Ik herinner ze me. Ik herinner me vooral die ene, die me onlangs (zie een vorig bericht) haast tranen deed vergieten. Het was het gelaat van een dakloze gestorven op straat. Ik nam me toen voor niet te vergeten dat ik met deze mensen wil werken, voor hen wil werken. Nu, enige maanden later, is het zover. Officieel aangekondigd op deze blog, vier weken na datum: Ik werk. EN ik werk met daklozen!

Toegegeven, mijn jobomschrijving is niet helemaal wat je zou denken als je dat statement leest. Ik ben (helaas?) niet één van diegenen die hen uit de miserie helpt en een dak aanbiedt, een bed of wat brood. Dat laatste misschien nog wel... maar soit. Wat ik doe is activiteiten organiseren. Momenten, tableaux vivants van rust in een woelig leven. Wat de organisatie doet waarbij ik werk, wat ik doe, is er voor zorgen dat deze mensen hun eenzaamheid kunnen overwinnen, een sociaal netwerk kunnen opbouwen. Bij ons kunnen ze hun creativiteit aan de dag brengen, kunnen ze zich amuseren (een basisrecht als alle anderen!). 

Eén voorbeeld hiervan is één van de activiteiten die ik organiseer; de brusselse homeless cup. Voetbal. Misschien heb je wel al eens gehoord van de belgian homeless cup? Een voetbaltornooi tussen daklozen hier in België (correcter zou zijn; vlaanderen, maar daar wordt aan gewerkt!). De Brusselse cup is hetzelfde, maar dan te Brussel. En uiteraard sturen we een afvaardiging naar de belgian homeless cup. DIe we gaan winnen. Uiteraard. Supporters mogen zich hier melden. Waanzinnig enthousiasme vereist.

Leven zit vol verrassingen. Twee maanden geleden had ik niet durven hopen een job te hebben, 6maand geleden had ik niet durven hopen een vriendin te hebben. Nu heb ik een vriendin en een job in de sector die ik wilde. Het verwondert me. En dan soms, als ik s'avonds laat de marollen insluip, de plaats waar mijn nestje is gesitueerd en ik OFFICIEEL woon... ik me op een bankje zet in een park en naar het lichtspel van boom en straatlantaarn kijk, dan vraag ik me af en bekruipt mij een vleugje ongerustheid. Wat snel kan komen, kan snel heen gaan...

Gelukkig is er altijd nog mijn straatlantaarn-filosofie. 'Goed' kan komen en gaan, 'slecht' gebeurd of niet... zolang je maar blijft staan op de grens tussen schaduw en licht. De plaats waar je WIL staan.   

Een glimlach, een klein woord. Het kan het verschil betekenen tussen muurdecoratie zijn en een mens. Tussen marge en inclusie. Dus geef je glimlach, geef je aandacht en je doet in puurste zin aan christelijke naastenliefde (mijn thesis ging over christelijke naastenliefde, wist je dat? :) ). Geld is niet uniek in zijn rol als hulpmiddel. Je glimlach is een stralende munt in het uitgestoken hand, vrijwilligerswerk doen is je tijd aan hen doneren. Er is veel te doen zonder dat geld op de proppen moet komen. :)

Ik ben overtuigd van de missie van de organisatie waar ik voor werk. Het is bij wijl echter niet eenvoudig om de invloed ervan te schatten. Er is geen geluksmeter, terwijl bed, bad en brood een immediate kwalificatie kent die duidelijk voelbaar wel-doet. Als ik kon zou ik me op alle fronten inzetten, maar helaas, er zijn maar 24 uren in een dag. :)

Merci voor de wens tot succes! Ik zal ze trachten waar te maken. :)

Zwerver

Je brengt mensen samen en je geeft een warm hart, dat is meer noodzakelijk dan een warm bed. 

Zelf ga ik naar de kerk en ben ik erg gelovig. Onlangs had ik met onze pastoor daar een gesprek over. De eeuwige vraag. Als goed Christen geef je aan bedelaars, zo hoort het. Maar wat als je gezin zelf slechts de eindjes aan elkaar knoopt. Onze pastoor wou geen sluitend antwoord geven en zei "iedereen kan altijd iets missen en een glimlach kan je uit jezelf blijven halen zelfs als je eigen riem erg strak zit." 

Succes...