(Vervolg op 'het leven wel gespendeerd I')

Het bestaan heeft de neiging om op onverwachte momenten nieuwe mensen als blaadjes op je levensbankje te doen dwarrelen. Soms blijven ze maar eventjes om je gezelschap te houden en fladderen dan weer verder. Grijpen heeft geen zin, je moet mensen laten komen en gaan, dat is de intermenselijke wet.
Soms zijn er echter mensen die je leven inwandelen, in dit geval is dansen meer toepasselijk, en wens je dat ze zouden blijven. Voor even, voor langer. Voor altijd, wie weet. Vorige vrijdag heb ik zo een persoon ontmoet, een frisse wind, een vrouwelijke adem. Om direct tot de feiten over te gaan, ik kende haar in het geheel niet. Ik had haar ooit gezegd als antwoord op een wens van haar -ze wilde dansen in de regen-, dat ik dat ook wel wilde. Plots vraagt ze me die vrijdag of ik wil gaan dansen. Aangezien spontane ontmoetingen de luister en lust van mijn leven zijn, stemde ik in. We hebben de hele nacht gedanst. Ze danst openlijk en ongegeneerd, een eigenschap die ik hooglijk waardeer. Als ik uitga, wat zelden gebeurt, wil ik dansen. Me laten gaan. Zij kan dat. Heerlijk, niet? Ze is die nacht bij me blijven slapen. Onze eerste kus was in mijn bed. Passievol, vol overgave. We zijn in elkaars armen in slaap gevallen.
Wat kan ik verder nog zeggen? Ze is francophone, kent hongaars en luxemburgs, duits en kan, maar voelt zicht te onzeker om het effectief te doen, nederlands spreken. Ik vind het geweldig dat ze frans praat... Die klanken uit een vrouwenmond horen rollen, een lieflijk gevormde vrouwenmond overigens, dat is een esthetisch gebeuren op zich. Ik overdrijf misschien een klein beetje, maar niet erg veel. :) Ow, en ze is geweldig, ook dat moet ik zeggen! :)
Is ze bezeten van iets? Ja, maar haar passie speelt zich af in de toekomst. Ze spreekt over een toekomstig project dat als een plotse epifany zich meester zal maken van haar. Ze kent het nog niet, maar de puzzelstukken zijn er al, ze weet nog niet de exacte inhoud, maar kent wel al een inclinatie naar bepaalde dingen. het Project... ze spreekt het uit met een grote P. Wat het ook moge zijn, een vrouwe met zoveel determinatie en wilskracht kan niet anders dan een passie hebben die niet alleen haar, maar ook mij zal vervoeren. Gesteld natuurlijk dat we bij elkaar blijven natuurlijk. Ach... wat kan ik nog meer zeggen dan dat ik elk moment bij haar koester? Niet teveel van de toekomst verwachten, omdat verwachtingen de neiging hebben het heden op te lossen in een zout toekomstbad. Het heden verdwijnt achter verwachtingen, verliest zijn glans. En ik wil die glans niet verliezen, laat elk moment maar schitteren als een diamant en elk dag een flikkering van kleurenpracht zijn!



Een andere ervaring deze week, van zeer droevige aard, was mijn bijwonen van de herdenkingsplechtigheid voor straatdoden te Brussel. 32 dit jaar... Tijdens de plechtigheid, emotioneel type als ik ben, had ik de krop in de keel. Ik voelde me zo verscheurd... Mijn gedachten versplinterden zich in duizende kleine en grote gevoelens; gevoelens van empathie, van schuld, van bewondering, van diepe droefheid... Ik voelde zoveel woede omdat die dingen hier in Brussel gebeuren zonder dat ik er vat op heb, zonder dat we (de maatschappij) ze voorkomen. Schuld omdat ik mijn tijd verdoe met onzinnige tentoonstellingen, met minderwaardige beelhouwwerkjes, terwijl het werkelijke werk me elke dag opwacht in de straat. En ik kijk er voorbij. Ik loop hen voorbij, zelfs in mijn idee dat ik me later zal wijden aan hun zaak. Waarom wil ik immers werken met daklozen? voor hen of voor mij? Die vraag troubleert me vaak. Wil ik dat omdat ik me sociaal wil voordoen, wil doen overkomen als een persoon die vergruizde mensen in de samenleving een kans wil geven? Wil ik gewoon opvallen, een 'speciaal' werk doen, dat bewondering oogst bij de mensen om mijn 'altruistische' ingesteldheid? Wil ik het doen opdat mensen MIJ bewonderen?
Toen ik daar zat, werd heel mijn vooropgestelde toekomst een te zware leugen om vol te houden. Een illusie. Ik herinnerde me weer waar het om gaat, er voor die mensen te zijn. Het gaat niet om mij en het zal nooit om mij mogen gaan. Ik werd overspoeld door mijn gevoel van machteloosheid, een machteloosheid die als ik er goed over nadenk, slechts een realiteit is als ik ze dat LAAT zijn. Zoals heden ten dage. Het is één ding te weten dat je nooit veel zal kunnen doen voor die mensen, het is een ander om zoals ik nu doe, NIETS te doen. Daar moet dus verandering in komen. Gelukkig begin ik volgend jaar te werken, en als het even kan, zal ik me dan waarlijk kunnen inzetten voor hun zaak... Het heeft me wederom de ogen geopend en het beeld dat ik op mijn netvlies gebrand heb gekregen van mezelf, dient zware reconstructiewerken te ondergaan. Mijn intentie moet wijzigen, mijn handelingen moeten beter worden afgesteld. Ik moet DOEN, opdat ik niet zou voelen dat het denken nutteloos is. Ik moet HANDELEN, opdat mijn leven zin heeft. Het heeft pas zin als ik het inzet voor hen. Dat wist ik reeds, maar ik was het vergeten. Het was een harde herinnering. Ik wil ze niet opnieuw verliezen.

Dat gezegd zijnde kom ik tot het einde van dit lange blogberichtje. Nog één ding: Mijn leven is goed voor de moment, niet ideaal, maar wel goed. Nog een laatste iets dat het goed maakt, al kan dat merkwaardig klinken: Ik heb nog niet de liefde bedreven met mijn zigeunermeisje en dat is onbeschrijflijk goed. Gisteren zei ze me, 'je veux faire l'amour avec toi.' Maar we hebben het niet tot actie gebracht (immers, zowel zij als mij hebben véél te doen en slapen is ook nodig :) ) Dat is voor ergens in de toekomst. Voor mij zegt het echter veel dat mijn eigen gevoel er niet naar snakt, dat ik in de zevende hemel ben met haar passionele kussen en het slapen bij haar (heb al elke nacht bij haar geslapen sinds vorige vrijdag). Ik vind het fijn om nog niet op die manier met haar te zijn om gegaan. Laat het gevoel maar groeien. Laat de momenten maar blijven zoals ze nu zijn, ik heb er VOLSTREKT vrede mee.

Zwerver, gepassioneerd, verliefd, enthousiast en... volop aan het leven
(Koninklijke Bibliotheek, 11u24, Brussel)