Daar waar duisternis eindigt en licht begint, daar wil ik me bevinden.
18-03-2014
De ontmoeting; een verhaal
Hij herinnerde zich weinig van de eerste jaren van zijn bestaan. Ze waren gehuld in nevels, korte flarden van bewustzijn waarin hij geluiden opving en stemmen. Hij herinnerde zich een moment waarop een vrouwenstem hij herinnerde zich niet of hij haar gezicht had gezien- bewonderend had gezegd dat hij zo vol beweging leek. Een waar kunstwerk, had ze gezegd. Ze was niet de enige die dergelijke dingen had uitgesproken over hem.
Misschien was het dat wat hem had doen ontwaken uit zijn pathosloze toestand. Als er genoeg mensen over je spreken, genoeg mensen het over je hebben als was je een levend, ademend persoon, misschien deed dat wel wat met je. Misschien zette het je aan tot beweging. Misschien het zou goed kunnen dat hun beweging zijn beweging had begonnen. Het was niet te vreemd om te bedenken, gezien zijn toestand.
Het was avond. In het park waren nog slechts enkele mensen aanwezig. Traag voortstappend, soms pratend, vaak zwijgend. Genietend van het hier en nu, zelfs al daar twijfelde hij niet over- voor sommige mensen het hier en nu veel verleden en een zorgenrijke toekomst betekende. De vogels, vervloekte beesten waren het, hadden eindelijk hun onafgebroken gezwets beëindigd en hadden een veilige haven gevonden in de bomen.
De schemering was altijd zijn favoriete moment geweest. Het was rustiger dan overdag, maar vol interessante zaken. Voor de persoon die er oog voor had, tenminste. Hij had er oog voor, zeker, en tijd ook. Een koppeltje koerde langs hem heen. De man drukte een kus in de hals van een giechelende vrouw. Hij had haar nogal gezien. Met andere mannen. Ze werkte hier, de struiken waren haar bureau, de lanen haar wachtzaal. Zoëven zou ze verdwijnen met de man, tussen twee struiken door, naar een plaats die hij nooit had gezien. Geknutselde geluiden zouden weerklinken, ietwat gedempt. Zij zou later opnieuw verschijnen, zonder geforceerde glimlach of bestudeerde gebaren deze keer en terug op weg gaan. Waarschijnlijk zou de man een minuutje wachten en dan ook terug op het toneel verschijnen. Met een aangedaan gezicht. Voldoening, schaamte hij had alle emoties de revue zien passeren. Maar de mannen waren allemaal, stuk voor stuk, aangedaan.
Het was best interessant om zoals hij dat genoodzaakt was deel uit te maken van het decor. Niemand kon hem van voyeurisme beschuldigen, en toch was hij altijd daar. Kijkend. Observerend.
De man verscheen, zijn kleren afvegend. Hij leek voldaan. Een man die een mans werk had gedaan. Hij volgde de man met zijn ogen tot hij bijna uit het zicht verdween en voelde hoe zijn hals zich inspande om de beweging van zijn ogen te volgen.
Toen gebeurde het. Voor hij goed en wel wist wat er gebeurde, had zijn hoofd zich de volle vijf centimeter gedraaid. De beweging de beweging!- had een cascade van andere bewegingen in gang gebracht, en zonder zich te kunnen controleren had hij een halve seconde later voor het eerst gras tegen zijn gezicht gevoeld. Grond onder zijn voeten. Een bronzen hartslag, als van een kampioen, weerklonk in zijn innerlijk.
Hij stond op en keek om zich heen. Zijn sokkel stond er verlaten bij, net zo verlaten als het park rondom hem. Niemand had gezien wat er was gebeurd. Het was een wonder, een unieke gebeurtenis. Hij zou zich extatisch moeten gevoeld hebben. LEVEND! Ja, levend!
Op de een of andere manier had hij echter niet het gevoel iets wonderbaarlijk gedaan te hebben. Het was gewoon. Gewoon gewoon. Nieuwsgierigheid nam bezit van hem. Hij had wel eens gefantaseerd over wat hij zou doen mocht hij ooit deze kans krijgen. Er was iets dat hij absoluut wilde doen
Gedecideerd ging hij op weg. De bomen rondom hem wierpen al haast geen schaduwen meer af. Nog even en het duister zou enkel nog afzijdig worden gehouden door de cirkels van licht die enkele geïsoleerde lantaarnpalen uitzonden. Het grind onder zijn voeten knarste. Het geluid was hem bekend, maar had hem nog nooit zo uitgenodigd, zo lieflijk geklonken. De weg nam een bocht. Nog even en
Hij stond plotseling stil. Hij wist niet of hij daarvoor had gezorgd door onbewust te willen stoppen of dat iets anders hem een halt had toegeroepen, maar zijn plotse bewegingsloosheid bracht hem volledig van zijn stuk. Hij voelde paniek in hem opkomen. Angst dat hij niet opnieuw meer in beweging zou geraken, niet meer zou weten hoe hij dat moest doen! Golven van verdriet en angst en schrik zoals hij die nog nooit had gevoeld, zwolgen hem op en verteerden hem. Het was verschrikkelijk, het was onecht, het was
Hij wist niet hoe lang hij daar had gestaan. Misschien een minuut, misschien een uur. Misschien verscheidene dagen. Toen hij weer tot zichzelf kwam, was het echter zoals voorheen donker. Het leek dezelfde avond, maar hij kon het niet met zekerheid zeggen.
Hij realiseerde zich plots dat zijn ogen zagen wat ze nog nooit eerder hadden gezien. Voor hem uit lag een meer te glinsteren in het maanlicht. Het water lag er bewegingsloos bij en leek een duplicaat van de sterrenhemel erboven. Een bankje stond naast de oever te baden in het gouden licht van een lantaarnpaal. Het was het mooiste dat hij ooit had gezien. Het was een betoverend aanzicht, onverdund geluk in beeld gebracht.
Hij voelde een onbedwingbare drang om het beeld dat hij had van het meer aan te raken, als was het een schilderij of een kunstwerk. In plaats daarvan zette hij een stap naar voor en nog één en nog één tot hij de rand van het meer bereikte. De schoonheid van het schilderachtige aanblik deed hem bijna vergeten waarom hij zoveel lust had gehad hierheen te komen. Hij zou eindelijk zien
De man die naar hem keek had een volle, lokkenrijke baard. Zijn ogen keken rustig in de zijne en leken veel te hebben gezien, veel te hebben meegemaakt. Ze waren niet verbaasd, nieuwsgierig misschien, maar leken verder onaangedaan door hun plotse revelatie. Hij zag een hand naar het gezicht van de man gaan en voelde hoe het de rimpels streelde, de glooiing van de jukbeenderen, de geprononceerde neus.
Het was een mooie man. Een wijze man. Iemand die iets had bereikt dat de moeite waard was, dat stond buiten kijf. Hij keek op maar voelde de hand nog steeds. Ze voelde aan zijn haren, zijn oren en zijn hals. Hij keek naar beneden om te zien hoe ze een lange overjas streelde en verdween in één van zijn zakken. Het beeld van de man stond op zijn netvlies gebrand.
De onthulling had hem ietwat sprakeloos achtergelaten. Hij draaide zich om en wandelde naar de bank. Hij zette zich neer en voelde hoe zijn kleren zich rond zijn lichaam drapeerden, het volgden en gehoorzaamden. Hij keek uit over het meer en dacht na over de man die hij had gezien. De man waarvan hij de gelijkenis droeg, die hij was.
Hij was moe. Plotseling en onherroepelijk moe. Zijn oogleden leken een eigen leven te leiden en sloten zich geregeld vanzelf. Hij was uitgeput en verlangde naar zijn sokkel, zijn stille bestaan. Hij stond op, keek in het voorbijgaan nog een laatste keer naar zijn reflectie en wandelde terug naar zijn sokkel. De wereld leek zilverig in het maanlicht en zijn sokkel verwelkomde hem met een serene zwarte binnen al dat grijs. Hij kroop er met wat moeite op, schikte zijn kleren en sloot de ogen.
Hij had daarna nooit meer opnieuw bewogen. Misschien was weten wie hij was de enige beweegreden geweest om zich in beweging te zetten en was er nu hij dat wist geen nood meer aan. Hij wist niet of één van de voorbijgangers ooit had opgemerkt dat zijn ogen nu gesloten waren. Hij geloofde van niet, misschien hadden ze nooit gemerkt dat ze überhaupt ooit open waren geweest. Het deed er niet toe. Flarden bewustzijn doken soms weer op, steeds opnieuw, met in hun midden het gezicht van de man die hij had ontmoet.
Ik ben ruw aan het omgaan met mezelf. Soms geef ik niet om wie ik ben en wat ik doe. Soms geef ik er teveel om. De ambiguïteit daarvan is moeilijk leefbaar. Vandaar mijn pogingen, steeds opnieuw, om mezelf te herscheppen. Elke keer opnieuw een identiteit opbouwen uit verlangens, hartstochten en doorslaande waanzin. Maar ik ben wie ik ben. Ik ben de duisternis niet, en ik ben al evenmin het licht. Sommige mensen hebben de gave om één van beide te zijn. Ik ben te braaf om interessant te zijn, en te kwaad daaromtrent om er gelukkig om te zijn. Iemand zei me onlangs dat als je interessante mensen wilt ontmoeten, je 'op stap' moet gaan. De deur uit en langs een andere deur binnen, waar felle lichten en muziek die tirangewijs je hart beveelt meester zijn. Je vindt er mensen van alle slag, je gebruikt er geestverrijkende stoffen. En je zal je interessante mensen vinden. Ze leven allen daar, passeren allemaal langs daar. En het is verdomme waar. Maar ik ben niet langs daar gegaan. Ik zal NOOIT langs daar gaan. Mijn wereld is altijd de brave wereld geweest. De wereld waar je je buigt over een kind en de schoonheid van de wereld in een glimlach vindt. Een wereld waar je je zorgen maakt om anderen en waar je de wereld een betere plaats wil maken door je medemens, je buur, te veranderen. Mijn wereld was een bos en een klein paadje dat me bracht naar eenzaamheid en contemplatie. Ik heb die wereld vaarwel gezegd zo'n kleine 2 jaar geleden. Ik heb gebroken met mijn wereld. Als ik er nu op terug kijk, besef ik dat het nooit mijn wereld is geweest. Ze heeft me klein gehouden. Ze heeft me geknecht. Ik wilde er interessant zijn, maar ik besefte niet wat voor prijs dat zou hebben. Ik was er interessant. Ik heb mijn momenten van roem gehad. Maar omdat ik de regels ervan te strikt nam, te zeer incorporeerde, heeft het me ook alle mogelijke glorie ontnomen. Je kan niet genieten van roem als je braaf wil zijn.
