar men ook frieten verkocht. Natuurlijk trok gans de bende nog naar dat frietkot om de 6 uur lange treinrit te kunnen doorkomen zonder hongergevoel.

De trein komt het station binnengereden en met onze zakken murwen we ons tussen de ganse massa die ook de trein wil binnendringen. We konden beschikken over 2 coupés die we met ons 13 personen volledig volzetten. De zetels waren ferm doorzeten waardoor de meeste nogal moesten vriemelen om de slaap nog licht te kunnen vatten.

Dag 6: Zondag 30 september 2007

Ochtendstond heeft goud in de mond alleen laten we deze stond meestal iets te laat beginnen waardoor een ontbijt eerder wordt vervangen door een brunch of zelfs nog dichter tegen een lunch. De plannen voor vandaag verschilden al niet al teveel van die van gisteren. Opnieuw richting strand dus. Dit keer waren we met meer dan 20 mensen uit de residentie. We vertrouwden ons op Olga, een Moldavische meid die ons richting strand zou loodsen met de bus. Dus algemene verzameling aan de receptie om10u30 zodat we zeker tegen 11en het pand konden verlaten, waar we dan ook in slaagden. Dit keer moesten we geen aanspraak maken op de lange-afstandsbussen maar enkel op het standaard openbaarvervoer. Niettegenstaande ons beloofd was dat de rit echt niet lang zou duren deden we er toch ook 2u op. Het openbaar vervoer is hier erg goedkoop en voor ons zelfs nog goedkoper dan voor de gewone grieken. Dat is zo als je telkens bewust per ongeluk vergeet een kaartje te kopen. Toch brak er op het traject wel eventjes paniek uit toen er een controleur opstapte. Iedereen scharrelde naar het kleinnood van 30 centiemen want de ticketmachine in de bus aanvaard enkel gepaste munt. Dus eventjes een spannend moment. Maar de controleur was zelfs zo vriendelijk de mensen die enkel over grotere munten beschikten deze te wisselen. Geen minste graad van moeilijkheid. Daar aangekomen nodigde het strand al bijlange niet zo uit als dat van gisteren. Geen restootjes, geen dijk met pizza of pitta zaakjes,… . Dit was natuurlijk voor diegene die nog niet ontbeten hadden een groot probleem daar zij niet voorbereid waren op een dergelijke voedselschaarste. Omstreeks 3 uur begon iedereen zwaar last te krijgen van het knagende hongergevoel. Er waren 2 mogelijkheden. De eerste was de bus te nemen terug naar het vorige dorpje, op zo’n 5 km van het strand om naar de dichtstbijzijnde supermarkt te kunnen gaan, de 2^de mogelijkheid was en groupe het enige nogal in de diepte verstopte restaurant te bestormen met z’n allen en trachten te bekomen dat hij ons toch een take away zou bezorgen ipv daar ter plekke de nutriënten tot ons te nemen. Aanvankelijk wilde hij dus niet maar toen hij zag dat hij kans had naar zijn omzet te kunnen fluiten vond hij het uiteindelijk toch beter ons het eten te bezorgen op plastiekborden die we mee konden nemen naar het strand.

Er werd gezwommen, gewaterpolood, gelachen en gezongen. De ambiance zat er goed in.  Tegen 5en begon de hemel te overtrekken en tegen 5u30 gaf de zon niet meer de gewenste warmte waardoor we dan ook maar ons boeltje begonnen te pakken om terug residentiewaarts te keren. Daar het nipte gemis van de bus aan de strandhalte stonden we dus nog een halfuurtje te schilderen aan dat bushokje. We arriveerden tegen 20u en hadden dan de keuze voor het avondmaal. Een groep trok richting kebap, een andere opnieuw richting restaurant en er beslisten er ook een aantal waaronder de franse meidengroep eens zelf aan de kook te slaan. We volgden hun gedacht daarin en sloegen zelf dan ook maar eens aan de kook. Op het menu stond kalfslapje met aardappelen. Tevreden van onze geleverde prestatie verorberden we dan ook dit ons door god geschonken stuk vlees. Iedereen zijn lont was, precies na opnieuw een week van zeer lange dagen en zeer korte nachten, nogal aan het uitdoven en daardoor werd er dus niet veel meer ondernomen van activiteiten en kropen we dan maar eens vroeg onder de wol.

