Voila. Zoals ik me had voorgenomen, een overzicht van de week. Het is een mager weekje geweest, dat kan ik je wel vertellen... maar goed, deze week beter :). Omdat ik vergeten ben mijn fototoestel mee te nemen toen ik ging beeldhouwen (lees; prutsen met klei) heb ik hieronder een foto gezet van een vroegere datum. Het is echter nog steeds dat beeld waaraan ik werk. (Het eerste beeld van deze reeks is af, voor de volledigheid zet ik er hier ook een foto van bij :). De reeks bestaat uit vier beelden die weergeven hoe een mens uit een sokkel kruipt. Het eerste beeld toont enkel het hand, ietwat wanhopig naar boven uitgestoken. Het tweede beeld toont een schouder en een arm. De man drukt zich af en probeert verder en verder uit de zuil te komen. Het derde beeld... wel aangezien ik daar nog niet ben, kan ik er nog weinig over zeggen. Het idee is dat de man er helemaal uit is op één voet na. Het laatste beeld zou de mens weergeven, helemaal uit de zuil, in een ontspannen houding. De reden dat ik niet kan zeggen dat het effectief zo zal zijn is dat er nogal eens praktische complicaties komen bij kijken die het beeld aanpassen buiten mijn wil om. Dat is vaak geen slechte zaak. Het beeld 'leeft' meer op die manier. Je hebt het gevoel alsof het wordt gevormd, niet alleen door jou, maar ook gewoon door zichzelf. Bepaalde dingen worden toegelaten, andere niet. :) Het geeft het gevoel met iets organisch bezig te zijn. :) Soit, dat is de romanticus in mij die spreekt misschien. But i like it :)

Het idee achter dat beeld? Het zijn er verschillende. Ik zal ze hier even kort opsommen.
-De mens als ambitieuze dier. De mens die zich onttrekt aan zijn omgeving en zich wil verheffen, er bovenuit wil stijgen. Meer wil zijn. Het wil zichzelf vorm geven. De mens die zich, bewust of onbewust, méér voelt dan slechts natuur en determinatie. Die beroep doet op een vrije wil. Het gaat er niet om of we werkelijk meer zijn dan natuur, of over de vraag of de distinctie tussen natuur en mens een echte of een illusoire grens is. Het gaat erom dat we, zelfs als zijn we nog zo'n natuurliefhebbers of tree-huggers, toch een realiteit toevoegen aan de wereld doordat we haar van op een afstand kunnen bekijken. Omdat we door te leven in deze wereld, haar vormen. Omdat we niet gewoon maar zijn, maar steeds ons eigen zijn evalueren, bevragen, aanpassen. We zijn ons bewust van ons eigen zijn, wat ons bewust maakt van onze eigen natuur door ons min of meer te onttrekken aan die natuur. Kortom, we voegen toe door ons zelfbewustzijn, onze geestelijke rijkdom.
-Als je het beeld bekijkt, merk je ook dat de mens groter is dan de zuil waar hij uitkomt. Dat is voor mij een weergave van het mysterie hoe een wezen als de mens uit inerte materie heeft kunnen ontluiken. Het geeft ook mijn eigen visie weer betreffende de mens. We zijn groter dan de natuur (Wat niet wil zeggen: beter. Als je een juister beeld wil van hoe ik daarover denk, moet je maar eens een koffietje met me gaan drinken ;) ). Dat ‘groter-zijn’ situeert zich binnen wat ik onder het eerste puntje behandelde. We zijn denkende wezens, die met fantasie en reflectie extra dimensies kunnen toevoegen aan het leven. Ik betwijfel of dieren dat in dezelfde mate kunnen als wij. Voor mij is dat de grootsheid van de mens. Mijn mening is echter ook dat dat een verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Die verantwoordelijkheid is bewust handelen. De invulling daarvan is echter zo breed dat ik ze hier niet ga toelichten. Ik ben al langdradig genoeg.:)
-één van die verantwoordelijkheden wordt echter wel in beeld gebracht. De persoon is veel groter dan de sokkel. Kan die sokkel die mens wel dragen? Is zij sterk genoeg? Als je weet dat ik met die sokkel de natuur (zowel de natuur van de mens, als de wetenschappelijke natuur als alles om en in ons.) bedoel, is de vraag duidelijk. En de vraag toont meteen aan dat zij dringend is, gevoelig en zeer belangrijk.

-Als laatste nog dit: Als je de vier beelden naast elkaar plaatst, zie je de persoon uit de zuil kruipen. Zoals hierboven gezegd, is dat echter fysisch onmogelijk. De persoon is gewoon TE groot om door die zuil bevat te kunnen worden. Toch, als we kijken naar de beelden is het alsof de persoon uit die zuil komt. Het fascinerende daaraan is dat onze geest de onmogelijke tussenstappen invult. Hoe doet de geest dat? J Door exact die stappen over te slaan en enkel de plausibele stappen uit te beelden, krijgt de reeks een zekere realiteit die ze niet kan bezitten. Ach… laten we zeggen dat het illustreert hoe de geest de materie kan overwinnen ;).

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

En nu… laat ik de foto’s voor zichzelf spreken. :)