Ik ben kwaad. Kwaad op alle mensen rondom mij. Op mijzelf ook -al weet ik niet meer of dat is omdat ik nog steeds de littekens draag van een schuldgebaseerde wereld of omdat ik geloof in de idee dat iedereen altijd bijdraagt aan zijn eigen nederlaag Wat het ook is; ik ben woedend op mezelf.- en mijn bijdrage valt niet te onderschatten. Ik heb mezelf toevertrouwd aan de regels van de samenleving. Ik heb mezelf beknot en gereduceerd tot een ontvanger die geen eigen ideeën meer heeft. Maar ik ben ook kwaad op jou en op alle mensen rondom mij. Ik ken enkele mensen vanuit de brave wereld en ik zie alle intelligente mensen daarin hun talenten weggooien. Ze zijn geïnteresseerd in filosofie? Ze gaan zich zo relativeren dat ze uiteindelijk niet meer worden dan een schelp van bescheidenheid met een inhoud van waardeloze kennis. Ze interesseren zich in kunst? Ze gaan ofwel zo op in feitenkennis dat ze niet meer zien, of willen creeëren maar laten hun altruïstische ik het excuus zijn om er nooit aan te beginnen. Als ze zich interesseren in politiek blijven de brave mensen aan de zijlijn piepen, als ze zich bezig houden met economie worden ze ofwel zo gecorrupteerd dat ze het systeem en haar doelen gaan heiligen, ofwel blijven ze op de basisvloer hangen en heffen het hoofd niet meer op naar waar de werkelijke winsten te maken zijn. En zo kan je verder gaan... zo kan je elke brave mens zijn eigen wil zien opheffen voor het 'grotere' goed. Ik ben kwaad op mezelf en jou en alle anderen. We doen niets met ons leven. We leven ze maar. Neen, zelfs dat niet. We leven onze geamputeerde levens. We herkennen ons niet in wat we doen, maar we doen het toch. Omdat... er is altijd een excuus. Ik ben kwaad op de anderen, omdat als zij ook maar enige daadkracht hadden gehad ze in mij een bondgenoot hadden gevonden. Iemand die hen zou opheffen en die door hen zou worden opgetild. In de plaats daarvan zie ik me omringd door lege blikken. Ik ben kwaad omdat ik alleen ben. Ik had mensen die om me gaven, maar ik heb van hen niets meer gehoord. Ik had mensen waar ik om gaf, die ik getrokken, geduwd, gepord en toegeschreeuwd heb. Dat ze moesten bewegen, dat we samen ZOUDEN bewegen. Dat we onze fundamenten zouden doen ratelen en elke storm samen gingen doormaken. Ze hebben me allen wandelen gestuurd. OMdat ze vrezen wat ze willen en de brave wereld hen instant geluk brengt. Ik zou daarmee kunnen leven, wil ik even verduidelijken, mocht ik zien dat het licht in hun ogen even helder blijft branden. Mocht ik zien dat ze voldoening scheppen uit die manier van leven. En ik moet toegeven dat dat bij sommigen het geval is. Goed voor hen, heb ik na veel nadenken kunnen zeggen. En dan is het contact tussen die mensen en mij langzaam verminderd tot zero. Maar diegenen waar ik het licht heb zien uitdoven, waar ik de lege blik van berusting heb zien verschijnen.... oh... wat haat ik hen. Wat haat ik dat zij me hun theaterstuk van de stille dood hebben doen bekijken! Elke keer opnieuw, scène na scène dezelfde uitvluchten, smoesjes en verontschuldigingen. Hetzelfde laffe vluchten in geautomatiseerde routines en gedragsregels. En ik heb er genoeg van. Genoeg getrokken en geduwd. Ik laat hen achter. Laat hen naar mij komen, in het geval dat ze van gedachten en handelingen veranderen. Ik zal klaarstaan en hen omarmen voor wie ze vroeger waren en misschien terug zullen zijn, later, in de toekomst. Dit is mogelijk mijn laatste excuus. Mijn laatste beperking die ik uit DE wereld heb geholpen.
Menig denker heeft geschreven dat we er uiteindelijk alleen voor staan in de wereld. Ik heb dat niet willen geloven. Ik dacht dat eensgezindheid en een communiteit de ware bron van handeling was. Samen sta je sterk. De meerwaarde van dat ene wezen meer is groter dan de som van de betrokken wezens. Misschien is het omdat ik alleen ben nu, en dat het enkel voor mij van toepassing is: maar ik ben het uiteindelijk na lang vechten en lang gemartel eens met die menigte denkers.
Je bent alleen op de wereld. Je staat er alleen voor. Naar de verdoemenis met de brave mensen en de interessante mensen. Ik zal altijd diegene zijn die loopt op de plaats waar duisternis begint en licht eindigt.
11 Dagen. De hoofdletter met nadruk. De 11 komende dagen, vandaag meegerekend, heb ik verlof. VERLOF. Ik was en ben er dringend aan toe. Vanmorgen ben ik opgestaan even uitgelaten als een kind bij het krijgen van zijn eerst speelgoed. Ik heb mijn vriendin vergezeld tot aan haar werk en ben al slenterend door Brussel naar de Koninklijke Bibliotheek getrokken. En hier zit ik nu. De leeszaal is heerlijk leeg op een paar fervente boekenliefhebbers na en... het voelt heerlijk aan. 11 dagen... Dagen van contemplatie, schrijven en beeldhouwen. Niets dat me tegenhoudt en enkel mijn eigen innerlijke stem om geduldig naar te luisteren. Mijn visie van het paradijs? Ik heb het gevonden. Het is dit gevoel van bevrijding, van vrijheid, van potentieel dat wacht te worden ingevuld. Mijn queeste van vandaag is alle mogelijke voorbereidingen te treffen die zullen maken dat ik de komende dagen ten volle kan beleven. Orde op zaken stellen. Er is zoveel om over na te denken. Ik heb een beeld in mijn hoofd dat ik wil veruitwendigen, ik heb mijn eigen morele ziel bij te schaven. Er zijn belangrijke beslissingen te nemen en fundamentele 'zijnskwesties' op te lossen. De volgende 11 dagen zouden me als bewust wezen wederom op de kaart moeten plaatsen. (Dat ik van de kaart was 'gevallen', staat buiten kijf.)
Er is bijvoorbeeld de kwestie van mijn lage zelfvertrouwen. Of te hoge verwachtingen (van het zelf)? Misschien dat dit wel wat uitleg nodig heeft: Ik heb soms het gevoel dat ik wil op de maat wil lopen van mensen die mijn niveau overstijgen. Het komt wel eens voor dat ik het gevoel heb dat ik 'net-niet'. Net niet goed genoeg, net niet gevat genoeg, net niet genoeg talent, en ga zo maar door. Als dat zo enige tijd doorgaat zonder dat ik me van het tegendeel kan overtuigen, als ik het maar voor één kleine zaak, dan laat ik dat grashalmpje los dat me weerhoudt te vallen in somberheid, neerslachtigheid en algehele zinloosheid. Zinloos te zeggen dat ik me uitgerekend daar bevond de afgelopen week. Je kent het beeld van de man die nog weigert te eten omdat hij de zin van zijn bestaan niet meer vindt of heeft verloren? Wel... ik ga mezelf niet uithongeren, maar ik verlies wel de lust in mijn leven. De alledaagsheid verliest haar glans, mijn innerlijk licht dooft uit (ik stel me altijd voor dat ik dan met 'doffe' ogen rondloop). De reden is dat ik soms volledig mijn vertrouwen in mijn eigen kunnen verlies. Meer dan dat; ik verlies mijn geloof in mijn eigen willen. Akrasia, zo je wil, of althans; dat is het symptoom. Willen is een lastig verlangen. Je kan op bepaalde momenten gaan twijfelen of wat je gelooft te willen wel overeenkomt met wat je werkelijk verlangt, wilt. Of zijn het je kwaliteiten die dat wat je wilt eenvoudigweg niet kunnen realiseren? In het eerste geval ben je jezelf aan het voorliegen en dien je je willen aan te passen. In het tweede geval dien je ofwel je willen bij te stellen OF je kwaliteiten op zodanige manier 'oefenen' dat je uiteindelijk wel over de nodige 'werktuigen' bezit om je wil te realiseren. In het laatste geval moet je dan de geloofssprong maken dat met de nodige arbeid je kwaliteiten inderdaad genoeg basis gaan hebben om je wil te dragen. Dat vraagt moed. Doorzettingsvermogen. Een zwijgen en veel handelen (een heel epos valt te schrijven over mijn praten betreffende de zaken die ik wil, waarbij de uiteindelijke conclusie steeds een status quo blijkt te zijn. Het spreken lijkt het handelen op te heffen, of misschien eerder; het spreken heb ik leren beschouwen als een tijdsverlies. Het leidt niet tot handelen.).
Bezit ik de kwaliteiten, lees; het potentieel, om mijn wil(len) te realiseren? Ik heb te beslissen of ik die geloofssprong maak.1 Ik heb in de eerste plaats wel aan mezelf de belofte te maken dat ik het al dan niet maken van de sprong als een overwogen beslissing moet beschouwen. Een beslissing dat ik niet licht naast me kan neerleggen als de innerlijkheid wederom beslist dat wispelturigheid de modus vivendi is. Ook dat vraagt doorzetting, misschien zelfs stijfkoppigheid.
Ik heb nog een hele dag om dit (en andere zaken) te beslissen. Ik schrijf hier vanavond weer wat ik voor mezelf heb beslist. To be good enough of not. That's the pertinent question.
Zwerver Koninklijke Bibliotheek Algemene Leeszaal
1 Eén van de redenen dat deze sprong maken zo moeilijk valt te maken, lijkt me gepaard te gaan met de idee dat iemand eigenlijk die stap niet zou hoeven te maken. Ik meen dat wel allemaal enigszins gedetermineerd zijn te denken dat enkel mensen 'au naturel' de mensen zijn die effectief unieke en bijzondere dingen kunnen verwezenlijken. Ze hoeven niet te worstelen met wat ze willen of met de vraag of ze al dan niet de kwaliteiten bezitten om deze/die te verwezenlijken. De onzekerheid over het willen en het bezitten van de benodigde kwaliteiten zou als het ware het antwoord reeds in zich dragen; U bent, helaas, geen goed materiaal voor uw willen. Als bijkomende conclusie zou je dat evenzeer kunnen zeggen: Uzelf vastklampen aan dat willen, is een niet willen erkennen van uw eigen realiteit en kan enkel ongeluk brengen. Ik hoop, geloof, meen en misschien zelfs (al zou het de voorgaande opheffen); WEET dat dit idee berust op een verkeerde gemeenplaats. Ze voelt echter zo erg ingebed in de common sense opvatting van succes dat ik mezelf er maar moeilijk van kan bevrijden. Mensen die dingen bereiken, zijn mensen die daar hard voor werken. Sommigen harder dan anderen, maar allen hebben hun kwaliteiten moeten uitbouwen. Ze hebben ze moeten cultiveren en hebben er massa's tijd in moeten steken om hun kwaliteiten op hun uiteindelijke niveau te krijgen. Misschien hebben ze zich deze vragen niet gesteld, misschien wel. Misschien is de verkeerde gemeenplaats al in de eerste plaats verkeerd omdat het juist een generalisatie is van uiteenlopende levenspaden die enkel gemeen hebben dat ze uiteindelijk wat hebben bereikt. De wegen er naartoe en de vragen die tochtgenoot waren, zullen waarschijnlijk niet zoveel meer gemeen te hebben dat dat het hard werk heeft gevraagd van de ondernemende ziel.
Lang geleden begon een jongeman een blog en toen kwam hij er niet meer toe te schrijven en het verhaaltje is over. Ik denk dat dat de story is van de afgelopen maanden. Mocht iemand dat spijtig hebben gevonden bied ik mijn excuses aan. (en de zekerheid dat het nog zal gebeuren :p )
Het leven is woelig geweest de laatste maanden. Op mijn werk gaat het goed, al ben ik momenteel wat gefrustreerd omdat ik een geweldig project uit mijn mouw wil schudden en dat de enige projecten die zich aandienen het 'GEWELDIG' missen. Verder zoeken dus, maar ik voel me gelimiteerd door mijn eigen ideeën, mijn eigen geest. Het is vreemd hoe je soms het gevoel kunt hebben dat er zich effectief ideeën bevinden tussen je twee oren, maar dat je hele hoofd gevuld lijkt te zijn met watten. en dan denk je 'mocht ik maar wat helderder kunnen denken, dan zou het vanzelf komen.'
Zelfbedrog. Denk ik In elk geval, ik vind mijn geweldig projectje niet. En ik hoop dat de volgende voorspelling waar zal blijken te zijn; NOG niet.
Mijn persoonlijke projecten. Het schaamrood rukt op en verlegen sla ik mijn ogen neer. Ik ben er niet toe gekomen ook maar 1 waardevol iets te produceren in de twee maanden dat ik niet meer gepost heb. Dat moet veranderen DAT MOET VERANDEREN! <Buldert het zo hard in zijn hoofd dat zijn kiezen beginnen te klapperen> Ik heb een paar beeldjes gemaakt maar erg geweldig zijn ze niet; laat staan dat je het kunstwerken zou kunnen noemen. (en dat is, hoe ambitieus ook, toch wel ergens mijn doel). Schetsen noem ik het, en probeer daarmee mijn ontgoocheling te verdoezelen dat ik niets beter weet te verzinnen dan die beeldjes. Ik ga ze hier morgen of overmorgen opzetten. Weet wel, neem in de evaluatie op dat het SLECHTS schetsen zijn. :p (en zo heb ik elke mogelijke oprechte commentaar van iemand serieus moeilijk gemaakt, en lijkt de enige mogelijkheid me te loven. Hmmm... Negeer al het voorgaande of;. M.a.w. Wees onbevreesd kritisch, zelf al zijn het maar schetsen ;) )
Met schrijven sta ik ook nog niet veel verder. Ik lijd aan procastrinatie en lijk een hoofd te hebben dat gevuld is met een of ander soort gewichtsloosheid die mijn ideeën niet toestaat gewichtig en gevuld te worden en dus blijven ze zo maar wat onbenullig en idioot in mijn hoofd zweven. Frustrerend.
