Daar waar duisternis eindigt en licht begint, daar wil ik me bevinden.
22-01-2012
Vrijdag en Zaterdag
De correlatie is aangetoond. Als ik een paar lege daagjes heb, dan word ik onrustig. Vrijdag en gisteren waren zo onproductief als maar kon wezen. Daim it... Goed ik heb gisteren wel gewerkt en dus noodzakelijke centjes verdient, dus misschien dat die dag nog enigszins productief kan worden genoemd. Maar de dag ervoor...één ledigheid. Zo'n dagen moet ik kost wat kost vermijden. Ze zijn dodelijk voor de moraal. Toch iets geleerd ervan. Nu enkel nog weten af te rekenen met mijn 'bad mood'/neerslachtigheid.
Toch al drie dagen dat ik trouw blijf aan mijn eigen concept. Reden tot vreugde? Uiteraard, of ben ik daar gewoon te snel tevreden? :) Gisteren was een topdag. Ik hou ervan als mijn dag gevuld is met diverse dingen. S' morgens examen, s' namiddags beeldhouwen, s' avonds etentje met vrienden. Echt veelzijdig kan je dat misschien niet noemen, maar kwaliteit vraagt tijd. Dus drie dingen kwalitatief hoogstaand op één dag? Dat is een ware topdag, vind ik. :)
Mijn examen ging met de woorden van de professor 'zeer goed'. In het begin was ik wat zenuwachtig -wat wil je immers, ik kom aan op de campus, ruimschoots te vroeg, probeer op de pc's daar op te zoeken waar mijn examen is... en die kunnen me dat niet zeggen wegens een )beperking in het systeem. AARGH. Dus stressen, over en weer geloop, wildvreemden bevragen over hoe en waar je je examenrooster kan inkijken want ik, als nieuweling op de campus weet dat uiteraard niet (en me bevragen vroeg op voorhand HO MAAR! :p ), hevig haargetrek omdat ik niet thuis wat had gezocht, tot een reddende engel van mijn richting me, in paniek als ik was doch dat goed verbergend, me naar mijn bestemming loodste. Eens daar aangekomen blijkt het examen helemaal anders dan ik had verwacht. Ik ben Leuven gewoon, en de manier waarop ik aan de VUB (ik mag eigenlijk niet generaliseren; mijn faculteit) examens heb afgelegd, devieert daar qua vorm en inhoud ENORM van. Ik kom toe, blijkt de professor nog niet aanwezig, maar zijn alle andere studenten dat wel. Wel... alle.. we zijn met vijf dus erg veel houdt die 'alle' niet in. :) Een halfuurtje na de officiële aanvang van het examen komt de professor toe. Hij verdeelt de hoofdstukken van het boek dat we gelezen hebben in de les (jawel. 1 boek doorheen 10 lessen, met een minutieuze behandeling van 1 hoofdstuk per les, waarbij de gesprekken vaak niet erg diepzinnig doch eerder emotioneel waren...) over de aanwezigen en zegt; je krijgt nu de tijd om over dat hoofdstuk na te denken (Didn't we do that in class already?!). Dan brengt hij ons ALLEN naar een lokaal en vertelt ons dat om het halfuur iemand anders naar zijn kantoor moet komen. Hij verlaat ons. Ik zit daar dus, samen met al die anderen in een lokaal en vraag me waarom ik in godsnaam nog examen moet afleggen?! Om hem een verrijkte samenvatting te geven van een hoofdstuk dat we in de klas behandeld hebben? In een klas waar het bijna 1 op 1 begeleiding is, daar we met zo weinig zijn dat elk zijn mening over elk hoofdstuk al tot vervelens toe in de klas heeft toegelicht?! Maar goed. Ik zet me aan het werk, begin te schrijven, anderen zitten te lezen. We praten ondertussen, lachen, sommigen gaan een sigaretje roken, anderen koffie halen. IS DAT NORMAAL? Dat is toch een bijzonder nonchalante houding?! OF zie ik dat helemaal verkeerd? Mijn collega's lachen even met mijn bezwaren, wimpelen ze af en babbelen rustig verder. Ik ben nu eenmaal geen stijfkoppig persoon, dus ik pas me aan. Ik praat mee, lach mee, ga koffie halen en slenter wat door de gangen, verwonderd