Dag 4: Vrijdag 28 september 2007

Deze morgen openden onze luikjes meerdere keren door de overonvriendelijke poetsvrouw van de residentie die dagelijks de gemeenschappelijke ruimtes komt poetsen. Gisterenavond was er tot laat in de keuken nog een drink aan de gang die ons belette tot het slapen gaan en zo was er dus menig leeggoed aanwezig in de keuken die moest worden verwijdert. Wat die poetsvrouw uithaalde met die flessen is me maar de vraag maar ik denk eerder dat ze trachtte te jongleren of zo toch iets in die trend. Echt een glascontener naast je oren laten ophalen veroorzaakt minder geluidshinder. Om 11u waanden we ons op de Griekse openbare wegen terug, voor de derde keer dit maal, richting faculteit. En jawel hoor het is niet voor niets dat het spreekwoord “derde keer goeie keer bestaat” ze doen het hier echt eer aan. Als eerste begaven we ons naar het secretariaat van de faculteit economy and law waar we door een vriendelijke grieks madamstje werden verder geholpen. Zij maakte onze studentenkaarten aan en gaf ons een boekje met de ECTS fiches samen met een boekje waar we niet van weten waarvoor het dient. Al die griekse symbooltjes om een echt punthoofd ervan te krijgen. Zij stuurde ons verder door naar Professor Kostopoulo die voor ons het mogelijk af te leggen vakkenpakket moet goedkeuren. Nadien zochten we de studentenrestaurant op waar we iets konijnachtig kregen aangeboden. Het viel echt wel mee er zijn slechter dingen in de wereld. Na te hebben gemiddagmaald gingen we op zoek naar het ziekenhuis die ons de gezondheidsverklaring moet geven om toegang te krijgen tot het gymnasium. Na veel gezoek vonden we uiteindelijk het ziekenhuis waar men ons van de faculteit had naartoe gestuurd. Het was een nogal triestig gebouw waar er een ongeloofelijke stank hing.

Thijs had reeds al van de dag tevoren een beetje last aan zijn scheenbeen hoogstwaarschijnlijk van overbelasting want we hebben de voorbije dagen al behoorlijk wat afgewandeld. Hoe verder we gingen hoe minder goed het ging voor hem. Uiteindelijk beslisten we dan toch naar het hospitaal te trekken. Het dichtstbijzijnde bij de residentie is het euromedica hospitaal. Vanbuiten zit het eruit als een erg modern gebouw t.o.v. de andere uit de omgeving althans en vanbinnen is het ook echt wel zeer mooi gedecoreerd met modern equipment. Daar bekeken ze het probleem even en moesten ons doorverwijzen naar het “general hospital” dit omdat er geen orthopedist in het ziekenhuis aanwezig was op dat moment. Dus we waanden ons wat verder naar het “general hospital”. Daar konden we een nieuwe zoektocht laten aanvangen om de emergency ingang terug te vinden. Na veel gezoek en gestap komen we daar dus aan. Hij moest een bloedtest ondergaan en we moesten dan een uur wachten op de bloeduitslag. Daarna moest die bekeken worden en uiteindelijk gaven ze een voorschriftje mee voor pilletjes tegen de pijn. Rusten is dus de boodschap. Terug naar de residentie dus. Daar instaleerden we ons met z’n allen terug met de laptop op de schoot aan de “centrale inkomsthal”. Plots werden we verrast door de binnenkomende conciërge. We hadden hem nooit eerder s’avonds gezien. Hoogstwaarschijnlijk had hij schrik dat minstens 1 van de 3 huisregels ging sneuvelen (no parties, no overnight stays and no visitors after 8 o’clock pm). Opkrassen dan maar allé de indruk toch wekken maar dat gaat nogal moeilijk als iedereen zijn laptop ander de arm neemt en zich gewoon op straat gaat zetten om verder te doen. Dus kwam hij nog maar eens buiten zien om ons te verjagen. Hij keek zelfs binnen in het nabije flatgebouw of hij toevallig iemand kon zien zitten achter zijn computer maar vond gelukkig niets.

We lieten dan ook de welkomparty aan onze neus voorbijgaan. Samen met de Engelse medebewoonster en een vers geariveerde duitser beslisten we dan maar gezellig te wezen aan het bureautje van de receptie. Er kwam rond 0 u een telefoontje binnen van een Spaans-Duits meisje die vroeg of het nog mogelijk was de residentie te betreden. Deze Duitser had ja gezegd maar had niet gedacht aan het detail dat we over geen sleutels kunnen beschikken van  de kamers. Dus zaten we met een probleem. Daar we met 3 mannen waren en dat mr Landlord er zeker een probleem van zou maken in het geval ze op een mannenkamer lieten slapen beslisten we dan maar om haar met instemming natuurlijk van de Engelse Vicky in haar kamer te slapen te leggen. We legden een deken op de grond en uiteindelijk kon ze de nacht doorbrengen. En dus sloten we de dag af opnieuw na 2en en dagen we de eerste van de welkomstparty reeds terugkeren. Ze waren positief, maar diegene die het laatst binnenkwamen deze morgen waren nog positiever maar dan in termen van alcohol uitgedrukt.