...
...
Ik geloof dat ik moet slapen. En meer dan anders. Ik ben uitgeput.
Gegroet liefste lezer! Dat u dit leest wil zeggen dat u bij wijl eens komt piepen om te zien of Zwerver iets gepost heeft. Hij buigt voor uw loyaliteit en daadkrachtigheid! Het leven, dat begint voor zonsondergang en eindigt, wel, net iets voor de voor-zonsondergang, is vol. VOL. We hebben het graag zo.
Edoch... een van mijn projecten, het toneeldecor is bijna af. Met bijna wil ik dan zeggen; het duurt nog enkele zware avonden en één weekend om het af te hebben. Volgens mij wordt het bijeengehouden door frustratie. Frustratie omdat ik het goede materiaal niet heb, omdat ik niet kan rijden en dus aangewezen ben op andere personen, frustratie omdat hout en paletten een eigen leven (willen) te leiden hebben en ik ze dat hardhandig doch vruchteloos beveel dat toch niet te doen.. Frustratie ook en voornamelijk omdat ik onvermijdelijk achterstand oploop in de planning van anderen (niet mijn eigen planning, die zegt dat het nog oké is) die me dat dan stilletjes verwijten. Ik voel mee met bouwvakkers die dit dagdagelijks meemaken. Als je werkt met materialen, mag je zeker zijn dat er altijd iets is dat niet past, niet werkt of niet aanwezig is. Gevolg is vertraging, gevolg daarvan: je 'aannemers verwijten je vertraging.' Niet fijn...
Maar goed. Hieronder een foto van het decor zoals het nu is. Er is nog werk aan natuurlijk, maar het oogt wel al, vind je niet? :)
Ik heb me evenwel overtuigd in de toekomst niet meer dergelijke projecten aan te nemen. Het is tijdsrovend, vrij ondankbaar en.... het is niet echt mijn project. Mijn vriendin vertelde me laatst dat mijn grootste 'défaut' is dat ik niet egoïstisch genoeg ben. Let wel, ze bedoelde dat niet in de zin van; je bent te altruïstisch, hij-spaart-zich-het-eten-uit-de-mond-om-iemand-anders-zijn-studie-te-betalen. Wat ze bedoelde was dat ik zoveel tijd besteed aan anderen (hun welzijn, hun projecten etc) dat ik mijn eigen projecten steeds laat ophopen in de zeldzame uren dat ik niet in de weer ben. En die zeldzame uren kunnen geen recht doen aan mijn verlangens...
Ik ben geen heilig persoontje, verre van. Ik kan alleen niet omheen het feit dat als ik moet kiezen tussen voor mezelf een project opstarten, eraan bezig zijn, of het appél van een ander (ik wilde zeggen vriend, maar het is ruimer dan dat, zelfs een vreemde kan me weerhouden), ik steevast voor de laatste zal kiezen. En ik doe dat graag! Ik ben er graag voor anderen, het maakt dat je je nuttig voelt, waardevol. Waardig, zelfs. Ik doe het dus absoluut niet tegen mijn zin en het is ook niet dat ik op het moment zelf liever met mijn eigen projecten zou bezig zijn... maar als ik zo blijf leven, zal ik uiteindelijk nooit het gevoel heb dat ik bepaalde dingen gedaan heb, die ik waardevol achtte omdat ze vanuit mezelf kwamen.
Na het theaterproject las ik dus een pauze in waar ik enkel werk aan eigen projecten. Ik heb er ééntje op mijn schap liggen dat me doet watertanden als ik eraan denk. Het heeft met beeldhouwen en de openbare ruimte te maken.... MJAM...
Bedenking; ik heb een projectbewaarder nodig. Iemand die me tegen houdt als ik weer op de dool ga en niet op mijn eigen pad blijf. Iemand interesse? Verloning: overvloedige dankbaarheid van mijnentwege, een eervolle vermelding in mijn hart en levenslange vriendschap. Vacature open tot en met 28 oktober. :)
Het is weldadig fijn om als eerste aan te komen op het werk. Alles is stil, verlaten en ademt herinneringen en toekomstig plezier. Op mijn gemak de rolluiken oplaten, koffie 'en masse' zetten (geen sociale sector zonder het feel-good-koffietje, zeg ik altijd). Mijn computer opzetten en... omdat ik in feite pas binnen een halfuur begin te werken: blogs lezen en eventjes de mijne updaten.
De paar blogs lezen die ik volg (het zijn er wel bepaald drie; selena, Shade en Ikmisme), is altijd weer interessant. Het is intiem, me dunkt, iemand van nabij te volgen, en die intimiteit wordt bekrachtigd doordat ik hen enkel als geesteskinderen ken. Hun leven is zo vol.Ze kunnen dagen achtereen schrijven en steeds opnieuw nieuwe informatie aanbrengen. En dan telkens als ik dat lees, denk ik aan mijn eigen blogje waar ik om de paar weken iets opzet. Niet dat mijn leven leeg is, integendeel, maar veel is reeds geschreven hier. Maar vandaag zet ik me dan toch eens over mijn initieële lege-bladvrees om wat up te daten.
Op het werk probeer ik een duizendpoot te zijn. Ik probeer me met alles bezig te houden waar ik maar mijn handen op kan leggen. Dagen racen voorbij. Zo ben ik bijvoorbeeld bezig met een beeld te maken met de mensen. Best leuk. Ik ga elke week voetballen en fitnessen met andere mensen. Ik geef elke week lessen Nederlands aan absolute beginners. Ik geef internetatelier. Ik ben een magazine aan het opstarten met een vijftal gasten, door hen geschreven, getekend etc. Er komt ook een site van dat magazine. Mettertijd zal ik hier wel eens een link opzetten naar die site. Voor de geïnteresseerden. :) Ik probeer een hout- en meubelatelier van de grond te krijgen... Knap lastig, maar het gaat lukken. Wat werk betreft, zit ik wel goed. Ik amuseer me, frustreer me dood (hoort er bij!), krijg positieve commentaren, opbouwende kritiek etc. Je kan het je alleen maar wensen.
Mijn beeldhouwen daarentegen laat wat te wensen over. Ik heb massa's ideeën, maar de tijd ontbreekt me eenvoudigweg . Het derde deel van mijn beeldenreeks is bijvoorbeeld nog altijd niet af. Vanaf oktober zet ik me er weer aan, want dan zou ik -hopelijk- meer tijd hebben. De reden dat ik geen tijd heb is het theatergezelschap waar ik een decor voor aan het bouwen ben. Vanaf morgen beginnen we een marathon om het tegen 22 september af te hebben. ELke avond eraan werken... het wordt spannend! Voor geïnteresseerden; we spelen antigone. De site van ons collectief; www.collectiefverloren.be. Het is niet te Brussel, helaas, maar kom gerust kijken. ;)
De tijd tikt, deadlines dringen zich op, de klok op de muur schreeuwt me het dringende verwijt toe dat het 14 over 9uur is. Tijd om te werken.
Herinner u, teerbeminde lieveling, de dagen van weleer. Waar werken een droom was en dromen getekend waren van ware hartstocht. Herinner u de beloften die werden gemaakt. Herinner u de beloften die gebroken en gekneusd vergeten werden, en die soms hun bloedende gelaat toonden met een appèl dat de fundamenten van het zijn deden sidderen.
Ik herinner ze me. Ik herinner me vooral die ene, die me onlangs (zie een vorig bericht) haast tranen deed vergieten. Het was het gelaat van een dakloze gestorven op straat. Ik nam me toen voor niet te vergeten dat ik met deze mensen wil werken, voor hen wil werken. Nu, enige maanden later, is het zover. Officieel aangekondigd op deze blog, vier weken na datum: Ik werk. EN ik werk met daklozen!
Toegegeven, mijn jobomschrijving is niet helemaal wat je zou denken als je dat statement leest. Ik ben (helaas?) niet één van diegenen die hen uit de miserie helpt en een dak aanbiedt, een bed of wat brood. Dat laatste misschien nog wel... maar soit. Wat ik doe is activiteiten organiseren. Momenten, tableaux vivants van rust in een woelig leven. Wat de organisatie doet waarbij ik werk, wat ik doe, is er voor zorgen dat deze mensen hun eenzaamheid kunnen overwinnen, een sociaal netwerk kunnen opbouwen. Bij ons kunnen ze hun creativiteit aan de dag brengen, kunnen ze zich amuseren (een basisrecht als alle anderen!).
Eén voorbeeld hiervan is één van de activiteiten die ik organiseer; de brusselse homeless cup. Voetbal. Misschien heb je wel al eens gehoord van de belgian homeless cup? Een voetbaltornooi tussen daklozen hier in België (correcter zou zijn; vlaanderen, maar daar wordt aan gewerkt!). De Brusselse cup is hetzelfde, maar dan te Brussel. En uiteraard sturen we een afvaardiging naar de belgian homeless cup. DIe we gaan winnen. Uiteraard. Supporters mogen zich hier melden. Waanzinnig enthousiasme vereist.
Leven zit vol verrassingen. Twee maanden geleden had ik niet durven hopen een job te hebben, 6maand geleden had ik niet durven hopen een vriendin te hebben. Nu heb ik een vriendin en een job in de sector die ik wilde. Het verwondert me. En dan soms, als ik s'avonds laat de marollen insluip, de plaats waar mijn nestje is gesitueerd en ik OFFICIEEL woon... ik me op een bankje zet in een park en naar het lichtspel van boom en straatlantaarn kijk, dan vraag ik me af en bekruipt mij een vleugje ongerustheid. Wat snel kan komen, kan snel heen gaan...
Gelukkig is er altijd nog mijn straatlantaarn-filosofie. 'Goed' kan komen en gaan, 'slecht' gebeurd of niet... zolang je maar blijft staan op de grens tussen schaduw en licht. De plaats waar je WIL staan.
Maanden van virtuele stilte, maar het reële leven weerspiegelde dat niet. Geen nieuws is goed nieuws zeggen ze wel eens, en in mijn geval is dat hoofdzakelijk een ware bewering. Hoofdzakelijk natuurlijk, je plukt de roos van het leven niet zonder je af en toe aan de doorns te prikken.
Kopstukken van de afgelopen maanden: Zwerver gaat samenwonen!, Primeur!, Examens gehaald met grote onderscheiding, maar thesis uitgesteld tot tweede zit. Hilarisch of dramatisch?, een bekommernis met hedendaagse consequenties, Zwerver vindt werk, De thuislozen te Brussel hebben er een beschermheilige bij!, een ontwikkeling die me angst en vreugde inboezemt, De start van een schrijverscollectief, klucht of roemrijk pad?, Moet men zich eerst bewijzen vooraleer men een collectief opricht, of is de structurele implementatie van een schrijver in een koepel de noodzakelijke fundering? Ik ben het er nog steeds met mezelf niet over eens, Katje besmeurt geheel appartement met bloed, een bloedstollende avontuur, heden ten dage gaat het er beter mee, maar nachtelijke queestes naar een dierenarts wil ik liever tot het verleden begrenzen, Zwerver begint legendarisch spel met Beste Vriend, Het zoveelste succesvoorspellende begin, Laten we hopen dat deze keer de Beste Vriend het tempo kan volgen :), Beeldhouwreeks 'De mens die zich onttrekt aan een balk <werktitel> stapt fase drie binnen!, Het tweede beeld is af, als ik een foto vindt op mijn pc, zet ik hieronder een voorbeeld, Krap bij kas, Financieële(persoonlijke) crisis bereikt lokale nulpunt!, het is nog niet bedwongen, schulden hebben is beangstigend. Hopelijk kan het werken hier eindelijk een lichtende horizon betekenen, Zwerver start eigen project, straattoneel: redevoeringen en Brusselse verhalen, een streling voor het oor!, Startfase, ik focus op redevoeringen zoals deze van, hoe kan het ook anders?, Mohandas gandhi, Martin Luther King en dergelijke. een vriend van mij doet de Brusselse verhalen. Publieke fase van dit project; gepland in oktober, november dit jaar.
Er zijn nog andere verwikkelingen die diepgaand de voorbije maanden gekleurd hebben. Het bovenstaande is echter genoeg 'overload' aan informatie voor iemand die tussen de regels leest.
