Daar waar duisternis eindigt en licht begint, daar wil ik me bevinden.
19-01-2012
Examenwederwaardigheden ;)
Toch al drie dagen dat ik trouw blijf aan mijn eigen concept. Reden tot vreugde? Uiteraard, of ben ik daar gewoon te snel tevreden? :) Gisteren was een topdag. Ik hou ervan als mijn dag gevuld is met diverse dingen. S' morgens examen, s' namiddags beeldhouwen, s' avonds etentje met vrienden. Echt veelzijdig kan je dat misschien niet noemen, maar kwaliteit vraagt tijd. Dus drie dingen kwalitatief hoogstaand op één dag? Dat is een ware topdag, vind ik. :)
Mijn examen ging met de woorden van de professor 'zeer goed'. In het begin was ik wat zenuwachtig -wat wil je immers, ik kom aan op de campus, ruimschoots te vroeg, probeer op de pc's daar op te zoeken waar mijn examen is... en die kunnen me dat niet zeggen wegens een )beperking in het systeem. AARGH. Dus stressen, over en weer geloop, wildvreemden bevragen over hoe en waar je je examenrooster kan inkijken want ik, als nieuweling op de campus weet dat uiteraard niet (en me bevragen vroeg op voorhand HO MAAR! :p ), hevig haargetrek omdat ik niet thuis wat had gezocht, tot een reddende engel van mijn richting me, in paniek als ik was doch dat goed verbergend, me naar mijn bestemming loodste. Eens daar aangekomen blijkt het examen helemaal anders dan ik had verwacht. Ik ben Leuven gewoon, en de manier waarop ik aan de VUB (ik mag eigenlijk niet generaliseren; mijn faculteit) examens heb afgelegd, devieert daar qua vorm en inhoud ENORM van. Ik kom toe, blijkt de professor nog niet aanwezig, maar zijn alle andere studenten dat wel. Wel... alle.. we zijn met vijf dus erg veel houdt die 'alle' niet in. :) Een halfuurtje na de officiële aanvang van het examen komt de professor toe. Hij verdeelt de hoofdstukken van het boek dat we gelezen hebben in de les (jawel. 1 boek doorheen 10 lessen, met een minutieuze behandeling van 1 hoofdstuk per les, waarbij de gesprekken vaak niet erg diepzinnig doch eerder emotioneel waren...) over de aanwezigen en zegt; je krijgt nu de tijd om over dat hoofdstuk na te denken (Didn't we do that in class already?!). Dan brengt hij ons ALLEN naar een lokaal en vertelt ons dat om het halfuur iemand anders naar zijn kantoor moet komen. Hij verlaat ons. Ik zit daar dus, samen met al die anderen in een lokaal en vraag me waarom ik in godsnaam nog examen moet afleggen?! Om hem een verrijkte samenvatting te geven van een hoofdstuk dat we in de klas behandeld hebben? In een klas waar het bijna 1 op 1 begeleiding is, daar we met zo weinig zijn dat elk zijn mening over elk hoofdstuk al tot vervelens toe in de klas heeft toegelicht?! Maar goed. Ik zet me aan het werk, begin te schrijven, anderen zitten te lezen. We praten ondertussen, lachen, sommigen gaan een sigaretje roken, anderen koffie halen. IS DAT NORMAAL? Dat is toch een bijzonder nonchalante houding?! OF zie ik dat helemaal verkeerd? Mijn collega's lachen even met mijn bezwaren, wimpelen ze af en babbelen rustig verder. Ik ben nu eenmaal geen stijfkoppig persoon, dus ik pas me aan. Ik praat mee, lach mee, ga koffie halen en slenter wat door de gangen, verwonderd over het examen dat ik aan het afleggen ben. Als ik terugkom, zijn ze allemaal weg. WEG, mijn spullen ook. Ik begin paranoïde te worden, me in te beelden dat ik alles zelf verzonnen heb en dat ik helemaal geen examen heb. :D ik check voor de zekerheid het kantoor van de prof en... vind daar mijn medestudenten. Tweede stressy moment van de dag; check. Tijdens het praten -hey, als het mag, doe ik lustig mee- maak ik de opmerking dat in één van de artikels dat ik gelezen heb ter aanvulling van dat boek iets interessants stond. De andere studenten kijken me aan. 'Jij hebt nog bijkomende literatuur doornomen?!' Verbazing alom... Bleek dat zij allen gewoon het boek nog eens hadden gelezen, verder niets. Ik moet eerlijk toegeven dat ik die andere boeken en artikels er bij heb genomen eerder omdat het boek uit de les me stierlijk verveelde, maar... dat doe ik nu eenmaal altijd. (boeken over lessen zijn altijd interessanter voor me dan de les zelf :p, dus de examens bestaan voornamelijk uit uitstellen en dan boeken en artikels beginnen lezen over de lessen, eerder dan de lessen zelf te herhalen. :p Anyway) Dus wat betreft voorbereiding stond ik er goed voor, terwijl ik in feite dacht dat mijn gebrek aan interesse en studeervaardigheid me wel ergens achteraan zou doen bengelen. Het is tijd. Stijf van onzekerheid (al die vreemde ervaringen maakten me enorm zenuwachtig, enorm onzeker over mijn prestaties etc). De prof zit in zijn stoel, kijkt me aan en vertelt me te beginnen. Ik begin. Hakkelend, zenuwachtig (voor een examen dat NIETS voorstelt. Ik heb examen afgelegd die duizendmaal moeilijker waren, waar ik blonk en straalde van zelfvertrouwen!). Na een tijdje kom ik los en begin ik een geanimeerd gesprek met een professor die waarschijnlijk niet verwacht had dat er een student zou afkomen die MEERDERE boeken en artikels over het onderwerp had gelezen. Stel je dat eens voor zeg! Aan een universiteit! All ends well, we eindigen ruimschoots over mijn halfuur, beiden (denk ik) zeer tevreden over het afgelopen halfuurtje. Hij omdat hij mogelijk denkt me wat bijgeleerd te hebben (Wat effectief zo is, al zou ik wel wat meer verteerd kunnen hebben, lijkt me) en ik omdat ik het equivalent van goed gedaan in punten weerspiegeld zie. Allebei blij. Verbouwereerd en hoofdschuddend verlaat ik de campus. Blij met een goed examen, dat wel.
(vervolg te vinden op de post hiervoor ;), blijkbaar typ ik teveel om het in één blog te krijgen ;) )