Dag 3: 27 september 2007

Het voornemen om om 10u richting faculteit te trekken schiep geen probleem en voerden we dan ook uit. Als ontbijt kocht ik me een broodje kaas hesp niet echt gepast als ontbijt en Thijs koos voor een soort zwaar suikerhoudend taartje waar hij onmiddellijk van af zag het verder op te eten toen hij zag dat het taartje een nogal verdacht groene onderkant had. Nadien begaven we ons verder bergafwaarts richting centrum om de supermarkt die we bezochten de eerste dag terug op te zoeken. Daar kochten we allerhande die moet dienen als voorraad voor komende dagen. We kochten uiteindelijk 6 ganse zakken vol met voedingswaren. Maar pas toen alles betaalt was beseften we dat we dat we met die plastic zakjes de berg terug opmoesten. De weg was lang en de zweetdruppels vormden zich op het aangezicht, naarmate we de residentie naderden nam de snelheid waarmee we stegen alsmaar af. Blij terug thuis te zijn aanbeland kon het sorteerwerk beginnen van wat in frigo te plaatsen en wat niet en nadien volgde een kleine siësta. Om 14u30 hadden we afgesproken om samen met onze franse medebewoners opnieuw richting stadscentrum te trekken. Dit maal om naar de toeristische balie te gaan om kaarten van de stad en documentatie te zoeken over de verschillende bezienswaardigheden in Griekenland. Nadien begaven we ons naar een Vodafone shop waar enkelen onder ons de aanschaf deden van een gsm met grieks nummer. Om de namiddag te besluiten liepen we nog eens over de dijk voor een stukje en uiteindelijk om even op adem te komen plaatsten we ons op een trap die direct uitgeeft in zee. Op amper een meter van de zee en onder de overheerlijke deugddoende Griekse zon vielen de gesprekken zowat stil. Iedereen genoot met volle teugen. Eenmaal er een pakje wolken voor de zon schoof begon het precies te verfrissen en beslisten we dan maar met z’n allen terug richting residentie te trekken om dan uiteindelijk opnieuw samen te komen om 20u om samen het avondmaal te nuttigen in de studenten restaurant. Alweer was het niet de “Hof Van Cleeve” kost maar het was in elk geval al veel beter dan de avond voordien. Dit keer was het rijst in combinatie met tomaat, een bordje komkommer (opnieuw zoals gisteren maar dit keer zonder kaas) en druifjes. Omdat iedereen moe was werd er dan ook maar beslist nog even samen aan de receptie te gaan internetten en datzla dan wel het einde van de dag betekenen.

Dag 2: 26 september 2007

In het vroege ochtendgloren (tegen 11en dus) beginnen we aanstalten te maken om ons naar de faculteit te begeven. Nadat een Noord-Italiaanse dame me de kortste weg richting faculteit had getoond was het dan ook kinderspel om zonder kaart de weg te vinden. Daar na ongeveer een uurtje in de file te staan tussen allerhande aangekomen erasmus-studenten ariveren we bij de verantwoordelijke voor inkomende erasmus-studenten mevr Koutousi. Ze geeft ons een stapeltje documenten om het ganse parcour te kunnen doen maar om onze studentenkaart te kunnen krijgen was het al te laat dat kantoor was reeds gesloten. Dus besloten we maar gezellig terug te keren naar de residentie om een beetje in de ingang te internetten en vooral om te zien wat men zoal binnenschuift als nieuwelingen. Tot noch toe is het kot bevolkt met aanzienlijk meer volk van het vrouwelijk geslacht er daar zijn wij natuurlijk blij om. Dus na menig geïnternet en een steeds aangroeiende hoeveelheid volk aan de receptie met of zonder laptop om een babeltje te slaan of mailtjes te versturen wordt er voorgesteld om samen richting studentenrestaurant te trekken. Het meerendeel van ons gaat erop in en dus met een 10 tal mensen trekken we richting voedselbevoorading. Eeen sober groot gebouw waar de plateaus op een rolband staan. Er is geen enkele controle of je je studentenkaart hebt of niet en het eten is er gratis. Dus we waagden onze kans om er binnen te geraken. Het eten was echt iets zeer bizar. Een dikke rijstsoort in de olijfolie met waren het nu laurierbladen of iets anders god mag het weten, er stond op de plateau ook nog 1 ronde, nogal aan de droge kant, pistolet en een bordje met schijfjes komkommer met fetakaas. De mensen met de grootste honger deden toch hun best om de borden te legen maar de meesten plaatsten toch het grootste deel van het gekregene op de afruimband. Daarna trokken we met z’n allen nog richting city center voor een gezellige babbel bij een glaasje. “S’nachts na 2en” Thuis geariveerd manifesteerde het hongergevoel zich toch nog eens en beslisten we dan maar om de rest van de spaghetti van de dag ervoor te nuttigen.