Deze blog is niet uit mijn gedachten geweest. Ik dacht een volgende rubriek toe te voegen; Gedachten. Het betreft kleine ideeën die ik doorheen de dag heb en die ik de moeite waard acht neer te schrijven. Ze zijn, naar eigen oordeel, interessant genoeg om te delen met het beperkte maar oh zo unieke en geestrijke publiek dat mijn blog bereikt. :) Let wel, zoals de eerste gedachte meteen zal aantonen, zijn geen van de ideeën noodzakelijk coherent of zelfs maar logisch geconstrueerd. Het gaat om retorische gedachtegangen, monologen aan het zelf, die zoals we allen weten niet altijd een logisch pad volgen, die conclusies laten voortkomen uit betwijfelbare argumenten. Het gaat tevens niet om waarheidsgetrouwheid. Het zijn ideeën die hun eigen loop nemen en een loopje nemen met zichzelf (als het ware). Eén consistente lijn in al deze gedachten is echter deze: het zijn Narrige uitspraken. Ze hoeven aan geen enkele autoriteit te beantwoorden en maken dus buitelingen puur uit plezier ze te KUNNEN maken. :) Geniet ervan als dat mogelijk is en zo niet... misschien brengt de volgende gedachte wel een lach op je lippen, een frons op het voorhoofd, een droevige trek aan de mondhoeken. :)
Eerste gedachte:
Er zijn maar twee dingen in het leven die
belangrijk zijn; nooit een koffie versmaden en steeds sigaretten op zak
hebben. Een onzichtbaar publiek applaudisseert. Je moet het altijd hebben van
zon geleuter om de aandacht van het publiek te trekken. Van je lezers. Mocht
je zeggen dat vriendschap en esthetica het enige belangrijke is, kijkt iedereen
verveeld weg.
Ja, ja, wat een clichés. Iedereen vindt dat,
vertel eens iets nieuws. En ze kijken met grote ogen vol verwachting toe tot je
de ene narrige uitspraak na de ander doet, buitelend buiten het bereik van
waarheid en echtheid. En dan applaudisseren ze opnieuw, want wat je zei was
onzin, maar wel leuke onzin. Grappige onzin!
Achteraf kunnen ze nog heerlijk nagenieten en
zich verlustigen aan het idee dat je het misschien wel Ja! Dat je het allemaal
écht meende! Want zon mensen bestaan, denken ze met een heerlijke rilling. Wat
zijn ze toch raar, die mensen!
Schrijvers schrijven vaak aldus, de ene
onzinnige bewering na de andere slakend, zich niet gewaar van de zotskap op hun
hoofd en het feit dat de pen in hun hand veel weg heeft van een narrenscepter.
Lege diepzinnigheden, holle frasen. Hun verlangen de wereld nieuw te bekijken,
maakt van alle waarheden iets om op neer te zien, om meewarrig het hoofd bij te
schudden bij vertoon van zo weinig fantasie. Dat zij juist dat zouden moeten
verkondigen, dat zij juist de voorvechters en gekozen kampioenen zouden moeten
zijn juist daarvan, dat komt zelfs niet in hen op.
Het valt hen te verwijten. Maar evengoed niet.
De waarheden zijn gelukkig in onze zielen geschreven, met inkt minder vluchtig
dan dat van het geschreven woord. Een enkel boek, een enkele zin zelfs, is
genoeg om die in onze ziel ingeschreven woorden te doen zingen, tot zij
resoneren in onze handelingen. Gelukkig.
Gelukkig ook, omdat het de schrijver bevrijdt van
zijn rol als voorvechter om de rol van nar aan te nemen. Want als een schrijver
maar weet dat hij nar is, dan is het goed.
Ja, dan is goed.'
Aan Shade: Ik hoop dat dit berichtje min of meer invult hoe het met me gaat. Dank je voor je belangstelling! Het is een smeulend korf kolen waar een Zwerver zich op zijn dooltocht doorheen het leven af en toe aan kan warmen. Het is dergelijke, niet-conditionele belangstelling die elke waarachtige zwerver een thuis kan noemen.:) Hopelijk smeult je vuurtje nog lang voor anderen, en is de warmte ervan ook voor jou een blijvende motivatie te blijven tekenen, schrijven en je levenskunst te perfectioneren!
<Zucht.> Kierkegaard en Nietzsche staren als grote reuzen neer op deze jongen, onverbiddelijk en drukkend. Hun blik kent geen medelijden. 'Alles lezen', brullen ze mij toe, en ik, arme ik, probeer met mijn linkerhand te schrijven en met mijn rechterhand alle teksten die ik maar in mijn bereik heb naar me toe te trekken. Mijn ketenen rammelen, ze herinneren me eraan dat de tijd dringt, dat elke dag telt... Ik heb op dit moment 1,5 pagina. Dat is bedroevend weinig. Vandaag moet ik weer naar een doodsaaie en oninteressante les waardoor ik haast mijn hele namiddag verlies. Van schrijven kan er dus enkel in de voormiddag sprake zijn. <diepere zucht> Ik hoop pagina 5 bereikt te hebben tegen 13u. Dat is een realistische doelstelling, mits ik geen tijd verlies. De koninklijke bib gaat helaas pas open om 9u, en aangezien ik een boek nodig heb voor die 3 pagina's, rest me niets anders dan mijn tijd verdoen in de exki Agora. Met blogs lezen en blogs schrijven. Ook een welbestede tijd, ja, maar niet nu, niet nu ik de hete adem van die twee reuzen in mijn nek voel.
Langs de andere kant heb ik weinig om over te klagen. Ik vergeet niet van het leven te genieten. Thesis of geen thesis, dat is primordiaal. Dus mijn momentje hier in de exki wordt voluit gewaardeerd, de koffie doet me met haar welriekende aroma toch even de zorgen vergeten en de muziek, zweverig als altijd, wuift me rust en kalmte toe. Binnen een halfuurtje vertrek ik naar de bibliotheek, vol goede moed, vol begeestering, juist dankzij dit moment van inactiviteit ervoor. Ik ben een trappelend jongetje, wachtend voor zijn favoriete speelgoedwinkel. Eens de deur opengaat, gaat de wereld open. Net zoals bij dat kind, is het wachten en popelen en springen van opwinding ervoor nog het waardevolst aan de hele beleving. Enige verschil waarschijnlijk; ik ben er mij van bewust en het kind niet. Ik vraag me af of dat iets afdoet aan mijn ervaring? Is weten hier een rem op de beleving?
Vriendschap. Hele weken denken en schrijven over vriendschap. In gezelschap van twee reuzen van filosofen. Soms kijken ze over mijn schouder mee, denk ik. Lezen wat ik schrijf. Kierkegaard, stel ik me voor, knikt bedachtzaam maar kritisch. Nietzsche snuift onder zijn grote snor. Dat hij het niet akkoord met me is, tja, dat was bij voorbaat geweten. Wat ik ook over hem schrijf, ik geloof dat hij me een draai rond mijn oren zou geven mocht hij kunnen. Misschien dat Kierkegaard hem tot rede brengt. Dat lijkt me net iets voor hem. Spijtig dat ik hen niet op een koffietje kan trakteren... dat zou pas een interessante ochtend zijn. 'Voor Nietzsche een lungo alsjeblieft, extra straf. Hij heeft zijn agitatie te voeden weet je wel'. De serveerster knikt waardig. Iedereen weet dat Nietzsche niet te genieten is als hij niet nerveus is. En tja, eigenlijk ook niet als hij wel nerveus is. Niet dat hij onvriendelijk is, verre van. Hij is de vriendelijkheid zelve. Maar zijn ogen, die scherpe blik van hem met een oceaan aan gedachten en tegenwerpingen erachter... het maakt elke conversatie met Nietzsche lichtelijk ongemakkelijk. De serveerster kijkt me vragend aan. 'En voor Kierkegaard een déca. Voor mij een gewone koffie.' Want Kierkegaard geef je geen straffe koffie natuurlijk. Net als zijn schrijven is hij passioneel, maar berekend. Koffie zou hem maar uit balans brengen. En ik... ach ik, over mij valt niet te spreken. De aanwezigheid van die twee Groten doet alle anderen verdwijnen in nietigheid.
Maar toch praat ik met hen. Elke dag. Dan wel niet met een koffie, maar goed, sommige dingen vallen buiten de reikwijdte van de werkelijkheid. Op naar de bib. Nietzsche dartelt vrolijk rond, maakt zotte buitelingen met ingewikkeld patroon (en denk maar niet dat er ook maar één beweging is die niets ontsluit, niets te vertellen heeft!), de koffie doet zijn werk. Kierkegaard is me al vooruit gegaan. Hij wacht op me in de leeszaal heeft hij me gezegd. Zijn boek wacht er op me...
Soms heb ik het gevoel dat ik besta uit beloften. Beloven dat ik dit of dat zou doen. Beloften aan anderen, beloften aan mezelf. Het is dan ook geen geheim dat een belofte maken goed doet. Vanaf de woorden uit je mond rollen of, in het geval van een belofte aan jezelf, vaste vorm aannemen in je hoofd, is er meteen dat gevoel van 'iets verricht te hebben'. Je voelt je onmiddelijk beter, je hebt de koe bij de horens gevat. Wat niet noodzakelijk een dwang was, heb je tot plicht gemaakt. En daardoor heb je al een daad gesteld....
Daardoor heb je ook meteen een ongelooflijk gevaar op jezelf afgeroepen.
Het spreekwoord 'belofte maakt schuld' maakt gewag van dit gevaar. Er is inderdaad een schuld te vereffenen eens een belofte is gemaakt. Die schuld is echter, tegen de algemene opvatting in, groter dan de daad die de belofte bevredigd. Dat wordt vaak vergeten. Dat vergeet ik, veel te vaak zelfs. Met de belofte heb je je niet alleen verplicht tot een toekomstige handeling, je hebt ook de mogelijkheid van het niet inlossen van die belofte ontsloten. Volgens mij is dat het wezenlijke gevaar. Als je immers een belofte niet nakomt, heb je niet alleen de vereiste handeling niet verricht, je hebt ook een stap naar achter gezet. Je bent slechter af dan vóór je die belofte deed. Bepaald een grotere schuld dus, dit risico te lopen! Elke belofte die je jezelf maakt, die je anderen maakt en die je niet nakomt is een gewicht dat je een stap terug zet op je eigen pad. Waarom? Omdat het je aantast. Als een bijtend zuur werkt het zich doorheen je welzijn. Je voelt je minder, je voelt je ondaadkrachtig. Je hebt het gevoel dat je niets wezenlijks verricht. Let wel, dat geldt niet enkel voor de grotere beloften. Zelfs de kleine beloften zoals bijvoorbeeld een uurtje te sporten tijdens de week of minder op facebook zitten; het niet nakomen van die kleine, nietswaardige beloften culmineert zich allemaal tot een groot onbehagen, een fundamentele onrust.
De remedie is simpel, doch vraagt zéér veel discipline: Vanuit de prozaïsche uitspraak 'less is more' het hele concept van jezelf en anderen beloften doen, herzien. Hoedt u voor het maken van beloften! Weest bewust van het risico dat je neemt! Ken het sluwe karakter van de belofte en weet dat het even goed doet, maar later ongelooflijk meer leed kan brengen. Beloof liever minder, dan meer, en geef jezelf daardoor de mogelijkheid vaker meer dan minder te doen dan wat je hebt beloofd. Dat geldt voornamelijk voor die kleine beloften... die kleine beloften die je een betere 'levensstijl', een instant betere levenskwaliteit beloven. Volgens mij zijn zij het verleidelijkst. Ze zijn zo gemakkelijk te bevredigen, niet? Eén keer sporten in de week, elke morgen ontbijt nuttigen... zo eenvoudig in te lossen. Niet? Tot je een week verder bent, merkt dat het niet gelukt is en je je daar ONGELOOFLIJK slecht bij voelt. De belofte grijnst en danst op het graf van je eigendunk. Geen beloften meer maken, dus? Natuurlijk niet. Beloften zijn nodig, juist OMDAT zij een plicht maken van wat voordien slechts een mogelijkheid was. En die verplichting hebben we nodig om ons tot handelen te brengen. Ik geloof slechts dat ik voor mezelf (en anderen zeker met me) beter wat minder beloften maak, wat minder kleine EN grote beloften, waardoor ik mezelf heel wat leed bespaar. Enkele goedgeformuleerde beloften, bewust begrensd, opdat ik hen kan inlossen en het risico beperkt blijft.
Het eigen welzijn kan er enkel baat bij hebben!
