Edoch... een van mijn projecten, het toneeldecor is bijna af. Met bijna wil ik dan zeggen; het duurt nog enkele zware avonden en één weekend om het af te hebben. Volgens mij wordt het bijeengehouden door frustratie. Frustratie omdat ik het goede materiaal niet heb, omdat ik niet kan rijden en dus aangewezen ben op andere personen, frustratie omdat hout en paletten een eigen leven (willen) te leiden hebben en ik ze dat hardhandig doch vruchteloos beveel dat toch niet te doen.. Frustratie ook en voornamelijk omdat ik onvermijdelijk achterstand oploop in de planning van anderen (niet mijn eigen planning, die zegt dat het nog oké is) die me dat dan stilletjes verwijten. Ik voel mee met bouwvakkers die dit dagdagelijks meemaken. Als je werkt met materialen, mag je zeker zijn dat er altijd iets is dat niet past, niet werkt of niet aanwezig is. Gevolg is vertraging, gevolg daarvan: je 'aannemers verwijten je vertraging.' Niet fijn...

Maar goed. Hieronder een foto van het decor zoals het nu is. Er is nog werk aan natuurlijk, maar het oogt wel al, vind je niet? :)

Ik heb me evenwel overtuigd in de toekomst niet meer dergelijke projecten aan te nemen. Het is tijdsrovend, vrij ondankbaar en.... het is niet echt mijn project. Mijn vriendin vertelde me laatst dat mijn grootste 'défaut' is dat ik niet egoïstisch genoeg ben. Let wel, ze bedoelde dat niet in de zin van; je bent te altruïstisch, hij-spaart-zich-het-eten-uit-de-mond-om-iemand-anders-zijn-studie-te-betalen. Wat ze bedoelde was dat ik zoveel tijd besteed aan anderen (hun welzijn, hun projecten etc) dat ik mijn eigen projecten steeds laat ophopen in de zeldzame uren dat ik niet in de weer ben. En die zeldzame uren kunnen geen recht doen aan mijn verlangens...

Ik ben geen heilig persoontje, verre van. Ik kan alleen niet omheen het feit dat als ik moet kiezen tussen voor mezelf een project opstarten, eraan bezig zijn, of het appél van een ander (ik wilde zeggen vriend, maar het is ruimer dan dat, zelfs een vreemde kan me weerhouden), ik steevast voor de laatste zal kiezen. En ik doe dat graag! Ik ben er graag voor anderen, het maakt dat je je nuttig voelt, waardevol. Waardig, zelfs. Ik doe het dus absoluut niet tegen mijn zin en het is ook niet dat ik op het moment zelf liever met mijn eigen projecten zou bezig zijn... maar als ik zo blijf leven, zal ik uiteindelijk nooit het gevoel heb dat ik bepaalde dingen gedaan heb, die ik waardevol achtte omdat ze vanuit mezelf kwamen. 

Na het theaterproject las ik dus een pauze in waar ik enkel werk aan eigen projecten. Ik heb er ééntje op mijn schap liggen dat me doet watertanden als ik eraan denk. Het heeft met beeldhouwen en de openbare ruimte te maken.... MJAM...

Bedenking; ik heb een projectbewaarder nodig. Iemand die me tegen houdt als ik weer op de dool ga en niet op mijn eigen pad blijf. Iemand interesse? Verloning: overvloedige dankbaarheid van mijnentwege, een eervolle vermelding in mijn hart en levenslange vriendschap. Vacature open tot en met 28 oktober. :)

Zwerver <bureau in de hoek, Brussel>

Indien je regelmatig post over je projectje mag je er zeker van zijn dat de dames die je volgen je op de vingers zullen tikken. Zo ben ik wel, ik spreek dan voor mezelf, maar de anderen zullen ook wel zo zijn. 

XX S.