over het examen dat ik aan het afleggen ben. Als ik terugkom, zijn ze allemaal weg. WEG, mijn spullen ook. Ik begin paranoïde te worden, me in te beelden dat ik alles zelf verzonnen heb en dat ik helemaal geen examen heb. :D ik check voor de zekerheid het kantoor van de prof en... vind daar mijn medestudenten. Tweede stressy moment van de dag; check. Tijdens het praten -hey, als het mag, doe ik lustig mee- maak ik de opmerking dat in één van de artikels dat ik gelezen heb ter aanvulling van dat boek iets interessants stond. De andere studenten kijken me aan. 'Jij hebt nog bijkomende literatuur doornomen?!' Verbazing alom... Bleek dat zij allen gewoon het boek nog eens hadden gelezen, verder niets. Ik moet eerlijk toegeven dat ik die andere boeken en artikels er bij heb genomen eerder omdat het boek uit de les me stierlijk verveelde, maar... dat doe ik nu eenmaal altijd. (boeken over lessen zijn altijd interessanter voor me dan de les zelf :p, dus de examens bestaan voornamelijk uit uitstellen en dan boeken en artikels beginnen lezen over de lessen, eerder dan de lessen zelf te herhalen. :p Anyway) Dus wat betreft voorbereiding stond ik er goed voor, terwijl ik in feite dacht dat mijn gebrek aan interesse en studeervaardigheid me wel ergens achteraan zou doen bengelen. Het is tijd. Stijf van onzekerheid (al die vreemde ervaringen maakten me enorm zenuwachtig, enorm onzeker over mijn prestaties etc). De prof zit in zijn stoel, kijkt me aan en vertelt me te beginnen. Ik begin. Hakkelend, zenuwachtig (voor een examen dat NIETS voorstelt. Ik heb examen afgelegd die duizendmaal moeilijker waren, waar ik blonk en straalde van zelfvertrouwen!). Na een tijdje kom ik los en begin ik een geanimeerd gesprek met een professor die waarschijnlijk niet verwacht had dat er een student zou afkomen die MEERDERE boeken en artikels over het onderwerp had gelezen. Stel je dat eens voor zeg! Aan een universiteit! All ends well, we eindigen ruimschoots over mijn halfuur, beiden (denk ik) zeer tevreden over het afgelopen halfuurtje. Hij omdat hij mogelijk denkt me wat bijgeleerd te hebben (Wat effectief zo is, al zou ik wel wat meer verteerd kunnen hebben, lijkt me) en ik omdat ik het equivalent van goed gedaan in punten weerspiegeld zie. Allebei blij. Verbouwereerd en hoofdschuddend verlaat ik de campus. Blij met een goed examen, dat wel.
(vervolg te vinden op de post hiervoor ;), blijkbaar typ ik teveel om het in één blog te krijgen ;) )
Vervolgens beeldhouwen. Eindelijk... ik miste het. Het tweede beeld in de reeks 'de ambitieuze mens' kon ik eindelijk mouleren. (Ik vertel er wel eens over in een andere post :) ) Spannend... er kan zoveel mislopen, en ik heb ZO LANG gewerkt aan dat beeld... het eerste deel van de driedelige mal is af. Vandaag doe ik het tweede deel, mogelijk het derde. Ik kan eerlijk zeggen dat ik dood ga gaan van de spanning als ik de mal er mag afhalen... :D Is het gelukt? is het niet gelukt? Als het dat laatste is, ga ik in zak en as zitten... Maar fingers crossed. Dat komt wel goed. ;) Eens dat ik dat deel van mijn mal had gemaakt, repte ik me naar het model. Het was een nieuw model en uit enkele opmerkingen die ze maakte, meen ik dat ze nogal gevoelig is. Caution dus... veel positieve feedback geven. Ik doe dat sowieso (ik heb een probleem met objectiveren... Ik maak een beeldje VAN jou, niet van jou een beeld. Zoiets), maar deze lijkt me dat extra nodig te hebben. Opgewekt is ze wel, en ze neemt leuke poses aan. Om de twintig minuten nam ze een nieuwe pose aan, wat dus betekent dat je erg snel moet werken. Ik vind dat wel leuk, al kan de perfectionist in mij niet tevreden