Zwerver in modus 'laat-me-nu-eens-en-voor-altijd-een-inzicht-bewaren-en-navolgen-nondeju' (Koninklijke bibliotheek, Brussel, 16u47)
Overzicht blogbericht: - De tentoonstelling Flam en mijn 'analyse' van mijn toespraak op de opening ervan. - Een vrouw danst zich mijn leven binnen - Een schokkende gebeurtenis; de herdenkingsplechtigheid voor daklozen gestorven op straat
De afgelopen twee weken zijn in een waas van opwinding, enthousiasme en begeestering voorbijgevlogen. Het was druk, te druk om op een blog bij te houden wat die drukte inhield. Dus dacht ik de laatste sliertjes ervaringsnevel die me nog resten nu meteen om te zetten in zwart op wit, zodat ik niet zou vergeten hoe geweldig het leven soms kan zijn. Waar te beginnen? Vooreerst aangeven waar ik voornamelijk mee bezig ben geweest. Vorige week maandag heb ik kennis gemaakt met de filosoof Flam. Niet in persoon uiteraard, want hij is immers al een 17 jaar geleden onder de graszoden verdwenen. Vanuit mijn moeizaam verkregen stage kreeg ik de opdracht mee te werken aan een tentoonstelling die het werk van Flam aan het grote publiek wil voorstellen. Wie is Flam? Flam is een Brussele filosoof die leefde van 1912 tot 1995. Hij was een existentiële filosoof, een denker en schrijver met moeilijk te evenaren eruditie. Toen ze mij maandag binnenloodsten in de tentoonstellingszaal, ging Flam's gedachtengoed voor me open. Ik ben beginnen lezen. En lezen. En nog eens lezen. Die man heeft zovéél geschreven! Ik heb zijn letters verorberd als de waarlijk letterliefhebber die ik ben en ik kan niet anders dan erkennen dat er wat waarlijk authentiek ideëengoed bij hem te vinden valt. Een ware schande dat ik in mijn hele opleiding wijsbegeerte nog nooit van hem heb gehoord. (Hoe kan dat nu, vraag ik me af, dat we onze eigen denkers in een opleiding wijsbegeerte niet aan het woord laten?! Waarom vindt geen enkele universiteit de denkers van eigen bodem de moeite waard om er wat lessen aan te wijden? En doen ze dat werkelijk, ze niet de moeite waard vinden, of is het gewoon koude onverschilligheid of wat nog erger zou zijn, complete ignoratie van hun bestaan?) In elk geval, ik ben beginnen lezen, citaten beginnen opzoeken. Ik heb me volledig 'geflammeerd' ten einde een positieve bijdrage te kunnen leveren aan de tentoonstelling. De voorbije twee weken waren belezen, geëngageerd, vurig en LEERRIJK. Het zal waarschijnlijk niet verbazen dat ik me dus bovenste best heb gevoeld. Niets beters dan 'iets' om mijn tanden in te zetten om me te doen leven met volle teugen, te doen spreken met overtuiging, om mijn ogen te doen schitteren van enthousiasme. Dat hebben ze ook gevoeld, denk ik. Dus stond ik om 6u op (al had dat ook een bijkomstige reden die ik hier wat verder toelicht), begon te lezen, vertrok naar de tentoonstelling, hielp waar ik kon, las tussen die momenten in verder. Het loonde de moeite, want blijkbaar was mijn enthousiasme aanstekelijk genoeg om te vragen te spreken op de opening van de tentoonstelling. Dus stond ik daar, gisterenavond. In het lijstje van 5 sprekers, waaronder de rector van de vub, Professor Dithier (wel op emiraat, maar desondanks voor mij zo mogelijk dé professor die mijn leven aan de vub zin heeft gegeven), professor Elias... En mezelf. Student filosoof, kunstenaar volgens eigen overtuiging. Kan ik zeggen dat ik daar op mijn plaats was? Neen. In alle oprechtheid, neen. Het was een eer. Ik weet niet of dat concept bij ons nog zoveel waarde kent, of zelfs maar nog gekend is tout court, maar voor mij was het een EER. Ik was de laatste spreker. Mijn toespraak begon aldus; 'Ik mag dan niet de eloquentie van mijn voorgangers bezitten, maar dat zal ik pogen goed te maken met jeugdig enthousiasme...' En dat heb ik gedaan. Ik heb gepraat, me laten meevoeren op de stroom van mijn passie. Zozeer zelfs dat nadien de rector van de Vub naar me toe is gekomen, me een hand heeft gegeven met de woorden: 'Als dat niet eloquent was, dan moeten we dat woord een andere betekenis geven.' Schouderklopjes overal, mensen die me kwamen zeggen dat mijn toespraak hen geraakt had, de BESTE was! Iemand die me vroeg of ik mijn toespraak wou doorsturen! Een andere die mijn toespraak wou gebruiken in een column voor deredactie.be!
En dan werd ik een beetje stil. Trots ook. Maar een onbehaaglijk gevoel besloop me... Ik heb in een vorig berichtje al gewag gemaakt van mijn vrees onecht te zijn. Welnu, de erkenning die deze personen me gegeven hebben, voelt onverdiend. De reden daarvoor is complex. Ten eerste heb ik gebruik gemaakt van retorische technieken. Ten tweede ben ik nog niet lang genoeg bezig met Flam om hem grondig te kennen. Ten derde heb ik mijn jongere-zijn mee (De 'belofte', om het zo te zeggen, het potentieel. Ik ben niet een persoon, maar die belofte. Dat is wat mensen zien als ze een jongere een prestatie laten verrichten.). Het eerste is naar mijn idee niet echt, werkelijk een probleem. Zolang je niet bedriegt in je spreken, is retorica geen eristiek. Zolang het geen eristiek is, is het slechts een effectievere manier van gedachtenoverdracht. Langs de andere kant is retorica opsmuk, een manier om de inhoud van een rede beter tot zijn recht te laten komen, maar... ook om de gaten erin te omsluieren. Sowieso leidt het af van de wezenlijke inhoud van je betoog, zodat mensen later bijvoorbeeld zullen herinneren dat je goed gesproken hebt, maar de inhoud ervan niet meer kunnen oprakelen. Een evenwicht tussen inhoud en retorica, waarbij de inhoud meer moet doorwegen dan de sprekerstechniek, is bijgevolg belangrijk. Volgens mij was dat evenwicht in mijn toespraak zoek. Het tweede argument is volledig gerechtvaardigd. Ik KEN Flam nog niet. Toegegeven, ik heb hem de aflopen twee weken verslonden. Ik heb tegen de 1000 pagina's van hem gelezen. Maar dat maakt niet dat ik hem ken. Daar is meer reflectie voor nodig, en reflectie vraagt tijd. Wat ik aanhaalde tijdens mijn toespraak was bijgevolg slechts een oppervlakkige intuïtie, een subjectief aanvoelen van wat Flam tussen de regels door zijn teksten laat uitwasemen. Is dat voldoende om zoveel bijval te krijgen? Volgens mij niet. Het derde argument is ook volkomen geldig. Door in de eerste zin nadruk te leggen op mijn jeugdigheid, doordat de persoon me aankondigde als student, heb ik goodwill geschapen bij het publiek. Een vertederde goedkeuring van wat ik deed, nog voor ik het deed. De vraag is echter... kan een 25jarige aanspraak maken op jeugdig zijn? Kan ik beroep doen op de belofte, zoals mensen die in jongeren zien? Of ik dat wezenlijk kan, is van geen belang. Ze hebben me vanuit dat oogpunt aanhoort. Naar mijn mening echter, heb ik als 25jarige nog NIETS bereikt. Ik had al moeten gepubliceerd hebben, meer moeten hebben geschreven. Ik had me al een weg moeten voorbereiden naar meer (wat dat meer ook moge zijn). De belofte die ik vertegenwoordigde, is in mij aan het vervagen en aan het overgaan in een zijn, een zijn dat niet overeenstemt met die belofte.
Het bovenstaande geeft weer waarom ik me 'onecht' voelde, terwijl ik tevens trots was op mijn prestatie. Daarnaast, maar dat geheel terzijde, was het ook niet echt de bedoeling dat ik 'de show zou stelen'. Ik vind ook niet dat ik het recht daartoe had. Anderzijds, als je iets doet, moet je het goed doen. Er volledig voor gaan. Niet versagen en er alles uithalen. Om dit deel af te sluiten nog een paar laatste woorden; Ik heb enorm veel om over na te denken nu. Ik heb enorm veel te doen, nu. Het project is gedaan, maar MIJN project vangt nu pas aan. Ik heb de belofte in mij waar te maken, niet omdat anderen die in mij zien -ze zien die immers in elke jongere-, maar omdat die belofte MIJN project is. Mijn levensdoel. Ik wil ze waar maken, voor mezelf. Om gelukkig te zijn. Om werkelijk te existeren.
(Vervolg te lezen hieronder; 'Het leven wel gespendeerd II')
Het bestaan heeft de neiging om op onverwachte momenten nieuwe mensen als blaadjes op je levensbankje te doen dwarrelen. Soms blijven ze maar eventjes om je gezelschap te houden en fladderen dan weer verder. Grijpen heeft geen zin, je moet mensen laten komen en gaan, dat is de intermenselijke wet. Soms zijn er echter mensen die je leven inwandelen, in dit geval is dansen meer toepasselijk, en wens je dat ze zouden blijven. Voor even, voor langer. Voor altijd, wie weet. Vorige vrijdag heb ik zo een persoon ontmoet, een frisse wind, een vrouwelijke adem. Om direct tot de feiten over te gaan, ik kende haar in het geheel niet. Ik had haar ooit gezegd als antwoord op een wens van haar -ze wilde dansen in de regen-, dat ik dat ook wel wilde. Plots vraagt ze me die vrijdag of ik wil gaan dansen. Aangezien spontane ontmoetingen de luister en lust van mijn leven zijn, stemde ik in. We hebben de hele nacht gedanst. Ze danst openlijk en ongegeneerd, een eigenschap die ik hooglijk waardeer. Als ik uitga, wat zelden gebeurt, wil ik dansen. Me laten gaan. Zij kan dat. Heerlijk, niet? Ze is die nacht bij me blijven slapen. Onze eerste kus was in mijn bed. Passievol, vol overgave. We zijn in elkaars armen in slaap gevallen. Wat kan ik verder nog zeggen? Ze is francophone, kent hongaars en luxemburgs, duits en kan, maar voelt zicht te onzeker om het effectief te doen, nederlands spreken. Ik vind het geweldig dat ze frans praat... Die klanken uit een vrouwenmond horen rollen, een lieflijk gevormde vrouwenmond overigens, dat is een esthetisch gebeuren op zich. Ik overdrijf misschien een klein beetje, maar niet erg veel. :) Ow, en ze is geweldig, ook dat moet ik zeggen! :) Is ze bezeten van iets? Ja, maar haar passie speelt zich af in de toekomst. Ze spreekt over een toekomstig project dat als een plotse epifany zich meester zal maken van haar. Ze kent het nog niet, maar de puzzelstukken zijn er al, ze weet nog niet de exacte inhoud, maar kent wel al een inclinatie naar bepaalde dingen. het Project... ze spreekt het uit met een grote P. Wat het ook moge zijn, een vrouwe met zoveel determinatie en wilskracht kan niet anders dan een passie hebben die niet alleen haar, maar ook mij zal vervoeren. Gesteld natuurlijk dat we bij elkaar blijven natuurlijk. Ach... wat kan ik nog meer zeggen dan dat ik elk moment bij haar koester? Niet teveel van de toekomst verwachten, omdat verwachtingen de neiging hebben het heden op te lossen in een zout toekomstbad. Het heden verdwijnt achter verwachtingen, verliest zijn glans. En ik wil die glans niet verliezen, laat elk moment maar schitteren als een diamant en elk dag een flikkering van kleurenpracht zijn!
