|
Aan Shade;
Welkom op mijn straatlantaarnrevelatie-blog ;) U weze van harte welkom!
Tekenen afstandelijker dan beeldhouwen? Ik begrijp wat je bedoelt, maar ik ben het er maar deels mee eens. Kijk maar naar jouw ogen bijvoorbeeld... In beeldhouwen zijn die onmogelijk zo mooi weer te geven. Ik heb nog geen beeld tegengekomen waarvan de ogen me als het ware 'binnentrekken', mij persoonlijk aanspreken. Dat heb je met getekende/geschilderde ogen wel, mits goed getekend natuurlijk. (en ja, ik vind dat jouw ogen dat wel degelijk zeer dicht benaderen! Het enige wat ze nog nodig hebben is een gezicht, want ogen op zichzelf brengen moeilijk emotie teweeg :))
Daarnaast, dank je voor je lofbetuiging omtrent mijn beeldhouwen! Ik doe het graag, veel, en als mensen het dan ook nog goed vinden... Ja, dan ben ik in de zevende hemel. ;) Het kost me soms het eten uit de mond. ;) Maar geen zorgen daaromtrent hoor, ik ben deze morgen naar de markt gegaan, de zuidmarkt in Brussel, ken je die? In elk geval, zeer goedkoop, en ik heb er weer eten voor een week aangeschaft. Krap is het wel, maar ik zal zeker niet van de honger omkomen. ;)
Naar de orde van de dag:
Eindelijk... Mijn verplicht huis- en katsitten is voorbij. Als de ouders op vakantie gaan, ben ik verondersteld thuis te zijn om het huis 'bewoond' te houden. De mama is een beetje een angsthaas, schrik voor dieven etcetera. Ik kwam gisterenavond op mijn kot en had een heus ik-ben-weer-thuis-gevoel. De mouwen opgestroopt en aan de slag gegaan. Mijn beeld zal af zijn, nondeju! :)
Helaas gaat het zo snel niet natuurlijk. De eerste helft van mijn beeld is nu uit de mal. Kan je geloven dat ik me steeds opnieuw voel als een vader, elke keer ik een mal nerveus open maak om het beeld er uit te halen? En maar hopen dat er niets mis mee gaat zijn, dat het gaaf zal zijn van lijf en leden! :D En in dit geval, is het kind mijner geest ende arbeid, welgevormd en met een gunstige knipoog naar de toekomst! Haal de champagne boven, luid de klokken!
Nu is het bang afwachten voor het tweede deel... hopelijk is dat broertje even welgevormd. Vanavond zal ik het weten!
Iets anders nu: Toevallige zaken kunnen toch zo een storm van gedachten, aan emoties oprakelen! Deze morgen zat ik in de metro naar de zuidmarkt -de armenmarkt zoals ik dat noem daar iedereen die weinig centen heeft daar zeker de bespeuren valt :)- om inkopen te doen voor deze week. Ik zit nog wat in de ilias te lezen. Nu moet je weten dat ik als ik lees, niet echt meer op deze wereld vertoef. De wereld van het boek is me soms reëler dan de wereld van mezelf die al wandelend, zittend, etend letters verslindt. Op het moment dat ik moet afstappen, zet ik me recht met mijn neus nog steeds in mijn boek en wil een baar vastnemen om niet te vallen. Plots merk ik dat iemand anders hetzelfde idee heeft gehad als mij en liggen onze handen tegen elkaar aan. Het was genoeg om me uit mijn boek te doen ontwaken. Ik kijk op en zie een oude man die met een vluchtige beweging zijn hand wat verder op de baar legt. Nu denk je waarschijnlijk, 'wat is daar nu zo bijzonder aan?'
Het is niet zozeer de hand zelf van die man, of de hitte die ervan oversprong die me verwonderden. Het was voornamelijk de storm die dat teweegbracht in mijn innerlijk. Het deed me beseffen aan hoezeer ik eigenlijk de warmte van een naakte huid tegen de mijne mis, hoe speciaal die overdracht is van huid tegen huid. Ik was plots getroffen door hoe aangenaam het is om iemand anders tegen je aan te drukken... Ik weet niet of mensen - ik weet niet of ikzelf dat wel doe- wel beseffen hoe bijzonder een aanraking is. Er is geen andere materie die zo aanvoelt als de huid van een ander levend wezen, en dan zeker in het bijzonder de huid van een medemens. :)
Op wat persoonlijker vlak; het deed me ook gewoon erg verlangen naar de kleine, spontane aanrakingen die je mist als je geen relatie hebt. Zoveel energie haal je daar uit! Een hand tegen een hand, een streling langs de kin, een hand op je been, een been tegen het jouwe, de warmte je broek doordringend. Jawel, dat mis ik. Soms zo erg dat het het verlangen schrijnend mag genoemd worden. Niet dat ik dat erg vind, want zo'n verlangen is zoveel zoeter als het eens bevredigd wordt. :) Dus laat het maar schrijnen, laat het zich maar voelen. Het is een zoete pijn. :)
And now something completly different. Vanavond gaat ik met de zotte bende basketten op een pleintje naast Brussel Noord. Gangsta's als we zijn, wordt dat geweldig. :) Ik ga mijn oorlogsgerief eens klaarleggen si, want het gaat er hevig aan toe gaan. ;)
Zwerver
(Brussel, 26 februari 2012, 17u43, zijn edele kot)
|