zijn met de resultaten. :p Ach ja, dat moet ik maar leren. Het heeft me twee beeldjes opgeleverd waar ik relatief (zie vorig :p) tevreden van ben. één van de poses die de vrouw aannam (ze heeft een mooi lichaam. Een echt lichaam. Imperfecties zijn aanwezig, onverhuld, open en eerlijk. En bij God, dat is wat een vrouw mooi maakt!) was een zeer klassieke houding: de armen boven het hoofd, het lichaam licht spiraalgewijs naar beneden, benen gekruist. De spanning stijgt precies via de benen omhoog, gaan over in de welving van haar bovenlichaam en eindigen in de elegante krul van haar armen. Het beeldje dat ik daarvan gemaakt heb, vond ik zelf het beste. :) Soit. Genoeg over mijn beeldhouwen. Tijdens het maken van mijn tweede beeldje, bellen twee vrienden me op. OF ik mee wil gaan eten? Ik antwoord snel (ik was aan het beeldhouwen! :o Geen tijd voor gesprek dan :D) NATUURLIJK, leg af, maak het beeldje af net voor het model verdwijnt, ruim op en vertrek naar het restaurant. Op weg er naartoe kom ik in de gangen van de academie de vrouw tegen die model stond. Ik zeg haar dat ik het super vond om haar te beeldhouwen (I did, die eerste pose was magisch! En neen.... dat is zonder enige bijbedoeling. Het is erg dat een gast dat altijd moet expliciteren. Zelfs tegenover zichzelf). Ze geeft me een glimlach. Ik glimlach terug en weg ben ik. :)
In het restaurant gezellig gedineerd met de vriendinnen. Het zijn twee supermeisjes. Ik ken ze van mijn studie sociaal-cultureel werk en ze werken allebei dicht bij mijn academie. Ik zie ze zo af en toe eens, en de warmte waarmee ze mij ontvangen, wordt weerspiegeld in mijn warme gevoelens voor beide. Ze zijn geweldig. :) De reden dat ik dit etentje vernoem is de volgende eigenaardige, maar fijne, gebeurtenis: Wegens geldgebrek (yep. Ik ben niet erg rijk voor de moment :p ) zei ik dat ik niets zou eten, maar gewoon gezellig iets zou drinken terwijl zij aten. Ik heb eten thuis, en dat kost me heel wat minder. :) Ze vragen twee pizza's, we praten wat, en op een gegeven moment roept de ober doorheen een op ons na leeg restaurant dat hij zich vergist heeft van pizza. We krijgen niet de tijd om teleurgesteld te zijn, want hij komt met de foute pizza af, zet die voor mijn neus en zegt; wel, dan is die voor jou. Smakelijk. :D Ik heb dus gratis pizza gekregen! Grappig is ook dat ik niet zoveel daarvoor dezelfde pizza had voorgesteld aan één van de twee dames omdat zij zelf onbeslist was en ik in haar plaats moest kiezen -om dan uiteindelijk toch een andere te nemen... VROUWEN! ;)- en ik dus eigenlijk de pizza te eten kreeg die ik zelf zou gekozen hebben! :D Van geluk gesproken :) En ik ben zeker dat de ober mij dat niet heeft horen zeggen, hij stond immers ver buiten gehoorsafstand op dat moment (en ik ben vrij zeker dat zijn Nederlands niet zo goed is, maar dat is een veronderstelling die ik niet kan staven. :) ) De beide dames natuurlijk übertevreden omdat ze even tevoren aan het klagen waren dat ik vermagerd was en dat ik te weinig eet. :) Het zijn soms een beetje moedertjes :p. Ik laat het hen doen, ik vind het grappig en zij vinden het bemoederen volgens mij iets heel fijn. :)
Geef toe, een dag als dat kan toch enkel ten volle gewaardeerd worden? :) Ik vond hem in elk geval GEWELDIG. Hopelijk meer van dat. :) Straks terug beeldhouwen! Man man... ben ik een freak or what? Eerst nog wat studeren in de bib(waar ik momenteel uurtjes studeertijd aan het verspelen ben met het typen van dit hier ;) ). Volgens mij is de persoon naast mij ook wat gefrustreerd aan het geraken door mijn wild en ongecontroleerd typen. ;) Ik zal haar verder ongemak maar besparen.