Een andere ervaring deze week, van zeer droevige aard, was mijn bijwonen van de herdenkingsplechtigheid voor straatdoden te Brussel. 32 dit jaar... Tijdens de plechtigheid, emotioneel type als ik ben, had ik de krop in de keel. Ik voelde me zo verscheurd... Mijn gedachten versplinterden zich in duizende kleine en grote gevoelens; gevoelens van empathie, van schuld, van bewondering, van diepe droefheid... Ik voelde zoveel woede omdat die dingen hier in Brussel gebeuren zonder dat ik er vat op heb, zonder dat we (de maatschappij) ze voorkomen. Schuld omdat ik mijn tijd verdoe met onzinnige tentoonstellingen, met minderwaardige beelhouwwerkjes, terwijl het werkelijke werk me elke dag opwacht in de straat. En ik kijk er voorbij. Ik loop hen voorbij, zelfs in mijn idee dat ik me later zal wijden aan hun zaak. Waarom wil ik immers werken met daklozen? voor hen of voor mij? Die vraag troubleert me vaak. Wil ik dat omdat ik me sociaal wil voordoen, wil doen overkomen als een persoon die vergruizde mensen in de samenleving een kans wil geven? Wil ik gewoon opvallen, een 'speciaal' werk doen, dat bewondering oogst bij de mensen om mijn 'altruistische' ingesteldheid? Wil ik het doen opdat mensen MIJ bewonderen? Toen ik daar zat, werd heel mijn vooropgestelde toekomst een te zware leugen om vol te houden. Een illusie. Ik herinnerde me weer waar het om gaat, er voor die mensen te zijn. Het gaat niet om mij en het zal nooit om mij mogen gaan. Ik werd overspoeld door mijn gevoel van machteloosheid, een machteloosheid die als ik er goed over nadenk, slechts een realiteit is als ik ze dat LAAT zijn. Zoals heden ten dage. Het is één ding te weten dat je nooit veel zal kunnen doen voor die mensen, het is een ander om zoals ik nu doe, NIETS te doen. Daar moet dus verandering in komen. Gelukkig begin ik volgend jaar te werken, en als het even kan, zal ik me dan waarlijk kunnen inzetten voor hun zaak... Het heeft me wederom de ogen geopend en het beeld dat ik op mijn netvlies gebrand heb gekregen van mezelf, dient zware reconstructiewerken te ondergaan. Mijn intentie moet wijzigen, mijn handelingen moeten beter worden afgesteld. Ik moet DOEN, opdat ik niet zou voelen dat het denken nutteloos is. Ik moet HANDELEN, opdat mijn leven zin heeft. Het heeft pas zin als ik het inzet voor hen. Dat wist ik reeds, maar ik was het vergeten. Het was een harde herinnering. Ik wil ze niet opnieuw verliezen.
Dat gezegd zijnde kom ik tot het einde van dit lange blogberichtje. Nog één ding: Mijn leven is goed voor de moment, niet ideaal, maar wel goed. Nog een laatste iets dat het goed maakt, al kan dat merkwaardig klinken: Ik heb nog niet de liefde bedreven met mijn zigeunermeisje en dat is onbeschrijflijk goed. Gisteren zei ze me, 'je veux faire l'amour avec toi.' Maar we hebben het niet tot actie gebracht (immers, zowel zij als mij hebben véél te doen en slapen is ook nodig :) ) Dat is voor ergens in de toekomst. Voor mij zegt het echter veel dat mijn eigen gevoel er niet naar snakt, dat ik in de zevende hemel ben met haar passionele kussen en het slapen bij haar (heb al elke nacht bij haar geslapen sinds vorige vrijdag). Ik vind het fijn om nog niet op die manier met haar te zijn om gegaan. Laat het gevoel maar groeien. Laat de momenten maar blijven zoals ze nu zijn, ik heb er VOLSTREKT vrede mee.
Zwerver, gepassioneerd, verliefd, enthousiast en... volop aan het leven (Koninklijke Bibliotheek, 11u24, Brussel)
Stormen razen. Schepen die ooit met glanzende boegen de golven trotseerden, die onverwoestbaar leken, worden wreed verzwolgen en verdwijnen in de diepten van mijn getroubleerde ziel. Het schuim op de golven maakt gewag van een slepende woede, ontembaar en niets ontziend. Mijn bewustzijn is een zee. Een gestaag verreikende oppervlakte die tot aan de horizon, de einder, reikt. Het herbergt onder die kalme façade hele werelden, levendig en kleurrijk en onverwacht schoon. Er huizen ongekende diepten waar licht slechts een fantasierijke illusie is die je je bedenkt in hoopvolle tijden. Diepten die soms hoogten worden, het licht wegduwen en de aandoenlijke kalmte van het oppervlak vervaarlijk breken in een moeiteloos gebaar. Niemand die weet hoe dat kan. Niemand die er de machinaties achter weet te ontmaskeren.
Onrust.
Geen gewone onrust. Het is een onrust van existentieële aard. De soort onrust die je aan je borst voelt knagen tot je vol wanhoop wenst je gebeente te breken, te klauwen tot je de tanden die je innerlijk verscheuren een weg naar buiten geeft. Je voelt hoe die onrust je opvult met een nihilistische leegte die drukt en drukt en drukt... Het is een vernietigingskracht die zich van binnenuit aan je opdringt en zich een weg baant met als enige bestaansrede de triomf van een verschroeide aarde. Er is geen weg omheen, er is geen verzet.
Het is op dat moment dat je de eigenlijke existentie van een mens aan den lijve ondervindt. Enkel dan. Niet ervoor, niet erna. De herinnering van dat besef is immers slechts een vage schim, een hadesgeest die zijn eigen ontologie niet langer meer kan vasthouden. Die niet langer de waarheid meer kan erkennen -en gelukkig maar- van het feit dat de fundamentele existentie van een mens eenzaam(heid) is.
Eenzaamheid.
Het is geen eenzaam zijn in de common-sense opvatting van dat woord. Het gaat niet om alleen-zijn als dusdanig. Het gaat erom dat je weet dat jouw zijn fundamenteel dat van een enkeling is. Dat de wereld het podium is waarop jij een soloscène uitvoert. De uitbreiding van je wereld naar anderen zijnden blijkt onmogelijk. In de normale zin van het woord behelst het woord eenzaamheid het verlangen die te doorbreken door in contact te komen met andere enkelingen, van welke ontologische aard ook. In die betekenis is het verlangen wezenlijk onderdeel van de eenzaamheid. De eigenlijke existentie van een mens als eenzaamheid kent dit verlangen niet. Kunnen we immers op dit niveau een verlangen hebben dat niet ingevuld kan worden? Kunnen we verlangen naar iets dat empirisch, epistemologisch onmogelijk is? Je verlangt bijvoorbeeld niet naar wereldvrede, je wenst het. Je wenst rust op momenten dat je weet dat rust niet mogelijk is. Je verlangt er niet naar, want verlangen heeft de potentialiteit ingevuld te worden. In de existentieële eenzaamheid bereikt het verlangen naar anderen een epistemologisch nulpunt. Het valt niet te kennen, het valt bijgevolg niet te bezitten. Die eenzaamheid schrijft in jouw bloed de onwisbare tekenen die inhouden dat jij en jij alleen in de wereld bent. Het bewijst op meest radicale wijze dat het andere subject voor jou op existentieël niveau niet bestaat. En als het al mocht bestaan, is je geloven in die andere deeïstisch van aard. Het is er geweest, mogelijk nog steeds, maar van invloed, hulp of macht is geen sprake meer.
Die eenzaamheid, die onrust.
Ze tiert welig in mijn binnenste. Ze schreeuwt me de longen uit mijn lijf. Wat te doen als je op deze eigenlijkheid van het zelf geworpen wordt?
Meerijden op de storm, verloren tranen laten die opgaan in striemende regen. Voelen. Niet versagen. Onderwerp blijven van je eigen existentie en aldus doende de onrust en de eenzaamheid transcenderen.
En daarna, ja heel misschien daarna, de wegebbende naschokken omzetten tot creatieve energie, snel. Snel, snel, heel erg snel voor die verloren geraakt en er slechts een schim overblijft, als de mist van een nieuwe morgenstond, een herinnering, niet meer dan dat, van het duister dat zo absoluut heerstte luttele ogenblikken ervoor.
Aan Shade; Welkom op mijn straatlantaarnrevelatie-blog ;) U weze van harte welkom! Tekenen afstandelijker dan beeldhouwen? Ik begrijp wat je bedoelt, maar ik ben het er maar deels mee eens. Kijk maar naar jouw ogen bijvoorbeeld... In beeldhouwen zijn die onmogelijk zo mooi weer te geven. Ik heb nog geen beeld tegengekomen waarvan de ogen me als het ware 'binnentrekken', mij persoonlijk aanspreken. Dat heb je met getekende/geschilderde ogen wel, mits goed getekend natuurlijk. (en ja, ik vind dat jouw ogen dat wel degelijk zeer dicht benaderen! Het enige wat ze nog nodig hebben is een gezicht, want ogen op zichzelf brengen moeilijk emotie teweeg :)) Daarnaast, dank je voor je lofbetuiging omtrent mijn beeldhouwen! Ik doe het graag, veel, en als mensen het dan ook nog goed vinden... Ja, dan ben ik in de zevende hemel. ;) Het kost me soms het eten uit de mond. ;) Maar geen zorgen daaromtrent hoor, ik ben deze morgen naar de markt gegaan, de zuidmarkt in Brussel, ken je die? In elk geval, zeer goedkoop, en ik heb er weer eten voor een week aangeschaft. Krap is het wel, maar ik zal zeker niet van de honger omkomen. ;)
Naar de orde van de dag: Eindelijk... Mijn verplicht huis- en katsitten is voorbij. Als de ouders op vakantie gaan, ben ik verondersteld thuis te zijn om het huis 'bewoond' te houden. De mama is een beetje een angsthaas, schrik voor dieven etcetera. Ik kwam gisterenavond op mijn kot en had een heus ik-ben-weer-thuis-gevoel. De mouwen opgestroopt en aan de slag gegaan. Mijn beeld zal af zijn, nondeju! :) Helaas gaat het zo snel niet natuurlijk. De eerste helft van mijn beeld is nu uit de mal. Kan je geloven dat ik me steeds opnieuw voel als een vader, elke keer ik een mal nerveus open maak om het beeld er uit te halen? En maar hopen dat er niets mis mee gaat zijn, dat het gaaf zal zijn van lijf en leden! :D En in dit geval, is het kind mijner geest ende arbeid, welgevormd en met een gunstige knipoog naar de toekomst! Haal de champagne boven, luid de klokken! Nu is het bang afwachten voor het tweede deel... hopelijk is dat broertje even welgevormd. Vanavond zal ik het weten!
