Daar waar duisternis eindigt en licht begint, daar wil ik me bevinden.
03-09-2014
Buste AF, en wat gedachten
Mijn buste is nu al enkele maanden af. Ik denk niet dat er echt mensen
aan het wachten zijn op foto's maar... goed, het niet hebben van lezers
was iets waar ik bij het aanmaken van deze weblog reeds had over
nagedacht, en het zou me niet stoppen evengoed te blijven schrijven en
te blijven delen.
De buste is af. Na alle problemen, kwam de
voldoening een goed beeld te hebben afgeleverd. Ik ben er tevreden van,
het is ongeveer exact geworden wat ik had gehoopt. Ik ben niet helemaal
tevreden over de nek, maar met alle problemen die ik er mee heb gehad,
moet ik zeggen dat ik niet mag klagen over het resultaat. De scheuren
die ik initieel teweeg had gebracht, heb ik volledig kunnen wegwerken.
Ik laat het beeld zelf zijn eigen zaak bepleiten nu, en zal er geen
woord meer over reppen.
Ik haf gehoopt dat het beeld me zou
aanzetten tot beter en groter en meer productie, maar het zal niet
verbazen dat het dat niet heeft kunnen teweeg brengen. Ik heb al een
hele tijd niets meer geproduceerd en om eerlijk te zijn deprimeer ik een
beetje. Ik krijg mezelf niet tot creëren terwijl ik evenwel het gevoel
heb dat niets anders mijn gemoed kan verbeteren. Een vicieuze cirkel. Ik
haat die beesten.
Mijn leven is de afgelopen twee maanden en een half veranderd. Drastisch, zouden sommige mensen zeggen. Ik meen echter van niet.
Ik
ben papa geworden. Daar heb je het dan. Ik ben papa geworden! Ik vind
het fijn, ik geniet ervan, maar het is zwaar. Niet dat het leven zoveel
veranderd is, maar mijn inactiviteit (deels verklaard door een baby die
terecht en zonder dat ik daar mee zit, veel tijd vraagt) weegt zwaar op
me. Ik heb tijd, zelfs met een nieuwgeborene in huis. Maar ik krijg die
tijd niet goed ingevuld. Wat ik ook probeer. Planningen maken, plannen
tekenen, werkruimtes klaar maken... Ik heb het allemaal gedaan. Maar
mijn creatieve ziel houdt zich voor me verborgen en bezorgt me hoofdpijn
van frustratie. Ik weet wat je denkt. Ik denk het ook. Hou verdomme
op te klagen en doe dan iets! Het is idioot, maar het lukt me niet. Net
voor ik wil beginnen, neemt een soort neerslachtigheid van me bezit,
kruip ik wezenloos achter een computerscherm en begin series te kijken.
Series waardoor ik afgestompt en emotieloos weer even verder kan. Tot ik
opnieuw beslis iets te doen, en dan toch weer eindig achter een
blinkend moordend scherm. Vicieuze cirkel nummer 2. Akelig beest.
Ik
schreef onlangs in mijn notitieboekje dat er twee wegen zijn. Eén
doopte ik het heden. Deze weg wil dat je elk moment, elke dagdagelijkse
handeling en idee, met zorg behandelt. Je moet er kleine kunstwerken van
maken. Ik schreef erbij dat deze weg voor mij niet direct in het
vooruitzicht ligt. Ik heb me een leven lang -en dat begint nu toch al te
tellen, een dergelijke uitspraak- afgezet van dagdagelijkse
handelingen, getracht extra-dagdagelijkse dingen te doen. Ik wil dat
idee niet verdedigen, noch aanvallen. Het heeft me gewoon tot een zelf
gebracht die heel moeilijk kan genieten van zaken als koken, langzaam
opstaan, kleine dagdagelijkse gesprekken en dergelijke meer. Ik moet er
naartoe werken, maar voor morgen is het nog niet. De tweede weg die
ik behandelde was die van de toekomst. Ik had het misschien beter
benoemd als een gerichtheid op de toekomst. Het vertrok van de
maakbaarheid die eigen is aan elk (menselijk) wezen. Gericht op wat je
zou willen doen/zijn, creëer je de noodzakelijkheden in het heden om
daar naar toe te werken. Je wil wat (gerichtheid op de toekomst), je
doet wat (toekomst neemt bezit van het heden). De gerichtheid op de
toekomst vertrekt vanuit wat je op dit moment, in dit heden wil. Het is
niet opbjectief, en al helemaal niet onvatbaar voor wijzigingen. Dat
doet er echter niet toe. Die wil die je in het heden voelt, moet enkel
voldoende diepgaand zijn, voldoende vuur bevatten om een tijd(je) mee te
gaan. Dat is voldoende. De maakbaarheid van je eigen zijn, wil ik ook
zeggen dat je KAN. Er zijn mogelijkheden die je KAN benutten, die je
MOET benutten. Die gerichtheid moet je aanzetten tot plannen, tot
funderingen leggen. Tot creativiteit. Geen creativiteit zonder
gerichtheid op de toekomst. Het één is niet zonder het ander te denken. Deze
weg sluit nauwer aan bij mijn persoonlijkheid nu. Ik zou natuurlijk
graag beide wegen bewandelen, simultaan, en ik geloof dat dat ook
mogelijk is, maar ik ben er nu nog niet toe in staat.
Mijn grote
vraag is nu; Moet ik eerst proberen vrede te vinden met het heden, het
eerste pad betreden en trachten op die manier wat rust te vinden? Of
moet ik eerst proberen de tweede weg te bewandelen, waardoor de
gerichtheid op de toekomst en de daarbij horende vreativiteit, me meer
vreugde geven met het heden op zichzelf?
Ik weet het nog niet.
Het houdt me bezig. Misschien zijn het allebei manieren die tot
hetzelfde leiden, en dien ik slechts de keuze te maken zodat ik van slag
kan gaan. En dan nog... zal de keuze maken me tot actie aanzetten?
Akrasia, het blijft mijn gezelschapsdame, ondanks dat ik haar al
meermale heb gezegd dat ik zo veel liever alleen wil zijn.