Gisteren vroeg ik me af waarom ik me slecht voelde. Mijn uiteindelijke antwoord was dat het kwam omdat ik niet het gevoel heb dat ik bezig ben met de dingen die ik wil doen. Daarom ben ik op zoek gegaan naar manieren waarop ik mezelf wat kan aanmoedigen, manieren waarop ik in kaart kan brengen hoeveel tijd ik besteed aan wat ik belangrijk vind. :) Omdat niet enkel tijd belangrijk is, ben ik ook op zoek gegaan naar een kwalitatieve beoordeling van mijn werk. Dit klinkt natuurlijk allemaal een beetje koel en economisch... daar ben ik me terdege van bewust. Maar ik heb nood aan een beetje discipline momenteel. Niets beter dan wat koude orde om dat te bewerkstelligen.
Het plan is als volgt: -Na veel zwoegen en zweten heb ik op excel eindelijk door gekregen hoe ik grafieken moest maken. Ik heb er een tijdsbestedingsgrafiek mee gemaakt die fijntjes alle uurtjes dat ik met verschillende zaken heb doorgebracht in een percentage omzet en een mooie schrijfgrafiek die dat visueel ondersteunt. Als ik mezelf nu quota opleg (bv. 20uur beeldhouwen per week, wat wil zeggen: ongeveer 12% van een week), kan ik mooi kijken of ik daaraan voldoe. :p Dat klinkt allemaal een beetje te controlefreak, I know, maar het is ook gewoon uit interesse eigenlijk. Ik heb nooit echt de tijd bijgehouden (nooit een agenda gehad bijvoorbeeld), dus in feite is het een mysterie wat ik globaal gezien met mijn tijd doe. OP deze manier krijg ik eens een overzichtje :). -Omdat tijd op zich niet zoveel vertelt, zal ik ook elke week hier een foto/afdruk posten van wat ik gedaan heb die week. Dat kan een schets zijn van een beeld, een foto van een beeld in progress, een tekst of een schets van een tekst etc. Op die manier heb ik ook een kwalitatief beeld van wat ik doe. :)
De quota zijn: - 20u beeldhouwen (12% van de week) - 5u Schrijven ( 4% van de week) - 1 vordering in schrijfsel - 1 vordering in beeld
Misschien komen er later nog bij. Zoals sport bijvoorbeeld. Momenteel ben ik daar nog niet. Eerst dit eens bekijken. :)
Gedachten sukkelen mijn hoofd in en uit, als bezopen dronkaards. Te vaag, te incoherent om werkelijk iets te zeggen te hebben. Het algemene gevoel is er echter wel. Een sfeer van rusteloosheid, van menselijke kleinzieligheid, van ellende zwerft door mijn binnenste. Waarom?
Onbestemdheid denk ik. Ik ben een pijl zonder doelwit. Wat blijft er over van mijn grootste ambities? Het zijn slechts indrukwekkende blauwdrukken gebleven. Iedereen groeit op met kinderdromen, wil piloot worden, of dierenarts. Iedereen laat die los. Mijn ambities zijn dan misschien niet van die categorie, maar misschien moet ik ze evengoed loslaten.
Wat wil je, zwerver? Je doet je beeldhouwen, je schrijft. Je zal je zoveelste diploma halen. Als je wil, kan je zonder al te veel moeite een job vinden, een job die je graag doet. Wat wil je?!
Niets beter dan een wit papier om een antwoord uit je te dwingen, denk ik soms. Mocht ik niet proberen om dit aan papier toe te vertrouwen denk ik niet dat ik op het volgende antwoord zou gekomen zijn: ik wil VOELEN dat ik bezig ben met die dingen. Ik weet dat ik ze doe. Maar ik wil dat ook voelen ik weet niet of ik het verschil echt kan uitleggen. Vraag is hoe kan ik mezelf overtuigen? Resultaten? Misschien
Even nog wat over nadenken. Morgen post ik mijn oplossing. Nu ga ik verder van de nacht genieten. Een zacht, rustig deuntje wiegt me de rest van de nacht in een bureaulamp werpt een cirkel licht Voor een ontstemd gemoed als het mijne, is deze nacht simpelweg laten zijn zonder meer, mogelijk het meest heilzame dat ik mezelf kan bieden.