Iets anders nu: Toevallige zaken kunnen toch zo een storm van gedachten, aan emoties oprakelen! Deze morgen zat ik in de metro naar de zuidmarkt -de armenmarkt zoals ik dat noem daar iedereen die weinig centen heeft daar zeker de bespeuren valt :)- om inkopen te doen voor deze week. Ik zit nog wat in de ilias te lezen. Nu moet je weten dat ik als ik lees, niet echt meer op deze wereld vertoef. De wereld van het boek is me soms reëler dan de wereld van mezelf die al wandelend, zittend, etend letters verslindt. Op het moment dat ik moet afstappen, zet ik me recht met mijn neus nog steeds in mijn boek en wil een baar vastnemen om niet te vallen. Plots merk ik dat iemand anders hetzelfde idee heeft gehad als mij en liggen onze handen tegen elkaar aan. Het was genoeg om me uit mijn boek te doen ontwaken. Ik kijk op en zie een oude man die met een vluchtige beweging zijn hand wat verder op de baar legt. Nu denk je waarschijnlijk, 'wat is daar nu zo bijzonder aan?' Het is niet zozeer de hand zelf van die man, of de hitte die ervan oversprong die me verwonderden. Het was voornamelijk de storm die dat teweegbracht in mijn innerlijk. Het deed me beseffen aan hoezeer ik eigenlijk de warmte van een naakte huid tegen de mijne mis, hoe speciaal die overdracht is van huid tegen huid. Ik was plots getroffen door hoe aangenaam het is om iemand anders tegen je aan te drukken... Ik weet niet of mensen - ik weet niet of ikzelf dat wel doe- wel beseffen hoe bijzonder een aanraking is. Er is geen andere materie die zo aanvoelt als de huid van een ander levend wezen, en dan zeker in het bijzonder de huid van een medemens. :) Op wat persoonlijker vlak; het deed me ook gewoon erg verlangen naar de kleine, spontane aanrakingen die je mist als je geen relatie hebt. Zoveel energie haal je daar uit! Een hand tegen een hand, een streling langs de kin, een hand op je been, een been tegen het jouwe, de warmte je broek doordringend. Jawel, dat mis ik. Soms zo erg dat het het verlangen schrijnend mag genoemd worden. Niet dat ik dat erg vind, want zo'n verlangen is zoveel zoeter als het eens bevredigd wordt. :) Dus laat het maar schrijnen, laat het zich maar voelen. Het is een zoete pijn. :)
And now something completly different. Vanavond gaat ik met de zotte bende basketten op een pleintje naast Brussel Noord. Gangsta's als we zijn, wordt dat geweldig. :) Ik ga mijn oorlogsgerief eens klaarleggen si, want het gaat er hevig aan toe gaan. ;)
Zwerver (Brussel, 26 februari 2012, 17u43, zijn edele kot)
Tja, Wat doet een 'kunstenaar' met zijn tijd? Zich creatief uitleven, de gehele dag door. gisteren en vandaag stonden weer volop in het teken van beeldhouwen. Misschien is dat nogal een eenzijdig leven, maar voor het ogenblik moet ik zeggen dat het me gelukkig maakt. :) De mal van mijn arm-aan-zuil is af, ingesmeerd met schelak (een stof om het waterafstotend te maken) en wacht slechts op morgen: dan giet ik er eindelijk plasticrete in. Enige minpunt is dat dat zo'n duur stofje is. :( Het kost me 60 euro, wat het equivalent is van drie weken eten. :p Maar goed, alles voor de kunst! :) Morgen zal het worden gegoten. Hieronder een foto van de mal, voor de geïnteresseerden. ;) Daarnaast heb ik het beeld van een model verder zitten afwerken. Ik hoop ook daaraan morgen verder te kunnen werken. Ik zet hieronder een foto. Zoals ik reeds zei, het is nog lang niet af, de romp is vanboven nog te breed, de voeten en handen zijn nog slechts schetsen, maar... het belooft mooi te worden. Althans, dat hoop ik. Ik vind het een pracht van een pose. De welving van de rug, mama mia! Misschien komt het simpelweg omdat ik de rug en de heupen zowat de mooiste componenten van een vrouwenlichaam vind, maar zelfs objectief gezien denk ik dat de kracht van deze pose in de gedraaide rug zit, de oppervlakte van de heupen... nu ja... ik vind dat deze pose een vrouwenlichaam ECHT tot haar recht laat komen. :)
Voor de rest weinig nieuws onder mijn zon; Ik heb deze middag afgesproken met de twee 'moedertjes' die me natuurlijk weer hebben proberen vol te steken met alles wat ze nog in hun zakken hadden omdat ze simpelweg overtuigd zijn dat ik anders de gehele dag zonder eten door ga brengen. :p Hen van dat gedacht afbrengen is onmogelijk, ik kan protesteren, 'roespeteren' zoveel ik wil, ze blijven bij hun idee. Dus dan haal ik mijn schouders maar op en eet gehoorzaam de mij gegeven koekjes op. :D Het is wel grappig zo en als het mij ooit begint te ergeren, zal ik mijn kleren maar eens uittrekken om te bewijzen dat ik niet mager ben. :p Ik snap trouwens niet waar ze het van halen, ik eet inderdaad niet veel (lees vaak), maar waar het om gaat, is niet de hoeveelheid eten op zich, maar hoeveel je nodig hebt om je lichaam van energie te voorzien. En dat, dat hou ik nauwlettend in het oog. Ik heb inderdaad geen grammetje vet, maar ben gewoon normaal gebouwd, eerder gespierd dan mager. Moet ook wel, als je steeds met pakken klei van tien kilo aan het zeulen bent. ;) Daarnaast heeft een 'vriendelijke' meneer die me de 'mais vous êtes gentil, je vous aime vraiment!'-treatment heeft gegeven, me proberen te beroven van zowel mijn portefeuille als mijn horloge. :p De tweede keer dat iemand dat probeerde, gelukkig had ik in beide gevallen te maken met amateurs. Ik had het al snel door, maar toch was hij bijna met mijn horloge gaan lopen. Ik vraag me af wat hij had gedaan als hij het helemaal had losgekregen. No way dat hij had kunnen weglopen ermee, want ik ben sowieso sneller. Dus moet hij gedacht hebben het onopgemerkt van me af te kunnen nemen... en toegegeven, dat was bijna gelukt. :p Dus waarschuwing aan allen die in Brussel aangesproken worden door andere mensen; hoedt u voor de zogenaamde dronkaards die je veel vastnemen. Ze doen alsof ze überenthousiast zijn, nemen je hand vast en blijven er mee schudden, kloppen je op je hart om je te bewijzen dat ze je respecteren etc. Ze spreken over 'ami's' etc, maar zijn eigenlijk gewoon op je geld uit. :) Zolang het mislukt en ze niet agressief doen, mogen ze van mij blijven komen, ik vind het wel interessante ervaringen. :p De volgende keer vraag ik om uitleg. :p Nog een grappige anekdote uit deze schrijver zijnes leven; ik woon dicht bij rue d'aarschot. De straat der madeliefjes, straatbloempjes... (hey, het wat goedkoop huren daar, en daar ging het me vooral om toen ik een kot zocht) Toen ik eergisteren op weg was naar huis, spreken twee mannen in een auto me aan. Ze vragen me of ik hier woon. Ik zeg ja, waarop ze me geïnteresseerd aankijken en vragen of er hier andere hoertjes zijn dan zwarte? :p Ze zaten immers achter de rue d'aarschot, in het gedeelte dat door de zwarte prostituees is ingepalmd. Ik schiet natuurlijk in de lach en zeg hen dat ze in de rue d'aarschot moeten zijn als ze blanke meisjes willen hebben. Ik vraag hen ook meteen hoe het komt dat ze dat moeten vragen (de meeste mensen kennen de rue d'aarschot) en ze zeggen dat ze van Frankrijk zijn. Ik lach opnieuw en vraag hen of dat werkelijk het enige is dat ze komen 'bezoeken' in Brussel?! Waarop één van hen lachend antwoordt dat het eens wat anders is dan Amsterdam. :D Okey dan, ik heb hen veel 'plezier' gewenst en ben verder gelopen. Merkwaardig merkwaardig, mijn brusselse ontmoetingen. ;)
Lang lang geleden, zo lijkt het wel, vertrok deze jongen op reis naar Polen. Nu ben ik terug, en het leven heeft toch een ander kleurtje gekregen. Niet omdat de reis me voorzien heeft van een cultuurschok of iets dergelijks, maar misschien eenvoudigweg omdat weg zijn van mijn gebruikelijke omgeving me voor even heeft voorzien van een wat objectievere kijk erop. Enkele inzichten gaan daarmee hand in hand. Ten eerste ben ik best tevreden met mijn leventje. Toegegeven, er is nog veel om ongerust of ontevreden over te zijn. Gelukkig ook, want mocht dat niet zo zijn, zou stagnatie al snel tot verval overgaan. Mijn vrijgezellenbestaan is bijvoorbeeld iets waar ik best tevreden over ben. Desondanks heb ik me voorgenomen dat ik op de vraag of ik een relatie wil, nu met een volmondig 'ja' kan antwoorden. Over die vraag heb ik uitsluitsel gevonden. Ik wil een vriendin, een meisje, een vrouwe, voor de rest van mijn aardse bestaan. :) Dus vrouwen daarbuiten, deze jongen plaatst zich terugop de markt, de jacht is open etc etc wat je dan ook behoort te zeggen. :) Dat kan contradictorisch klinken als je het koppelt aan mijn bovenstaande bewering dat ik een tevreden vrijgezel ben. Het is echter gewoon dit; ik ben inderdaad best tevreden over vrijgezel zijn, en wanhopig op zoek naar 'mijn' meisje ben ik niet. Ik weet echter wel dat ik mijn toekomst voorzie als aan de zijde van een vrouwe (en zij aan mijn zijde, zo je wil). En dat idee op zichzelf, niet al te vastberaden op zoek te zijn, maar open staan voor het vinden, is nu een deel van mijn vrijgezellenleven. :) A propos, het meisje waar ik het over had enkele posts geleden, laat niets meer van zich horen. Dat is jammer, maar misschien ook maar goed. Wat we gehad hebben, was fijn, maar misschien moet ik, als ik eerlijk ben, bekennen dat er niet veel toekomst in zat. Zonder haar beter te leren kennen dan ik haar nu ken, is dat natuurlijk nooit geweten, maar ik kan me zonder spijt neerleggen bij het feit dat ik haar niet beter zal leren kennen. Ze heeft me het een en ander geleerd op vlak van mijn relatiebeeld -of anders gezegd, ik heb mezelf wat geleerd over mezelf door haar bestaan en mijn bedenkingen omtrent 'ons'- en dat is op zich was al de moeite waard. Een van de dingen die ik heb geleerd, is dat een seksuele relatie voor mij meer inhoudt dan seks. Het moet ook vriendschap zijn, elkaar willen kennen, elkaar toestaan te knuffelen en te kussen in bed. Met andere woorden; als ik ooit een seksuele relatie aanga met iemand, wat het op één na goede is want een relatie is mijn ideaal (wat niet wil zeggen dat ik vind dat ondertussen seksuele verlangens niet kunnen ingevuld worden), dan zal dat meer intimiteit bezitten dan de standaard lat-relatie. Daar pas ik voor. Een seksuele relatie zal eerst en vooral een vriendschap moeten zijn, die binnenshuis, in de slaapkamer een liefdevolle component krijgt. Waar je elkaar toestaat te genieten van elkaars fysieke aanwezigheid, want seks is daar voor mij niet voldoende voor. Ik wil kunnen genieten van dat meisje, na het vrijen genietend in elkaars armen kunnen liggen, haar een kus kunnen geven om elkaar te bewijzen dat het gebeurde in alle genegenheid heeft plaatsgevonden, dat het 'okey' is. Ik weet niet hoe het komt, waarschijnlijk is het een bijproduct van mijn romantische ingesteldheid, maar ik heb die geruststelling nodig. Te weten dat ik haar niet als een object heb behandeld, en omgekeerd. Te weten dat het gewoon fijn was voor allebei. :) Ach ja, noem me maar een verwijfde gast. :) Ik wil genegenheid, en seks is daar maar een zéér belangrijke component van. :) Soit, genoeg over seks.
Een ander inzicht is dat ik als kunstenaar door het leven wil gaan. Dat dient niet geinterpreteerd te worden als zou ik beroemd en bekend willen worden met mijn kunst, noch dat ik er mijn brood mee wil verdienen. Ik wil echter wel een leven gevuld met mijn 'kunst'. Ik wil het au sérieux nemen, er veel tijd in steken, er verder in groeien. Ik wil mijn leven vormgeven omheen dat ene fundamentele zijn: Voor alles ben ik een kunstenaar. Ik zal werken, geld verdienen, waarschijnlijk buiten mijn kunstzinnige aspiraties om, maar toch zal kunstenaar zijn mijn hoofdoccupatie zijn. :) Zo moeilijk te realiseren, is dat niet. In zekere zin is mijn leven zoals ik het nu leef, een voldoende invulling daarvan. Het enige wat ik wil is nóg bewuster, nóg intenser er mee bezig zijn. Minder tijd verdoen, wat mijn grootste uitdaging vormt. Veel meer hoeft er hier niet over gezegd worden. Op één ding na, het beeld van de sokkel met de arm ernaast uit een voorgaande post is in de laatste fase van zijn realisatie. De mal is gemaakt, nu nog 'gewoon' gieten in plasticrete en het tweede deel van mijn vierluik is af. :) Al ben ik recentelijk aan het overwegen het bij drie beelden te laten. Op die manier vermijd ik dat het werk statisch wordt. HEt einde is nog in de maak, zogezegd, de mens is nog bezig met zich te onttrekken aan de zuil. Als ik er een einde (de man OP de zuil, helemaal eruit) aan maak, is dat ook meteen definitief een EINDE. Alle vragen vallen weg, het doel is bereikt. Door het weg te laten, blijft de reeks dynamisch. Of ben ik hier nu gewoon een beetje teveel in mijn beeldenreeks, mijn 'kunst' aan het wegdromen? Te filosofisch te kitch-kunstzinnig aan het zijn? :)
Ik ben... vervoerd, extaltisch, onkwantificeerbaar blij. En waarom? Ik vertrek naar Polen voor 10 dagen! Okey... eigenlijk kan ik het me niet permitteren, zowel financieel als op vlak van tijd is het een aderlating. Maar goed, 'doe neké zot', niet? :) Hoe komt dat wilde plan zo plots? Vorig jaar leerde ik een erasmusstudente kennen te Leuven, we woonden in dezelfde straat. Aangezien ik een fervente nachtwandelaar ben en zij zowat al haar nachten wakend doorbrengt, was een vriendschap snel gesmeed. We maakten samen de straten van Heverlee onveilig s' nachts, pratende over cultuurverschillen, filosofie, muziek etc etc. Ik schrijf nog af en toe brieven (veel te weinig natuurlijk, omdat ik brieven schrijven vaak lang uitstel daar ik steeds epistels schrijf van jewelste. Eigenlijk heb ik daar de tijd niet voor :p ) en op facebook praten we ook wel eens. Toen ze terug naar Polen trok, had ik gezegd dat ik wel eens zou langskomen. Ze had me warm gemaakt voor haar thuisland... en ze wist precies dat te zeggen dat me overhaalde: uitgestrekte bossen, bergen, ongerepte natuur... Goed, ik natuurlijk meteen verkocht. :) Gezien mijn precaire financieele situatie dacht ik eigenlijk niet dat het er echt van zou komen. Maar het verlangen... oh dat schrijnende verlangen! :D dus ja, toen ze me vertelde dat ik onderdak kon hebben bij haar, dat eten hoegenaamd niet erg duur is en mijn vliegtuigtickets om en bij de 90 euro gingen kosten (net wat minder dan wat ik tijdens deze examenperiode opzij had gezet om het wat gemakkelijker te hebben de komende maanden :p )... wel ja.. How can I say NO?
Dus, deze jongen vertrekt naar POLEN. Ik ga mijn Poolse vriendin terugzien, Auschwitz bezoeken, de beroemde zoutgrotten, Krakow en mijn oh zo verlangende hart zal een zucht van verlichting kunnen slaken als het omringd zal wezen door al dat natuurlijke moois dat Polen te bieden heeft. Ik ben ongeduldig, onrustig! Laat het maar snel komen! :)
Voila. Zoals ik me had voorgenomen, een overzicht van de week. Het is een mager weekje geweest, dat kan ik je wel vertellen... maar goed, deze week beter :). Omdat ik vergeten ben mijn fototoestel mee te nemen toen ik ging beeldhouwen (lees; prutsen met klei) heb ik hieronder een foto gezet van een vroegere datum. Het is echter nog steeds dat beeld waaraan ik werk. (Het eerste beeld van deze reeks is af, voor de volledigheid zet ik er hier ook een foto van bij :). De reeks bestaat uit vier beelden die weergeven hoe een mens uit een sokkel kruipt. Het eerste beeld toont enkel het hand, ietwat wanhopig naar boven uitgestoken. Het tweede beeld toont een schouder en een arm. De man drukt zich af en probeert verder en verder uit de zuil te komen. Het derde beeld... wel aangezien ik daar nog niet ben, kan ik er nog weinig over zeggen. Het idee is dat de man er helemaal uit is op één voet na. Het laatste beeld zou de mens weergeven, helemaal uit de zuil, in een ontspannen houding. De reden dat ik niet kan zeggen dat het effectief zo zal zijn is dat er nogal eens praktische complicaties komen bij kijken die het beeld aanpassen buiten mijn wil om. Dat is vaak geen slechte zaak. Het beeld 'leeft' meer op die manier. Je hebt het gevoel alsof het wordt gevormd, niet alleen door jou, maar ook gewoon door zichzelf. Bepaalde dingen worden toegelaten, andere niet. :) Het geeft het gevoel met iets organisch bezig te zijn. :) Soit, dat is de romanticus in mij die spreekt misschien. But i like it :)
Het idee achter dat beeld? Het zijn er verschillende. Ik zal ze hier even kort opsommen. -De mens als ambitieuze dier. De mens die zich onttrekt aan zijn omgeving en zich wil verheffen, er bovenuit wil stijgen. Meer wil zijn. Het wil zichzelf vorm geven. De mens die zich, bewust of onbewust, méér voelt dan slechts natuur en determinatie. Die beroep doet op een vrije wil. Het gaat er niet om of we werkelijk meer zijn dan natuur, of over de vraag of de distinctie tussen natuur en mens een echte of een illusoire grens is. Het gaat erom dat we, zelfs als zijn we nog zo'n natuurliefhebbers of tree-huggers, toch een realiteit toevoegen aan de wereld doordat we haar van op een afstand kunnen bekijken. Omdat we door te leven in deze wereld, haar vormen. Omdat we niet gewoon maar zijn, maar steeds ons eigen zijn evalueren, bevragen, aanpassen. We zijn ons bewust van ons eigen zijn, wat ons bewust maakt van onze eigen natuur door ons min of meer te onttrekken aan die natuur. Kortom, we voegen toe door ons zelfbewustzijn, onze geestelijke rijkdom. -Als je het beeld bekijkt, merk je ook dat de mens groter is dan de zuil waar hij uitkomt. Dat is voor mij een weergave van het mysterie hoe een wezen als de mens uit inerte materie heeft kunnen ontluiken. Het geeft ook mijn eigen visie weer betreffende de mens. We zijn groter dan de natuur (Wat niet wil zeggen: beter. Als je een juister beeld wil van hoe ik daarover denk, moet je maar eens een koffietje met me gaan drinken ;) ). Dat groter-zijn situeert zich binnen wat ik onder het eerste puntje behandelde. We zijn denkende wezens, die met fantasie en reflectie extra dimensies kunnen toevoegen aan het leven. Ik betwijfel of dieren dat in dezelfde mate kunnen als wij. Voor mij is dat de grootsheid van de mens. Mijn mening is echter ook dat dat een verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Die verantwoordelijkheid is bewust handelen. De invulling daarvan is echter zo breed dat ik ze hier niet ga toelichten. Ik ben al langdradig genoeg.:) -één van die verantwoordelijkheden wordt echter wel in beeld gebracht. De persoon is veel groter dan de sokkel. Kan die sokkel die mens wel dragen? Is zij sterk genoeg? Als je weet dat ik met die sokkel de natuur (zowel de natuur van de mens, als de wetenschappelijke natuur als alles om en in ons.) bedoel, is de vraag duidelijk. En de vraag toont meteen aan dat zij dringend is, gevoelig en zeer belangrijk.
-Als laatste nog dit: Als je de vier beelden naast elkaar plaatst, zie je de persoon uit de zuil kruipen. Zoals hierboven gezegd, is dat echter fysisch onmogelijk. De persoon is gewoon TE groot om door die zuil bevat te kunnen worden. Toch, als we kijken naar de beelden is het alsof de persoon uit die zuil komt. Het fascinerende daaraan is dat onze geest de onmogelijke tussenstappen invult. Hoe doet de geest dat? J Door exact die stappen over te slaan en enkel de plausibele stappen uit te beelden, krijgt de reeks een zekere realiteit die ze niet kan bezitten. Ach laten we zeggen dat het illustreert hoe de geest de materie kan overwinnen ;).
Toch al drie dagen dat ik trouw blijf aan mijn eigen concept. Reden tot vreugde? Uiteraard, of ben ik daar gewoon te snel tevreden? :) Gisteren was een topdag. Ik hou ervan als mijn dag gevuld is met diverse dingen. S' morgens examen, s' namiddags beeldhouwen, s' avonds etentje met vrienden. Echt veelzijdig kan je dat misschien niet noemen, maar kwaliteit vraagt tijd. Dus drie dingen kwalitatief hoogstaand op één dag? Dat is een ware topdag, vind ik. :)
Mijn examen ging met de woorden van de professor 'zeer goed'. In het begin was ik wat zenuwachtig -wat wil je immers, ik kom aan op de campus, ruimschoots te vroeg, probeer op de pc's daar op te zoeken waar mijn examen is... en die kunnen me dat niet zeggen wegens een )beperking in het systeem. AARGH. Dus stressen, over en weer geloop, wildvreemden bevragen over hoe en waar je je examenrooster kan inkijken want ik, als nieuweling op de campus weet dat uiteraard niet (en me bevragen vroeg op voorhand HO MAAR! :p ), hevig haargetrek omdat ik niet thuis wat had gezocht, tot een reddende engel van mijn richting me, in paniek als ik was doch dat goed verbergend, me naar mijn bestemming loodste. Eens daar aangekomen blijkt het examen helemaal anders dan ik had verwacht. Ik ben Leuven gewoon, en de manier waarop ik aan de VUB (ik mag eigenlijk niet generaliseren; mijn faculteit) examens heb afgelegd, devieert daar qua vorm en inhoud ENORM van. Ik kom toe, blijkt de professor nog niet aanwezig, maar zijn alle andere studenten dat wel. Wel... alle.. we zijn met vijf dus erg veel houdt die 'alle' niet in. :) Een halfuurtje na de officiële aanvang van het examen komt de professor toe. Hij verdeelt de hoofdstukken van het boek dat we gelezen hebben in de les (jawel. 1 boek doorheen 10 lessen, met een minutieuze behandeling van 1 hoofdstuk per les, waarbij de gesprekken vaak niet erg diepzinnig doch eerder emotioneel waren...) over de aanwezigen en zegt; je krijgt nu de tijd om over dat hoofdstuk na te denken (Didn't we do that in class already?!). Dan brengt hij ons ALLEN naar een lokaal en vertelt ons dat om het halfuur iemand anders naar zijn kantoor moet komen. Hij verlaat ons. Ik zit daar dus, samen met al die anderen in een lokaal en vraag me waarom ik in godsnaam nog examen moet afleggen?! Om hem een verrijkte samenvatting te geven van een hoofdstuk dat we in de klas behandeld hebben? In een klas waar het bijna 1 op 1 begeleiding is, daar we met zo weinig zijn dat elk zijn mening over elk hoofdstuk al tot vervelens toe in de klas heeft toegelicht?! Maar goed. Ik zet me aan het werk, begin te schrijven, anderen zitten te lezen. We praten ondertussen, lachen, sommigen gaan een sigaretje roken, anderen koffie halen. IS DAT NORMAAL? Dat is toch een bijzonder nonchalante houding?! OF zie ik dat helemaal verkeerd? Mijn collega's lachen even met mijn bezwaren, wimpelen ze af en babbelen rustig verder. Ik ben nu eenmaal geen stijfkoppig persoon, dus ik pas me aan. Ik praat mee, lach mee, ga koffie halen en slenter wat door de gangen, verwonderd over het examen dat ik aan het afleggen ben. Als ik terugkom, zijn ze allemaal weg. WEG, mijn spullen ook. Ik begin paranoïde te worden, me in te beelden dat ik alles zelf verzonnen heb en dat ik helemaal geen examen heb. :D ik check voor de zekerheid het kantoor van de prof en... vind daar mijn medestudenten. Tweede stressy moment van de dag; check. Tijdens het praten -hey, als het mag, doe ik lustig mee- maak ik de opmerking dat in één van de artikels dat ik gelezen heb ter aanvulling van dat boek iets interessants stond. De andere studenten kijken me aan. 'Jij hebt nog bijkomende literatuur doornomen?!' Verbazing alom... Bleek dat zij allen gewoon het boek nog eens hadden gelezen, verder niets. Ik moet eerlijk toegeven dat ik die andere boeken en artikels er bij heb genomen eerder omdat het boek uit de les me stierlijk verveelde, maar... dat doe ik nu eenmaal altijd. (boeken over lessen zijn altijd interessanter voor me dan de les zelf :p, dus de examens bestaan voornamelijk uit uitstellen en dan boeken en artikels beginnen lezen over de lessen, eerder dan de lessen zelf te herhalen. :p Anyway) Dus wat betreft voorbereiding stond ik er goed voor, terwijl ik in feite dacht dat mijn gebrek aan interesse en studeervaardigheid me wel ergens achteraan zou doen bengelen. Het is tijd. Stijf van onzekerheid (al die vreemde ervaringen maakten me enorm zenuwachtig, enorm onzeker over mijn prestaties etc). De prof zit in zijn stoel, kijkt me aan en vertelt me te beginnen. Ik begin. Hakkelend, zenuwachtig (voor een examen dat NIETS voorstelt. Ik heb examen afgelegd die duizendmaal moeilijker waren, waar ik blonk en straalde van zelfvertrouwen!). Na een tijdje kom ik los en begin ik een geanimeerd gesprek met een professor die waarschijnlijk niet verwacht had dat er een student zou afkomen die MEERDERE boeken en artikels over het onderwerp had gelezen. Stel je dat eens voor zeg! Aan een universiteit! All ends well, we eindigen ruimschoots over mijn halfuur, beiden (denk ik) zeer tevreden over het afgelopen halfuurtje. Hij omdat hij mogelijk denkt me wat bijgeleerd te hebben (Wat effectief zo is, al zou ik wel wat meer verteerd kunnen hebben, lijkt me) en ik omdat ik het equivalent van goed gedaan in punten weerspiegeld zie. Allebei blij. Verbouwereerd en hoofdschuddend verlaat ik de campus. Blij met een goed examen, dat wel.
(vervolg te vinden op de post hiervoor ;), blijkbaar typ ik teveel om het in één blog te krijgen ;) )
